Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (2017)

Jeetje, wat een film. Geweldige personages vol vooroordelen die dan toch weer beter of anders blijken te zijn. Een film vol persoonlijk drama, voor alle betrokkene, het gedrag van een gemeenschap en het gedrag wat vooroordelen en opvoeding met zich mee brengt. Briljante film in die zin, beetje coming of age. Een film ook met een lach en een traan want het drama en de bijzonder scherpe dialogen houden elkaar prima in evenwichtig. Gisteren nog bij Cell 211 geplaatst wat is niet meer cliche deze tijd, nou deze film is alle behalve cliche. Beste rollen ook van Harrelson, McDormand en vooral Rockwell die ik echt geweldig vind.

Echt een geweldige film.

eigenlijk wou ik deze film gaandeweg het kijken niet goed vinden , ik ergerde me oa aan het personage van Frances McDormand waar ik ondanks haar verdriet nauwelijks feeling mee kon krijgen .

dat had natuurlijk te maken met haar onsympathieke karakter wat in een flink deel van de film naar mijn mening te veel over the top ging .
dan komt er een scene naar voren waaruit blijkt dat ze eigenlijk als single mother gefaalt heeft ,en ze het eigenlijk zichzelf aanrekend dat haar dochter is vermoord het grootste gemis is dat dit verder niet meer behandelt word .

Sam rockwell's karakter word aanvangkelijk nog irritanter neergezet , die typische zuiderlijke stereotypering was me een doorn in het oog temeer omdat ook alle zwarte personages unaniem als lieve engeltjes werden vertolkt , gelukkig word zijn karakter later een stuk realistischer en dat red de film van de ondergang .

het zijplotje met McDormand ex is prima maar waarom is het nodig om zijn nieuwe vriendin zo kinderlijk te potretteren ? is dat om een soort middelvinger naar hem en zijn zogenaamde ontrouw te tonen , alsof hij het nu niet een stuk beter had getroffen (mijn gedachte ) .

gemengde gevoelens bij deze prent maar kan niet ontkennen dat de film boeiend is en redelijk in elkaar steekt met goed spel van de acteurs en actrices .
het onverwachtte open eind had ik gemengde gevoelens bij maar goed .

Deze eindelijk ook eens bekeken en vond hem wel goed. Ondanks de langere speelduur wist hij toch te boeien van begin tot einde. Dit mede door Frances McDormand, maar de rest van de cast deed het ook prima.
Het verhaal boeide ook, alleen en beetje van het einde. Ik had dit toch liever anders gezien.
Mocht het einde anders geweest zijn, had ik hem nog een halve ster meer gegeven, maar nu was hij toch ook wel de moeite om gezien te hebben.

Naast de geweldige Frances McDormand in de hoofdrol is voor mij het script en de uitwerking van de personages de grote troef in deze film. De film begint als een modern antwoord op Mississippi Burning maar gaandeweg toont het personages die niet per se slecht of goed zijn maar wel mens. Dat achter veel acties een achterliggend motief zit. Dat dingen die goed bedoeld zijn, wel eens voor slechte gevolgen kunnen zorgen. En evengoed andersom.

Terwijl de film een standaard drama lijkt te zijn, ontwijkt het net alle clichés. Nochtans lijkt het daar in het begin niet op, zodat de film mooi aantoont dat schijn bedriegt.

Behoorlijk ontnuchterende herziening. Een (kleine) 8 is natuurlijk een mooi cijfer, maar het voelt toch als een flinke teleurstelling als er eerst een dikke 9 stond en een plek in m'n top 5 van het jaar. Hij is nu wel een heel eind naar beneden getuimeld.

Waar het hem in zit, is moeilijk te zeggen. Lage replaywaarde? Het bioscoopeffect? Of toch gewoon op het verkeerde moment gekeken? Hoe dan ook, het briljante zag ik er niet meer in. Sterke scènes zijn er genoeg, ook al is de punch er na de eerste keer een beetje uit, maar ik zat ook regelmatig op de klok te kijken.

Over een paar jaar nog maar eens kijken dan. Vooralsnog daalt hij in ieder geval een dikke 100 plekken in m'n top 250.

