It's a Wonderful Life (1946)

Nooit eerder gezien. Snap de term 'ultieme kerstfilm' direct. Het is een uberwarme en superpositieve film, tot op het naïeve af. Verder erg ouderwets uitgewerkt, met een moraal die je dwars door je strot wordt geduwd. Het maakt het misschien niet heel geloofwaardig allemaal, maar je kunt haast niet negatief worden van een filmpje als deze.

Niet geniaal, wel leuk. 3.5*

Heb me op 1e kerstdag wel goed vermaakt met deze film. De film is aan de ouderwetse kant en wellicht een beetje langdradig en oubollig maar wel veel minder artificieel en commercieel als de modernere kerstfilms. James Stewart vind ik altijd wel goed spelen en heb ook wel genoten van de zwart-wit fotografie. De film bevat ook een klassieke scene met de bekende quote:

What is it you want, Mary? What do you want? You want the moon? Just say the word and I'll throw a lasso around it and pull it down. Hey. That's a pretty good idea. I'll give you the moon, Mary.

Een van de betere kerstfilms.

Vandaag gezien en inderdaad zie de vergelijking met A Christmas Carol.
Wat een prachtige film zeg en hoeft geen Kerst te zijn om hem een keer te bekijken wat ik zeer aanbeveel.
Een echte aanrader en Donna Reed wat een plaatje zeg en James Stewart de kapstok van deze film.
Zeer genoten en wat kunnen films uit die tijd nog zeer de moeite waard zijn.

Werkelijk prachtige film. Ik heb hem een aantal keer gezien. Hoewel James Stewart de film absoluut draagt speelt iedereen op een erg hoog niveau. Geweldige film met een geweldige boodschap - mijn favoriete feelgood-film.

Dear Father in heaven, I'm not a praying man, but if you're up there and you can hear me... show me the way... show me the way.

Mijn laatste zwart-wit film is alweer een tijdje geleden. Maar nadat ik It's a Wonderful Life zag, kwam ik toch weer tot de conclusie dat het wel wat heeft. Zeker toen ik twee dagen later in de bioscoop bij de laatste The Hobbit film zat (met HFR kwaliteit en een 3D brilletje op mijn neus), realiseerde ik me tijdens de pauze dat de ontwikkeling die films hebben doorgemaakt in de loop van de jaren immens is. Films als deze mogen echter niet vergeten worden.

Mijn eerste kennismaking met It's a Wonderful Life kwam in 2010 door een videoclip van The Killers, getiteld 'Boots'. De 'show me the way' scène is hierin te zien en maakte me wel benieuwd naar deze film. Toen bleek ook nog eens dat het een film met behoorlijke status is. Volgens velen 'de ultieme kerstfilm'. Ik was er dus wel benieuwd naar.

Ik denk niet dat ik het zelf ook 'de ultieme kerstfilm' vind, maar het is me zonder meer duidelijk dat dit een sterke film is. Het wordt eigenlijk pas een kerstfilm naarmate de film vordert. George Bailey is een leuk personage en zijn relatie met Mary wordt op een goede manier weergegeven. Een geweldige scène was die in de danszaal met dat zwembad; hier is goed te zien hoe zij steeds meer naar elkaar toegroeien en dat niemand dat kan stoppen. James Stewart draagt de hoofdrol met gemak en is zeer overtuigend. Ook Donna Reed was goed in de rol van love interest en Henry Travers zet een erg leuke rol neer als Clarence. De concurrentiestrijd tussen Bailey's bedrijf en dat van Potter werd naar mijn mening op een gegeven moment een beetje te langdradig. Gelukkig wordt dit goedgemaakt met een mierzoete, maar wel sterke, finale.

Het gehele stuk vanaf overweging tot zelfmoord is absoluut de moeite waard. Ik herkende een beetje A Christmas Carol, maar het is ook duidelijk dat hedendaagse films nog steeds hun inspiratie hier uit halen. Zo vielen The Family Man en Click nu een beetje door de mand. Ik vond het in ieder geval het leukste stuk uit de film. Het overdreven 'happy end' dat de film kent is iets waar ik op hoopte. Een kerstfilm heeft dit immers absoluut nodig en het gaf ook een voldaan gevoel toen de film zo eindigde.

