- Home
- james_cameron
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten james_cameron als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
I Am a Hero (2015)
Alternatieve titel: アイアムアヒーロー
Qua plot is deze japanse zombiefilm weinig verrassend en zeker niet vernieuwend, maar het verschil zit 'm in de details. Zo wordt de hoofdpersoon, een sullige antiheld, overtuigend neergezet en de zombies zien er heel bizar uit. Het visuele spektakel valt sowieso absoluut niet tegen. De vele aktiescenes en de daarbij horende bloederige make-up effecten zijn eersteklas. De film is iets te lang en de plot bij vlagen aan de trage kant, maar de buitensporig extreme finale maakt veel goed.
I Am Heath Ledger (2017)
Alternatieve titel: Het Leven van Heath Ledger
Van de doden niets dan goeds, dat blijkt maar weer eens. Op basis van deze documentaire zou je haast verwachten dat de in 2008 overleden akteur tot heilige wordt uitgeroepen. Gelukkig zijn er ook interviewfragmenten met collega's, vrienden en familie die wel iets zinnigs te melden hebben, zodat de documentaire nog enigszins in balans is. Wanneer je de archiefbeelden en filmfragmenten ziet langskomen wordt overigens wel snel duidelijk dat er met het overlijden van Ledger een groot talent veel te vroeg verloren is gegaan.
I Am Mother (2019)
Aardige SF- film, met vooral een sfeervol en intrigerend eerste uur. Daarna komt langzaam de klad erin, zoals zo vaak bij dit type film. Wanneer het verhaal klein en intiem wordt gehouden gaat het allemaal prima, maar wanneer er zo nodig zaken uitgelegd moeten worden en alles grootser in beeld wordt gebracht gaat het doorgaans mis. Zo ook hier, al blijft de boel net op de rails, geholpen door een kleine maar prima cast en visueel aantrekkelijk production design.
I Am Not a Serial Killer (2016)
Niet bepaald geweldig, maar er zijn zeker pluspunten. Zo is de rol van Christopher Lloyd geweldig en op de beste momenten heeft de film een surrealistisch, bijna Donnie Darko-achtig sfeertje. Helaas steekt de plot verder nogal standaard in elkaar, valt er visueel niet veel te beleven en komt de climax nogal koud op je dak vallen.
I Am Number Four (2011)
Onderhoudend niemendalletje met een zeer voorspelbaar, maar sympathiek uitgewerkt verhaaltje. Wel jammer dat er direct in het begin al zoveel uitgelegd moet worden, dat maakt alles wel een stuk minder verrassend en intrigerend. Pettyfer is prima in de hoofdrol en na een wat lange opbouw is er genoeg spektakel om het geheel levendig te houden. Het einde doet een vervolg vermoeden, al is er wat mij betreft weinig verhaal over om dat idee tot een goed einde te brengen. Maar ja, een gebrek aan plot heeft producent Michael Bay nog nooit kunnen weerhouden van het maken van een film.
I Am the Night (2019)
Niet helemaal geslaagde miniserie over de beruchte Black Dahlia-moordzaak in het Los Angeles van de vroege jaren '60. Het tempo ligt laag, de plot legt de focus teveel op randzaken en het wil maar niet echt spannend worden. Pluspunten zijn er gelukkig ook: India Eisley en Chris Pine zijn beiden erg goed, de sfeer van die tijd is erg mooi getroffen, het camerawerk is prachtig en de gebeurtenissen zijn net boeiend genoeg om de aandacht er bij te houden.
I Am Wrath (2016)
Je zou de vadsige John Travolta hier haast gaan verwarren met The Terminator, compleet met Schwarzenegger-kapsel. Dit is een bedenkelijk aktiewerkje, vlot gemaakt en best onderhoudend, maar zonder een greintje originaliteit en/ of diepgang. De gebeurtenissen volgen elkaar zo snel op dat het als kijker amper bij te benen is. Van enige betrokkenheid bij de bordkartonnen personages is al helemaal geen sprake. Maar goed, de aktiescenes zijn best oké en ik heb me niet verveeld. De film is overigens een weerzien tussen Travolta en cameraman Andrzej Sekula, die beiden met Pulp Fiction betere tijden hebben gekend.
