Goodfellas (1990)

What do you mean I'm funny?

Goodfellas was zo'n film die al erg lang op het verlanglijstje stond, maar waar ik precies nog nooit tijd voor had genomen. Het feit dat ik niet zo'n enorme Martin Scorsese fan ben is daar al een reden voor, maar de recente kennismaking met Mean Streets en Casino hadden me in een goede stemming gebracht. Van Casino wordt gezegd dat het het kleinere (en minderwaardige) broertje is van Goodfellas dus ik was nu toch wel benieuwd geraakt vanwaar die status komt.

Ondertussen zijn we twee uur en een half later en eerlijk gezegd? Ik weet het nog steeds niet. Goodfellas heeft zijn charmante momenten, dat staat buiten kijf, maar verder is dit toch niet zo enorm bijzonder. Scorsese slaagt er opnieuw niet in om je echt bij je kraag vast te nemen en je onder te dompelen in de wereld van de maffia. Zonder hier continu een vergelijk te willen maken met Casino (al is dat wel makkelijk gedaan vanwege de aanwezigheid van Nicholas Pileggi die telkens met een boek aan de basis van de film ligt) vond ik die qua sfeerbeeld toch net iets interessanter. Qua soundtrack trouwens ook minder geslaagd dan ik van de regisseur gewend ben. Dat hij een fan is van The Rolling Stones, dat zal iedereen die meer dan 2 films van hem heeft gezien wel geweten hebben, maar om nu echt in elke film te pas en te onpas de groep te gebruiken? Gimme Shelter slaagt hier compleet de plank mis, al moet ik hem wel bewonderen voor het gebruiken van het pianostuk uit Layla. Dat werkt dan onverwachts genoeg wel perfect samen met de beelden.

Een hoop oudere mannen die twintigers behoren te spelen, ook dat is Goodfellas. Ray Liotta was 35 jaar oud terwijl Henry Hill aan het begin van de film 21 jaar is, Joe Pesci had al bijna de dubbele leeftijd van Tommy DeVito en ook Robert De Niro zat met een leeftijdsverschil van zo'n kleine 15 jaar tussen hem en Jimmy Conway. Het is echter het bewijs dat je het niet altijd zo exact moet nemen, want het trio overtuigt over de gehele lijn. Liotta trekt het merendeel van de film naar zich toe, niet altijd even terecht, maar weet zich over de globale lijn perfect staande te houden ten opzichte van Pesci en De Niro. Verder bevat de film de gebruikelijke cameo's (onder andere Scorsese's moeder) maar ook de overige bijrollen zijn goed ingevuld.

Weet je, ik beloon Scorsese zelden met 4* (toch zeker zijn "gewoon werk" niet, voor The Last Waltz en No Direction Home wil ik wel een uitzondering maken) maar er blijft gelukkig wel een zekere kwaliteit in zitten die ervoor zorgt dat ik benieuwd ben naar de volgende film die mijn pad zal kruisen. Zal waarschijnlijk wel weer iets met De Niro zijn en eerlijk is eerlijk, daar kijk ik nu toch al wel naar uit. Laat het alleen iets compacter zijn dan Goodfellas of Casino.

3*

Tja. Voor mij begon de ergenis van dezelfde muziek van de Stones pas na Casino te irriteren bij The Departed. Het bekende 1 keer is goed 2e keer wordt jammer 3e keer wordt vervelend, verhaal.

GoodFellas vind ik van deze 3 toch echt veruit de beste. Casino staat qua wereld en lifestyle te ver van mij en ik vind het jammer dat de tweede helft van de film meer over het relatie drama gaat dan over de situatie van het Casino.

Ik respecteer je mening, maar voor mij is dit een schoolvoorbeeld hoe je iemand bij de kraag pakt: drie mannen zitten in een auto, horen wat gestommel, stoppen, doen de koffer open en dan BAM BAM BAM, volledig out of the blue. Gewéldige beginscène.
Na de credits begint dan Liotta met zijn verhaal in een wervelende vertelling, gevolgd oor een al even wervelende camera.
Toen ik daarna bij de release 'Casino' zag, had ik toch een beetje het gevoel dat hij zichzelf copieerde. Jaren later herzien en toen had ik er wat minder last van, maar voor mij toch wat overbodig tegenover het ontluisterende Goodfellas, waar gangsters neergezet worden als (uiteindelijk) zielige losers, ook al zien ze dat zelf totaal niet zo.

