Pulp Fiction (1994)

Ik vind het persoonlijk heel elegant en humoristisch en bovenal intelligent, de verwijzing naar 'kiss me deadly' is me bekend en daar zal mss ook wel een stukje ontstaans geschiedenis liggen voor de koffer als motief. Maar het een sluit het andere niet uit. Voor mij past dit puzzelstukje te goed om niet te kloppen. Daarnaast is het precies het soort decadentie dat ik verwacht van een filmsnob als Tarantino.

Wauw.. ok dan verschilt onze definitie van clichés waarschijnlijk want in mijn ogen grossiert hij stereotypen en clichés, van de kleinste details tot de grote lijnen zitten zijn verhalen ermee doorspekt...

Daarom vind ik een cliché in de koffer ook zo briljant.

Clichees vind ik wat ik bij Disney zie. Prinsen en prinsesjes, Shakespeariaanse verhalen, duidelijke moraal, vaste patronen, voorspelbaarheid. Bij QT vind ik het juist onvoorspelbaar.

Een gangster die de vriendin van de baas een overdosis bezorgd, de king pin die anaal verkracht wordt, een gangster die uit de bijbel citeert, voordat hij over gaat tot executie... ik heb ze nergens eerder gezien. Ook de asynchrone vertelwijze en hoofdstukindeling is nu niet iets wat je zo vaak ziet (in ieder geval voor PF)

Dus benieuwd welke clichees zie jij daar in ziet.

Een gangster die de vriendin van de baas een overdosis bezorgd:

Dat hoofdstuk gaat over de verboden vrucht en de verboden liefde, er is wat mij betreft geen ouder cliché dan dat. De verboden vrucht gaat natuurlijk over de overdosis, maar een vrouw die twijfelt tussen meerdere lovers is wel een 'done-to-death' kasteelromannetjescliché.


De kingpin die anaal verkracht wordt:

Dat hoofdstuk gaat over Butch, niet over Marcellus. Dat gaat over de underdog die voor 1 keer met de grote prijs vlucht. Maar als hij, voordat hij terug gaat om de baas te redden, even een mooi wapen kiest kom je een ander mooi cliché tegen: 'Like a kid in a candy store'. Ook het verhaal van Fabienne's kant is wederom een kasteelromannetje. Een francaise (een muurbloempje) in een vreemd land gaat op de vlucht met een onbereikbare man. Met nog zo'n mooie 'een ruwe bolster en een blanke pit'.


Een gangster die uit de bijbel citeert, voordat hij over gaat tot executie...

Ja kom op man.. De badguy met gewetensbezwaren die tot inkeer komt en voortaan een goede badass wil zijn!? ...Daar zijn echt talloze voorbeelden van.


Zijn plots zijn cliché, zijn verhaallijnen zijn cliché, zijn karakters zijn cliché...

Ben ik het totaal niet mee eens. Zoals jij het omschrijft zijn het hooguit archetypes, dat is heel wat anders dan clichees. Ze hebben namelijk, zeker bij hem, niks aan kracht verloren.

Maar lets agree to disagree.

Ik vind het een overhypte film. Buiten de dingen die ik er al van wist vond ik er gewoon niet zo veel aan.

Ik vond het wel grappig dat ze het over patat met mayonaise hadden.

Gelukkig zijn er nog mensen die nog een eigen mening hebben, en niet zo met de cult-kudde meelopen. Ik zou het bijna cult willen noemen!

Well...let's not start sucking each others dick just yet.

Bijzonder film waarvan ik me altijd afvraag of ik iets mis of hij nu lichtelijk overhypt wordt. Want hoewel Quentin er voor zichzelf weer een bijzonder hommage van gemaakt zal hebben, ontgaat mij dat in ieder geval volledig. Ik moet dan ook bekennen dat ik vind dat er eigenlijk weinig gebeurt, op een paar enkele dingen na, en dat het een echte 'acteursfilm' is en vooral om dialoog draait.

De film begint met het stel dat de diner overvalt en in eerste instantie vrij hoogdravend, vooral Roth dan, een soort van businussplan lijkt te bespreken, de voors en tegens van bepaalde overvallen en dat op een vrij luidde toon, en dat terwijl ze eigenlijk gewoon een stel kruimeldieven zijn. In niet chronologische volgorde maken we vervolgens kennis met de revival van John Travolta, niet veel aanwezig maar wel de spin in het web criminele opperhoofd Wallace, Butch die een coup pleegt, het eerder genoemde kruimeldieven koppel en hoe deze partijen in de problemen geraken en elkaar tegenkomen soms met grote gevolgen. En zoals al eerder benoemd gebeurt er soms vrij weinig en hangt de film aan elkaar van de meeste rare dialogen en discussies met een paar geweldige uitspraken tot gevolg They fuckin' drown 'em in that shit maar soms sleept het voor mijn gevoel zich wat voort en kan het niet echt boeien.

