
Casablanca (1942)
Verenigde Staten
Drama / Romantiek
102 minuten
geregisseerd door Michael Curtiz
met Humphrey Bogart, Ingrid Bergman en Paul Henreid
Tijdens de Tweede Wereldoorlog runt de verbannen Amerikaan Rick Blaine een bar in Casablanca. Rick krijgt twee belangrijke douane-papieren in z'n bezit. Als de Nazi Strasser in Casablanca arriveert, doet de plaatselijke agent Renault alles om hem te plezieren: zo belooft hij dat hij ervoor zal zorgen dat de Tsjecho-Slowaakse verzetsleider Victor Laszo de stad niet uit zal komen om naar de VS te vluchten. Tot Rick's verrassing arriveert Laszlo in Casablanca met Rick's oude liefde Ilsa.
- nummer 82 in de top 250
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=PD9HDwMcfRE
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (8,5 / 520576)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)iTunes: € 7,99 / huur € 2,99Google Play: € 7,99 / huur € 2,99Pathé Thuis: vanaf € 9,99 / huur € 2,99Edit: Het moge duidelijk zijn dat ik van mijn eerdere berichten over Casablanca volledig afstand neem. Die kunnen regelrecht de prullenbrak in.
4.5*
Maar het had wel vrijwel heel de speelduur mijn aandacht, en dat is ook lang niet altijd zo. De scènes waarin je erachter komt hoe het gelopen is met Rick en Ilsa vond ik wel het boeiendst om te zien, en door de film heen zitten hier en daar best leuke scènes en spitsvondige teksten.
Voor mij persoonlijk was het wel iets te weinig romance en iets teveel intrige-gedoe er omheen. Dat de film gebaseerd is op een toneelstuk dat merk je ook wel, het weet nooit helemaal los te komen van de toneelachtige sfeer. Daarnaast heeft het weer het stevige tempo dat je vaak ziet bij films uit deze tijd. Echt een heel andere manier van tekst-acteren dan dat je vandaag de dag ziet.
Ik denk dat het een film is die bij een tweede kijkbeurt pas echt op zijn plek valt omdat je de eerste keer echt nog bezig bent met wat er nu precies gebeurt. Wellicht dat het een groeier is (mocht ik ooit nog eens zin hebben om hem te zien, wat ik niet denk).
3,5*
Zowel Bogard als Bergman spelen goed en hun back story word prima getimed verteld en niet te vroeg onthuld .
Leuk als je nostagisch bent naar hollywood, of van luisteren houdt
Ik vind ook dat we maar weinig sfeer krijgen van Casablanca. Het begin was best goed maar daarna blijven we grotendeels in dat eentonige café van Rick. De muziekscènes zijn aangenaam, dat zeker, maar voegen niet altijd iets toe. Er is ook een nummer dat nostalgie oproept voor Rick en Ilsa hun tijd in Parijs. Ik was daar niet bij dus dat nostalgische gevoel kwam voor mij niet mee. De beste scène is ongetwijfeld de Marseillaise.
Ik vind het hele verhaal ook maar weinig boeiend. Simplistisch gezien gaat het over een koppel dat een visa nodig heeft om naar Amerika te kunnen reizen. Dit visum krijgen ze uiteindelijk. Precies alsof je op het gemeentehuis iets aanvraagt, een internationaal paspoort bv, maar je vergeet je handtekening en moet nog eens terugkomen. Nooit gedacht dat iemand hier een film over zou maken, maar in 1942 dachten ze in oorlogstijd duidelijk aan zulke zaken.
Ik vind het hele verhaal ook maar weinig boeiend. Simplistisch gezien gaat het over een koppel dat een visa nodig heeft om naar Amerika te kunnen reizen. Dit visum krijgen ze uiteindelijk. Precies alsof je op het gemeentehuis iets aanvraagt, een internationaal paspoort bv, maar je vergeet je handtekening en moet nog eens terugkomen. Nooit gedacht dat iemand hier een film over zou maken, maar in 1942 dachten ze in oorlogstijd duidelijk aan zulke zaken.
Ja, want in de Tweede Wereldoorlog had je de visa maar aan te vragen op het gemeentehuis.
De film gaat uiteindelijk over wat Rick met de visa doet: houdt hij er eentje voor zichzelf en reist hij met Ilsa naar Amerika, of offert hij zichzelf op voor haar, en haar nieuwe geliefde? Niet zo simplistisch als jij het voorstelt. Of heb je een deel van de film gemist omdat je nog eens moest terugkomen naar het gemeentehuis?
Ja, want in de Tweede Wereldoorlog had je de visa maar aan te vragen op het gemeentehuis.
