So-won (2013)

Lange sleur, goed concept alleen had beter uitgewerkt kunnen worden. Met name het acteerwerk is "ietsje" onder de maat. Zo zijn de emotie's (wat met dit soort films ook vaak moeilijk na te spelen is/zijn) niet echt overtuigend genoeg en dat had ik wel bij deze cast verwacht. Kortom, ik vond het persoonlijk gewoon "net" niet echt pakkend genoeg.

Iets meer dan een kleine voldoende;

*3.25

edit: film herzien én met een halve ster verhoogd voor het sentimentele gehalte.

*3.75

Wow, de beste film die ik in jaren heb gezien.

Een schokkende film over een klein meisje dat beestachtig wordt mishandeld en verkracht door een dronken man en daaraan blijvend letsel overhoudt. Behalve op het meisje focust het verhaal op haar vader, die na het gebeuren een nagenoeg complete metamorfose ondergaat. Bij momenten hartverscheurend, maar jammer genoeg zakt de film af en toe een klein beetje in. Niettemin een schitterend weergegeven dramatisch verhaal met voortreffelijk acteerwerk, vooral van de kleine Re Lee en Kyung-gu Sol als haar vader.

Onlangs heb ik van regisseur Jun-ik Lee Wang-ui namja (2005) gezien. Een bijzonder mooie film. Deze is nog een stuk beter en zal zeker beklijven vanwege de tragedie die geschetst wordt.

De beste film die ik dit jaar zag. Een film die alle aspecten die bij zo'n traumatische ervaring voor kind en familie om de hoek komen kijken op een prachtige menselijke manier de aandacht geeft, zonder ooit het gevoel te geven een invuloefening te zijn.

De film is heel knap en met heel veel gevoel geacteerd. Dramatisch, aandoenlijk, vertederend en hartverscheurend zonder ook maar één moment over te hellen naar het melodramatische wat bijvoorbeeld een RTL4 "waargebeurd" film kenmerkt.

De volle 5* en ik hoop dat deze film snel door meer mensen gezien zal worden. Dat zou niet meer dan verdiend zijn.

Prachtfilm!

Het verhaal wordt erg breed opgezet. Verschillende problemen en emoties passeren de revue op een ijzingwekkende en emotionele manier. Het blijft altijd nog even wennen dat de Koreanen alles toch wat anders doen dan de Amerikanen. Emoties en dialogen lijken soms wat vreemd, maar wanneer je dieper kijkt eigenlijk veel realistischer. Je merkt dat het je diep in het hart raakt, met name tegen het einde krijg ik een brokje in mijn keel. Hoe een mens kan omslaan, en wat zij al wel niet doen voor hun geliefde. Liefde zit soms enorm diep. Prachtig geacteerd overigens door het kind en de vader.

Dikke 4,5*.

Hartverscheurend.

De film begint bijna komisch, maar dit doet de dreun van wat So-Won en haar ouders overkomt alleen maar harder aankomen. Dit kunnen ze in Korea toch wel goed, want het wordt nergens te drakerig sentimenteel of onrealistisch.

Hoewel de film inderdaad vooral focust op de vader en deels de moeder, krijgt de impact die het misdrijf heeft op ook zijn collega's en klasgenoten van So-won ook wel aandacht. Dikke voldoende.

Dit lijkt me idd weer een prima Koreaanse film. Door de jaren heen ben ik wel gaan houden van Koreaanse films. Ben hier heel benieuwd naar.

Me too. Persoonlijk vind ik dit zelfs een van de beste Koreaanse films aller tijden.

Nu maak je me toch wel heel nieuwsgierig. Is deze op Netflix te zien?

Zeker!

Waarom wordt deze in vredesnaam niet meer bekeken?

MovieMind schreef:

(quote)

Heb hem op de kijklijst staan, komt goed!

Over jaartje of 4 zeker?

Als gevolg van een tip op MovieMeter, heb ik deze film maar aangezet en achteraf gezien is dit ook nog altijd de reden waarom ik actief ben op deze site. Wat een pareltje.

Waar er momenteel een exponentiële groei is van Koreaanse films waarbij kinderen gekidnapt en misbruikt worden, focust Joon-ik Lee niet op het shockelement en thrillergehalte maar eerder naar de individuen en de menselijke factor van deze verwoestende tragedie. De rode draad is genezing en de moeizame weg terug naar geluk. Al komen de onverbiddelijke gevoelens als haat en wraak aan bod, Joon-ik Lee legt zich toe op de manier hoe Dong-hoon in het bijzonder de teruggetrokken So-won terug onder de mensen wil brengen.

