Le Samouraï (1967)

Hahahahahaha

Il n'y a pas de plus profonde solitude que celle de samouraï si ce n'est celle d'un tigre dans la jungle

Met Le Samouraï kwam er een einde aan mijn jaarkaart van Cinema Zuid. In totaal 69 films gezien op dat jaar en ik hoopte dat ik met een knaller ging kunnen eindigen. De gangsterrollen van Alain Delon waren me bekend doordat mijn vader altijd zei dat dat echt waanzinnig goede films waren, maar dat ze zo verdomd lastig te vinden zijn. Ondertussen zijn we al een aantal jaar verder en heb ik eindelijk kunnen kennismaken met één van de meest memorabele rollen van Delon.

Het is niet moeilijk om in te zien dat Le Samouraï een unieke film is. Al vanaf de eerste seconden krijg je de indruk dat Jean-Pierre Melville hier een visueel plaatje van wilt maken. De grijze tinten, het gebrek aan dialoog (en toch al meteen een heerlijke spanning) en een grauw Parijs waar je niet wilt thuishoren. Zo'n verschil met de anders altijd zonnige stad die je in films te zien krijgt en Melville weet over de gehele lijn te overtuigen. Even lijkt hij uit de bocht te gaan met de aanval op Costello aan de treinsporen, maar zelfs dan blijft de film enorm boeien. Costello geraakt als een kat in het nauw (die achtervolging die maar blijft duren! Had van mij zelfs nog wel wat langer mogen doorgaan) en besluit uiteindelijk zijn eigen lot te bezegelen door achter de pianiste aan te gaan. Het is geen seppuku waar onze samoerai zelf zijn leven ontneemt, maar het resultaat blijft hetzelfde. Over de gehele lijn een film gevuld met memorabele scènes en zo ziet iedereen ze graag vermoed ik. Bovendien een schoolvoorbeeld in films die een jazz soundtrack tot hun hoogste nut weten te benutten.

Melville is verantwoordelijk voor een groot deel van de score die ik geef, maar Delon is hier wel erg cool. Die lange regenjas, die gedeukte hoed gecombineerd met de continue tik om langs de rand te strijken.. Hij is nog het indrukwekkendste wanneer hij niets zegt. Zijn toenmalige wederhelft (hij ging uiteen met Nathalie Delon in 1968) speelt de op het eerste zicht nietszeggende bijrol van Jane, het alibi van de huurmoordenaar. Ik vreesde eerst voor een vriendendienst, maar Nathalie deelt een goede chemie met Alain en overtuigt over de gehele lijn. Geweldige rol ook nog van François Périer die zich als inspecteur in de moordzaak vastbijt. De confrontatie met Jane in haar kamer is voor mij het hoogtepunt.

Ik heb L'Armée des Ombres nog liggen van Melville dus die gaat binnenkort ook wel de DVD speler in. Ben op zich content om dit eens op het grote scherm te kunnen aanschouwen, geeft toch altijd net dat beetje extra bij dit soort visuele spielereien. Delon voegt nog eens een rol toe aan zijn toch al erg indrukwekkende oeuvre.

4.5*

Een gestileerd, sfeervol, duister en tegelijk sprankelend misdaaddrama en tevens fascinerend karakterportret van een coole, zwijgzame en eenzame huurmoordenaar, die in de val kwam te zitten tussen opdrachtgevers en politie. Echter het verhaal bleek minder spannend te zijn dan ik gedacht had. De cast speelde uitstekend.

De beste, meest sfeervolle misdaad film aller tijden!

Alain Delon en Melvilles hoogtepunt.

Een unicum in de cinema !

Zo zie je maar dat er geen behoefte is aan wilde achtervolgingen in de straten van L.A., of van gevechten op de rand van het dak van een wolkenkrabber in New York, of van het rondvliegen van bloederige lichaamsdelen om een boeiende en spannende misdaadthriller te maken en dan nog met een heel, heel eenvoudig plot.

Natuurlijk zal een echte huurmoordenaar regelmatig een andere gedaante aannemen wat niet kan gezegd worden van onze samouraï, maar goed, graaggeziene Delon staat goed met zijn uitzet. Hij speelt zijn rol trouwens zeer goed, als werkelijk ijskoud individu die afstand doet van luxe en de zakelijke afhandeling van zijn opdrachten laat primeren.

Net zoals in "De Zaak Atzheimer", 40 jaar later, wordt een huurmoordenaar, toch de laagst denkbare crimineel, niet bepaald antipathiek voorgesteld. We zitten toch raar in elkaar.

Prachtige film.

In the making ?

