The Godfather: Part III (1990)

Mooi om te zien hoe de smaken verschillen. Deel-3 is zeker niet slecht, maar wel de minste van de drie, naar mijn mening. De acteerprestaties zijn dik in orde, maar de verhaallijn vind ik erg voorspelbaar. Sommige gebeurtenissen worden bovendien eindeloos uitgemolken. Dit geldt bijvoorbeeld voor de scène in de opera. Het lijkt wel of die scène de halve film in beslag neemt.
Ik kom niet verder dan een krappe 3,5

Dit was een gewone film, geen meesterwerk zoals de eerste 2... In zekere zin bestaan er maar 2 Godfather-films...

Minder budget… minder budget. Op de finale na, geen enkele grootse scène…

Voor mij eigenlijk alleen geen 5 sterren omdat ze Duvall niet hebben kunnen overtuigen om mee te spelen. Tom Hagen is voor mij een beetje the missing link. Garcia echt een fantastische toevoeging. Ik vind het zelfs jammer dat er geen 4e is gekomen, gewoonweg omdat ik er niet genoeg van kan krijgen.

Deel III van The godfather is minder sterk dan de eerste twee delen, maar is nog steeds voldoende beklijvend om het epos in stijl af te sluiten. Part III sluit het best aan bij de eerste film waarbij Michael door toedoen van zijn vader don Vito moet boeten voor de maffiose praktijken van de familie Corleone. Hoewel hij wilde had hij gewoon geen keuze om meegezogen te worden in de familietraditie. In deel II legt hij dan zijn eigen klemtonen als patron en stapelt hij zijn eigen zonden en misdaden op. Deel III zijn het dan de kinderen die ervan het slachtoffer worden, net zoals ook hij dat heeft ervaren in het verleden.

Het hoogtepunt van de film beperkt zich tot het laatste half uur waarbij de opera naar een climax leidt. Ook de laatste scène op Sicilië ondersteund door de theatrale klassieke muziek/opera is alles waarvoor de trilogie van de The godfather heeft gestaan. Liefde, verraad en familie staan centraal: familie is heilig, altijd en overal.

Al Pacino doet het uitstekend en zijn personage Michael is verouderd en ziet dat de wereld om hem heen is veranderd. Garcia is een mooi nieuw personage met heel wat potentieel. In het begin wat onstuimig, maar danig groeiend naarmate de vordert. Het verhaal met het Vaticaan is een mooi uitgangspunt voor de film, maar komt soms wat rommelig over. Al bij al een uitstekende afsluiter van het epos over het leven van één van de machtigste fictieve maffiafamilies in de (film)geschiedenis.

Geen beste rol van al pacino, waar in deel 2 hij in topvorm is krijg ik hier bijna medelijden, scene in het ziekenhuis met kay was slecht manman.. 7 jaar na deze rol speelt hij dan wel weer de pannen van het dak in donnie brasco, maar goed. Geen veelzijdige acteur.
Pluspunt in deel 3 is Andy Garcia die de zoon van Sonny geweldig speelt. 3*

Mijn favoriete deel en mede door Andy Garcia. De eerste keer dat ik dit deel zag, werd ik echt wel gegrepen bij mijn strot als het ware tijdens die cruciale scene ......De schreeuw die een tijd lang niet te horen was maar even wel, gaf mij kippenvel. Super goed geregisseerd.

Ondanks dat ik me ermee heb vermaakt is dit toch wel een beetje jammer. Het acteerwerk is nog steeds geweldig en ook zitten er nog mooie scènes in, maar de sfeer van zijn 2 voorgangers is er gewoon helemaal vanaf en verder is het een beetje een overbodige film.

3,5

Deze film heeft mij toch kunnen verassen. Door de slechte recensies waren mijn verwachtingen ook niet zo hoog.

De eerste film van de reeks viel mij wat tegen. Ik denk dat het kwam doordat ik totaal iets anders verwachtte, als ik het nu zou zien verwacht ik het beter te vinden. De tweede film was echt fantastisch, alles klopte en het kan zeker een meesterwerk genoemd worden.

Nu de derde film. Een van de kritieken die ook hier vaak wordt genoemd, is dat de sfeer verdwenen is. Daar ben ik het deels mee eens. Vooral in het begin, het personage Micheal Corleone leek compleet veranderd en de stille Micheal van de vorige films leek totaal veranderd te zijn in een populair persoon. Gelukkig werd het snel beter. Dat de films telkens verschillend zijn en ook verbonden is denk ik ook de sterke formule van deze film.

De film had wel een aantal minpunten ten opzichte van zijn voorganger. Zo was de film grafisch gezien toch echt een stuk minder. Het grootste nadeel vind ik toch dat Tom Hagen plotseling verdwenen is. Doordat bijna alle bekende personages uit de familie (behalve Kay) inmiddels uit de film geschreven zijn wordt de film toch iets minder. Jammer dat Robert Duvall 1 miljoen dollar te weinig vond om terug te keren in de film.

