A Woman under the Influence (1974)

Een dikverdiende Golden Globe en een Oscarnominatie voor Gena Rowlands die op verbluffende wijze de rol vertolkt van de psychisch gestoorde vrouw die daarenboven sterk onder de invloed leeft van haar, het misschien goed menenende, maar lompe, brutale en opvliegende man, eigenlijk evenzeer ziek als zij en een bemoeizieke, ook al niet verstandige familie en relaties. Ook Peter Falk is hier indrukwekkend.

Schitterende film van Cassavetes met prachtige, werkelijk natuurlijk-oprechte scènes als de spaghettimaaltijd, de strandscène, de kinderen achteraan de truck...

Een gevoelig werk ook, daar waar het trieste lot van de onschuldige kinderen emotioneel in beeld wordt gebracht.

Ondanks de lange speelduur, geboeid gekeken naar deze film van Cassevetes, een topregisseur.

Het schijnt dat er ruim 2 jaar aan de totstandkoming ervan werd gewerkt.

John Cassavetes was zowel een innovatief filmer (met de camera die bijna als personage door de scenes beweegt) als een fantastisch acteurs-regisseur. In 'A Woman Under The Influence' stuwt hij het gezelschap (onder aanvoering van Gena Rowlands en Peter 'Columbo' Falk) naar grote hoogtes. Het resultaat is ongemakkelijk, want de karakters zijn zo rond (met zowel goede als slechte kanten) dat het bijna onvergelijkbaar is met welke film tot dan toe. Enig puntje van kritiek is dat het wel een lange zit is (van dik twee en een half uur), maar ja, het hele leven is ook een lange zit, mensen.

‘A Woman Under the Influence’: Cassavetes’ Intense and Emotionally Exhausting Slice of Life

Ik ben niet zo bekend met het ruime oeuvre van Peter Falk - behoudens de legendarische detectiveserie "Columbo" - dat het wel interessant is hem elders aan het werk te zien. Ik was destijds (en nog) fan van Columbo en ook hier in A Woman under the Influence kon ik hem best appreciëren als een vreemde man die noodgedwongen de opvoeding van de kinderen op zich neemt en tevens ernstig lijdt onder de toestand van zijn vrouw Mabel. Schrijnend is onder meer het strandbezoek of de mate waarin hij zich gedraagt wanneer heel wat genodigden thuis op bezoek komen. Hij weet met zichzelf geen blijf wanneer de kinderen de situatie onvoldoende kunnen inschatten.

Maar de grote ster is toch wel Gena Rowlands die knap gestalte geeft aan Mabel. Aanvankelijk wordt er wel wat lacherig gedaan over "gekke Mabel", maar haar paranoia, vreemde gedragingen en hersenspinsels nemen zodanig de overhand dat ze moet worden opgenomen. Rowlands komt erg overtuigend over.

A Woman under the Influence is een overtuigend familiaal drama die wel wat trage scènes kent. Hier en daar was het even doorbijten, maar je krijgt ook wel wat terug. Niet helemaal 100% overtuigd om het zelf als meesterwerk te zien, maar zeker zeer degelijk tot goed.

Een film waar werkelijk geen eind aan lijkt te komen. Het was ongetwijfeld de bedoeling dat Peter Falk en Gena Rowlands twee bijzonder vervelende mensen portretteren en dat is ze ook zonder meer gelukt. Helaas zijn beide personages niet alleen nogal hysterisch en vervelend, maar ook buitengewoon oninteressant. De dialogen gaan veelal nergens over en duren eindeloos en de karakters ontwikkelen zich eigenlijk nauwelijks. Al met al een worsteling om deze film uit te kijken.

