The Godfather (1972)

Wat? De Godfather alwéér op tv?

Pfff, hoe vaak hebben we die nu al niet gezien?

Daar ga ik nu toch niet meer naar kijken, zeker?

Even de openingsscène meepakken, ah, begon dat zo?

En ja, voor ik het weet zit ik weer met volle teugen te genieten van élk shot. Die massascènes op het huwelijksfeest die zo moeilijk te filmen zijn maar zo authentiek lijken, verweven met het geïntrigeer in de gesloten kamers…

Pacino, die nog geen Pacino neerzet, maar een broze Michael waar onder het oppervlak van alles ligt te sudderen. De geweldig charmante Duvall die natuurlijk zo mogelijk nog de kilste van alle moordenaars is. 'It's business'. De diepe, warme kleuren, vooral het rood, de perfecte spanning (in het hospitaal…) Heel veel shots die 'niet nodig' lijken, maar die de pacing van de film perfect maken… Deze film wordt alleen maar beter.

Als er iets op deze film aan te merken valt, is het de romantiek rond het maffiagebeuren, met hun 'code of honor'. Iets waar Goodfellas wel mee afrekent, maar desondanks: superieure cinema. Nog steeds. W>as het vroeger dan toch beter?

En na de tigste keer, verdient hij nu wel de volle 5.

Naar hedendaagse maatstaven zou ik willen zeggen dat de sterfscènes een onechte indruk wekken. Daarnaast haalt het stuk waarin Michael Corleone zijn tijd in Sicilië doorbrengt voor mij het tempo van de film onderuit. Ik kan echter niet ontkennen dat deze 50 jaar oude film nog steeds verrassend goed bevalt. De cinematografie, dialogen, karakterontwikkeling, acteerwerk, muziek, opbouw van het verhaal, het maakt nog steeds een kwalitatieve indruk.

De opening en afsluiting maken dit wellicht tot de beste film uit de Godfather trilogie, hoewel ik geneigd ben te zeggen dat Part II als geheel beter in elkaar zit. De vertolkingen van Vito Corleone, Michael Corleone en Tom Hagen zijn voor mij het meest memorabel. De mooiste en wellicht meest tragische scene is wellicht het laatste gesprek tussen Vito en Michael, waarin hij aangeeft de hoop te hebben gehad dat de toekomst voor zijn zoon er anders uit zou hebben gezien:

''I never wanted this for you. I work my whole life - I don't apologize - to take care of my family, and I refused to be a fool, dancing on the string held by all those bigshots. I don't apologize - that's my life - but I thought that, that when it was your time, that you would be the one to hold the string. Senator Corleone; Governor Corleone. Well, it wasn't enough time, Michael. It wasn't enough time.''

Na jaren wederom maar weer eens herzien en ik kan nu niets anders dan de volle vijf sterren geven.
Fenomenale film die van begin tot eind enorm boeit en al ruim vijftig jaar dé toonaangevende maffiafilm is.

Al Pacino beleefde met deze film zijn grote doorbraak. Daar ik vroeger met de karakterontwikkeling van zijn personage Michael de meeste moeite had, was dat nu totaal niet aanwezig. Iemand die in het begin totaal geen interesse had in alle maffiapraktijken van de familie en die uiteindelijk de nieuwe godfather wordt. Ook zijn de beste scènes (restaurant, ziekenhuis) van de film met hem in het middelpunt.

Toch is er eigenlijk niets waarin Coppola steken heeft laten vallen. Het is erg goed geregisseerd, de soundtrack is onvergetelijk, het acteerwerk is van het allerhoogste niveau en de film staat bol van verbluffend goed camerawerk.
De beste films herken je aan het feit dat ze allemaal onvergetelijke scènes bevatten. Deze film kent er zo al een stuk of tien die je nooit meer vergeet. Het heeft wel even geduurd, maar eindelijk heb ik de genialiteit van deze film ingezien.
Verhoging naar de volle vijf sterren.

Ik kan niet kiezen tussen deel 1 en 2.

Na de prachtige reeks The Offer (echt een aanrader!) me toch nog eens aan deze gewaagd en moet me zeggen dat deze keer de film me meer kon boeien dan de eerste keer.

De cast deed het uitstekend en ook het verhaal was wel uitgebreid. Het tempo ligt wel niet zo hoog, maar de film neemt zijn tijd. Toch blij dat ik deze nog een herkansing heb gegeven.

Hier valt weinig slechts over te zeggen: zeer lang maar de hele speelduur spannend en boeiend, met diverse career-defining performances voor èn achter de camera, en met een muziekscore waarvan reeds de eerste noten ook na 50 jaar nog onmiddellijk de hele film weer voor mijn geestesoog brengen. Heel sluw ook hoe de sympathie van de kijker nergens gedwarsboomd wordt door mogelijk medelijden met de talloze slachtoffers, om de eenvoudige reden dat je nergens een onschuldig iemand overhoop geknald ziet worden – iedereen die aan het mes of het wurgkoord wordt geregen is lid van een concurrerende familie en heeft het dus op de één of andere manier wel verdiend, en wanneer de misdadige praktijken ter sprake komen hebben ze het alleen over "het gokken" of "de meisjes" zonder dat expliciet wordt gezegd op welke manieren de slachtoffers een poot wordt uitgedraaid.

        Het enige minpuntje is merkwaardig genoeg één van de meest geprezen kwaliteiten van deze film. Marlon Brando was jarenlang mijn grote idool, en nog altijd beschouw ik zijn Stanley Kowalski in A streetcar named desire (1951) als de beste rol die ik ooit op het witte doek heb gezien, maar hoewel de rol van Vito Corleone voor hem een enorme come-back betekende (en hem een tweede Oscar opleverde) vind ik het toch moeilijk om zijn rol niet minstens gedeeltelijk als tongue-in-cheek te beschouwen. De uitgezakte kaak, de kleine maniertjes, het Italiaanse accent, de bestudeerde lichaamshouding – de helft van de tijd vind ik het indrukwekkend en de andere helft van de tijd vraag ik me af waar hij aan zit te denken, maar hoe dan ook ben ik me er bijna constant van bewust dat hij aan het actéren is, terwijl ik met name James Caan en Al Pacino totaal met hun rol vind samenvallen. Moeilijk.

Na the Offer te hebben gekeken wilde ik meteen deze nog eens bezien. Wat blijft het toch een meesterwerk! En dat 50 jaar geleden al! Het verhaal, de setting, de karakters ...en de talloze iconische scenes. In 1 woord: fantastisch!

Must see voor alle filmliefhebbers uiteraard!

5*