Du Rififi chez les Hommes (1955)

Wel even opletten met die Criterion Blu-ray, voor het geval je geen regio-vrije Blu-ray speler bezit!
Het is een regio 1 NTSC versie.

Alle Blu-rays zijn MPEG-4/1080P.

Maar bij de Britse Blu-ray release staat als taal Italiaans; dat zou dubbing betekenen.
DVDBeaver heeft het wel over de juiste taal (Frans), dus zou Italiaans een drukfout moeten zijn.

sla je slag zou ik zeggen. die van mij zijn ze al aan het inpakken

Rififi bargain

Pretty impressive. Ik kan duidelijk zien dat deze film een stempel op zijn soortgenoten heeft gedrukt.

Als die, blu-ray ZEKER Engelse subs heeft dan hoor ik het graag!

DVDBeaver heeft vandaag de Criterion release getest en vergeleken met de andere releases:
http://www.dvdbeaver.com/film/dvdcompare/rififi.htm
Zoals te verwachten is de Criterion transfer beter. Met Engeklse subs trouwens, evenals de Arrow.

Die had ik gezien, zie qua beeld op de captures weinig verschil moet ik zeggen.

De Arrow uitgave is geweldig. gewoon kopen

Engelse subs
Franse audio

check de review:

Rififi

Meesterlijke film met een perfecte (en perfect ogende) Jean Servais (die me aan zowel Jean Gabin als Harry Carey senior deed denken). Hoewel Jules Dassin naar het schijnt indertijd nog nooit van The asphalt jungle had gehoord en er pas achteraf op werd gewezen, moest ikzelf toch vaak aan die voorganger denken, en die vond ik zelf toch wat strakker, vooral omdat ik hier de hele plotlijn van de ontvoering wat minder interessant vond.

Dat Italiaans slaat volgens mij op de paar regeltjes dialoog die "Macaroni" toebedeeld krijgt wanneer hij aan het begin van de film bij de drie anderen geïntroduceerd wordt.

Ik ben nooit echte en liefhebber geweest van de film noir, maar deze Rififi heeft me wel enorm kunnen boeien. Deels ook door de combinatie met het spannende 'heist' verhaal. De film kent een wat trage opbouw die volledig in de film noir en maffia past. Gaandeweg komt het heist-gedeelte erbij en dat is een pak boeiender dan de Amerikaanse gelijkaardige prenten als Ocean's eleven of The Italian Job. Vooral de inbraak zelf is zenuwslopend. Geen nooit muziek of woord dialoog. En toch zit je gekluisterd aan het scherm.

Het verdere verloop wijkt mooi af van het Hollywood-parcours, te danken aan het feit dat de film in Frankrijk gemaakt is en niet onder het juk van de Amerikaanse filmwereld valt. Wat dan weer komt omdat regisseur Dassin op de zwarte lijst van Hollywood geraakte. Maar hij won er wel een prijs mee op Cannes.

Deze eindelijk na er jaren lang over gehoord te hebben afgelopen zaterdagnacht zitten kijken.
Het was een cadeautje en ik kon gewoon niet wachten tot de volgende ochtend.

Lekkere, sfeervolle film noir annex Heist film. Het is bekend: dit is DE film, met een 30 minuten lange inbraak scène, waarbij niets gezegd wordt en ook muziek ontbreekt, die sindsdien als voorbeeld dient voor alle Heist films, die er na zouden volgen.

Die bewuste inbraak scène is dan ook knap gedaan en toch.... had ik er meer van verwacht, omdat wat er gebeurt niet heel speciaal is, of dat er nou hele lastige of gevaarlijke hindernissen moeten worden overwonnen.
Latere films als Ad ogni costo, of Dassins eigen Topkapi hebben eigenlijk veel inventievere inbraak scènes, wanneer je heel eerlijk bent.
Tuurlijk DIT was de eerste en dat is sowieso origineel en een verdienste op zich, maar toch...

Verder vond ik het ook een nadeel dat de Heist in het eerste uur van de film zit. Daarna volgt er nog bijna een uur en dat vond ik persoonlijk iets te veel van het goede. Toegeven: de slotscène met Servais dodelijk gewond de auto besturend is geweldig, maar had zo'n gelijke scene toch liever sneller na de inbraak gezien. Het hele ontvoering verhaaltje boeide me niet echt en was ook te voorspelbaar.

Wat de acteerprestaties betreft: hoofdrolspeler Servais is subliem en gemaakt voor dit soort films, helaas vond ik de rest van het groepje rond hem stukken minder. Zo vond ik Robert Manuel als Mario Ferrati wel erg aan het schmieren en vrij irritant. De andere "Italiaan" vond ik iets beter en kwam er pas na de film bekeken te hebben achter dat dit regisseur Dassin zelf was. Grappig!

En herkende ik daar in een bijrol een nog jonge Robert Hossein?! Nooit geweten dat hij hier ook in zat.

Toch houdt de film mij nu drie dagen na het kijken nog steeds bezig en da's altijd een goed teken. Ik ga hem zeker binnenkort nog een keer opzetten.

Voor nu een zeven, ofwel 3,5 ster.