I Call First (1967)
Alternatieve titel: Who's That Knocking at My Door
Interessante, experimentele vroege Scorsese. Duidelijk het resultaat van veel knip- en plakwerk: de film was eerst zijn afstudeerproject, waarna er scenes aan toegevoegd zijn om hem op te rekken tot speelfilmlengte. Eén van de meest bijzondere toegevoegde scenes betreft een vrij expliciete seksscene, opgenomen in... juist, Nederland! Onevenwichtig en soms onsamenhangend, maar de film zit vol inventieve camerashots en bevat reeds veel elementen die in latere films van Scorsese veelvuldig gebruikt worden. Italiaans-amerikaanse kruimeldieven, religie, seks, schunnige taal, vriendschap en liefde- het zit er allemaal in.
I Don't Feel at Home in This World Anymore (2017)
Licht absurdistische, vaak erg grappige maar tegelijkertijd ultragewelddadige komedie. Het serieuze uitgangspunt maakt al snel plaats voor maffe personages en bizarre toestanden, maar gelukkig blijft de boel nog net op de rails. Peter Jackson-veteranen Melanie Lynskey en Elijah Wood doen het leuk in de hoofdrollen. Debuterend regisseur Macon Blair is qua stijl en sfeertekening duidelijk beinvloed door de films die hij als akteur maakte voor regisseur Jeremy Saulnier, Blue Ruin en Green Room.
I Give It a Year (2013)
Middelmatige britse romcom van de producenten van oa Four Weddings And A Funeral en Love Actually. Het script heeft zo zijn momenten, maar veel van de grappen en grollen zijn aan de geforceerde kant en de film beschikt gewoonweg niet over de juiste hoofdrolspelers. Vooral Rose Byrne, doorgaans charmant en sympathiek, is hier behoorlijk miscast en niet leuk. Rafe Spall doet het iets beter, maar ook hij schiet regelmatig tekort. De leukste scenes zijn dan toch weer die met Stephen Merchant, onbeholpen en grof als altijd.
I Kill Giants (2017)
Leuk concept, maar qua uitvoering schiet de film flink tekort. Het is allemaal best leuk gespeeld en mooi gemaakt, maar de plot is erg doorzichtig en de personages niet bijster interessant. Voornaamste probleem is dat je de gebeurtenissen grotendeels van begin tot eind kunt uittekenen, waardoor de boel al snel gaat slepen. De film doet daarnaast sterk denken aan A Monster Calls uit 2016, die overigens heel wat beter is.
I Love You Phillip Morris (2009)
Bizarre zwarte komedie met rare plotwendingen en een paar onverwacht intense emotionele momenten. Het is allemaal vlot genoeg gemonteerd om onderhoudend te zijn, maar de personages blijven nogal op een afstand en de plot is gewoonweg te vreemd om echt te boeien. Carrey doet zijn best en is prima in de hoofdrol; McGregor is matig en heeft weinig te doen als zijn sullige geliefde. De eerste vijftien minuten vormen het beste gedeelte van de film, daarna is het behelpen.
I Onde Dager (2021)
Alternatieve titel: The Trip
Knotsgekke aktiekomedie, vol zwarte humor en bot geweld. Komt wat traag op gang en duurt uiteindelijk ook te lang, maar eenmaal op stoom is dit een zeer onderhoudend, zij het herhaaldelijk volledig over de top filmpje. De prima cast draagt flink bij aan de pret, evenals de strakke timing van bepaalde visuele grappen. Erg lollige dialogen ook, althans, als ik op de vertaling af kan gaan. En die vader van Aksel Hennie... wat een rol heeft die gast.
I Origins (2014)
Intrigerende combinatie van romantisch drama en SF, met een intelligent script en een prima cast. Regisseur Mike Cahill maakte eerder indruk met zijn debuutfilm Another Earth en komt ook hier sterk voor de dag. Rustig opgebouwd en verteld, fraai gefotografeerd en zorgvuldig in elkaar gezet. Eén en ander zul je met een korreltje zout moeten nemen, vooral naar het einde toe, maar de film is meeslepend en boeiend genoeg om dit door de vingers te zien.
I See You (2019)
Onderhoudend maar uiteindelijk nogal gekunsteld en vergezocht moordmysterie, dat bijna bezwijkt onder de dwaalsporen en bizarre plotwendingen. Je kunt daarmee duidelijk te ver gaan, zo blijkt. Sporadisch evenwel best leuk bedacht. De film heeft helaas te lijden onder een weinig charismatische cast en een visueel weinig boeiende aanpak. Meer spannend dan eng, al is het resultaat van de plastische chirurgie van Helen Hunt (die hier heel slecht speelt) behoorlijk angstaanjagend.