De scene in het pandjeshuis is op bevreemdende wijze geniaal en bijzonder kostelijk te noemen. 'Bring out the gimp' is ronduit geniaal gespeeld met Peter Greene overtuigend als gladde sadist. De scene overigens met de overdosis is ook buitengewoon. Geweldig hoe Vega haar op de grond laat vallen al discussiërend met Lance. De scene in de woonkamer is vervolgens geniaal met een vrij lange shot waar iedereen zich mee bemoeid en het gescheld niet van de lucht is, mooiste de tweede aanwezige vrouw op de bank die alles zit te volgen alsof het een tenniswedstrijd is. Grappig overigens hoe Vega vanaf aankomst tot het eten in het restaurant zo stoned als een garnaal is, overigens bediend door een nagenoeg onherkenbare Steve Buscemi als ober Buddy Holly. De toestand waar Winston Wolf te hulp moet schieten is ook best vermakelijk. WHAT THE FUCK AM I DOIN' IN THE BACK? YOU'RE THE MOTHERFUCKER WHO SHOULD BE ON BRAIN DETAIL!

De stijl en het tijdsbeeld met de heerlijke muziek is prachtig. De niet chronologische volgorde en hoe de drie verhalen in elkaar grijpen is kunstig, de bovengenoemde scenes zijn hilarische en vooral als de spanning en emoties stijgen zijn er ronduit kostelijke dialogen, maar toch gaat het geouwehoer mij soms net wat te vaak nergens over. In dat kader vind ik dat Quentin betere films heeft. Desondanks is Pulp Fiction een vermakkelijke en soms kostelijke film met prima acteerprestaties, vooral Jackson is erg op dreef en wat heeft Willis nog een strak koppie.

Blijft gewoon een heerlijke Tarantino film

Even ter bevestiging van mijn punt.

Mss Mia Wallace says: 'Don't be a cliché'

Doldwaas, bizar, krankzinnig, fucked up, fun, hilarisch. Pulp Fiction in een notendop. Het is inderdaad fictionele pulp in de beste zin van het woord en pretendeert nergens iets anders te zijn. Ik heb een enorm zwak voor Inglorious Bastards, maar dit is natuurlijk Tarantino's kroonjuweel en z'n beste film in principe. Enorm leuke rollen voor Travolta, Jackson, Willis, Thurman en nog enkele anderen. Vooral Travolta speelt de beste rol van z'n carrière. Er is geen enkel deel van de film dat ik minder vind, en de 2.5 uur gaan voorbij alsof het een uur is, niet hyperbolisch bedoeld. Die scènes met Willis en de mafia baas zijn echt te gek voor woorden en echt iets waar alleen Tarantino geslaagd mee kan wegkomen; in de handen van een mindere regisseur zakken zo'n scènes helemaal in elkaar.
Ook grappig, die jarenlange discussies over wat er in de koffer zit. Helemaal niets natuurlijk, for all intents and purposes binnen de film zelf. Tarantino zal er ook wel om lachen denk ik.

5*, een monument in de filmgeschiedenis en een film die je nog niet beu wordt na 10x kijken.

Bij deze film snap ik dus de euforie niet van maar dan ga ik dat niet meteen met een onvoldoende waarderen, wat ik bij andere topfilms zie gebeuren, want ik zie wel dat de film goed gemaakt is.

Volgens mij bedoelt ze hier toch echt: “don’t be a square”. Wat zoiets betekent als “doe niet zo saai”, en dat is volledig in lijn met het gesprek. Het is zelfs de titel van de youtube video...

De titel van Youtube video heeft er natuurlijk helemaal niets mee te maken, dat is aan diegene die het filmpje upload. Ik heb geen idee wie de content geplaatst heeft of waarom, ik had alleen dit stukje even nodig ter illustratie, en het stond er bij.

Maar dan nog een keer ter bevestiging van mijn punt.
De zegswijze waarop gezinspeeld wordt is: 'don't be a square'. 100% zeker.

MAAR!

Ze tekent geen vierkant, ze tekent een rechthoek. ....en dat is de vorm van een cliché

You givehertheshot!

I ain't givinhertheshot, YOU givehertheshot. No you givehertheshot. No YOU givehertheshot.

<adrenaline spuit wordt geïnjecteerd>

En dan "If you're alright, say something"

"something... "

Humor.

Hoop klassieke scenes ja. Blijkbaar heb ik 'm ook al meerdere keren gezien maar ook lang genoeg geleden om er nu weer echt van te genieten. Zeker omdat ie zomaar ineens op tv is. Best wel meesterwerk.