It's a Wonderful Life vond ik een erg leuke film. Humor, romantiek en drama komen allemaal aan bod en over het algemeen in de juiste proporties (al kabbelt het dramagedeelte op een gegeven moment dus iets te traag voort). De film komt alweer uit 1946, maar voelt eigenlijk nergens ouderwets aan. Het is een kerstverhaal dat in de huidige tijd nog prima overeind blijft staan. De film is dan ook absoluut een aanrader voor de kerstdagen. Zo eentje die je ieder jaar wil terugzien.

Ruime 3,5*

Mooie film over een man die het leven niet meer ziet zitten. Het verhaal wordt erg rustig vertelt. De acteurs spelen goed, verveeld geen moment. Ik begin langzaamaan fan te worden van James Stewart.

film reviews in 100 woorden: It's a wonderful life (in 100 woorden) - filmreviewsin100woorden.blogspot.be
ps. ik ben geen professionele schrijver of criticus, ik ben maar een movie geek met een toetsenbord.

It’s a wonderful life is een meesterlijke kerstklassieker van Frank Capra. Het verhaal verloopt op z’n eigen aangename tempo en neemt voldoende tijd om het leven van George Bailey te ontwikkelen, vooral in de tweede helft en naar het einde wordt de film pas echt heerlijk om naar te kijken. De altijd charmante Jimmy Stewart zet een fantastische prestatie neer als Bailey en speelt met gemak alle andere acteurs naar huis. It’s a wonderful life voelt soms ouderwets aan en is misschien niet het meesterwerk dat ik had verwacht, maar de film is absoluut briljant op z’n eigen charmante manier.

3,5*

Naar goed gebruik ben ik mijn kerstweek begonnen met de zoveelste herziening van deze klassieker. Blijft binnen dit genre onovertroffen met een uitmuntende James Stewart en een uitermate charmante Donna Reed. Meester-regisseur Frank Capra heeft een hele reeks prachtige films gemaakt. Deze film, die de kerstboodschap op schitterende wijze weet te brengen, is in mijn ogen zijn beste.

Misschien doen wij dat ook wel!

Ik heb altijd gedacht dat 12 Angry Men uniek was in de manier waarop het tegelijkertijd oud maar tijdloos is en toch zo makkelijk weg kijkt. Sterk staaltje verhaal vertellen, deze film.

Een film om dringend te herzien. Wel opvallend dat dit verhaal geen genade vond onder het McCarthyism van de veertiger/vijftiger jaren. Dit zou volgens de FBI in die tijd een voorbeeld moeten zijn van de invloed van communistische propaganda in die jaren. Met name de rol van Lionel Barrymore zou de Amerikaanse waarden aantasten.
En nu jullie weer.
Schrale troost voor het filmteam dat ze niet het enige slachtoffer waren van deze onzin.

Een film die lang duurt voordat je er echt in zit. Op het eerste oog een grappige 'oude' film, maar uiteindelijk eentje die je achterlaat met een heel gelukkig en melancholisch gevoel. Ik sluit me graag aan bij de mensen dit zien als de ultieme feel good movie voor de kerstdagen.

★ ★ ★ ★

Wat een prachtfilm!
Het verhaal, Donna Reed, Stewart - mijn favoriete acteur all-time.
Voor de zoveelste keer gezien, nu ook op Netflix.

H.C. Moolenburgh beschreef in één van zijn boeken, is toeval echt toevallig? (aanrader!), het plot van deze film en hoe deze film hem geholpen heeft bij de behandeling van depressieve patiënten. Ik werd nieuwsgierig naar de film en toen ik de film op netflix zag staan besloot ik hem zo snel mogelijk te gaan kijken, mede omdat ik het vlindereffect een interessant onderwerp vind.

