Shooting Dogs (2005)

helemaal mee eens, want dat "NIETS kunnen doen" is gewoon afshuiverij voor politieke leiders en lafaards.

Zowel in Rwanda als in Bosnië als de militairen hadden teruggeschoten was het anders verlopen. Ik weet dat in Bosnië rond dezelfde periode als Srebrenica dat Britse militairen altijd bereid waren om gelijk terug te schieten. Hierdoor wisten de Bosnian-Serb Leger dat ze uit de buurt moesten blijven van de Britten en konden beter "easy targets" zoeken.

Het moet wel gezegd worden dat in eerste instantie probeerde de Belgische militairen wel iets te doen. Ze probeerde o.a. de premier van Rwanda te beschermen maar dat liep zeer slecht af toen ze werden aangevallen door Hutu soldaten van de Rwanda leger. België trekt dan hun militairen terug vanwege die afslachting van hun tien militairen.

Ze mochten wel terugschieten, maar dat was juist het probleem, alleen als er een aanval was.

En dat was er niet.

Aanvallen om de orde te bewaren in een autonomisch land zal vanuit de VN slechts in hoge uitzondering plaatsvinden. Wat mij betreft had in dit geval wel versterking moeten komen om groepen uit elkaar te houden en verkiezingen te laten plaatsvinden, hoewel ik mij afvraag of het RPF (Tutsi) zich daarbij zou hebben neergelegd.

Volgens mij een klassieke strijd om de macht (stammenoorlog), deze keer tussen Tutsi (10%) en Hutu (90%) in een ouderwetse samenleving waarin wraak en eer nog een flinke rol spelen en democratie soms nog afgedwongen moet worden. Tutsi regeerden, verloren de macht en wilden weer alleenheerser zijn.

Dit liep niet goed af.

Een burgeroorlog op deze wijze ligt op de loer in meerdere landen waar een bepaalde bevolkingsgroep regeert en overheerst en de overige bevolkingsgroepen (ondemocratisch) totaal geen ruimte geeft om mee te regeren.

De oorsprong van dit conflict ligt dan ook in de opdeling van Afrika. Als je gewoon lijnen begint te trekken en onderling alles verdeelt, en je geen reet aantrekt van de verschillende stammen, hun gebruiken en hun territorium, dan smeek je om problemen.

Ik denk dat het trekken van lijnen inderdaad sowieso geen goed doet, evenals de uitbreiding van WOI naar Afrika geen goed deed, daarvoor leefden deze bevolkingsgroepen aardig samen in 2 koninkrijken.

Toen kwamen de Belgen na WOI met hun mandaat. Hun (katholiek) onderwijs bracht o.a. met zich mee dat hoger opgeleide Hutu niet meer tevreden waren met hun positie. Dit soort inmenging heeft positief bedoelde kanten maar bevat ook zaken die opschudding teweeg kunnen brengen. Misschien zou er een beter plan aan ten grondslag moeten liggen voordat je bv onderwijs en een godsdienst toevoegt aan een bestaande primitievere stammenstructuur.

De migratie en vestiging van verschillende bevolkingsgroepen (stammen) in andere streken hou je daarnaast denk ik ook verder niet tegen. Als je echter een lijn trekt terwijl een groep nergens naartoe kan dan krijg je ook weer problemen.

Boeiend, gruwelijk, kwaadmakend en een ontroerend (waar gebeurd) verhaal tot het einde... dat zeker.

Toch vind ik de verfilming van deze dramatische gebeurtenis niet geheel geslaagd.
Het acteerwerk vond ik een tikkeltje magertjes, vooral van de meeste Afrikaanse personages. Dat zien we in veel soortgelijke films en helaas vond ik het hier ook niet helemaal overtuigend. Het gaat nergens echt storen ofzo, maar het is soms op het randje en dat ervaar je als kijker.