Toen ik "'jong was deze film gezien..Wist niet wat ik er mee aan moest. South Park dialogen, tien minuten tegen een kind praten.(.Tarantino zei ooit dat hij 7 romans wilde schrijven...).het lult maar door en gaat nergens over...Nu op tv en kom er niet meer door heen.Wat een kitscherige meuk.Goedkoop effectbejag in taal en gedrag/handelingen.. Vreselijk. 1 ster..Het is idd Pulp Fiction....

Jaaa deze film MOET je goed vinden anders hoor je niet bij de cult-kenners..Kom op..Het is gewoon een waardeloze film.

Als je een lijstje zou opmaken met 'iconische films' uit de jaren '90, zou deze natuurlijk niet mogen ontbreken. Of het dan ook een goeie film is, hangt dan weer van je smaak af. Tarantino is sowieso een man met een uitgesproken filmstijl. Goed gepikt is half gewonnen, hij steekt het ook niet onder stoelen of banken dat hij zowat alles uit oude films haalt om er zijn ding mee te doen. Maar welke filmmaker doet dat niet, kun je je afvragen. Tarantino maakt knappe films, maar ik ben over het algemeen niet bepaald fan. Het ego van Tarantino schijnt nogal hard door in zijn films en het is in veel gevallen toch wat kitch en dialogen die wat gedateerd zijn of geforceerd grappig. Over het algemeen zijn ze nog wel genietbaar, maar eigenlijk zijn er maar 3 films van hem die ik echt waardeer en dat zijn Jackie Brown, The Hateful Eight en deze Pulp Fiction!

De film begint goed met leuke dialogen. Op het randje van Tarantino-filosofie misschien, maar het gaat nog. De grote troef is de aanwezigheid van Samuel L. Jackson en John Travolta die één van de beste rollen uit hun carrière spelen. De mozaïek zit op dreef met scènes die elkaar opvolgen. Ondertussen al zoveel keer geparodieerd, dat ze in het geheugen gegrift staan.

Maar dat niveau kan het niet helemaal vasthouden helaas. Het stuk met Bruce Willis is wat minder, ook al is de scène in de winkel legendarisch. Tarantino die zelf meespeelt in zijn films is nooit een goed idee. En dan begint Samuel L. Jackson nog wat religieuze praat te verkopen. Jammer, want het eerste deel is ijzersterk.

Ik erken absoluut de status van deze film. Misschien is het wat slachtoffer geworden van zijn eigen succes. En het tweede gedeelte heeft de tand des tijds minder overleefd. Omdat het eerste deel zo goed is, blijft er genoeg in het collectieve geheugen hangen. Maar misschien moeten mensen de film nog eens terug opzetten.

Na jaren en jaren weer eens herbekeken. Geweldige film. Ronduit briljant.

In de 90's ongetwijfeld een van mijn favoriete films. Ik had hem al een 10 -13 jaar niet meer gezien en toevallig heb hem gisteren nog eens gekeken (omdat ik op een lptje van de statlher brothers stuitte ) . Dat hij anno 2020 niet meer zo'n inpact heeft op personen die hem voor de eerste keer zien is begrijpelijk met al het filmgeweld wat nu beschikbaar is. Maar deze film was baanbrekend in de 90's en de vele,vele namaakproducten die eruit voortvloeiden bewijzen waarom. Jatwerk hoor je vaak, ik zeg eerder slim bij elkaar geplakt. Hij gebruikte elementen uit films waarvan hij houdt en maakte er wat moois en eigen van. Zoals een huidige rockband ook elementen van black sabbath gebruikt om maar een voorbeeld te noemen.

Film wordt vooral goed gevonden door mensen, die allerlei verwijzingen zien of menen te zien. Je kunt ook gewoon naar de film kijken en dan vind ik hem overschat. Is hij spannend ? Nee. Ik moest moeite doen om hem af te kijken, omdat ik niet steeds zat te speuren naar verwijzingen. Vaak ook traag met die lange monologen, waar dan vaak van gezegd wordt, dat ze zo geweldig zijn. Ik vond ze vaak ook oppervlakkig en onzinnig. En al dat overdreven geweld. Was dat nu ironisch bedoeld ?
Door een groep dominante filmliefhebbers wordt Tarantino op het schild gehesen, maar zo briljant is het allemaal niet. Leuk om te zien, maar veel meer ook niet. Het zit ook nogal eens tussen spot en serieus in en dan weet ik niet goed wat ik ermee aan moet.

Zo goed in beeld gebracht, alsof het eigenlijk helemaal niks boeit! Geen wonder dat deze film een Oscar voor beste scenario heeft gewonnen. Echt een aanrader.