Tja, de film scoort erg hoog hier. Maar dit is het echt niet voor mij, traag en maar weinig verhaal zeg. Ik ben ook geen echte liefhebber van de oudere film moet ik eerlijk toegeven en dat is met deze prent weer bewezen. Een beetje rondrijden in een auto, je achtervolgers afschudden om vervolgens weer op een bekende plek op te duiken waarbij je weet dat je in de picture loopt. Het slappe einde, het symbolische vogeltje in het kooitje en noem het maar op. Eergisteren deze film gezien en moest diep nadenken wat ik nou allemaal had gezien, heeft geen diepe indruk achtergelaten.

Baas boven baas

Jean-Pierre Melville gaf een eigen draai aan het genre van de harde misdaadfilm. Beau garcon Alain Delon zwijgt vooral in zijn rol als huurmoordenaar, maar zijn treurige oogopslag doet een diepe en tragische achtergrond vermoeden. Melville weet Parijs tot een desolaat decor te maken waarin de eenzaamheid van de huurmoordenaar (als een ronddolende Samourai) des te sterker tot zijn recht komt.

De film is echt geweldig!! ? Voor mij is dit 1 van de beste films met Alain Delon!! Le Clan Des Siciliens, Adieu I'Ami en Le Cercle Rouge zijn ook geweldig!! Maar kan bijna niet wachten op de blu-ray van Criterion!! Want jezus wat staat deze film slecht op de blu-ray uitgave van Pathé zeg!!

4 sterren van de 5 kwa beeld!! Ben erg benieuwd! Zeker een stuk beter dan de Pathé uitgave!

[url=http://www.blu-ray.com/movies/Le-Samourai-Blu-ray/79910/#Overview]Le Samoura

Fraai gestileerde en sfeervolle film met een zwijgzame Alain Delon in de hoofdrol. Behoorlijk tijdloos zeker wat betreft de look & feel. De eenzaamheid van de huurmoordenaar is goed getroffen. Er gebeurt wel minder dan ik van tevoren verwachtte.

Leuk om gezien te hebben.

Een van de favoriete films van Mike Hodges (regisseur van o.a. Get Carter , 1971)

Zeker een goede film, maar mijn verwachtingen lagen wel hoger.

Deze misdaadfilm weet boeiend te blijven door de knappe aanwezige sfeer, de kille locaties en de cast.

Vooral Delon weet als de eenzame huurmoordenaar zonder al te veel woorden goed neer te zetten.

François Périer die zich als inspecteur in de moordzaak vastbijt vond ik ook overtuigend in zijn rol.

Zijn toenmalige wederhelft Nathalie Delon speelt een belangrijke bijrol als Jane, het alibi van de huurmoordenaar. En die pianiste Cathy Rosier had wel iets speciaals over zich...wat een dromerige uitstraling. Puntje van kritiek is dat ik de film niet echt spannend vind, het komt allemaal wat gelaten over.

7/10

Helaas gemist in Kino in mei, daarom m vandaag op blu ray (Criterion) gekeken. Wat een machtig mooie en vooral stijlvolle film. Zeer strak vormgegeven en geregisseerd kat en muis spel. Maar wie is hier de kat? De film heeft overduidelijk een enorme invloed gehad op John Woo en Tarantino.

Erg genoten, halve ster erbij en dat zou best een volgende kijkbeurt de volle mep kunnen worden.

4,5

Jean-Pierre Melville: Life and Work of a Groundbreaking Filmmaking Poet

De meeste critici en bezoekers van dit forum zijn laaiend enthousiast over deze film. Ik ben dat een stuk minder. Het is een grauwe en grijze film over een huurmoordenaar, die als een soort androïde dik anderhalf uur lang uitdrukkingsloos rondzwerft door een grauw en grijs Parijs. Ik houd daar niet van. Ik kijk liever naar mensen van vlees en bloed, mensen die last hebben van hun emoties.

Natuurlijk, Jean-Pierre Melville is een meesterlijke regisseur met meer dan een handvol mooie films op zijn naam, maar deze film heeft het niet voor mij.

Valt deze ergens online te kopen?

Het duurt even voordat de film op gang komt en je merkt al snel door de weinige dialoog in het eerste kwartier dat de hoofdpersoon niet veel te zeggen heeft. Zijn stoïcijnse blik herbergt een kille ziel. Bijna op zijn robots acteert Alain Delon zich een weg door de straten van Parijs. Wandelen en lopen, we volgen zowat iedere beweging die hij doet. Soms, tot vervelens, toe loopt hij trappen op en af. Maar de film intrigeert door het mysterieuze karakter van Jef Costello. De jas, de hoed, de handen in de zakken en de blik op oneindig.

Wat een figuur.