Nog een minpunt wat ik bij alle 3 de films vind: soms kan ik echt niet meer volgen wie, wie is en welke personage vriend of vijand is. Maar des te meer reden om ze alle 3 nogmaals te bekijken.

De film introduceert ook leuke nieuwe personages zo is Vincent, de zoon van Sonny echt een leuke toevoeging en spelen de kinderen van Micheal nu ook een belangrijke rol. Al Pacino acteerde echt weer legendarisch. Maar de grootste verbetering vind ik wel het spannende einde, bij zowel de eerste als tweede film vond ik dat het einde een beetje tegenviel. In deze film werd het echt spannend, een enorm pluspunt.

Zeker een aanrader! Het vormt een goed einde van wat voor mij toch wel de mooiste filmreeks ooit is,
4*

Minste deel, maar niet slecht.

Inderdaad mee eens dat de sfeer die de eerste 2 delen zo goed maakte wel echt compleet weg is. Dat was opzicht al een minpunt, maar Coppola vroeg om 6 maanden om het script te schrijven en kreeg maar 6 weken, dus misschien is dat 1 aanleiding.

Sowieso loop je een beetje het risico dat niet alles 3 keer overgedaan kan worden, en daar valt GF 3 dus ook een beetje onder. Maar goed, het is absoluut geen slechte film. Pacino acteert weer behoorlijk, je ziet dat zijn ervaring duidelijk verbeterd is geworden.

Sofia Coppola vond ik een leuke toevoeging, Garcia trouwens ook. Coppola was wel lief namelijk, en Garcia acteert gewoon goed. Keaton vond ik irritanter eigenlijk, maar daarnaast was iedereen gewoon goed en acteerde geloofwaardig.

Het is allemaal wat minder theatraal, maar ook iets saaier. Alle ingrediënten die 1 en 2 ook deden komen hier wederom opnieuw terug waardoor het allemaal iets voorspelbaarder is. Daarmee bedoel ik de aanslag en laatste moorden op grote karakters. En zijn de dialogen wat zwakker waardoor het lijkt alsof Hollywood de pen iets meer heeft vastgehouden.

Visueel zit er natuurlijk een beetje verbetering in, en de slotfase in de opera was weer lekker spannend vormgegeven waardoor de dreiging gecombineerd met operamuziek weer volop aanwezig was. Het einde kwam behoorlijk bij me binnen trouwens. Ben er nog steeds over aan het denken. Pacino die oud en alleen in zijn stoel sterft, met de dood van zijn broer op zijn geweten en de gedachte dat hij de 3 belangrijkste vrouwen in zijn leven heeft verloren. Ik voelde hem helemaal.

Dat einde tilt hem nog wat naar boven. Voor de rest is het jammer dat de sfeer weg is en dat dit deel en wat "normalere" film is. Het unieke is inderdaad een beetje weg.

Ook het derde deel is van grote klasse. Er zijn hier frisse nieuwe impulsen met het Vaticaan, de opgegroeide kinderen van Michael en vooral Vincent, die de film zijn eigen gezicht geven. Natuurlijk blijven sommige aspecten iets te opzichtig een herhaling van zetten en is het wat mij betreft prima dat het bij drie delen is gebleven. Visueel blijven de beelden van de traditionele familie gebeurtenissen erg mooi en ook het Siciliaanse landschap is schitterend in de film verweven. Zo weet deel drie de identiteit van deze reeks moeiteloos voort te zetten, maar overtreft het niet wat deel één en twee al brachten.

Een film die ik bijna 20 jaar voor me uit geschoven heb, waar ik bijna schrik voor had te kijken, want zo negatief waren de kritieken van dit 3de deel die ik leek op te vangen in de jaren 90. Deel 1 en 2 hadden zo een enorme indruk achter gelaten, dat ik die niet wilde bezoedelen met het 3de, zogenoemd inferieure deel.

Tijd heelt wonden en doet blijkbaar ook dergelijk onrationele emoties vervagen, en na het herkijken van deel 1 en 2 heb ik me dan ook eindelijk aan dit 3de deel gewaagd.

En wat blijkt? Het valt allemaal nog wel mee, natuurlijk is dit het minste deel, of tenminste ook in mijn ogen. En ja, de acteerprestatie van Sofia is behoorlijk opvallend. Zoalsof ze die blik van amateuristische zenuwachtigheid, die haar mond de hele tijd doet verkrampen maar niet weggewerkt krijgt. Maar was het me ook zo opgevallen als daar niet 38 jaren van herhaald naar wijzen op voorafgegaan was? Vermoedelijk niet. Ze sleurt toch iig de film niet helemaal naar onder.

