Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (2017)

geweldige scherpe & grappige dialogen!

af en toe wat onevenwichtig maar de film durft wel anders te zijn

aanrader!

Als je een zwaar onderwerp met dito gebeurtenissen, op een dergelijke manier in een film weet over te brengen dan zegt dit iets over het script (prima) en het acteerwerk (meer dan prima).
De makers hebben lef getoond en dit heeft geresulteerd in wat mij betreft één van de beste drama's van de laatste 5 jaar.

4*

Boeiend dramatisch verhaal om te volgen met heerlijke dialogen en interessante personages. Het acteerwerk is goed en de film biedt voldoende spanning ondanks dat er eigenlijk niet zoveel gebeurt. Hier bedoel ik mee dat de regisseur het verhaal interessant maakt door niet al te veel gebruik maken van actiescènes. Gelukkig kiest hij voor een mooie opbouw en niet voor de gemakkelijke weg van overdreven entertainment. 8/10

Wel aardig stukjes.....iets te langdradig.....om uiteindelijk in het niets te eindigen....waardoor ik gewoon spijt kreeg dat ik er naar had gekeken!

Goed acteerwerk, goed verhaal, open einde kwam (toch) plotseling, beetje jammer.

Ik vind de score toch wel laag voor deze geweldige film.
Traag lees ik hier en daar, teveel geschreeuw zelfs. Ik kan me daar niet in vinden.
Terwijl alles in de film zo dramatisch, beladen en zwaar is dat je eigenlijk met tranen in je ogen onder je stoel weg zou moeten kruipen was het tegenovergestelde het effect vanwege de constante scherpe zwarte humor die erin zat.
Ik heb meer gelachen dan in veel zogenaamde comedy's. Een hele prestatie zonder af te doen aan het onderliggende verdriet wat schuil gaat in de film.
Ik heb me geen moment verveeld want de verschillende situaties volgen mekaar vrij snel op.
En zelfs het open einde waar ik normaal helemaal geen fan van ben deerde me in dit geval niet.
Het is een menselijk drama zonder franje maar met veel humor en meesterlijk weergegeven.
Dus de volledige 5 sterren.

Ik vind het best wel hoog voor deze matige film.

De gebroeders Coen weten perfect hoe drama en zwarte humor te combineren. Martin McDonagh heeft daar meer moeite mee. Hij vindt de juiste toon niet. Het drama grijpt niet aan en de humor voelt gekunsteld aan. Ik ben fan van Frances McDormand maar het personage dat ze hier neerzet boeide me amper.

Nou 3,5 is toch niet niks. Best hoog voor iemand met jou kritiek.
Maar dit is dan simpelweg een kwestie van smaak lijkt me.

Vandaag in het filmhuis gezien. Het was de laatste dag dat hij hier draaide en ik was al een tijdje benieuwd. Ik wist niet zeker of het echt mijn ding zou zijn. Bij sommige films denk ik gelijk: die moet ik zien, maar deze was een groot twijfelgeval. Hij is mij niet tegengevallen, maar hij heeft mij ook niet weggeblazen. Ik vind het acteerwerk goed, alhoewel soms iets te overdreven naar mijn smaak. Vooral mijn complimenten aan Frances McDormand. Ik vind haar heel oprecht en naturel spelen. Het beeld ziet er goed uit en het verhaal vind ik best interessant. Er zijn best veel toevalligheden, maar daar heb ik mij niet aan gestoord. Waar ik mij wel een beetje aan stoorde, is al het gescheld en het fysieke geweld. Daar houd ik niet van. Ik vond het soms erg pijnlijk om naar te kijken, al dat getrap en de klappen, waardoor ik haast weg wilde kijken. Om de humor kon ik niet echt lachen. Zoals ik al een beetje vermoedde is het niet helemaal mijn ding, deze film, en de afloop voelde voor mij niet erg bevredigend, maar goed, zo loopt het ook niet altijd in het echte leven. Daarnaast was mijn concentratie niet super, wat niet per se aan de film lag, en kwam ik er niet helemaal in. Al met al een voldoende. 3,5*

Wij hebben in iedergeval genoten van deze mooie film!

In afwachting van wat ik er ongetwijfeld nog over ga schrijven een voorlopig ‘wauw’ (of ‘wow’, zo je wil), ik ben onder de indruk van een film die in de kritiek bewierookt werd en van een regisseur die ik toch al hoog achtte.

