Paris, Texas (1984)

John Milton Ik ga zometeen een begin maken aan deze, morgen heb ik hem denk ik wel afgekeken, en dan zal ik natuurlijk mijn mening delen.

Ik ben benieuwd

Al juich ik meesterwerken uitsmeren natuurlijk weer minder toe, haalt je toch uit de flow van de film als je pech hebt.

John Milton

Sprakeloos...

Hij krijgt een plaats in mijn top 10, morgen een review want weet nu even niet waar ik beginnen moet.

Heerlijke rustige film.

Van tevoren dacht ik al dat deze film wat voor mij zou zijn, en de film heeft me ook de gehele speelduur geïnteresseerd. Tot 1.5 uur zat ik op een ruime 4.0/4.5, maar de laatste 50 minuten zorgden ervoor dat de film naar 5 sterren en een plaats in mijn top 10 gesleept werden. Ook is de film erg mooi en rustig gefilmd met mooie, sfeervolle beelden van het Texaanse landschap. De acteurs/actrices doen het ook allemaal super! Deze film heeft gewoon iets waardoor het je aandacht de hele tijd vast houdt. de twee gesprekken richting het einde met Harry Dean Stanton en Natassja Kinski zijn een van de beste scènes die ik ooit heb gezien. Een film die niet voor iedereen is, maar ik heb er erg van genoten!

5*

Ik zal deze film dan ook eens wagen ?

Paris, Texas is een film die me al lange tijd wel intrigeerde om eens te kijken. Ik denk sinds ik The Straight Story heb gezien met Harry Dean Stanton. Dat was ook een eenvoudige, maar zeer mooie roadmovie. Dat is deze ook maar bij deze film voelde ik het niet zo als bij The Straight Story. Wenders schiet soms mooie kleuren met betrekkelijk simpele shots. De muziek lijkt ook tamelijk eenvoudig. Het geeft Paris, Texas een beetje een western-achtige feeling.

Het tempo ligt traag, maar de sfeer die is er (gelukkig) wel. Een hoofdpersoon dat de eerste 25 minuten niet spreekt is ook tamelijk ongezien. Harry Dean Stanton heeft echter zo'n karakterkop dat hij geen spraak nodig heeft om geboeid te blijven kijken. Emotioneel werd ik nergens gegrepen, al vind ik Paris, Texas zeker geen slechte film. Je moet tijd maken voor deze film - want het heeft niets gemeen met de rush van de huidige maatschappij. Het is zoals een kabbelend beekje, je kan jezelf er in onderdompelen en je laten meevoeren door de stroming. Ik verwacht wel dat ik deze film binnen een aantal jaren nog eens ga kijken. Ik ben er namelijk van overtuigd dat deze beter wordt met een herziening.

Goeie film waarin een man zijn vier jaar lang vermiste broer opeens weer op het spoor komt. Vooral tijdens de eerste helft passen de beelden en muziek perfect bij elkaar. De scenes waarin de vader en het zoontje reconecten zijn het mooist. Wel behoorlijk langdradig, maar genoeg mooie momenten voor een kleine 3.5 sterren.

Kleine vier voor een goede film. Prachtige beelden, rustige sfeer en vooral een sterk begin, met een iets minder begin van het middenstuk en een einde dat me ook niet helemaal ligt. Maar al bij al toch aardig om eens gezien te hebben. Dit kan wel een groeier worden.

‘’ I’m not afraid of heights. I’m afraid of fallin’ ’’

Paris, Texas is een film die mij nooit heeft getrokken. Door het langzaam maar zeker afwerken van de top-250 me toch maar aan deze film gewaagd. Gelukkig maar, want ruim een dag na het zien van deze film heb ik nog moeite met het vinden van de juiste woorden.

Paris, Texas is een film waarbij het genre Mystery ook niet had misstaan. Aan het begin van de film maken we kennis met Travis, maar anderhalf uur later weet je nog steeds niets over hem. Nadat hij in het ziekenhuis terecht komt wordt hij opgehaald door zijn broer die al geen rekening meer met Travis hield omdat Travis 4 jaar geleden is verdwenen. Zijn broer heeft Travis’ zoon geadopteerd, omdat Travis’ vrouw Jane ook al uit beeld is. Beiden blijken hun zoon Hunter te hebben verlaten. Waarom? Wat is er gebeurd in het verleden?

De eerste anderhalf uur is al een heerlijke redelijk recht-toe-recht-aan roadmovie, waarin we langzaam maar zeker hele kleine beetjes over het verleden te weten krijgen. Uiteindelijk gaat Travis met zijn zoon op zoek naar Jane, omdat zijn schoonzuster hem aanknopingspunten geeft. Hij komt erachter dat Jane in een seksclub werkt, en vanaf dat moment wordt de film naar onwerkelijke hoogte gestuwd. Het laatste half uur is zò waanzinnig goed..

