Le Trou (1960)

Niet zo sereen als Un Condamné à Mort S'est Échappé ou Le Vent Souffle Où Il Veut vier jaar eerder, ook net niet zo goed. Maar veel scheelt het niet. Wat vooral heel fijn is, is de gedetailleerdheid van de film. Beelden van tunnels hakkende mannen, verschillende tochten door de gegraven tunnel Ook in de cel is de film sterk, de vijf mannen samen, hun onderlinge verhoudingen en hoe ze op elkaars lip zitten. Ook ik vond het einde sterk, met name door de door The One Ring uiteengezette redenen.

Heerlijke zondagmiddagfilm.

4.0*

Zeer sterke gevangenisfilm. Vooral de eerste scenes dat de vijf op de grond beginnen te hakken is schitterend. Doordat de camera minutenlang op de vloer gericht blijft wordt je als kijker net zo betrokken bij het ontstaan van een doorgang als de gevangenen zelf. Ook tijdens het vervolg ondergronds is de spanning voelbaar. Toch is deze sterke focus op het ontsnappen zelf tegelijk voor mij de achilleshiel van Le Trou. De film is iets te eendimensionaal en mist dat beetje diepgang dat het een meesterwerk had kunnen maken. Ik ben blij dat ik deze gezien heb, ruime 3,5 van mij, helaas niet meer.

Voor een film met zo’n status valt dit me allemaal stiekem wel tegen. Mits het een beetje spannend gebracht wordt, kan ik altijd erg genieten van dit genre, maar al snel blijkt dat Le Trou het niet moet hebben van de ontsnappingspoging. Ergens kan ik het wel waarderen dat je het proces volledig te zien krijgt, maar tijdens scenes waarin minuten lang in betonnen vloeren en muren gehakt wordt, heb ik er grote moeite mee om niet even de laptop of een tijdschrift te pakken. Ja beste mensen, het interesseert me gewoon niet.

Ook niet bijster interessant was de omgang tussen de gevangenen in het algemeen. Voor mensen die in de bak zitten, zijn ze allemaal wel heel normaal. Het contact tussen de hoofdpersoon en zijn nieuwe celgenoten boeit over het algemeen meer. Doe mij dan toch maar een serie als Prison Break. Die heeft in dit genre verhaaltechnisch en qua spanning veel meer te bieden. Ik heb geen enkele moeite met het acteerwerk en de regie. Dat zag er allemaal goed uit, maar ik mis de rest.

Getwijfeld of ik de film 4 of 4,5* moest geven. Wat een goede film dit zeg, ik ging erin zonder verwachtingen en kwam er onder de indruk weer uit! Ik voelde me echt één van de gevangenen, elke keer als er een cipier dichtbij kwam hoopte ik dat 'we' niet betrapt zouden worden. Dat je dan achteraf hoort dat de acteurs amateurs waren maakt het alleen nog maar knapper. De minutenlange hakscènes (noem ik ze maar even) pakten bij mij ook positief uit waardoor ik nog meer in de film werd gezogen. En dan het einde, magnifiek!

@Lefgozer , wat een meeslepende gevangenisfilm. Ik twijfelde ook tussen 4 of 4.5 en toch maar een dikke 9.

Het intrigerende verhaal over vijf gevangenen die proberen uit te breken is op ware gebeurtenissen gebaseerd en de film weet je aandacht voortdurend vast te houden. De film, in prachtig zwart-wit, is beklemmend, puur, emotioneel intens en indringend en werd opgebouwd rondom de thema's eer, vriendschap en vertrouwen. De cast toont zich sterk in lichaamstaal, expressie en woord.

Ik kon me laten verrassen door deze film, omdat ik die enkel van zijn titel kende. Ooit via een spel op MM getipt gekregen, en de film is wat blijven hangen. Het werd dus een ontsnappingsfilm. De zoveelste, het is ondertussen al een heel genre apart geworden. En wat zou deze Le Trou daaraan kunnen toevoegen dat ik nog niet had gezien. Op zich niet fair natuurlijk, omdat veel van die ontsnappingsfilms pas later werden uitgebracht. Maar die had ik wel eerder gezien...

