Imitation of Life (1959)

Ahh fuck 'em, ik gooi er nu al een halfje bij op.

Een confronterend romantisch drama. Imitation of life is op het eerste zicht een typisch Hollywooddrama. Maar onder de huid zijn duidelijk de maatschappelijke thema's zichtbaar. Niet met het wijzende vingertje, maar zo gebracht dat het toch nog indruk kan maken. Het opvoeden door alleenstaande moeders, de manier waarop je in Hollywood zogezegd je weg moet maken, de andere zijde van roem en vooral het eeuwige juk van racisme doordat mensen altijd zien naar je afkomst ipv wie je bent. Een gedurfde film voor Hollywood.

Het is dan nog wel gedurfd, de film komt uit Hollywood en drama en vooral romantiek blijven nog meer ingrediënten van deze film. En dat is niet slecht, want zo is het meer dan enkel maatschappijkritisch, maar ook een goeie film. Het deed me even denken aan It's a wonderful life, maar mist daarvan toch dat beetje meer om het tot een echte topfilm te maken. Imitation of life heeft een sterk script een de acteurs doen het vrij goed. In elk geval een film die gerust wat meer aandacht verdient.

Film had alles om zalen te doen vollopen : de nodige sentimentaliteit en melodrama, romantiek American style, de onverenigbaarheid tussen gezin en carrière, het rassenonderscheid en mooie Lana Turner.
Met stielkennis opgebouwd en verhaald en zeer knap geacteerd.

Wederom een prima melodrama van Douglas Sirk, waarin racisme, Broadway en kleinburgerlijk Amerika onder de loup worden genomen. Sirk werkt met contrasten: daar waar de blonde Susie een luizeleventje heeft en zich overgeeft aan bakvissenromantiek, is de iets oudere Mary Jane in voortdurend gevecht met haar identiteit. De haast heilige Annie doet alles voor haar dochter maar wordt keer op keer afgewezen. Maar ja, God must have had His reasons to make some people black and some people white, verzucht Annie op een gegeven moment.

Het eendimensionale karakter van Annie- dat van de nederige, hardwerkende, liefhebbende moeder, komt ook nog tot uiting in wat bijna een staatsbegrafenis genoemd kan worden. En dat terwijl Lora dacht dat Annie geen vrienden had. Al een aantal keer opgemerkt: de gospel van Mahalia Jackson is echt indrukwekkend. Soundtrack is sowieso best fijn. Naar terugkomend op Annie, zij was zó goed en begripvol dat aan de andere kant van het spectrum Mary Jane overkwam als een irritante blaag. Kennelijk was ze genomineerd voor een Oscar maar haar rol was iets te negatief geschreven waardoor de sympathie van de kijker wel heel erg bij haar moeder komt te liggen. Iets meer nuance (Annie minder goed, Mary Jane minder slecht) had van mij wel gemogen.

De verhaallijn tussen Lora en haar agent en de regisseur was ook aardig om te zien, de platonische liefde tussen haar en de fotograaf was overbodig. Ten slotte nog opgemerkt dat de actrice die Susie (16) speelde wel erg matig was, leek soms wel een kind van 12.

Vooral wat een ongelooflijk fijne film om te kijken. Lana Turner staat vanaf de eerste seconde te stralen en is even later ook volstrekt geloofwaardig geschminkt als ze twaalf jaar ouder is. Daarnaast merk je dat de hele cast met een zeker plezier speelt., vooral van Sandra Dee werd ik helemaal vrolijk Ook een hele fijne rol van Gavin als Steve. Maar over de hele breedte is het acteerwerk ook behoorlijk modern zonder overdreven melodramatiek. Nee, in alles is dit een heel fijn subtiele film.

De film bestaat eigenlijk uit twee verhaallijnen die eigenlijk nergens echt geloofwaardig samenkomen. Althans, er is geen reden waarom beide in deze film zitten - er zit geen enkel logisch verband tussen. Daarnaast is zeker de rol van Sarah Lee niet even goed geschreven. Te zwart-wit en je mist een stukje achtergrond, iets dat allicht in '59 wel alom bekend was bij het publiek (ja oké, die is er wel, maar ik voel er niks bij). Verder wel mooi kleurgebruik, fijne sets, verrassend fris en modern ogend, prima muziek en geen moment verveeld. Dan mag het wel geen perfecte film zijn, veel pret drukt dat ook niet. Hier en daar dus geen topper, maar wel een prima stuk vermaak en ontroerend aan het eind. 4,0*.

Heerlijk melodrama met sociaal-kritische achtergrond. Sarah Lee is niet slecht of gemeen maar wanhopig en radeloos, ze had net zo goed een zelfmoord-poging kunnen doen.