One Flew over the Cuckoo's Nest (1975)

Gezien de reputatie van deze film had ik er misschien toch iets meer van verwacht.

De acteerprestaties zijn top en de acteurs spelen heel goed samen maar zoals ik hierboven ook al lees was het visueel gezien niets bijzonders. Het speelt zich natuurlijk ook voor een groot deel af in dezelfde ruimte maar ik heb me af en toe ook wel gestoord aan (in mijn ogen) momenten waarin er op iemands gezicht werd ingezoomd.

Uiteraard moet een film gezien worden als werk op zich maar een vergelijking met het boek was voor mij toch onvermijdelijk. Er moeten altijd keuzes worden gemaakt bij de verfilming van een boek maar de keuzes die werden gemaakt vond ik toch niet altijd even logisch. Na afloop van de film had ik dan ook een heel ander gevoel dan na het lezen van het boek. Enkele voorbeelden:
- Het bevreemdende effect van het boek valt weg. Na het lezen van het boek wist ik nog altijd niet duidelijk wat echt en wat niet echt was (bvb. de geluiden uit de muren, "the control panel",...).
- Chief Bromden heeft in de film slechts een bijrol. Zijn verhaal valt dus volledig weg.
- De karakterontwikkeling van McMurphy. In het boek krijgen we te lezen hoe McMurphy zich naar het einde toe meer terugtrekt en hoe de anderen zich vragen beginnen te stellen bij zijn oprechtheid, op aansturen van Nurse Ratched. Dit ontbreekt bijna volledig in de film en geeft ons toch een heel ander gevoel op het einde.
- Heel specifiek: in de film valt McMurphy Nurse Ratched aan wanneer zij na Billy's zelfmoord zegt dat ze moeten verdergaan met de routine van de dag. Dit is inderdaad wel een weerzinwekkende manier om te reageren op iemands dood maar in het boek begint Nurse Ratched meteen met het beschuldigen van McMurphy. Dit zet veel meer haar onmenselijke karakter in de verf. Daarbij komt ook nog de zelfmoord van Cheswick eerder in het boek, moegetergd door Nurse Ratched.
- Het einde van het boek is ook tragischer omdat Nurse Ratched weldegelijk haar macht verliest. Na haar aanval verliest ze haar stem en ook haar gezag over de mannen. Haar ultieme wraak volgt dan in de lobotomie van McMurphy. We lezen echter ook dat vele patiënten het ziekenhuis verlaten. In het boek verliest Nurse Ratched dus ook veel terwijl dit in de film niet zo is.

Toch heb ik van deze film genoten, vooral dan van de acteerprestaties, met name die van Louise Fletcher, die je echt wel de nek wil omdraaien.

4* (ter vergelijking, boek krijgt 4,5*)

Wat een schitterde film. De acteerprestaties van de gehele cast is uitmuntend. Heb genoten van dit drama. Ook een vette 10 voor de regie van Milos Forman. Ik ga hem zeker op termijn nog een keer kijken, want dat is al een aantal jaren geleden. Er is ook een komedie die zich afspeelt in een psychiatrische inrichting nl. The Dream Team uit 1989. Ook zeker een aanrader.

Blijft een van mijn favoriete films. Vaak gezien en kan er nog steeds van genieten. De perfecte film bestaat niet, maar er zijn er een paar die in de buurt komen voor mij waaronder deze. Heeft de tand des tijds ook goed doorstaan.

Ik heb deze film een aantal keer gezien en in zijn categorie een van de beste aller tijden. De emoties, het acteren, de setting, het verhaal, alles klopt. Ook tijdloos denk ik. Mensen zijn niets veranderd in al die jaren, waarschijnlijk allemaal nog triester geworden. En als er in onze familie een spel gespeeld wordt en het duurt te lang dan komt er altijd wel iemand met de zin:

"play the game Harding"

Wilde de film al heel lang zien, vooral vanwege de goede kritieken. Nu eindelijk gekeken en moet zeggen dat ik die begrijp. Al is het niet helemaal wat ik er van had verwacht. Daarom 4*

One Flew over the Cuckoo's Nest is een film die valt en staat met het goede acteerwerk van de gehele cast met Jack Nicholson op de voorgrond. Dit maakt het allemaal erg puur en aantrekkelijk. Om dan maar gelijk met een hoge waardering de film neer te zetten vind ik persoonlijk wat ver gaan. Zo bijzonder was het nou ook weer niet.