Geweldig die funny Guy scène ! Is al veel over gezegd ik weet het. Maar hoe Joe pesci het neerzet, ijzersterk! Hoe die een beetje adem tekort komt maakt het authentiek! Joe maakt de film zeker. Heerlijk die schreeuwerige stem.

Hoe je het ook wendt of keert GoodFellas (1990) is waar een meesterwerk en heeft de tand des tijds met vlag en wimpel doorstaan . Beste film van Scorsese .

Uit m'n hoofd de meest overschatte film in de top-100 van MM (edit; h'm, vier films scoren even slecht, deze is daarvan niet de hoogst genoteerde, ik sta dus gecorrigeerd).

Virtuoze klassieke ' Hollywood ' cinematografie van Michael Ballhaus is ongeëvenaard .

En dan kan ik weer wat terugroepen over het slappe scenario.

Het kan je film niet zijn, omdat je niet houdt van de stijl of de maffiatypetjes. Prima.Maar als je het scenario gaar afzeiken zet je je zelf een beetje voor lul. Allereerst is het gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. en als je dat dan toch gaat vertellen is er niks mis met deze vlotte rise and fall story als het gaat om scenario bewerking van de bron. Het bleek een voorbeeld voor het genre.


En wat betreft overschatting. Daarin sta je toch vrij eenzaam, want ik ken echt heel weinig filmkijkers die de film niet waarderen.

Valt wel mee vind ik . De film laat heel erg veel zien in een kort tijdsbestek en dat allemaal op een zeer vloeiden en gedetailleerde manier vormgegeven . Deze film is dus niet abstract , maar juist heel erg overvloedig in details . Over het algemeen heb Ik een hekel aan langdradige films ( Casino (1995) ook van Scorsese vind ik persoonlijk niet zo sterk , eerder irritant ) , maar ik denk niet dat het bij deze film ergens nog korter kan . Wat wij te zien krijgen , is het begin en het einde van Nenri Hill's criminele carrière en alle interessante sleutel momenten er tussen . En dat allemaal binnen een acceptabele tijd ; gelukkig duurt deze film niet echt super lang .

Het steadicam Copacabana tracking shot is legendarisch en heeft een bijzondere plaats verworven in de filmgeschiedenis . Velen ( o.a. copycats Gaspar Noé , Paul Thomas Anderson , Mathieu Kassovitz , Darren Aronofsky , David O. Russell etc. ) hebben de audiovisuele stijl van deze film geprobeerd na te doen , maar weinigen is het ooit gelukt !

the Copacabana shot - YouTube
the Copacabana shot - YouTube

Dat Copacabana shot is natuurlijk sterk geinspireerd op Soy Cuba. En wat je daar te zien krijgt, kan Scorsese nog een puntje aan zuigen.

Dat weet ik niet echt zeker . Mijn enige kritiek op Soy Cuba (1964) is dat de film bijna alleen maar uit tracking shots bestaat , maar het wordt nergens echt bijzonder . Er is echter 1 tracking shot in Soy Cuba (1964) dat veel indrukwekkender oogt dan het Copacabana-shot , het tracking shot in vogelperspectief : Soy Cuba funeral - YouTube

Vroeger was ik een groot liefhebber van de long shots , maar nu niet meer . Tegenwoordig prefereer ik snelle montage en meer variatie ( ritmische afwisseling ) van gedetailleerde ( statische ) frames .

Overigens , in 1964 was de steadycam nog niet uitgevonden . Copacabana-shot is steadycam .

Als ik naar de supermarkt ga en daar een paar appels koop en een pizza, is dat ook een waargebeurd verhaal, maar het maakt nog geen goed scenario. Verder reageerde ik specifiek op xgogax, die steevast in uitroeptekens praat maar vaak geen onderbouwing geeft. Gelukkig komt hij daar nu wel mee, precies wat ik graag wilde zien.

Dat je het verhaal van een spijtoptant die de halve maffia aangeeft vergelijkt met een bezoekje aan AH, geeft mij aan, dan je niet erg serieus bent met je kritiek, maar vooral wil provoceren.

