The Godfather (1972)

Ik blijf het iets verbazingwekkends vinden hoeveel honende reacties afwijkende meningen vaak opleveren. Zulke reacties voegen toch helemaal niks toe, ze bevestigen alleen maar het even irritante als voorspelbare "wie-films-met-een-klassiekerstatus-niet-geniaal-vindt-is-gek"-sfeertje.

@Ted Kerkjes
Waar dan? Ik heb een behoorlijk aantal berichten teruggelezen. Volgens mij heeft er niemand gereageerd op je 1,5.

Ziegler, Het ging mij op de emoji van de grunt, als reactie op de mening van Onderhond (van alweer vijftien jaar oud).

Gisteren de eerste helft van The Godfather bekeken. Het blijft een geweldige film. Dit weekend worden ze alle drie uitgezonden en aangezien we de komende tijd veel thuis zullen zijn, maken we er een mini-serie van. Zijn we weer een weekje voorzien.

Hoogtepunt van deel 1 vind ik toch de scene in het Italiaanse restaurant waar Micheal definitief voor een crimineel leven kiest.

Het werd tijd om deze klassieker nog eens op te zoeken. Een film uit mijn top 10. Hoort die daar nog wel thuis? Het antwoord is ja, na een nieuwe kijkbeurt. Er is al veel geschreven over deze film. Ik ga de film dan ook niet tot in de puntjes analyseren, maar even zien waarom die film voor mij net zo goed is.

The Godfather gaat terug naar een sterk geschreven boek, er wordt vertrokken van een zeer goed verhaal. Als je bij het verfilmen kan rekenen op een ongelofelijk cast en crew, is het resultaat een mooie samenloop van omstandigheden en vakmanschap. Het is geen gangsterfilm zoals de latere Scorsese films. The Godfather heeft is het verhaal van een evolutie van oude waarden naar een nieuwe tijd. De tijdsgeest is wat veranderd. Een tijd van codes en ongeschreven regels met families en clans. Gebouwd op vertrouwen en tradities. Centraal staat de Corleone familie met de pater familias Vito Corleone aan het hoofd. Rond hem zijn kinderen met elk hun plaats binnen of buiten die organisatie. Doorheen de film komt er een revolutie in het wereldje en zie je mooi hoe de positie van al die kinderen verandert.

Het mooie aan The Godfather is dat de familie centraal staat, wat in de sequels minder het geval is. Zeer prachtig gefilmd en één van die zeldzame films waarin je merkt als kijker dat geen enkele scène overbodig is. Er wordt in latere gangsterfilms soms wel meer geweld gebruikt, maar de impact in The Godfather is zo veel groter. Omdat het niet de zoveelste gangster is, maar je net de emotie voelt die er bij komt. Niet dat je hun daden moet goedkeuren, maar het zijn mensen met gevoelens, normen en waarden. Ook al hoort doden bij hun activiteiten, heeft het ook voor hen gevolgen en is het geen macho gedoe.

De film blijft een topfilm, puur vakmanschap. Net omdat het niet alleen draait rond een groep gangsters, maar er ook een verhaal is, de nodige drama en romantiek en alles zo goed op zijn plaats zit. Van het trouwfeest (dat echt als een trouw aanvoelt en niet als een bal vol verplichtingen) over Michael Corleone in Italië naar de verhoudingen tussen de familieleden. Heerlijke film!!

The Godfather is een schitterend Maffia epos van Francis Ford Coppola over de familie Corleone. De Corleones zijn de machtigste van de Five Families uit New York. Aan het hoofd staat Don Vito Corleone (Marlon Brando). Don Vito is een man gewiekste en sluwe man die ook keihard kan zijn als dat nodig is. Sonny (James Caan)zijn oudste zoon lijkt zijn natuurlijke opvolger. Sonny is een charismatische jongen maar met een kort lontje. Tweede zoon Fredo(John Cazale) is een bangig, wezelachtig mannetje. Hij is zeg maar de ant-Sonny. Dochter Connie(Thalia Shire) is een ware maffiaprinses. En dan is er ook nog Michael (Al Pacino). Een intelligente jongen die niet in de familybusiness verzeild wou raken en daarom in het leger ging. De film begint op de bruiloft van Connie en dan lijkt alles nog koek en ei maar al snel daarna pakken zich al snel donkere wolken samen boven de familie Corleone. De Godfather is waarschijnlijk de meest sfeervolle maffia film allertijde. Van de kille straten in New York tot de pittoreske dorpjes in Sicilie, Coppola weet alles schitterend in beeld te brengen. Het mooiste contrast vormen de glamoureze bruiloft van Connie en de traditioneel Siciliaanse van Michael en Appolonia(Simonetta Stefanelli). De Godfather is een tijdloze klassieker die nooit zal vervelen! Het cijfer moet eigenlijk een 4,8 zijn omdat ik Goodfellas de beste maffiafilm vind maar dat kan helaas niet.