De regisseur of een naaste moet volgens mij een dergelijk trauma hebben meegemaakt om dit thema zo goed en zo breed uit te werken. Aangezien ik zelf de confrontatie heb moeten aangaan met een trauma, kon ik me al deze aspecten realistisch voorstellen en volgen. Ik ben verheugd dat ik de televisie niet heb afgezet daar ik volgens het moraal van de film ook mijn gevoelens moest onderdrukken.

Een van deze is persoonlijkheidsverandering. Het zou een zonde zijn om niet te vermelden dat Kyoung-gu Sul en Ji-won Uhm echt wel diepte leggen in hun personages als gekwelde ouders. Subliem acteerwerk van Kyoung-gu Sul die zijn personage weliswaar een metamorfose liet ondergaan doorheen de film. Dit is zo goed verwezenlijkt dat het een extra moraal teweeg brengt: carpe diem. Geniet van elke dag die je hebt met je dierbare naasten. Ook de druk van de media die, ondanks de gezinsituatie al geruïneerd was, extra olie op het vuur gooit om alsnog een sensationeel verhaal op papier en op beeld te kunnen krijgen voor eigenbelang. Hoe ver is het kunnen komen is deze maatschappij? Tevens het positief omgaan met wat-als gedachten, die doorgaans in de film aan bod komt, is een essentieel element bij het verwerken van een trauma.

Ondanks het depressief gegeven is So-won een verheffende film die zelf de balans creëert om niet in zwaarmoedigheid te blijven hangen. Zelfs in de meest verschrikkelijke omstandigheden moeten mensen de middelen kunnen vinden om te blijven leven en geluk te vinden.

5,0*

Goed man

Nog slechts zes daagjes te zien op Netflix...

Erg mooie film. Heel af en toe wordt wat meer op het gevoel gespeeld, maar verder is het bijzonder subtiel gebracht zonder grootse gebaren. En die enkele momenten komen dan des te harder aan. Leukste momenten zijn die haast onwerkelijke beelden waarin men in grote poppen loopt. Vooral die vader, die sowieso de mooiste rol heeft, is prachtig en zelden zoveel gevoel gezien in zo'n mascotte. Sowieso is de hele cast op dreef met de knappe prestatie van de jonge Re Lee voorop, enkel mama is me te vaak te hysterisch.

Verhaal is prima, juist fijn dat het lang in het ziekenhuis blijft waardoor de film vrij gefocust blijft en niet zo episodisch wordt. Zo zie je mooi de veranderingen in de mensen en hetgeen dit gebeuren met hen doet. En clichés worden vermeden door niet van belangrijk moment naar belangrijk moment te springen.

Wat ik sowieso fijn vind aan dit soort films is de cultuur die ergens lijkt op onze westerse waardoor ik me erin kan herkennen maar toch net anders is waardoor ik erin kan verdwalen en ervan kan leren. Idem geldt voor de gegoede middenklasse in Latijns-Amerika of andere moderne Aziatische maatschappijen.

Enfin, visueel net niet bijzonder genoeg om er echt een topscore aan te geven. Alleen als men in die mascottes danst komt er wat warm geel licht naar binnen en lijkt men ook het visuele belangrijk te vinden. Maar met gemak 4,0*.

So-won is een mooie film met goed acteerwerk. Koreanen zijn goed in het uiten van emoties dat is zeker zichtbaar. Dit heeft een goed effect op dit soort drama films. Echter vond ik alles te mierenzoet om het echt geweldig te vinden.

Een van de beste levenslessen is toch wel 'zet een (Koreaanse) film nooit af voor hij is afgelopen'. Het eerste uur van 'Sowon' mij groen en geel geërgerd aan de overacting en zeer ongeloofwaardige (gespeelde) drama van beide ouders. Dikke complimenten voor de jonge kleine meid, haar acteerprestaties zijn van ongekend niveau over de gehele film gezien.

Echter na 1 uur lijkt de insteek van de film wat de veranderen en vanaf dat moment heeft de film me volledig in zijn greep. Prachtig, meerdere tranen niet kunnen bedwingen. Dit (tranentrekker) en de manier waarop deze kleine meid en haar vader met elkaar communiceren maakt deze film zo ontroerend. Genoten. Echter laat de film in het begin en tegen het einde te veel liggen om de volledige 5 sterren te verdienen. Desondanks erg te spreken over de keuze van het verloop van het verhaal icm het zo, gevoelige, onderwerp.

