I Am Sam (2001)

Goede film. Vooral Sean Penn speelt zijn rol fantastisch. Daar tegenover vond ik de Michelle Pfeiffer niet op haar best. Ze kwam op mijn totaal niet geloofwaardig over. Jammer. Ook het einde had misschien iets beter gekund.

Het verhaal en het tempo van de film zijn verder erg goed. Heb er met veel plezier naar gekeken.

Een schattige en hartverwarmende film die je niet makkelijk meer vergeet. Uitstekende acteerprestaties, o.a. van Penn en van de kleine Dakota Fanning, en hele knappe dialogen. Een toppertje onder de feelgood drama's wat mij betreft. Soms misschien iets te rooskleurig en zoetsappig, maar dat mag de pret niet drukken. Aanrader.

Dat Penn de Oscar niet won is mij een raadsel (de Oscar voor beste acteur ging naar Denzel Washington voor Training Day).

Prachtige ontroerende film met een uitstekende Sean Penn en dito Dakota Fanning.

Idd zeker een oscar waardig voor Sean Penn.

En commentaar over de lengte, van mij mocht er nog wel een stuk aan.

Zeker een aanrader.

Een beetje verbaast ben ik wel dat er nergens komedie/drama staat aangegeven. Het is duidelijk een Hollywoodfilm met een lach en een traan. Ook heel typisch voor Hollywood is hoe de sympathie bij Sam wordt gelegd en hoe de tegenpartij in de rechtzaak zo naar en sluw mogelijk wordt neergezet. En je weet natuurlijk al precies hoe de film afloopt.

Desondanks is het een goed verhaal dat de moeite waard is om aan te snijden. Op momenten inderdaad ontroerend. Sean Penn acteert erg knap zonder dat hij een soort karikatuur maakt van verstandelijk beperkte mensen. Pfeiffer en Fanning spelen ook indrukwekkend.

Als arthouse film had het een fenomenale film kunnen zijn.

Le Huitième Jour (1996) Deze enigszins vergelijkbare film vind ik nog beter, ook omdat de hoofdrolspeler daadwerkelijk gehandicapt is.

Penn was inderdaad sterk, maar Russel Crowe had moeten winnen met z'n rol in 'A Beautiful Mind'.

Toch al even geleden dat ik deze heb gezien. Een film die me zeker niet onberoerd heeft gelaten. Denk dat het een van de weinige films is, waar er bijna traantjes hebben gevloeid bij mij. Sean Penn is geweldig in deze rol van verstandelijk gehandicapte maar heel liefhebbende vader. De relatie met zijn dochter en de vriendschap die hij met andere mensen met een beperking had was hartverwarmend. Ook Dakota Fanning speelt goed, het was toen al duidelijk dat ze een grote carrière zou gaan uitbouwen. Het is soms wat vergezocht en onrealistisch, maar zo lekker feel-good maar wel met de nodige dramatiek.

Onrealistisch, en de film gaat, wat ik al eerder las, ten onder aan zijn eigen sentiment.

Op zich ben ik best wel van de 'snotterfilms' maar dit was echt too much. Niet dat de hele film slecht was, en het acteerwerk was ook in orde, maar ik vond er toch wat teveel minpunten aan zitten.

"Never go full retard"!

Ontroerende film tussen een verstandelijke gehandicapte vader en zijn dochter. Puik acteerwerk

Penn doet een Rainmannetje.

Het verhaal is aangrijpend en zet aan tot denken, maar met de uitvoering had ik wat moeite. Hoe verschillende mensen met Sam omgingen vond ik niet realistisch. Ook (de karakterontwikkeling van) het personage dat Michelle Pfeiffer speelt was erg clichématig. Verder vond ik af en toe de "wilde" cameravoering wat storend en niet passen bij een film als dit, maar meer bij bijvoorbeeld een actiefilm.

Positief puntje is het spel van de toen nog erg jonge Dakota Fanning.

