A Zed & Two Noughts (1985)

Briljant of bagger? Ik gok op het eerste. Zie ook Requiem for a Dream. Zelfde dilemma, andere voorlopige conclusie.

Briljant, maar het is pas mijn 3de Greenaway film.

Hij haalt het niet bij The Cook, maar de slecht belichte beelden in het lab van de Zoo van al de ontbindende organismes en de ontmoeting van de twee rolstoelen vind ik echt geweldig.

Dit soort "onzin" raakt me heel diep.

Interessante, experimentele film. Perverse dialogen, ontbindende organismes, amputaties, zwarte humor, zijn bewondering voor Vermeer, de minimalistische muziek van Michael Nyman en vooral de prachtige beelden, zorgen voor een onvergetelijke filmervaring. De telkens te horen evolutie-teksten in de natuurfilms zijn geweldig en op bepaalde momenten zelfs komisch en bizar. Greenaway's fascinatie voor de evolutie is in deze film goed te merken. De film is (gedeeltelijk?) gefilmd in de Rotterdamse dierentuin, waar hij ook meerdere producties heeft opgenomen. Al met al 5,0*!

briljant. recensie volgt nog.

IJskoude kakofonie van (technische) ideeën, themata, fascinaties en decors.

Niet om aan te zien..

Zeer fascinerende en bij vlagen briljante film waarin Greenaway aantoont dat hij bij tijd en wijlen meesterlijke dingen op de plaat vast weet te leggen. Bizar, goor, cynisch, grappig, taboedoorbrekend voor zijn tijd.....

A Zed & Two Noughts is een vindingrijke film waarin het verhaal niet meer dan als kapstok dient om de meest vreemde personages speelruimte te geven op de meest wisselende, kleurrijk weergegeven locaties waarbij al het ' van de hak op de tak ' werk verbonden wordt door steeds terugkerende beeldenstromen van ontbindende dieren met steeds dezelfde begeleidende opzwepende en vervolgens weer afzwakkende muziek die de film een vloeiend ritme aanmeten.

De muziek is nadrukkelijk aanwezig in een wat sketchmatige film die bol staat van onvoorspelbaarheid over wat er dadelijk gaat komen. De 2 broers die steeds meer naar elkaar toegroeien onder de supervisie van een verlamd geraakte vrouw is eigenlijk de enige rode draad die je in de film kunt ontwaren. Het einde is ook gaaf en niet alleen vanwege de metaforische aard ervan ' het experiment gaat uiteindelijk immers ten onder aan een van de meest geliefkoosde dieren van een van de broers ', ook echt lachen met die slak die op die platenspeler zit. 4*

Fascinerend is deze film van Greenaway inderdaad. Behoorlijk weirde, experimentele film die enerzijds heel wat leuke ideeën tevoorschijn tovert en anderzijds best suf en irritant is. Toch zeg ik net als Atacion dat dit best een onvergetelijke filmervaring was, wat misschien ook komt omdat dit mijn allereerste kennismaking is met Greenaway.

Ik houdt wel van film die het niet zo nauw neemt met de gebruikelijk lijntjes, en A Zed & Two Noughts is zoiets. Een groep vreemde, perverse, personages die elkaar ontmoeten onder een nog veel vreemdere situatie. Kenmerkend zijn de vele korte scènes waarin bepaalde figuren hun zegje doen en na een bizarre dialoog weer net zo plots verdwijnen als zij begonnen. Veel van deze scènes spelen zich af in vreemde, bijna surrealistische, sets die veel weg heeft van toneel. Komt vooral door gebruik van veel kunstlicht. Ik ben niet zo’n fan, zeker niet als li cht op de voorgrond gedimd word als de scène zich verplaatst naar de achtergrond.

Wat constant fascinerend is om te volgen is zijn de twee broers en diens obsessieve gedrag naar het leven. En vooral het einde daarvan en hoe dit er uit ziet. De vele bizarre situaties worden gecombineerd naar hun zoektocht naar het ware gezicht van dood en ontbinding; Beginnend met timelapse beelden van een simpele appel. Maar al gauw naar hun eerste garnalen, vissen, een hond en steeds groter en bedenkelijker.

