Casablanca (1942)

Deze film maar weer eens herzien. Dat werd wel tijd ook want met mijn recensie van zo'n pakweg 10 jaar geleden lokte ik nogal wat reacties uit. Ik had het met Casablanca destijds over gedateerdheid en ik wrong mij in allerlei bochten om te verklaren waarom ik de film gedateerd vond. Allemaal onzin verklaringen vind ik nu achteraf. Bij een film gaat het over hoe jij een film beleeft, de stemming die een film bij jou te weeg brengt. En in dat geval is er met Casablanca helemaal niets mis. Schitterende romantische scènes met Ilsa (Ingrid Bergman) en Rick (Humphrey Bogard), mooie nostalgische muziek gespeeld door de zanger/pianist Sam. "Play it again Sam". Dat was wat Ilsa met haar schitterende ogen zei tegen Sam als verzoek om "As Tears Go By" te spelen. En zo bevatte deze film toch echt wel meer mooie scènes zoals die scène waarbij Louis Renault de wijn met het merk Vichy in de prullenbak gooide. Tja, voor wie het nog niet weet stond Vichy destijds voor het Franse bewind dat collaboreerde met Nazi Duitsland. Vandaar die actie van Louis.

Edit: Het moge duidelijk zijn dat ik van mijn eerdere berichten over Casablanca volledig afstand neem. Die kunnen regelrecht de prullenbrak in.

4.5*

Mijn complimenten wibro, dat zie je niet vaak dat iemand aan zelfreflectie doet.

The immortal ‘Casablanca’: Why the Old Hollywood’s Everlasting Masterpiece Is Still Beloved

Lastig wat te vinden van dit soort oudere klassiekers. Want naast dat je ze door hun status eigenlijk al niet meer neutraal kan benaderen vind ik het ook überhaupt lastig om oudere films te bekijken met mijn 21e eeuwse oog. De manier van acteren (en eigenlijk alles) is zo anders dan nu dat ik nooit weet of ik het nou echt goed vind, of alleen 'voor die tijd' of 'weleens grappig om te zien'.

Maar het had wel vrijwel heel de speelduur mijn aandacht, en dat is ook lang niet altijd zo. De scènes waarin je erachter komt hoe het gelopen is met Rick en Ilsa vond ik wel het boeiendst om te zien, en door de film heen zitten hier en daar best leuke scènes en spitsvondige teksten.

Voor mij persoonlijk was het wel iets te weinig romance en iets teveel intrige-gedoe er omheen. Dat de film gebaseerd is op een toneelstuk dat merk je ook wel, het weet nooit helemaal los te komen van de toneelachtige sfeer. Daarnaast heeft het weer het stevige tempo dat je vaak ziet bij films uit deze tijd. Echt een heel andere manier van tekst-acteren dan dat je vandaag de dag ziet.

Ik denk dat het een film is die bij een tweede kijkbeurt pas echt op zijn plek valt omdat je de eerste keer echt nog bezig bent met wat er nu precies gebeurt. Wellicht dat het een groeier is (mocht ik ooit nog eens zin hebben om hem te zien, wat ik niet denk).

3,5*

Het Casablanca uit WO II waar de film zich afspeelt is een stadje voor vluchtelingen uit alle hoeken van Europa, waar iedereen de tijd doodt met op café zitten, met gokken, met dealen op de zwarte markt in afwachting van een visum voor Amerika. Een egoïstische caféhouder, Rick, schippert tussen zijn gevoelens voor een liefdesontgoocheling die opnieuw komt opdagen, en zijn inborst als vroegere verzetsfiguur om de zwakkeren te helpen. Hij heeft twee visums in bezit gekregen, maar zal hij die geven aan de persoon die hem het meest gekwetst heeft? Zal zijn egoïsme het halen of zijn idealisme? Moeilijke dilemma's leveren uitstekende films af en dat bewijst Casablanca. Het is schitterend geschreven met sterke personages, leuke wendingen en een machtig einde. All time classic, en terecht!

Ik vond het een mooie film met een spannend en onderhoudend verhaal , feitelijk is het natuurlijk een love story met thriller elementen er goed in verwerkt .

Zowel Bogard als Bergman spelen goed en hun back story word prima getimed verteld en niet te vroeg onthuld .

Typisch product van zijn tijd: hyperromantisch, escapisme, die typische vergoddelijking van sterren, en bestaat helaas voor het overgrote merendeel uit pratende mensen: het plot wordt volledig aan elkaar gepraat in zijige dialogen en zwoele tonen. Slechts zelden gebeurt er ook iets wat NIET pratend plaatsvindt.