Een schot in de roos wat is dit een goede film zeg. Na Lady Bird waar overigens Lucas Hedges ook in speelde is dit een veel betere gedetailleerde film. Ben gelijk gaan zoeken wie 'm had gemaakt. Martin McDonagh. Wie? ja McDonagh pas 3 films gemaakt. Knap. De film zit briljant in elkaar en wat hem zo sterk maakt zijn al die verschillende personages met al hun trekjes en eigenaardigheden. Geen Hollywood sterren met beauties op een enkeling na, maar gewoon de normale man zeg maar al zitten er een paar flinke lelijkers bij. Dat begint al met de hoofdpersoon Frances McDormand een soort manwijf hard maar rechtvaardig al slaat ze af en toe wat door haar fanatisme. Ze lacht nooit maar speelt haar rol subliem. Haar ex is zo mogelijk nog lelijker en niet om aan te zien. Het hoort er allemaal bij. We zien een dikke tandarts een rechercheur die kanker heeft, een politieagent die bij zijn moeder woont en homo is en een flinke racist en out of the blue ook nog een dwerg, afijn ze komen allemaal aan de beurt en je leert ze allemaal fijn kennen. Too much? Nee de opbouw is juist verfijnd en wordt goed opgebouwd.

Het plot is ook prima in orde. Een moeder die dagelijks langs de Three Billboards rijdt vervallen doordat er niemand meer langsrijdt krijgt een brainwave en besluit het nationale politiekorps op de hak te nemen met een passende pijnlijke tekst. Daar is niet iedereen van gecharmeerd en een deel komt in opstand, de andere helft is met haar begaan. Of ze de dader pakken is misschien niet zo relevant. Op het eind denk je we gaan nog wat spektakel beleven, maar de woordenwisseling in de auto was al goed genoeg en het bleek toch niet DE dader te zijn van haar dochter. Wel vond ik het vreemd dat hij haar opzocht Het motief was mij een beetje onduidelijk. Misschien om de kijker op een dwaalspoor te zetten.

Ik heb intens genoten van Three Billboards en een paar acteurs wil ik er wel uithalen die de film naar boven halen.

Frances McDormand (uiteraard de moeder), Woody Harrelson als Willoughby, Sam Rockwell als Dixon, Caleb Laundry Jones als Red Welby en de kleine rol van Amanda Warren als Denise.

Film 4.0
Beeld 4.5
Geluid 4.5
Muziek 4.0
Extra's 4.0

Rednecks, altijd gezellig.

De bevolking van Ebbing, Missouri bestaat uit een mix van foute mensen met goede bedoelingen en foute mensen met, welja, foute bedoelingen. Het zootje ongeregeld deed me denken aan die beruchte quote van Hillary Clinton: “a basket of deplorables”… Wel, daar heb je ze.

Geen enkel personage kun je echt beminnelijk noemen. De ene lowlife gedraagt zich al wat boertiger en zelfdestructiever dan de andere. En toch slaagt McDonagh erin om ieder personage een ziel te geven. Een huzarenstukje, al krijgt hij natuurlijk de hulp van een geweldige cast. Vooral Sam Rockwell laat zich opmerken. Als racistische hillbilly loopt hij eigenlijk vooral in de weg, maar op de een of andere manier leef je toch met hem mee. Een verloren geval, hij wekt veeleer medelijden dan woede op.

Voor de rest is Three Billboards vooral een erg sfeervolle film. Je moet natuurlijk wel een beetje houden van die hele country-vibe en het bijbehorende lijzige tempo. Als dat niet je ding is, dan wandel je best in een wijde boog om deze film heen, maar ik heb me prima vermaakt.

Meer zelfs, ik vind dit een van de beste tragikomische films van de afgelopen jaren. Daarom: 4.5* voor Deplorables: The Movie.

