Yedinci Kogustaki Mucize (2019)

Ik had deze Turkse film al eerder willen kijken maar het kwam er maar niet van. Vandaag dan toch gezien en het is een mooi verhaal. Je moet zo'n film niet al te serieus nemen dat het ongeloofwaardig is, dat hoeft toch niet altijd. Als het verhaal maar lekker weg kijkt. Waar ik me dan meer aan stoorde was de hoofdrolspeler. Ik lees hier dat die zo'n geweldige rol neerzet. Oke hij acteert helemaal niet slecht maar af en toe vond ik het net iets te. Maar dat wil niet perse zeggen dat ik de film niet goed vond. Voor zo nu en dan een tranentrekker kan geen kwaad, het hoeft niet altijd keiharde actie te zijn. Een meer dan aardige Turkse film die aan de hoge waardering te zien toch behoorlijk goed wordt gevonden.

Wat een prachtige dramatische film is dit. Een juweeltje wat betreft hooglopende emoties waar verdriet op zijn plaats staat. Ik ook hield het niet droog. Wat een prachtige vader die zo integer met haar dochter omgaat en de hemel op aarde verdient. En wat een slot wat een einde.

Prachtige film!

Nee hoor, dat waarderen we zeer.

Soms ben je een beetje een Karige Harrie (dat is bekend ), maar nimmer een botte hork! Thanks for the warning.

Thanks. Denk ik . Zoals je ziet verschillen de meningen wel behoorlijk, ben benieuwd wat jij ervan maakt!

Het overkomt me niet snel, maar deze heb ik na een half uur uitgezet. Kon me totaal niet boeien.

Mijn eerste Turkse film maar gelijk een van de beste film ever die ik gezien heb.

Hier en daar een Turkse, of beter gezegd, een film uit Turkije, gezien.
Dus helemaal onbekend ben ik er niet mee.
Het is zo aangrijpend, allemaal.
Ja, ook heel erg sentimenteel.
Werken mijn traanbuizen nog?
Volgens mij wel, te oordelen aan het vocht dat ik produceerde.
Ova die het spelletje Lingo naar een ander begrip overbrengt, gescheiden door een dikke muur met haar vader.
Het moment van Seda's ongelukkige val en heengaan..
Oma die naar haar hart grijpt en in drie delen neervalt - hoewel ik daar geen tranen bij had maar wel een gevoel van 'NEE!'
En zo kan ik natuurlijk wel door gaan.

Ik kwam deze titel tegen door een artikel op de hoofdpagina en gebruiker Mac Hammer Fan deed de rest. Door in de reactie(s) te schrijven dat het zo'n prachtfilm was.
Ik denk dat ik hem wat minder snel had opgezet om te kijken, dan wanneer ik dit niet gelezen had.

Wat heb ik genoten. Ontroerend, lief. Ik schrijf niet vaak maar hier kon ik het niet laten om iets te zeggen.. Ik zou zeggen.. Kijken

Ik ben blij met al die positieve reacties, maar remakes zijn zelden of nooit beter dan het origineel.

Het is niet de allergrootste verrassing van de wereld bij een film als dit, maar ik kan onmogelijk anders dan me volledig bij Wolands recensie voegen.

Een film die bij veel gebruikers effectief de huilsnaar lijkt te raken als ik het zo lees, maar ook ik vond het een absolute draak van een film. Alsof I Am Sam (2001), PK (2014) en Simple Jack een sentimentele gevangenisfilm-kind hebben gemaakt. Ook was het moeilijk om niet iedere tien minuten aan Robert Downey Jr. te denken, en dat is geen goed teken.

Aras Bulut Iynemli en Nisa Sofiya Aksongur spelen helemaal niet slecht, maar een karakter als Memo werkt gewoon heel moeilijk voor mij. Vooral in een film waarbij de makers ogenschijnlijk handenwringende brainstorm sessies hebben gehouden hoe ze bij praktisch iedere scène het maximum aan sentiment erin kunnen leggen; of het nu de muziek is, wat de medegevangenen opeens doen, of de dialoog. Wanneer iets zo extreem gemaakt en georkestreerd (oh ja, wat doet de filmscore mee) voelt, is het voor mij onmogelijk mee te leven.

Er zijn schrijnende gevangenisfilms gemaakt, prachtig tedere drama's over de relatie tussen een ouder en kind, en (hoewel kennelijk moeilijk) ook goede films over een verstandelijke beperking. Maar Yedinci Kogustaki Mucize (2019) is daar wat mij betreft niet een van. Daar is hij zover over the top voor, dat de aarde een klein blauw stipje begint te worden.

