21 Grams (2003)

Sterke film. Goed geacteerd, goed geregisseerd. Boeiend verhaal. Mooi dat de 3 levensverhalen van de 3 hoofdpersonages zo mooi in elkaar vloeien. Lijkt een specialiteit van Innàritu.

Redelijk onbekende titel die mij onder de aandacht kwam door de Oscar nominatie van Watts. De namen van Sean Penn en Benicio Del Toro deden de rest en deze film meenemen bij de kringloop was dan ook niet iets waar ik lang over na hoefde te denken. Vrijdagavond dan ook mijn vrije weekje afgetrapt met een goed glas whiskey en deze film.

Wat meteen opvalt is toch wel de merkwaardige opbouw waarin drie verschillende fasen kriskras door elkaar gemonteerd worden en het geheel tegelijkertijd iets geeft dat de aandacht trekt maar ook wel een beetje verward. Maar eenmaal na het ongeluk is eigenlijk het plot wel te raden hoe de drie met elkaar in verbinding staan en is het slechts nog raden hoe de chaotische eindfase tot stand gaat komen en wat de afloop op dat vlak zal zijn.

Interessant zijn sowieso altijd Penn en Del Toro, acteurs die niet altijd voor de gemakkelijkste rollen lijken te kiezen en hun beste beentje weer voor zetten. En wat is Del Toro weer een mannetje, heerlijk. Interessant is tevens de verskavingsgevoelige kant van de mens en de destructieve kant in het geval van schuldgevoel en zijn de drie hoofdpersonen in deze bizarre driehoeksverhouding naarstig opzoek naar zichzelf, naar antwoorden en rust. Hoewel het einde het er toch mag zijn met een bijzondere speling die je het lot zou kunnen noemen, het doet me ook eigenlijk wat denken aan Donnie Darko, en de uitleg wat de 21 gram inhoudt, pakt de film mij toch niet zoals ik helemaal hoopte. Sowieso begint de film pas echt te leven bij de scene met ' the one with the brown vest' waarop de lijntjes zichtbaar worden. Daarvoor was het toch net wat teveel zoeken.

Desalniettemin is dit eigenzinnige drama best aardig voor een keer. Het zal ongetwijfeld een moeilijke film geweest zijn te maken en met een blik op de rest van Inarritu toch tot de conclusie te komen, op het geweldige The Revanant na, dat Inarritu voor mijn gevoel wel eens iets teveel wil en zijn films moeilijker maakt dan wellicht nodig waardoor het een beetje ongrijpbaar wordt er een beetje extra feeling ontbreekt, maar dat zal persoonlijk zijn.

Absoluut een fascinerende film met spetterende karakters. De onderlinge relaties nemen bizarre vormen aan en daarbij komen de diepste emoties naar boven. Het is wel een beetje opletten, maar echt onnodig moeilijk wordt het nooit. Er lijkt zelfs geen geforceerde gebeurtenis in te zitten, wat heel knap is. De thema's die aangesneden worden zijn allemaal even intens, er zit niets oppervlakkigs in 21 Grams. Geweldige film.

De montage stijl van deze film is niet mijn ding. Eerste half uur met moeite doorgekomen, het ging van hak op de tak. Uiteindelijk ging het wel en werd het verhaal duidelijk. Aardig maar meer ook niet.

Zeer sterke film die sterker had kunnen zijn als er minder door elkaar werd gegooid. Flashbacks en a synchroon moet een middel zijn en geen doel op zich. Na een half uur krijg je in de gaten dat de drie verhaallijnen samen komen.

Desalniettemin een knappe film waarbij de acteurs, Watts, Del Toro en Penn boven zich zelf uitstijgen. Met name Watts in haar woede aanvallen steelt de show; indrukwekkend. Ook Del Toro komt erg geloofwaardig over.

Alhoewel de film aan de lange kant is boeit hij elke minuut.

Het is geen wraakfilm maar 1 over ""schuld. En ieder op zijn /haar eigen manier.

Cinematografisch heel best in orde , en de acteurs zorgen ervoor dat het teveel ( en vermoeiende) aan flashbacks en alles door elkaar te pruimen is.