Goede film maar ik sluit me verder aan bij Brabants zijn commentaar enigsins overgewaardeerd .

Nicholsen steelt wel de show met zijn rol maar de spanningen tussen hem en de hoofdzuster hadden

wat meer uitgediept kunnen worden .

Het eind vond ik nogal raar gekozen maar goed .

Waar een herziening soms al niet goed voor is.

Het oog viel dit maal op een excellerende Jack Nicholson, de ene na de andere fijne bijrol, een sterk en mooi verhaal en een opbouw naar een climax waar je u tegen zegt. Waar deze climax me de eerste keer flink tegen viel, kon ik hem nu erg goed pruimen. Juist de betekenis kreeg de tijd om tot me door te dringen en liet me niet onberoerd achter.

Met recht een klassieker.

Terugblikken op filmklassiekers: One Flew Over the Cuckoo's Nest - vpro cinema - VPRO

Rechtstreekse link naar radio-uitzending

“I can't take it no more. I gotta get outta here.”

One Flew Over the Cuckoo's Nest blijft een geweldige kijkervaring. De grootste kracht van de film is de geweldige casting. Alle personages worden gespeeld door acteurs die lijken te zijn geboren voor het spelen van deze rollen. Jack Nicholson natuurlijk voorop, maar ook Danny DeVito, Christopher Lloyd, Will Sampson en natuurlijk Louise Fletcher zijn geweldig.

Het leven in een psychiatrische inrichting wordt perfect weergegeven en hoewel ik in het begin even moeite had om in het verhaal te komen, was ik na twintig minuten helemaal verkocht en zat ik gebiologeerd te kijken naar de avonturen van McMurphy en de andere patiënten. Je ziet dat de energie van McMurphy ook iets ontbrandt bij de andere patiënten, en vooral de scene met het nep commentaar bij het honkbal is hier een goed voorbeeld van. De eerste praatsessie is ook een pareltje, en natuurlijk de boottocht en het feest op het laatst. De film is ook erg grappig, en ik heb het grootste gedeelte van de film met een glimlach naar McMurphy en de andere personages zitten kijken. Nurse Ratched wordt als één van de grootste filmmonsters uit de filmgeschiedenis gezien, maar de grote kracht van de film en de acteerprestatie van Fletcher is dat je ook haar kant van het verhaal begrijpt. Ze is kil en afstandelijk maar handhaaft wel terecht regels en stelt grenzen. Sommige patiënten willen dat ook. Mijn favoriete karakter is de zwijgzame Chief Bromden, die naarmate de film vordert een steeds grotere rol speelt. De basketbalscene wordt er alleen maar beter door met de twist in het achterhoofd. Door de sterk uitgewerkte band tussen Bromden en McMurphy is de impact van het einde nog groter. Een einde wat op zichzelf al indrukwekkend is.

Geweldige film met heel veel sterke momenten waarin je zowel kunt lachen huilen en nadenken over het leven.

Jack Nicholson speelt erg rauw en nuchter ( zoals hijzelf ook gewoon is) de rest van de cast speelt ook gewoon erg goed. Erg mooi om te zien hoe de band onderling versterkt naarmate de film vordert.

De film verveelt niet en kijkt lekker weg

Daarom een dikke 4*

Ben ik zwaar teleurgesteld, had hier echt wel veel van verwacht door de globale uitmuntende en lovende reviews n scores. Maar vond het zo'n trage en saaie film. Al kon ik Nicholson's rol nog wel waarderen, z'n mimiek, manier v doen n praten, is het enige dat de film nog iets gaf. Maar alles bijeen kwam deze echt over als een middelmatige tv film dat gewoon niet m'n ding blijkt te zijn, goed voor op een zondagmiddag, als je niets anders om handen hebt n ff gewoon lui in de zetel wil hangen en geleidelijk in slaap zal vallen. Ook mega saaie muziek. Echt spijtige zaak dat ik me hier zo op verheugd heb n dit uiteindelijk maar kreeg.

