Brand upon the Brain! A Remembrance in 12 Chapters (2006)

Dit was een unieke ervaring. Ik heb deze film op het New York Film Festival gezien vorige week.
Het is een stomme film, maar in de zaal was: een orkest, een castrato (die de zangstem van een kind zong), een groep foley mensen die alle geluidseffecten nadeden, en een interlocutor (in dit geval, Isabella Rossellini) die (net als bij films zo'n 90 jaar geleden) het verhaal vertelt tijdens de film.
Maddin vertelde dat er nog geen geluid track was opgenomen voor de film, maar dat dat uiteindelijk zal gebeuren zodat het in andere bioscopen kan spelen. Hopelijk zal Rossellini het opnemen - de film was al eerder vertoont in Toronto maar met een andere interlocutor.
De film zelf is erg uniek kwa verhaal en de stijl is weer als Maddin's eerdere films. Ik was erg dol of The Saddest Music in the World een paar jaar terug, en dit was geen teleurstelling.
****

interessante filmervaring, lijkt me zo. Dit doen ze wel eens meer met oudere, stomme prenten. Tegenwoordig zie je het nog zelden met nieuwe films.

Zonder een flinke Ritalin kon ik deze niet aan, bijzondere film.

Twee maanden terug al eens aan begonnen, na een (vermoeiende?) werkdag en toen afgezet, want de kenmerkende associatieve hyper-stijl van Maddin werkte totaal averechts. Dus nu een rustige zaterdagmorgen.

Nu ben ik net als vorige keer begonnen met de audio-track van Laurie Anderson. Ben groot fan van haar, maar ze is zo dwingend aanwezig met haar stem en dictie, dat voelde niet meer als Maddin-film. Dus gauw overgeschakeld op de Maddin-track en uiteindelijk na een half uur toch overgeschakeld naar het Rossellini-audiospoor. Want dat is toch het originele. Maar met de stem van Maddin voegt het natuurlijk wel iets toe aan het autobiografische element.

Wat is dat toch gaaf, wanneer men met het medium film buiten de kaders treedt. Het wordt weinig gedaan, maar je kunt zo bizar anders een film in elkaar zetten dan dat conventionele gebeuren. Guy Maddin doet dat met Brand upon the Brain! door een stomme film te maken met een vertelster en een verhaal dat het meest weg heeft van een langgerekte droom. Bizarre gebeurtenissen, onlogica en repeterende beelden worden afgevuurd op de kijker. Het tempo zit er lekker in en visueel valt er erg veel te beleven.

Ik zat te lezen wat ik bij een andere film van Guy Maddin, My Winnipeg, had geschreven en wat daar staat is ook van toepassing op deze film. Qua sfeer en stijl is het min of meer hetzelfde. Kun je een zwakte noemen, dat ie niet veel varieert, maar voor een tweede keer zo'n uiterst aparte film kijken vond ik prima. Liefhebbers hiervan raad ik overigens Tuvalu aan. Dat is ook zo'n soortgelijke bizarre film met een unieke smoel.