
Le Scaphandre et le Papillon (2007)
Alternatieve titel: The Diving Bell and the Butterfly
Frankrijk / Verenigde Staten
Drama / Biografie
112 minuten
geregisseerd door Julian Schnabel
met Mathieu Amalric, Emmanuelle Seigner en Marie-Josée Croze
Op 8 december 1995 kreeg Jean-Dominique Bauby, journalist bij het Franse Elle en pas 43 jaar oud, een beroerte. Hij raakte in een coma en toen hij bij bewustzijn kwam bleek dat hij over zijn hele lichaam verlamd was geraakt, met uitzondering van één oog. De film vertelt over deze waargebeurde gebeurtenissen en hoe Bauby opgesloten zat in zijn niet functionerende lichaam. Zijn ene werkende oog werd zijn enige band met de buitenwereld, door simpelweg 1 keer te knipperen voor 'ja' en twee maal voor 'nee' .
- nummer 184 in de top 250
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=SPuRXhr6YLQ
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (8,0 / 103113)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)Het verbaast me dat deze film zo hoog gewaardeerd wordt door zoveel mensen. Zo'n bijzondere film is het nou toch ook weer niet?
Wat is bijzonder? Het is in ieder geval een bijzonder onderwerp, maar vooral een emotioneel menselijk portret film. Zoiets als pakweg Elsker Dig for Evigt maar dan heftiger en waar gebeurd.

Het grote verschil zit hem echter vooral in de benadering. Deze film is vooral vanuit het slachtoffer bekeken. En bij Elsker is ook de omgeving slachtoffer. En daarom spreekt die film me waarschijnlijk meer aan en weet me ook emotioneel meer te raken...
Vreemde, want Le Scaphandre et le Papillon focust juist in op de impact die zijn Locked In syndroom heeft op zijn omgeving. Zijn vriendin, kinderen, ex. De donkere vriend die komt voorlezen, de ex-gijzelaar. De vrouwen in de kliniek en niet te vergeten zijn vader.
Nee sorry, je argument kan me niet overtuigen.
Vreemde, want Le Scaphandre et le Papillon focust juist in op de impact die zijn Locked In syndroom heeft op zijn omgeving. Zijn vriendin, kinderen, ex. De donkere vriend die komt voorlezen, de ex-gijzelaar. De vrouwen in de kliniek en niet te vergeten zijn vader.
Nee sorry, je argument kan me niet overtuigen.
Natuurlijk speelt de omgeving ook in deze film een rol. Als het slachtoffer geen mensen om zich heen zou hebben die hem dierbaar zijn, zou het ook minder erg zijn om slachtoffer te zijn. Want dan had je het sowieso al moeilijk genoeg.
Wat ik bedoelde is, dat deze film vooral gaat over het slachtoffer en hoe hij een manier vindt om met zijn handicap om te gaan. Er wordt niet echt gefocust op de mensen om hem heen en hoe die zich erbij voelen dat hun vader, man, vader, vriend alleen nog maar zijn oog kan bewegen en verder niets. Je ziet die mensen ook alleen maar als ze op bezoek zijn in het ziekenhuis. Verder weet je niets van ze.
In Elsker zie je wel hoe de vriendin van het slachtoffer en de dader + echtgenoot daarnaast een leven hebben en hoe ze nu moeten om leren gaan met het slachtoffer en de harde werkelijkheid waar ze nu mee geconfronteerd worden, zonder dat ze daar voor gekozen hadden. Net als het slachtoffer, dat ook een manier moet vinden om met zijn omgeving en de situatie om te gaan. En die combinatie vind ik boeiender in een film dan wanneer alleen de belevenis wereld van het slachtoffer wordt getoond.
Het verhaal van de vader is overigens wel een uitzondering op wat ik hier vertel, bedenk ik mij nu. Daar wordt inderdaad wel ook op zijn leven ingefocused. Maar dat had dus wat mij betreft wel wat meer en vaker in deze film mogen gebeuren.
Deze film kruipt letterlijk in de huid van Jean-Dominique Bauby en om dit te ervaren kan je niet te lang focussen op randpersonages lijkt me.

Ook een aparte keuze, want het nummer is postuum uitgebracht en is hoorbaar wanneer Bauby daadwerkelijk overlijdt.
Mathieu Almaric zet een zeer sterke rol neer als man wiens leven plotseling compleet veranderd. De gevoelens van schaamte en spijt die hij heeft, brengt hij prachtig over. Het hier al vaker genoemde first-person perspectief werkt goed en levert vaak goede scenes op, maar verder heeft de film weinig om het lijf. De flashbacks zijn wat mij betreft niet al te goed uitgewerkt, op die met Max von Sydow na. Een andere irritatiefactor was voor mij het camerawerk. Ik vond de vele kantelingen van de camera totaal niet nodig.
Al met al geef ik 3,5 sterren.
Wat voor ongemakkelijk gevoel bedoel je?
Bij het kijken naar dat verwrongen gezicht met scheve mond en opengesperd oog voelde ik mij niet helemaal senang. Ik zou er ook moeite mee hebben iemand in deze toestand in het ziekenhuis te bezoeken. Schande natuurlijk, maar het is niet anders.
Maar het deed me wel wat. En wat had Max von Sydow me weer te pakken, die scène raakte me echt.

En wat had Max von Sydow me weer te pakken, die scène raakte me echt.
Ik wist overigens niet dat die Frans sprak, heb films van die man gezien in drie verschillende talen nu denk ik.

Lijkt mij wel wat zware kost voor iemand van 6.

Eens. Dan ben ik het eerder eens met de PG-13 van de MPAA, ....!
KRRRRK!

Ruime 3,5* voor nu.
De film is boeiend, maar net iets te lang. Na een tijd mist de film de nodige richting. En ook de flashbacks zijn van wisselvallig niveau. Je merkt vooral dat de film het echt moet hebben van de originele verfilming. Anders had dit een vergeten film geworden. Met alle respect voor wat de man heeft meegemaakt, is het niet voldoende genoeg om er een deftig film van te maken. Tenzij het in een boeiend verhaal gegoten wordt.
Kleine kritiek dus, want het is een heerlijke film die veel beter meeviel dan gedacht.
Uitstekende film, origineel opgevat, soms ontroerend maar nooit met valse sentimentalitiet. De merkwaardige, verwoorde reacties van het hoofdpersonage zijn erg realistisch. Ook de beeldvorming. Amalric is natuurlijk een heel bijzondere acteur en ook Patrick Chesnais is een klassebak, terwijl Marie-José Croze nog dikwijls zal gewaardeerd worden.
De film versterkt de aandoening door met uitstekend camerawerk de vinger extra op de wonde te leggen. Ook de voice-over creëerde dat betrokken gevoel. Zoals ik hierboven al las is de film emotioneel sterk, maar balanceert de film nooit over naar de negatieve sensationele kant. Alles blijft erg sereen en oprecht. De contacten met zijn kinderen waren hartverscheurend, onmenselijk bijna. Er werd ook aandacht besteed aan het psychisch lijden van de patiënt. Interessant om stil te staan met de idee dat de zondagen het ergst waren en de verveling je grootste vijand bleek wanneer het meeste personeel niet aan het werk was.
Diepe bewondering voor de man die er nog in slaagde een boek te “schrijven” uiteraard met behulp van (ook chapeau voor hen voor alle uren en het geduld dat het gekost heeft). Een film om bij stil te staan of om stil van te worden. Mooi!