Mary and Max (2009)

Echt heel mooie film. Zeer mooi in elkaar gezet en maakt een op het eerste gezicht raar verhaal heel mooi en ontroerend.

Mary and Max was zo'n film die ik wel graag wilde zien, maar ook weer niet direct toen ik er voor het eerst van hoorde. De hoge score nodigde tot kijken uit, maar het verhaal en het feit dat het om een klei-animatie ging maakten me niet echt warm. Klei-animatie vond ik als kind zijnde nooit slecht, maar ik keek veel liever naar getekende animatie. Dan was er nog iets dat moeilijk voor te stellen was: ''Mary and Max is een lieve en ontroerende klei-animatie voor volwassenen''. Uiteraard is het mogelijk dat volwassenen kunnen genieten van animatiefilms, maar ik was benieuwd hoe ze het zouden aanpakken om daadwerkelijk een film enkel en alleen voor volwassenen te realiseren.

De vooroordelen waren nergens voor nodig, want Mary and Max is een zeer mooie film geworden. Drama en komedie komen op een afwisselende wijze aan bod en in beide opzichten is de film geslaagd. De door lange afstand haast onmogelijke vriendschap tussen Mary en Max is er eentje die je wil toejuichen. Ik merkte ook op een gegeven moment zelfs dat als het niet zo goed gaat tussen de twee, ik echt zat te hopen dat het weer goed zou komen. Voor iemand die de film niet gezien heeft klinkt het wat onnozel, maar ik denk dat een ieder die de film wel gezien heeft zich hier wel in kan verplaatsen.

De personages zijn erg goed uitgewerkt. Niet alleen de twee hoofdpersonages, maar ook de bijrollen hebben zo hun sterotype en karikaturistische trekjes, waardoor je ze makkelijk identificeert. Ook goed hoe ze de leefomgeving van Mary en die van Max echt als twee verschillende werelden weergeven in kleurgebruik. Het draagt bij aan een aparte sfeer, die soms heel amusant en vrolijk en dan weer heel triest en grimmig lijkt. Op het einde, als Mary in New York aankomt en daar de dode Max aantreft, voelde ik toch wel een brok in mijn keel. Hetzelfde gaat overigens op voor het moment dat Mary zelfmoord wil plegen. Er zitten een aantal heftige momenten in deze film die ik niet zag aankomen en behoorlijke indruk maakten.

Een aandoenlijke animatiefilm is het zeker geworden. De klei-animatie heb ik nooit eerder zo effectief gezien. De film wist goed op mijn emoties in te spelen en blijft ook nog wel een tijdje hangen. Ondanks enkele humoristische fragmenten, is het vooral een mooi weergegeven drama waarin de vriendschap centraal staat; een vriendschap die me met gemak wist te raken en te overtuigen.

4*

Erg bijzonder. Ik had eerlijk gezegd verwacht dat de film kleurrijker en kinderlijker zou zijn, maar donkere kleuren overheersen en het is zeker geen gezellige familiefilm.

Integendeel, de designs zijn behoorlijk droefgeestig. Alleen al de kat van Max ziet er behoorlijk betreurenswaardig uit. Maar ook hoe New York is uitgebeeld stemt niet bepaald tot vrolijkheid, zo grauw als het eruit ziet. En toch voelt de film zelden echt depressief aan, en dat komt in de eerste plaats door een bijzonder goed gevoel voor zwarte humor, die op erg inventieve wijze visueel geïllustreerd wordt. Plus de mooie hoofdpersonages, waar ik stiekem best het één en ander in kon herkennen, en het resultaat is bijzonder hartverwarmend.

En toch voelt het niet perfect aan. Vanaf het moment dat Mary trouwt hapert het een beetje, laat de humor het wat afweten en voelt de film iets te lang aan, wat apart is gezien de relatief korte speelduur. Het einde is dan wel weer erg hartverwarmend, maar die dip maakt toch dat de film niet de volle mep krijgt. Misschien ooit bij een volgende kijkbeurt, want een unieke film is dit zeker. 4,5*.

Een pareltje onder de animatiefilms. Mary en Max zijn zulke leuke personages. Een leuk idee om iemand met het aspergersyndroom als penvriend te koppelen aan zo'n schattig en wat verwaarloosd kind. Ze zijn allebei zo mooi puur en onschuldig (waar verder bijna iedereen in de film dat niet is), en ze geven elkaar de meest grappige adviezen en antwoorden. Vooral Max is gortdroog. Die stem is ook perfect. Keek wel even op toen ik las dat dit Hoffman is.