Over het algemeen heb ik vaak moeite om oudere films in één ruk af te kijken, maar ondanks dat dit de op één na oudste film is die ik tot nu gezien heb had ik er ditmaal geen problemen mee, juist helemaal niet. Ik vond de oude beelden van auto's, kantoren, de huizen enzovoort erg mooi om te zien. Daarnaast vond ik de hoofdrolspeler erg goed spelen, en Lionel Barrymore ,Mr. potter, de slechterik, verschrikkelijk intrigerend. Daarnaast heb ik enkele malen flink moeten lachen, en was het einde zo ontzettend feelgood dat je een zeer goed gevoel over houdt aan de film.

Oudste film (met voorsprong) die ik ooit heb gezien. Aan sommige aspecten merkte je dat wel (slapstick, verering van God, ...), maar over het algemeen viel dat goed mee vond ik. De plot was aangenaam, maar Stewart irriteerde me soms in zijn rol (wat overacting, kwam niet echt geloofwaardig over). De andere rollen werden wel fijn ingevuld. Voor een film die meer dan 70 jaar oud is heb ik er toch nog van genoten.

Echt een klassieker. Met een lekkere sfeer en erg afwisselend. Soms vind ik echter hoe de engel praat een beetje te ver gezocht. Engelen zijn geen mensen en praten toch niet zo?

nwaaaah.... soms wel Om het over Michael (1996) nog maar niet te hebben....

Engelen bestaan niet, zoals een wijs man ooit zong.

Dat is een kwestie van geloof. Want duizenden mensen hebben wonderen met engelen ervaren. Maar ik bedoel meer Bijbels gezien praten engelen niet zo menselijk. Dus dat vind ik dan in films te
Hollywood achtig gemaakt.

Fijne film voor goedhartige mensen.



Engelen zijn toch ooit gewone mensen geweest? Zouden ze in de hemel dan een heel andere manier van praten aanleren??

De film komt pas echt tot leven in het laatste half uur, maar dan raakt het je ook echt in je hart.

Eerste kerstdag, een vuurtje in de open haard en dan It's a Wonderful Life opzetten. Weinig zaken zijn zo zoetsappig en sentimenteel als dat, maar als fulltime cynisch persoon zie ik het even als een cheat day. En It's a Wonderful Life is misschien mierzoet en voorspelbaar, het is tevens een erg goed gemaakte film.

De film is één brok sfeer met een sympathiek hoofdpersonage - een grotere goedzak dan George Bailey krijg je niet - en een hoop leuke bijrollen, van Mr. Potter tot Clarence. De film is vooral sterk in zijn meer ingetogen momenten, kleine scènes als George en zijn familie aan de eettafel en in dialoog met zijn vader. Ondanks dat It's a Wonderful Life bekend staat als een film met groot spel en over de top sentiment, de wat kleinere momenten in de film zijn vooral de moeite waard. It's a Wonderful Life is nu eenmaal een lieve film met het hart op de juiste plaats. En ach, voor cynische zuurpruimen is zo'n portie zoetigheid op zijn tijd helemaal niet zo verkeerd.

4 sterren.

Een redelijk prettige kerstklassieker, die nauwgezet het Christmas Carol-format volgt. Mr. Potter is de lokale Scrooge, en ook een ghost of christmas past (zonder vleugels) is vertegenwoordigd. Het is jammer dat de vele dialogen me nauwelijks of niet wisten te boeien, mede omdat het verhaal zo conventioneel is. James Stewart zit daarnaast bij mij altijd vast in de paradox dat hij een begaafde acteur is, maar een onuitstaanbare persoonlijkheid heeft. Donna Reed is gelukkig wel een prachtvrouw, en brengt toch de nodige magie in het samenspel tussen de twee. De film heeft een aantal sfeervol geschoten scènes, en doet het ondanks de misschien te dik aangezette moraal goed met kerst.

In m’n oordeel ben ik wat harder. Met het verre van originele script had ik weinig en de speelduur had ook een goed halfuur korter gemogen. It’s a Wonderful Life is een terechte klassieker, maar mij deed dit zoete themawerkje toch minder dan van tevoren verwacht. Dat het einde ver over de top is, draagt daar nog eens extra aan bij.

