Capharnaüm (2018)

FANTASTISCHE FILM!!! Ontroerend, spannend en eigenzinnig, een dijk van een film en we beoordeelden hem met een 8+!

Gewoon gaan kijken.

bol.com | pagina niet meer bereikbaar

Hier is de film nog verkrijgbaar met Nederlandse en Franse ondertiteling

Indrukwekkend. Natuurlijk vanwege het onderwerp, maar ook de overtuiging. Een film die niet als een film aanvoelt; meer als een getuigenis van een werkelijkheid. Knap hoor.

Hartverscheurend.

Is dit een pleidooi voor geboortebeperking? Misschien wel. Terecht trouwens. Voor sommigen is dit mss niet politiek correct, maar het is gewoon een van de grootste problemen van deze aarde dat gezinnen nog kiezen voor meer dan (pakweg) drie kinderen. En of je dit nu erg vindt, of beledigend, of hardvochtig of whatever, het is nu eenmaal zo dat vooral kansarmen kiezen voor meerdere kinderen. Dat zien we ook in onze Westerse wereld, als er al eens een gezin in het nieuws komt met 9 kinderen zijn het meestal niet de hoogst opgeleide ouders. Dus ja, maximum 3 kinderen per gezin mag van mij onmiddellijk wet worden. Als je een nieuw gezin vormt worden de respectievelijke kinderen uit eerdere huwelijken opgeteld.

Jammer genoeg is dit amper te bewerkstelligen in een democratie, en ook niet in landen waar geen deftige staatsstructuur bestaat. In een dictatuur is dit dan weer perfect te verwezenlijken, maar dat willen we dan ook weer niet

Let op, ik ben geen rechtse rakker, integendeel. Maar men gaat er soms teveel van uit dat kinderen maken/krijgen het ultieme recht is van elk mens. Daar ben ik het dus niet mee eens, hoe fascistisch dit ook mag klinken.

Prachtige film. Goed gecast. Vooral de jongen Zain.

Capharnaüm snijdt een knoert van een taboe-onderwerp aan: hebben kinderen het “recht” om niet geboren te worden in een bepaalde omgeving? Het thema komt nu en dan aan bod in de media - ook in onze contreien - en het levert meestal weinig constructieve discussies op. Wat mij betreft is er simpelweg geen zwart/wit-antwoord. Het siert Labaki dan ook dat ze het onderwerp vanuit verschillende perspectieven belicht. Al blijft Capharnaüm natuurlijk een keiharde film vol doffe ellende en met hooguit een sprankeltje hoop.

Ik snap dus zeker waarom deze film een hoge score krijgt op MM. Zelf hou ik het bij 3*, omdat ik niet zo'n fan ben van "sociaal geëngageerde cinema" (bij gebrek aan een betere term). Zulke topics behandel je m.i. beter in een documentaire, al moet ik toegeven dat zowel het acteerwerk als de mise-en-scène zeer authentiek aanvoelt.

Veel meer ellende in een film proppen is bijna onmogelijk. Je kan het ventje Zain in de gehele film slechts één keer zien lachen en dat zegt genoeg. Een kijkje in de kansarme bevolkingslagen van Libanon is bij voorbaat al geen feest, maar dit drama wordt met een grote hoofdletter D geschreven. De rechtszaak zelf deed er voor mij niet meer zoveel toe, al is dat wel de kapstok waar alles aan opgehangen wordt. De beelden zelf spreken al meer dan genoeg voor zichzelf, zo'n corrupte samenleving waarin kansarmen op grove wijze worden uitgebuit en kleine meisjes gedwongen worden te trouwen, de gruwel is echt gigantisch. Qua film had er artistiek nog wel meer mee gedaan kunnen worden, qua trieste beelden had ik het op een gegeven moment wel gezien.

Sterk.

Deze film destijds in de bioscopen overgeslagen omdat het me toen niet erg trok. Ook nu kijk ik hem in principe alleen maar omdat het in de top 250 voorkomt. Zonder twijfel is dit een van de betere films die onlangs is uitgekomen, al lijken dit soort films die zich in onveilig gebied afspelen zich automatisch staande te houden.

Niettemin is dit een erg sterke en vooral mooie film geworden die eigenlijk heel deprimerend is en regelmatig voor een brok in de keel zorgt. Het is toch wel even lang geleden dat een film in staat was om dit bij me voor elkaar te krijgen. Deze film voelt ook rauwer aan waardoor het sentiment net wat zwaarder aankomt bij de kijker, en dat is uiteraard positief.

Opvallend aan de film is dat er maar weinig hoop te bekennen is. Vanaf het begin voel je de deprimerende sfeer al hangen dat er gewoon niks goed gaat komen. De dialogen zijn indringend, net als het camerawerk en de cinematografie. Alles klopt eigenlijk gewoon aan de film, buiten de soms ietwat voorspelbare situaties. Verder blijft de film altijd op niveau.