De film kent een aantal aangrijpende scenes die mij kwaad wisten te maken. Ik vroeg mij af waar in godsnaam de versterking/luchtsteun bleef om deze arme mensen voor een middeleeuwse dood te behoeden. In slechts enkele uren tijd kunnen wij als 'het westen' met onze militaire middelen overal ter wereld aanwezig zijn, maar blijkbaar waren deze mensen niet 'interessant' genoeg en/of hadden wij er verder geen belang bij... Iets om je als 'het westen' zijnde kapot voor te schamen.

De meeste punten geef ik voor het aangrijpende verhaal. Het is zeker niet dusdanig verfilmd dat het ergens slecht wordt, dat zeker niet en de film heeft echt wel zijn ijzersterke momenten, maar toch had het vele malen overtuigender gekund in mijn ogen.

Zeker een film die een ieder gezien zou moeten hebben ter educatie danwel bewustwording.
Rotsvaste 3,5*

Dit is zo'n typische film voor de eerste jaren van het middelbare onderwijs. Een zwaar thema dat oppervlakkig en heel clichématig wordt uitgewerkt (die soundtrack!!). Wel een essentieel thema, uiteraard, al ben ik als niet-kenner wel echt niets extra te weten gekomen door deze film. Dus zelfs op het informatieve luik faalt die. Maar voor 12-16-jarigen is dit waarschijnlijk wel nieuwe informatie en eventueel een eye-opener.

Iedereen hier lijkt in zijn beoordeling teveel te focussen op de ernst van het onderwerp. Alsof een film over een realistisch verschrikkelijk onderwerp meteen ook een goede film oplevert? Stel dat een identieke film gemaakt werd in een minder realistische setting en het gemiddelde zou ongetwijfeld onder de drie zitten. Qua acteerwerk, geluid, beeld, realistisch karakter (dat Engels, geen enkele Rwandees spreekt engels!, dat gebrek aan protest bij het wegtrekken van de VN, ...) scoort deze gewoon érg slecht.

Als je de nabrander leest, zou je het de film gunnen om een monument te zijn. In zekere zin is het dat misschien ook wel, maar een memorabele brok cinema is het uiteindelijk toch duidelijk niet. Shooting Dogs is indrukwekkend wanneer het de gruwelijke feiten toont, maar dat zou in een willekeurige documentaire ook te vatten zijn. Als film weet Caton-Jones er niet bijster veel van te maken, alhoewel je 'm moet nageven dat het wel een beheerste worp is geworden.

Er wordt niet al te opzichtig gemikt op een traan. Wel faalt hij om een krachtig verhaal op poten te zetten, vooral omdat de focus grotendeels ligt op hoe een priester en een leraar zich proberen staande houden in de waanzin. Het zijn de buitenlanders die de hoofdmoot van de film vormen, de Rwandezen komen slechts in actie wanneer de plot daarom vraagt, terwijl de Hutu jongen die het kamp verlaat en de medicijnenverkoper juist interessante personages hadden kunnen zijn.

Marie krijgt dan wel vrij veel screentime, ze lijkt ook de ziel van de film te dragen, maar het is wel grotendeels in dienst van Joe's schudgevoel, Christopher's weldoenerij en de voortgang. Veel meer ruimte krijgt ze niet. Niet alleen een gemiste kans, maar er sijpelt daardoor heel wat impact uit de film. Zo komt de (tweede) evacuatie scène totaal niet van de grond en is de opzet rondom de vlucht van enkelen wel erg krakkemikkig. Dan nog is het snoeihard, maar toch.

De opmerking van de BBC journaliste is een rake, maar verder is veel van het blanke perspectief niet bepaald iets wat deze film naar een hoger plan tilt. Het laat zelfs een wat wrange smaak achter. Uiteraard door de aangrijpende taferelen, maar ook vanwege daar waar het, hoe je het ook wendt of keert, climaxt. Toch dubieus om dat te doen via de moord op de priester, terwijl er elders zo veel aan de hand is. Shooting Dogs laat daarmee een wat nalatige indruk achter.

