Scarface (1983)

Chapootje....40 jaar geleden vond ik het denk ik..4-5* Nu herzien....Niet door heen te komen, mede door een hoogst irritante Pacino , wat velen hier schrijven. ...1,5 * dus...ahahah

remorz heeft hier in een prima review de film gevild...

Tsja, op dit moment 12e in de top 250. Een film over de opkomst en de neergang van een gangster. Het eerste deel gaat nog wel, al is het erg rechtlijnig en heeft de film niet veel extra's te bieden wat een goede film echt goed maakt. Maar het kijkt nog lekker weg en weet nog wel enigszins te boeien. Op dat moment nog drie sterren. Een kleine voldoende. Echter als het met onze gangster wat minder begint te gaan, gaat het ook met de film zelf helaas een heel stuk minder goed. Met als dieptepunt het belachelijke einde. Alhoewel de film uiteraard ook niet onder zo'n einde uit kon. Anders zou de voorspelbaarheid aangetast worden. En dat mag natuurlijk niet de bedoeling zijn.

Say hello to my little friend!

Scarface is voor mij een van de meest overgewaardeerde films aller tijden. Nooit begrepen waar die enorme lof vandaan komt, laat staan de hype rond het personage Tony Montana. Voor mijn gevoel is dat volledig gebaseerd op de laatste minuten van de film. Ik heb de film nu pas voor een tweede keer gezien, de eerste keer is minstens vijftien jaar terug en ik heb er nu iets meer van genoten, maar nog steeds te weinig om dit als een topfilm te zien.

Scarface brengt je een klassieke rise and fall verhaal van een arme immigrant die het maakt in de Amerikaanse drugswereld en uitgroeit tot de machtigste man. Uiteraard raakt hij het contact met de realiteit kwijt en is materieel bezit belangrijker dan familie of loyaliteit geworden. Dit was in 1983 misschien een origineel plot, maar veertig jaar later zijn er teveel van dit soort films om er nog erg onder de indruk van te wezen. Ik vind de film met bijna drie uur speeltijd bizar lang duren, zeker de eerste anderhalf uur is echt veel te traag. Bijna saai zelfs. De subplotjes rondom zijn goede vriend en zijn zus stellen weinig voor en Al Pacino zet een boeiend hoofdpersonage neer, maar ook wel met een lading overacting waar ik niet zo veel mee had. Sowieso is het moeilijk om enige sympathie voor Tony te voelen die een arrogante hufter is van begin tot eind. De ruzie met zijn moeder die zijn geld niet moet vond ik dan wel weer sterk, een goede boodschap dat er in dit verhaal ook nog normale mensen zitten.

Het absolute hoogtepunt van Scarface is uiteraard het slot met de bestorming van zijn villa. Die tien minuten zijn ook wel echt iconische filmgeschiedenis met een portie intens bruut geweld en een Pacino die even alles wat hij heeft eruit gooit na de dood van zijn zus. Wat ik al zei, ik vermoed dat de populariteit van Tony grotendeels aan deze minuten te danken is, anders zou ik het niet weten. Het laat de film uitstekend eindigen. Scarface is verre van een topfilm voor me, maar ik snap wel waarom mensen het fantastisch kunnen vinden. Toch zie ik vooral saai camerawerk, een hoop belabberde acteurs (op Pacino en Pfeiffer na) en een lading beroerde dialogen die nergens toe leiden. Wel verpakt in een bruut misdaadjasje waardoor ik er nog een goede voldoende voor over heb.

3,5* (was 3*)

Had je poep in je ogen? Het geweldige camerawerk (DePalma is sowieso op visueel vlag een grootmeester en op dat vlak misschien wel de beste van zijn generatie) is juist een van de sterkste punten van de film.

Ik noem het shot van boven bij de moord in het vluchtelingen kamp.

Het long shot van de auto buiten naar de kettingzaag scene binnen

De aanslag met de vele spiegel shots.

Natuurlijk de eindscene.

De film is juist een absolute masterclass in camerawerk en decoupage.

Check het overige werk van DePalma maar eens.

The 10 Most Obsession-Worthy Shots of Brian De Palma's Career - filmschoolrejects.com

Goodfellas, vaak geroemd om de longshots, kan hier nog een puntje aan zuigen.

En het acteerwerk van Pacino belabberd noemen slaat nergens op. Hij IS Tony Montana in deze rol. Dat het personage je niet bevalt is een ander verhaal.