O..de titel, 21 grams. Tot op heden weet men niet hoe het komt dat direct na overlijden men 21 gram minder weegt . Mogelijk het "'schuldgevoel (wat de mens eigen is ), dat ons lichaam verlaat.........

Prachtige film waarin een tragisch ongeval een drietal mensen bij elkaar brengt. De niet chronologische montage laat de drie personages op een mooie manier bij elkaar komen. Rauw in beeld gebracht en het sterke acteerwerk levert een aantal aangrijpende momenten op. Niet bepaald een vrolijke film, maar absoluut de moeite waard.

Prachtige en intrigerende film waarin drie (miserabele) levens elkaar kruisen. Waarbij Iñárritu zijn vertelstructuur nog eens flink door elkaar husselt en het geheel extra verweven lijkt. Visueel daarbij zó rauw en indringend gefilmd dat je je echt één voelt met de personages. Ook de vrijscènes met functioneel naakt zijn prachtig en levensecht. Niet in de laatste plaats natuurlijk door het fantastische acteerwerk. Penn, Del Toro en het is Naomi Watts die de show steelt. Wat een performance! Zó goed hebben we haar nooit meer gezien denk ik.

4,0*

Minder dan Amores Perros, hoewel ik Benicio Del Toro en Naomi Watts zeer hoog heb zitten. Opnieuw een soort van puzzel opgedeeld in drie hoofdpersonages die na een dik half uur wel geleidelijk aan in elkaar valt. De montage is vlijmscherp waardoor je in dat eerste half uur als kijker ook zeer zoekend bent. Het introduceren van nieuwe personages doet Inarritu eigenlijk nooit geleidelijk en dat is ook hier wel prima zo. Geen vluchtige overlapping hier, maar wel drie verhalen die zich na verloop van tijd helemaal gaan verstrengelen. Grauwe beelden, uitzichtloze en pijnlijke situaties. Het is Inarritu niet vreemd uiteraard. Het goede en het kleine van de mens confronterend in beeld gebracht.

wat is het toch altijd met amerikanen en drama? en hoge waarderingen voor een stortvloed aan overdramatisering en overacting .

laat ik vooropstellen dat de acteurs allemaal meer dan prima acteerwerk afleveren , en mischien ben ik te nuchter voor dit soort dingen maar soms hoeft de boodschap er niet met een mokerhamer ingeslagen te worden .

ook is de overvloed aan slechte dingen die die mensen overkomen wel heel erg te veel overdaad .

het komt vaak ook over alsof de overdreven emotionele uitbarstingen bedoelt zijn puur als een soort overcompensatie voor iets anders .

het negeren van de tijdlijn en chronologische volgorde helpt de film ook niet echt , deze gimmick was niet echt nodig geweest

de film is niet slecht maar dit is gewoon teveel en te overdreven .

En dat geldt niet alleen voor deze film van Inarritu waar ik Amores Perros, Babel en Biutiful al net zo lastig vind, waar Birdman wel oké is en The Revanant simpelweg afsteekt als een totaal andere film. Maar gelukkig heb ik nu iets minder last van dat non-chronologische gebeuren en de overdaad aan grauw drama en zware thematiek zoals we dat ook zien in Amores Perros en Biutiful. Waar de kundigheid van de film al opgevallen was doet dat het nu nog meer qua verhaal en acteren waar ieder huisje zijn kruisje heeft en in dit gelaagde drama veel afhangt van een beetje geluk of juist pech. En wat een ellende krijgen we eigenlijk te zien in dit verhaal wat toch op bijzondere wijze in elkaar grijpt met mensen die ten einde raad zijn met zichzelf.

Een cijferverbetering zit er dan ook wel in toch blijft er een persoonlijke afstand tussen deze film en mij waar ik nog wel even een beklijvend beeld wil aanhalen waar de tuinman de bladblazer laat vallen en naar het ongeluk rent en we focus houden op de blazer die nog aanstaat. En die prikkel die dat shot voor mij heeft voel ik te weinig in de rest van de film.