Ook is Le Samourai volgens mij een "groeier" bij herziening. De klasse straalt er vanaf, maar misschien moet het nog wat doordringen. Ik heb wel de eerste 50 minuten 2x gezien direct achter elkaar en filmisch is deze film gewoon top. Eerste film die ik zie van Melville, lijkt me een regisseur dat me kan liggen.

Zeer sterke sfeervolle misdaadfilm! Ligt zowat in de lijn van die andere kraker van Melville, Le Cercle Rouge (1970). Stijlvol en uiterst sfeervol personage die Jef Costello met zijn hoed, bleke regenjas en rijzige gestalte. Melville koos ervoor om een soort mysterieuze en mythische waan over hem te krijgen door de camerabeelden lang op hem te laten focussen en iedere beweging gade te slagen. De dialogen zijn erg beperkt en worden slechts hoogstnoodzakelijk gebruikt. Mede daarom is de film visueel een pareltje waarbij je onder een knappe blik krijgt van het armtierige appartement van Costello in de openingsscène. Het enige wat daar wat kleur geeft is het kwetterende vogeltje.

Prachtige grijze en sombere tinten ook overschaduwen de film. Er wordt meesterlijk gespeeld met schaduwen. Het plot is zeker niet slecht, integendeel zelfs, maar is wel ondergeschikt aan het visuele van de film. Verwacht geen film vol actie of achtervolgingen. Toch is de film spannend en vooral intrigerend. Hij hield me alvast van de eerste tot de laatste seconde aan het scherm gekluisterd. Mooi!

Bedankt voor de tip

Delon is geweldig in zijn rol als schijnbaar emotieloze, mysterieuze, onderkoelde, maar ook coole huurmoordenaar gekleed in trenchcoat met gleufhoed. Als een hit niet helemaal volgens plan verloopt, en zowel politie als zijn opdrachtgevers hem steeds meer in problemen brengen, wordt zijn wereld snel kleiner en brengt hem als een kat in het nauw.

De scenes waar getuigen Delon zouden moeten identificeren vond ik wat bevreemdend maar wel vermakelijk. De Osloconfrontatie is niets vergeleken bij de procedure die in deze film wordt gehanteerd. Voor de rest een heerlijke film, een rustgevende kijkervaring zelfs. De stoïcijnse Jef Costello die minutieus zijn voorbereidingen doet, een vleugje jazz hier en daar, mooie filmmuziek, met een somber en melancholiek aandoend Parijs als achtergrond.

Het verbaast me wel dat een regisseur van het kaliber Melville de regenscenes in deze en andere van zijn films zo matig in beeld brengt. Alsof hij geen zin had om het er bij benadering echt te laten uitzien. Zelfs de zon lijkt er in een regenscene van Le Samouraï redelijk uitbundig bij te schijnen. De slechte regenscenes vallen trouwens ook op bij bijvoorbeeld L’Armée des Ombres en Le Cercle Rouge.

Ondanks dit minpuntje is Le Samouraï een zeer sfeervolle en stijlvolle film met pakkende filmmuziek. 4*

Le Samouraï (1967)

Le Samouraï vormt nog steeds de über-coole essentie van het oeuvre van regisseur Jean-Pierre Melville, dat zich opvallend vaak centreert rondom misdadigers en politiemensen: opererend aan beide zijden van de wet, dienen beide groepen nauwgezet en professioneel te werk te gaan om succesvol te zijn in hun gekozen metier.
Le Samouraï draagt dit het meest uit, en laat eveneens zien wat dit in persoonlijk opzicht betekent voor betrokkenen. Maar dit gegeven komt eveneens naar voren in Melville’s latere policiers zoals Le Cercle Rouge (1970) en Un Flic (1972).

Le Samouraï voert Alain Delon op in de rol die hem op het lijf geschreven is: die van de emotioneel afstandelijke, uiterst behoedzame huurmoordenaar Jef Costello die leeft volgens een rigide, zelf opgelegde erecode die professionaliteit boven alles stelt, en een persoonlijk leven daaraan ondergeschikt maakt. De ene keer dat hij hierop een uitzondering maakt leidt dit onvermijdelijk tot zijn vrijwillige ondergang. Een veelzeggend einde in het licht van de ethiek die uit Le Samouraï spreekt: keuzes (directe en indirecte; professionele en persoonlijke) definiëren een persoon en toewijding aan professionaliteit dient totaal te zijn, zelfs ten koste van het eigen leven. De mate waarin eenzaamheid die hieruit volgt verdragen kan worden definieert de waarde van een persoon (in Melville’s films opvallend vaak mannen, een genre-kenmerk dat hij deelt met regisseurs zoals Michael Mann en Sam Peckinpah). Het credo (van Melville’s hand) waarmee de film opent wordt toegeschreven aan het boek van Bushidôh (‘de weg van de krijger’), de strikte gedragscode die eer, verplichting en loyaliteit tot in de dood eiste van samoerai in het feodale Japan.