Beter lezen Basto, dat zei ik nergens. Ik zei juist dat op Pacino en Pfeiffer na het acteerwerk belabberd was. Wel dat Pacino aan overacting deed.

En het camerawerk, tsja. Ik zag het er niet in. Alleen op het einde in de villa zag ik enkele fraaie shots.

Ok, my bad. Overheen gelezen.

Maar Scarface is een juist meesterwerk vanwege de geweldige sfeerschepping (er is geen film meer 80’s dan Scarface) en de geweldige (visuele) regie van DePalma.

Kijk m nog maar eens over een tijdje. Vrijwel elke scene is classic en de inspiratie bron voor onder andere Miami Vice en talloze andere gestileerde gangsterfilms.

Hoogtepunt blijft voor mij toch Tony die op bezoek in Columbia het citroentje uit het waterkommetje om z’n handen in te wassen, uitzuigt.

Let je wel ff op spoilers Basto...

Ben het met je eens Basto, het camerawerk is uitstekend. De aanslag, maar ook eerste keer als Tony de Babylon bezoekt is topwerk. Het was erg moeilijk filmen met al die spiegels op de achtergrond, omdat er zoveel spiegels aan alle kanten hingen. Er staat een complete crew achter die spiegels met tal van camera's en ze hebben uitstekend werk verricht om dat allemaal in goede banen te leiden. Om maar een voorbeeld te noemen.

Push It to The Limit (heeft wat weg van de score van Spetters, vind ik)

in principe de volmaakte film*alles met al pachino vind ik geweldig*werden ze zo nog maar gemaakt*the old chool perfection*yep 5 sterren

Heb de film na vele jaren weer eens bekeken. In het begin moet je even goed opletten want het acteerwerk van sommige figuranten is echt hilarisch (de opstand bij het hek), maar goed dat is een detail. Boeiende misdaadfilm, cultfilm uiteraard, sterke Al Pacino, maar ook tegelijkertijd voorspelbaar qua verhaallijn en afloop. Het einde had wat mij betreft iets minder onrealistisch gemogen.

Scarface, uitgebracht in 1983 en geregisseerd door Brian De Palma, is zonder twijfel een absoluut topstuk in de filmgeschiedenis. Dit misdaaddrama heeft zichzelf op onnavolgbare wijze gevestigd als een klassieker die een blijvende indruk achterlaat op elke kijker.

Met het adembenemende acteerwerk van Al Pacino in de hoofdrol als Tony Montana, biedt Scarface een ongeëvenaarde inkijk in het duistere en meedogenloze rijk van de georganiseerde misdaad. Het verhaal volgt Tony's onstuitbare opmars van een Cubaanse vluchteling tot een meedogenloze drugsbaron in het bruisende Miami. Zijn onverzadigbare ambitie, tragische val en onvergetelijke citaten hebben deze film tot een ware klassieker gemaakt.

Beleef deze film wel met een bril uit 1983 op. Het tijdsbeeld, de mode, de muziek - alles vormt een tijdscapsule die de film een extra laag authenticiteit en nostalgie geeft. Dit is een film die een glimp biedt van een tijdperk dat een immense culturele impact heeft gehad op onze samenleving.

De regisseur Brian De Palma en het team achter Scarface hebben een meesterwerk gecreëerd dat de tand des tijds heeft doorstaan. De cinematografie, de intense en gedenkwaardige dialogen, en de rauwe energie van de film blijven zelfs na al die jaren ongeëvenaard. Scarface neemt je mee op een emotionele achtbaan, waarbij de grens tussen macht en corruptie, ambitie en ondergang op scherp wordt gezet.

In een tijdperk waarin films snel verouderen en trends komen en gaan, blijft Scarface een tijdloze en onvergetelijke filmervaring die elke filmliefhebber zou moeten koesteren. Ervaar een meesterwerk dat zijn plaats als absolute topfilm met verve verdient.

Ik heb even gekeken maar mijn oorspronkelijke score was geplaatst op 27 september 2006. Ik ben lid geworden van MovieMeter op de 26e, een dag eerder dus. Ongetwijfeld heb ik de film gezien dus voordat ik lid werd op deze site. Maar wanneer precies, geen idee. Wel weet ik nog dat ik de film zag, onder niet de beste omstandigheden (oude dikke beeldbuis en ik woonde bij m'n ouders en werd halverwege nog voor het eten geroepen) maar ook dat ik de film niet heel super vond. Bepaalde scènes bleven bij (met de kettingzaag) maar dat was het dan ook.