(gezien op 02/02/18 en op 27/04/18)
Niet iedere film 'verdraagt' het dat je er een tweede keer naar gaat kijken. Met 'Three Billboards ...' is dat geen probleem.

De film werd terecht met prijzen overladen.

Frances McDormand speelt de verwoeste vrouw Mildred Hayes, die niets meer te verliezen heeft en daarbij (meestal) ijzig kalm blijft.
Mensen denken iets goed te doen, maar net daardoor maken ze gigantische fouten en worden daarbij een speelbal van het sardonische toeval.

Heeft Ierse schrijver en regisseur Martin McDonough (jawel dezelfde van 'In Bruges'!) zichzelf overtroffen? Deze film is zeker de eerste topper van 2018! Tragiek en humor zijn dus toch best te combineren. Meesterlijk.

Goed, maar zeker niet de absolute top.

Gelukkig herpakt de film zich nog na een echt matig en saai eerste deel waar ik steeds meer wegdommelde, en moeite had om me in te leven met de personages. Maar het tweede deel maakt dit dan weer ruimschoots goed, met enkele scènes die toch wel op het netvlies blijven branden. Een probleem dat ik heb is hoe sommige zijpersonages erg stereotiep worden voorgesteld, al wordt dit later ook nog gebruikt om te misleiden wat de regisseur wel duidelijk meermaals probeert te doen in de film waardoor hij onvoorspelbaar is, maar tegelijkertijd ook niet echt geloofwaardig overkomt. Maar we krijgen bijvoorbeeld een heel andere kant van Dixon te zien. Ik vraag me wel wat het nut was van die dwerg trouwens. Die leek niet echt op zijn plaats in die film, en ik vond het wat flauw.

Met momenten wordt er trouwens ook nog aan een serieus staaltje overacting gedaan, en dan maakt het hoofdpersonage zich daar nog het minst schuldig aan. Al zijn de motieven van Mildred toch lang niet duidelijk, en met haar kon ik dan ook niet altijd inleven. Het is natuurlijk ook overdreven hoeveel aandacht er aan die billboards werkelijk wordt gespendeerd, maar dat zal wel de gimmick van de film zijn. De muziek vond ik verder wat flauw gekozen, maar de film doet uiteindelijk wel wat het moet doen, en de scènes in het tweede deel vond ik aan de sterke kant.

Ik lees nu ook dat de film in North Carolina is opgenomen. Ja, dan denk je de hele film dat de film eens op een authentieke locatie is opgenomen, en we eens een andere staat dan de bekende staten te zien krijgen. Niet dus. Niet dat North Carolina van het kaliber New York - Florida - Californie is, maar het ontgoochelt me enorm. Schiet toch op locatie, we zijn verdorie het jaar 2018 en de films hebben nu al immense budgetten, maar om op locatie te schieten was er niet genoeg over in het miljoenenbudget. Belachelijk.

Verder was dit denk ik de enige film waar geen controverse rond hing, maar blijkbaar zit ik verkeerd, want er was dus wel controverse. Ach ja, men zaagt ook al over een serie die twintig jaar oud is, dat hij vrouwonvriendelijk is (Friends). Blijkbaar mocht in de jaren '90 veel meer dan de jaren '10. We zijn er als maatschappij echt op achteruit gegaan, en de maatschappelijk correcte media is vaak ook ontzettend hypocriet. Waar houden die mensen zich eigenlijk ook eigenlijk nog mee bezig. Het begrip mierenneuken in een totaal nieuwe dimensie heruitvinden heet dat dan. Weten we eigenlijk nog waarover het allemaal gaat, die kritiek. Of gaat het enkel en alleen nog om het aanzien van een stelletje hoogdravende opiniemakers die zich te goed voor deze wereld voelen. Stel je prioriteiten en strijd voor de issues die er echt om toedoen, zeker in een tijd waar die des te meer bedreigd worden, dank je wel.

Prachtige film over een vrouw die door middel van drie reclameborden aandacht vraagt voor de onopgeloste moord van haar dochter. Een origineel verhaal waarvan het verloop zich niet gemakkelijk laat voorspellen. Ditzelfde geldt voor de mooie personages ingevuld door een sterke cast (met Sam Rockwell voorop). Goeie dialogen en een aantal ontroerende momenten.