'Godfather'-inspired drama 'The Offer' | Variety

It means Luca Brasi is sleeping with the fishes.

Ik ben niet heel erg van de lijstjes, op zich. Ik kan wel een top 10 maken van films die ik leuk/mooi/prachtig vind, maar wat mij betreft hangen er zo tien films naast, die even mooi/bijzonder/top zijn op de eerste plek. Altijd lastig kiezen.
Maar goed, ik zie wel echt waartoe en waarom deze film zich op plaats 2 in de zogeheten Top 250 bevind. Niet dat ik meteen al die andere top-films ga bekijken. Ik houd nu eenmaal meer van romantische films dan kaskrakers en dergelijke.

Ik weet niet welke scene meer iconisch/erg/ is. De scene met dat afgehakte paardenhoofd, met dat geschreeuw dat door merg en been gaat? De dood van Luca? De schietpartij met de Don als levende schietschijf?
Ik kan er waarschijnlijk wel een stuk of wat meer opnoemen, maar het zien van deze scenes greep genoeg aan.

Het dringt door in alle hoeken en gaten, laat ook echt niet meer los. 48 Jaar oud en dan toch doorwrongen worden van iets dat zo speciaal in elkaar steekt, wauw.
Ik bedoel, dat lukt vast niet elke oude film meteen.

Het is eigenlijk totaal niet mijn ding, maffia-films. Dat kan ik wel waarschijnlijk tot in de pruimentijd gaan typen, heb ik vast al gedaan ook bij andere geziene films uit dit genre.
Als maffia-films tenminste een genre is, ha de ha.

Ik kan niet echt van acteren spreken. Het voelt namelijk niet aan alsof er iets gespeeld is, het gaat zo natuurlijk. De manier waarop de mensen bewegen, praten, doen, het voelt gewoon aan alsof dit gewoon is wat er gebeurd, zo gezegd.
Ik weet niet hoe ik dit anders kan omschrijven. Er kunnen vast nog honderdduizenden dingen gezegd of getypt worden over de klasse van deze film. Het zijn ook niet de minsten die hieraan hebben meegewerkt natuurlijk.

Godfather wordt als een absolute mijlpaal aanzien en heeft als inspiratie gediend voor het misdaadgenre in de daarop volgende decennia. Een familiekroniek over een mafiaclan die zich net na de tweede oorlog afspeelt en waarin de oude Vito stilaan de fakkel doorgeeft aan zijn zoon. Al Pacino speelt vooral geweldig, en verandert van de aaibare benjamin van de familie tot een genadeloos monster. Heel wat sleutelscènes slaan als een bom in : de moordaanslag op de oude Vito, de echtelijke ruzie tussen de zuster van de Corleones en haar man, het hele gebeuren in Sicilië... omdat die zo goed ingepast zijn wordt je er echt stil van... en dan die mooie bedwelmende Italiaanse muziek. Ik zit alvast al te watertanden voor het tweede deel, dat ik nooit eerder heb gezien.

Ook eindelijk ns gezien en zeker meeslepend en indrukwekkend. Terechte "klassieker".

I'm gonna make him an offer he can't refuse.

Het is wat afgezaagd om mijn herziening van The Godfather met deze bekende quote te beginnen, maar waarom ook niet hé? Het is een van de bekendste filmquotes aller tijden, zonder twijfel. Ik heb even mijn Moviemeter log erbij gehaald en het is zo'n 12,5 jaar terug dat ik The Godfather voor het laatst zag. En dat was tevens ook de eerste keer dat ik 'm had bekeken. Destijds maakte het grote indruk op me (4,5*) waardoor ik nu benieuwd ben of dit nog zo is.