Dit is precies mijn mening over deze film! De personages zijn verfrissend menselijk, niet allemaal sympathiek of aardig, en de 'slechte' mensen niet enkel slecht. Je betrapt jezelf op vooroordelen naar de personages toe om vervolgens op je plaats gezet te worden zoals dat in de 'echte' wereld ook ooit gebeurt
Naar mijn mening had deze film de oscar verdient en niet het sprookje wat hem nu gewonnen heeft

Coen-esque zwarte misdaadkomedie (if you will) van Martin 'In Bruges' McDonagh die een hele hoop uitprobeert, met veel wegkomt, maar bij vlagen ook de plank stevig misslaat. Positief is dat de film door een aantal wendingen behoorlijk weet te verrassen en dat alle karakters van meerdere kanten worden belicht, waardoor Three Billboards in ieder geval niet de film is die ik verwachtte (te weten: zielige moeder gaat vastberaden een verbeten strijd aan tegen de grote boze buitenwereld). Sterker nog, het McDormand karakter is in veel opzichten de 'villain' van deze film. Wel eentje die aan het eind allicht enigszins tot inkeer komt, dat dan weer wel.

Paar storende elementen (te kleine rol voor de zoon, ronduit domme comic relief met de ditzy jonge vriendin van de vader, iets te nadrukkelijk schmieren van Rockwell) zijn nog wel te overleven, maar waar de film echt overboord gaat is in een aantal mislukte pogingen hip of over the top grappig te zijn in de dialogen, soms tot kromme tenen aan toe. Voorbeeldje: als de priester met McDormand komt praten jaagt ze hem het huis uit met zo'n onzalig langgerekte en ronduit bedachte monoloog dat je als kijker automatisch met je ogen gaat rollen. Had McDonagh op dat soort momenten nu maar iets meer zelfbeheersing gehad...

Nr. 1 dit jaar.

Ik had er nog niet over gehoord, gelezen of iets maar gezien. Tijd voor een kijkbeurt dus.

Een heel eng rot-sfeertje dat van begin tot eind blijft beklemmen. Heel goed gedaan.

Best wel een goede Misdaad / Drama film, die zowel weet te boeien, tragisch is, weet te ontroeren, komisch is en zeker ook onvergetelijke en messcherpe dialogen bevat. De cast tilt deze film naar een hoog niveau en vooral natuurlijk door de drie hoofdrolspelers in het verhaal, te weten Frances McDormand (als moeder Mildred, die niet alleen goed is), Woody Harrelson (als sheriff Willoughby, die niet alleen slecht is) en Sam Rockwell (als hulpsheriff Dixon, die ook niet alleen slecht is), die goed worden uitgelicht. Regisseur Martin McDonagh bevalt me tot nu toe prima, want al zijn films (drie stuks) hebben van mij 4,0 sterren gekregen.

Het gemiddelde is zo hoog door jouw 4 ster....lol

Bespaar me je sarcasme en bekijk deze film objectief. Ook Clubsport valt het op: "die typische zuiderlijke stereotypering was me een doorn in het oog temeer omdat ook alle zwarte personages unaniem als lieve engeltjes werden vertolkt". Nogmaals, ik heb me er zelf niet aan gestoord, maar het valt wel op.

Dus moet je deze personages ook met een flinke korrel zout nemen .

en net als hier heb je ook in amerika ongetwijfeld heel wat hollywood omhooggevallen miljonairs die denken dat ze de wijsheid in pacht hebben en hun moraal aan iedereen moeten opdringen .

Het zit je hoog zo te lezen . . .

Enkele berichten verwijderd. Geen politiek aub, de film zelf is boeiend genoeg om over te discussiëren.

Eindelijk weer eens van een menselijke film genoten. Ijzersterk. Scherpe dialogen. Geen mitrailleurs, geen kanonnen, geen monsters met tanden zo groot als lantaarnpalen en special effects. Wel een verbitterde moeder van een vermoorde dochter die met al haar frustratie en cynisme de politie tot meer actie hoopt te bewegen om de dader op te sporen. Wel een open eind die eigenlijk de film nog sterker maakt. Menselijke fouten en verkeerde beslissingen maken dit een karaktervolle film.

Geweldige film met een geweldige McDormand. Fijn dat ze hier de Oscar voor heeft ontvangen. Goed script, heerlijke zwartgallige humor, tragisch op punten en zeer fijn camerawerk. Ik hou van dit soort films. Gekeken vanaf Blu Ray. 4,5 *

Tsja, geweldige film natuurlijk. Het speelt zich af op een a-typische plek, met a-typische personages met een a-typisch verhaal met a-typische wendingen.
Waar kennen we dat ook alweer van? Ja, de Coen-brothers saus ligt er dik op. Het is gewoon Fargo maar dan zonder sneeuw. De associatie wordt natuurlijk gemakkelijk opgeroepen door McDormand, die in de film uit 1996 (die later een even geniale serie werd) de hoofdrol speelde. Maar de vergelijking mag zeker gemaakt worden.
De film is zeer onderhoudend, geestig, buitengewoon sfeervol en meeslepend.