Het komt alvast een pak realistischer over. De figuren krijgen (op Claude na) weinig achtergrondinformatie, zodat het gevaar ook niet bestaat dat de karakters gaan vervallen in karikaturen. Geen melig gedoe, geen plotse plotwendingen, gewoon 4 mannen in een cel die elkaar daardoor beter hebben leren kennen en Claude die er door omstandigheden bij komt. Bovendien zien we zelf van heel dicht bij hoe de gevangenen niet alleen het nodige materiaal maken, maar ook de manier waarop ze willen ontsnappen. Zoals ik hier al had gelezen zijn dat vrij fysieke beelden, zodat je niet alleen merkt hoeveel moeite ze moeten doen om vrij te komen. Maar op deze manier sta je er zeer dicht bij. Een groot verschil met pakweg Shawshank Redemption, waar eerder het leven in de gevangenis centraal staat.

Een verrassend goeie film, dat misschien ook te verklaren is omdat niet alleen de 2 schrijvers van het originele boek wel degelijk de gebeurtenissen hebben meegemaakt als gevangene, maar dat één van hen (Jean Keraudy) ook nog eens meespeelt in de film als Roland. De rest van de acteurs waren trouwens ook onbekende namen. Een hele prestatie, maar door de betrokkenheid met oa Keraudy, moet het toch een goed beeld geven van de originele ontsnappingspoging.

Mooi einde trouwens ook dat je niet meteen zou verwachten. Maakte bij mij echt indruk en zorgt dat de film zeker gaat hangen en zich kan onderscheiden van andere ontsnappingsfilms.

De ontsnappingsfilm. Veel speelruimte biedt dat niet en als je er een beetje cynisch in staat, kan je 90% van de film zo uittekenen, maar Le Trou doet iets wat op het oog niet zo erg interessant is, maar mij wel aanspreekt. Het fascinerende van dit soort verhalen zit 'm toch vaak in het doorzettingsvermogen van hen die willen uitbreken en het uitzichtloze karakter van zo'n onderneming.

Meters cement en beton tussen tralies en vrijheid, minimale middelen om dat af te breken en altijd de dreiging van ontdekking. Ga er maar aan staan. Becker laat het gewoon zien. Minutenlang gehamer op vloeren en muren. Is het geen monnikenwerk, dan is het wel gekkenwerk. Het plannetje is al gesmeed, dat scheelt, wat rest is de minutieuze en inventieve uitvoering daarvan.

Het krappe, rommelige celletje waarin de vijf op elkaars lip zitten, geeft het dat verstikkende gevoel van opsluiting. Als het putdeksel wordt opgetild, proef je als het ware de frisse lucht. Wel een droge film, al wordt het in de tunnels visueel wat aantrekkelijker. Geen muziek te bekennen en het sfeertje is veelal toegewijd en ietwat monotoon, maar de innerlijke motor van de film ronkt.

Ondertussen heeft Becker op vrij listige wijze nog een narratief boogje in de cel weten te nestelen. Het wordt stilaan duidelijk dat er iets niet helemaal lekker zit, maar hoe Claude Gaspard zich manifesteert als gluiperige opportunist, is best subtiel te noemen en legt een flinke bom onder de climax. Het slaat ook als zodanig in getuige het laatste spiegelshotje. Hét teken dat de film werkt.

Vind het persoonlijk een zwaar overschatte film. Niet dat de film (echt) slecht is maar met al die hooge waardeeringen hier kan ik me echt niet identificeren.
Dat het verhaal simpel is mag niet storen, zeker niet in een ontsnappingsdrama en ook het acteren was o.k. Maar cinematografisch was het maar gewoontjes en van de spanning heb ik niet veel ondervonden. Ook het einde was niet echt een verrassing want ik had reeds het idee dat die Gaspar hun ging verraden. Trouwens vond ik het toch wel een beetje vlug dat ze hun plannen aan hun nieuwe celgenoot prijsgaven, zeker als men bedenkt dat Roland reeds 3 ontsnappingen (of pogingen?) op zijn naam heeft staan.

In meerdere commentaren lees ik dat de acteurs amateurs waren. ?. Die opmerking verraste me want Michel Constantin en Raymond Meunier had ik dadelijk herkend. Het kan nu wel zijn dat ze pas echt acteurs werden na deze film
Ook het commentaar dat de mannen een riskante onderneming aangaan en op ieder moment gepakt kunnen worden vind ik een rare opmerking. Voor ze in de gevangenis terecht kwamen hebben ze dat waarschijnlijk ook gedaan. Plus veel hebben ze niet te verliezen.