Travis, als prostituant, staat tegenover zijn ex-geliefde, alleen kan die hem niet zien omdat het een peepshow is. Het gesprek komt niet uit de voeten, Travis weet zich geen raad met de situatie. Daarvoor is in het verleden te veel gebeurd, weet je dan al. Na een kort tussenstuk, waarin Travis via een opname emotioneel afscheid neemt van zijn zoon en waarin hij duidelijk maakt dat het beter is voor iedereen dat hij afstand neemt, keert hij terug naar zijn ex-geliefde en wordt alles duidelijk.

De setting is geweldig. Jane kijkt onbewust naar Travis, maar ze kan hem niet zien. Travis draait zich om op een stoel, hij kàn haar niet zien. Hij vertelt een verhaal over een onmogelijke liefde, gedoemd om te mislukken en die uiteindelijk ook mislukt. Heel rustig vertelt Travis het verhaal over hun relatie, en vanaf het moment dat Jane weet dat het over hun gaat is het een emotionele rollercoaster, de gezichtsuitdrukkingen zeggen genoeg. Na het verhaal vertelt hij ook dat hij haar niet verder wil (kan) ontmoeten. Hij wil haar alleen bij hun zoon brengen. Verenigen wat gescheiden is. Dat hij afstand wil nemen van haar en hun zoon is gezien wat er is gebeurd niet gek. Travis is bang om te vallen..

Nadat het licht uitgaat en ze elkaar kunnen zien, doet Jane haar verhaal. Dat ze daarbij zo gaat zitten dat ze elkaar niet aankijken, is geen toeval. Ze kan de pijn niet aan. Ze willen elkaar, maar weten dat het onmogelijk is. Zo dichtbij, maar toch zo ver weg. Ze zijn gescheiden door slechts het glas, maar in 2 totaal verschillende werelden..

Uiteindelijk worden moeder en zoon herenigd, met vader toekijkend. Wat er daarna gebeurd mag je zelf invullen. Het is een kwestie van interpretatie. Gelukkig maar, dat geeft de film na het gesprek extra kracht mee.

5 welverdiende sterren.

Jammer genoeg ben ik niet zo onder de indruk. Vreemd, want normaal ben ik echt te vinden voor dit soort sfeervolle, trage roadmovies. Dat de film zo excessief traag verloopt vind ik dan ook zeker geen minpunt (al was het ook geen tragedie geweest als er hier en daar eventueel wat geknipt was geweest), en de sfeer is leuk gezapig. En het beste punt; de beelden/cinematografie/camerawerk! Er worden bijna consistent prachtige plaatjes getoond. Ware het niet dat Harry Dean Stanton er hier nog 'relatief jonger' uitziet, had iemand me perfect kunnen wijsmaken dat deze film in bv. 2007 was gemaakt. Beeldkwaliteit is echt schitterend, en in combinatie met het trage tempo komt Paris Texas af en toe wel poëtisch over.
Maar soms kan je zoiets hebben dat afzonderlijke componenten van een film werken, en het op papier geweldig is, maar dat het geheel niet echt werkt. Dit was voor mij persoonlijk hier het geval; objectief gezien is er namelijk bijzonder weinig mis met Paris Texas, maar het ging nooit echt leven voor mij. In het begin was ik ook erg geïntrigeerd over het verleden van de personages, en uiteindelijk blijkt er een heel banale verklaring te zijn voor waarom het allemaal was misgelopen tussen Travis en zijn vrouw. Realistisch, mwah ja natuurlijk, maar plottechnisch redelijk onbevredigend, en het werd opeens ook wel heel uitleggerig gebracht op het einde. Dat had toch wel iets organischer verwerkt kunnen worden in het verhaal, denk ik.

Maar over het algemeen dus een 'objectief' (vreemd woord om te gebruiken natuurlijk) mooie film, die voor mij gewoonweg niet echt werkte. Door de sfeer en de extreem mooie beelden was de lange zit van 150 minuten echter niet helemaal onaangenaam. 2.5*.

Zojuist Paris, Texas voor de zoveelste keer gezien. Steeds weer die ontroering tijdens het laatste half uur. Misschien wel de mooiste 30 minuten cinema ooit vastgelegd voor op het witte doek.

Van een gedoemde schoonheid.

Een man met de naam Travis loopt schijnbaar zonder doel en zonder water door de Texaanse woestijn. Hij is aan het einde van zijn krachten en stort in. Zijn broer wordt gebeld om hem op te halen. In de eerste 25 minuten van de film spreekt Travis niet.

We zien fantastische beelden van de troosteloze woestijn. We zien Travis en zijn broer. Veel handeling is er niet. Er wordt amper gesproken. De sobere maar emotievolle muziek van Ry Cooder begeleidt droefgeestig de beelden en verleent aan de geweldige inleiding een onwezenlijk en bevreemdend tintje. Het is duidelijk dat Travis veel heeft meegemaakt en veel heeft te vertellen. Wat is zijn verhaal? Op welk moment en hoe wordt zijn geschiedenis verklaard? Of is het misschien zo dat Travis een enigmatische verschijning blijft? Ik weet het niet. Een subtiele spanning sluipt de film binnen. Ik ben onder de indruk.