Genocide verteld in een verhaal die bij mij padvinderachtig overkomt door de peppi en kokki (john hurt en hugh dancy) uit de anglicaanse kerk. Alhoewel de film zeker niet aan de gruwelijkheden van deze slachting voorbij gaat,haalt hij op geen enkele wijze de sfeer die nodig is om ons kijker ( en jeugdige onwetenden) duidelijk te maken dat in slechts drie maanden tijd, meer dan 800.000 tutsi's afgeslacht zijn. Als je ooit in dit gruwelijk drama een vinger moet wijzen naar echte schuldigen,dan is het wel het volledig afweten van het 'westen.' Hoe kon dit gebeuren en hoe voorkomen we zoiets in de toekomst?. Ik vind dat de film daarin te kort schiet.. Net zo goed als de peppi en kokki het verhaal geen dramatische diepgang konden geven. De filmmaker(s) konden het gegeven van massale genocide en de absence van het westen niet aan. Mislukte film,waarin de geschiedenis schokt , maar de verfilming niet.

En de wereld stond erbij en keek ernaar...

De Rwandese genocide is één van de schaamtelijkste gebeurtenissen uit de twintigste eeuw. Shooting Dogs gooit stenen genoeg naar de Blauwhelmen, die faalden in hun verdomde plicht om de Tutsi's te beschermen.En dit door een verrotte bureaucratische cultuur in het Westen waarbij regeltjes en procedures boven morele principes geplaatst worden. En het verhaal blijft zich maar herhalen als je nu naar het Syrië conflict kijkt. Goed gespeeld door Dancy en Hurt, twee machteloze getuigen in een film die het gevoel van een documentaire heeft. Het blijft allemaal wat aanslepen en het zwaard van Damocles dat boven hun hoofd hangt mocht voor mij iets vroeger naar beneden vallen. De dramatiek dringt vooral op het einde goed door. Hoewel ik Hotel Rwanda beter vond, mag de authenticiteit en oprechtheid van Shooting Dogs zeker geprezen worden.

Ik ben al snel afgehaakt bij deze film. De sfeer, het matige acteerwerk en de wollige muziek maakten dat ik de film niet serieus kon nemen. Te nadrukkelijk een film (met een boodschap).

Een goede drama/historiefilm...

Een waargebeurd verhaal...

Mooi verhaal...

Prima acteerwerk...

Bekende acteurs John Hurt en Hugh Dancy...

Redelijk kwaliteit breedbeeld

(geen HD aanwezig)...

Prima achtergrond geluid/muziek

(geen Dolby Digital aanwezig)...

Of deze film goed is in sfeer of in acteren, is volgens mij van ondergeschikt belang. 'Veel en veel belangrijker is dat het verhaal verteld wordt en dat dergelijke verschrikkingen niet vergeten worden. Het blijft me als mens onrealistisch lijken dat we tot dergelijke georchestreerde gruwelijkheden in staat zijn. Ook daarom is het nodig om met de waarheid op deze manier te worden geconfronteerd. Daarom zeker 4sterren

Dit is toch een filmforum... geen politiekforum..... Je beoordeelt dan dus niet de kwaliteit van de film, maar liket alleen het onderwerp.

Hotel Rwanda is wel een goede film over het onderwerp.

Ik wil geen politieke uitspraak doen maar films hebben behalve het ontspannen ook soms een educatieve waarde en die educatieve kracht van deze prent is me zeker 4sterren waard

Dus elke film, hoe brak ook, die een onderwerp als dit aansnijdt, verdient onmiddellijk een (dikke) voldoende?

dat zegt nadrin ook niet.

Ik ook niet, ik vraag het.

hij zegt dat ze soms een educatieve waarde hebben, en dat deze (dus niet elke film) voor hem een 4* waard is. Hoe kan je dit nu anders interpreteren?

Omdat die soms een direct verband lijkt te houden met het onderwerp dat de film aansnijdt. Zie ook z'n bericht daarvoor.

