Shine (1996)

Ik heb erg genoten van deze film, die handelt over de dunne scheidingslijn tussen gekte en genialiteit. De hoofdpersoon is zonder meer boeiend, maar dat kan niet over alle karakters worden gezegd. Het verhaal golft heerlijk heen en weer en de muziek is op zijn tijd best indrukwekkend. Er zijn zeker beter films over vergelijkbare personages, maar deze bleef tot en met het einde gaaf!

wat een prachtige ontroerende film.

zoals eerder vermeld zie je dus maar weer, dat gekte en genialiteit dicht bij elkaar ligt.

prachtig verfilmd, schitterende muziek.

deze film gekeken n.a.v. de uitzending van de tv-show gisteravond

geen moment spijt hiervan gehad.

Ik heb deze film héél veel jaren geleden voor het laatst gezien. Kennelijk was ik zo erg onder de indruk dat ik hem toen vijf sterren gegeven heb. Maar ik denk ook dat ik toen nog niet zo veel ervaring met film kijken had, dat ik al voor mezelf had bepaald waar een vijf sterren film aan moet voldoen. Want nu ik hem, eindelijk na vele jaren, weer herzien heb, vind ik het weliswaar nog steeds een goede film, maar is hij bij lange na geen vijf sterren meer waard. Een film over het leven van een pianist en de moeite die hij moet doen om de top te bereiken, waarna hij vervolgens instort en terugzakt tot een psychiatrisch patiënt. Wel een boeiend verhaal, dat nog werkelijk gebeurd is ook. Sterker nog, veel pianomuziek in de film is in het echt gespeeld door David Helfgott. Toch heb ik ook minpuntjes aan de film. David Helfgott in de film als psychiatrisch patiënt is wel erg neurotisch en vermoeiend, en het komt dan ongeloofwaardig over dat hij desondanks erg veel begrip en medewerking krijgt uit zijn omgeving. De vader speelt ook erg overdreven en is soms bijna een karikatuur van zichzelf. Zijn karakter en voorgeschiedenis hadden ook wel wat meer uitgediept mogen worden voor de geloofwaardigheid. Want hij is wel belangrijk voor de vorming van zijn zoon (en de rest van het gezin). Maar het grootste gat in de film vind ik het moment dat hij instort na dat hij examen heeft gedaan in Londen. O.K, dat je dan misschien oververmoeid bent na al de spanning om tot dat moment te komen, dat kan ik begrijpen. Maar dat iemand na dat ene moment verwordt tot een psychiatrisch patiënt die niet meer in de maatschappij kan functioneren, daar snap ik niks van. Dan moet er toch meer gebeurd zijn lijkt me. Maar dat doet het verhaal van de film dus verder niet. Al met al toch een teleurstelling deze film, mogelijk omdat ik toch ook wat te hoge verwachtingen van de film had, bij het herzien ervan.

Prachtige film, mede vanwege het uitstekende spel van de drie belangrijkste acteurs: Geoffrey Rush heeft niet voor niets sindsdien een imposante carrière in serieuze èn blockbuster-films opgebouwd, Noah Taylor is nauwelijks minder indrukwekkend als de jonge David, en na het zien van deze film zou je toch amper geloven dat Armin Mueller-Stahl in het echt best een aardig iemand zou kunnen zijn (net als bij Eastern promises trouwens). Dat de plot het met de waarheid niet zou nauw zo nemen interesseert me niet zo veel, de dramatische spanning wèl, en die is hier dik in orde. Mooi ook om de bijna 80-jarige Googie Withers hier in haar laatste filmrol te zien, na haar vroege rollen in klassiekers als The lady vanishes (Alfred Hitchcock, 1937) en Dead of night (1945) – een waardig slot van een mooie carrière. (Trouwens eveneens een fraaie rol van John Gielgud, aan wie je niet af kunt zien dat hij hier al 92 is!)

Nu op Netflix: Hello I Am David! (2015)

Normaal.

Ik vond dit eigenlijk vrij weinig hebben uiteindelijk, behalve dat ik het wel een ok biografie/drama vond. Ik had nog niet van deze David Helfgott gehoord, dus dat was allemaal wel nieuw. Ik heb me weinig bezig gehouden met pianisten, dus deze kende ik niet.

De film is vrij boeiend gebracht, maar daar blijft het dan ook weer een beetje bij. De kindertijd is het meest interessante deel, vooral die vader is een boeiend personage om het eerste deel tegenaan te kijken. Daarna is het minder interessant.

Ik vind Rush een goed acteur, maar ik kon het niet helpen dat ik het allemaal wat te overdreven gebracht vond. Heel irritant allemaal waarbij het soms grappig moet zijn? Dat vond ik niet echt en kwam zeer zelden echt emotie op mij over. Slechts de scene dat de vader naar zijn zoon op de radio stond te luisteren was sterk

Voor de rest vind ik dit gewoon normaal. Vrij vervelend soms maar in het algemeen kijkt het goed weg en wordt het leven van deze Helfgott dus gewoon voldoende gebracht. Voor de rest krijgt dit wel een voldoende, maar geen hoge.

Dit is en blijft een prachtige film met een zeer sterke cast.

Tragisch verhaal evenwel, ondanks de prachtige muziek.

Gebaseerd op ware feiten, altijd een pluspunt.

Maar het is puur genieten van de muzikale scènes, wonderbaarlijk... gespeeld door de echte David Helfgott !!

Imponerende tour-de-force van Noah Taylor en Geoffrey Rush als de geniale pianist, wiens geestelijke gesteldheid gebroken wordt door zijn tirannieke vader, een getraumatiseerde overlever van de Holocaust. Hoewel de film geïnspireerd is door het leven van de pianist David Helfgott, sprak het geheel mij niet bijzonder aan. Vanaf het moment dat Helfgott zijn eigen weg kiest, wist het verhaal mij amper nog te boeien. De muziek van Rachmaninov is aan mij niet besteed en dat scheelt natuurlijk. Armin Mueller-Stahl is heel erg getypecast.

Muziek als competitie, ik blijf het een vreemd concept vinden. Maar damn, de scène waarin Helfgott (sterke rol van Rush!) zijn krachten botviert op het nummer van Rachmaninoff is ronduit indrukwekkend. Furieus, maniakaal, doordrenkt van zweet; menig afgetraind triatleet verbleekt erbij. Voor de rest is Shine helaas een vrij klassieke biopic over de zoveelste geniale weirdo. Of het nu een pianist, een wiskundige of een pingpongkampioen betreft, de levenswandel verloopt steeds volgens hetzelfde patroon. Uiteraard is er de moeilijke jeugd met een spartaanse opvoeding. Daarna bestormt onze held de hemel om vervolgens weer snel van zijn roze wolk te donderen… En uiteindelijk vindt het wonderkind alsnog gemoedsrust in de kleine dingen des levens. The end.

2,5*

Degelijke biografie over een hedendaagse maestro aan het pianoklavier. Erg mooie en knappe scènes wanneer Geoffrey Rush in de vingers kruipt van Helfgott. Ik kan het niet beter omschrijven dan JoeCabot hierboven. Acteerwerk van de bovenste plank.

Daarnaast vond ik de stukken met de harde vader ook intrigerend waarbij de koele afstandelijke, maar ook arbitraire relatie centraal stond. Maar ook dat was het voor me. Voor de rest weinig geboeid gekeken naar de film die verder in niets uitblonk.

Fijn om eens gezien te hebben, maar niet meer dan dat.