Dat ventje doet het inderdaad erg sterk. De emoties rollen regelmatig op een sterke wijze van het scherm en eenmaal de baby ook een centraal deel in het verhaal gaat opeisen mag je als kijker oppassen dat er niet per ongeluk een traantje over je wang gaat lopen. Ik heb het droog gehouden, maar ik voelde me zeker geraakt door de film, en nogmaals, dat was lang geleden.

Caparnaum verdient de roem en liefde die het krijgt vanuit het publiek. Aardig verhaal, harde kritiek en weinig hoop. Je kan deze film op meerdere manieren ervaren, namelijk als een warme, verdrietige en/of sombere film. Voor mij was het 't laatste. Mooie film die er soms visueel niet altijd even netjes uitziet maar verder goed en emotioneel in beeld wordt gebracht.

Schrijnende film met een voor de hand liggende conclusie: schitterende vertolking van deze vroegrijpe, eigenwijze, slimme Zain. Het leed dat deze jongen te verduren krijgt is dan ook hemeltergend. Een aaneenschakeling van claustrofobische belevenissen: opgesloten in zijn gezin, in de sloppenwijk, tenslotte in de gevangenis.
De film opent knap met heel het punt van de film: de aanklacht. Slim. Dan krijgen we in etappes te zien wat daartoe geleid heeft. Ik heb doorgaans een laatdunkende mening over mensen die op deze site klagen dat iets 'té lang' duurt, maar ik zondig nu zelf even: in de sloppenwijk duurde het mij allemaal nét even te lang en verslapte mijn enthousiasme en verbazing. De zeldzame komische noot (met het mislukte optreden van de Kakkerlakman en diens vrouw (?) ) hielp me er net op tijd weer even door.
Nog even dit: de moeder van Zain - ook slachtoffer - doet haar eigen pleidooi (in de rechtbank) en ik denk dat het de bedoeling was om daar begrip voor op te brengen. Moest dat gelukt zijn, zou ik zeggen 'bravo', maar het kon me helaas niet overtuigen. Dat zegt waarschijnlijk meer over mijn bevoorrechte positie, want dat pleidooi was tegen de advocate/mij gericht, maar toch… ik begreep het, maar 'voelde' het niet.
Wel een magistraal einde met die heerlijke glimlach waar we heel de film op hebben moeten wachten.

Hele mooie film. Qua beeld is hij echt fantastisch mooi. Leven is Libanon is een keiharde struggle om te overleven. Arme gezinnen, beroerde huisvesting, en ondanks dat toch nog grote gezinnen. Treurig is ook de attitude van de hoofdpersoon's ouders dat 'als god iets neemt hij ook iets geeft'. Lekker makkelijk de eigen verantwoording afschuiven op 'het is nu eenmaal Gods wil'.

Gelukkig is de jonge hoofdpersoon uit de film verstandiger als zijn ouders en veel volwassenen. Jammergenoeg kan hij door de verantwoording die hij op zich neemt geen onbezorgd kind zijn.. Een treurige situatie, een soort vicieuze cirkel. Vluchten naar Europa is te begrijpen voor hen, maar voor ons niet gezien het gigantische verschil qua attitude en kijk op het leven...

Maar goed.. fantastische film..

Ik heb echt geen idee waarom mensen nog Hollywood producties kijken als er dit soort pareltjes zijn.

'Capharnaüm' (2018) doet me wat denken aan de Ghibli-klassieker 'Grave of the Fireflies' (1988). Of groot werelds leed door de lens van kinderlijke onschuld en de onmachtige stemlozen. Wat dat aangaat is de kleine Zain (Zain Al Rafeea) ook een vondst als het extreem schattige jongetje in de hoofdrol, die met zijn bruine kijkers toeziet hoe zijn kleine leventje verscheurd wordt door onmenselijke keuzes uit geldgebrek. 'Capharnaüm' (2018) werkt het best als aangrijpende sfeerschets van de Libanese achterbuurten, waar kleine Zain zijn hoofd boven water probeert te houden met scharrelen en kleine criminaliteit. Helaas trapt 'Capharnaüm' (2018) in de valkuil van 'films met een belangrijke boodschap' door het allemaal nóg gewichtiger te maken met een rechtszaak en gloedvolle speeches over moraliteit. Zelfs een tikkeltje pedant wanneer de regisseuse zichzelf cast als advocaat om de zaak van het jongetje te verdedigen. Het maakt 'Capharnaüm' (2018) een klassiek realistisch werk, waarin hard wordt geoordeeld over onderklassen terwijl ingewikkelde machtssystemen zelf nauwelijks ter discussie staan.

Die begrijp ik niet. Het is toch meestal zo dat dit soort kunst, a la Victor Hugo, opkomt voor de onderklasse? (In mijn ogen doet deze film dat ook trouwens).

Maar wel vanuit een paternalistische positie waarin namens die onderklasse wordt gesproken en niet met hen. Want waarom worden die ouders van Zain bijvoorbeeld neergezet als slechter dan slecht? En waarom zet ze zichzelf neer als verdediger van goede waarden?