Zeer sterke film. Regisseur Cassavetes schetst op een authentieke wijze het huwelijk van Mabel en Nick. Volgens de titel moeten we ons concentreren op de labiele Mabel maar het viel mij op dat Nick het hoofdpersonage leek te zijn. Cassavetes probeert om Nick niet als een sympathiek personage te schetsen meer nog Nick is al even onstabiel als zijn vrouw. De uitbarsting tijdens de spagetti maaltijd, zijn reactie op het verjaardagsfeestje en zijn beslissing om Mabel te laten opnemen lijkt overdreven. Hij is ook diegene die we volgen tijdens Mabel's afwezigheid. Cassavetes zorgt ervoor door dingen weg te laten dat de personages niet veroordeeld worden. Weet bv Nick dat Mabel hem bedroog in het begin van de film ? Is de geestestoestand van Mabel erfelijk (en dus niet de oorzaak) door terloops aan te halen dat de moeder toch ook niet de meest nuchtere persoon is (cf haar bezoek met de kinderen als Nick en Mabel nog in bed liggen) ? Dankzij het laatste deel waarin Mabel langzaam haar huiselijkheid terug vindt (na een blijkbaar moeilijke opsluiting met shocks) mede dankzij de steun van Nick is wel een testament naar hun liefde toe. Cassavetes wil hier aangeven dat die situatie totaal verkeerd aangepakt werd door Nick zonder hem te veroordelen (slechts een nevenpersonage verwijt hem daarvoor rechtstreeks). In mijn blu ray uitgave van BFI zit er ook een boekje waarin een artikel staat hoe Cassavetes met de montage is omgesprongen. Oorspronkelijk zou de toestand van Mabel van een beetje erg naar erg evolueren maar door scenes te herschikken, is het nu precies het omgekeerde. Haar ontrouw bv (door haar geestestoestand) is erger dan haar enthousiasme tijdens het verjaardagsfeestje. Daardoor krijgen wij de indruk dat de beslissing van Nick om haar te interneren niet de juiste reactie is. AWUTI is krachtig, rauw, emotioneel en sociaal kritisch. De filmtaal van Cassavetes is bijzonder intens. Knetterende cinema.

Gena Rowlands vertolking als Mabel, de labiele echtgenote van een eenvoudige arbeider en moeder van drie jonge kinderen, is er ééntje die schreeuwt om een Oscar en The Academy gaf gehoor aan die oproep. Het is wel wat moeilijk te accepteren dat echtgenoot Nick [Peter Falk] zo lang wacht met het zoeken naar hulp, want Mabels gedrag is behoorlijk extreem. Falk geeft Rowlands uitstekend tegenspel en de kinderen dragen hun steentje bij in de schrijnende finale. Cassavetes' documentaire-achtige regie verhoogt het gevoel van realisme, maar het duurt allemaal veel en veel te lang.

Ik had inderdaad hetzelfde. Verder ijzersterk geacteer van eigenlijk alle acteurs.

Ondanks het lage budget (de oma's zijn daadwerkelijk de moeders van Falk en Rowlands bv.), de ophef over het portretteren van een gestoorde, blanke vrouw uit de middenklasse en distributieproblemen lukte het uiteindelijk tóch. Iéts aan de lange kant wellicht, maar toch 4 verdiende sterren.

Prachtige film over een vrouw die de grip op het leven kwijt raakt en een man die de grip op zijn vrouw en zijn gezin kwijt raakt. Voelde soms eerder als een documentaire. Zal nog even in mijn hoofd blijven hangen.

Een film waar je de tijd moet voor nemen (wat ik intussen al gewend ben bij Cassevetes) maar het mooie eraan is dat het zich ook beloont (in mijn ervaring).

Wat een wereldprestatie van Gena Rowlands als de vrouw die net een tikje anders is dan wat als normaal wordt beschouwd en tussendoor ook wel serieus psychotisch overkomt. Haar confrontatie met de (buiten)wereld komt pijnlijk en schrijnend echt over. Ze lijkt zich op één of andere manier in een kinderlijke staat te bevinden, is heel oprecht, en dan wordt ze daar natuurlijk op afgerekend. Wat is normaal? Wat is abnormaal? Bij het observeren van het gedrag van de diverse personages begon ik soms toch te twijfelen.

Cassevetes slaagt erin om natuurlijke dialogen te creëren, schijnbaar triviaal, en daarmee naar een plot toe te werken die zich ergens op existentieel niveau lijkt af te spelen. Straf.

A Woman under the Influence is toch met name een topprestatie van Gena Rowlands. Dat acteerwerk was werkelijk geweldig. De rest van de familie kon ik niet echt inkomen. Echtgenoot Nick lijkt toch niet in staat te begrijpen wat er echt aan de hand is, de kinderen zijn overdreven druk en de grootouders bemoeizuchtig. Echt leuk wordt de film zelden en dat gaat maar door. Het duurde toch echt wel te lang. Gelukkig komen tijdens de spaghettimaaltijd een aantal mooie momenten voorbij en krijgt buurman Harold een geweldige ontvangst. Zo is A Woman under the Influence bijzonder, maar begon de film ook hier en daar toch te veel op mijn zenuwen te werken.

