Le Scaphandre et le Papillon (2007)

Begon erg sterk, met name het first person perspectief is knap gedaan, maar zakte na een uur helaas flink in.

Wat is bijzonder? Het is in ieder geval een bijzonder onderwerp, maar vooral een emotioneel menselijk portret film. Zoiets als pakweg Elsker Dig for Evigt maar dan heftiger en waar gebeurd.

Hoi Redlop. Leuk dat je mijn andere verhaaltjes ook leest ! Deze film is inderdaad erg vergelijkbaar met Elsker Dig for Evigt. Het grote verschil zit hem echter vooral in de benadering. Deze film is vooral vanuit het slachtoffer bekeken. En bij Elsker is ook de omgeving slachtoffer. En daarom spreekt die film me waarschijnlijk meer aan en weet me ook emotioneel meer te raken. Dat de film waargebeurd is betekent voor mij niet automatisch dat het een meerwaarde aan de film geeft. Dat was bij intouchables ook wel duidelijk. Ook een vergelijkbare film qua onderwerp overigens. Bij mij werkt een publiekstrekkersopmerking als "gebaseerd op ware gebeurtenissen" bij dit soort onderwerpen eerder negatief omdat je dan bij het kijken naar de film toch gaat zitten denken van "zal het echt in werkelijkheid zo gebeurd zijn?". En de filmwerkelijkheid wordt altijd mooier gemaakt en meer aangedikt om het boeiender te maken. Dat lag er bij Intouchables overigens nog dikker bovenop dan bij deze film.

Vreemde, want Le Scaphandre et le Papillon focust juist in op de impact die zijn Locked In syndroom heeft op zijn omgeving. Zijn vriendin, kinderen, ex. De donkere vriend die komt voorlezen, de ex-gijzelaar. De vrouwen in de kliniek en niet te vergeten zijn vader.

Nee sorry, je argument kan me niet overtuigen.

Natuurlijk speelt de omgeving ook in deze film een rol. Als het slachtoffer geen mensen om zich heen zou hebben die hem dierbaar zijn, zou het ook minder erg zijn om slachtoffer te zijn. Want dan had je het sowieso al moeilijk genoeg.

Wat ik bedoelde is, dat deze film vooral gaat over het slachtoffer en hoe hij een manier vindt om met zijn handicap om te gaan. Er wordt niet echt gefocust op de mensen om hem heen en hoe die zich erbij voelen dat hun vader, man, vader, vriend alleen nog maar zijn oog kan bewegen en verder niets. Je ziet die mensen ook alleen maar als ze op bezoek zijn in het ziekenhuis. Verder weet je niets van ze.

In Elsker zie je wel hoe de vriendin van het slachtoffer en de dader + echtgenoot daarnaast een leven hebben en hoe ze nu moeten om leren gaan met het slachtoffer en de harde werkelijkheid waar ze nu mee geconfronteerd worden, zonder dat ze daar voor gekozen hadden. Net als het slachtoffer, dat ook een manier moet vinden om met zijn omgeving en de situatie om te gaan. En die combinatie vind ik boeiender in een film dan wanneer alleen de belevenis wereld van het slachtoffer wordt getoond.

Het verhaal van de vader is overigens wel een uitzondering op wat ik hier vertel, bedenk ik mij nu. Daar wordt inderdaad wel ook op zijn leven ingefocused. Maar dat had dus wat mij betreft wel wat meer en vaker in deze film mogen gebeuren.

Ik zou het scripttechnisch vreemd hebben gevonden als in deze film er steeds gezapt zou worden naar de mensen in zijn omgeving en hun levens, zoals jij dat graag zou zien Robi.
Deze film kruipt letterlijk in de huid van Jean-Dominique Bauby en om dit te ervaren kan je niet te lang focussen op randpersonages lijkt me.

Het blijft een kwestie van benadering. En dat is de keuze van de regisseur. Bij Elsker werkte het wel. Alhoewel ik het woord zappen niet zou gebruiken. Dat heeft iets oppervlakkigs. Maar de benadering van Scaphandre heeft ook wat voor het zeggen hoor. Hij scoort in ieder geval hoger in de moviemeter. (alhoewel, niet eens zoveel hoger zie ik nu) En het is ook een kwestie van smaak natuurlijk.