Maar hoewel het einde past bij de film, ben ik er persoonlijk niet weg van. Het is toch een behoorlijke domper.

Terechte Oscars voor McDormand maar vooral Sam Rockwell. Het personage van Woody Harrelson was ook genomineerd, maar hoewel dat personage erg leuk was (vooral de brieven), stukken minder indrukwekkend dan de (soms licht overacterende) Sam Rockwell.

4 sterren, hadden 5 kunnen met een beter einde.

een degelijke film met stuk voor stuk heel sterke karakters, maar om te zeggen dat het een topfilm is, nee zeker niet...

De beste film van 2018 hier op MovieMeter moest ik hoe dan ook gezien hebben. En de film stond al enige tijd op mijn netvlies gebrand, had al heel lang mijn aandacht en ik was er ontzettend benieuwd naar. De zit voelde soms best vreemd aan, omdat je eigenlijk als kijker best strak voor een compleet raadsel word gegooid waar je niet héél veel over hoeft na te denken omdat de hoofdpersonages ook vaak met een vraagteken zit. Soms zit je wel even te realiseren waarom er bepaalde acties worden gedaan in de film, vaak snapte ik het niet maar het was wel geinig om te volgen. Er gebeurd eigenlijk best veel in de film en de film is constant wel bezig. Nergens merkte ik een in kakker op en de film bleef voor als nog best boeiend om te volgen, omdat je zelf ook wel na denkt over wie de dader zou kunnen zijn en je toch onbewust snel mensen aanwijst wie het misschien waren.

De cast vond ik erg aangenaam. Frances McDormand deed het erg goed als ‘Mildred’ en haar acteerwerk was prima. Ook een Oscar mee gewonnen, en ik vind dat best terecht. Heel eigenaardige rol maar een prima performance. Ook Sam Rockwell deed het erg leuk in mijn ogen als ‘Dixon’ de geniepige agent: heerlijke rol. Voor de rest viel natuurlijk mijn held Woody Harrelson als chief ‘Willoughby’ op die helaas zijn rol nog ver voor het einde moest afstaan als zijn karakter dood gaat door zelfmoord.

Het verhaal vond ik best stevig, en heel goed. Zeer mooi om te volgen ook, ja ik was best onder de indruk door het verhaal. We volgen Mildred, een alleenstaande moeder van alleen nog haar zoon. Haar dochter was verkracht en vermoord maar Mildred en haar familie heeft hierover nog steeds geen duidelijkheid. Mildred besluit na het zien van wat reclameborden om deze af te huren en hier drie verschillende teksten op te schrijven die verwijzen na de gruwelijke dood van haar dochter. Dit valt het dorpje in het verkeerde keelgat en deze keren zich langzamerhand tegen haar. Wanneer de chief zelfmoord pleegt gaat het helemaal fout en wijzen de vingers al gauw naar Mildred. Die heeft uiteraard het één en ander uit te leggen maar al gauw lijkt ze er niks mee te maken te hebben. De zoektocht blijft door gaan en nu begint zelfs Dixon zich er mee te bemoeien en zoeken ze samen naar de verkrachter. De zoektocht loopt eigenlijk toch weinig uit de film eindigt vrij abrupt, maakt het verhaal niet af en ook wij blijven met de vraagtekens zitten net zoals Mildred dit waarschijnlijk nog steeds zou hebben.

Erg indrukwekkende film hoor, en erg veel kijkplezier mee gehad. Een oscarwaardige film zeker en een heuse topper, maar niet de beste film van 2018 voor mij. De film heeft mij best verrast en ik heb er aardig van genoten, heerlijke zit!

4.0*

Vaak irriteer ik me een beetje aan Frances McDormand, al heeft meer te maken met hoe ze in het echt is (namelijk vervelend en raar). Toch vind ik haar een sterke actrice, zoals ze ook in deze film laat zien.
Bij Sam Rockwell heb ik toevallig hetzelfde euvel (hij heeft een kop die me niet bevalt), maar na het zien van deze film kan ik 'm wel als acteur wel beter waarderen.