Topvermaak, met een zeldzame hoeveelheid aan memorabele scenes. Vooral dat, naast het

formidabele acteerwerk van Nicholson alsook Louise Fletcher, maakt deze film tot een bizonder

aantrekkelijke kijkervaring. Ook het acteerwerk van de rest is voortreffelijk. Het is bv. niet

bepaald een homogeen groepje gekken met elk zo hun individuele trekjes. Met veel hilariteit en

humor maar ook ontroering, en stelt en passant de film de twijfelachtige behandeling van de

patienten aan de kaak waarmee de film uiteindelijk een wrange en schrijnende tik uitdeelt.

In een strak keurslijf laat de film zich ook makkelijk vertalen naar dictatoriale, onderdrukkende

samenlevingen toe, met als gevolg totale anarchie (Opstand), hier o.l.v. van het personage van

Nicholson. Het uitstapje met de boot wordt door de patienten dan ook zichtbaar ervaren als een 'geestelijke' bevrijding.

Ik heb de film een stuk of vier keer gezien, en volgens mij vereist de film ook minstens een

herkijkbeurt om ze naar waarde in te kunnen schatten. Ik was in ieder geval bij de eerste keer

nogal overrompeld en wist amper raad met wat mij ten deel was gevallen. Heden weet ik niet

anders dan dat dit voor mij een meesterwerk is.

Als er een verplichte filmlijst zou bestaan voor aankomende filmmakers dan zou deze er zeker bij moeten staan. Briljante casting en een ijzersterk verhaal.

Vele acteurs leven nog maar er zijn er ook een aantal die zijn er niet meer, Harding moest een jaar later al het loodje leggen en Chief is ook niet oud geworden. Jack Nicholson is al lang geleden gestopt met acteren, maar gelukkig laat hij een hoop goede films na, waarvan ik er zeker ook nog een paar ga herkijken.

Hier ben ik het helemaal mee eens. Ik heb deze film ergens in de jaren 80 voor het eerst gezien op VHS en vervolgens op gehuurde DVD en nu heb ik vanavond deze enorm toffe film voor denk ik de 6e keer herzien vanuit mijn eigen collectie. Deze film blijft bij uitstek een filmervaring op zich. Echt een klassieker. Een dikke 5.0 en meer.

Deze klassieker kan ik niet vaak genoeg kijken. Ik heb me opnieuw enorm vermaakt met One Flew over the Cuckoo's Nest. Jack Nickolson is ronduit geniaal en de ander patiënten hebben allemaal een uniek karakter, waar je niet op uit gekeken raakt. De hoofdzuster staat natuurlijk lijnrecht tegenover het rebelse karakter van McMurphy en dat zorgt voor vuurwerk in de dialogen. De rol van Chief is dan vervolgens ook subliem. Hoe dat allemaal aan het einde tot een climax komt, en ook nog een boodschap verwoordt, maakt het helemaal af. Van begin tot eind verveel ik me geen moment met deze geweldige film.

18 sept. verschijnt er een prequel serie van deze film/het boek op Netflix. Sarah Paulson (Suits) speelt hierin de rol van Mildred Ratched.

Ratched op TV Meter

Net in het boek van Ken Kesey begonnen, ik dacht laten we de film er dan ook maar weer even pakken, en hoewel de eerste keer me enigszins tegenviel maakt de tweede keer een betere indruk.