Ook het hele maffe en fantasievolle sfeertje in de film bevalt. me. New York ziet er schitterend uit. Dat hele gebruik van zwart-wit al. De stop-motion ziet er al goed uit, maar een paar scènes springen er in visueel of muzikaal opzicht nog wel echt bovenuit. Vooral de dood van Mary's moeder en Mary's zelfmoordpoging. Heel knap ook hoe ze emotie in de animatie over kunnen brengen. Bijvoorbeeld een enkele traan in die laatste scène, of een trillende lip in een andere.

Ik vond de film alles behalve saai en eentonig verlopen, maar de wendingen verrasten me steeds weer een beetje, en wisten de film weer wat op te frissen. Op zich zijn de dramatische wendingen weinig nieuws onder de zon, maar het raakt je toch omdat de personages zo imperfect echt en innemend zijn. En het einde is werkelijk schitterend. Vooral als Mary dat plafond ziet met al haar brieven. 4.0*. Een schande dat er niet eens een Oscarnominatie in zat. Van de genomineerden is alleen Coraline van hetzelfde niveau.

Wat een heerlijke film zeg. Erg aandoenlijke personages, sfeervolle animatie en kleurgebruik, mooie jazzy soundtrack, prettige stemmen en voice over, en een goede balans tussen humor en drama. In veel opzichten is het subtiel uiteengezet, zoals de manier waarop Max praat over hoe hij met z'n ziekte om moet gaan - "Dr. Hazelhof told me to do...." - wat indirect weer wijst op z'n aandoening: ontroerend en grappig tegelijk. Volop van genoten en best een aangrijpend einde, ook al is dat erg makkelijk scoren, met z'n dood.

PS Dat half-kromme brilletje van Mary

Geniale animatiefilm, werkelijk geniaal. De sfeer die er tijdens de hele film hangt, mede door het kleurgebruik (of wellicht het ontbreken van kleur), is een sterk punt, maar ook de ironie, de zwartgallige humor, de dialoog en de stemmen maken dit tot een absoluut meesterwerk onder zijn soort.

Dan eindelijk eens gezien, en het viel me tóch tegen. Ik zeg toch, omdat dit nu net een film is waarvan ik niet direct hoge verwachtingen zou hebben, temeer ik niet van klei-animatie houd. Maar met al die hoge scores had ik stiekem wel gehoopt op een mooiere film. Als gezegd, met stop motion kan ik niet echt meegaan. Hoewel het er allemaal heel knap en detailrijk uitziet, is het geen wereld waarin ik me kan verliezen, iets dat een goede film wel bij mij doet. Voor een minuut of twintig vind ik dit leuk, langer niet. En toch zie ik wel wat er knap aan is, door je halve film middels brieven te vertellen (vrij origineel) en uitstekend stemmenwerk en prima regie met een mooie mix van beelden en fijne muziek. Maar het kon me allemaal gewoonweg niet zo boeien. 2,5*.

Humoristisch en ontroerend. Zeer onder de indruk van deze animatiefilm.

Een animatiefilm die niet geschikt is voor de hele familie. Het onderwerp van deze film is dan ook niet leuk, maar heeft meer betrekking tot het genre drama. In zijn totaliteit is Mary and Max dan ook meer een dramafilm in een animatie jasje.
Leuk is het niet, maar het droevige onderwerp inclusief de dood van Max zorgen wel dat dit een film is die je bijblijft.

Een animatiefilm voor (jong)volwassenen. Ik vond hem droevig en zwart omrand, toch zat er aardig wat goedgeplaatste zwartgallige humor in. Hoe twee totaal losstaande levens, met totaal andere problematieken zich toch kunnen verweven met elkaar, dat heeft Elliot fantastisch neer weten te zetten.

Ik begon met erg weinig voorkennis aan deze film. Na de film was ik geheel onder de indruk van het verhaal en de animatie. Hoewel de klei-animatie "slordig" is, past ze perfect bij de film en is ze eigenlijk top te noemen. Het is een grauwe, grijze film, letterlijk ook, met weinig vreugde en plezier. Het zijn net die kleine kleurpigmenten (zoals die rode dot) die de film afmaken met verborgen symboliek: ondanks the struggle for life moet je steeds vooruit kijken in het leven en doelen voor ogen houden. Desondanks het zeer beladen thema (of thema's) is de film tegelijk luchtig met fijne subtiele humor.

Zeer opmerkelijk in de film is ook de erg passende diepgaande jazzmuziek. Die maakt de film echt af. De rustige voice-over creëert een serene sfeer en verveelt nooit. Het einde is zeer pakkend, niet clichématig. Het pakte me enorm. Beter zo'n einde dan een ongepast meligeinde waar Max en Mary zouden overgaan van pennevrienden naar BFF en zouden samenhokken bvb..

