Gone with the Wind (1939)

Wat betekent dit allemaal voor actrice Hattie McDaniels, de eerste Afro-Amerikaan(se) ooit die een Oscar won?

Ook uit de filmgeschiedenis wissen dan maar?

De film wordt tijdelijk onttrokken en keert terug met een disclaimer en extra informatie.

Maar goed, je kunt er ook gewoon een disclaimer aan hangen zonder alle poes pas. Gewoon een goedkope reclamestunt. Lang leve alle gutmenschen... Sneu volk.

Aantal off topic berichten verwijderd. Hier svp verder discussiëren over de film, een bredere discussie over censuur kan in het eigen topic.

Terechte klassieker, Leigh en Gable lopen over van charisma, zelden iemand zo lichtvoetig zien rondhuppelen in een kleed waar de gemiddelde vrouw (laat staan de gemiddelde man...) in huidige tijd zich nauwelijks nog zou kunnen voortbewegen. Teksten zijn sterk geschreven en met overtuiging gebracht. Tussentitels kort maar eens zo functioneel. Voldoende kleur en humor om de film die toch een stevige speelduur heeft vlot vooruit te laten gaan. Camera doet zo hier en daar zelfs iets zeer leuk, zo denk ik aan de danspasjes van Leigh onder tafel terwijl ze zou moeten rouwen en waar we eerst haar gezicht te zien krijgen en dan pas haar benen en dansende voeten. Massascènes zijn geloofwaardig gedaan en goed in beeld gebracht, in het bijzonder de plunderingen en de ravage tijdens en na deze plunderingen. Kortom ik vond dit een terechte klassieker die ik met 4* beloon.

Gone With The Wind gaan censureren of erger nog gaan verbieden, daar heb ik slechts één ding op te zeggen: Well fiddle-dee-dee.

Door de 'controverse' van nu ook maar eens gaan kijken. Ik weet eigenlijk op meerdere vlakken niet goed wat ik er van vind.

Het hele verhaal voelt op het einde wat doelloos aan. Ja het is een epische levensgeschiedenis die meerdere jaren beslaat, maar op het einde had ik toch een beetje een 'en nu?' gevoel. Het middenstuk van de film, rond de oorlog, is het beste en ook het meest interessant. Maar zeker alles na de intermission vond ik niet meer heel boeiend. Scarlett O'Hara bouwt weer een leven op, is manipulatief, egoïstisch en onhebbelijk (zoals in eigenlijk heel de film, maar vond dat ergens ook wel weer leuk), verliest man(nen) en haar kind, maar het doet allemaal ook een beetje aan als een soort soap en wist me nog maar matig te interesseren. Ook omdat ik haar persoonlijkheid en personage niet echt ergens toe vond leiden. Als nou zou blijken dat ze eindelijk liefde, rust en wat zachtheid zou vinden (of wat dan ook) zou het ergens nog 'rond' en af aanvoelen, maar het het is een wat open einde dat eigenlijk tot niets leidt. Als het dan toch een sentimentele romantische film is vol met gesmacht, laat dan in ieder geval even weten of ze dan ook eindigt met die Ashley ja of nee, de film duurt toch al een eeuwigheid.

Daarnaast is het natuurlijk sowieso moeilijk (voor mij tenminste wel) om met je hedendaagse oog zo'n oude film te bekijken en te beoordelen. Die dramatisch smachtende manier van acteren is anno nu echt behoorlijk irritant en bijna niet meer serieus te nemen. Het overgrote deel ziet er wel prima uit en de sfeer zit meestal ook wel snor. Over sommige bordkartonnen studioshots kan ik wel heen kijken.

Verder is die hele gedateerde tijdsgeest, ook al ligt het nu onder vuur, eigenlijk juist wat het interessant maakt. De omgang met slaven, de verheerlijking van the Old South, de trots van de mensen op hun levensstijl en de omgangsvormen. Nu op alle vlakken uiteraard not done geworden (niet alleen qua slavernij maar laten we ook de 'marital rape' en dergelijke niet vergeten) maar eigenlijk wel zowat het enige element dat het op een bepaalde manier nog boeiend en het kijken waard maakt. Voor mensen in the South was het leven toen nu eenmaal zo en dat kan je nu achteraf niet uitwissen.

3*

Prachtige larger than life productie. 4*

Ik begrijp te controverse wel, maar het blijft een product van zijn tijd en ook een historische film. Daarbij vond ik het interessant om een film te zien die een vrij rooskleurig beeld van het leven van de Confederates in het Zuiden toont. Kan mij voorstellen dat veel blanke mensen het leven toen der tijd op deze manier zagen. Maar ik snap dat het voor sommigen aanstootgevend is. Voor hun gemoedstoestand en de groep die geen kaas heeft gegeten van het slavernijverleden is een disclaimer dan ook op z'n plek.