Heftige film

Vijf jaar geleden heb ik deze film voor de eerste keer gezien. Het hartverscheurende verhaal is al die tijd in mijn achterhoofd blijven hangen. Ik ben bij deze herziening nog net zo gechoqueerd als de eerste keer. Mijn waardering verhoogd naar 4½*.

Zelden zo'n droevige film gezien als deze. Meermaals niet droog kunnen houden; lijkt me ook moeilijk. Het schokkende en echt gebeurde verhaal van een meisje van acht dat brutaal verkracht werd, maar haar zware verwondingen overleefde (weliswaar met blijvend letsel). De hele zaak zorgde voor een schokgolf van verontwaardiging door Zuid Korea. Begrijpelijk ook... Je hoeft maar te denken dat het jou kind is en je snapt wat ik bedoel. De eerste helft vond ik erg stresserend en ongemakkelijk; het is gewoon hard om te vatten en ik kon het even amper aan.

Daarna toont de film hoe de ouders en het meisje leren omgaan met het trauma, willen ze op een "normale" manier hun leven verder zetten. De vader die zich in het anime personage Cocomong verkleed (een kruising tussen een teletubbie en een aap) om zijn dochter te kunnen benaderen en zien lachen was heel emotioneel gebracht en de scène waarin het meisje haar vader herkent in het pak hield ik het niet meer droog. Je zou kunnen denken dat het met zo'n loodzwaar thema redelijk dik aangezet is maar niks is minder waar nochtans; hoewel erg droevig, blijft de film realiteitsgetrouw en eerlijk in de gevoelens die getoond worden waardoor je je makkelijk kan inleven. Ik ben het eens met de andere users : dit drama is een grote aanrader.

Deze film staat zeer hoog op mijn verlanglijst. Ik kan ‘m alleen nergens vinden. Staat ook niet op Amazon. Hoe hebben jullie deze film kunnen zien sinds hij niet meer op Netflix staat?

Deze komt wel binnen. Door het goede acteerwerk liet het me zeker niet onberoerd. Begin steeds meer fan te worden van de Koreaanse cinema.

Niet slecht, maar ondanks mijn 4,0* net iets minder opgewonden dan de meesten hier. Ik was aan het twijfelen of de film richting het supermelige Yedinci Kogustaki Mucize (Film, 2019) ging uitgaan. Dat was het deels zeker, vooral wanneer de kleine meid vol verwondingen in het ziekenhuis belandde en de nodige strijkers en het inzoomen van de camera ten volle werd benut. Bah, dacht ik op dat moment, dit is niet mijn soort drama.

Nadien herpakte de film zich wanneer de interactie tussen vader en dochter zich ontwikkelde en dat op een meer ingetogen serene manier. Dat knuffelpak had wel iets en was de ideale ijsbreker om de voorheen emotioneel beperkte contacten tussen beiden te verbeteren. Aandoenlijk was de scène wanneer de vader zijn gezicht kenbaar maakte in het pak.

Ook interessant dat de impact van de klasgenootjes in beeld wordt gebracht en dit wordt getoond door onder meer de versieringen aan de winkelramen. Verder zoals reeds eerder gezegd prima degelijk acteerwerk. Eerst een degelijke 3,5* voor ogen, maar uiteindelijk door de verdere uitwerking van de vader-dochterrelatie geneigd naar een nipte 4,0*.

Aan zet zorgeloze leven van de achtjarige Zuid-Koreaanse So-Won [Lee Re] komt een einde wanneer ze vlak bij haar school wordt ontvoerd en verkracht. Ze ontsnapt ternauwernood aan de dood en moet de rest van haar leven een stoma gebruiken en is doodsbang voor mannen, ook haar vader [Sol Kyung-gu], die zich mede daardoor stort op de jacht op de dader. Moeder Mi-hee [Uhm Ji-won] zoekt uiteindelijk hulp bij een psychotherapeut [Kim Hae-sook], die haar handvaten geeft om So-Won te helpen. Een hartverscheurend relaas over trauma’s en diepgeworteld schuldgevoelens, inclusief die van klasgenoot Young-Suk [Kim Do-yeob]. Lee omzeilt met verve de vele valkuilen en verdrinkt nooit in sentimentaliteit. Het resultaat is een diep ontroerend en hartverwarmend portret van een gezin en de pogingen om de scherven op te rapen en een manier te vinden om samen door te gaan. Alleen tijdens de ontknoping van de rechtszaak vervalt Lee in melodrama, maar verder is dit een voortreffelijke vertelling, gebaseerd op de zaak van Cho Doo-soon van december 2008.