Geweldige film. Punt.

Ik heb de film pas gezien, ik lees hier dat men het acteerwerk zo goed vind? ik vind dat juist het minpunt van deze film overgeacteerd allemaal ,overdreven en vind het verhaal ook heel simpel en slap
als je voor deze film al Oscars en nominaties ontvangt dan ben ik bang dat de beste films allemaal al uit zijn gebracht en dat het heel lang kan duren voordat er weer een film uitkomt dat hoog niveau en goed acteerwerk met zich meebrengt
dit is 2 sterretjes ,matige slappe simpele film .nee is mij erg tegengevallen,meer van verwacht!.
Fargo met Francis Mc D is vele malen beter bijvoorbeeld.en als je meer van woody Harrelson wilt zien kijk dan eens naar de serie True detective seizoen 1 ,daar zie je wat hoog niveau en goed acteerwerk inhoud!

Zeker de moeite waard.

Drama met een prachtige kwinkslag/ humoristische inslag.
Heerlijk acteerwerk, geweldige gekozen karakters.

Thema en onderwerp zijn in orde en de vibe ook. Wat ik jammer vind is het eindresultaat. Wat de film uiteindelijk is. Deze film wekt mij een soort gevoel op wat ik al eerder heb gezien in Out of the Furnace en Black Mass. En nee niet het thema en onderwerp maar de vibe die het overbrengt. Ik kan het ook niet helemaal uitleggen omdat het een persoonlijk gevoel is. Van die films die op papier heel aangrijpend, meeslepend en grimmig moeten zijn, maar als je de film daadwerkelijk ziet het allemaal wel meevalt.

Jammer dus. Van het begin tot krap voor het eind had ik potentie, maar ik vind het allemaal nog best braaf en flauw. Terwijl ik het verhaal op papier best interessant vind. Ik denk echt dat hier veel meer in had gezeten en mee gedaan had kunnen worden. Veel meer diepgaande clinches tussen personages (vooral met die politie). Hiermee bedoel ik eigenlijk de clinch tussen Mildred en Dixon. Sam Rockwell (Dixon) doet het gewoon goed in mijn ogen, maar de de delivery daarop van Mildred vind ik dan weer te zwak.

Soorteglijke situatie in True Detective S1 tussen Marty Hart en Rust Cohle mis ik hier. Waar het daar echt overtuigend en vanuit hun hart kwam vind ik het hier allemaal nogal oppervlakkig en het word in plaats van met gezichtsuitdrukking en non-verbale acties, duidelijk gemaakt met verbale acties (meteen een shot die gelijk wraak laat zien na een opmerking of uiting, bijv. die molotov cocktail op dat department). Heb hier dubbele gevoelens bij als ik zo'n scene zie. Aan de ene kant kan ik het begrijpen, maar aan de andere kant is het ook gewoon dom.

Jammer dus, zeker omdat ik toch mee kon leven met het verlies van die dochter, maar de manier waarop deze nasleep in beeld wordt gebracht vind ik te zwak uitgebeeld. Het was allemaal op het randje.

Niet slecht, maar helaas net niet uitgesproken genoeg voor mij. (Sam Rockwell vond ik het meest overtuigend overigens).

Een cru verhaal vol woede en haat.
Lijkt mij iets te extreem in dit opzicht om het zo maar vlotjes te aanvaarden.
Voor de filmische kwaliteiten evenwel, waarvoor de film grandioos werd gelauwerd, bewondering, net als voor de acteurs, met Frances McDormand, waarvan de onwrikbare verbittering werkelijk afdruipt, als opgemerkte uitschieter.
Ook de muziek viel passend in.
Knappe film, hoe dan ook, waarvan de titel alleen al uitnodigend oogt.
Martin McDonagh maakt niet veel films, maar als hij af en toe met zo ééntje afkomt, is hij op de goede weg.

Sterke film, ik heb geweldig genoten, terecht met prijzen overladen.

Kanttekening: ik heb me er niet aan gestoord, maar het lijkt erop dat alle witte mensen gebreken hebben, terwijl dat niet het geval is met alle zwarte mensen.

Ja, wat hebben we het zwaar, niet?