Het schijfje met de DVD lag sindsdien in dozen, stond in kasten en lag nu al een tijd op het stapeltje 'nog eens te zien'. En toen ineens draaide deze als Classic in de bioscoop. Een uitgelezen kans dus. Sowieso was ik benieuwd wat en herziening zou opleveren. Nu ben ik inmiddels ook een kleine 3.000 films verder met mijn smaak die veranderd is en ook mijn manier van film kijken en zaken die ik nu meer waardeer.

Om maar met dat laatste te beginnen: vooral het audiovisuele viel me nu enorm op. Geweldig camerawerk, soms erg fijne camerastandpunten, geweldige sfeer en heel knap gemaakt. Je waant je echt in die omgeving. Ook de zalige soundtrack is sterk en ik zag dat Giorgio Moroder daar verantwoordelijk voor was, iemand die ik in 2006 zeer zeker nog niet kende. Op die vlakken is de film echt genieten. De beelden, de kleuren, de sfeer.

Maar het blijft ook een inhoudelijk vrij mager ding. Simpel Rise and Fall, en dat is het, maar dan uitgesmeerd over 180 minuten waar allerlei miniplotjes in zitten die weliswaar voor sfeer en opbouw zorgen (met die zus) maar nooit echt goed worden afgewerkt waardoor de film vaak focus mist en zeker op dramatisch vlak een echt hart mist. Anderhalf uur is dit hele toffe cinema, zolang de film de pionnen neerzet, maar dan moet de film eigenlijk nog echt beginnen en dat doet de film nooit. Dan blijkt al die sfeerzetting niet voldoende om op dramatisch vlak daarna te overtuigen. Daarbij helpt ook niet mee dat Al Pacino een enorme neiging heeft tot overacteren en zijn personage weliswaar een beetje gaat leven maar iets te karikaturaal blijft om echt erin mee te gaan. Een week later herzag ik Carlito's Way (waar ik nog een stukje moet typen) en die was op inhoudelijk vlak echt superieur.

Dus deels blijft die mening van toen staan. Zeker op gebied van inhoud. Maar ik heb wel dan beduidend meer genoten van het audiovisuele aspect. Jammer alleen dat de teleurstelling een beetje overheerst. Verhoogd, zij het niet veel, naar 3,5*.

Nee hoor, ik zie bij herziening geen meesterwerk.

Ik zie een irritant overacterende Pacino (en dat heeft niets met 'hij is Tony Montana' te maken).

Ik zie naast het veelgeroemde camerawerk ontzettend veel aansluitfouten.

En ik hoor een gruwelijk stuk filmmuziek dat te pas en te onpas alle emotie en opkomende spanning in de kiem smoort.

Scarface verdient een voldoende, meer niet. Hier had zoveel meer ingezeten.Vreselijk overgewaardeerd in mijn ogen. Dat is echter geen feit doch enkel mijn mening.

Brian de Palma is zonder enige twijfel één van de meest getalenteerde regisseurs van zijn generatie. Toch is hij in mijn boek vooral de 'net niet'-regisseur. Talloos zijn de briljante en memorabele scènes die hij bedacht voor films als 'Carrie', 'Dressed To Kill', 'Blow Out' en 'The Untouchables', maar het lijkt wel of hij vooral oog had voor impactvolle fragmenten. Slechts in een paar gevallen hield hij de spanningsboog een hele film vol. Midden jaren tachtig maakte hij een aantal meesterlijke rolprenten. In 'Scarface' uit 1983 zet hij met Al Pacino als Tony Montana een geweldig over-the-top from rags-to-riches-verhaal neer, dat alleen maar kan leiden tot de ultieme downfall van de titelfiguur. De Palma weet de spanning en aandacht gedurende de bijna drie uur van de film perfect vol te houden. Onbedoeld wordt het daarmee een inspiratiebron voor figuren als Quincy Promes en Ridouan Taghi.

Nog maar weer eens gekeken,ik geef 'm toch een een ster meer,

Gisteren weer deze klassieker bekeken en wat blijft dit toch een meesterwerk.

Nu zo'n 6 x gezien denk ik. Dan kun je alles bijna wel dromen, maar iedere keer blijf je toch kijken. Je weet exact wat er gaat gebeuren en toch blijf je kijken. Er zijn maar weinig films die dat voor elkaar kunnen krijgen. En ook al weet je precies wat er komen gaat, de impact van sommige scènes blijft even sterk. Dat is alleen weggelegd voor meesterwerken, en dit is en blijft dan ook een meesterwerk. En ook een film die zich onderscheidde van andere genre films.

