Shine (1996)

de muziek van de film, de sfeer en de kou van de sneeuw..
schitterend samenspel van acteertalent en trieste samenloop van de evolutie van een van de grootste musicus ooit..

ben bijna zelf begonnen met pianospelen na het zien van deze film maar helaas...mijn vader slaat me niet.

Wie verder kijkt dan zijn "filmneus" lang is, krijgt met deze film de kans om heerlijke klassieke muziek te ontdekken. Daarenboven wordt het effect van de muziek nog versterkt door de beelden en omgekeerd. Je zou die scènes kunnen vergelijken met een muziekclip op MTV, maar dan beter.
Daarenboven is het hoofdpersonage zodanig grappig en tragisch op het zelfde moment, dat ik vind dat het hier om een topfilm gaat.
Of het verhaal dan wel of niet stereotiep is, doet er voor mij dan niet meer toe

prachtige film, en geoffrey rush speelde ontzettend goed, ook noah taylor deed het prima. het begint wel wat traag, en de film komt pas echt op gang vanaf het moment dat david naar londen gaat.
trouwens, als ik het goed heb begrepen speelde geoffrey rush de stukken zelf. en met stukken als the flight of the bumblebee ertussen vind ik dat behoorlijk knap.

Een film met o.a. prachtige piano muziek en wat acteert die Geoffrey Rush ook geweldig. 4*

Die scene dat ie alleen in een truitje van de trap af wandelt op z'n post uit de brievenbus te halen. En z'n snikkel zo alle kanten op bungelt geweldig.

Geweldig goed film. het samenloop van muziek, onderdrukking en beelden zijn fantastisch. een 4,5 .

Dat vond ik inderdaad ook het mooist! :S


Maar even serieus, mooie film, goed opgebouwd. Komt niet voor niks langzaam op gang. De acteur die z'n vader speelt is erg goed, je krijgt een hekel aan dien man en dat is een acteerprestatie. Bovendien is het holocausttrauma geloofwaardig sober vertolkt.
Rush speelt prachtig, perfect voorgegaan door de jonge versie.
Ontroerend eind, 4*

Sinds ik de film zag ben ik een groot fan van de muziek van Rachmaninof. Zeer goede film, zeer goed acteerwerk. In dit soort films is er geen actie en moord om slecht prestaties te verbloemen. En dat hoeft ook niet, film heeft een grote indruk gemaakt op mij.

wat een uitermate prachtige film....geweldige acteerprestaties...een van de boeiendste biografische film die ik ooit heb gezien...

Ik denk dat ze dinsdag 22 juli, 0:20 uur op TV (BBC1) bedoelen. Is er vandaag namelijk niet op.

Ik zat net ook al te kijken. Vandaag komt 'Where the Heart is' en waarschijnlijk morgen Shine.

Mooie film en erg mooi muziek.
7/10

wauw wat een prachtige realistische film en gelukkig met een happy end. indrukwekkend !!!!!!!!!!!!

Goed drama met een nog beter spelende Geoffrey Rush, zowel qua karakter als ook op de piano. De werkelijkheid schijnt wel wat anders te zijn. David Helfgott is nog steeds compleet doorgedraaid en zo geweldig lijkt hij ook weer niet te spelen. Door deze film heeft de beste man toch nog behoorlijk wat exposure te weten genereren.

De figuur van de tirannieke, eigenzinnige, onbegrijpelijke vader deed me denken aan de film "The Art of Crying", maar deze "Shine" komt pas tot volle ontplooiing met het verschijnen van de volwassen (?) David en de rol die Geoffrey Rush schitterend vertolkt.
Knap werk met uiteraard enkele muzikale hoogtepunten.

In de aftiteling staat anders bij bijna ieder nummer 'performed by David Helfgott'

Wat piano muziek op zijn tijd kan ik wel waarderen, dus ach laten we Shine eens proberen.

Geoffrey Rush doet het wel aardig, maar zorgt er niet voor dat het boeiend blijft.. of beter gezegd wordt, want erg boeiend was het in ieder geval niet. De decors en aankleding zijn erg eentonig, het verhaal blijft saai.. 105 min.. uhm.

1.5*

Hele mooie film met heel mooie pianostukjes die de film meeslepend maken. Ook prachtig geacteerd door de hoofdrolspeler. De rol doet een klein beetje denken aan Dustin Hoffman in 'Rainman'. Echt leuke film.

Prachtige ontroerende momenten. Burn out achter de piano meesterlijk verfilmd. Maar niet boeiend van begin tot het eind. Het miste net dat stukje extra, maar wel goed voor 4 sterren.

Prachtige film waarin emotie levensecht wordt neergezet. Heel erg mooie verfilming van een triest verhaal.

Het acteerwerk is zo geloofwaardig dat ik helemaal meeleef met de hoofdpersoon.

Eerder teleurstellende film, vol met hollywoodclichés (maar het is toch echt gebeurd??) ...