Een boeiend beeld word in eerste instantie neergezet van vrijbuiter Mac die denkt in het paradijs geraakt te zijn, niets is minder waar. Structuur en regelmaat, leiding waar niet aangetoornd wordt en pure verveling breken Mac al snel op, voor als hij iets kleins als het volgen van The World Series niet voor elkaar krijgt. Dan zijn er nog de merkwaardige groepsgesprekken die God weten wat voor bedoeling hebben. De patiënten vliegen elkaar alleen maar in de haren, alsof Ratched ze bewust tegen elkaar uitspeelt.

Een oorlogsverklaring is wat Mac rest, hij zal de zuster gek krijgen...of gaat Ratched Mac breken? Een behoorlijk strijd is het gevolg met een aantal hilarische scènes waar Mac niet anders wil dan dat zijn 'vrienden' iets beleven, mens zijn, keuzes maken. Het tegengestelde van Ratched uiteraard die alleen maar controle wil en rust in haar domein.

Strekking van het verhaal kan gezocht worden in de gevoerde strijd van Mac om verandering te brengen, het gevecht tegen het systeem, iets dat hij uiteindelijk met een zware prijs moet betalen. Daarentegen doet Chief het juist slimmer, door een rol te spelen en te wachten op zijn kans.

One Flew over the Cuckoo's nest is dan ook een meer dan behoorlijk film te noemen met een aantal iconische scènes en hilarische toestanden. Een uitmuntende Nicholson, De Vito, Sampson, Lloyd, Fletcher en Dourif. In passende en prachtige rollen. Eindbeoordeling is dan ook een erg boeiende en meer dan prima film.

Ik weet het natuurlijk niet zeker maar ik verwacht dat jij nog vrij jong bent. Ik heb ook enkele films die ik vroeger echt helemaal ruk vond, maar die ik nu echt super goed vond. One Flew Over the Cuckoo's Nest vond ik vanaf de allereerste keer dat ik die zag meteen een super film, en dat vind ik nu nog steeds. Elke keer weer als ik er naar kijk. Het is echt een geniale film. De soundtrack past juist perfect bij de film, en de rustige klassieke muziek is juist wat ze draaide in dergelijke inrichtingen, dat is rustgevend. En zeker in die tijd past die muziek er heel goed bij. Een goed verhaal en een ontzettend goeie cast. Echt onvoorstelbaar goed. De hele cast acteert echt fantastisch. De piep jonge Danny DeVito, en Christopher Lloyd en Brad Dourif en zo kan ik nog wel ff doorgaan. Echt een perfecte cast voor deze film en natuurlijk Jack Nicholson. Louise Fletcher zet de rol van Nurse Ratched zo goed neer dat je ook echt een hekel aan d'r krijgt. Er komt trouwens nu een nieuwe serie over Nurse Ratched, ik ben heel benieuwd hoe die serie zal zijn.

Maar om nog even terug te komen op jou recensie, ik denk echt dat je deze film nog wel ooit zult gaan waarderen. Maar als ik wereldwijd de goeie recensies nog steeds lees over deze film, zegt dat eigenlijk al genoeg dat het een klassieker en een topfilm is.

Jong is relatief, sowieso jong v geest. Maar leeftijd staat hier volledig los van. Ik ben al veel meer gaan waarderen tov vroeger. Maar een Schindler's List, ook wereldwijd zeer gewaardeerd is ook totaal m'n ding niet, een Green Mile, ook lang uitgesteld, was dan weer een topper vr mij. Het hoeft echt niet enkel gore en disturbing te zijn vr mij. Direct vermaak is misschien net iets belangrijker vr mij dan de filmtechnische kant. Ach smaken moeten verschillen.

Boeiend psychologisch drama met uitstekend spel van Nicholson en Louise Fletcher. De bijrollen met o.a. Christopher Lloyd en Danny de Vito passen perfect in het plaatje. De film boeit van de eerste tot de laatste minuut. Voor mij is One Flew Over the Cuckoo's Nest niet alleen een aanklacht tegen de psychiatry maar vooral een metafoor over een vrije geest (Nicholson) die met alle geweld ingeperkt moet worden.

