The Godfather: Part II (1974)

De enige sequel die beter is dan het origineel? Nog afgezien van het feit dat ik niet weet of het de énige zou zijn, weet ik ook niet of dit deel beter is dan het origineel, maar wat mij betreft zijn ze allebei zó sterk dat een vergelijking in feite zinloos is. Toch kon je je na deel 1 nog wel afvragen (zoals ook Coppola deed) wat een vervolg nog aan het mooi afgeronde verhaal zou kunnen toevoegen, maar de flashback naar Vito Corleone's beginjaren en het moderne deel waarin Michael steeds meedogenlozer wordt zonder dat dat hem gelukkiger maakt vormen een meer dan adekwaat antwoord. Helemaal Al Pacino's film, hoewel het Robert de Niro was die hiervoor een (bijrol-)Oscar in de wacht sleepte, waarbij ik moet aantekenen dat ik Lee Strasberg als de onpeilbare Hyman Roth eigenlijk indrukwekkender vond. Na dit deel te hebben gezien voelde ik de rest van de dag een lichte beklemming, alsof de gitzwarte sfeer van de film op mijn eigen stemming was overgeslagen – knap werk.

        Overigens zorgen de vele zijfiguren en hun verschillende belangen er wel voor dat ik ook na vier kijkbeurten nog steeds niet precies doorheb wie er nou verantwoordelijk was voor de aanslag en hoe Michael dat zo fijntjes heeft uitgevogeld. De IMDb-FAQ geven mij wel antwoord op die vraag, maar bij het kijken zelf is de informatie weer zo onduidelijk (of subtiel) dat ik toch weer ga twijfelen. Gelukkig staat dat het kijkplezier verder niet in de weg.

Helemaal mee eens. Een van de weinige sequels die hun predecessor weet te overtreffen. Die twee verhaallijnen en daarna krijg je ook echt het gezicht van de duivel te zien. Tegen het perfecte aan.

Voor mij is het de perfecte film!

Na het fantastische eerste deel ook deze vandaag herkeken. Wederom prachtig epos met zoveel gevoel en stijl gemaakt. Het ontbreekt een beetje aan de sterke focus van deel 1 en wil soms misschien iets te veel vertellen. Het is ook wel grappig hoe films als Soy Cuba en Scarface vanwege de Cuba link ook als onderdeel van de Godfather Cinematic Universe (GCU) gezien kunnen worden.

Morgen Godfather Coda herzien, de ijzersterke afsluiter waarbij de Corleone’s hun transtie naar de bovenwereld vervolmaken.

Ook 5* voor deze.

Toch wel bijzonder hoe een filmsmaak in ruim tien jaar kan veranderen. Een kleine twaalf jaar geleden vond ik dit maar een matige film, deze week herzien en laaiend enthousiast..

Het verhaal volgt zowel de opkomst van Vito Corleone als de heerschappij van zijn zoon Michael. In het verleden zien we hoe een jonge Vito zijn weg vindt in de georganiseerde misdaad in New York, terwijl in het heden Michael zijn eigen imperium probeert te behouden en uit te breiden.

De film toont vooral de complexe relaties en conflicten binnen de Corleone-familie, evenals de machtsstrijd met rivaliserende maffiafamilies. Het verhaal wordt verteld via flashbacks en heden, waarbij de parallellen tussen Vito en Michael worden benadrukt.

Wat betreft de parallellen, beide mannen worden geconfronteerd met uitdagingen en verraad in hun zoektocht naar macht en succes. Ze moeten harde keuzes maken en worden geconfronteerd met de gevolgen van hun acties.

Wat vooral interessant is, is dat Michael aanvankelijk probeert een legitieme zakenman te zijn, maar uiteindelijk net zo meedogenloos blijkt als zijn vader. Dit laat zien hoe de omstandigheden en de druk van de maffiawereld invloed hebben op zijn karakter.

Een van de grootste pluspunten van deze film is het camerawerk. Niet alleen het veelvuldig gebruik van long takes maar vooral het gebruik van een specifiek kleurenpalet versterkt de sfeer enorm. De donkere gedempte kleuren dragen bij aan de sinistere sfeer van de maffiawereld waarin de personages zich bevinden.

De rode kleur van bloed wordt dan juist weer gebruikt om bepaalde scènes te accentueren en de gewelddadige aard van de maffia te tonen.

Verder is eigenlijk alles tot in de puntjes verzorgt. Het acteerwerk is ook grandioos met een glansrol voor één van m'n favoriete acteurs Al Pacino. Maar ook Robert de Niro, Diane Keaton en John Cazale zijn hier fantastisch.

Een film met heel weinig minpunten waardoor ik m'n score met anderhalve ster verhoog naar 4.5*.

Nog niet zo goed als het eerste deel maar het scheelt weinig. Benieuwd wat de herziening van het laatste deel op gaat leveren.