En maar weer eens aan de top250 met A Woman Under The Influence die als full movie op YouTube staat wat altijd handig is natuurlijk. En er valt een lans te breken voor deze film uit 1974 die overloopt van de kwaliteit, maar er echt iets mee hebben is dan weer een ander verhaal.

Het verhaal is duidelijk rond de door zijn werk uitgeperste Johnny die naar huis wil en daar stabiliteit verlangt, iets dat wel een beetje een issue is met Mabel waar in de beginfase vooral nervositeit en onrust vanaf straalt die haar tot ondoordachte acties leidt. Je zou kunnen zeggen dat het allemaal wat neurotisch is, iets dat Johnny onbewust ook op waarde schat maar haar voor gek verklaren is genoeg om het met hem aan de stok te krijgen. Het is overduidelijk dat hij voor zijn Mabel opkomt ongeacht de dingen die ze uithaalt iets dat ook tijdens de spaghetti maaltijd naar voren komt. Op bijzondere wijze sluimert er constant een soort van onvoorspelbaarheid en ongemakkelijkheid op de achtergrond waarin Mabel toch aparte manieren heeft en de maaltijd toch bijna uit de hand loopt, desondanks is Johnny wel in al zijn lompheid duidelijk tegen Mabel dat hij van haar houdt. Het lijkt een kwestie van twee mensen die een totaal andere taal spreken, elkaar in die hoedanigheid dan ook niet altijd begrijpen maar vooral niet zonder elkaar kunnen.

En ergens doet Mabel mij wel een beetje aan mijn eigen moeder denken die ook haar eigenaardigheden had, neurotisch was en slecht tegen verandering en plotselinge dingen kon. Desondanks houdt ze zielsveel van haar kinderen, iets dat ook weer een eyeopener voor mij is want houden van en dat tonen is niet altijd even gemakkelijk. De film vervolgt zich binnen de wirwar die het leven kan zijn met acties, daden, bemoeizucht, veroordeling en dingen die verkeerd begrepen word. Het is de tragiek van het leven in de notendop met een verbijsterende scène, wellicht de beste van de film, waar de dokter arriveert en Mabel en schoonmoeder de degens kruisen en daarmee toont de film zich als een intense en bij tijd en wijlen emotionele acteursfilm waarin er authentiek en natural geacteerd wordt en je als kijker tussen de karakters instaat.

Moraal van het verhaal? Teveel om op te noemen, maar te beginnen bij dat liefde grenzeloos is en Johnny houdt ondanks alles van Mabel. Het onderstreept de ups en downs die alle grote liefdes en relaties op bepaalde momenten meemaken. Dan is acceptatie een behoorlijk issue, want Mabel is nu eenmaal anders en alle bemoeizucht ten spijt heeft verandering erg weinig zin, is er niets veranderd en wil Johnny toch gewoon dat ze zichzelf is. Dan is er nog de tegenstelling dat Mabel als gevaar gezien wordt maar je juist je hart vast houdt in die slotfase met Johnny en zijn driftige gedrag. En dan is er nog de reeds genoemde tragiek van het leven waarin dingen gebeuren en niet alles gaat zoals een mens wil of aan het plaatje voldoet.

En dan heb je heel wat zou je zeggen, en A Woman Under The Influence heeft ontzettend veel kwaliteit. Dat deze film dan ook in de top250 staat is op zich niet raar maar zoals ik al zei er zelf iets mee hebben is een ander verhaal en treft de film zijn zwakke punten in scènes die simpelweg te lang duren zoals de spaghetti maaltijd of wanneer Mabel thuiskomt en heb ik regelmatig moeite de aandacht er bij te houden. Tweeënhalf uur is toch wel een hele lange zit in die zin, ook al loopt de film over van de kwaliteiten. Deze film nog een keer zien zit er waarschijnlijk niet in want één keer was wel voldoende om het geheel op waarde te schatten en dat gebeurt dan ook met een solide voldoende.

Nou nee. Ik heb geen idee waarvoor deze film gemaakt is, wat het wil zeggen. Hoe het is in een psychofamilie? Hoe schrijnend dat is? Er lijkt weinig gelaagdheid in te zitten.

Het was de derde van Cassavetes die ik nu zag, na Shadows en Faces.

Tuurlijk, de beheersing van mimiek van Rowlands is indrukwekkend, maar weinig subtiel is het natuurlijk wel, overacting. Waarvoor, dramatisch effect?