Kleine kanttekening bij jouw kanttekening: er lopen ook een aantal witte mensen rond in de film zonder gebreken. De twee zwarte acteurs in de film hebben daarnaast wel een heel bescheiden rolletje.

De broers McDonagh zijn goed bezig. Waar John Michael uitpakte met het geweldige The Guard en het nog betere Cavalry kwam Martin met de sterke zwarte komedie In Brugues en het wat mindere, maar zeker bezienswaardige Seven Psychopats.
Hoe hij hier uithaalt echter overtreft hij zijn vorige films met een straatlengte.
Uitstekend gecast, zowel acteerwerk als de dialogen zijn zeer sterk, humor en tragiek worden naadloos met elkaar verweven, de spaarzame actie is to the point, en op het licht teleurstellende einde na, was dit 115 minuten puur filmisch genoegen.

Wat een geweldige film. Prachtige personages en emoties uit primaire reacties in beeld gebracht. Echt een topper van de laatste tijd.

Fantastische film, geweldig acteerwerk en ondanks het zware onderwerp veel humor.

Goeie drama met toch veel zwarte humor. Maar het einde vond ik zeer onbevredigend.

Don't say what, Dixon. When she comes in calling you a "fuckhead."

Het was een aangename verrassing gisteravond toen bleek dat het niet Only the Brave was die werd uitgezonden tijdens het lokale filmfestival maar wel Three Billboards Outside Ebbing, Missouri. Had op zich wel zin in Only the Brave (ik wil gerust wel eens een gokje wagen wanneer het om een gratis voorstelling gaat) maar Three Billboards zei me toch ergens net iets meer. Kreeg er zowat een Coen broertjes vibe van, voornamelijk natuurlijk vanwege Frances McDormand en de stijl van de film, en daar wil ik altijd wel eens moeite voor doen.

Uiteindelijk draait de film toch nog anders uit dan ik had verwacht, maar gelukkig wel nog altijd in een goede richting. Het plot rond de dood en verkrachting van Angela is de rode draad in het geheel maar regisseur Martin McDonagh doet er in ieder geval veel meer mee. Three Billboards wordt in zijn handen een boeiende schets van het wel en wee in een klein stadje in Amerika waarbij één iemand - Mildred - de strijd met een hogere macht - de politie - aangaat. Hier en daar misschien wat voorspelbaar (de evolutie die Dixon doormaakt onder andere, inclusief die brieven van Willoughby) maar gekruid met zwarte humor en een aantal geweldige scènes zorgen ervoor dat je dat McDonagh vergeeft. Even was het schrik hebben dat de film een serieuze knieval ging doen naar het verplichte happy end van dit soort films (zeker wanneer het dan nog eens op dezelfde manier lijkt te gaan gebeuren zoals Willoughby voorspelde) maar gelukkig wordt die weg niet ingeslagen. Wat overblijft is een open einde en eerlijk gezegd? Dat werkt voor Three Billboards uitstekend.

Al doet de cast hier ook wel erg veel. Het zal niemand verbazen dat dit een kolfje is naar de hand van Frances McDormand. Mildred Hayes is een doorsnede van personages die McDormand in het verleden al vaker heeft gespeeld, maar ze blijft overtuigend genoeg. Misschien iets teveel continue boze blikken, maar daar staat dan wel zo'n scène als het Fruit Loops ontbijt met haar zoon tegenover. Het is echter Sam Rockwell die de film voor een groot stuk naar zich toe weet te trekken. De conversaties met McDormand en Woody Harrelson (die, uitstekend, de rol van Willoughby op zich neemt) zijn in ieder geval om van te smullen. Verder een nog ietwat ondankbare bijrol voor Peter Dinklage maar wel nog een erg fijne soundtrack. Dixon die Streets of Laredo ligt te zingen, een Joan Baez versie van The Night They Drove Old Dixie Down, ... Daar scoor je punten mee ten huize Metalfist.

Moet dringend eigenlijk maar eens naar de overige twee films van McDonagh op zoek gaan. Staan allebei al enkele jaren op het verlanglijstje, maar het is er nog steeds niet van gekomen. Three Billboards voorspelt in ieder geval al veel goeds. Een typische Oscar winner in ieder geval maar wel eentje waar ik zelf nog wel iets mee kan, het is al anders geweest in de loop der jaren.

4*