Leuk als je nostagisch bent naar hollywood, of van luisteren houdt

Leuke film. Dit is zo'n quotable film. Zeker de moeite waard. Hier moet je gewoon om de leeftijd heen kijken. Heel leuk

Casablanca. Ik moet zeggen dat ik er meer van had verwacht. Tweede Wereldoorlog interesseert me zeker, maar dit is vooral een romance. Ik ging echter helemaal niet mee in het liefdesverhaal. Er hing weinig aantrekkingskracht in de lucht. De driehoeksverhouding werkt maar gedeeltelijk. Dit heb ik al beter gezien in andere films.

Ik vind ook dat we maar weinig sfeer krijgen van Casablanca. Het begin was best goed maar daarna blijven we grotendeels in dat eentonige café van Rick. De muziekscènes zijn aangenaam, dat zeker, maar voegen niet altijd iets toe. Er is ook een nummer dat nostalgie oproept voor Rick en Ilsa hun tijd in Parijs. Ik was daar niet bij dus dat nostalgische gevoel kwam voor mij niet mee. De beste scène is ongetwijfeld de Marseillaise.

Ik vind het hele verhaal ook maar weinig boeiend. Simplistisch gezien gaat het over een koppel dat een visa nodig heeft om naar Amerika te kunnen reizen. Dit visum krijgen ze uiteindelijk. Precies alsof je op het gemeentehuis iets aanvraagt, een internationaal paspoort bv, maar je vergeet je handtekening en moet nog eens terugkomen. Nooit gedacht dat iemand hier een film over zou maken, maar in 1942 dachten ze in oorlogstijd duidelijk aan zulke zaken.

Hahaha, jij denkt dat ik dat punt gemist heb, maar dat is helemaal niet zo. Ik ben hier dus gewoon mee aan het lachen voor alle duidelijkheid. Nog wat minder simplistisch zodat je kan volgen: Rick doet ook nog eens moeilijk aan het loket

En wat de scenaristen wel of niet beslist hebben daar merk ik niets van. Er is maar 1 scenario opgenomen.

Ik moet toch ook besluiten dat je iets van de film gemist hebt. Het geniale zit niet zozeer in de sfeer of de oorlogssituatie maar in de dialogen en de relaties tussen de verschillende personages;

Ik ben het daar niet mee eens. Duffe dialogen, die doorheen de vele jaren opgehemeld zijn tot en met. Relaties in deze film lieten me volledig koud, de personages zijn eendimensionaal. Er worden geen motieven gegeven die hun acties verklaren. Ik ben nog mild geweest in de score. Het had eveneens een 1.5* kunnen zijn.

Een zeer ongeloofwaardige transformatie vooral. Narcistische cynici kun je niet veranderen, die willen enkel zelf winnen.

Diep vanbinnen is hij een sentimentalist. Louis doorziet dat, en Rick spreekt hem niet tegen Maar die dialoog heb je vast gemist toen het jouw beurt was aan het loket.

Waarmee dus wordt aangetoond dat Rick weliswaar een cynicus is, maar zeker geen narcist.

Het zou je trouwens verrijken als je probeert wat uit de visie van een ander te halen in plaats van er overheen te walsen. Voor je het weet vinden mensen je een...... nou ja, laat ook maar.

Mwa.

Wederom een oude filmklassieker die me niet weet te overtuigen. Het is me vaker een raadsel waarom enkele titels klassiekers zijn geworden en na het zien van Casablanca drijft datzelfde raadsel weer naar boven in mijn gedachte. Niet zo'n teleurstelling als enkele andere klassiekers, maar nog steeds niet top.

Om mijn kritiek te openen zou ik graag willen zeggen dat ik het acteerwerk van Bogart 10x niks vind. Geen emotie, geen uitdrukking. Een serieus zwakke acteerprestatie. Ik zou willen zeggen dat het zijn karakter is die zo in elkaar zit, maar dan is het me een raadsel hoe zo'n figuur ooit een succesvol restaurant heeft weten te openen.

Andere bijrollen verschillen van niet zo bijzonder naar wel oké. Bergman acteert wel met passie, en Lorre in zijn korte rol kon mij ook zeer bekoren. Wilson deed het ook goed. Henreid vond ik dan net als Bogart een erg slechte prestatie neerzetten. Niet stoer, niet memorabel, niets eigenlijk.

Visueel zitten er degelijke beelden bij, maar vaak ondersteunt door slecht camerawerk. Alsof de camera te zwaar was voor diegene die hem vasthield. "Hou dat beeld eens stil" was een gedachte die regelmatig bij me opkwam. De sets zijn best groots voor de rest, maar ook niet heel bijzonder. Het meest geslaagde stuk vond ik wellicht het treinstation in de regen.

De romantiek vond ik wat ongemakkelijk en vooral een beetje suf, zogenaamd tranentrekkende scenes heb ik ook niet kunnen bekennen. Het verhaal zelf kent wel een aardige flow. Het tempo is erg gezond en het is geen probleem om door de 102 minuten heen te komen. Er gebeurt genoeg in Casablanca en de speelduur is bovendien niet te lang.

