Coco (2017)

Sterke Disney Pixar film die zich afspeelt tijdens de Día De Los Muertos. Een enerzijds vreemde film doordat de film zich vooral richt op de doden en het hiernamaals, maar welke uiteindelijk wel wordt verteld op de kenmerkende Disney wijze. En dus een verhaal met voldoende humor, wat minimale spanning en leuke personages. Enerzijds hartverwarmend en anderzijds bijna ontroerend wanneer Miguel de levensloop van zijn grote idool en zijn grootvader leert kennen. Uitgevoerd in een visueel prachtige wereld.

Doodleuk.

Een wel heel apart en vreemd onderwerp om aan kleine kinderen, de hoofddoelgroep, voor te schotelen, vooral als je niet in Mexicaan bent, maar als het hiernamaals er zo kleurrijk en vrolijk met grappige personages en fijne fantasiedieren er uit ziet dan kom je er dus mee weg.

Het verhaal met als rode draad familiebanden, is wel heel leuk maar ik hou persoonlijk niet zo van die animatiestijl, ik vind het eigenlijk heel lelijk. Het overmatige hysterische kleurgebruik en de toch wel grappige skeletten hebben dan ook mijn kijkzin gered.

Deze animatiefilm eens bekeken en vond het wel een mooie film. Heel mooie en kleurrijke animatiefilm en toch ook wel een origineel verhaal. Niet het meest bekende feest bij ons, maar vond het toch wel eens interessant.

Verder was de speelduur wel goed, niet te lang en niet te kort.

De moeite om gezien te hebben.

Disney-Pixar, een hoog gemiddelde, een druilerige zondagmiddag. Kortom, de perfecte omstandigheden voor een film als deze.

Een bijzonder creatief uitgangspunt en visueel ziet het er zoals gewoonlijk uitstekend uit. Jammer alleen dat het verhaal zich verder vrij clichématig ontvouwt. De personages zijn vlak, voorspelbaar en weinig memorabel. Coco doet wat je mag verwachten, je (ruim) anderhalf uur onderdompelen in haar wondere wereld, maar ontbeert de inventiviteit om de karakters even kleurrijk te maken als de wereld waarin ze zich bevinden.

Het wil maar niet boteren tussen mij en Pixar. De liefde voor het oude Disney werk zit kennelijk zo in mijn genen vastgebeiteld dat de D in DNA in mijn geval voor Disney staat.

Niet dat ik het slecht vind, absoluut niet. Ik zie ook wel in waarom mensen dit fantastisch vinden. Vind het bij tijd en wijle ook best grappig en superlief en het is allemaal schitterend getekend. De achtergronden met name, over de poppetjes ben ik dan weer iets minder te spreken. De kat aan het einde bijvoorbeeld, heel slecht gedaan.

Nee, het zijn vooral de typische Disney ingrediënten die ik mis. Het sprookjesachtige, sprookjesachtig als in Grimm-sprookjesachtig. Het bos dat vaak als decor dient. Een duidelijk aanwezige villain van vlees en bloed die iedere keer weer de rust komt verstoren. En niet te vergeten de dieren! Er komt weliswaar een hond in voor, maar heel veel aandacht krijgt dat niet. Finding Nemo, A Bug's Life en Ratatouille vormen hierop een uitzondering en laat die films nou net mijn favoriete Pixars zijn. Met auto's, speelgoed en robots heb ik eenvoudigweg niet zo veel.

Op tekenfilmgebied ben ik dus iemand van de oude stempel. Maar misschien, hopelijk, zie ik ooit nog het licht.

Alien's Guide to Pixar’s COCO [NEW!] - YouTube

Elke Pixar is voor mij qua emotie een verademing vergeleken met de standaard Disney films. Waar de nieuwe Lion King voor mij een vlakke, matte vertoning was weet Coco mij weer te raken. Leuk dit verhaal uit een voor ons grotendeels onbekende cultuur, mooi geanimeerd en kijkt lekker weg. Ga zo door Pixar!!

Prachtige film die mijn zoontje van 7 op een aangename manier liet nadenken en stilstaan over het leven na de dood. Ook de boodschap 'dat je pas door bent als iedereen je vergeten is', blijft nazinderen.