Film toont de ontroerende liefde van een vader voor zijn dochtertje en die liefde werkt zelfs aanstekelijk.

Mooi, maar dit is zowat het enige dat ik van deze film wens te onthouden, want eigenlijk kan ik mij enkele geschetste toestanden moeilijk effectief voorstellen.

Ik keek uit om deze "I am Sam" te zien wegens de positieve recensies die ik her en der las. Toch al bij al vrij ontgoocheld geraakt naarmate de film vorderde. In tegenstelling tot Awakenings (met Robert De Niro en Robin Williams) die ik gisteren zag, vond ik het grootste pijnpunt de overdreven sentimentaliteit die er overal net te dik oplag. Zo had je kleine Lucy die smekend rond de benen van advocate Rita Harrison vloog, de melodramatische haast onmenselijke scheiding van Sam en Lucy wanneer ze al huilend afscheid namen, de onnodige polarisering en zelfs demonisering van justitie als de grote boemannen terwijl de rol van Sam verheerlijkt werd en amper door derden in vraag werd gesteld. Ook Michelle Pfeiffer levert een afschuwelijke rol af als cliché-advocate die de zaak eerst afwimpelt, maar dan toch uit "compassie" meegaat in het verhaal van Sam en ga zo maar door.

De ergernissen stapelden zich gaandeweg op, maar de rol van Laura Dern was echt tenenkrullend, zeker wanneer ze haar kar keerde op het einde. Op de duur begin je zelfs goede elementen in vraag te stellen. Zo vond ik aanvankelijk de Beatles nog een leuk toemaatje, maar bij "All you need is love" had ik het toch gehad.

Sean Penn dan. Penn doet het eigenlijk zeer goed als mentaal gehandicapte. De focus ligt eerder bij hem dan bij het melige verhaal. Veel diepgang krijgt het karakter echter niet. Zo is het onduidelijk hoe hij zijn Lucy eigenlijk in handen heeft gekregen. Als je zes jaar je kind kan opvoeden, dan moeten de volgende jaren ook wel lukken, denk ik zo. Meligheid troef wanneer je Dakota Fanning bezig ziet als een soort wonderkind dat altijd en overal gevat en intelligent overkomt. Kwestie om de nadruk te kunnen leggen op het feit hoe goed Sam het de afgelopen zes jaar wel niet heeft gedaan. Een ander pijnpunt is de geloofwaardigheid van de film die omwille van de "sensatie" te niet wordt gedaan. Enerzijds tracht je in de rechtbank een bekwame Sam te creëren die wel in staat is zijn dochter te voeden, maar anderzijds laat je het personage tezelfdertijd onzin uitkramen of hem koffienat de rechtszaal binnenkomen. Grappig? Zielig vooral. Wie kan het de rechter dan kwalijk nemen als men een pleeggezin de beste oplossing vindt?

En ja, kinderen opvoeden is niet simpel. En ja, perfecte ouders bestaan niet en allen hebben ze hun gebreken. Maar om simplistisch te stellen dat je "gewone" ouders kan én moet vergelijken met mensen met een mentale beperking? Neen, het lijkt me iets complexer dan dat. De realiteit is vaak ook anders. All you need is love? Een tikkeltje meer ook als het kan wat mij betreft ...

Een vertederende en soms mierzoete film, met prima acteerprestaties, die meerdere boodschappen herbergt. Een wat mij betreft terechte discussie komt opgang over de 'zorg' van Lucy, iets wat overigens al veel eerder had moeten gebeuren. Als ze zich zo zorgen maken hadden ze hem al lang bij het consultatiebureau aan de tand kunnen voelen, de toen veel terechte ongerustheid of de baby wel veilig zou zijn is nu de rationele discussie of hij het kind niet in de weg staat van haar ontwikkeling, maar never mind...