De film gaat uiteindelijk over wat Rick met de visa doet: houdt hij er eentje voor zichzelf en reist hij met Ilsa naar Amerika, of offert hij zichzelf op voor haar, en haar nieuwe geliefde? Niet zo simplistisch als jij het voorstelt. Of heb je een deel van de film gemist omdat je nog eens moest terugkomen naar het gemeentehuis?

Precies of ik dat "ingewikkelde" plot gemist heb tijdens een film die ongeveer 100 minuten duurt.
Simplistisch betekent iets eenvoudiger voorstellen dan het in werkelijkheid is. Zet gewoon Rick aan het loket en je hebt wat je wil
Wauw, ik leer Nederlands met Alathir!
Dat bedoel ik met dat je het punt gemist hebt, voor Rick is het net een heel dilemma wat hij met die visa zal doen. De scenaristen wisten het zelf lange tijd niet en hebben pas laat beslist om het einde zo vorm te geven. Eén van de ontroerendste eindes uit de filmgeschiedenis, als je het mij vraagt.
En wat de scenaristen wel of niet beslist hebben daar merk ik niets van. Er is maar 1 scenario opgenomen.
. Er worden geen motieven gegeven die hun acties verklaren.
Bullshit. Die ene zin bewijst nu net dat je de film totaal niet doorprikt hebt want de motieven zijn er wel degelijk al worden ze je niet op een plateau geserveerd. Rick maakt via zijn bittere hereniging met Ilsa een hele innerlijke verandering door van een cynische lul tot een held. Hij vindt bij afloop de strijd tegen het fascisme veel belangrijker dan zijn persoonlijke grieven voor een verloren liefde. Hij is een beter mens geworden . Maar goed your loss. Herzieningen doen soms wonderen zou ik zeggen.
(...) cynici kun je niet veranderen, die willen enkel zelf winnen.
Een zeer ongeloofwaardige transformatie vooral. Narcistische cynici kun je niet veranderen, die willen enkel zelf winnen.
Diep vanbinnen is hij een sentimentalist. Louis doorziet dat, en Rick spreekt hem niet tegen

Een zeer ongeloofwaardige transformatie vooral. Narcistische cynici kun je niet veranderen, die willen enkel zelf winnen.
Waarmee dus wordt aangetoond dat Rick weliswaar een cynicus is, maar zeker geen narcist.
Het zou je trouwens verrijken als je probeert wat uit de visie van een ander te halen in plaats van er overheen te walsen. Voor je het weet vinden mensen je een...... nou ja, laat ook maar.
Wederom een oude filmklassieker die me niet weet te overtuigen. Het is me vaker een raadsel waarom enkele titels klassiekers zijn geworden en na het zien van Casablanca drijft datzelfde raadsel weer naar boven in mijn gedachte. Niet zo'n teleurstelling als enkele andere klassiekers, maar nog steeds niet top.
Om mijn kritiek te openen zou ik graag willen zeggen dat ik het acteerwerk van Bogart 10x niks vind. Geen emotie, geen uitdrukking. Een serieus zwakke acteerprestatie. Ik zou willen zeggen dat het zijn karakter is die zo in elkaar zit, maar dan is het me een raadsel hoe zo'n figuur ooit een succesvol restaurant heeft weten te openen.
Andere bijrollen verschillen van niet zo bijzonder naar wel oké. Bergman acteert wel met passie, en Lorre in zijn korte rol kon mij ook zeer bekoren. Wilson deed het ook goed. Henreid vond ik dan net als Bogart een erg slechte prestatie neerzetten. Niet stoer, niet memorabel, niets eigenlijk.
Visueel zitten er degelijke beelden bij, maar vaak ondersteunt door slecht camerawerk. Alsof de camera te zwaar was voor diegene die hem vasthield. "Hou dat beeld eens stil" was een gedachte die regelmatig bij me opkwam. De sets zijn best groots voor de rest, maar ook niet heel bijzonder. Het meest geslaagde stuk vond ik wellicht het treinstation in de regen.
De romantiek vond ik wat ongemakkelijk en vooral een beetje suf, zogenaamd tranentrekkende scenes heb ik ook niet kunnen bekennen. Het verhaal zelf kent wel een aardige flow. Het tempo is erg gezond en het is geen probleem om door de 102 minuten heen te komen. Er gebeurt genoeg in Casablanca en de speelduur is bovendien niet te lang.
Hier en daar is de film mooi versierd, en je komt er prima doorheen. Dat overkomt me niet vaak bij oude klassiekers, dus sta ik bereid een hoger cijfer te geven dan dat ik normaal voor dit soort films geef. Ik zie er gewoon niet de grote klassieker in die een hoop anderen er wel in zien.
Dan kan ik Citizen Kane (om maar eens iets te noemen uit die tijd) toch eerder aanbevelen.