I, Tonya (2017)

Mooi. En grappig. En sneu. In die volgorde.

Mag je lachen om huiselijk geweld? Hierboven haalt Verhoeven een artikel aan dat stelt dat I, Tonya toch iets te vaak de kijker aan het lachen krijgt met een onderwerp dat helemaal niet om te lachen is.

“I, Tonya gets a lot of credit for not shying away from the uglier aspects of her life, but is it ever okay to treat trauma as a punchline? Why celebrate such behavior? [...] Janney is unforgettable in I, Tonya, but her horrendous character is the main source of comic relief. How do we reconcile that? How do we enjoy an otherwise really good movie with those thoughts gnawing at out conscious?”

Ik moet aan zoveel dingen denken als ik dit lees. Ik denk aan Hans Teeuwen die roept dat je alles belachelijk moet kunnen maken. Ik moet denken aan een dode baby als ongenuanceerde tegenhanger voor heel veel (onmiskenbaar komische) drugsverheerlijking in Trainspotting. Ik moet denken aan Amerikanen die gewelddadige videospellen willen verbannen.

Waar ik de film oprecht in vind, is dat je je als kijker zelf mag afvragen waar de pijn zit en waar de humor. En dat je nog altijd een scheidslijn weet te trekken tussen film en realiteit.

Ik zag een film waarin een kansarm meisje met een verwrongen beeld van liefde en ‘normaliteit’ zich verbeten recht probeert te krijgen en haar eigen milieu probeert te ontstijgen middels de enige passie die ze heeft. Fenomenaal vertolkt door Robbie, creatief vertaald en met een goed gedoseerde mix van alle elementen die het verhaal rijk is, zonder (mijns inziens) de waarheid onrecht aan te doen. De humor maakt het een luchtigere vertelling, zonder dat je als kijker wijsgemaakt wordt dat dat ook geldt voor Tonya’s leven.

Dus, “how do we reconcile this?” We zijn blij dat sommige films ons deze vragen doen formuleren, and we make up our own damn mind.

Heerlijk gelachen om huiselijk geweld, enorm onder de indruk van Robbie en uiterst content met de genre-ontwijkende melange die Gillespie ons voorschotelt. 4 dikke sterren.

Als sportliefhebber destijds nog iets te jong om het allemaal in prime time gerealiseerd te hebben, maar het verhaal van Tonya Harding moet een ongekend schandaal geweest zijn. Ze mag dan wel "afgelost" zijn door OJ Simpson, maar je entourage die je concurrente kreupel slaat, moet ongezien zijn. I, Tonya is een frisse eigenwijze verfilming, in een soort documentaire-achtige stijl met interviews en personages die in de camera spreken. Het is toch even wennen. Maar het maat de film luchtig en verteerbaar ondanks de vele treurige momenten toch wel.

Geen idee hoe je je moet voelen bij de persoon Tonya Harding, uitstekende vertolking overigens van Margot Robbie. Ze is opgevoed in een liefdeloos gezin, kreeg vele klappen van zowel haar moeder als haar ex, kon nooit goed doen enz ... Geen wonder dat ze zelf ook als een halve bitch acteert, ze wist niet beter, hoewel je steeds het gevoel had dat ze een slachtoffer was van het miserabele leven dat ze onderging. Ze kwam niet uit een modelgezin, al had ze het American dream-gewijs wel gemaakt met al haar talent.

Die moeder is een harteloos schepsel en haar entourage was op zijn zachtst gezegd erg knullig. Geen idee waar de balans met de realiteit ligt, maar naast de vele dramatische elementen ook hier en daar wat humor. Jammer dat we in de film te weinig weerklank kregen van Kerrigan. Mooie film met prachtige schaatsbeelden met een knappe camerahantering. Mooi!

Hele sterke film, had ik nooit verwacht bij zo'n onderwerp. De documentaire-achtige vorm tussendoor doet het goed en de acteurs hebben hun personages goed getroffen.

De balans is wonderwel gelukt: je krijgt toch sympathie voor de geplaagde Tonya die geen goede start in het leven kreeg en zich toch wist op te werken tot kampioen. Maar er worden geen excuses gezocht voor de vreselijke misser met de aanslag op haar rivale. Zelf zoekt zij dat excuus wel op het eind, maar daar mag iedereen van vinden wat hij/zij wil.