Dat ik deze film zo hoog scoor, komt vooral door het onderwerp. De film past mooi in het rijtje van Hotel Rwanda en Sometimes in april. Deze film werd eveneens gefilmd in Rwanda, bijgestaan door overlevers van het grote drama. Persoonlijk blijft het fascinerend dat de VN bij een genocide van 800.000 mensen (zo'n 265 x het aantal slachtoffers van 9/11) haar zicht afkeerde en niet de moeite nam om in te grijpen. In België kwam het wel even in het nieuws kan ik me herinneren, door de moord op 10 Belgische blauwhelmen. Het zou jaren duren voor ik de echte inpakt leerde van de genocide in Rwanda.

De film is als film niet bijster speciaal, buiten het feit dat het gefilmd is in Rwanda en bijgevolg ook gefilmd moet zijn met Rwandezen. Het idee alleen al moet toch spannend zijn, zeker omdat de film amper 11 jaar later uitkwam. Dit moet nog vers in het geheugen liggen van die mensen. Of ze nu Hutu of Tutsi waren/zijn.

Shooting dogs legt de focus op 2 blanke hoofdpersonages, wat bij Hotel Rwanda en Sometimes in april beter overkwam met Rwandese personages. Al doen beide heren het zeker niet slecht. Van mij mogen ze nog meer van deze films maken, het blijft een zwarte bladzijde in de recente geschiedenis die zeker niet mag vergeten worden...

Ik vind deze film eigenlijk gelijkwaardig aan Hotel Rwanda, en op sommige punten beter of slechter.

Spannend en indrukwekkend. Alleen niet altijd zo goede acteerprestaties van de vluchtelingen.

Indrukwekkende film. Wat kunnen mensen toch massaal bizar acteren...

Indrukwekkend beeld van de genocide in Rwanda. Even indrukwekkend is ook hoe de film tot stand kwam met overlevenden en aldus kroongetuigen van het drama. Bedroevend massageweld met sterke rollen voor John Hurt en Hugh Dancy.

Niet slecht, echt niet slecht....maar toch het gevoel dat hier iets meer uit te halen geweest was en dat hij zich niet kan meten met Hotel Rwanda, en vooral nu heel nieuwsgierig naar Sometimes in April.

Op zich wordt er een prima drama neergezet die de gruwelen niet schuwt. In die zin krijg je meer te zien dan in Hotel Rwanda. Daar blijft het vooral bij heel veel dreigen en wat oud archiefmateriaal op afstand. Maar hier zijn de bebloede machetes niet aan te slepen en wordt er ook flink met die dingen op los gezwaaid. Het sinistere en broeierige sfeertje wordt prima aangekaart, toch wordt deze ook weer anders aangepakt dan in HR. In de laatste genoemde wordt er veel meer een spanningsboog gecreëerd tussen beide partijen terwijl dat in SD toch wat meer in beeld gebracht wordt met dwars gedrag en vooral een soort kille ambtenarij hoe alle gezinnen genoteerd worden. Beide niet prettig en wellicht dat de laatste vorm toch wel de kilste en engste. Voorbereiding op genocide, zondermeer. Dom gedrag van domme mensen is van alle tijden, maar dat daar ambtenaren tussen staan strak in het pak zegt toch wel heel veel over de haat, ontmenselijking en kille berekening.

Waar de film vervolgens het meest op nat gaat is het duo Hurt en Dancy. Waar Hurt nog wel redelijk zijn best doet en Dancy die jeugdige naïviteit op een gegeven moment gelukkig verliest, is de naïviteit en het onrealistische van die twee, Peppi en Kokki worden ze hier boven genoemd, stuitend en irritant. Zo loopt Hurt constant te beweren dat hij er in '73 ook bij was, hoewel die gebeurtenissen minder grootschalig was gebeurde praktisch het zelfde, toch lijkt niet echt door te dringen wat er gaat gebeuren en in plaats van de mensen massaal op die school te houden iets te organiseren met een vlucht of evacuatie naar een buurland. In '73 waren scholen namelijk ook niet veilig, dat zou hij moeten weten als hij er bij was. Dan Dancy, een jeugdig soort naïeve overmoed wat alles zo'n beetje betreft. Hoe lang is hij dan in dat land? Zelfs een kijker heeft eerder door dat ze het meisje voor 'rotte vis' uitmaken en waarom Francois genegeerd wordt door die mensen. En Dancy maar heel onnozel vragen wat er aan de hand is. Hoe je het ook went of keert dat is gewoon een zwaktebod in de film. De onenigheid tussen die twee kampen moet al tijden een dergelijk zwaar maatschappelijk probleem zijn dat zelfs 'spring-in-het-veld' Dancy daar geen uitleg over nodig heeft.