Het is vooral de beruchte overvalscene (en de aanloop daar naartoe) die deze 'Rififi' goed maakt. Die zal ik niet snel vergeten. Wat een zenuwslopende gebeurtenis. Erg moeilijk is het niet, maar de goede regie + o.a. het knappe gebruik van stiltes laten dit wel zo lijken. Mooi gemaakt. Sowieso zorgt regisseur Jules Dassin voor een sfeervol geheel, met mooi geschoten plaatjes. Naar het einde toe duurde het me soms wat te lang. Maar.. erg leuk om de film te zien die een fundament heeft gelegd voor veel toekomstige heist films.

De beelden waren in mooi zwartwit en deze productie was ook een film over vriendschap. Een "misdaad loont niet" film noir over een meester(juwelen)kraak (in het bijzonder het gebruik van de paraplu in de halfuur durende zwijgende scene vond ik vernuftig). De regisseur maakte gebruik van passende (ook smerige) locaties.

Misdaadfilms zijn niet echt mijn ding. Afgezien van de slotscène vind ik deze klassieker weliswaar degelijk, maar geen topper. Gedurende driekwart van de speelduur lijkt de film niet vooruit te branden. Dat geldt ook voor de veelgeroemde inbraakscène. Ik ben maar koffie gaan zetten, want ik wist van een vorige kijkbeurt jaren geleden, dat die eindeloos duurt en dat ik weinig zou missen. Ik heb de film nu twee keer gezien, maar nog steeds niet kunnen ontdekken wat er zo bijzonder aan is. Zal wel aan mij liggen.

Sterk toch wel, wat ik na het begin niet zo verwachtte. Ben ook geen groot noir-fan, maar wat Rififi goed doet is dat het meer biedt dan alleen een misdaadverhaal. Het gaat ook over het familieleven, over loyaliteit en vriendschap, over moraal. In de stijl zie je dat eveneens terug, met de muzikale uitstapjes en de tijd die er genomen wordt om de inbraak te registreren. Meer een totaalfilm dan een misdaadfilm dus, en wat mij betreft in die zin een soort voorloper van Heat.

In Le Cercle Rouge vindt de heist zelfs plaats op hetzelfde plein in Parijs : Place Vendôme. Nu is dat ook dé plek voor juweliers in de Franse hoofdstad, maar soit.

Nomen est omen. Ook al doet zijn Frans klinkende naam anders vermoeden, Jules Dassin was toch echt een Amerikaanse regisseur. Verraden door zijn collega Edward Dmytryk kwam hij op de zwarte lijst in Hollywood en verkaste naar.... Frankrijk. Daar regisseerde hij met 'Du rififi chez les hommes' een meesterlijke film noir. Hij maakt dankbaar gebruik van de Europese vrijheid. Het geweld is net iets explicieter en harder dan dat in vergelijkbare Amerikaanse films en ook de dames geven zich net iets meer bloot. Het hoogtepunt wordt gevormd door een bijna 30 minuten durende dialoog- en muziekloze inbraakscene.

Degelijke film noir, maar wel eentje met opstartproblemen. Aanvankelijk kost het toch wat moeite om in het verhaal te komen. Het wordt nogal traag opgebouwd en de verschillende personages hebben vrij weinig diepgang. De inbraakscène, waarin geen woord wordt gesproken, steekt goed in elkaar, maar duurt ook wat lang en echt spannend is het nou ook weer niet. Na de inbraak komt de film echter wel op stoom en ontvouwt zich nog een zeer aardig verhaal. Ook het hoofdpersonage Tony le Stéphanois komt dan pas echt uit de verf. Al met al best degelijk, maar de trage aanloop zorgt er wel voor dat ik dit bepaald geen topper vind.

De prachtige scène van de inbraak verheft deze film een stuk boven het gemiddelde van dergelijke série-noir producten en heeft zijn gelijke niet.

Nu twee keer gezien maar het wil maar niet vlotten met mij en Rififi. Kijk, die waarlijk fantastische inbraak is natuurlijk om alle tien vingertjes bij af te likken, maar (met name) de eerste en toch ook de laatste akte zijn naar mijn smaak te uitgesponnen. Buiten Le Stéphanois interesseerden de karakters me ook niet echt. Kan dit in tegenstelling tot velen geen topper in het film noir genre noemen.

Na een tijdje geleden Double Indemnity (1944) te hebben gezien die me goed was bevallen, was de terughoudendheid om deze Film Noir te kijken niet meer zo groot. En om zeker te zijn of het een toevalstreffer was of dat het genre me echt aansprak besloot ik deze Rififi maar eens te kijken.

Het kan haast geen toeval meer zijn als je je tweede Film Noir kijkt en daar dan ook van onder de indruk bent. Sterker nog, deze Rififi is me zelfs nog beter bevallen dan Double Indemnity ondanks de ranking. Dat ook deze Rififi in de Top250 voorkomt kan ik me dan ook goed voorstellen en ook begrijpelijk.

Bijzonder werkje waar ik boven verwachting van heb genoten, dit is niet zomaar vermaak, maar een beleving. Ben er nu wel van overtuigd dat de Film Noir mij aanspreekt.

Prima film!