Ondanks dat je meeleeft in de triest-saaie(kan de juiste bewoordingen even niet bedenken) situatie van Bauby een zeer boeiende, pakkende, film. Heel sterk geacteerd door alle betrokkenen.

Heerlijke muziek tijdens de aftiteling, gezongen door Joe Strummer, bekend van the Clash.
Ook een aparte keuze, want het nummer is postuum uitgebracht en is hoorbaar wanneer Bauby daadwerkelijk overlijdt.

Een zeer aardige film die mij helaas niet weet in te pakken.

Mathieu Almaric zet een zeer sterke rol neer als man wiens leven plotseling compleet veranderd. De gevoelens van schaamte en spijt die hij heeft, brengt hij prachtig over. Het hier al vaker genoemde first-person perspectief werkt goed en levert vaak goede scenes op, maar verder heeft de film weinig om het lijf. De flashbacks zijn wat mij betreft niet al te goed uitgewerkt, op die met Max von Sydow na. Een andere irritatiefactor was voor mij het camerawerk. Ik vond de vele kantelingen van de camera totaal niet nodig.

Al met al geef ik 3,5 sterren.

Ben ik de enigste die zich afvroeg waarom ze geen gebruik maakten van morsecode?

Tijdens het bekijken van dit indrukwekkende drama kreeg ik in toenemende mate last van een ongemakkelijk gevoel. Dat ligt aan mij natuurlijk, maar het belemmert mij wel om de film te waarderen met een hoge score. Anders dan met Mar Adentro, waaraan ik tijdens het kijken geregeld moest denken, voel ik niet de behoefte om deze film een tweede keer te zien.

Wat voor ongemakkelijk gevoel bedoel je?

Bij het kijken naar dat verwrongen gezicht met scheve mond en opengesperd oog voelde ik mij niet helemaal senang. Ik zou er ook moeite mee hebben iemand in deze toestand in het ziekenhuis te bezoeken. Schande natuurlijk, maar het is niet anders.

Zou het geen schande willen noemen hoor. Overigens is het opmerkelijk dat uit diverse onderzoeken is gebleken dat mensen met een locked-in syndroom gemiddeld een kwaliteit van leven ervaren die niet perse verschilt van gezonde mensen. Zie bijvoorbeeld hier. Misschien dat dat het makkelijker maakt om er naar te kijken.

Bedankt voor de verwijzing. Ik zal het eens op m'n gemak lezen. Misschien helpt het.

Voor morsecode moet je bepaalde bewegingen uitvoeren die hij niet uit kon voeren. Toch?

Ontroerende film vond ik. Ik twijfel of een keer genoeg is bij een film als dit om een Compleet oordeel te vellen, m.n. Wat betreft het first person perspectief van de eerste akte.

Maar het deed me wel wat. En wat had Max von Sydow me weer te pakken, die scène raakte me echt.

Inderdaad een erg sterke scene. Je voelt hoe machteloos hij is in die situatie. Acteerwerk om u tegen te zeggen.

Ik wist overigens niet dat die Frans sprak, heb films van die man gezien in drie verschillende talen nu denk ik.

Mooie film!
Lijkt mij wel wat zware kost voor iemand van 6.

Eens. Dan ben ik het eerder eens met de PG-13 van de MPAA, ....!
KRRRRK! SSSSSSGHFRSFG! ERROR! ERROR! Does not compute!

Verschrikkelijk, de situatie van Bauby.. wat erg dat zoiets je overkomt. Maar ondanks het ernstige onderwerp en een paar erg sterke en indrukwekkende scenes (het telefoongesprek met von Sydow en de beroerte zelf op het einde) vond ik deze 'Le Scaphandre et le Papillon' niet bijzonder goed. Als kijker krijg je amper een idee wat voor man Bauby is. Daarom vond ik het lastig om emotioneel betrokken te raken bij deze prent. Wat volgt zijn veel scenes waarin met behulp van het alfabet gecommuniceerd wordt met Bauby, een aantal bezoekjes en wat flashbacks. Qua verhaal blijft het magertjes en leidt het tot weinig. Nee, ondanks een paar sterke momenten niet de film waarop ik had gehoopt. Helaas.