Persoonlijk vond ik het laatste zinnetje te veel en deed afbreuk aan de film. De prachtige beeldmontage tussen haar val in de boksring en de pirouette op het ijs met haar stralende glimlach was voor mij het perfecte slot geweest.

Verrast.

Normaal verwacht ik niet veel van die hoog beoordeelde biografiefilms. Zo had ik deze ook weer alleen meegepakt vanwege de hoge score, en dan dus vooral om te kijken of het toevallig ook ergens misschien leerzaam en interessant is. Deze was opvallend goed.

Regelmatig hebben hoog beoordeelde biografiefilms me al een aantal keer teleurgesteld. Walk the Line en Bohemian Rhapsody zijn hier goede voorbeelden van. Ook echt van die biografiefilms die niet echt iets nieuws lijken aan te durven. I, Tonya is een film die eindelijk echt iets vernieuwends doet en daarmee behoorlijk leuk is.

Vooral visueel schiet de film regelmatig raak, wat andere biografiefilms dus weer een beetje missen. Het tempo hier ligt erg hoog en wordt voortdurend interessant gehouden. De film verbreekt dan ook regelmatig op een leuke manier de vierde muur.

Maar de film is vooral erg vlot en erg interessant. Ik had dat niet meteen verwacht. Kunstschaatsen is dan ook niet een sport waar ik veel verstand van heb. Maar deze film laat het vooral op een erg interessante manier zien en daarom is het allemaal leuker om te volgen.

Robbie speelt goed als Tonya Harding. Blijkbaar dus een bekend figuur, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit van haar had gehoord. Maar dankzij deze film weet ik in ieder geval genoeg waarom ze zo bekend is geworden.

Maar vooral Janney speelt opvallend sterk. Speelt een sterk type en weet echt goed te scoren ermee. Het levert regelmatig een komische noot op dat de film goed doet. Ook Stan doet het heel degelijk als Jeff. Qua acteerwerk heb ik dan ook weinig te klagen.

De film is opvallend komisch. Ik had dit eerder als een wat serieuzere biografiefilm zien aankomen, maar het was al snel duidelijk dat deze regelmatig wat humor gebruikt. Dit werkt vaak erg goed, en mixed redelijk met soms heftige onderwerpen.

Het is vooral leuk hoe deze film regelmatig je aandacht vraagt zodat de film vooral vlot verloopt. Visueel een aantal aardige beelden, al is het soms wat kaal. In het laatste half uur, als er meer drama om de hoek komt kijken, verliest de film wat tempo waardoor het naar een iets saaiere slotfase toewerkt.

Maar voor de rest weinig te klagen. Opvallend leuke film dit. Robbie is een actrice die het allemaal wel onder de knie heeft. Voorgaande films was ze vooral een bijfiguur, maar nu bewijst ze dat hoofdrollen ook geen probleem zijn. Al lijkt de aankomende Birds of Prey me niks.

Poor fucking you...

Een ronduit bizarre film die verbaasd, verbijsterd, choqueert en je laat lachen ondanks de triestheid van het gehele gebeuren. Mensen van een bepaalde leeftijd en sportvolgers zullen de twee namen van Harding en Kerrigan kennen, twee namen die onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn, en hoewel we allemaal ons vooroordelen hebben verbaasd de film toch met zijn verhaal en achtergrond.

Een bijzondere harde jeugd en aanpak komt naar voren, veelal gevormd door een draak van een veeleisende en harde moeder. Met veel spot en sarcasme komt het nodige 'gebruik' en geweld naar voren, in een wereld waar het meisje constant gekleineerd en vernederd wordt, een bijzonder harde en spartaanse sport beoefend en daarna ook nog een slechte smaak/keuze voor mannen aan de dag stelt, is het toch bijna een mirakel dat Tonya een dergelijke niveau haalt. Aandoenlijk is de strijd tegen de conservatieve wereld en bevooroordeeldheid waar ze tegen moet vechten om een 'normale' beoordeling te krijgen. Met een hele dikke knipoog wordt alle rumoer in het privéleven gebracht, een knipoog waar de film op zich prima bij vaart.

