
Mary and Max (2009)
Australië
Animatie / Drama
93 minuten
geregisseerd door Adam Elliot
met de stemmen van Toni Collette, Philip Seymour Hoffman en Eric Bana
Mary Dinkle, een 8-jarig, mollig en eenzaam meisje leeft in de achterbuurten van Melbourne. Max Horovitz, een 44-jarige man met het syndroom van Asperger woont in New York. Ondanks hun enorme verschil in leeftijd, hun levensstijl en de grote zee tussen hun in weten ze dankzij het schrijven van brieven een hechte vriendschap op te bouwen.
- nummer 104 in de top 250
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=kGATShQbydk
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
De vooroordelen waren nergens voor nodig, want Mary and Max is een zeer mooie film geworden. Drama en komedie komen op een afwisselende wijze aan bod en in beide opzichten is de film geslaagd. De door lange afstand haast onmogelijke vriendschap tussen Mary en Max is er eentje die je wil toejuichen. Ik merkte ook op een gegeven moment zelfs dat als het niet zo goed gaat tussen de twee, ik echt zat te hopen dat het weer goed zou komen. Voor iemand die de film niet gezien heeft klinkt het wat onnozel, maar ik denk dat een ieder die de film wel gezien heeft zich hier wel in kan verplaatsen.
De personages zijn erg goed uitgewerkt. Niet alleen de twee hoofdpersonages, maar ook de bijrollen hebben zo hun sterotype en karikaturistische trekjes, waardoor je ze makkelijk identificeert. Ook goed hoe ze de leefomgeving van Mary en die van Max echt als twee verschillende werelden weergeven in kleurgebruik. Het draagt bij aan een aparte sfeer, die soms heel amusant en vrolijk en dan weer heel triest en grimmig lijkt. Op het einde, als Mary in New York aankomt en daar de dode Max aantreft, voelde ik toch wel een brok in mijn keel. Hetzelfde gaat overigens op voor het moment dat Mary zelfmoord wil plegen. Er zitten een aantal heftige momenten in deze film die ik niet zag aankomen en behoorlijke indruk maakten.
Een aandoenlijke animatiefilm is het zeker geworden. De klei-animatie heb ik nooit eerder zo effectief gezien. De film wist goed op mijn emoties in te spelen en blijft ook nog wel een tijdje hangen. Ondanks enkele humoristische fragmenten, is het vooral een mooi weergegeven drama waarin de vriendschap centraal staat; een vriendschap die me met gemak wist te raken en te overtuigen.
4*
Integendeel, de designs zijn behoorlijk droefgeestig. Alleen al de kat van Max ziet er behoorlijk betreurenswaardig uit. Maar ook hoe New York is uitgebeeld stemt niet bepaald tot vrolijkheid, zo grauw als het eruit ziet. En toch voelt de film zelden echt depressief aan, en dat komt in de eerste plaats door een bijzonder goed gevoel voor zwarte humor, die op erg inventieve wijze visueel geïllustreerd wordt. Plus de mooie hoofdpersonages, waar ik stiekem best het één en ander in kon herkennen, en het resultaat is bijzonder hartverwarmend.
En toch voelt het niet perfect aan. Vanaf het moment dat Mary trouwt hapert het een beetje, laat de humor het wat afweten en voelt de film iets te lang aan, wat apart is gezien de relatief korte speelduur. Het einde is dan wel weer erg hartverwarmend, maar die dip maakt toch dat de film niet de volle mep krijgt. Misschien ooit bij een volgende kijkbeurt, want een unieke film is dit zeker. 4,5*.
Ook het hele maffe en fantasievolle sfeertje in de film bevalt. me. New York ziet er schitterend uit. Dat hele gebruik van zwart-wit al. De stop-motion ziet er al goed uit, maar een paar scènes springen er in visueel of muzikaal opzicht nog wel echt bovenuit. Vooral de dood van Mary's moeder en Mary's zelfmoordpoging. Heel knap ook hoe ze emotie in de animatie over kunnen brengen. Bijvoorbeeld een enkele traan in die laatste scène, of een trillende lip in een andere.
Ik vond de film alles behalve saai en eentonig verlopen, maar de wendingen verrasten me steeds weer een beetje, en wisten de film weer wat op te frissen. Op zich zijn de dramatische wendingen weinig nieuws onder de zon, maar het raakt je toch omdat de personages zo imperfect echt en innemend zijn. En het einde is werkelijk schitterend. Vooral als Mary dat plafond ziet met al haar brieven. 4.0*. Een schande dat er niet eens een Oscarnominatie in zat. Van de genomineerden is alleen Coraline van hetzelfde niveau.