Blijft op veel vlakken een erg sterke film. Maar toch kom ik niet verder dan 4*, want hoewel sterk gespeeld, de gekkies zijn te veel gekkies. Dat maakt ze wat eendimensionaal en karikaturaal en staat het echte sterke drama in de weg. Iets meer ingetogen en het had mij meer gedaan. Lachen blijft toch een vluchtige ‘emotie’.

4* blijven staan.

Deze satire over de psychiatrie wordt aanzien als één der belangrijkste films ooit. Een film die er kwam onder impuls van Kirk Douglas en zoon Michael. One Flew is het verhaal van een man die eigenlijk mentaal totaal gezond is, en die gedwongen opgesloten wordt in het gekkenhuis. Wat geestelijk "normaal" is en wat niet wordt willekeurig bepaald door autoritaire figuren zoals de verpleegster. Het doet soms meer aan een gevangenis denken dan een plaats waar mensen verzorgd worden en genezen.

Het is een strijd van de vrije geest tegen rigide regels en institutionalisering. Nicholson is een acteerwonder, dat blijkt hier opnieuw. Fletcher als ijzige trut haalt je het bloed van onder de nagels. Wat ik vooral sterk vond: de film begint vrij licht en kent zelfs voldoende komische momenten. Tijdens de "afterparty" in de laatste twintig minuten slaat het drama in al haar hevigheid toe en krijg je als kijker een koude douche. Absoluut een sterke film, zeker scriptmatig en op vlak van acteerwerk.

Wanneer je er na zoveel jaren (al weer een tijd geleden though) achter komt dat Brad Dourif gewoon Chucky is!

Topfilm wat mij betreft en goede acteerprestaties van de gehele cast.

Is en blijft een meesterwerkje, ondanks de vele malen bekeken.

Nicholson speelt hier echt puur top. (Daarom ook die ene van de 5 belangrijkste oscars dik verdiend)

Goed.

Het heeft veel te lang geduurd voordat ik deze filmklassieker eens op had gezet. Eigenlijk wilde ik de film jaren en jaren geleden al eens zien, maar het kwam er gewoon nooit van. Pas na 4.000 films kwam ik er aan toe, maar het was het wachten wel waard, want de film stelt niet bepaald teleur.

Wel moet ik gezegd hebben dat dit soort films wel het exacte type zijn die hoge recensies verkrijgen. Erg gefocust op de personages en de ontwikkeling ervan in een omgeving die net wat aparter is. Het zijn de verhalen die gewoon aanslaan, maar de uitwerking moet ook meewerken. Hoe sentimenteel die hier ook is, het werkt wel en dat is uiteindelijk wat telt.

Het acteerwerk van Nicholson is goed, al vond ik de bijrollen stiekem de echte sterren. Wat lollig om DeVito in deze rol te zien, evenals Dourif en Lloyd. Passen precies in rollen waarvan we nog niet eens wisten dat ze er zo goed inpasten. Van Fletcher had ik eigenlijk iets meer willen zien, haar personage is toch wat te uniek om vooral wat naar de zijkant geschoven te worden.

Het voordeel van de film is vooral dat het zo lekker loopt. De flow ligt goed en de gebeurtenissen zijn constant interessant, ondanks dat de film zichzelf regelmatig wat oprekt met moraal en sentiment. Niet elke scene is evenveel nodig, maar het werkt allemaal goed genoeg. Echt weggeblazen was ik niet, maar ik kan er moeilijk omheen dat ik het geen goede, genietbare film vond. Overigens ook een behoorlijk sterk einde.

