Vozvrashchenie (2003)

Juist omdat het verhaal in samenspraak met de beelden bolstaat van de mystiek en symboliek vind ik het zo'n fascinerende, magnifieke en meesterlijke film. Naar mijn smaak verbeeldt de regisseur op fabelachtige wijze een diep verbogen verlangen naar autoriteit, naar een vaderfiguur die garant staat voor een perfecte opvoeding, waarin moed, eergevoel en slagvaardigheid als richtsnoer schittert in een dreigende wereld. Wie zijn gedachten een beetje de ruimte geeft, herkent wellicht een verkapte boodschap van kritiek over het huidige Rusland, waar geloof tanende is en macht vergeven van corruptie; de bevolking stuurloos aan het lot overgelaten.

De (wens)droom of innerlijke reis van de jongste vermengt zich met de werkelijkheid (vakantie met mama) en valt in duigen precies daar waar de zwakte van de jongen aan het begin van het verhaal werd blootgelegd: bovenop de toren. O had hij maar een strenge rechtvaardige vader, die had hem zeker geleerd om van de toren te durven springen. En langzaam verdwijnt de last van de zo gemiste vader, in het diepe water van de eeuwige vergetelheid ...

Wat rest zijn vakantiekiekjes, waar nergens de teruggekeerde vader op te bekennen valt.

In velerlei opzichten: bovenste plank cinema !

Deze film heb ik al een eeuwigheid niet meer gezien. Het wordt tijd dat ik hem weer ga herzien. Een meesterwerk.

Schitterende film. Prachtige beelden, meeslepend verhaal, zeer knappe acteerprestaties.

Mijn tweede van deze regisseur, Leviathan vond ik ook al zo sterk (mss nog iets beter dan deze, verhaaltechnisch dan).

Hartverscheurend dat het oudste jongetje even later stierf bij een duikongeluk..

het camerawerk is heel mooi uitgevoerd. mooie cameraposities, een goed ( deprimerend ) filter op de lens waardoor de landschappen nog somberder overkomen. mooie stiltes en een enorm goede cast.

Het verhaal is idd een mysterie, waarom vader zo nors/ hardhandig doet en wat hij met het gehele uitje wil bereiken word niet duidelijk .
Hierdoor had ik halverwege de film eigenlijk niet echt de zin verder af te kijken.

Echter word voor het eind bij de uitkijktoren/vuurtoren dat vader toch echtwel om de jongens geeft, maar helaas gebeurt dan het noodlot voor hem. wat je als kijker aan de ene kant hoopt, maar toch ook weer niet. de film word daarin wel interessant om verder te kijken, met een trieste afloop.

Idd, lees net dat Vladimir Garin, een jaar na het verfilmen in het Ladogameer verdronk, waar de film werd opgenomen toen hij een scene uit de film wou naspelen.

Triest zeg !

Goed.

De film is visueel een pareltje. Er zitten vaak shots in die perfect zijn. Het grauwe blauwe kleurenpalet maakt het af. De combinatie daarvan met de weinig bombastische maar geweldig ondersteunende soundtrack zorgt voor een geweldig sfeertje.

Inhoudelijk kan Vozvrashchenie zeker in het begin wel boeien, als het wat gissen is welke kant de film uitgaat - ik ben hem ook blanco ingegaan, ik wist enkel dat het een Top 250-film is. Aan het einde van de rit kan ik spijtig genoeg niet zeggen dat het me echt heel veel deed. Zowel de vader - toch een tikkeltje te autoritair zonder echte nuance - als de zoons zijn niet heel erg boeiende personages. Die jongste zoon wordt wel erg goed neergezet. Arm jongetje ook met die norse doch karakteristieke Sovjetkop.

Zeker een (audiovisueel) geslaagd uitstapje naar de Russische cinema, waar ik absoluut (nog) niet in thuis ben. Dit zet alvast de Deur der Nieuwsgierigheid wel wagenwijd open naar gelijkaardige cinema.

3,5

Onder de titel the return is hij helaas onvindbaar.

Heel erg sfeervol. De soundschapes zijn wondermooi, de panorama’s ogen indrukwekkend en qua fotografie kozen de makers voor een coole vintage-toets.

Tegelijk is dit ook wel een zéér zware brok. Van de norse Russen en het slome tempo word je niet bepaald vrolijk. Wat minder conflicten en wat meer relativeringsvermogen en hier had echt grootse cinema in gezeten. Helaas mikt Zvyagintsev volop op troosteloosheid.

Veel mensen zijn fan van deze donkere ondertoon. Ik houd het op ‘degelijk’. 3*

The Return, Russische cinema, sowieso niet echt mijn favoriet of het moet oorlog betreffen. The Return is op het eerste oog dan ook een behoorlijke vage film met een hoog wtf gehalte. Waar gaat dit in godsnaam over behalve een mysterieuze vader op pad met zijn twee zoons waarvan één behoorlijk recalcitrant is. Ondanks een aanzienlijk kortere film, dringt de gedachte aan het even ongrijpbare Stalker zich toch aan mij op.