Ik kan mij inbeelden dat voor veel mensen die (bijna) niets van klassieke muziek kennen deze film een openbaring is, maar wees wel kritisch met de pianist Helfgott. In de film lijkt het alsof het een van de beste pianisten van het moment is, een zwakzinnig genie met een ongelukkige jeugd en een uitzonderlijk talent, terwijl Helfgott in werkelijkheid lang niet zo virtuoos blijkt te zijn, evenmin zijn jeugd zo verschrikkelijk...

Hier wat meer uitleg over de controverse door Dennis Dutton:
http://www.denisdutton.com/helfgott.htm

Het is geenszins mijn bedoeling Helfgott of de regiseur zwart te maken, maar ik wil enkel verheldering brengen over de muzikale kwaliteiten van de film. Als je betere uitvoeringen van het derde concerto wil horen, zoek dan zeker eens naar Askenazy, Margerich, Horowitz, ... en Rachmaninov zelf natuurlijk.

Vooral aan het einde van de film, de scène waarin hij zijn eindstuk speelt op de piano en daarna bewusteloos er vanaf valt.
één lang kippenvel moment, geweldig!

Ietwat tegenvallende film, die vooral in het begin erg matig is.

In feite is het gewoon een vertelling van het levensverhaal van David Helfgott. De jonge David is niet zo bijster interessant en het eerste halfuur is gewoon ronduit saai te noemen. Zijn vader is de tiran en dat komt duidelijk naar voren. Ik vond zijn vader soms zelfs Hitlerachtige trekjes hebben en dat terwijl zijn afkomst Joods is. Hoe dubbelzinnig is dat! Vanaf het moment dat David breekt met zijn vader en naar Engeland verhuist, wordt de film gelukkig ook beter.

Dat is vooral ook te danken aan Geoffrey Rush die uitstekend speelt en een veel betere David neerzet, dan zijn jongere voorganger. Toch is dat gedeelte van de film plotsklaps ook weer afgelopen en voor je het weet bevinden we ons weer terug in Australië voor het laatste gedeelte van de film. Dat laatste gedeelte van de film is wel het best en daar begon ik zowaar ook wat waardering en sympathie voor David te krijgen.

Toch springt de film wat snel van de hak op de tak, en miste ik vooral een echte oorzaak voor de mentale instorting van David. Natuurlijk komt het mede voort uit de slechte relatie met zijn vader, maar je ziet niet echt hoe David nu autistisch is geworden. Ik denk tenminste dat het autisme is, want het wordt niet echt benoemd in de film. Iets meer aandacht daarvoor had op zich wel fijn geweest. Het is jammer dat het niveau van de film zo wisselend is. Het laatste half uur is echt goed, maar de eerste veertig minuten zijn gewoonweg matig tot slecht. Wat rest is een kleine onvoldoende.

2,5*

Erg genoten van Shine. Nu hou ik sowieso van levensverhalen, maar dan heb je ook nog een Geoffrey Rush die weergaloos acteert.

Het begin, met de jonge David Helfgott, moet misschien wat op gang komen, onvermakelijk is het allerminst. Daarbij neemt de film de tijd die het moet nemen om Helfgott te presenteren, al blijft het allemaal wel keurig binnen de lijntjes. Armin Mueller-Stahl vond ik hierin niet consistent.

Het eerste prachtmoment is wanneer de middelste Helfgott het stuk van Rach 3 ten gehore brengt en daarna op de grond valt, o.a. doordat alle emoties, die het met zich meebrengt, door zijn lijf gedenderd zijn.

Daarna komen er, met een zogezegd geweldige Rush, nog genoeg meeslepende scènes voorbij. Het moment op de poster is even schitterend als de poster zelf. Het stukje waar Rush/Helfgott het publiek bedankt, met een gezicht vol tranen, is echt hartverscheurend en meer dan goud waard.

Kleine kanttekening: de vader van David lijkt me in het begin te oud en wordt, naarmate de film vordert, niet ouder. Klein detail, maar storend.

Welverdiende 4*.

Zelden zo'n mooie muziekfilm gezien. Wat een prachige pianomuziek, de gehele film door. Het Rachmaninov concert nr 3 is orgastisch te noemen, in geluid én beeld, wow!

Het verhaal is heel aangrijpend, zeer boeiend en emotioneel. Deze emoties kunnen uiteraard alleen worden opgeroepen door o.a. uitstekend acteerwerk en dito scenario.
Degene die het personage David vertolkt, speelt de sterren van de hemel, zowel degene die de door zijn vader zwaar mishandelde jongen speelt als degene die de oudere David speelt. De laatste is een goed voorbeeld van 'geniaal en gek zijn ligt vlak bij elkaar'. Psychologisch heel interessant.

Wat een prachtige film!

Ik vond dit stuk juist erg interessant en zeer emotioneel.