Ook de andere verhaallijnen wekken de prent tot leven, zorgen voor een vlotte kijkbeleving en doen de minuten wegtikken. Ongelooflijk hoe'n breed scala een emoties deze film aanbrengt: vreugde, verdriet, verraad, trouw,... of hoe een goeie film in mijn ogen moet zijn. Geschikt voor zowel jong als oud, zonder ooit melig of saai te worden.

Ik heb al een jaar of dertig de neiging om animatiefilms volledig te negeren. Wellicht door het idee 'dat ik daar te oud voor ben', en voor een heleboel animaties is dat vanzelf ook zo. Maar er zijn er ook steeds meer waar dat niet zo bij is, en deze is daar dan ook weer eens een mooi voorbeeld van.

Super mooi getekend, en met een verhaal waar de gemiddelde Hollywood film niet eens bij in de buurt komt - spannend, meeslepend, en met een diepere betekenis erin die je bijblijft. En dat lukt Pixar wel eens vaker, valt me ondertussen op.

Qua onderwerp voor ons idee misschien niet het allervrolijkste, maar de Dia de Muertos is in Mexico een belangrijk feest - en daarmee vanzelf ook in de VS, dus niet zo'n vreemd idee om daar een film over te maken. En een stuk leuker dan de meeste films over Halloween, dat ook.

de rode draad in deze film is ( zoals eerder al gezegd hierboven) familiebanden en dat word best op een aardige manier vertaald in dit fantasie feel good verhaal .

De animaties vond ik niet altijd even indrukwekkend en af en toe zelfs wat matig maar goed het verhaal is het belangrijkste en dat was onderhoudend genoeg .

Dat was toch even schrikken gisteren, toen ik na het zien van deze film zag dat Coco hier in de top 250 staat... Het was zeker een leuke, mooi gemaakte film maar deze gemiddelde score kan ik niet zo goed begrijpen. Nergens écht grappig, nergens écht aangrijpend, nergens écht spannend. Vervelen deed het echter absoluut niet, gewoon een leuke film om een keer mee te pakken.

Leuk.

Een beetje out-of-the-blue gekeken, zonder enige voorkennis. En uiteindelijk heeft dat er misschien mee voor gezorgd dat Coco een dikke meevaller is gebleken. Uiteraard zijn ook hier de kindvriendelijke ingrediënten aanwezig, maar de film is gewoon sympathiek en kleurrijk. Het doet perfect wat het tracht te doen. De speelduur is kennelijk 1u50, ik had het niet kunnen vermoeden. Een goed teken.

3,5

Aangename kinderfilm.

Leuk hoor. Hoewel in veel dingen erg typisch Disney (zoals het wel heel erg ronde einde waar alles samen komt, is de film op een aantal vlakken ook origineel en verrassend genoeg om te boeien. De film moet het meer hebben van het verhaal dan van grapjes en/of grappige personages, in vergelijking met andere Pixar-animatiefilms. En gelukkig niet té druk allemaal, zoals bijvoorbeeld The Incredibles. En bovendien, en dat is denk ik de grootste troef van Coco, heeft deze animatiefilm zowaar enige diepgang met een moraal die verder gaat dan karma. Een aanrader wat mij betreft.

Beste animatiefilm ooit! Vooral voor volwassenen super, want er wordt op een leuke manier de verbinding gemaakt tussen de dood en het leven.

Een kleurrijk kindersprookje maar het verhaaltje zegt me maar weinig.

Visueel een heel knap werk en ge blijft op dat vlak toch in bewondering voor de schitterende opgang die de animatiefilm de laatste decennia heeft gemaakt.

Kleurrijk, maar verder heeft het weinig om het lijf.

Krappe 3

“I have to sing. It's not just in me... It is Me. “

Ik heb best hersenloos werk. Mijn baan is daarom vrij saai en toen ik gisteren weer eens acht uur lang achter zo’n machine stond (in deze tijd is er ook niet veel beters te vinden) kreeg ik sporadisch zin in een animatie film. Dit heb ik overigens wel eens vaker, het zijn echt film waarvoor ik in een bepaalde stemming moet zijn. Ik zat even na te denken welke animatie film ik nog moest zien en het liefste ook wou kijken en toen kwam ik op twee films uit, toen ik hier thuis nog zat te twijfelen toch voor deze gekozen. ‘Coco’ is een typische Pixar film met een doos goede energie en een kleurrijke film maar met een verhaal waar een enorme drama spijker in word geslagen en die dan met veel clichés door gaat, voornamelijk verdrietig word en waarschijnlijk toch weer een goed einde heeft.