Nou zo is er het opening shot van Blow out (de Palma) Blow Out SCENE 1A - YouTube dat een parodie was op deze legendarische longshot: the orginal halloween(1978) opening - YouTube Halloween 78. Val ik wel als een sucker voor slashers. Maar ook voor de Maffia film.. en die Copa scene is natuulijk belachelijk goed.

Nee hoor, ik vergelijk die twee verhalen niet, het is een voorbeeld waarmee ik laat zien dat jouw argument (het is een waargebeurd verhaal, dus goed scenario) geen hout snijdt.

Wel probeerde ik xgogax uit de tent te lokken, dat klopt.

Het ging er natuurlijk niet enkel om dat het waargebeurd was, maar ook dat het als een soort masterclass wordt gezien voor dergelijke waargebeurde rise en fall filmpjes. Na Goodfellas volgde er tientallen films die die scenario structuur overnamen met vlot geschoten scenes en een voice-over. Dus zo overschat zal het niet zijn.

Ook die argumentatie houdt geen stand, omdat het feit dat iets veel wordt nagevolgd nog niet betekent dat het kwalitatief goed is (voorbeeldje: Dan Browns The Da Vinci Code is ook veel nagedaan).

Maar nogmaals: ik gooide het scenario er even in als min of meer nietszeggende one-liner (waar ik wel achter sta, ook de stijl vind ik overigens zeer alledaags en helemaal niet memorabel, met uitzondering inderdaad van dat Copacabana-shot dat ik zelfs heb beschreven in mijn recensie). De reactie die er inmiddels staat van xgogax is wat mij betreft afdoende.

Dat Halloween (1978) ' steadycam ' openingsshot is classic . Maar er zijn heel veel films die minstens uit 1 long take bestaan . Het bekendste meesterwerk is natuurlijk Touch of Evil uit 1958 : openingsshot . Naar alle waarschijnlijkheid is dit meesterwerk van grote invloed geweest op Soy Cuba (1964) .

De opening van The Player (1992) van Altman vind ik geniaal , maar ook zoals je al eerder hebt aangegeven , De Palma heeft dikwijls gebruik gemaakt van long takes ( Carlito's Way (1993) , Snake Eyes (1998) etc. ) .

En er zijn natuurlijk ook veel meer andere voorbeelden van films met ' long takes ' uit moderne cinema . Denk aan Russkiy Kovcheg (2002) of uit Hollywood Children of Men (2006) : long take .

Misschien moeten we een topic starten omtrent " long takes " .

Een van mijn favoriete handheld long takes is uit Chronique d'un Été (1961) van Jean Rouch door de straten van Parijs !

Maar nogmaals , het is leuk om hier en daar een long take toe te passen , maar ik zie long takes meer als gimmick , tenzij het niet anders kan . Ik ben geen liefhebber meer van long takes en misschien ook geen liefhebber meer van handheld . Tegenwoordig denk ik meer micro en ben ik een groot voorstander van hyper montage en artistieke framing : ritmische variatie van gedetailleerde statische shots ( korte ) die veel informatie binnen een frame bevatten en die met elkaar in contrast zijn . De artistieke composities moeten dan wel kloppen ( fotogeniek zijn ) natuurlijk ...

Goodfellas voor de eerste keer gezien. Eigenlijk ben ik niet echt fan van Scorsese zijn werk tot nu toe. Cape Fear sprong er wel wat bovenuit maar films zoals Casino, Wolf of Wall Street (moet ik nog even afkijken), The Departed, ... vind ik allemaal goed/onderhoudend maar daar blijft het bij.
Ook bij Goodfellas is dat het geval. Een rise-and-fall verhaal over Henry Hill vertolkt door Ray Liotta die eigenlijk het onderspit moet delven voor Joe Pesci en Robert De Niro. Hun rol vond ik eigenlijk interessanter en vooral Joe Pesci is fenomenaal met dat stemmetje van hem.

De films die ik van Scorsese heb gezien (zijn 'epossen' over de maffia dus) gaan eigenlijk vaak over hetzelfde namelijk het verlangen om succesvol te worden en uiteraard lukt dat altijd door één of andere louche bussiness op te starten. Drugs, chique maatpakken, mooie vrouwen (ook al is Lorraine Bracco geen Margot Robbie) en geweld zijn ingrediënten die vaak terugkomen. Toch wilt Scorsese geen geweld verheerlijken met deze film zo kan Joe Pesci zijn gedrag niet altijd door de beugel omdat hij soms zonder reden iemand doodschiet. Zijn gedrag wordt dan wel meestal afgekeurd door De Niro en Liotta. Ook het einde is een aanklacht in feite tegen het hele gangstermilieu ondanks dat normale werkende mensen worden afgeschilderd als sukkels of nobodies.