Best te genieten dit onsamenhangende, perverse, werkje van Greenaway. Slaagt wat mij betreft in het creëren van zijn eigen maffe wereldje. Eén vol slijmerige slakken, ontbindende honden, geamputeerde benen, witte veren, obsessief cynisme en veel knipperende lampjes van timelapse camera’s in vreemde, stinkende, laboratoria.

3.5/4.0

Van musicmeter:

''Een gecomponeerde score van Nyman die niet door de Nyman Band werd uitgevoerd. De film werd naast de Britten mede geproduceerd door Nederlanders, zoals dat wel bij meer films van Greenaway gebeurde. Dit had tot gevolg dat alle musici Nederlands waren.''

Wel een aardige Greenaway. Het is zeker een vindingrijke film. De meeste ideeën uit deze film heb ik in ieder geval nog nooit eerder gezien. Dat houdt het interessant, want ondanks het mooie uiterlijk stelt het allemaal niet gigantisch veel voor. Het verhaal en de karakters zijn geinig, maar meer als een curiosum en niet helemaal geschikt voor een film van bijna twee uur. De film komt zelden verder dan ideeën en formalistische spelletjes van Greenaway, zoals een obsessie met het alfabet en tweetallen. Voor de liefhebber vooral.

3*

Totaal krankjorum, maar fascinerend. Haalt het bij lange na niet bij The draughtsman's contract maar is desondanks goed genoeg voor een kleine 4/5. Ik heb toch wel een zwak voor Greenaways rebelse en intellectualistische cinema.

edit: nee, toch maar een dikke 3,5/5 bij nader inzien.

op de extra's staat ook dat Greenaway in de film met 45 verschillende lichtmedia heeft gewerkt(just for fun), zodat je vaak idd rare belichting krijgt.

Laat ik me hier dan ook nog maar even verantwoorden.

Mijn cijfer is puur gebaseerd op de mooie aparte plaatjes die voorbij schieten.

Het verhaaltje daarentegen was nogal belabberd, kon er helemaal niks mee. Zwarte humor wat voor mij echt géén humor mag heten.

En absurditeit was niet boeiend, eerder flauw.

Ergens ligt dit soort films me dicht bij het hart, maar deze kwam echt niet aan.

Binnenkort The Cook proberen, laatste kans voor Peter.

Laatste stukje ben ik maar iets anders gaan doen.

De fabelachtige mise-en-scene en dito soundtrack zorgen quasi eigenhandig voor een 5 sterren quotering. Het maf verhaaltje met geinige dialogen en pikzwarte humor gekoppeld aan een Vermeerfixatie maken de boel compleet.

Niet minder dan briljant.

Na afloop vroeg ik me af waar ik nu eigenlijk naar gekeken had. In ieder geval naar een merkwaardige, vreemde, surrealistische en perverse zogenaamde zwarte komedie. Over de samenhang tussen de evolutietheorie en het verval van het leven, met de nodige symboliek en hoogdravende dialogen die je net zo goed intellectueel gewauwel kan noemen. Visueel bijzonder mooi, maar het scenario was aan de schrale kant (het verhaal zelf vond ik te zwak). Zwaar te verteren kost maar tegelijk kunstbioscoop van het zuiverste water.

The Cook... vond ik geniaal, maar dit is ook wel echt fantastisch. Een vaag, abstract verhaaltje, rare dialogen en wazige beelden van in staat van ontbinding zijnde dieren, maar vooral geniale kaderingen, decors en muziek. Eigenlijk precies wat mij aanspreekt in cinema eigenlijk, maar ik zet toch iets lager in omdat ik er gevoelsmatig minder in zat dan bij The Cook, The Thief, His Wife & Her Lover. 4*

Hele rare film, maar de beelden in combinatie met de muziek van Nyman werken.

Belichting is in elke scene anders als je er op let. Veel locaties in Blijdorp optimaal benut.

Vervreemdend maar mooi.

Een vreemde, maar aardige film.

Wat mij opviel was de mooie soundtrack van Michael Nyman. Deze speelt tevens de belangrijkste rol in deze surrealistische film onder leiding van Peter Greenaway. Dit in combinatie met zwarte humor. Oplettende kijkers kunnen in deze film een link leggen met 2 latere films van Greenaway. Het betreft hier The Belly of an Architect (1987) en Drowning by Numbers (1988).

3,0 *