Ik heb eerder al dit geschreven over het einde:

"De rechtszaak is ook lang niet zo zwart-wit als wordt voorgesteld. Het einde is eigenlijk het eerste moment in de film dat je als kijker compassie krijgt met de ouders van Zain. Die moeder met name zegt hele rake dingen en ook nog eens op een waarachtige toon (die bij mij wel binnen kwam). En tenslotte is een advocate geen rechtspreker, maar een strafpleiter. Advocaten staan ook mensen bij van wie ze de woorden of daden zelf verafschuwen."

Ik begrijp niet waarom de mening van Zain als de boodschap van de film wordt gezien. Het werkte bij mij eerder andersom en mijn indruk is dat de maker het ook zo bedoelt: dat zo'n minderjarig jochie tot deze conclusies komt stelt de maatschappij waarin hij moet leven aan de kaak. Het is geen werkelijk pleidooi voor een vorm van geboortebeperking, het is een middel om de ogen van het publiek te openen voor misstanden en ongelijkheid.

Goed.

Secuur gemaakt drama dat de ene na de andere schrijnende toestand toont. De toon van de film is weinig hoopvol. Er hangt een erg deprimerend sfeertje, waarin het jongetje, zo lijkt het, steeds maar weer in een uitzichtloze situatie beland.

Men zou kunnen denken dat het allemaal wat veel drama is voor een langspeelfilm van twee uur, maar het past moeiteloos in het plaatje. Het is bijna logisch dat er zoveel schrijnende zaken voorbij komen. Regisseuse Nadine Labaki brengt alles keurig in beeld, maar de film staat ook zonder al te veel franjes als een huis. Het acteerwerk is over de ganse lijn sterk. Dat jongetje is ronduit indrukwekkend.

3,5

Mooie film, al had ik daar iets anders van verwacht. Toen ik de ouders met de kinderen bezig zag, zei ik wel dat het goed was dat Zain zijn ouders aanklaagden. Alleen het einde met de ouders??? Jammer ... Maar heb er wel van genoten.

Wat een ontroerend mooie film!

Vooral Zain al Rafeea speelt heel overtuigend.

Tot tranen geroerd door alle misère geef ik deze 4☆

Behoorlijk onbekende titel die ik vanwege de goede waarderingen hier op MovieMeter begin van het jaar of zelfs vorig jaar opgenomen had en vanmiddag maar eens aangeslingerd heb voor een kijkbeurt. En poeh...Capharnaum is op zijn zachtst gezegd nog al wat.

Capharnaum betekent zoveel als chaos, en chaos is wat we te zien krijgen terwijl we over het schouder van de kleine Zaid meekijken en diens worsteling met het gezin waar hij uitkomt en probeert te overleven in het armoedige en vijandige Beiroet. Het zaadje van de meeste ellende wordt geplant met het uithuwelijken van het zusje genaamd Sahar, de kolder, hoe oud zal het kind zijn. De ruzie die vanwege deze actie in het trappenhuis ontstaat is intens en beklijvend van aard waarna Zaid de benen neemt.

Het beeld vol ellende dat daarna ontstaat was niet helemaal wat ik verwacht had maar maakt niet minder indruk. Zaid is brutaal en clever genoeg om zich een weg te banen door het gevaarlijke Beiroet waar een mensenleven weinig waard lijkt en dat van een kind nog minder. Ontstellend is tevens al die kinderen, leg er verdomme een knop in of hou op wippen, weer een mond om te voeden. Het lijkt praktisch een keuze om onverschillig en onverstandig te willen zijn op dat vlak en het uithuwelijken lijkt eerder een oplossing om een te voeden mond te schrappen dan dat er iets of iemand anders beter van wordt. De film heeft op dat vlak dan ook verschillende raakvlakken met bijvoorbeeld Angela's Ashes, slechts de tijd en het continent zijn anders, de problemen hetzelfde.

De jonge acteurs in de vorm Zain en zijn zus zijn sterk, net als Shiferaw in de rol als Afrikaanse vluchteling. De soundtrack is zo nu en dan prachtig. De aanklacht van Zaid tegen zijn ouders snijdt hout en de scene waarin Zaid gewapend met een mens de straat op snelt is net zo beklijvend en sterk als de trappenhal. Maar ergens gaat er halverwege wel het nodige mis voor mij. De stroom aan ellende, armoede en problematiek is zo groot dat ik het gevoel er voor op een gegeven moment kwijt raakt, een soort van overload als het ware, sowieso iets dat ik vaker heb met dergelijke films, plus het feit dat de fase waarin Zain op Yonas moet passen, en uiteindelijk opgezadeld raakt, erg lang duurt.

Maar met een aantal sterke scènes en goed acteerwerk maakt Capharnaum wel zeker indruk maar buitencategorie is het voor mij net niet. Desondanks interessant te zien en een wake up call hoe bedroevend slecht het is op andere plekken in de wereld.