Ik lees hieronder herhaaldelijk dat de magie die de eerste 2 delen hadden, of toch de speciale sfeer helemaal weg is, en dat snap ik wel, toch is dit nog duidelijk een godfather, ook al was er een lange strijd om wie de film zou maken welk budget het zou krijgen en verschillende draaiboek-wijzigingen aan vooraf gegaan. De keuze die uiteindelijk voor het vaticaan gevallen is, heeft dit deel een frisse toets. Het inbinden van de real-life korte regeringsduur van Johannes Paulus de eerste is enorm goed gedaan.
De film geeft een waardig einde aan de trilogie.

Een paar zaken de me negatief zijn opgevallen:


- de assasinatie van Don Lucchesi is enorm onrealistisch. Iemand met een plastic bril-montuur vermoorden lijkt me enorm moeilijk. Laat staan dat de moordenaar deze in essentie zelfmoordmissie op zich zou nemen.
-

Nog steeds zijn er kwatongen die beweren dat Godfather part III geen meesterwerk is. Dat velen bij een overzicht van beste films de nr 3 laten vallen (het stemt mij tevreden dat de Top 1000 een uitzondering is), doet ook geen goed. Bij deze willen we dan ook de film in eer herstellen. Kijk maar naar de eerste 5 minuten – dat is al wat Coppola nodig heeft om de film te situeren nl herfst, vervallen landhuis, spinnenwebben aan de ramen, de schorre stem van Al Pacino. We zijn namelijk in de laatste levensfase van Michael Corleone. Hij wil de gangster criminaliteit verlaten en zijn imperium legaliseren. Daarenboven is het ook een spirituele queste nl zijn geweten zuiveren van alle zonden. Het laatste drie kwartier is monumentale cinema. Heen en weer snijden van de opera Cavallaria Rustica naar de terechtstellingen van Corleone’s tegenstanders. Intussen zien we tijdens de opera parallellen met het plot. Daarom dus deel III in ons overzicht en daarom dus de stempel : briljant. Want het gerucht dat de makers het laatste deel louter voor het geld deden, blijkt niet te kloppen. Volgens de DVD track was er wel degelijk een persoonlijke motivatie doordat Coppola het verhaal van de familie Corleone met zijn eigen familie linkte. Michael Corleone probeert zijn familie samen te houden en ook Coppola heeft een groot familiehart (talrijke familieleden figuren in de film of werkten eraan mee). Deel 3 is wel degelijk een volwaardig sluitstuk en maakt de trilogie compleet. Meer hoeft er niet gezegd te worden. We zullen nog veel over de godfather spreken later en nog veel meer over Francis Ford Coppola daarom wijden we even uit naar een telg uit de familie Coppola nl Sofia Coppola. In de film speelt ze de dochter van Corleone die valt voor haar kozijn. Coppola had haar genomen omdat Wyona Ryder uitviel. Een plan B dus. Maar ook omdat hij in die rol een 19 jarige wou die onschuld uitstraalde en vond dat een non prof – wat zij is - dit beter kon dan gereputeerde (oudere) actrices. Er was veel kritiek over die vertolking en inderdaad niet de meest overtuigende van de ploeg maar meer dan 10 jaar later ontpopt Sofia zich tot een beloftevolle cineaste met haar debuut film 'The virgin suicides'. Knappe soundtrack van Air en een uitmuntend portret van jongeren onder de knoet van ouderlijk gezag. Haar volgende film ‘Lost in translation’ was een succes. Twee knappe acteerprestaties (Van Bill Murray en Scarlett Johansson), dosis humor en een rake emotionele tik voor de romantici onder ons. Ze mocht een speech houden om de oscar ‘best original screenplay’ in ontvangst te nemen en de critici blokletterden : a star is born. Daarna volgde 'Marie Antoinette'. Misschien een vreemde keuze, een kostuumfilm met groot budget en werd slecht onthaald door publiek. Wij daarentegen vonden het schitterend gemaakt. Eigenzinnig met een heerlijke connotatie tussen glimmer en glamour van rock en roll (door de soundtrack) en glimmer en glamour van het koningshuis (door de decadente levensstijl en door de kleuren fotografie). Een favoriet for sure. Met ‘Somewhere’ kregen we een sober maar trefzeker vader-dochter relatie. Het openingsbeeld (sportwagen die rondjes draait) vat reeds in toon (monotoon leven) en in vorm (droge registratie met statische camera ) de essentie mooi samen. Haar films zijn misschien niet mainstream (plot is meestal mager, ritme traag) maar dankzij een goede keuze van popsongs vallen de films wel buiten de stijve artfilms. Deze 4 opeenvolgende knappe films verraden thema’s als isolatie, vervreemding, existentiële crisis. Haar personages zijn outsiders in de entertaining/kunst sector en haar films zijn doordrongen van een visie op het medium. Papa Coppola mag wel degelijk trots zijn op zijn dochter. De nieuwe generatie neemt de fakkel over. Zo komen we weer naadloos uit bij GF III.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 81 : The godfather - part III