Er zitten wel wat plottwists in de onderlinge dynamiek, en dynamiek van het plot. Maar het zijn wat kleinere kwinkslagen veel grotesker gebracht, waar het in Faces grotere, díepere, slagen waren die veel subtieler gebracht werden. Van de scherpe cameravoering en editing is hier veel minder te merken. De vleug humor waarin het bizarre verzeild raakt, geeft wat lucht.

Bij vlagen is het veel te absurdistisch, kolderiek, ongeloofwaardig en zo over de top schrijnend dat het ergerlijk wordt. Zo zoekend naar dramatisch effect, en het zo doordrammend dat het doodslaat. En dat in het einde dus ook doet. Dat type einde was in Faces nog symbolisch betekenisvol, sterk. Hier heb ik geen idee wat het wil doen en voelt het meer als een gimmick, een handelsmerk, en bijkans een klap in het gezicht van de kinderen en hun eerdere en verdere lot (als je uitgaat van realisme).

Qua regie erg sterk, Rowlands indrukwekkend, maar te over the top, vervelend, en uiteindelijk geen idee met welk idee, doel en/of boodschap dit gemaakt is, welke bedoeling, wat mij te geven behalve de shock-factor.

Een film die niet een film voor mij is, het spel is prima van Gena Rowlands en ook Peter Falk. Alleen duurt hij me veelste lang en vind ik Gena echt irritant spelen, ja ik weet dat ze een mental patient speelt maar afijn ik maak er geen woorden meer vuil aan het is gewoon niet mijn soort film.

Ongelooflijk dat Gena Rowlands niet de Oscar won. De rol die zij neerzet, is de beste acteur prestatie van een vrouw die ik heb gezien.

Wat me vooral opviel tijdens de film, is hoeveel onkunde, onwetendheid en taboe er heerst rond het centrale thema van psychische problemen. Terwijl Mabel vanaf de eerste minuut vrij manisch en extreem gedrag vertoont, wordt het door haar omgeving, man Nick voorop, vooralsnog ontweken, goedgepraat of weggewuifd. De aanloop is daardoor aan de lange kant en zit vol ontkenning, maar ook Mabels opname is rommelig onvakkundig - bovendien een werkelijk schrijnend traumatiserende gebeurtenis voor de kinderen - en ook het feestelijke (?) onthaal als Mabel uit de psychiatrische instelling ontslagen wordt, vormt een inschattingsfout van jewelste: wie verzint dat?

De film verdient veel lof voor het ongeromantiseerd portretteren van een fenomeen dat destijds in cinema ongetwijfeld nagenoeg onontgonnen gebied was, en het gaat de vele ongemakken die erbij komen zeker niet uit de weg. Dat het daar de tijd voor neemt is begrijpelijk (ook al is het een lange zit) en ook de cameravoering die alles heel persoonlijk en naturel registreert draagt zeker bijna de oprechtheid van de poging. Hetzelfde kan ik helaas niet altijd zeggen van de portrettering door Rowlands: ze geeft wat mij betreft een erg zelfbewuste en zichtbaar ‘bedachte’ acteerprestatie weg, recht evenredig met het toeslaan van de gekte. Op de genuanceerdere momenten, momenten van ogenschijnlijke helderheid die niettemin verdacht wankel aanvoelen, verdwijnt ze het best in haar personage maar op sleutelmomenten is het mij teveel van de grote gebaren. Falk zit wat dat betreft veel natuurlijker in zijn rol van opgekropte woede en uitbarstingen die voortvloeien uit onmacht.

Overall vond ik het toch een wat droge vertoning. Scenes die langer dan nodig voortduren, of onverwacht afgebroken worden, waardoor de point vaak wat lukraak schetsend gevangen lijkt. Ik denk dat de film baat gehad zou hebben bij wat meer uitgedachte, exemplarische anekdotes; de documentaire-achtige feel en haast naturalistische registratie smeert de inhoud onnodig uit, althans: om heden ten dage nog trefzeker uit de hoek te komen. Belangrijkste bezwaar is echter dat het me emotioneel niet echt wist mee te voeren. De tragiek schuilt in iedere scene maar je krijgt zelden echt invoeling met hoe schrijnend sommige gebeurtenissen werkelijk zijn, waar een goede film dat meer weet af te dwingen.

Te afstandelijk om echt hoog te scoren, maar ik kan me voorstellen dat deze film de weg geplaveid heeft voor vele andere die het complexe onderwerp durven aankaarten. 3*