Prachtig. 'Le Trou' barst van de spanning. Het graven van de tunnel, de plannen in de cel, het gat rammen in de vloer van de cel en het hoogtepunt; het verkennen van de gangen onder de gevangenis. Werkelijk. Van de hoogste plank, zeer mooi en knap. Een ietwat simpel, maar effectief scenario wordt tot in de puntjes uitgewerkt en geregisseerd. Tussen al het werk door moeten de 5 mannen ook nog eens rekening houden met de constant aanwezige bewaking; dat spiegeltje, dat gedoe met die touwtjes in bed. Fantastisch. De scene op het einde met het draaiende spiegeltje is echt meesterlijk. Gaspard wordt er vies ingeluisd en al het harde werk van de mannen wordt in één keer weggevaagd. Het einde is echt een keiharde smack in the face. Ohh, dat veilen en rammen, wat een geluid. Shit. Je leeft zó mee! Erg knap.

Hele mooie film. De sterkte van "Le Trou" is dat het één over een heel sterke cast beschikt die erg geloofwaardig overkomt en waar je je kan inleven. Daarnaast heeft de film een sterke setting. De gevangenis is een zeer interessante setting alleen al, maar het feit dat voor de ontsnapping de moeite genomen wordt om dat goed, duidelijk en langzaam in beeld te maken, zorgen er voor dat je een band krijgt met de setting, en de setting zelf ook kunt inbeelden. Dat vind ik een enorm sterktepunt, en daar alleen al onderscheidt het zich van andere gevangenisfilms. Bovendien wordt veel aandacht besteedt aan de details, en op een goede manier. De plottwists zijn ook geniaal.

Om het verhaal te vertellen wordt de tijd genomen, wat zeer goed is. Bovendien gaat dat niet ten koste van de spanning, want de film blijft boeien van minuut 1 tot de allerlaatste minuut. Bovendien wordt in de film de tijd genomen voor de karakteropbouw, wat ik sterk vind. Een zeer sterke oude film die ik nu al naast 12 Angry Men zet qua sterkte.

Op z'n best is deze Franse ontsnappingsfilm als de camera geruime tijd blijft hangen boven de betonnen ondergrond van de cel, die zich langzaam gewonnen geeft aan de geïmproviseerde pikhouweel van de gevangenen. Hoewel de camera überhaupt de gehele speelduur dicht op de actie zat, voelde ik me slechts op spaarzame momenten écht betrokken.

Misschien heeft het iets van doen met de grauwe cinematografie, of met de beperkte uitdieping van de characters. Eigenlijk draagt alleen de hopeloze opportunist Claude Gaspard (Marc Michel) een echt verhaal met zich mee. Daarbuiten ligt de focus op het ontsnappen zelf. Het probleem daarmee is dat dat proces zich wat gewoontjes volstrekt. Wezenlijk verschillen van andere films in het 'genre' (want dat is het inmiddels bijna) doet Le Trou niet, en dan gaat de aandacht op den duur toch een beetje verloren.

Dat de film toch een voldoende scoort, is te danken aan het einde. Het shot door het gaatje van de deur heen kwam nogal rauw op m'n dak, en de wanhoop in het vervolg is duidelijk voelbaar. Het dringt dan tot je door dat je twee uur hebt gekeken naar een ontsnappingspoging die onder de naarst denkbare omstandigheden verijdeld wordt. Le Trou bewoog zich daarmee toch iets naar boven in de rangorde. Een conventionele, wat droge film, die uiteindelijk toch voldoet.

3*

Van de twee grote Franse ontsnappingsfilms uit de jaren vijftig (Robert Bresson's "Un Condamne A Mort S'est Echappe" en Jacques Becker's "Le Trou") is de eerste dan wel de eh... eerste en meest artistieke, maar qua spanning en plotopbouw legt Bresson het af tegen Becker. Er is geen muziek, nauwelijks dialoog en de scenes zijn lang en nauwelijks gesneden. Veel geïmiteerd, zelden verbeterd.

Geduld is een schone zaak.

Natuurlijk zijn de gevangenen in de grond "brave gasten" en deze hier zijn dan nog bovendien erg beleefd en zelfs hoffelijk.

Hoe dan ook liever deze sobere zwart-wit film met zijn vele bijna in real time opgenomen scènes dan de super spectaculaire gelijkaardige Amerikaanse producten. Puike acteursprestaties. Marc Michel loopt als Henry Fonda in "The wrong Man". Verrassend slot.

Beckers laatste film die me bij momenten deed denken aan Bresson's "Un Condamné à mort s'est échappé".

Official U.S. Restoration Trailer for Jacques Becker's Le Trou

Flauw.