1*

Memo leeft vredig samen met zijn dochter en grootmoeder. Hij woont in Muğla, een provincie van Turkije gelegen in het zuidwesten van het land. Hij is mentaal gehandicapt en wordt er op een dag ten onrechte van beschuldigd de dochter van een commandant te hebben vermoord. De politieke context en de staat van beleg staan niet aan zijn kant en hij wordt opgesloten in cel nummer 7, waar hij het aanvankelijk hard te verduren krijgt omdat de medegevangenen over hem verkeerd zijn ingelicht. Memo probeert te vechten tegen het onrecht dat hem wordt aangedaan en de pijnlijke scheiding van zijn lieftallig dochtertje Ova, dat niet begrijpt wat er gebeurt en veel verdriet heeft, te verdragen...

Verschillende thema's komen in die filmparel aan bod (familie, opvoeding, handicap, corruptie, gevangenisomgeving, onterechte beschuldiging, doodstraf, vergeving, berouw, offers...). De vertolkingen zijn uitstekend, vooral die van Aras Bulut Iynemli, in de rol van Memo, een man met wie het moeilijk is zich niet te identificeren, maar ook Celile Toyon Uysal in de rol van Fatma (Memo's moeder), en de kleine Nisa Sofiya Aksongur die Ova speelt en veel overbrengt met haar blik en die het gewicht van het verhaal draagt gedurende talrijke momenten van de film. De muziek (van Hasan Özsüt) en de prachtige weidse opnamen van de landschappen voeren de kijker met het verhaal mee. Een niet te missen gevangenisdrama dat sterk weet te ontroeren, zonder meer de beste Turkse film die ik ooit heb gezien. Een prent die je raakt in het diepste van je hart.

I don't want to be an angel

Prachtige authentiek Turkse dramafilm. Had niet verwacht dat dit een (Koreaanse) remake was. Ik zie echt de Turkse cultuur hierin terug. De acteurs doen het goed. Lynemli doet het voortreffelijk als de verstandelijk beperkte Nemo.

Ondanks dat ik het eens ben met de kritiek op de (goedkope) sentimentaliteit, werkt het nou eenmaal bij mij en bij een hoop anderen. Wat dit betreft doet de film me denken aan The Lovely Bones (2009), waar ik het ook niet droog houd door de grote dosis sentimentaliteit. Simpel maar doeltreffend.

Aardig meeslepend.

Deze Turkse remake van een andere film die dezelfde titel draagt maakte al voor een aardig lange tijd geluid op Netflix, maar mij viel de film nooit op. Ik had eigenlijk ook gewoon verwacht dat het gemiddelde zou dalen zodra de tijd verstreek, maar dat gebeurde niet. Binnenkort kan de film al de top 250 in op deze manier, aangezien het nog steeds een goed gemiddelde heeft.

Turkse cinema communiceert zijn verhaal met redelijk drukke en grootse gebaren. Deze film is daar geen uitzondering op, en ook hier worden de dramatische aspecten er redelijk geforceerd doorheen gedrukt. Er zit zonder twijfel veel sentiment in de film en het doet zijn uiterste best om tranen uit je oogballen te trekken, maar bij mij wilde dat niet lukken. Wel werd ik na enige tijd best geraakt door de film.

Briljant is deze film niet, laat dat duidelijk zijn, maar ik zie er wel een reden in dat het goed beoordeeld wordt. Visueel best aardig. Frisse kleuren en geduldig camerawerk. Het geweld wordt soms ook redelijk grof, opvallend grof, in beeld gebracht. Het komt ook extra hard aan aangezien je weet wie er van langs krijgt. In dat opzicht probeert de film het soms net wat te hard, maar gaat nooit echt te ver. Het laat precies genoeg zien om de juiste indruk te maken.

Het acteerwerk is voor een persoon als ik moeilijk te beoordelen. Ik ben geen fan van al dat drukke geschreeuw en gedoe, maar ik moet zeggen dat Iynemli staat te acteren alsof zijn leven er vanaf hangt. Hij gaat helemaal op in zijn rol, en ook Aksongur doet het voor haar leeftijd erg goed. De bijrollen doen het ook zeker naar behoren, en overacteren gelukkig niet te veel. Iynemli moet haast wel, maar de rest acteert gelukkig niet te veel extra.

Bij vlagen is het een lekker meeslepend verhaal met een best indringend laatste halfuur. Echt extreem is het niet, het verhaal is ook niet briljant, maar de uitvoering is naar behoren en het raakt ook nog weleens. Het is een film geworden waaraan ik me niet heb gestoord en met gemak heb uitgekeken ondanks een redelijk ruime speelduur. Prima film vanuit Turkse bodem.

