Casablanca (1942)

Deze film maar weer eens herzien. Dat werd wel tijd ook want met mijn recensie van zo'n pakweg 10 jaar geleden lokte ik nogal wat reacties uit. Ik had het met Casablanca destijds over gedateerdheid en ik wrong mij in allerlei bochten om te verklaren waarom ik de film gedateerd vond. Allemaal onzin verklaringen vind ik nu achteraf. Bij een film gaat het over hoe jij een film beleeft, de stemming die een film bij jou te weeg brengt. En in dat geval is er met Casablanca helemaal niets mis. Schitterende romantische scènes met Ilsa (Ingrid Bergman) en Rick (Humphrey Bogard), mooie nostalgische muziek gespeeld door de zanger/pianist Sam. "Play it again Sam". Dat was wat Ilsa met haar schitterende ogen zei tegen Sam als verzoek om "As Tears Go By" te spelen. En zo bevatte deze film toch echt wel meer mooie scènes zoals die scène waarbij Louis Renault de wijn met het merk Vichy in de prullenbak gooide. Tja, voor wie het nog niet weet stond Vichy destijds voor het Franse bewind dat collaboreerde met Nazi Duitsland. Vandaar die actie van Louis.

Edit: Het moge duidelijk zijn dat ik van mijn eerdere berichten over Casablanca volledig afstand neem. Die kunnen regelrecht de prullenbrak in.

4.5*

Mijn complimenten wibro, dat zie je niet vaak dat iemand aan zelfreflectie doet.

Lastig wat te vinden van dit soort oudere klassiekers. Want naast dat je ze door hun status eigenlijk al niet meer neutraal kan benaderen vind ik het ook überhaupt lastig om oudere films te bekijken met mijn 21e eeuwse oog. De manier van acteren (en eigenlijk alles) is zo anders dan nu dat ik nooit weet of ik het nou echt goed vind, of alleen 'voor die tijd' of 'weleens grappig om te zien'.

Maar het had wel vrijwel heel de speelduur mijn aandacht, en dat is ook lang niet altijd zo. De scènes waarin je erachter komt hoe het gelopen is met Rick en Ilsa vond ik wel het boeiendst om te zien, en door de film heen zitten hier en daar best leuke scènes en spitsvondige teksten.

Voor mij persoonlijk was het wel iets te weinig romance en iets teveel intrige-gedoe er omheen. Dat de film gebaseerd is op een toneelstuk dat merk je ook wel, het weet nooit helemaal los te komen van de toneelachtige sfeer. Daarnaast heeft het weer het stevige tempo dat je vaak ziet bij films uit deze tijd. Echt een heel andere manier van tekst-acteren dan dat je vandaag de dag ziet.

Ik denk dat het een film is die bij een tweede kijkbeurt pas echt op zijn plek valt omdat je de eerste keer echt nog bezig bent met wat er nu precies gebeurt. Wellicht dat het een groeier is (mocht ik ooit nog eens zin hebben om hem te zien, wat ik niet denk).

3,5*

Het Casablanca uit WO II waar de film zich afspeelt is een stadje voor vluchtelingen uit alle hoeken van Europa, waar iedereen de tijd doodt met op café zitten, met gokken, met dealen op de zwarte markt in afwachting van een visum voor Amerika. Een egoïstische caféhouder, Rick, schippert tussen zijn gevoelens voor een liefdesontgoocheling die opnieuw komt opdagen, en zijn inborst als vroegere verzetsfiguur om de zwakkeren te helpen. Hij heeft twee visums in bezit gekregen, maar zal hij die geven aan de persoon die hem het meest gekwetst heeft? Zal zijn egoïsme het halen of zijn idealisme? Moeilijke dilemma's leveren uitstekende films af en dat bewijst Casablanca. Het is schitterend geschreven met sterke personages, leuke wendingen en een machtig einde. All time classic, en terecht!

Ik vond het een mooie film met een spannend en onderhoudend verhaal , feitelijk is het natuurlijk een love story met thriller elementen er goed in verwerkt .
Zowel Bogard als Bergman spelen goed en hun back story word prima getimed verteld en niet te vroeg onthuld .

Typisch product van zijn tijd: hyperromantisch, escapisme, die typische vergoddelijking van sterren, en bestaat helaas voor het overgrote merendeel uit pratende mensen: het plot wordt volledig aan elkaar gepraat in zijige dialogen en zwoele tonen. Slechts zelden gebeurt er ook iets wat NIET pratend plaatsvindt.