Ontsnappingsfilm waarin een aantal vreemde keuzes gemaakt worden, en dan vooral in de stilering. Enerzijds gaat Becker voor erg functioneel en sober camerawerk (niet zo verrassend dat deze film wat aan Bresson doet denken), anderzijds is er de geluidsband die extreem aangedikt wordt. Voor een film die het toch vooral van spanning moet hebben is dat niet zo gezond.

Je ziet bijvoorbeeld personages wel fluisteren tegen elkaar, maar wanneer ze beginnen kloppen en vijlen lijkt het wel of je zelf op een bouwwerf staat. Het is dan ook eerder hilarisch dan spannend wanneer niemand hun werken blijkt te horen.

Verder vind ik de kale registratie geen meerwaarde bij een film die toch vooral om spanning draait. Wanneer een spijltje doorgevijld moet worden wordt zo'n scene volledig in beeld gebracht, ook het eindeloze kloppen door beton heen had ik na een tijd wel gezien. Tel daarbij nog wat andere onnozelheden op (dat zelfgebouwde zandlopertje dat 30 minuten zou moeten aangeven - er zit één scene in waarin het na een half minuutje al half doorgelopen is) en je krijgt een film die zich véél serieuzer voordoet dan hij eigenlijk is.

Hier wordt verder ook nog gesproken over een wat verrassend einde, maar dat heb ik toch ook gemist. Wel zit daar eindelijk een beetje spanning vanwege de keuze die gemaakt moet worden, maar de uitkomst is toch gewoon de enige logische.

Dit soort Franse droogheid is duidelijk niet aan mij besteed.

1.0*

Zeer behoorlijke gevangenisfilm. De hoofdpersonages zelf zijn niet zo heel boeiend en blijven ook wat vlak, al ligt dat zeker niet aan het gedegen acteerwerk. De ontsnappingspoging zelf is goed uitgewerkt en sterk in beeld gebracht. Er gebeurt vaak niet eens veel, maar de film verveelt geen moment. Het acteerwerk is in orde en de ontknoping is behoorlijk sterk.

Le Trou

Schitterende Franse filmklassieker. Vooral de sfeer die regisseur Becker weet te creëren is fantastisch, en de rauwe en realistische aanpak zorgt voor een beklemmende en soms bijna claustrofobische film. De manier waarop de scenes in het middengedeelte, wanneer Roland en Manu hun weg moeten vinden door het ondergrondse gangenstelsel, zijn gefilmd is briljant. Alle acteurs zijn sterk, en je hebt vanaf het begin eigenlijk al het gevoel dat Claude er niet helemaal bij hoort. Het einde komt dan ook niet echt als een verrassing, maar indrukwekkend is het zeker.

Slaat door in zijn eenvoud wordt daardoor enigszins saai. De knulligheden helpen de film ook niet. Onder andere toen Geo onder het puin terecht kwam en ineens compleet verdwenen was.. Verder een oké ontspanningsfilm met hier en daar wat spannende moment maar niet echt bijzonder.

Ongelooflijk maar waar dat deze klassieker op een Nederlandse TV zender te zien is (ONS)

ONS is goed bezig inderdaad. De afgelopen weken twee films van Belmondo kunnen toevoegen. En nu ook deze Le Trou.

Knappe Franse klassieker die ik eindelijk kon zien via AppleTV+. Weliswaar in het Frans en zonder ondertitels, maar ik denk toch het merendeel verstaan te hebben. Een gevangenisfilm met het doel om te ontsnappen. Het is het centrale thema van de film, want het gevangenisleven zelf wordt weinig getoond. Alles wordt in de voorbereiding en verkenning gestopt. Sommige scènes worden door hun saaiheid gewoon spannend gemaakt wanneer ze begin te kloppen of te vijlen. Het ontbreken van muziek en de duur van de scène gaven een beklemmend effect.

Prima einde ook die ik niet zag aankomen. Hard en rauw tegelijk wanneer ze vaststellen dat het allemaal tevergeefs moeite was. Prima in beeld gebracht met dat stijlvolle zwart-wit. Deed me in dat opzicht ook wat denken aan Un Condamné à Mort S'est Échappé ou Le Vent Souffle Où Il Veut (Film, 1956).

Le trou is een film die zijn tijd neemt en net daarom zo sterk is. Het neemt de kijker mee na de ervaringen van de gevangenen op hun weg naar de vrijheid. Sterk!