I Spit on Your Grave (2010)
Beter dan het origineel, dat zeer zeker, maar dat zegt nog niet veel. Dat was een technisch zwak en belabberd geakteerd onfris werkje; dit is een technisch sterk en redelijk geakteerd onfris werkje. Ik heb de langere versie gezien van 108 minuten, veel te lang wat mij betreft. De opbouw is voorspelbaar en onnodig opgerekt (no pun intended), de climax ook. Als kijker wordt je geacht zo mee te leven met de hoofdpersoon dat je na de gruwelijke wandaden die tegen haar begaan worden staat je juichen wanneer de schurken op bloederige wijze worden afgemaakt. Ik kon er echter weinig mee. De slachtpartijen zijn vakkundig in beeld gebracht, maar het geheel mist de benodigde emotionele impact. Iets heftigs in beeld brengen betekent helaas niet automatisch dat het ook effectief overkomt. Het is en blijft onfris.
I Spit on Your Grave 2 (2013)
Zieke shit, net als het eerste deel, dat een technisch sterke maar nogal ranzige remake was van het reeds onfrisse origineel uit 1978. Dit keer gaat men meer de Hostel-kant op, met wisselend succes. De opbouw is best spannend en intens, maar zoals wel vaker het geval is bij dit soort wraak-films weten de makers van gekkigheid niet meer wat ze moeten bedenken om genregenoten te overtroeven. De gebruikelijke parade van nare figuren en bloederige toestanden trekt aan de kijker voorbij, zonder echt indruk achter te laten.
I Spit on Your Grave 3: Vengeance Is Mine (2015)
Alternatieve titel: I Spit on Your Grave III
Tja... de eerste twee gezien, dus dan deze ook maar. Sarah Butler, de hoofdrolspeelster van het eerste deel, keert hier terug als de ernstig getraumatiseerde Jennifer, die het ditmaal heeft voorzien op allerlei louche figuren in haar omgeving. Meer een Death Wish-achtige wraakfilm dan de torture porn van de eerste twee delen, maar wederom niet slecht gedaan. Natuurlijk is de materie extreem exploitatief en de moraal dubieus, maar de film zit vlot in elkaar en er wordt degelijk geacteerd. En laten we natuurlijk de fijne over de top bloederige makeup-effecten niet vergeten te noemen.
I Still See You (2018)
Sterk concept en de film kent een spannende opbouw, maar op gegeven moment begint de young adult-aanpak van het geheel een beetje tegen te staan. Zeker wanneer de voorspelbaarheid van de plot toeneemt. Jammer, want er zijn veel geslaagde momenten, vooral visueel. Een beetje een gemiste kans derhalve, alhoewel de film het aankijken zeker waard is.
I Trapped the Devil (2019)
Pfff. Saaie bedoening dit zeg. Je zit maar te wachten op een ontknoping die niet gaat komen. Niet eens zo slecht gespeeld door de drie hoofdpersonen, maar qua setting en plot is het allemaal veel te beperkt. De onderhuidse spanning die wordt opgebouwd komt sporadisch knap tot stand, maar overwegend is dit een trage en vooral vervelende kijkervaring.
I, Frankenstein (2014)
Over de top herinterpretatie van het Frankenstein-verhaal, gestileerd naar Van Helsing en vooral de Underworld-films. Bill Nighy duikt hier zelfs op als onderkoelde schurk! Het is allemaal behoorlijk lachwekkend, vooral in het begin van de film. Een hilarisch slechte voice over van meneer Eckhart, belabberde dialogen, doorzichtige special effects, tweederangs decors... het belooft een feest van de slechte smaak te worden. Jammergenoeg herstelt de film zich enigzins na een klein half uurtje en wordt één en ander toch acceptabel in beeld gebracht. Hierdoor blijkt I,Frankenstein uiteindelijk niet de flop te zijn die ik me had voorgesteld, maar het scheelt niet veel. Het houdt niet bepaald over.
I, Robot (2004)
Stijlvolle, prachtig ontworpen SF-film met veel uitstekende aktiescenes en sublieme special effects. Intrigerend script, veel vaart en met een leuke hoofdrol van Will Smith, die iets meer diepte toont dan gebruikelijk is in dergelijke blockbusters. Visualist Proyas stelt zich volledig in dienst van het grote budget, maar weet door slim camerawerk en montage de film toch een eigen stijl te geven. En de robots zijn erg mooi afgewerkt.