Voor een groot deel is mijn gevoel gelukkig hetzelfde gebleven, maar niet volledig. Wel sta ik nog achter wat ik destijds schreef. The Godfather is een geweldig geregisseerde film waarbij de klasse vanaf druipt als je kijkt naar de sfeer, de iconische Vito Corleone, de vele fantastisch gespeelde rollen, de prachtige Italiaanse muziek en een aantal iconische scènes. Ook zonder deze film te hebben gezien zal je dit linken aan de paardenkop in bed, om eens wat te noemen. De film gaat richting de drie uur speeltijd en daar wringt het nu toch wel een beetje bij me, want de film blijf niet van de eerste tot de laatste minuut geweldig. Ik vind vooral de eerste helft van de film echt geweldig, als men nog volledig teert op Marlon Brando's spel als Don Vito Corleone. Zeker dat eerste deel, bij de bruiloft van zijn dochter is ronduit briljant met al die smekende mensen die zijn hulp nodig hebben. Vito mag een keiharde zijn, maar hij heeft wel normen en waarden. Familie en loyaliteit staan samen op de eerste plek. Je bespreekt issues binnen de familie, niet daarbuiten. En hij doet niet aan drugshandel, te link. Zodra de focus op zoon Michael komt te liggen is het nog steeds vrij behoorlijk, maar verlies ik hier en daar een beetje de interesse. Een half uurtje minder had de film voor mij goed gedaan, maar anderzijds voelen de scènes ook weer niet als opvulling. Dus het zal een kwestie van smaak zijn. Zo richting het einde komt wel weer een hoop samen, inclusief nog mooi stukje met Vito Corleone en zijn kleinzoon in de tuin. Zo ging de film langzaam richting de afronding die nog best heftig en rauw was.

Ik heb dus wel weer genoten van de film, maar het is geen titel die ik vaker dan eens in de tien jaar zou hoeven zien. Nu maar eens binnenkort zien of deel twee en drie me ook nog bevallen. Die vond ik destijds al minder sterk dan deze eerste.

4* (was 4,5*)

wat zou ik ervan kunnen zeggen****in weze ben je stil van deze film****woorden deken de lading niet***maar je zou het bijna uit willen schreeuwen wat voor top film dit is.zo worden ze niet meer gemaakt helaas

Je mag ook aan het einde van een zin een punt plaatsen en dan weer met een hoofdletter starten aan een nieuwe regel hoor. Scheelt je tig keer de shift en 8-knop indrukken.

Gast, laat hem dat lekker zelf bepalen.

Haha boehoe. Kom je weer jammeren tegen mij? Hou dat gewoon in het Bohemian Rhapsody topic

Jij bent degene die tegen iedereen aan loopt te huilen over wat jij vindt dat wel en niet toelaatbaar is. En Bohemian Rhapsody... get over it (or seek counsel).

Offtopic: Normaliter eens, maar in dit geval is het net digitaal braille. Waarom die **** tussendoor ook? Geen idee.

Een duidelijker en leesbaardere omschrijving mis ik in wat hij nou echt vindt en duidelijk wil maken van deze film.

Ik wist niet altijd wie wie was, al die namen...spannende film, mooie muziek, Al Martino (!)

Gisteren de lange film eens rustig uitgezeten. The Godfather is een goede en tijdloze film, zoveel is zeker.
De extreem hoge score begrijp ik evenwel niet echt, voor mij volstaat een 3.5 (wat nog altijd goed is).
Ik moet eerlijk zijn; ik heb nog nooit genoten van Brando zijn acteerprestaties en nu ook niet. De hype rond zijn figuur lijkt mij altijd groter dan het acteren zelf. Al Pacino, daarentegen, overklast iedereen.
Hier en daar wat gaten in het plot, maar wel een heerlijke namiddag om hem uit te kijken.

Nooit van deze film gehoord, kijk toch al jaren films. Misschien eens proberen. Lijkt het een beetje op Scarface? Die vond ik wel gaaf.

Nee, in de verste verte niet. The Godather is introvert, Scarface extravert. Zo ook Al Pacino. In toon, verhaal en sfeer volstrekt andere films.