Het 'incident' is vervolgens een gebeurtenis omtrent een aantal incompetente idioten waarvan het al een wonder is dat ze iets hebben kunnen bedenken en geslaagd zijn in hun plan. Het hele gebeuren hangt van dwaasheid en idioterie aan elkaar en onderstreept Shawn het hele dwaze gebeuren nog eens met de complimenten aan zich zelf. Ronduit bizar en dom volk allemaal. De uiteindelijke uitspraak tegen Tonya is dan ook één met een licht bittere nasmaak, omdat zij het hardste van allemaal gestraft wordt terwijl het grotendeels aan haar voorbij ging.

I, Tonya verbaast, vermaakt, doet je nadenken en maakt je aan het lachen. Een bijzonder beeld is het al met al, die wat mij treft goed uit de verf komt met de sarcastische zelfspot omdat de film anders zijn doel voorbij geschoten zou zijn als een veel te zwaar en deprimerend product. De soms morsige VHS-achtige jaren '80 stijl doet het geweldig, net als het tijdsbeeld met het rare haar en afschuwelijke mode van die tijd. De soundtrack met onder andere Supertramp, Dire Straits, Foreigner en Fleetwood Mac is prettig en het schaatsten zelf wordt erg overtuigend gebracht. Qua acteerprestaties laat Margot Robbie zien een drama rol meer dan prima te kunnen dragen maar wordt afgetroefd door de Allison Janney die op geweldige wijze de nietsontziende moeder neerzet.

I, Tonya is wat mij betreft een meer dan prima sportdrama en een uiterst boeiende film.

Een bizar verhaal dat alleen nog maar een perfecte casting nodig had om het te verfilmen en dat is gelukt in mijn ogen. Goed gedaan.

Wellicht een tip als iemand later nog een film wil maken waarin ze willen dat ik het laatste half uur ga meeleven met de karakters: zorg dat niet de eerste anderhalf uur voornamelijk in het teken staan van 'white trash uitlachen.' De minachting van de filmmakers voor deze personen druipt echt van elke scene.

Het is te danken aan de talentvolle Robbie en Stan dat de film nog enigszins uit te kijken is (Allison Janney is een heldin natuurlijk, maar de rol die ze hier neerzet is te hekserig om iets bij te voelen. Maar kennelijk dacht de Academy daar anders over). Ook de locaties zijn goed, geven een mooi portret van een verpauperd Amerika. En de historische gebeurtenissen op zichzelf zijn natuurlijk boeiend.

En vooruit, we mogen enigszins blij zijn dat er niet al te veel een Amerikaans flutmoraaltje aan wordt gehangen op het einde: dus met enige tegenzin nog twee sterren, dan maar.

Het moment dat Harding in de film 'ons allemaal' de schuld geeft van haar ondergang had ik de film bijna alsnog schaterlachend uitgezet. Dan heb je toch wel een flink bord voor je kop als filmmaker, als je je karakters zo weinig serieus neemt en dan denkt dat ik me schuldig ga voelen voor iets dat gebeurde toen ik niet eens oud genoeg was om brommer te rijden?

Bah, wat een onaangename, mislukte rotfilm.

Volgens mij richt Harding zich in die scène meer tot "het publiek in het algemeen" dan tot alle kijkers als individu, hoor.

Erg fijne film die zowel grappig als tragisch is.

Ted Kerkjes misschien, maar mijn punt was dat zo'n moralistisch lesje nogal doodslaat in een film waarin de karakters min of meer als aapjes te kijk worden gezet imo.

Heerlijke film ! Een biografie maar dan eentje volgens de definitie van The Coen brothers nl flirten met karikaturale personages (met behulp van een fantastische cast) waarin idiotie steeds de bovenhand krijgt (vooral die lijfwacht). Zeer vermakelijk en schoolvoorbeeld van ironie (wat we zien is net het tegenovergestelde wat ze zeggen). Maar ook hoe de film is opgebouwd benadrukt die ironie. Reportage stijl met interviews om als waar/echt te kunnen doorgaan maar is meer een knipoog naar het publiek. Wat is de waarheid ? Zeker voor zo'n situatie waarin iedereen elkaar beschuldigt. Tussen de lijnen door een mooie observatie van een milieu (Tonya is white trash), van hun relaties (gewelddadig als norm), van hun omgeving (marginaal, armoede) en ook van de sport (jury wil een blozend gelukkig gezinsmeisje zien). Tonya als 'rebel with a cause', weigert zich te schikken naar het beeld van 'ideale schaatser", lukt om deel te nemen aan Olympische Spelen maar het is geen succesverhaal. Die drang naar de beste zijn, om populair te zijn, doen uiteindelijk de stoppen doorslaan. Het blijft wel entertainment, geen wil om achter het verhaal te komen, om objectieve lijn te vinden maar net het tegenovergestelde. Zoals de beschrijving van die lokale verslaggever (Bobby Cannavale) over Het Incident : een universum van idioten waarin 2 idioten een aanslag plegen. Het lijkt erop dat de makers hun onderwerp ook zo bekijken.

