Casablanca (1942)

Ik kwam deze review tegen bij het doorbladeren van dit topic en moest even met een glimlach denken aan Moviemeter van een jaar of 10-15 geleden, toen Onderhond nog iedereen over de zeik kreeg met dit soort reviews. Jammer dat OH tegenwoordig voor een groot deel op non-actief staat

Mja, misschien wel,. Wellicht heeft ie nu ook zelf ingezien dat het verloren tijd is om telkens weer al die tijd naar iets te kijken waarvan hij op voorhand al weet dat hij het niet lust, enkel en alleen om er achteraf, zichzelf verkneukelend, een vernietigende commentaar over te kunnen schrijven. Op de duur bleef zijn plaat ook wel wat hangen.

Scorsese was ook een van zijn geliefde mikpunten.

Ik ga 'm een van deze dagen bekijken. Cinema was toen toch 'wegdromen in het donker'. Met de verrukkelijek Bergman moet dat wel lukken, denk ik.

Redelijk.

De zogenaamde 'Golden Age of Hollywood' is, alle films die ik tot dusver gekeken heb in rekening genomen, mijn minst favoriete favoriete periode. De opgedramde dialogen, de onnatuurlijke stunteligheid van een filmkus of de houten klazen in de hoofdrollen: ik stoor er mij veelal aan.

Ook Casablanca, een absolute klassieker, ontsnapt niet aan die manco's. Humphrey Bogart vind ik bv. enerverend slecht. Zoutloos tot en met. Zijn tragische romance met Ingrid Bergman komt totaal niet over.

Maar ik had er me eigenlijk wel op ingesteld. De mankementen daargelaten vordert Casablanca wel aardig. Her duurt geen 3 uur om het simpel plotje verteld te krijgen en ondanks de minpunten heb ik me behalve het houterig acteerwerk nergens echt aan geïrriteerd. Ik kan zelfs begrijpen dat het voor liefhebbers van het genre een topper is. Alleen niet voor mij.

2,5 (in een gulle bui)

Deze film weer eens bekeken en zag dat ik nog geen rating op MM had achtergelaten.

Het is eenvoudig te begrijpen waarom veel mensen dit 1 van de beste films ooit gemaakt vinden of zelfs de beste ooit. Het verhaal (tweede wereldoorlog op de achtergrond) heeft iets spannends, een cafe Americain in een exotisch land, mensen die allemaal op zoek zijn naar iets of een uitvlucht en natuurlijk de veelgeprezen magie tussen Humphrey Bogart en Ingrid Bergman. Het verhaal verveelt geen moment en het tempo is perfect net als de muziek die inmiddels onlosmakelijk met de film verbonden is en dat heeft een reden uietaard. Er zijn weinig dingen die niet kloppen aan deze film. Best knap als je bedenkt dat het decor (het cafe Americain van Rick Blaine / Humphrey Bogart) grotendeels het enige decor vormt )op wat korte uitstapjes en flash backs naar Parijs na). Dat implicieert weinig actie en dat klopt deels ook. De actie zit hem vooral in de interactie tussen de hoofdrolspelers, de dialogen en de vijandige cq onbetrouwbare omgeving. Het laat geen twijfel of zonder Bogart en Bergman was deze film ongetwijfeld minder legendarisch geworden. Perfecte casting dus en beiden op hun hoogtepunt.