I, Tonya (2017)
Grappige, inktzwarte komedie losjes gebaseerd op het waargebeurde verhaal van olympisch schaatsster Tonya Harding. De Goodfellas-achtige aanpak van de plot werkt prima en het script zit slim in elkaar, maar wat dit echt doet uitsteken boven het maaiveld is het sublieme akteerwerk. Allison Janney als de moeder van Harding is geweldig (met zo'n foute bril en playmobil-kapsel kun je natuurlijk ook niet fout gaan), net als Margot Robbie als Harding zelf en Sebastian Stan als haar man. Poor white trash op hun best. Heerlijke soundtrack ook, gevuld met zorgvuldig gekozen klassiekers uit de jaren '80 en '90.
I.S.S. (2023)
Intrigerende SF-film over een crisis aan boord van het International Space Station, wanneer op aarde een kernoorlog uitbreekt. Het degelijke spel van de internationale cast en de overtuigende production design dragen bij aan de paranoïde, claustrofobische sfeer aan boord van het ruimtestation. Niet overal even geloofwaardig en naar het einde toe verliest de film wel wat aan kracht, maar onderhoudend en spannend is de film in ieder geval wel.
I'm Not There. (2007)
Tja, ik weet weinig van Dylan en ken zijn muziek ook amper. Is dat nadelig voor het bekijken van deze film? Eh, ja, in zoverre dat ik er amper een touw aan vast kon knopen en de gebeurtenissen me amper wisten te boeien. Fraai vormgegeven en kunstig in elkaar gezet, maar het geheel is pretentieus en hoogdravend. Maar goed, voor fans zal het wel een andere beleving zijn. Hoop ik.
I'm Still Here (2010)
Maffe mockumentary waarin regisseur Casey Affleck de tot mislukken gedoemde overstap volgt van akteur naar rapper van zijn zwager Joaquin Phoenix. Destijds kwam deze dubieuze aktie in de media nog wel enigszins geloofwaardig over, maar wanneer je de dik aangezette ongein in de film volgt heb je al snel door dat je in de zeik wordt genomen. Desalniettemin valt er wel het één en ander te lachen, met een reeks ongemakkelijke situaties die doen denken aan de lotgevallen van David Brent in The Office. Niet helemaal geslaagd, daar is de boel te flauw en te vaag voor, maar best aardig. De stoïcijnse verschijning van Phoenix bij David Letterman is een absoluut hoogte- / dieptepunt.
I'm Thinking of Ending Things (2020)
Typische Charlie Kaufman mindfuck, al maakt hij het hier sporadisch wel heel bont. Vooral naar het einde toe worden zaken als logica en structuur volledig losgelaten. De film is veel te lang en met de vormgeving in 4:3 formaat kan ik niet zoveel, maar gezegd moet worden dat zowel Plemons als Buckley geweldig zijn in de hoofdrollen en er veel indrukwekkende (en soms zelfs creepy) momenten zijn. Qua sfeer en dialogen is de film ook heerlijk vervreemdend. Geen makkelijke kost, maar wel weer heel bijzonder en vooral onvergetelijk.
Icarus (2017)
Ontluisterende Netflix-documentaire, die een groot internationaal dopingschandaal aan het licht brengt. Zeer vakkundig in elkaar gezet door regisseur Bryan Fogel, die vrij naïef en kleinschalig aan het project begint maar gaandeweg een beerput van jewelste opentrekt. Gelukkig blijft alles op de rails door een subtiele en goed doordachte aanpak. Spannend, fascinerend en aangrijpend, kortom; alles wat een goede documentaire behoort te zijn.
Ice Age: Continental Drift (2012)
Alternatieve titel: Ice Age 4: Continental Drift
De reeks wordt er helaas niet beter op met dit op veilig spelende en nogal vergezochte deel vier. De hoofdpersonen worden gedelegeerd naar de achtergrond en moeten plaats maken voor een grote reeks niet bijster interessante nieuwe karakters. Alleen Peter Dinklage als bad guy is memorabel. Het verhaaltje bestaat uit bij elkaar geraapte (en eerder in de reeks gebruikte) elementen en eigenlijk heeft de hele film, ondanks de bij vlagen indrukwekkende animatie, de sfeer van een haastklus. Scrat de eekhoorn heeft ook niet veel toe te voegen dit keer, en dat is natuurlijk onvergeeflijk.
Ice Road, The (2021)
Onderhoudend maar inhoudelijk en visueel nogal teleurstellend aktiewerkje, met Neeson op de automatische piloot en een script dat steeds maller wordt naarmate de film vordert. Het begin is best oké, met een aantal goed opgebouwde en spannende momenten, maar al snel gaat de boel over de top en zijn de gebeurtenissen niet meer serieus te nemen. De doorzichtige cgi helpt ook niet bepaald mee. Leuk uitgangspunt, slecht uitgewerkt.