Fijn.

Zeker omdat de vorige films van Gillespie niet zoveel voorstelden. Gillespie begon z'n carriere best beloftevol, daarna is het allemaal wat minder geworden. Een echte return to form is dit nog niet, maar het is best wel de moeite, met enkele zaken die er positief uitspringen.

Enerzijds de routines zelfs, die met erg veel zwier gefilmd zijn. Heel mooi camerawerk op de ijsbaan, waardoor de kern van de film kracht bijgezet wordt. Verder ook de rol van Janney, die best hilarisch is. De rest van de cast doet het ook zeker niet slecht trouwens, ze doen hun duit in het zakje om de balans tussen humor en drama netjes aan te houden.

Enige minpuntje is dat de film misschien net wat te lang is. Het "incident" mag dan wel het moment zijn dat hele plot bepaalt, maar het had van mij toch net wat compacter gemogen. Verder weinig aan te merken op deze film. Leuke vorm, goed acteerwerk, nergens echt saai. Héél uitzonderlijk is het verder ook niet, maar zeker de moeite voor een keertje.

3.5*

Heb niks met kunstschaatsen, maar I Tonya is een zeer interessante film geworden. Vanwege het controversiële verhaal, maar ook vanwege de schitterend uitgevoerde dansen op het ijs. Ben benieuwd hoe Margot Robbie en de regisseur dit voor elkaar hebben gekregen. I Tonya overstijgt de genres en dat is wat altijd prettig. Klein puntje van kritiek is wel het gestuntel van die criminelen die Kerdigan belaagden. Op dat moment had ik even het gevoel naar screwball komedie te kijken. Verder een heerlijke film die je ook nog aan het denken zet over wat roem met een mens doet en hoe wij naar beroemdheden kijken. Na het zien van deze film dacht ik toch iets genuanceerder over Tonya Harding, al wordt ze beslist niet als heilige afgeschilderd. Gelukkig maar, want over een heilige valt nooit zo'n leuke film te maken als over deze gemankeerde Tonya.

helemaal geen verkeerde film. Het sentiment wordt ontweken en de vertelwijze is sarcastische van toon. Een omstreden persoon als Tonya Harding zou waarschijnlijk ook niet geloofwaardig geweest zijn in een melodramatisch geheel. het enige met dit soort films, het is wat eendimensionaal. Echt ruimte voor nuances is er blijkbaar niet. Tonya Harding blijkt de film goed te vinden, en had het liefst echt 'Suck my dick' tegen de jury gezegd

Mijn verwachtingen waren gevoed door de woorden van Esther Perel erover tijdens Zomergasten (2018), maar die verwachtingen maakt I, Tonya niet waar. De film vliegt werkelijk alle kanten op. Het probeert het verhaal te vertellen van een verstoorde moeder-dochter relatie, maar ook van huiselijk geweld, van een gepassioneerde sporter, van een outsider in een elitair wereldje, en de manier waarop het al deze dingen probeert te vertellen wisselt ook nogal, van zelfbewuste reconstructie op basis van interviews naar gloedvol drama of zwarte komedie, wat wil I, Tonya niet zijn? Het zal niet verbazen dat als je zoveel hooi op de vork neemt bijna niks echt werkt. Dat Tonya bijvoorbeeld echt van kunstschaatsen houdt, zag ik pas in één van de allerlaatste scenes, haar pleidooi voor de rechter. Die moeder is zo eendimensionaal dat ik het niet geloofde, de lof voor dergelijke karakters zal ik nooit begrijpen, en daarnaast wordt haar verhaallijn onevenwichtig ingezet. Andere punten van kritiek zijn dat Margot Robbie en Sebastian Stan absoluut niet kunnen doorgaan voor een stel vijftienjarigen en dat alle kunstschaatswedstrijden er hetzelfde uitzien en je nergens het gevoel krijgt van de Olympische Spelen. Op zich is de film het aankijken wel waard en de ambitie is prijzenswaardig, maar echt geslaagd kan ik eRCee I, Tonya niet noemen.