Deze kleurrijke film brengt ons het verhaal over een familie die in Mexico woont. De film speelt zich af tijdens de ‘Día De Los Muertos’. Dit is een feestdag in Mexico waar de mensen via foto’s de doden proberen op te roepen om jaarlijks bij hun geliefden in de echte wereld te komen. De foto’s zorgen er namelijk voor dat er een oversteek komt omdat de mensen de doden dan herinneren en herdenken en ze verwelkomen met lekkernijen en noem maar op.

In de film ‘Coco’ volgen we de jongen ‘Miguel’ die in een schoenmakers familie is terecht gekomen. Er is één nadeel aan zijn familie: muziek is er verboden en ze leven zonder, dit omdat de overgrootmoeder, of zelfs nog een generatie verder, is verlaten door haar man die volgens de verhalen groots wou worden in de muziek wereld. ‘Miguel’ wil ook muziek maken, hij voelt zich er voor geboren maar zal dit in het geheim moeten doen. Hij is groot fan van de Mexicaanse artiest ‘Ernesto de la Cruz’. Wanneer zijn grootmoeder zijn gitaar kapot maakt omdat ‘Miguel’ mee wilt doen met een talentenjacht steelt hij de gitaar van ‘Ernesto de la Cruz’ en bij het bespelen van deze gitaar word hij getransporteerd naar de dodenwereld waar hij terecht komt bij zijn overleden familieleden die er weer voor moeten zorgen dat hij terug naar de echte wereld gaat.

Hij komt er even later ook achter dat waarschijnlijk ‘Ernesto de la Cruz’ zijn vader is. Hij gaat naar hem opzoek omdat hij niet met voorwaardes terug naar de grote wereld wilt maar daar blijkt als snel dat ‘Ernesto de la Cruz’ iets te verbergen heeft. ‘Miguel’ moet er nou voor zorgen dat zijn familie weer bij elkaar komt maar ook dat hij op tijd weer terug naar de echte wereld gaat.

Zoals ik al zei is deze film zoals de meeste ‘Disney’ films een erg grote feel-good film met voornamelijk veel chlichés. Dit bleef ook niet gespaard in deze film want het soms wat onsamenhangend verhaal kent veel clichés met een heel hoog dramagehalte waar hij nauwelijks uit lijkt te komen wat best zonde was. De film was overigens qua sfeer erg sterk maar het had in mijn ogen best wat minder gejammer mogen worden.

Toch heb ik achteraf geen spijt dat ik de keuze heb gemaakt deze film te gaan kijken via ‘Disney+’ nu ik nog de kans daarvoor heb. Ik heb de film wel in het Nederlands gekeken omdat ‘Disney+’ hele irritante ondertiteling bevat wat bijna heel je kijk beeld overlapt, best irritant.

Al om al, prima film met een echte feel-good, soms iets te sentimenteel. Zeker niet rijkend aan de top van de ‘Pixar’ films al is het niet slecht te noemen.

3.5*

Weer eens herzien. In de tussentijd ben ik een stuk vertrouwder geraakt met de Mexicaanse cultuur en het valt echt te merken dat de makers heel veel moeite hebben gedaan om het zo authentiek mogelijk te maken. Verder vind ik het gewoon een erg ontroerende film. Een halfje erbij dus, waarmee ik op 4* uitkom.

Domme film!

3x inslaap gevallen, zelfs het einde niet gehaald.

Overgewaardeerd.

Zal de top 10 halen in de flut films tOP 1000

Het thema vind ik erg leuk en de animatie en gebruik van kleuren is mooi. Maar het is typisch Disney. Je ziet al mijlenver aankomen wat er gaat gebeuren en de karakters vervullen een formule in en hebben dus geen diepgang. Je weet dat alles goed gaat aflopen en er is nul spanning. Bij elkaar genomen kom je net boven gemiddeld uit maar de top 250 is echt bullshit. Dan laat je je toch in de luren leggen door het goedkope sentiment en die Disney saus. Ik heb het niet zo op die Disney saus maar als je ff zin hebt in wat luchtiger vermaak is deze film prima.

Prachtfilm! Het was geleden van het zien van Bambi, toen ik 'n jaar of 8 was, dat ik huilde bij een tekenfilm. Absolute aanrader!