De regisseur geeft in ieder geval weinig houvast in deze trip tussen een stugge en ronduit harde en onbegrijpelijke vader met twee kinderen waarvan de jongste de moeilijkeste is. Behalve het prima acteren van de jongens, een prachtige stemmige soundtrack en prachtige landschappen is het toch zoeken naar de aard van het beestje en zijn er veel vragen. Vooral waarom? Waarom deze trip? Waar was vader? Waar kwam hij weg? Waarom de telefoontjes en de geheimzinnigheid met dat kistje. Antwoorden komen er niet. Vooraf inlezen in wat de leidraad en boodschap kan zijn is bijna wel noodzakelijk.

Want het woord God valt en daardoor zie ik toch plotseling parallellen en een soort van logica in bepaalde zaken. God is voor het gevoel vaker weg in de menselijke beleving, zo ook in dit geval. Moeder symboliseert de volharding in het geloof voor de 'die hards'. Ze houdt er aan vast, er is geen twijfel en ze stelt geen vragen. Ze lijkt blij dat er iets is dat houvast biedt. De jongens daar en tegen symboliseren de strijd tussen hart en hoofd rond het geloof. Het gevoel dat gelooft in voorbestemming en bescherming ondanks alles dat gebeurt, het denken dat puur rationeel reageert, van nature tegen het meeste ingaat en alles beter weet. En het is natuurlijk die laatste stugge houding die het interessantste is en wellicht symbool staat voor het geloof in God dat minder en minder wordt. Want God is niet tastbaar volgend het hoofd, een vage bovennatuurlijke kracht die stuurt en bepaald. Het blijft een moeilijk onderwerp, en de film lijkt dan ook vooral gericht op geloof vanuit het menselijk perspectief met de twijfel of er nu wat is, de ja of de nee. De taken en proeven die de jongens krijgen lijken toch vooral voor het gewone leven te staan waar je ook onderworpen wordt aan proeven en moeilijkheden. God wordt verder door vader prima neergezet, in dit geval vol passend mysterie. Hij is vaak weg, God is ook vaak absent in ons beleving. De vage telefoontjes doen denken dat vader met van alles bezig is, God natuurlijk ook, die heeft meer vingers in de pap dan alleen zijn jongens. Zo mysterieus als vader is, zo ongrijpbaar en onpeilbaar is God ook. De uitspraak 'Gods wegen zijn ondoorgrondelijk' slaat bij uitstek op vader die stuurt, aanmoedigd, laat ervaren en straft, maar ze nooit in de steek laat. De val van de toren kan dan ook niet anders gezien worden als de definitieve verlies van geloof waarop bij het zinken van de boot de paniek uitbreekt. God is namelijk dood en waar we dachten zonder hem te kunnen blijkt het toch een hard gelach als hij er niet is.

Ondanks dit hele verhaal, uitleg, logica en de mijmering na afloop over geloof, God en de betekenis van dit alles, ervaar ik The Return toch als een uitermate stroeve film en daarmee een voorbeeld a la Russische cinema net als het ondoorgrondelijke Stalker. Het getoonde perspectief, omtrent de mens en zijn 'lijden' wat geloof betreft, maakt het interessantster en voor mij was het dan ook een pré me in te lezen. Desondanks ervaarde ik de film toch als te afstandelijk en ondoorgrondelijk.

Dit keer was het in het Russisch te doen. Tja, het is niet echt de meest vrolijke film, met de norse vader en het vaak slechte weer. De film weet om de een of andere reden toch wel te boeien en je blijft toch ook wel kijken in welke richting de film gaat gaan. Wat ook wel hielp was de cast, zeker ook die kinderen deden het prima.

Zeker geen doorsnee filmpje, maar hij wel wel de moeite om gezien te hebben.

Familiedrama. Ik was getriggerd door de hoge waarderingen hier en op IMDB, ook in het genre mystery. Dat laatste is het ook zeker wel, want veel is en blijft onbeantwoord. Maar dat is niet perse mijn idee van een mysterie. Naar mijn idee was het 'te makkelijk' om ten faveure van het verhaal de helft maar weg te laten.
De sfeer is naargeestig, het tempo traag, de kleuren grauw. Dan weet je hoe je het zoeken moet. Het plot van een vader uit het niks terugkeert en op een onduidelijke roadtrip met zijn zoons gaat, beklijft me niet echt. Leuk, die harde levenslessen leren, maar het komt voor mij te geforceerd gedramatiseerd over. Het acteerwerk is vaak stroperig en houterig, al komt de jongste zoon -met het hoofd van een dertigjarige- wel binnen. Beelden zijn mooi.
Tuurlijk is de wisselwerking en het moraal te zien. Maar het pakte me niet, het is blijkbaar niet mijn pakkie an.

Mooie Russische cinema, deze spoedcursus volwassen worden.