Voor mij is oorzaak en gevolg wel duidelijk, tezamen met aanleg vader -> zoon.

wat een verheerlijking van een film...

de muziek..het drama...

ik zal nooit weer hetzelfde slapen..

zonder piano kan ik geen vergelijking maken met woorden..

5*

Een prachtige, oersterke en onderhoudende filmbiografie over de Australische pianovirtuoos David Helfgott, die een uitzonderlijk talent bleek te zijn. Zijn leven werd bepaald door zijn dominante vader, een overlevende van de holocaust. Het verhaal over triomf en tegenslag en de vernietigende kracht van liefde volgt het leven van deze pianist van kindertijd tot volwassenheid. Hoewel de regisseur focust op de tragiek is er ruimte voor amusante delen. De acteerprestaties van in het bijzonder Geoffrey Rush en Noah Taylor zijn fantastisch (gecompliceerde karakters en een meeslepende belichaming van genie en waanzinnige). Composities van onder meer Chopin en Tschaikowski worden door Helfgott zelf meeslepend gespeeld.

Er had wel meer uit dit verhaal gehaald kunnen worden. De regie en de manier waarop het verhaal vertelt en in beeld wordt gebracht is erg saai. De stukken die gespeeld worden zijn absoluut niet mijn favoriete, had misschien ook wel verwacht door de muziek zelf geraakt te worden maar dat bleef dus uit. Al met al niet slecht en naar het einde toe werd het wel wat beter. Naar mijn mening hadden we hele andere gedeelten uit het leven van David moeten zien om tot een meer interessante en betere film te kunnen komen. Conclusie: Scott Hicks is boring, acteurs doen het prima.

Dit waargebeurde verhaal eens bekeken en hij was beter dan gedacht. Het opmerkelijke hoofdpersonages werd erg goed vertolkt door Geoffrey Rush. De film zag er goed uit en qua muziek vond 'k het ook wel goed, heel afwisselende muziek met redelijk veel bekende stukken. Ook de speelduur was goed, 'k hem ze zeker niet verveeld.
'k heb me er prima mee vermaakt en blij dat 'k deze eens heb gezien.

wat een prachtige film iets meer muziek en het was 1 of my favourite

Ik heb erg genoten van deze film, die handelt over de dunne scheidingslijn tussen gekte en genialiteit. De hoofdpersoon is zonder meer boeiend, maar dat kan niet over alle karakters worden gezegd. Het verhaal golft heerlijk heen en weer en de muziek is op zijn tijd best indrukwekkend. Er zijn zeker beter films over vergelijkbare personages, maar deze bleef tot en met het einde gaaf!

wat een prachtige ontroerende film.
zoals eerder vermeld zie je dus maar weer, dat gekte en genialiteit dicht bij elkaar ligt.
prachtig verfilmd, schitterende muziek.
deze film gekeken n.a.v. de uitzending van de tv-show gisteravond
geen moment spijt hiervan gehad.

Ik heb deze film héél veel jaren geleden voor het laatst gezien. Kennelijk was ik zo erg onder de indruk dat ik hem toen vijf sterren gegeven heb. Maar ik denk ook dat ik toen nog niet zo veel ervaring met film kijken had, dat ik al voor mezelf had bepaald waar een vijf sterren film aan moet voldoen. Want nu ik hem, eindelijk na vele jaren, weer herzien heb, vind ik het weliswaar nog steeds een goede film, maar is hij bij lange na geen vijf sterren meer waard. Een film over het leven van een pianist en de moeite die hij moet doen om de top te bereiken, waarna hij vervolgens instort en terugzakt tot een psychiatrisch patiënt. Wel een boeiend verhaal, dat nog werkelijk gebeurd is ook. Sterker nog, veel pianomuziek in de film is in het echt gespeeld door David Helfgott. Toch heb ik ook minpuntjes aan de film. David Helfgott in de film als psychiatrisch patiënt is wel erg neurotisch en vermoeiend, en het komt dan ongeloofwaardig over dat hij desondanks erg veel begrip en medewerking krijgt uit zijn omgeving. De vader speelt ook erg overdreven en is soms bijna een karikatuur van zichzelf. Zijn karakter en voorgeschiedenis hadden ook wel wat meer uitgediept mogen worden voor de geloofwaardigheid. Want hij is wel belangrijk voor de vorming van zijn zoon (en de rest van het gezin). Maar het grootste gat in de film vind ik het moment dat hij instort na dat hij examen heeft gedaan in Londen. O.K, dat je dan misschien oververmoeid bent na al de spanning om tot dat moment te komen, dat kan ik begrijpen. Maar dat iemand na dat ene moment verwordt tot een psychiatrisch patiënt die niet meer in de maatschappij kan functioneren, daar snap ik niks van. Dan moet er toch meer gebeurd zijn lijkt me. Maar dat doet het verhaal van de film dus verder niet. Al met al toch een teleurstelling deze film, mogelijk omdat ik toch ook wat te hoge verwachtingen van de film had, bij het herzien ervan.