PS Dat half-kromme brilletje van Mary

Leuk is het niet, maar het droevige onderwerp inclusief de dood van Max zorgen wel dat dit een film is die je bijblijft.
Zeer opmerkelijk in de film is ook de erg passende diepgaande jazzmuziek. Die maakt de film echt af. De rustige voice-over creëert een serene sfeer en verveelt nooit. Het einde is zeer pakkend, niet clichématig. Het pakte me enorm. Beter zo'n einde dan een ongepast meligeinde waar Max en Mary zouden overgaan van pennevrienden naar BFF en zouden samenhokken bvb..
De details zijn sterk uitgewerkt. De dieren zijn een verpersoonlijking van het leven van hun baasjes: saai, monotoon en uitzichtsloos zonder perspectieven. Interessant om het thema van autisme (Asperger) van een andere zijde te zien, zeer herkenbaar en niet clichématig voorgesteld (al is de aandoening zeer divers en verschillend). Ook de zelfmoordscène van Mary sneed door merg en been. Deze zal nog geruime tijd door mijn hoofd spoken. Ik waardeer hem met de dag meer. Nu een dikke 4,5*. We zullen zien wat deze nog verder kan mij betekenen of mij kan raken voor misschien het maximum... Fantastische film, dat is zeker!
Daarnaast kan enkel deze eenvoudige titel de film eer aandoen. MARY AND MAX vertelt zoveel over die twee en bijgevolg over ons leven. Het verraadt een (al dan niet platonische liefdes)relatie, maar tevens een levenspad dat we individueel moeten bewandelen met een gevoel van gemis.
Ik huilde van vertedering en van ontroering en liet daartussen mijn hart enkele keren breken. Zelfs (La Vie d’)Adèle was hiertoe niet in staat en een top tien lijkt plots zo relatief. Toch voor even.
Ga dit (nog eens) zien! Het is zozeer de moeite waard.
Uitstekend. Ik had er misschien nog meer van verwacht, maar Mary and Max is een creatieve en bewonderenswaardige film. De band tussen Mary en Max vormt het hart van de film, en hun vriendschap wordt goed uitgewerkt. De stop motion benadering werkt uitstekend, en hetzelfde geldt voor het penvriend-concept. Alhoewel het na een halfuur wel een beetje repeterend wordt, vooral naarmate Mary ouder wordt en er een verwijdering ontstaat tussen Mary en Max. De laatste scene is imponerend en hartverscheurend.
Inhoudelijk is de film wèl behoorlijk gekleurd. Psychologisch gekleurd. Emotioneel gekleurd. De personages zijn verantwoordelijk voor die kleur. Zij zijn het verhaal. Ze zijn vreugdeloos maar boeiend. Hun treurige levens kleuren de film en drukken een bepalend stempel op de sfeer, die erg somber is.
In deze poel van troosteloosheid en neerslachtigheid vallen andere accenten natuurlijk extra op. De accenten die een minder deprimerende sfeer veroorzaken zijn er gelukkig. Het zijn vooral de positieve momenten in de levensloop die even zorgen voor wat lucht en licht. Ze zijn vaak kortdurend maar vallen prettig in het verhaal. Ze plaatsen optimistische gevoelens van hoop op de treurige essentie van de vertelling.
Licht en lucht zijn gewoon erg prettige elementen in deze deprimerende vertelling. De humor heeft die prettige functie ook. De levensgeschiedenis van beider hoofdpersonages kent voldoende humoristische momenten, die het verhaal even minder zwaar maken.
Goed verhaal. Boeiende personages. In het begin word je een beetje afgeleid door de animatie. Die maakt van personages al snel karikaturen. Die bevooroordeelde kijk op de personages verandert gelukkig wel. De personages worden in redelijk tempo zichtbaar als non-karikatuur en kunnen vanaf dat moment worden beschouwd als volwaardige filmpersonages. Mij lukte dat redelijk, maar echter nooit volledig.
Claymation. Het viel me mee, maar helemaal opgaan in de personages en dientengevolge in het verhaal lukte me niet. De personages behielden door hun kleiachtige vormgeving iets onechts. Die afstand tot de werkelijkheid was voor mij onoverbrugbaar. Ik leefde mee, maar hele innige inleving brachten de personages derhalve niet teweeg. Ik zie toch liever echte personen.
Desondanks een prima film die gewoon een zeer geslaagde sfeer van somberheid en droefenis weet te scheppen. Ik hou daar wel van.
4,5 sterren.
Het past wel bij de film die zeker niet echt geschikt is voor de allerkleinsten .