Hier en daar is de film mooi versierd, en je komt er prima doorheen. Dat overkomt me niet vaak bij oude klassiekers, dus sta ik bereid een hoger cijfer te geven dan dat ik normaal voor dit soort films geef. Ik zie er gewoon niet de grote klassieker in die een hoop anderen er wel in zien.

Ik kijk vaker graag een oudere film(noir) in ZW/W. Heb deze nóg maar eens bekeken, wat ook wel nodig was. Ik kan hem nu meer waarderen, maar waarom dit als een meesterwerk te boek staat ontgaat mij nog steeds. Een niet onaardig, vrij overzichtelijk liefdesdrama in een aantrekkelijke setting, meer kan ik er niet van maken.

Dan kan ik Citizen Kane (om maar eens iets te noemen uit die tijd) toch eerder aanbevelen.

Casablanca, de naam, Bogart, het duo dat naar het schijnt niet door één deur kon, en de bijzondere roerige tijd dat het opgenomen werd en zich afspeelt. Genoeg om een klassieker te zijn, en een klassieker kan ik wel waarderen, toch blijft deze film voor mij alleen bij naam een klassieker.

Behoorlijk is het begin waar de film zeker de uitstraling heeft van een film die met veel zorg gemaakt is. Rick als uitbater lijkt ook best interessant en in plaats van een oorlogsfilm lijkt het in het begin vooral een beetje naar een misdaad achtige maffia geval te neigen waar Rick de meeste dingen bepaald en aanstuurt. The plot thickens wanneer de moffen en Ricks oude liefde arriveren waarna het langzaam in een romantisch drama veranderd.

Hoewel de film zich in een uitermate interessant tijdvak afspeelt met alle angst en spanning van dien komt dat er maar sporadisch uit en lijkt het vooral ondergeschikt aan het drama die tussen Rick, Ilsa en Victor opgezet wordt. Iets dat voor mij niet echt werkt, het acteren vooral tussen Bogart en Bergman is interessant vanwege de zogenaamde wrijving die er kennelijk tussen de twee zou zijn, meeleven met de karakters doe ik echter geen moment, net als de stijve Victor. Dan is vooral het tempo in het middendeel met de flashbacks trager dan traag, iets dat natuurlijk in het tijdsbeeld van '42 gezien moet worden, toch heb ik daar al de conclusie getrokken dat dit hem niet gaat worden voor mij en Casablanca je kennelijk moet liggen.

Casablanca blijft daarom voor mij bij een aardige poging, waar het nog wel leuk is de rol van Dooley Wilson als pianist Sam en de bekende regel: play it again Sam te benoemen. Verder zal ik dit erg snel vergeten verwacht ik. Jammer maar helaas.

Gisteren in de lokale cinema gezien, waar ie als onderdeel van een filmklassiekerprogramma draaide. Ten allereerste was dat al een heel fijne ervaring, maar dat terzijde. Het mooie zwart-witbeeld zag er heerlijk authentiek, en tegelijkertijd kraakhelder, uit. De visuele kwaliteiten van Casablanca verrasten me heel positief; de set van Ricks café bijvoorbeeld, waar een groot deel van de film zich afspeelt, ziet er ontzettend sfeervol en mooi aangekleed uit. Het heeft een soort gezellig sfeertje over zich heen hangen allemaal. De grootste sterktes van de film vind ik echter de dialogen en de personages. De teksten zijn gewoon zéér sterk geschreven, doorspekt met een zekere intelligentie en scherpte. Niet voor niets dat zo veel quotes tachtig jaar na dato nog onderdeel zijn van het culturele gemeengoed. Het zijn echter vooral de leuke personages, vertolkt door sterke acteurs, die van deze film een échte klassieker maken. De zwoele aantrekkingskracht tussen de personages van Bogart en Bergman is sowieso sterk geportretteerd, maar ook de vele zijfiguren brengen kleur, charme en humor met zich mee. Vooral Claude Rains als de opportune kapitein Louis Renault kan geregeld een lach ontlokken. Het betreft hier natuurlijk een film over een duistere periode, gemaakt in die duistere periode, maar Casablanca wordt nooit een zwaarmoedige film. Misschien hier en daar wat melancholisch, in de scènes die terugblikken naar Parijs bijvoorbeeld, maar dat past bij de sfeer.

De propagandistische laag valt uiteraard te bespeuren; de evolutie die Rick doormaakt, van cynicus naar iemand die zich opnieuw wilt inzetten voor de goede zaak, moest het Amerikaanse volk een spiegel voor het gezicht houden, en omdat het echt tijdens WOII zelf gemaakt is, is Casablanca naast een film evengoed een tijdsdocument. Maar toch is het, ondanks die zaken, vooral knap hoe goed deze film de tand des tijds heeft doorstaan, en dus zeker niét alleen een goede film is in de context van die tijd. Een terechte klassieker. 4*.