Echt met veel plezier naar gekeken. Sommige dingen moet je met een korreltje zout nemen maar de manier waarop het soms met een knipoog werd gebracht vond ik juist leuk. Soort van docu/drama/comedy mix.

Heel, heel veel 'fuck you' in deze film, die daarmee The Wolf of Wallstreet naar de kroon steekt. Nog een teken van herkenning: Gloria, dat Italiaanse nummer, wat heeft men daar toch mee?

Karakters misschien iets te zwaar aangezet, maar verder een meeslepende film, ook wanneer kunstschaatsen niet je favoriete sport is.

Mooi gebracht deze docu.. film..

Je weet hoe het afloopt.. maar toch...

Veel blijft ook een raadsel...

4.0 ****

Ja, mooi. Veel humor, vrije stijl maar de tragiek ontbreekt niet. Echt een tragikomedie, dus, waarbij goed gekeken is naar Fargo (de film of de serie). Maar genoten hoor, ook van het acteerwerk. Aanrader.

I, Tonya is een aardige film maar had zoveel mooier kunnen zijn. De regisseur kiest er voor regelmatig een komische toon aan te slaan die niet helemaal past. De vele flauwe momenten met de alsmaar etende dikke bodyguard zijn bijna slapstick. Het voelt misplaatst in deze biografie van Tonya Harding. En waarom de acteurs in vredesnaam tegen de camera praten...? Ook de casting is niet helemaal lekker. Waar Robbie de rol met verve draagt zijn de (bij)rollen van Stan, Paul Walter Hauser en die journalist echt heel matig.

Gillespie weet de troosteloosheid van het grauwe Noord-Amerika wel mooi in beeld te brengen. Daar zit ook de kracht van de film. De focus ligt ook veel meer daar dan op het kunstschaatsen zelf, wat gezien de backstory overigens logisch is. Verder blijft het interessant genoeg om uit te zitten ondanks eerder genoemde kritiekpunten maar dat zou heel goed voor een groot deel door het bizarre waargebeurde verhaal kunnen komen.

3,0*

4- op zeker. Robbie speelt fantastisch alleen jammer dat ze niet de puberale bouw en motoriek van harding heeft maar juist een elegante en klassieke van kerrigan.. Dat is eigenlijk het enige dat me tegenstond aan de film. Maar goed het verhaal eens te zien. Ik weet hoen hekel ik vroeger aan haar had vanwege dit gebeuren en nu toch een stuk meer achtergrondinformatie.

I was loved for a minute, then I was hated. Then I was just a punch line

Ik heb eigenlijk nooit veel met kunstschaatsen gehad. Ik ging vroeger zelf wel graag ijsschaatsen tijdens het jaarlijkse schooluitstapje (en ik had vooral een fascinatie met ijshockey dankzij de Mighty Ducks films en Wayne Gretzky's '98 op de N64) maar heel het drama tussen Tonya Harding en Nancy Kerrigan was me ontgaan. Niet zo verwonderlijk aangezien het zich allemaal afspeelde in een tijd dat ik zelf amper kon wandelen maar toen de film uitkwam fascineerde het me wel. Ik vroeg me alleen af hoe je hier in hemelsnaam een boeiende film van kunt maken.

Want tijdens de promotie voor de film werd het verhaal van de vete tussen Harding en Kerrigan al ruimschoots uit de doeken gedaan en de film leek toch vooral op "het incident" te steunen. Wel, Craig Gillespie toont hoe het moet door te werken met een mix van verschillende stijlen. I, Tonya is een film in die typische mockumentary stijl die we de laatste jaren al wel meer hebben gezien en er wordt bovendien ook nog eens regelmatig de vierde muur doorbroken. Daardoor krijg je een aparte stijl waarbij hetzelfde verhaal vanuit verschillende standpunten wordt verteld. Origineel is het niet - zo'n Rashomon van Kurosawa deed dat ook al en Gillespie legt het er misschien wel erg dik op door Harding ook nog eens te laten verkondigen dat er geen echte waarheid is en dat iedereen zijn eigen versie van de waarheid heeft - maar het werkt wel. Ook zo'n platgetreden pad als op het einde de echte personen waar dit op gebaseerd is in beeld te brengen (om nog eens eventjes goed duidelijk te maken hoe waarheidsgetrouw dit qua look en feel wel is) is een cliché maar het zorgt er wel voor dat je bepaalde dingen beter kan plaatsen.