Three Billboards wordt weliswaar een drama genoemd, maar bevat ook geslaagde komische noten. Het is allemaal wat tongue-in-cheek af en toe, maar weet je vaak ook te ontroeren, wat vooral te danken is aan de sterke performances van Woody Harrelson, Frances McDormand, Sam Rockwell en (in een bijrol) Peter Dinklage.
Ook de pacing van de film kijkt prettig weg; het neemt de tijd om personages neer te zetten maar het voelt nergens traag of saai.

Enige minpunt vond ik dat sommige (minder belangrijke) personages erg overdreven als comic relief werden gebruikt, wat vooral opviel bij "domme blondjes" (de vriendin van Hayes' ex, de secretaresse van Welby). Had wel wat subtieler gemogen. Gelukkig overstemt deze rare keuze de film verder niet.

In Bruges was het perfecte debuut, de perfecte Britse, zwarte komedie. Seven Psychopaths was de luchtige opvolger die ik ook erg fijn vond. Toen de derde er kwam was ik al zeer benieuwd, maar toen deze prijzen in de wacht ging slepen, waren de verwachtingen zo hoog gespannen dat ik besloot te wachten, omdat het alleen maar tegen kon vallen. Helaas viel het alsnog tegen.

Een 3,5* is niet slecht, maar uiteindelijk kon het verhaal me maar mondjesmaat boeien. Ook de personages zijn kleurrijk, maar hun potentie wordt niet echt benut. De chemie ontbrak en juist die chemie was de dragende kracht achter McDonagh's vorige films.

Best OK, boeide ook, maar ik hou van een verhaal met een einde en dat heeft deze niet. Twee uur lang wordt je een taartpunt gepresenteerd zonder dat de hele taart in beeld komt. Stoort kennelijk niemand dus dat is mijn makken ?.

‘Three Billboards’ inmiddels een tweemaal keren bekeken, boette weinig aan kracht in.

Als de Coen Brothers deze film hadden geregisseerd had ik het ook geloofd. Normaal gaan vergelijkingen tussen films bij mij mank, toch deed deze Three Billboards mij denken aan Fargo, of No Country For Old Men: lekker duistere sfeer, humoristische scenes en uiteenlopende personages. Uiteenlopende personages gespeeld door een excellerende cast onder aanvoering van McDormand. Aan haar zijde spelen een ingetogen Harrelson en sterke Rockwell. Terechte Oscar voor Rockwell.

Zeer sterke film die qua kwaliteit te vergelijken valt met de zojuist genoemde films. Genieten.