De details zijn sterk uitgewerkt. De dieren zijn een verpersoonlijking van het leven van hun baasjes: saai, monotoon en uitzichtsloos zonder perspectieven. Interessant om het thema van autisme (Asperger) van een andere zijde te zien, zeer herkenbaar en niet clichématig voorgesteld (al is de aandoening zeer divers en verschillend). Ook de zelfmoordscène van Mary sneed door merg en been. Deze zal nog geruime tijd door mijn hoofd spoken. Ik waardeer hem met de dag meer. Nu een dikke 4,5*. We zullen zien wat deze nog verder kan mij betekenen of mij kan raken voor misschien het maximum... Fantastische film, dat is zeker!

Mooie film. Beetje deprimerend, maar vooral erg grappig en ontroerend.

Het is een zeldzame gebeurtenis, twee intense belevingen (in één week!) overtuigen me evenwel: Mary en Max verdienen, eindelijk, mijn vijf sterren. Nooit eerder apprecieerde ik Seymour Hoffman zo enorm.

Daarnaast kan enkel deze eenvoudige titel de film eer aandoen. MARY AND MAX vertelt zoveel over die twee en bijgevolg over ons leven. Het verraadt een (al dan niet platonische liefdes)relatie, maar tevens een levenspad dat we individueel moeten bewandelen met een gevoel van gemis.

Ik huilde van vertedering en van ontroering en liet daartussen mijn hart enkele keren breken. Zelfs (La Vie d’)Adèle was hiertoe niet in staat en een top tien lijkt plots zo relatief. Toch voor even.

Ga dit (nog eens) zien! Het is zozeer de moeite waard.

“You are my best friend. You are my only friend.”

Uitstekend. Ik had er misschien nog meer van verwacht, maar Mary and Max is een creatieve en bewonderenswaardige film. De band tussen Mary en Max vormt het hart van de film, en hun vriendschap wordt goed uitgewerkt. De stop motion benadering werkt uitstekend, en hetzelfde geldt voor het penvriend-concept. Alhoewel het na een halfuur wel een beetje repeterend wordt, vooral naarmate Mary ouder wordt en er een verwijdering ontstaat tussen Mary en Max. De laatste scene is imponerend en hartverscheurend.

De meest grappige film die ik ken, huilen van het lachen, en tegelijk diep triest. Prachtig!!!

Een kleurloze en mistroostige film. De contouren althans. Binnen stilistisch grauwe kaders voltrekt zich het verhaal. Meteen een sfeer van somberheid creërend. Confronterend. Weet je als kijker meteen waar je aan toe bent.
Inhoudelijk is de film wèl behoorlijk gekleurd. Psychologisch gekleurd. Emotioneel gekleurd. De personages zijn verantwoordelijk voor die kleur. Zij zijn het verhaal. Ze zijn vreugdeloos maar boeiend. Hun treurige levens kleuren de film en drukken een bepalend stempel op de sfeer, die erg somber is.
In deze poel van troosteloosheid en neerslachtigheid vallen andere accenten natuurlijk extra op. De accenten die een minder deprimerende sfeer veroorzaken zijn er gelukkig. Het zijn vooral de positieve momenten in de levensloop die even zorgen voor wat lucht en licht. Ze zijn vaak kortdurend maar vallen prettig in het verhaal. Ze plaatsen optimistische gevoelens van hoop op de treurige essentie van de vertelling.
Licht en lucht zijn gewoon erg prettige elementen in deze deprimerende vertelling. De humor heeft die prettige functie ook. De levensgeschiedenis van beider hoofdpersonages kent voldoende humoristische momenten, die het verhaal even minder zwaar maken.
Goed verhaal. Boeiende personages. In het begin word je een beetje afgeleid door de animatie. Die maakt van personages al snel karikaturen. Die bevooroordeelde kijk op de personages verandert gelukkig wel. De personages worden in redelijk tempo zichtbaar als non-karikatuur en kunnen vanaf dat moment worden beschouwd als volwaardige filmpersonages. Mij lukte dat redelijk, maar echter nooit volledig.
Claymation. Het viel me mee, maar helemaal opgaan in de personages en dientengevolge in het verhaal lukte me niet. De personages behielden door hun kleiachtige vormgeving iets onechts. Die afstand tot de werkelijkheid was voor mij onoverbrugbaar. Ik leefde mee, maar hele innige inleving brachten de personages derhalve niet teweeg. Ik zie toch liever echte personen.
Desondanks een prima film die gewoon een zeer geslaagde sfeer van somberheid en droefenis weet te scheppen. Ik hou daar wel van.