Casablanca (1942)

Deze film maar weer eens herzien. Dat werd wel tijd ook want met mijn recensie van zo'n pakweg 10 jaar geleden lokte ik nogal wat reacties uit. Ik had het met Casablanca destijds over gedateerdheid en ik wrong mij in allerlei bochten om te verklaren waarom ik de film gedateerd vond. Allemaal onzin verklaringen vind ik nu achteraf. Bij een film gaat het over hoe jij een film beleeft, de stemming die een film bij jou te weeg brengt. En in dat geval is er met Casablanca helemaal niets mis. Schitterende romantische scènes met Ilsa (Ingrid Bergman) en Rick (Humphrey Bogard), mooie nostalgische muziek gespeeld door de zanger/pianist Sam. "Play it again Sam". Dat was wat Ilsa met haar schitterende ogen zei tegen Sam als verzoek om "As Tears Go By" te spelen. En zo bevatte deze film toch echt wel meer mooie scènes zoals die scène waarbij Louis Renault de wijn met het merk Vichy in de prullenbak gooide. Tja, voor wie het nog niet weet stond Vichy destijds voor het Franse bewind dat collaboreerde met Nazi Duitsland. Vandaar die actie van Louis.

Edit: Het moge duidelijk zijn dat ik van mijn eerdere berichten over Casablanca volledig afstand neem. Die kunnen regelrecht de prullenbrak in.

4.5*

Mijn complimenten wibro, dat zie je niet vaak dat iemand aan zelfreflectie doet.

Lastig wat te vinden van dit soort oudere klassiekers. Want naast dat je ze door hun status eigenlijk al niet meer neutraal kan benaderen vind ik het ook überhaupt lastig om oudere films te bekijken met mijn 21e eeuwse oog. De manier van acteren (en eigenlijk alles) is zo anders dan nu dat ik nooit weet of ik het nou echt goed vind, of alleen 'voor die tijd' of 'weleens grappig om te zien'.

Maar het had wel vrijwel heel de speelduur mijn aandacht, en dat is ook lang niet altijd zo. De scènes waarin je erachter komt hoe het gelopen is met Rick en Ilsa vond ik wel het boeiendst om te zien, en door de film heen zitten hier en daar best leuke scènes en spitsvondige teksten.

Voor mij persoonlijk was het wel iets te weinig romance en iets teveel intrige-gedoe er omheen. Dat de film gebaseerd is op een toneelstuk dat merk je ook wel, het weet nooit helemaal los te komen van de toneelachtige sfeer. Daarnaast heeft het weer het stevige tempo dat je vaak ziet bij films uit deze tijd. Echt een heel andere manier van tekst-acteren dan dat je vandaag de dag ziet.

Ik denk dat het een film is die bij een tweede kijkbeurt pas echt op zijn plek valt omdat je de eerste keer echt nog bezig bent met wat er nu precies gebeurt. Wellicht dat het een groeier is (mocht ik ooit nog eens zin hebben om hem te zien, wat ik niet denk).

3,5*