Die "bodyguard" van Tonya bijvoorbeeld. Ik dacht echt dat dat een personage was dat compleet in het belachelijke werd getrokken maar nee, die kerel heeft echt een aantal van die dialogen uitgekraamd. De grote ster van de film is echter Margot Robbie. De Australische is sinds films als The Wolf of Wall Street aan een serieuze opmars bezig in Hollywood en afgaande op I, Tonya is dat niet meer dan logisch. Robbie is heerlijk op dreef als Tonya maar ook Sebastian Stan mag niet vergeten worden. Die blijft iets minder goed overeind staan in de huidige interviews van Jeff (de veroudering is minder goed gelukt dan bij Robbie en ziet er veel faker uit) maar de scènes tussen hem en Robbie zijn wel om van te genieten. Qua bijrollen is het vooral Allison Janney die nog met de show gaat stelen.

En die schaatsscènes an sich zien er ook wel uitstekend uit trouwens. Een geslaagde mix van stuntdoubles en het nodige digitale retoucheerwerk maar je merkt er niets van. Je zou bijna zeggen dat het effectief Robbie is die de drievoudige Axel uitvoert maar dat lijkt me straf aangezien dat vandaag de dag nog altijd als één van de meest straffe sprongen aller tijden is om uit te voeren. Erg fijne film in ieder geval met vooral Robbie die over de gehele lijn weet te overtuigen.

4*

Goed.

De doorgaans knappe Margot Robbie is een behoorlijk stuk lelijker gemaakt, maar schittert wel in deze grappige biopic. Het is een uitstekende keuze geweest om de film zelf ook wat luchtig en relativerend te houden - ik denk dat dat de beste manier was om dit soort marginalen neer te zetten. Het leven dat Tonya Harding gehad heeft is redelijk stormachtig. Maar het is wel goed dat ze zelf ook niet als een engeltje neergezet wordt.

Naar het einde toe sleept al dat drama wel wat aan, dus de film had zeker niet langer moeten duren. Niettemin is de docu-achtige stijl, waarbij de personages soms zelf in de camera praten, iets wat het toch fris genoeg houdt, terwijl ik daar eigenlijk geen fan van ben.

3,5

Het leven is een (tragi)komedie

Althans, als ik de regisseur achter I, Tonya mag geloven. Hij doet er in ieder geval alles aan om het publiek mee te trekken in deze Biografie. Het bronmateriaal helpt hem daar zeker in mee. Zelf vond ik deze mix niet altijd even geslaagd, evenals de snelle editing en momenten waarop er in de camera gepraat werd. Het paste mijns inziens niet helemaal. Ook werd er wat mij betreft te veel ingezoomd op 'het incident' en had ik bijvoorbeeld graag meer inzage gehad in de vriendschap die Tonya en Nancy hadden.

Nu klink ik negatief, maar dit is geenszins het geval. Het verhaal is zo bizar dat het gemakkelijk is om bij de les te blijven, het acteerwerk is erg goed (met name Allison Janney als de moeder van Tonya!) en soms werkt de bizarre mix van drama en humor wonderwel goed. Deze deed mij qua stijl soms een beetje denken aan Fargo. Hoewel het naar het einde toe een tikkeltje slepend begon te worden is I, Tonya in zijn totaal zeker geslaagd en kan ik wel stellen dat ik niet ontevreden was over de invulling van mijn zondagavond.

3,5*

Ik kende de tragedie van Tonya Harding ( ben bijna 55) dus dat had ik wel meegekregen toentertijd. En wat inderdaad dan blijft hangen is dat incident en niet haar succes en de driedubbele axel als eerste Amerikaanse. Dat laatste blijft natuurlijk nooit hangen, want zoals velen ben ik ook niet zon fan van kunstrijden maar wel van heel veel sporten. Zeker bij de Olympische spelen kijk ik toch zoveel mogelijk sporten.