Uitstekende film over vijf gevangenen in één cel die proberen te ontsnappen. Dit moet toch wel zo'n beetje de meest realistische gevangenis/ontsnappings-film zijn. Zo wordt er geen gebruik gemaakt van muziek en de hele ontsnappingspoging wordt hier uiterst gedetailleerd weergegeven. Spannend en het toch wel onverwachte einde maakt de film er alleen maar beter op.

Op zoek naar pareltjes uit de Top 250 kwam deze aan bod. Waarom Le Trou er in staat werd me niet helemaal duidelijk, maar echt tegenvallen deed de film ook niet. Je krijgt alles wat je van een gevangenisfilm mag verwachten, maar zonder dat het nu echt uniek werd. Ik kon er wel prima naar kijken en zeker het slot deed de film erg goed. De zwart wit beelden waren soms wel te herhalend, maar zagen er ook regelmatig indrukwekkend uit. Veel zaken leken niet echt realistisch en dat ging de film wel tegenwerken op een gegeven moment, maar de psychologische zaken kwamen zeker juist wel goed uit de verf.

Vanwege een afspraak op vrijdag weer een Top 250er op donderdag en dat werd deze Franse Le Trou die ik via dezelfde site als Seppuku kon casten met Engelse subs en zodoende prima te volgen was. En hoewel Le Trou alles van een kwalitatief hoogwaardige film heeft was het voor mij toch niet liefde op het eerste gezicht.

Hoewel de omstandigheden nog niet eens heel slecht zijn kan je toch wel zeggen dat het andere tijden zijn met zijn vieren á vijfen in zo'n hok slapende op een strozak waar het vooruitzicht op tientallen jaren en zelfs de doodstraf geen malse gedachten betreft. In een mooie realistische zwart wit stijl staat daarna vooral kameraadschap en vertrouwen centraal waar de nieuweling als zijnde 'in het zelfde schuitje' snel opgenomen wordt. Duidelijk is dan al dat Le Trou geen spetterende en snelle film zal zijn maar de tijd neemt en niet veel spanning met zich mee brengt en zelfs wat aan de droge kant is.

En dat beeld vervolgt zich met het gehak, overigens wel het moment dat de film iets extra's krijgt en het geheel meer tot leven komt. En ja, het komt wat ridicuul over zoals Onderhond ook al concludeert, het gefluister van de mannen en daarna het gehak en gebeuk. Van de andere kant, er worden verbouwingen uitgevoerd aan het complex, en als een gemiddeld rijtjeshuis al een klankkast van jewelste is dan zal dat in zo'n gevangenis met laag op laag en hokje na ongetwijfeld nog erger zijn. Afijn, het doet aan mij niet heel erg afbreuk aan de film. Verder bezit de film een sterk en gedetailleerd beeld van de gemiddelde sleur en routine met eten, slapen, doorzoekingen, dingen verborgen houden, de gesprekken en dynamiek tussen de karakters en bijvoorbeeld de wijze hoe een pakketje wordt gesmokkeld via de buitenkant.

Wat dat betreft is Le Trou absoluut geen slechte film en heeft de ontknoping een aardige 'pinch' over zich hoewel het wellicht voorspelbaar is aangezien er toch nog iets moet gebeuren. Maar het gevoel beklijft mij vooral rond Le Trou dat men hier meer uit had kunnen halen omdat het naar mijn smaak een beetje zoutloos is. Met muziek had men toch veel meer sfeer kunnen creëren lijkt mij, iets dat nu nauwelijks gebruikt wordt. Ik kan dan ook niet anders zeggen dan dat ik hink op twee gedachten, want Le Trou heeft zat elementen voor een degelijke en sterke film, toch doet het mij niet zoveel en viel het zelfs een beetje tegen. Het voordeel van de twijfel met een 3,5 is het uiteindelijke verdict.

Met een documentaire precisie fileert Le Trou de ontsnappingspoging van de vijf gedetineerden. Het ontbreken van een soundtrack draagt bij aan het realistische karakter. Zo hoor je in het begin van de film bij bepaalde scenes in de verte reparatiewerken in andere cellen, als onderdeel van de plot, dus het is ook erg functioneel om een soundtrack te skippen. Naast het technische aspect van de ontsnapping draait het hier om de psychologische verhoudingen tussen het vijftal. Heel sterk geacteerd, en dat met medewerking van niet-professionele acteurs. Le Trou kan als titel verwijzen zowel naar het gat dat de gevangenen graven als naar het spionoog in de deur die een centrale rol speelt.

Topprestatie, deze laatste van Jacques Becker.