Voor de zoveelste keer gezien en wat een prachtige animatiefilm is dit toch.

Ik spreek hier nu al van nostalgie.

Samen met Ratatouille en WALL•E een van de beste animatiefilm ooit gemaakt.

Remember Me nog steeds niet uit mijn kop.

Gisteren bij en met vrienden gekeken via Netflix. Ik ben meestal niet zo van de animatiefilms van Pixar maar deze had een wel leuk concept. Niet overdreven sentimenteel gedoe maar toch ontroerend en hartverwarmend bij momenten. Leuke twist die ik niet had zien aankomen. Het had van mij misschien nog wat duisterder gemogen gezien het thema, maar dan zou het natuurlijk geen film zijn geweest voor de kleintjes. Kort gezegd ik heb er wel van genoten. Veel leuker dan die Dracula dochter tekenfilm waarvan de titel me ontgaat.

Visueel is Coco misschien wel de mooiste animatiefilm die ik in héél lange tijd heb gezien. De prachtige scherpe en diepe kleuren, de aandacht voor de kleine details, de ongebreidelde fantasie die van het scherm spat. Wat een bombast en een spektakel; je komt soms ogen te kort om het allemaal echt in je op te nemen. De authentieke Mexicaanse muziek en de hele cultuur en sfeer van dit land komt in z'n meest geïdealiseerde vorm naar voor, en de spooky vibe van het Dia de los muertos-seizoen past hier perfect bij. De dodenwereld is echt absurd prachtig vormgegeven. Qua pracht en praal en sfeer zit het dus vanaf het begin al goed, en het is daardoor ook vrijwel meteen een fijne film om te kijken. Plot en personages zijn echter niet meteen even pakkend; dat heeft wel wat tijd nodig om op gang te komen. Emotioneel raakte de film me dan ook voor een tijdje niet, maar dit keert volledig om in de tweede helft, en zeker in het laatste halfuur. Niet per se het hoofdpersonage, maar wél de zij-personages grijpen dan echt naar de keel. Kleine brok in de keel richting het einde, Pixar doet het toch maar weer. Andere recente titels van Pixar heb ik nog niet echt gezien, maar Coco hoeft in ieder geval echt niets onder te doen voor hun eerdere films wat mij betreft.

4*.

Druk bezig de gehele top 250 af te strepen, ofwel van cijfer en comment te voorzien, en dan hoort deze Coco daar dus ook bij. Animatie is normaal voor mij een genre die ik links laat liggen maar voor de top 250 maak ik in die zin een uitzondering, en ik heb met Toy Story 3, The Lion King en verschillende Aziatische animaties nog wel het nodige te gaan op dat vlak. En hoewel ik vast kan verklappen dat dit geen topbeoordeling gaat worden was het toch geen straf om hier naar te kijken ook al loop ik hierna nog steeds allerminst warm voor het Disney genre.

Afijn, het verhaal mag duidelijk zijn rond de jonge Miquel en zijn familie waar alle generaties lang muziek in de ban is, iets waar Miquel lak aan heeft want zoals het spreekwoord betaamt kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Toch neemt het geheel wel een erg bizarre wending met de zoektocht naar zijn overgrootvader en het betreden van het 'dodenrijk' en al wat daar aan 'lijken' en geheimen uit de kast rolt, daarnaast tikt de klok ook nog eens in het nadeel van de jonge knul die niets liever wil dan contact met zijn overgrootvader en het najagen van een muzikale carrière.

Coco is een behoorlijke kinderfilm die, in zijn op het oog onschuldige verhaaltje, een brug slaat tussen de doden en de levenden en an passant het nodige aan familiezeer rechtzet en connecties hersteld. Wellicht dat de film zelfs nog wel over een diepere thematiek beschikt met de nalatenschap van mensen en de bewering dat wanneer men vergeten is ook verdwenen is, dat dingen zelden lijken zoals ze werkelijk zijn en een scala aan emoties betreffende verlies, verdriet, rouw en verder gaan. Dit allen in een visueel en kleurrijk plaatje gegoten, met uitbundige en buitenissige karakters en dieren, en vooral heel veel aanstekelijke humor zoals bijvoorbeeld de ambtenaar die allergisch is voor de hond. Zoals reeds gezegd was deze Coco geen straf om naar te kijken, degelijk en bij tijd en wijlen vooral best grappig.