Films over mensen met ziektes mijd ik doorgaans als de pest (ghehe), omdat het een 'genre' is dat negen van de tien keer gepaard gaat met een hoop degoutante tranentrekkerij. Hoe anders is dat hier. Een vlot vertelde, bij momenten relatief luchtige film. Origineel daarenboven, een relevatie zowat. Met het emotioneel betrokken raken ondervond ik geen enkel probleem; de tactiele wijze van filmen (icm voice-overs) wist juist een groter gevoel van betrokkenheid te bewerkstelligen dan de 'diepgang' in de vorm van flashbacks. Die waren eigenlijk een stuk minder interessant, en het enige marginale minpuntje in deze verder zeer verdienstelijke film.

Ruime 3,5* voor nu.

Een film over een onderwerp dat gewoonlijk geen goeie films oplevert. Dat het standpunt van de verlamde Jean-Do het vertrekpunt is, zowel qua verhaal als visueel, tilt de film toch wel omhoog. Een aparte aanpak die soms druk lijkt, maar waar je na een tijd echt in geraakt. De confrontatie met gezonde mensen om je heen die niet altijd weten hoe er mee om te gaan. Of beginnen vergelijken met situaties die in hun ogen gelijkaardig zijn, omdat ze de toestand niet echt kunnen inschatten.

De film is boeiend, maar net iets te lang. Na een tijd mist de film de nodige richting. En ook de flashbacks zijn van wisselvallig niveau. Je merkt vooral dat de film het echt moet hebben van de originele verfilming. Anders had dit een vergeten film geworden. Met alle respect voor wat de man heeft meegemaakt, is het niet voldoende genoeg om er een deftig film van te maken. Tenzij het in een boeiend verhaal gegoten wordt.

Kleine kritiek dus, want het is een heerlijke film die veel beter meeviel dan gedacht.

Deed me denken aan de film "La Chambre des Officiers" en enigszins ook aan "Mar Adentro", maar dan iets minder nijpend pijnlijk.
Uitstekende film, origineel opgevat, soms ontroerend maar nooit met valse sentimentalitiet. De merkwaardige, verwoorde reacties van het hoofdpersonage zijn erg realistisch. Ook de beeldvorming. Amalric is natuurlijk een heel bijzondere acteur en ook Patrick Chesnais is een klassebak, terwijl Marie-José Croze nog dikwijls zal gewaardeerd worden.

Een ontroerende film over een man die na een beroerte plots vrrlamd raakt. Een situatie die je je ergste vijand niet toewenst. Dementie is één ding, maar je ten volle bewust zijn van je afhankelijkheid moet de hel zijn. De film begint erg sterk met de vele ongemakkelijke situaties waarin Jean-Do zich bevindt. Voor letterlijk alles heeft hij hulp nodig: zijnde van de basisbehoeften tot de banale dingen zoals een vervelende vlieg of een verkeerd tv-programma.

De film versterkt de aandoening door met uitstekend camerawerk de vinger extra op de wonde te leggen. Ook de voice-over creëerde dat betrokken gevoel. Zoals ik hierboven al las is de film emotioneel sterk, maar balanceert de film nooit over naar de negatieve sensationele kant. Alles blijft erg sereen en oprecht. De contacten met zijn kinderen waren hartverscheurend, onmenselijk bijna. Er werd ook aandacht besteed aan het psychisch lijden van de patiënt. Interessant om stil te staan met de idee dat de zondagen het ergst waren en de verveling je grootste vijand bleek wanneer het meeste personeel niet aan het werk was.

Diepe bewondering voor de man die er nog in slaagde een boek te “schrijven” uiteraard met behulp van (ook chapeau voor hen voor alle uren en het geduld dat het gekost heeft). Een film om bij stil te staan of om stil van te worden. Mooi!