De 147 minuten durende film heeft een rustige cadans. De film neemt de tijd en voert de kijker brokjes informatie die heel langzaam het personage Travis tot een bevattelijker persoon maken. Het personage en zijn voorgeschiedenis worden niet zozeer in heldere bewoordingen en in doorzichtige beelden verklaard. Dat gebeurt anders. Subtieler en fluisterend. Dat gebeurt door zijn merkwaardige gedrag te observeren. Dat gebeurt door gesluierde flashbacks te percipiëren. Beide heel intrigerend. De interpretatie is aan de kijker.

Het laatste deel van de film is beweeglijker. Hierin stuurt regisseur Wim Wenders zijn hoofdpersonage op een queeste en laat hem een roadtrip maken. De beeldcompositie is weer prachtig. De Amerikaanse highways en de plattelandsstadjes leveren schitterend beeldmateriaal op. Kleurrijk en sfeervol. De combinatie van nachtelijke neonverlichting en (alweer) de gevoelig indringende klanken van Ry Cooder vormen een achtergrond die de hopeloze en hoopvolle queeste van extra lagen hoop en wanhoop voorzien. Kippenvel.

Een prachtige film met prachtige scènes . De meest gedenkwaardige scène speelt zich af tussen (de altijd indrukwekkende) Henry Dean Stanton en (de altijd indrukwekkende) Nastassia Kinski. De plaats van handeling is een treurige peepshowcabine. Gescheiden door een glazen wand en verbonden met een telefoon, ontvouwt zich een prachtige emotionele scène, waarin verleden en heden elkaar vinden. Pure magie.

Paris, Texas is een gevoelvolle meditatie over de dwaalsporen waarmee het leven soms je wandel plaveit. Over de verwerking van het verleden. De film doet dat visueel prachtig en verrukkelijk mijmerend.

Genoten.

Paris, Texas kent een magistrale eerste helft, met uitzondering van het belabberde acteerwerk van Aurore Clément en de tergende scène met de schoonmaker die Travis instrueert hoe zich als 'rich dad' te kleden. Buiten die twee missers in het eerste gedeelte, is de getoonde autoreis meeslepend en visueel waanzinnig in beeld gebracht. In de eerste, ruim zestig minuten is hoofdpersoon Travis een geheimzinnig, moeilijk te peilen personage wiens verleden lange tijd een raadsel blijft. De interactie tussen deze getraumatiseerde figuur en zijn broer is daarbij boeiend en geloofwaardig. Paris, Texas vliegt helaas volledig uit de bocht in de tweede helft van het verhaal. De dialogen tussen Henry Dean Stanton en Nastassja Kinski zijn extreem langdradig, leggen het verleden van beide figuren op ergerlijk letterlijke wijze uit, en slaan zo alle opgebouwde mystiek in het eerste gedeelte kapot.

Ik heb vorig jaar tijdens de top 1000 een dure eed gezworen. Ik ging Paris Texas bekijken. Ik had de film al eerder gezien, lang geleden in de bioscoop en ik herinnerde mij dat ik het maar niks vond. De kritieken waren toen (en ook nu nog) zeer verdeeld en daarom leek het me interessant om nog eens te proberen. Helaas, weinig zal er veranderen aan mijn toenmalig oordeel. De film heeft mooie momenten (Harry Dean Stanton in het begin die door de woestijn wandelt, is verblindend mooi) en de score van Ry Cooder helpt immens om de film te verteren. Maar voor mij toch veel gepalaver in de mist. Ondanks de contouren van een drama nergens een emotionele klok of moment. Ik neem als vb die lange (zeer lange) dialoog tussen Kinski en Stanton in de peepshow. Ik begrijp dat Wenders een tegenstelling zoekt. De monoloog van de man die in het begin van de film geen woord wou spreken. Maar ik voel enkel een gesproken scenario. Nog een tegenstelling : van open vlaktes in de woestijn naar benepen ruimtes in de peepshow. Het lijkt of Wenders het verhaal van het personage van Stanton achteloos vertelt. De terugkeer naar beschaving en mentaal welzijn, de eenmaking van zijn gezin met hulp van zijn zoontje. We zien het en we staan er bij. Ik had gerust naast Stanton willen zitten buiten op die heuvel, kijkend naar de vliegtuigen. Dan hadden we samen vrede kunnen nemen met de routine van het dagelijks leven. En hadden we ons klaar gestoomd om het gevecht te beginnen. Het gevecht om herenigd te worden met een geliefde. Het gevecht om terug in die mentale staat van liefde en begrip te komen. Maar vanuit mijn zetel naar de TV is een afstand die Wenders maar niet kan overbruggen. Ook tussen Stanton en Kinski is er een afstand, een glazen wand die de vervreemding symboliseert. Kan die emotionele muur doorbroken worden ? Wenders tovert dankzij de geniale camera man Robby Müller een fantastisch shot uit zijn hoed. Een reflectie van het gezicht van Stanton op het gezicht van Kinski. Maar er gebeurt niks. De eenmaking is er niet, wordt zelfs niet uitgeklaard. Stanton wuift vrouw en zoon uit en keert terug. Nee, ik ben niet mee. Geef mij maar die andere Duitser die drie jaar later ook dezelfde regio (Mojave desert) in het vizier nam. Percy Adlon met Bagdad Cafe.