Goed, goede punten, slechte punten, de film heeft op bepaalde vlakken een zekere overtuiging en een goed inzicht op wat daar gebeurt is lijkt onontkoombaar met al de gruwelijke details. De nonnen bijvoorbeeld die Hurt vind...Toch had er meer gedaan kunnen worden met de karakters Hurt en vooral Dancy. Het einde is wel aardig, de kinderen, maar voelt meer als mosterd na de maaltijd. Jammer genoeg toch niet de impact die ik hier van verwacht had en zeker niet het monument dat deze film had kunnen zijn.

Dit was de tweede maal dat we deze film hebben gekeken met een tussenpoos van ongeveer 5 jaar en nog steeds maakt de film indruk. Je moet wel een "hart van steen" hebben als je niet geraakt wordt door de angst en ellende dat deze mensen overkomt. De haat die in de film is te voelen en de daadkracht tot moorden die vertoont wordt (bij velen na overmatig drankgebruik), is niet te beschrijven. Het laat ons denken aan soortgelijke taferelen die de mensheid zag na de pogroms in Rusland, de Holocaust in Duitsland en grote delen van Europa, de oorlog op de Balkan en ga zo maar door!

Het verhaal speelt zich af op het terrein van een school die leerlingen opleidt voor een technische baan en/of vervolgopleiding. De Katholieke kerk is ook vertegenwoordigt door Pastor Christopher, subliem vertolkt door de Britse acteur John Hurt. Verder speelt ook de UN een grote rol in de film, op het schoolterrein is namelijk een UN-detachement van Belgische soldaten dat helaas, blijkt later, een mandaat mee torsen. "Alleen ingrijpen als de wankele vrede tussen Hutu's en Tutsi's in gevaar is, men mocht niet op de milities schieten". ("de Interahamwe")

Vreemd is dat als de Hutu's de ruim 2000 Tutsi's op het terrein willen afmaken, men het mandaat niet gebruikt om deze mensen te beschermen. Misschien dat ik dit allemaal fout begrijp maar dan hoor ik dat graag. Toch zou je van de UN in New York meer inzicht verwachten.

Een prima film over een stukje geschiedenis waar we van kunnen leren, dat we dit soort van tijden dienen te voorkomen. Om hier nog iets meer van te zien, deze film is ook uitstekend: Sometimes in April (2005).

Voor deze geschiedenisles op film een waardering van een 8+!

Shooting Dogs is een realistische weergave van een zwarte bladzijde uit de geschiedenis. Onbegrijpelijk maar waar. Het verhaal zit goed in elkaar en het acteerwerk menselijk. Het geeft een duidelijk beeld van wat er destijds heeft afgespeeld. Een ver van je bed show komt zo akelig dichtbij.

Zeer behoorlijke film over het conflict tussen de Hutu's en Tutsi's in Rwanda. Het is al lang geleden dat ik Hotel Rwanda heb gezien, maar deze film lijkt wel redelijk vergelijkbaar. Goede cast en ook goed acteerwerk (met name van John Hurt, Hugh Dancy en Nicola Walker). Een indrukwekkend verhaal dat op gedegen wijze wordt verteld.

Ook deze film nog eens herbekeken, nu als 2de in de reeks.

Het is en blijft een indrukwekkende film, met een indrukwekkend, maar helaas, waar gebeurd verhaal.