Wat valt er eigenlijk nog te vertellen over Scarface? Tijdens mijn jonge jaren heb ik de film ontzaglijk vaak gezien, waardoor hij ondertussen het meeste van zijn mysterie verloren is. De eindeloze monologen van Al Pacino, ik ken ze intussen wel vanbuiten. Prima facie heeft de cinematografie ook iets afstandelijk en kil: er zijn heel veel scenes met een nogal 'monotone' look, nl. een wat registrerende long take van op afstand met meerdere personages in beeld.
Ik denk dat geen enkele andere DVD in mijn collectie een meer afgeleefde indruk maakt: het kartonnen omhulsel is volledig versleten, de zwart-witte kleuren van het silhouet van Tony Montana zijn vervaagd, het lijkt wel alsof de hoes sporen van cocaine bevat.
De afgelopen jaren heb ik echter het genoegen gehad om Scarface tweemaal op 35mm geprojecteerd te zien en dan ervaar je de film toch nog wat anders. Het viscerale, het pathos, de adrenaline komt echt goed tot zijn recht op het grote scherm. Ik heb die twee keer echt opnieuw gekluisterd zitten kijken naar een aantal weergaloze set pieces: de moord op Rebenga, de mislukte deal met de Columbianen, de schietpartij in de Babylon Club en natuurlijk de iconische eindscene
Bovendien blijft het personage van Tony Montana enorm fascineren. Van al de befaamde gangsterpersonages vind ik hem de enige die echt allure heeft. Au fond lijkt hij niet geïnteresseerd in geld of status. Het lijkt alsof hij al zijn rijkdom en macht enkel vergaard heeft om op een grandioze manier miserabel te kunnen zijn. Ik denk dan voornamelijk aan de scène in de Babylon Club, waar hij als een soort decadente mummy apathisch in zijn cubicle van een sigaar ligt te lurken met een whisky cola voor zich. Iedereen anders is zich aan het vermaken, maar Tony is superieur aan deze primaire vorm van banaal plezier. Ik vind het een dandyistisch, bijna anarchistisch statement om elke vorm van levensvreugde op die manier uit je bestaan te bannen en enkel op te gaan in een soort esthetisch verantwoorde vorm van ennui.
Ik vind het dan ook wel grappig en ergens veelzeggend dat Tony Montana over de jaren heen de cultheld is geworden van allerlei totaal humorloze, ongesofisticeerde sujetten die enkel begaan zijn met geld en status. Ze zouden moeten inzien dat Tony eigenlijk enkel zijn macht heeft verworven om zichzelf vervolgens op een sublieme manier de vernieling te kunnen inrijden. In zijn ondergang vernedert hij zichzelf ook totaal, denk maar aan de scène waar hij op clowneske wijze rechtveert terwijl zijn neus volledig onder wit poeder hangt. Zijn tragische, intrinstiek zelf-destructieve kant maakt hem aimabel en herkenbaar. Dit in tegenstelling tot de kille en beredeneerde Sosa, iemand die nooit ten onder zou gaan aan de menselijke driften. Ik sluit mijn recensie graag af met een frappant citaat hieromtrent van de rapper 'Pitbull':
“I wanted to be Sosa — educated, good-looking, a good dresser, and he’s the one who was running it. And notice, he never got his hands dirty. He sipped his tea. He was nice, not aggressive. And at the end of it all, he was the one that stayed. So I realized around 18 that Tony’s the wrong guy to be looking up to.”

Gangsterepos van de Palma weer herzien, nu op 4K. Een film die ik bijna kan dromen, maar krijg er nooit genoeg van. De opkomst en ondergang van Tony Montana, word subliem neergezet door Pacino. Episch en ontroerend zijn de woorden die het eerst bij me te binnen schieten, wat vooral komt door de prachtige muziek van de Italiaanse Giorgio Moroder die alle scènes zoveel power geven. De blik van Pacino als die voor eerst in jaren zijn zus omhelst, prachtig. Ook zijn moeder, gespeeld door Miriam Colon speelt ijzersterk, al heeft ze maar een kleine rol. Eén van de hoogtepunten voor mij is de eerste ontmoeting met Sosa als ze samen richting de camera lopen. De visuele stijl van de Palma is adembenemend.

Na ruim 40 jaar zit ik bij een aantal scènes nog steeds met kippenvel op me armen. Dit blijft voor mij één van de beste films in dit genre.