De film brengt met een vrij vrolijke en aanstekelijke noot de chemie en band tussen Sam en Lucy. Het is uberhaubt geen moment een issue of het kind in gevaar is, sterker, de twee leven in een prachtige wereld en het zou een schande zijn ze uit elkaar te halen. Uiteindelijk draait de film heel subtiel over vooroordelen en de vooringenomenheid van alle betrokkenen. Ze vinden er allemaal op hun eigen rationele manier wat van, iets dat allemaal ingekleurd is door eigen ervaringen en vorige zaken. Maar ondertussen blijken al die mensen stuk voor stuk, ook de succesvolle advocate die Sam bijstaat, iemand die alles heeft en uiteraard slimmer dan Sam, slechtere ouders dan Sam zelf. De vraag is dan ook niet of het gemis van IQ het groot brengen van een kind in de weg staat, of het ontbreken van gevoel en empathie, of altijd met je werk, juist slechtere kinderen maakt. Gelukkig vullen we dat wel even in met ons rationeel denken. Rare discussie ook eigenlijk om te zeggen dat het kind zich beperkt door aan de vader aan te passen, terwijl ik dan zou zeggen dat zo'n kind dan juist uitermate intelligent is.

De film kenmerkt zich verder door een behoorlijk luchtig karakter met een bijzonder wijs kind, misschien wel wat te wijs. Ik lees dan hier boven over de sentimentaliteit die er te dik boven op ligt en onrealistisch en ik kan dat niet ontkennen. Maar de film gaat prima op de luchtige toon. Ik ben dan ook van mening dat de boodschap er goed bij vaart omdat de film anders veel te 'zwaar' zou worden. Het is nu eenmaal een 'feelgood', licht qua toon, met veel humor gebracht en een paar interessant discussiepunten.

Verder mooie soundtrack met veel Beatles nummers, bijzonder aanstekelijke rol van Sean Penn, een man die mij bijstaat als een vreselijk moeilijke man op en naast de set, even een schrikmomentje wanneer 'Percy Wetmore' Doug Hutchison binnenkomt, bijzonder grappig dat 'beperkte' vriendengroepje met alle discussies, en verder een succesvolle advocaat die een behoorlijke levensles krijgt en een pleegmoeder die leert dat je de liefde van een kind niet koop. Wellicht gemakkelijk en cliché allemaal maar de boodschap is er niet meer om.

Altijd plezierig om te zien. Leuk, gewoon leuk...

Zeer intense, ontroerend film met een powerhouseperformance van Sean Penn. Wat hij hier toont op een zeer overtuigende manier een man met mentale beperking neerzetten heb ik maar 2 acteurs in de afgelopen 40 a 50 zien doen. Hij en Robert De Niro(in Awakenings).

Wat een lieve, ontroerende film met een zeer schattige Dakota Fanning, Sean Penn zit erg goed in zijn rol en ook Michelle Pfeiffer zet haar rol als drukke, nogal hysterische advocaat goed neer, al vind ik haar soms misschien iets te dik aangezet en overdreven. Ik was bang dat ik het een saaie film zou vinden, dat vind ik films waarin rechtszaken een grote rol spelen regelmatig, maar deze film vind ik zeker niet saai. Het keek vlot en fijn weg en ik vind het een sterk verhaal met interessante personages. Qua beeld vind ik het er ook prima uitzien. Het is misschien gek dat ik deze nog niet kende. Ruim een 8. 4*

Wow, wat een prachtige en ontroerende film zeg. Wat bij blijft is Sean Penn die hier een vertolking neerzet die weergaloos en uitmuntend is. Fenomenaal en wat een acteer kanon zeg. Dat Sean Penn hier geen oscar voor gewonnen heeft blijft mij een raadsel. Daarnaast speelt Dakota Fanning ook erg lief en schattig. Ik had nooit van deze film gehoord en toevallig gisteravond gezien. Alle lof en eer voor Sean Penn wat hij draagt de hele film van begin tot eind.

Sean Penn speelt een prima rol van een verstandelijk gehandicapte. Het verhaal is prima en de film blijft tot aan het einde toe boeiend.