Ik ben niet zo voor disclaimers, je kunt beter een discussie hebben over het onderwerp. Ik denk ook dat degenen die deze film gaan kijken niet al iets weten over het onderwerp/setting. Het is mi. overbodig. Anders komen we wie weet straks ook in deze absurde situatie.

httpss://variety.com/2020/film/news/gone-with-the-wind-problem-films-forrest-gump-1234640666/amp/?__twitter_impression=true

Ontopic: dit is wel een terechte Hollywood-klassieker, die je het beste kijkt met de blik van de periode waarin het gemaakt is. Die periode was op dat moment net zo lang geleden, dan wij nu van WOII zitten. Een van de eerste kleurenfilms ooit, bovendien, waarin de hoofdrol gespeeld wordt door een vrouw en waar voor het eerst een zwarte actrice een Oscar won.

Ik denk dat je draagvlak verwart met angst voor intimidatie en geweld, jipt.

Maar ik wil er best op aanhaken. BLM is een relatief diffuse organisatie met een harde kern die inderdaad geweld en vernielingen pleegt (de BLM hooligans), een zachte groep die middels vreedzame demonstraties verandering teweeg probeert te brengen (het grootste deel) en alles daar tussen in. Ik heb geen kijk op welk van deze bij Gone with the Wind een disclaimer wil plaatsen, maar om iedere vraag voor verandering af te schuiven op de harde kern is wel erg bekrompen. Daarbij kan de roep om een disclaimer net zo goed uit HBO Max intern zijn gekomen door een veranderd maatschappelijk besef van de organisatie en niet omdat ze gezwicht zouden zijn voor geweld. Maar correct me if I'm wrong en geef even een bron als je meer informatie hebt.

Het verwijderen zorgde voor veel ophef, maar naar het terugzetten kraait geen haan meer:

HBO Max Restores ‘Gone With the Wind’ With Context on Slavery, Racism – Variety

En ze gooien er zelfs nog een paneldiscussie bij: The Complicated Legacy of ‘Gone With the Wind,'” from the TCM Classic Film Festival in April 2019, moderated by author and historian Donald Bogle.

maar zo is het toch juist? In plaats van weg nemen en een stuk geschiedenis en tijdsbeeld verdoezelen het toegangelijk maken en uitleggen waarom het vandaag de dag een heel stuk anders waargenomen wordt

En ook netjes skipbaar, dus inderdaad gewoon goed opgelost.

Absoluut, ik zie geen enkel probleem met dit soort disclaimers. Informatief voor degene die er interesse in hebben en skipbaar voor degene die er geen behoefte aan hebben.. Zelfs de toevoeging van de paneldiscussie vind ik een mooie zet.

Ja, al kan je nog wel steeds grote vraagtekens zetten bij het nut van deze hele operatie. De mensen die de omkadering het hardst nodig hebben zullen allicht niet dezelfde mensen zijn die 4.5 minuten aandachtig en met open geest naar zo'n intro gaan kijken voor een film.

Waarom zou er ophef over de terugkeer moeten zijn? Ze hadden het er nooit af mogen halen.

Er werd toch vrijwel direct gezegd dat de film met disclaimer terug ging komen? Het was in weken dat Little Britain en Fawlty Towers ook al voor de bijl gingen. Toen werden mensen terecht erg boos op die hypocriete tv-zenders.

Maar mensen maakten geen verschil tussen beide situaties, want nuance is blijkbaar moeilijk.

Olivia de Havilland op 104 jarige leeftijd overleden 24/07/2020

Het overlijden van Olivia De Havilland (Melanie) is voor mij de aanleiding om de film van onder het stof te halen. Het monument kwam in de laatste beeldenstorm ook nog even ter sprake, wat meteen een reden te meer is om de film een nieuwe kans te geven.  

Een korte samenvatting van de film geven is moeilijk. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de film een stuk korter kon. De lange zit zorgt er wel voor dat je de indruk krijgt dat het over aan lange periode in het leven van Scarlet gaat. Tegen het einde van de film lijkt de barbecue te Twelve Oaks een eeuwigheid geleden.

Een film met het etiket ‘romantiek’ maakt doorgaans niet veel kans bij mij. Maar wanneer er genoeg drama in verwerkt zit, dan lukt het wel. Verwacht in deze film geen zeemzoete romantiek van het type 'The Notebook' of 'Sisi'. Verwacht wel een brok miserie, jaloezie, haat, misprijzen, oorlog en dood.
Scarlet moet alle keren keuzes maken om te overleven. Keuzes die ze diep vanbinnen eigenlijk niet wil maken. Hierdoor zal ze door menig filmkijker als een onuitstaanbaar wicht omschreven worden, maar stiekem kijk ik wel op naar een vrouw die over lijken gaat om haar doel te bereiken.
Dit staat in schril contrast met Melanie, die je eerder zou kunnen omschrijven als een 'tuttebel'.


Het eerste deel van de film is een epos over het leven in het zuiden voor en tijdens de burgeroorlog, en over hoe die samenleving vervloog met de wind.
In het tweede deel - dat je bijna als aparte film kan aanzien - zie we het liefdesrelaas van Scarlet en Rhett.
Als ik toch nog 1 puntje van kritiek mag hebben op de speelduur: De definitieve breuk tussen Scarlet en Rhett – die hun relatie nooit een kans gaven – wordt snel afgehaspeld. In tegenstelling tot de slome tussenstukken lijkt het einde heel haastig te gaan.