Over het algemeen heb ik me niet verveeld met de film. Scorsese heeft altijd wel iets te vertellen, maar is in mijn optiek iets te druk bezig met zijn voice-overs dat het daardoor altijd afstandelijk blijft. Ook zit er toch wel wat humor in en dat kan ik altijd wel appreciëren, zeker als de humor werkt en dat is hier wel vaak het geval.

Een heel leven gaan vertellen in een film is natuurlijk niet gemakkelijk en Goodfellas springt dan ook soms wat van de hak op de tak. Qua soundtrack vind ik de film niet al te legendarisch. Wel sprong voor mij een scène met De Niro eruit waarin hij wel in een reclame lijkt te zitten voor sigaretten. De muziek erbij is nog eens extra badass. Hoe rook je een sigaret op z'n De Niro's?

Wat Goodfellas dan weer goed doet is het gevoel oproepen dat je in dit wereldje altijd op je hoede moet zijn. Zelfs je eigen vrienden kunnen je belazeren en je ziet het niet eens aankomen. Tot een moment ervoor kunnen ze plezier met je maken en de volgende moment word je door je kop geknald. Zoveelste film in rij dus van Scorsese die me wel weet te vermaken maar me nergens op het puntje van mijn stoel zet. Ook wel geen film voor met meerdere mensen te kijken want als die hun mond niet houden ben je verloren. Ik keek nu wel alleen en volgens mij is dat de beste manier, tenzij dat iedereen de film al eens heeft gezien.

Het is op z'n James Burk's (Jimmy the Gent) De Niro heeft voor deze scene zich verdiept in zijn personage (door in gesprek te zijn met o.a. Henry Hill himself) en deze Burk rookte op deze manier zijn sigaretten.

Goodfellas was de eerste maffiafilm die Scorsese onder zijn vleugels nam. Hij deed dit later nog eens fijntjes over met Casino (1995) en The departed (1999). Net als in The departed wordt een kind geïntroduceerd in het misdaadmilieu. Kleine Henry kijkt op naar de misdaadbazen die zelf bepalen hoe de wetten regeren en worden toegepast. Gedaan met het armluizige bestaan zonder toekomstperspectief van migrantenarbeiders zoals zijn vader. Gedaan ook om op je kop te laten zitten en braaf de regeltjes te volgen. Kleine Henry raakt geïntrigeerd door de maffia en klimt gestaag op tot aan de top met aan zijn zijde de charismatische Jimmy Conway (Robert De Niro) en de flamboyante knotsgekke Tommy DeVito (Joe Pesci). Ray Liotta vind ik minder indrukwekkend, zeker als bange meeloper als Henry Hill.

Zoals wel vaak in dergelijke epossen staan de acteurs ijzersterk te acteren. Vooral Joe Pesci springt als klein opdondertje in het oog met zijn koleriek stemmetje en ontvlambaar karakter. Robert De Niro doet het uiteraard ook erg goed, maar ik was niet helemaal weg van zijn personage van Jimmy Conway. Vrij fletse maffiabaas, zeker als je wat andere referentiepunten hebt zoals zijn eigen vertolking in Casino bvb. Geen memorabele Jimmy Conway dus die ik me binnen een paar maanden nog zou moeten herinneren. Ook Pesci vond ik bvb nog meer uitgesproken in casino, zonder afbreuk te willen doen aan de prestatie van Joe of karakter van Tommy in Goodfellas. Zijn 'I'm funny?'-scène daarentegen beschouw ik met stip als het hoogtepunt van de film.

Goodfellas is een typisch rise and fall-verhaal. Cinematografisch top, vlot verteld, goed camerahandwerk, sterke dialogen en uitstekende sfeerschepping. Maar zoals ik al suggereer zijn dit vaak elementen die je in andere epen rond maffia wel terugvindt. Ik zie weinig onderscheiding met de rest (wat dan ook het nadeel is als je deze als "laatste" bekijkt). Veel personages of en zijplots die er vaak weinig toe doen. Desalniettemin echt wel genoten van Goodfellas, maar wat mij betreft niet van het niveau van hét voorbeeld uit 1972 of 1983. Net geen 4,0*, maar een dikke 3,5* sowieso (al lijkt dat magertjes).