Toen ik de film bekeek dacht ik gelijk aan Once Upon a Time in Hollywood. Deze film kwam zelfs 2 jaar later uit en gek genoeg is Tarantino daar klaarblijkelijk door beïnvloed. Een drama in Hollywood verfilmen op een ironische manier al vond ik de eindscene zeer teleurstellend omdat hij ervoor koos alles om te draaien. Een vorm van verkeerde geschiedvervalsing. Maar goed verder een prima film en wat zie ik nu ook daar speelt Margot Robbie dus dat is zeker geen toeval.

De ironie bij Once Upon a time in Hollywood vond ik wel geslaagd, maar in deze film ben ik niet overtuigd. Je ziet nu vooral in het begin de ironie, maar op het eind verdwijnt daar een hoop van, omdat de biografie verder wel moet kloppen. Ik vond die moeder echt een kutwijf moet ik zeggen. Tot op het laatst was ze niet te vertrouwen. Ook Tonya is een opvallende verschijning om te blijven bij haar man die haar telkens weer mishandeld. Wat Tonya nu uiteindelijk wist van het incident zullen wel nooit weten denk ik. Daarbij speelt die bodyguard ook een opvallende rol. Maar goed ze had het imago ook nooit mee zo bleek in de film.

Wat overblijft is toch wel een bijzondere film. Een biografie met een ironische kwinkslag. Geslaagd? Weet ik niet. Had misschien toch liever een goed drama gezien. Moet wel zeggen dat de muziek erg prettig was in deze film. En ook echt van die tijd. I, Tonya een film met plussen en minnen zal ik maar zeggen.

Film 3.5

Beeld 4.0

Geluid/Muziek 4.5

Op zich vertelt de film natuurlijk een boeiend verhaal, of je nu van kunstschaatsen houdt of niet. Het is alleen overduidelijk dat de personages zo enorm opgeblazen worden in hun specifieke eigenschappen (neem bijvoorbeeld de moeder of de bodyguard) dat het als een komedie wordt neergezet. Dat maakt de hele film nog wat triester dan die al is. Zo zien we dus de loopbaan van een uiterst talentvolle topsporter op ludieke wijze in het licht gezet worden en dan wordt je als kijker in spagaat gedwongen: je gaat lachen om dingen die heel sneu zijn. Aan het eind van de rit zie je wel de eerlijke passie voor de sport en blijf je ook met ongeloof achter.

Een prima geënsceneerde film over de kunstschaatser Tonya Harding, die werd beticht van medeplichtigheid aan een aanslag op haar concurrente Nancy Kerrigan. De in de vorm van een pseudo-documentaire gegoten film is zowel de weergave van een realistisch drama als de weergave van een realistische komedie. Een fragmentarische draaikolk van emotionele gebeurtenissen in het leven van redneck Tonya Harding.

De film is gebaseerd op individueel afgenomen interviews met Tonya Harding, moeder Harding en Jeff Gillooly, de echtgenoot. Hoewel je dat niet zou zeggen, is hun verhaal compleet vrij van ironie. Ze spreken zonder enige terughoudendheid en zonder veel zelfkritiek. De interviews zijn nagespeeld, maar aan het eind van de film zie je wat korte fragmenten met de echte Harding en consorten waaruit blijkt dat setting, uitdossing en spraak van de acteurs behoorlijk overeenkomen met de originele figuren. Harding wordt echt fantastisch gespeeld door Margot Robbie.

Het verhaal schetst de loopbaan en privé omstandigheden van Harding. Van haar eerste slagen op de ijsbaan via de jaren van roem naar de tijd na het schandaal. De film laat er geen twijfel over bestaan dat haar leven zich privé nooit prettig ontwikkelde. Opgroeiende in en voortkomende uit een milieu waar gewelddadigheid en alcohol dagelijkse kost zijn, is het een wonder dat Harding haar talent voor het kunstrijden kon uitleven en ontwikkelen. Het zegt veel over haar doorzettingsvermogen. Haar enorme wil om te slagen. Ondanks de enorme tegenwind die bij tijd en wijle opstak,

De film portetteert haar overigens niet enkel als onmachtig slachtoffer van sociaal-maatschappelijke omstandigheden. Harding was heel goed in staat zelf ook onverbiddelijk verachting en geweld ten toon te spreiden. Harding was bepaald geen lieftallige ijsprinses.