Ik ben oud genoeg om deze film bij de oorspronkelijke release in de bioscoop te hebben gezien, en ik herinner me nog hoe verontwaardigd ik de bioscoop uitliep: dat zo'n behandeling mogelijk was en dan ook nog eens op een totaal gezond iemand uitgevoerd kon worden! Een jaar of tien geleden zag ik de dubbel-DVD hiervan goedkoop bij de Blokker staan, en geloof het of niet, ik heb hem al die tijd niet durven bekijken uit angst dat hij zou gaan tegenvallen – vooral voor het mogelijke overacteren van Jack Nicholson (indertijd dankzij deze film wel een soort idool geworden) was ik beducht. De uiteindelijke herziening heeft mijn twijfels gelukkig geheel weggenomen, want Nicholson is perfect, maar nú werd de show vooral gestolen door de hele supporting cast, want wat waren al die patiënten eveneens perfect – van vele mensen die later bekende gezichten zijn geworden (Danny DeVito, Christopher Lloyd, Vincent Schiavelli) kon ik me indertijd niet voorstellen dat het geen patiënten maar gewone acteurs waren, en van Sidney Lassick als de labiele Cheswick kan ik dat eigenlijk nog stééds niet.
        Naast Nicholson werd Brad Dourif eveneens een kleine held voor mij; voor het grote publiek zal hij wel altijd Gríma Wormtongue en de stem van Chucky blijven, maar voor mij is hij naast Billy Bibbitt ook Hazel Motes, de hoofdpersoon van de verfilming van Flannery O'Connors Wise blood uit 1979 door John Huston (ga die film zien!). Maar om op Cuckoo's nest terug te komen, het blijft toch een zeldzaam intense film, en bij de close-up van het gezicht van Nurse Ratched wanneer McMurphy zijn vingers om haar keel heeft voel ik nog altijd de sterke aandrang om weg te kijken.

R.I.P. Louise Fletcher (1934-2022)...

Maar weer eens herzien, vanwege het overlijden van Louise Fletcher.

Misschien wel het meest knappe aan deze film is dat werkelijk elke psychiatrische patiënt zijn eigen persoonlijkheid heeft. Het zijn stuk voor stuk geen stereotypen, maar echte mensen.

En de beste scene is die waarin McMurphy er achter komt dat veel van die mensen daar gewoon vrijwillig zitten.

Wat een topfilm. Jack Nicholson speelt deze rol wel erg overtuigend...scary.

Nog eens herzien op HBO, mooie rol van Nichelson natuurlijk. Ook leuk om DeVito, Chucky en Doc uit B2tF te zien oa. Vroeger weleens gezien, vond altijd goeie film. Maar ik kan hem nu niet echt in de tijdsgeest plaatsen, daardoor wellicht een 4 en geen 4,5 ster. Gelukkig is de (psychische) zorg een stuk verbeterd...

4*

Zeventien jaar geleden zag ik deze film en gaf 'm 4 sterren. Het was de eerste en de laatste keer dat ik 'm zag.

Vorige week las mijn vriendin het boek. De film zag ze nog nooit en daarom besloten we 'm vanavond op te zetten.

En als ik straks in bed stap, blijf ik nog even hangen bij de volgende vraag: kan ik iets aanmerken op deze film?

Helemaal top deze film wat een acteer prestatie van alle betrokken acteurs. Maar je hebt ook een dijk van een scenario nodig en dan is er nog de regie van Forman. Iemand zegt het is niets bijzonders. Maar het speelt zich af in een inrichting dan moet je het eenvoudig houden als je dan met kranen en Dolly shots aan de gang gaat om ingewikkelde shots te schieten zou totaal ongepast zijn. Less is more en Nicholson steelt de show hij is geweldig met dat baldadige hoofd van hem.

Ratchett word vaak gezien als ultiem slecht maar toch denk ik dat ze op haar manier het beste voor heeft met de patiënten. Dat maakt de film des te interessanter want we zien hier geen goed vs kwaad. Maar "het systeem" tegen de menselijkheid. De anarchie tegenover de orde. En de film laat mooi zien dat we het allebei nodig hebben maar de balans niet naar één kant moet doorschieten.

Want of het wordt chaos of het wordt een geestdodende zaak waarin mensen het plezier en hun ziel verliezen. Het blijkt uiteindelijk dat dit gevecht tussen twee uitersten alleen maar verliezers kent.Behalve dan de chief die hierdoor zijn kracht durft te tonen en weet te ontsnappen. Er was voor mc Murphy geen redding mogelijk maar zo heeft hij toch iets weten te veranderen bij de mensen om hem heen.