Goede recensie, Fisico.

Ik denk dat Scorsese expres focust op de rol van De Niro omdat dat misschien te veel had afgeleid van Ray Liotta's personage. Ik vind Liotta zich goed staande houd ten opzichte van de twee mastodonten die zijn tegenspelers zijn. Naast de "funny-how"-scène, die zeker het hoogtepunt van de film is, vind ik ook de scene met Billy Bats erg goed.

Overigens is Goodfellas niet de eerste gangsterfilm van Scorsese, die eer gaat naar Mean Streets (1973) - MovieMeter.nl

Ik vind dat deze zich net wél onderscheidt van de aangehaalde voorbeelden. Dat van 1972 (briljante film, dat staat buiten kijf) is toch een soort hagiografie waar je sympathie en zelfs bewondering gaat opvatten voor Michael Corleone. Een wereld waar 'erecodes' bestaan en het geweld als een soort noodzakelijk kwaad gebagatelliseerd wordt door Michael Corleone zelf in de scène waar hij zijn vrouw uitlegt dat hij min of meer hetzelfde doet dan de president van de USA).

Scarface is het (feestelijk om te zien wel) over-the-top verhaal van een compleet losgeslagen idioot, Tony Montana. Als film voor mij de iets mindere van de drie.

Scorsese tenslotte zet de maffiaheren hier neer zoals ze zijn: uiteindelijk toch maar ordinaire criminelen, waar een weldenkend mens niks mee te maken wil hebben. Door en door slecht mensen die uiteindelijk voor geen haar te vertrouwen zijn en als het erop aankomt hun eigen grootmoeder zouden verraden. Allemaal heel zielig. Niks glamour (hoewel de verteller er zich wel aan vastklampt). Duidelijk de keerzijde van de medaille. Deze inhoud plus de manier waarop het verhaal verteld wordt, schat ik toch net iets hoger in.

(hoewel de Godfather cinematografisch met de grootse, massascènes een -onvervalst spektakelstuk is. Heb trouwens ook op 5*. Dat was nog eens een terechte oscarwinnaar…)

Samen met The Godfather één van de beste maffiafilms ooit gemaakt.
Prachtig weergegeven hoe iemand zich opwerkt binnen een maffia familie, en zich daarna met allerlei zaken verrijkt om daarna totaal ten onder te gaan.
Joe Pesci zet de rol van zn leven neer in deze film als irritant en meedogenloze maffiosi.
De film blinkt uit in keiharde actie maar ook grappige scènes.

Een van dé misdaadklassiekers bij uitstek, en wat voor een. Enkele memorable scènes ("what do you mean, funny?", de moment waarop de barman in zijn voeten - en later dood - wordt geschoten), met hoofdzakelijk een zalige Joe Pesci, maar vooral een film dat je als kijker meeneemt naar de donkere wereld met al zijn grillen. Mopjes worden snel bittere ernst in een wereld waar je nooit zeker bent van je leven. De misdaadscène is een en al actie, en dat is net wat ze stimuleert maar ook de nodige risico's (en dus levens) inhoudt; iets dat Scorcese wonderwel mooi in beeld brengt.
De "opgroei" van het hoofdpersonage (Liotta) bevat alle elementen: van onschuldige taakjes tot deel uitmaken van een maffiabende en weten dat je altijd en overal om je heen moet kijken.
Toch ook een minpuntje: hoewel er op zich een goed/hels tempo in de film zit, vind ik 'm op het einde nét iets te lang duren. Maar dat weegt niet op tegen de kijkervaring, en dus na enige reflectie toch een welverdiende 4* voor deze film!

Is ook zo. en daarom voor mij ook een van de betere maffiafilms. Droeve grap is dat zelfs Henry Hill dat zelf niet lijkt te beseffen. Hij heeft immers nog altijd heimwee naar dat leventje en lijkt de consequenties daarvan niet onder ogen te willen zien.

stefan dias: "had", Henry Hill leeft inmiddels al niet meer sinds 2012.