De drie billboards die verantwoordelijk zijn voor de filmtitel, vormen de fenomenale steen des aanstoots die een reeks gebeurtenissen in gang zet, die een gesloten stadje in rep en roer brengt en tevens verantwoordelijk is voor een zeer aangename film van Martin McDonagh.
Een harde film is het. Een film over de miserabele kanten van het leven. Een film die verschrikkingen belicht die een persoon onopzettelijk kunnen overkomen.
Het overkomt Frances McDormand. Zij speelt het personage dat ondanks treurigstemmende tegenslagen blijft doorgaan in haar strijd tegen onrecht en dat altijd met rechte rug doet. Soms ingetogen. Soms uithalend en schitterend als een trotse engel der wrake. Ze is huiveringwekkend en tegelijkertijd kwetsbaar. Ze kruipt onder je huid. Je koestert haar.
Haar gevecht is onbuigzaam en ontroert. De middelen waarmee zij vecht stemmen mild en schiet gaten in metersdikke muren van vooroordelen, arrogantie en onverschilligheid. Teleurstelling en tegenslag bevecht zij met ironie en eerlijkheid. Een prachtrol van McDormand.
In de film wordt veel gepraat. Uiteraard door McDormand, die niet op haar mondje is gevallen, maar ook door de andere personages. Grandioze dialogen passeren. Geestig. Intelligent. De gesprekken tussen personages hebben altijd een lading, zijn nooit onschuldig. Elke dialoog geeft in combinatie met de non verbale uitingen van de personages een subtiele of minder subtiele boodschap af, die niet altijd direct op het gesprokene valt terug te voeren. Soms ook wel.
De dialogen zijn soms venijnig. In de dialogen komen onenigheid, onvrede en verhitting tot uitbarsting. Eigenlijk dienen de dialogen als vervanging voor fysiek geweld, dat in deze film ondanks de voortdurende dreigende sfeer amper voorkomt
Zelfs tijdens de meest verhitte woordenstrijd komt altijd weer de ironische humor om de hoek kijken. De ironie haalt steeds de angel uit het venijn. De ironie maakt dat personages op sprekende voet blijven. De ironie is zo sterk ingebed dat tijdens en na hele pijnlijke en grievende momenten er behalve treurnis ook altijd een brok hoop, rust of een lach nagalmt.
McDonaghs maakt een fijne indringende film met interessante ambivalente personages. In den beginne zijn ze nog clichématig aangezet, maar ze overstijgen in de loop van het verhaal de clichés. Ook de bijpersonages zijn driedimensionaal.
De film oordeelt niet en geeft de personages en het verhaal veel ruimte om zich flexibel te ontplooien. Goed of slecht. Dat mag je zelf uitmaken. De kijker wordt geen mening opgedrongen. Juist daarom is de film zo prettig te consumeren wanneer thematiek als machtsmisbruik, huiselijk- en politiegeweld en racisme aan de kaak wordt gesteld. De ambivalente personages en het verhaal garanderen een uitgebalanceerde behandeling van de thema’s. Dat feit voelt heel prettig en verfrissend.
Een emotioneel geladen film. Een fijne film. Ja.

Zwarte misdaad drama film. Beklijft van begin tot einde. Het einde is prima zo, had ook niet anders verwacht.

Goed verhaal, origineel. Lekkere humor en kijkt goed weg. Eindelijk deze film gezien, hij stond al een tijdje op mijn lijstje

Toen ik hem in de bios zag was dit veruit nummer 1 van dat bioscoopjaar, en nu een paar weken terug weer opnieuw bekeken. Ik genoot er de 2e keer nog net zo van als de 1e keer, vooral sommige scenes (vooral waar Dixon Red uit het raam gooit, of waar Mildred het politiebureau in de brand steekt) zijn gewoon vet om naar te kijken, mooi gefilmd en een passend liedje erachter. Het verhaal is knap geschreven, het verloopt relaxed en het blijft boeien, er zitten wat onverwachte wendingen in wat het uiteraard nog interessanter maakt. De personages zijn interessant en ontwikkelen zich goed tijdens de film (vooral Frances McDormand en Sam Rockwell doen het erg goed). Ook het open einde vond ik goed, je kan zelf opmaken of ze de juiste beslissing nemen of niet. Dialogen zijn scherp en humoristisch op momenten, sommige grappen zijn iets flauw, maar dat stoort nauwelijks. Overall heb ik weinig minpunten bij deze film en een hoop pluspunten.

Met zulke boeiende personages, goed verhaal, en mooie sfeervolle regie is dit in mijn mening zeker de beste film van McDonagh, en een film die (zeker na het genieten van de 2e keer) erg hoog in mijn favorieten staat, 4,5!

De kracht van deze film zit in de personages, stuk voor stuk geblutste karakters. In het begin denk je nog dat het een helder wraakverhaal zal worden over goed tegen kwaad, maar al snel verwatert die scheidingslijn en groeit er begrip voor het handelen van elk personage. Dat de film geen echte ontknoping heeft, vond ik zelfs bijdragen tot de sterkte van het verhaal. Lang geleden dat ik bij een film zo'n spijt had dat de aftiteling begon te lopen, had best nog een tijdje willen meeleven met deze figuren.

Film met een echt sterk verhaal. Vrij grauw, maar is sterkte van film. Prachtig geacteerd. Snap wel de Oscarnominaties en de effectieve award voor beste actrice. Is nu wel geen film die mij van mijn sokkel blaast, maar wel origineel. Blij dat ik hem heb gezien.

Ik bleef met een kater zitten! Tot een half uur voor het einde van de film is het een topfilm!! Maar vanaf de brand in het bureau (wat ongeloofwaardig!) gaat het naar een bedenkelijk niveau. Het einde was ook waardeloos.