Delon, stoïcijns, getooid in onberispelijke regenjas, fedora en witte handschoenen, imponeert en intimideert met een emotieloze, marmeren gezichtsuitdrukking, als een wandelend standbeeld. Hij straalt zowel ongenaakbaarheid als seksualiteit uit, waardoor vrouwen hem begeren en mannen hem vrezen. Zijn tenue is even steels als hijzelf, zodat hij moeiteloos opgaat in de uit grijs-, groen- en blauwtinten bestaande wereld waarin DOP Henri Decaë Parijs omtovert. Naast het evidente vakmanschap van zowel Melville als Delon is Le Samouraï zeer zeker ook Decaë’s film. Hij dompelt veel van de locaties in de film in totale duisternis of halve schaduwen, en doordrenkt andere plekken met een hard en kil licht – de perfecte visuele metafoor voor Costello’s emotionele gebrek aan verbondenheid en die van de morele verloedering van de schimmige wereld waarin hij opereert.

In dat opzicht zijn er legio overeenkomsten tussen Le Samouraï en John Boorman’s Point Blank (eveneens verschenen in 1967). Ook daar zien we een sterk modernistische wereld (waar de interieurs vaak zelfs dezelfde kleurschakeringen vertonen) die aan de oppervlakte steeds transparanter wordt, maar in moreel opzicht juist steeds meer diffuus: misdadiger van de oude stempel Walker (Lee Marvin) wordt na een overval door zijn partner bedrogen, maar is niet bij machte het misdaadsyndicaat dat hij hiervoor verantwoordelijk houdt hem zijn aandeel van de buit te geven. Walker is vooral een anachronisme wiens werkwijze en waardesysteem in de moderne wereld tot het verleden behoren. Jef Costello daarentegen loopt op een fatalistische manier uit de pas met zijn wereld daar de erecode waarnaar hij leeft waardeloos is in de ogen van zijn opdrachtgevers: nadat hij één van hun zakelijke concurrenten geëlimineerd heeft ontvangt hij niet de afgesproken beloning, maar wordt zelf het doelwit van een aanslag. Wanneer hij uiteindelijk de opdracht krijgt een getuige van zijn voorgaande klus uit de weg te ruimen besluit hij op geheel eigen wijze zijn erecode tot het einde door te voeren.

Le Samouraï is sterk beïnvloed door Amerikaanse misdaadthrillers en film noir zoals This Gun For Hire (1942) en The Asphalt Jungle (1950), en heeft tevens op zijn beurt een stempel gedrukt op veel films en filmmakers, zowel in de VS als daarbuiten: van Walter Hill’s The Driver (1978) tot Jim Jarmusch’ Ghost Dog: The Way of the Samurai (1999); van John Woo’s The Killer (1989) tot Michael Mann’s Thief (1981), Heat (1995) en Collateral (2004) en Nicholas Winding Refn’s Drive (2011), allemaal voeren zij personages en plotsituaties op die terug te voeren zijn op Melville’s meesterlijke policier. Mede daarom behoort Le Samouraï, iconisch en invloedrijk als deze gebleken is, tot de onbetwiste hoogtepunten in de carrière van zowel Jean-Pierre Melville als Alain Delon, en is daarnaast als één van de beste (Franse) misdaadfilms ooit even trefzeker als Jef Costello’s wapen.

Eveneens van invloed op Le Samouraï : Stanley Kubrick's The Killing (1956). Deze film is over de hele linie genomen minder rigide dan Melville's film (zeker waar het de weergave van de personages betreft), maar de nauwgezetheid waarmee de bende van beroepscrimineel Johnny Clay (Sterling Hayden) een overval op een paardenrenbaan uitvoert zal de structopatische Melville zeker hebben aangesproken.

Ook in Kubrick's film ligt de nadruk op het belang van professionaliteit (of de noodlottige gevolgen wanneer het mensen daaraan ontbreekt), en wordt duidelijk dat er niet zoiets bestaat als 'honour among thieves' en dat zelfs de best voorbereide plannen kunnen mislopen - thema's die eveneens terugkeren in Le Samouraï.

Typisch een film die het moet hebben van een onderkoelde sfeer en daarin echt sterk is. Het verhaal blijft toch wat eenvoudig en ook het eind is niet heel speciaal. Toch is Le Samouraï een film waar je geconcentreerd de aandacht op blijft houden. De intensiteit neemt nergens af en ingeklemd tussen opdrachtgevers en de politie bouwt de spanning rond de huurmoordenaar zich steeds verder op. Zo liet de film best indruk achter en onderscheidt zich door deze eigenzinnige sfeer.