In de film is de tragiek van het verhaal steeds voelbaar. De absurditeiten die elkaar onophoudelijk opvolgen geven aan de tragiek een vrolijk randje. De film bestaat uit een manipulatieve mix aan scherpzinnige komedie, openhartig geklaag en bittere tragedie. De lach, de blijdschap, de woede en het venijn lossen elkaar steeds binnen enkele tellen af. Logisch want de film is immers gebaseerd op getuigenissen van onbetrouwbare hoofdrolspelers. De film jongleert voortdurend met de waarheid. Als kijker kun je het allemaal maar het beste zonder oordeel ondergaan. Dan komen tragiek en (absurde) humor het beste binnen. Schrijver Steven Rogers en regisseur Craig Gillespie hebben heel succesvol een schitterende klucht afgeleverd.

Ik zat steeds te hinken op twee gevoelens. Ik vond Harding & co zowel zielig als hilarisch. Dat kijkt wat ongemakkelijk. Lachen om levensechte tragiek doe je nu eenmaal niet zonder enige gêne.

ijzersterk drama

wat een levensverhaal

geweldige rol van margot robbie ,ze lijkt dan al af en toe op harley quin

goeie muziek

mooi tijdsbeeld

echt amerikaans met in elke zin het f-woord

prima in orde

verguisd door amerika na het incident

en weer bewondert na deze film

Tijdens het kunstschaatsen op de Olympische Spelen in Beijing moest ik herhaaldelijk terugdenken aan deze vileine biopic. Of zoals 'I, Tonya' (2017) de absurditeit schetst van een sport die aan de oppervlakte onschuldig oogt, maar onderhuids sluimeren gefrustreerde tijgermoeders, opgekropte vetes tussen de deelneemsters, politieke intriges en zelfs criminele elementen. Margot Robbie is als een vis in 't water als een Tonya Harding die moet opboksen tegen vooroordelen over haar bescheiden komaf en haar eigen traumatische opvoeding en ongelukkige huwelijk. In die zin deed 'I, Tonya' (2017) me ook wat denken aan de soortgelijke biopic 'Molly's Game' (2017), waarin pokerkoningin Molly Bloom (Jessica Chastain) sympathiek werd geportretteerd als slimme zakenvrouw. Allebei de films gelaagde portretten van vrouwen die tegen de keer ingingen en daarvoor zowel werden beloond als genadeloos afgestraft. Al heeft het verhaal van Harding mijn voorkeur omdat 't tussen de regels ook zo'n pijnlijke speldenprik is naar een Amerikaanse mediacratie waarin plat spektakel zwaarder weegt dan wat ook.

Yup... Als een verhaal met zó'n bizar plotgegeven ook nog eens zúlke onwaarschijnlijke hoofdrolspelers heeft is de verleiding ongetwijfeld groot om er een zwartkomische satire van te maken, zeker wanneer je daar zowel één van de meest onsympathieke personages ooit op film vereeuwigd alsook één van de meest domme in kunt verwerken. Tegelijkertijd schept dat voor mij een afstand waardoor ik niet helemaal in de film kon komen, ook al vanwege al die personages die hun punchlines tegen de camera verkondigen en één personage (de journalist gespeeld door Bobby Cannavale) dat zelfs niets ánders doet dan tegen de camera praten, en daardoor krijgt "het incident" soms de allure van een schelmenstreek, hetgeen enigszins vloekt met de troosteloze sociale achtergrond. Dat gezegd hebbende wordt hier toch wel op een zeer hoog niveau geacteerd, zoals verwacht door Robbie, maar ook door Janney (zeker Oscar-waardig), en naar die brave Bucky Barnes zal ik nooit meer op dezelfde manier kunnen kijken. Toch wel een film die onder de huid kan kruipen.

Harding komt uit Portland, Oregon dat juist geldt als een erg mooie staat die zich mag meten met het prachtige en net zo noordelijke Montana. Maar zij kwam duidelijk uit een armer gezin.

Heb je helemaal gelijk in. Zie zelfs dat de film geschoten is in Georgia.

Degelijk drama dat imho verkracht wordt door twee elementen.

Er zijn de pogingen om humor in de film te stoppen (die moeder !): misplaatst, totaal niet grappig.

En er zijn die 'interviews' waar ons in-the-face verteld wordt hoe de situatie is; en waar ik net zoals bij reclames op een tv-zender zin had om op te staan en een zak chips te gaan zoeken.

Jammer, want veel potentieel, zeker ook door de hoofdactrice die haar werk prima doet.