Leuk als je nostagisch bent naar hollywood, of van luisteren houdt

Leuke film. Dit is zo'n quotable film. Zeker de moeite waard. Hier moet je gewoon om de leeftijd heen kijken. Heel leuk

Casablanca. Ik moet zeggen dat ik er meer van had verwacht. Tweede Wereldoorlog interesseert me zeker, maar dit is vooral een romance. Ik ging echter helemaal niet mee in het liefdesverhaal. Er hing weinig aantrekkingskracht in de lucht. De driehoeksverhouding werkt maar gedeeltelijk. Dit heb ik al beter gezien in andere films.

Ik vind ook dat we maar weinig sfeer krijgen van Casablanca. Het begin was best goed maar daarna blijven we grotendeels in dat eentonige café van Rick. De muziekscènes zijn aangenaam, dat zeker, maar voegen niet altijd iets toe. Er is ook een nummer dat nostalgie oproept voor Rick en Ilsa hun tijd in Parijs. Ik was daar niet bij dus dat nostalgische gevoel kwam voor mij niet mee. De beste scène is ongetwijfeld de Marseillaise.

Ik vind het hele verhaal ook maar weinig boeiend. Simplistisch gezien gaat het over een koppel dat een visa nodig heeft om naar Amerika te kunnen reizen. Dit visum krijgen ze uiteindelijk. Precies alsof je op het gemeentehuis iets aanvraagt, een internationaal paspoort bv, maar je vergeet je handtekening en moet nog eens terugkomen. Nooit gedacht dat iemand hier een film over zou maken, maar in 1942 dachten ze in oorlogstijd duidelijk aan zulke zaken.

Ja, want in de Tweede Wereldoorlog had je de visa maar aan te vragen op het gemeentehuis.

De film gaat uiteindelijk over wat Rick met de visa doet: houdt hij er eentje voor zichzelf en reist hij met Ilsa naar Amerika, of offert hij zichzelf op voor haar, en haar nieuwe geliefde? Niet zo simplistisch als jij het voorstelt. Of heb je een deel van de film gemist omdat je nog eens moest terugkomen naar het gemeentehuis?

Precies of ik dat "ingewikkelde" plot gemist heb tijdens een film die ongeveer 100 minuten duurt.
Simplistisch betekent iets eenvoudiger voorstellen dan het in werkelijkheid is. Zet gewoon Rick aan het loket en je hebt wat je wil

Wauw, ik leer Nederlands met Alathir!


Dat bedoel ik met dat je het punt gemist hebt, voor Rick is het net een heel dilemma wat hij met die visa zal doen. De scenaristen wisten het zelf lange tijd niet en hebben pas laat beslist om het einde zo vorm te geven. Eén van de ontroerendste eindes uit de filmgeschiedenis, als je het mij vraagt.

Hahaha, jij denkt dat ik dat punt gemist heb, maar dat is helemaal niet zo. Ik ben hier dus gewoon mee aan het lachen voor alle duidelijkheid. Nog wat minder simplistisch zodat je kan volgen: Rick doet ook nog eens moeilijk aan het loket

En wat de scenaristen wel of niet beslist hebben daar merk ik niets van. Er is maar 1 scenario opgenomen.

Ik moet toch ook besluiten dat je iets van de film gemist hebt. Het geniale zit niet zozeer in de sfeer of de oorlogssituatie maar in de dialogen en de relaties tussen de verschillende personages;

Ik ben het daar niet mee eens. Duffe dialogen, die doorheen de vele jaren opgehemeld zijn tot en met. Relaties in deze film lieten me volledig koud, de personages zijn eendimensionaal. Er worden geen motieven gegeven die hun acties verklaren. Ik ben nog mild geweest in de score. Het had eveneens een 1.5* kunnen zijn.

Bullshit. Die ene zin bewijst nu net dat je de film totaal niet doorprikt hebt want de motieven zijn er wel degelijk al worden ze je niet op een plateau geserveerd. Rick maakt via zijn bittere hereniging met Ilsa een hele innerlijke verandering door van een cynische lul tot een held. Hij vindt bij afloop de strijd tegen het fascisme veel belangrijker dan zijn persoonlijke grieven voor een verloren liefde. Hij is een beter mens geworden . Maar goed your loss. Herzieningen doen soms wonderen zou ik zeggen.

Een zeer ongeloofwaardige transformatie vooral. Narcistische cynici kun je niet veranderen, die willen enkel zelf winnen.

Time out! Tijd voor zoiets als zelfreflectie.

Diep vanbinnen is hij een sentimentalist. Louis doorziet dat, en Rick spreekt hem niet tegen Maar die dialoog heb je vast gemist toen het jouw beurt was aan het loket.

Waarmee dus wordt aangetoond dat Rick weliswaar een cynicus is, maar zeker geen narcist.

Het zou je trouwens verrijken als je probeert wat uit de visie van een ander te halen in plaats van er overheen te walsen. Voor je het weet vinden mensen je een...... nou ja, laat ook maar.