Alles klopt aan dit groots opgezet plaatje. De bombastische muziek, de dialogen tussen de personages, het gebruik van de prachtig gekleurde decors en settings, etc.... Al kan ik me perfect voorstellen dat het voor velen net iets te kitscherig is.
Een echte aanrader voor wie van avondje goede, ouderwetse, cinema houdt. Zo'n film waarbij je je om 21u in de zetel laat vallen en er pas om 1u met doorligwonden en een slapend been uit kruipt.

4,5*

Ter ere Vivien Leighs' verjaardag, een kleine anekdote over één van de zovele actrices die destijds naast de felbegeerde rol van Scarlett O'Hara viste.

De dvd van deze film lag al een tijdje op me te wachten, nog voor de controverse vorig jaar uitbrak. Wat ik op mijn bord kreeg. Niets meer of minder dan een langgerekte soap. Qua duur en verhaalstof hadden ze hier makkelijk een dertiendelige reeks van kunnen maken. Maar aangezien televisie nog niet bestond, hebben ze het dan maar aan mekaar geplakt tot een overlange film. Weliswaar een soap met epische dimensies getuige enkele indrukwekkende massascenes. Maar toch vormen deze scenes, en de Amerikaanse burgeroorlog in het algemeen, enkel context voor het liefdesleven van Vivien Leigh als Scarlett O’Hara die het met verschillende partners aanlegt of wil aanleggen.
Uitstekend gemaakt door een reeks mensen die in die tijd top waren in hun vak. Maar dat neemt niet weg dat het blijft gaan om een oversentimentele soap, een genre dat je ligt of niet ligt. Voor deze Corneel werd het echter te veel.

Nog wat de raciale controverse betreft, ben ik helemaal mee met de kritiek. Veel tenenkrullende scenes gezien. De kritiek is trouwens ook niet nieuw sinds dat de woke beweging de kop opstak maar gaat al mee sinds de release van de film, heb ik me laten informeren. Het mega succes van de film zegt vooral veel over de maatschappij waarin hij tot stand gekomen is. Moeten we geen doekjes om winden. En maar zwelgen in nostalgie naar het verleden man man. Het gaat echt om Amerikaanse mythevorming. Zie ook de finale waarin Scarlett O'Hara uiteindelijk beslist om terug te keren naar haar thuis in Tara, wat visueel en orkestraal nadrukkelijk in de verf wordt gezet alsof ze terugkeert naar het beloofde land waar alles weer goed zal komen.

Nu ik de film uiteindelijk gezien heb, is de mythische status ervan voor mij alleszins ontkracht ... gone with the wind.

boek is veel beter, te lange film

Reactionair tot in z'n vezels, deze film. Dat zit niet alleen in racistische stereotyperingen, maar misschien nog wel sterker in het seksisme. Dat laatste wordt dan wel weer enigszins gecompenseerd door het personage van Scarlett zelf, maar ook alleen maar op bepaalde onderdelen. Daar tegenover staan bekende tropes: ze is behaagziek, alleen geïnteresseerd in geld/kleding, ze is geen goede moeder, ze kan niet liefhebben zoals een vrouw dat hoort te kunnen, ze is niet trouw, ze heeft een flinke beurt nodig (jaja, ook dat zit gewoon in de film, ik verzin het niet).

Wat heeft de film hiernaast nog meer te bieden? Vooral zie je bij Gone with the wind goed terug dat het een groot project was, waar veel manuren en veel geld tegenaan zijn gegooid. De productiewaarde ligt hoog, ondanks enkele duidelijk tekortschietende technieken. Op artistiek vlak heeft de film echter niet zoveel te bieden. De esthetiek is verouderd, met de ondergaande zon en silhouetten telkens. Qua cameravoering vond ik het niet slecht, met het crane-shot op het station als hoogtepunt. De niet aflatende strijkmuziek is echt een product van z'n tijd en heeft voor hedendaagse oren weinig interessants te bieden. Het enige moment dat me positief opviel is wanneer Scarlett de sterfkamer van haar moeder binnentreedt.

Dan nog het verhaal, dat is merkwaardig pointeloos. Het meest opvallende aan Gone with the wind is hoe onsympathiek het hoofdpersonage is, terwijl je als kijker toch wel met haar blijft meeleven. Narratief bereikt de film geen andere conclusies dan dit. In zekere zin kan je dit gewaagd noemen. Maar soms worden onsympathiek en interessant met elkaar verward. Helaas is Scarlett helemaal niet zo interessant, of misschien is ze het wel maar laat de film kansen liggen om dat goed uit te werken. Ze heeft zich vergist in haar liefde, nou poeh, moet je daar 3 uur 40 voor uittrekken?

Uiteindelijk een overgewaardeerde film, die qua status vooral nog meelift op z'n historische kassucces volgens mij. De Titanic (1997) van z'n tijd kan je misschien zeggen: technisch een prestatie en bij het grote publiek zeer succesvol, maar de artistieke waarde is betwistbaar.