De eerste keer dat ik een Turkse film heb gekeken. Vanwege de goede recensies heb ik deze maar eens bekeken. Het viel mij zeker niet tegen. Hoewel de film de nodige melodramatische momenten kent (ondersteund door een nadrukkelijk aanwezige soundtrack), vond ik het over de gehele film bezien goed meevallen. De film kijkt aardig weg. Het laatste uur komt de film gaandeweg steeds meer op stoom en naar het einde toe beviel de film mij eigenlijk steeds beter. Het acteerwerk is in orde en het verhaal zit gedegen in elkaar, ook al voelt het hier en daar wat gezocht en niet al te realistisch aan. Hoewel de film dus zijn gebreken heeft, kon ik dat zelf goed door de vingers zien.

Omdat de film nergens op Blu-ray beschikbaar is, ook niet in het buitenland, wou ik hem op iTunes aanschaffen, maar ook daar hebben ze hem verwijderd. Gewoon een schande dat zo'n juweeltje niet kan gekocht worden.

De zesjarige Ova [Nisa Sofiya Aksongur] wordt opgevoed door haar verstandelijk beperkte vader Memo [Aras Bulut Iynemli] die verstandelijk ongeveer net zo oud is als zijn dochtertje. Memo’s belofte om een Heidi-tas voor Ova te kopen brengt hem in de problemen wanneer de dochter [Hazal Gökçe] van Luitenant-Kolonel Aydin [Yurdaer Okur] hem opjut met haar eigen Heiditas. Het meisje verongelukt en nadat ooggetuigen Memo aantreffen is Aydin zo overtuigd van Memo’s schuld dat hij alles in het werk stelt om ervoor te zorgen dat Memo ter dood wordt veroordeeld. Een sympathieke lerares [Deniz Baysal] helpt Ova om contact te houden met haar vader. Ova doet de harten smelten van Memo’s celgenoten in deze inferieure remake van de gelijknamige Zuid-Koreaanse hit uit 2013. Özteking trekt alle registers open om sympathie op te wekken voor Memo maar Iynemli weet niet te overtuigen. Bovendien ontbreekt de warmte en het magisch realisme dat het origineel zo bijzonder maakte.

Jammer dat ik die afschuwelijke taalfouten van me niet meer kan corrigeren...

Voor wat het waard is: herkenbaar probleem. Ik kan me soms voor mijn kop slaan wat er voor lelijks in een recensie is geslopen.

Als je een pm stuurt naar een moderator dan kunnen we het voor je aanpassen, geen probleem.

Op mijn vlucht van Alexandrië naar Istanbul deze 'Miracle in Cell No. 7' (2019) voor een beetje couleur locale. Turkije mag voor mij dan slechts een tussenstop richting Nederland zijn, maar als reizend mens wil je toch even snuiven aan zoete geneugten als baklava en sentimentele tearjearkers. 'Miracle in Cell No. 7' (2019) is best treffend als een filmisch pamflet tegen militarisme en de barbaarsheid van de doodstraf. Over een man met een verstandelijke beperking die gevangen raakt in de klauwen van een rechtssysteem dat geen plaats kent voor nuance, proportionaliteit en inzicht in psychische problematiek. Naar het einde toe vliegt 'Miracle in Cell No. 7' (2019) compleet uit de bocht en de boodschap had er wel iets minder duidelijk ingehamerd mogen worden. Overigens raakte mijn moeder ook geïnspireerd door mijn filmkeuze en heeft ze hem opgezet op haar eigen vliegtuigschermpje. Zonder geluid, want haar oortjes werkten niet. Haar eindoordeel: 'Wel een tikkeltje zwaar hoor, Kaj. Wat een immense bak ellende.' En dan moest ze het nog doen zonder die bombastische soundtrack...

Mijn eerste Turkse film en die beviel goed. Mooi verhaal, leuk geacteerd (zeker door kleine meid) maar Memo begon me zwaar te irriteren op gegeven moment. Blijft ook wel beetje vreemd dat een vrouw met zo'n man het bed heeft gedeeld? En wordt niet uitgelegd wat er met de mama is gebeurd....?

Verder goed drama.

3.5 *

Wat een draak van een film. Elk stukje emotie wordt begeleid door drie orkesten aan violen en subtiliteit is ver te zoeken - ik werd geen moment geraakt. Ook die hoofdrolspeler irriteerde me mateloos. Enkele gevangenen zijn nog wel prima en de beste scènes zin dan ook met die personen in een leidende rol, maar verder snel vergeten ondanks soms mooie plaatjes van de Turkse binnenlanden. 1,5*.

Pakkend, jazeker, maar wat een schaamtelijk hoog sentimenteel gehalte. Haha zeg, een kind een Turkse gevangenis binnen smokkelen. Zowat de helft van de film bestaat uit knuffelscènes en wil je de gemiddeldes nog hoger laten oplaaien, voeg er nog een aaibaar meisje bij. Ik zou haast zeggen, het is allemaal niet aan mij besteed.

Allesbehalve realistisch, maar anderzijds vond ik het ook aandoenlijk en werd ik er nillens willens (lees "manipulatief") in mee gesleept. Gaat over Mehmet alias Memo, een simpele ziel die beschuldigd wordt van doodslag op het dochtertje van een hoge militair. Eerst wordt hij hard aangepakt maar zijn medegevangenen beseffen al snel dat hij een goede ziel heeft die van het leven houdt en raken al snel overtuigd van zijn onschuld. Erg feelgood allemaal van begin tot eind, en de meer cynische users zullen hier niet van houden. Hou de zakdoeken bij de hand. Dit is de remake van een Koreaanse film.

Afgaande op allerlei meningen hier had ik mijn traanbuizen alvast schoongemaakt, maar de tranen sprongen alleen van ergernis in mijn ogen. Wat een draak van een film. Compleet over de top, slecht geacteerd (toneelschool niveau) en met een ongelofelijk idioot einde. Hier is volgens mij geen enkele moeite gedaan om een goed lopend verhaal te verbeelden maar is alleen moeite gedaan om zoveel mogelijk tranentrekkers in te bouwen voor mensen die daar gevoelig voor zijn. Het ontneemt mij de moed om het Koreaanse origineel te bekijken.

Hartverscheurende film 'Miracle in Cell No. 7' is een verborgen juweeltje op Netflix: 'In één woord prachtig' | Netflix Nieuws | MovieMeter.nl

Bij deze film zien we bij de kijkers grote verschillen, je houdt of gruwelt ervan.

Wij behoren tot de liefhebbers en waarderen de film met een 8.

Heb al vaker Turkse films gezien, maar ik vind het drie keer niks. Bijna altijd overdreven sentimenteel en onrealistisch. En dikwijls met eenzelfde soort thema. Ik laat mijn beurt voorbijgaan!

Het was toch wel een onderneming deze film te kunnen zien die nergens te vinden is op internet, want onder het motto zoekt en gij zult vinden heb ik toch heel veel Top250ers kunnen doen op internet. Maar niet deze Turkse film die alleen mee te pikken valt op Netflix, dus voor de vakantie maar een account aan gemaakt. Bij voorbaat ging mijn hart niet echt sneller kloppen bij het vooruitzicht van een geestelijke gehandicapte in de bajes en deed me vooraf aan I Am Sam met Sean Penn denken en de trailer had de nodige voortekenen van een sentimentele draak. Maar fijn, je mag er pas wat van vinden als je het gekeken hebt, dus gistermiddag maar even aangeslingerd.

En ik heb er aanvankelijk wel wat moeite mee, dat happy happy joy joy beeld rond Memo en zijn dochter waar vooral Memo regelmatig in de beginfase over de schreef gaat en mijn inziens overacteert en te geforceerd is, en ik lees dat daar meer tegen aanlopen. Maar gelukkig komt daar redelijk snel verandering in met het ongeluk, de arrestatie en het verhoor die op het ongemakkelijke af is om te kijken. Zien die mensen niet dat Memo niet helemaal oké is, of willen ze dat niet zien? Denken ze dat het een act is? Het lot dat Memo ten deel valt is misselijkmakend met insluiting in open populatie, of hoe ze dat ook precies noemen, gisteren wist ik het nog, met nog veel meer afstraffing tot gevolg vanwege zijn zogenaamde misdaad. Duidelijk is dan dat deze fase al stukken beter is dan de zoetsappige en licht geforceerde openingsfase.

Zoals te verwachten is het daarna een kwestie van tijd en inzicht die de 'inmates' in doet zien met wat voor vlees men daadwerkelijk te doen heeft en er uiteraard een warme band groeit en Memo iedereen voor zich wint. De zware kost die het even leek is er dan af waarop het drama plaats heeft gemaakt voor feel good en humor met als lieflijk hoogtepunt het meisje dat naar binnen gesmokkeld wordt. Maar het drama is nooit ver weg met de vader van het meisje als Nemesis die zint op wraak en daar erg ver voor gaat met de onheilspellende strop die reeds klaar hangt regelmatig in beeld. En de opbouw richting het einde met de muziek mag er zeer zeker zijn die wellicht voorspelbaar is maar toch zijn uitwerking niet mist wat dat betreft.

En zo komt Miracle in cell nr.7 ook weer tot een einde die eigenlijk alle kenmerken heeft van een suikerzoet over sentimenteel geheel die zelfs overdadig genoemd mag worden. Maar weet je, het werkt, de film slaagt in zijn opzet dus wat mij betreft een prima cijfer als tranentrekker eerste klas.