2.5*

Waar heb jij dat van dat engelen ooit mensen zijn geweest? Ik geloof wel dat in de hemel we op ieders niveau praten of niet op aardse manier maar via telepathie of de geest of zo. De Bijbel zegt geloof ik wel dat we groter dan engelen zijn. Ongelofelijk maar waar

Afgelopen kerst voor het eerst in jaren de film weer eens gezien, heb dus ook even de tijd genomen om de commentaren te lezen. Wat mij dan opvalt dat een heleboel scribenten het hebben over de overdreven opgewektheid in de film, dat vind ik dus heel erg mee vallen, Kijk alleen maar naar de reactie van Stewart wanneer hem duidelijk wordt dat zijn bedrijf kapot is door de fout van een ander, hoe hij reageert ten opzichte van zijn gezin, ten opzichte van zijn oom. Dan is hij ook ten prooi aan de wanhoop en reageert zoals heel veel mensen zouden reageren. Hij besluit een einde aan zijn leven te maken zodat zijn vrouw een financiële injectie krijgt. Dan pas begint het sprookje deel, maar dat is juist op een prettige manier in beeld gebracht, helemaal geen overdreven reacties, Stewart wordt juist door een ieder heel zakelijk benaderd, hij dreigt ook dan gearresteerd te worden, wordt in elkaar gebeukt en ontmoet mensen die niet bepaald met hem zijn begaan. Pas wanneer hij aangeeft dat hij wil blijven leven, dan draaien de zaken ten goede en kan me dan wel voorstellen dat er kijkers zijn die het laatste deel van de film allemaal wat overdreven vinden.
Vergeet niet dat deze film midden jaren veertig van de vorige eeuw is gemaakt, de wereld moest bijkomen van het oorlogsgeweld, de economie begon weer aan te trekken, in de jaren daarvoor was de bioscoop overspoeld met oorlogsgeweld en sombere films. Dus een luchtig verhaal met een happy ending deed het toen heel goed. Ik vind dit een zeer prettige film om te kijken, tijdens het kijken gaan je eigen emoties mee met het hoofdpersonage, op een uitstekende wijze vertolkt door Stewart. Maar hij had nooit een dergelijke rol kunnen neerzetten wanneer hij niet op een geweldige wijze werd ondersteund door diverse prachtige bijrollen. Vooral Reed, Barrymore en Travers zorgen met hun acteren ervoor dat Stewart naar de toppen van zijn kunnen gaat. Tel daar bij op, het voor die tijd prachtige camerawerk, decors, schitterende muziek van Tiomkin en de strakke regie van Capra en je hebt in mijn ogen een geweldige film die nog steeds de tand van de tijd goed doorstaat. Ik kijk nu alweer uit naar de volgende kijkbeurt.

Een draak van een film. 130 minuten tenenkrommend hysterisch Amerikaans gewauwel en een overacting James Stewart.

Duidelijke taal. Slaat volgens mij helemaal nergens op, maar 't is wel duidelijk. Sterkte

t’s A Wonderful Life begint met het levensverhaal van George Bailey [James Stewart], de oudste zoon van een kleine bankier [Samuel S. Hinds] die samen met zijn broer [Thomas Mitchell] al jaren moet strijden tegen de meedogenloze zakenman Potter [Lionel Barrymore] die het dorpje Bedford Falls het liefst volledig naar zijn hand zou willen zetten. Als twaalfjarige redt hij zijn broertje uit een wak, waardoor hij aan één oor doof wordt en voorkomt hij dat zijn baas Mr Gower [H.B. Warner], die net te horen heeft gekregen dat zijn zoon is gesneuveld, één van zijn klanten vergiftigd. Als volwassene droomt George van grootse dingen: grote gebouwen ontwerpen en de wereld ontdekken, maar in de periode van 1919 tot 1946 komt door allerlei omstandigheden geen van die grootse dromen uit. Wanneer Pa Bailey komt te overlijden, dwingen de aandeelhouders George om zijn studieplannen op te geven om het bankbedrijf over te nemen omdat die anders in handen valt van Potter. Hij trouwt weliswaar met Mary, de liefde van zijn leven, maar hun huwelijksreis loopt op niets uit wanneer de financiële crisis uitbreekt en George zijn bank alleen kan openhouden met het geld dat ze hadden gereserveerd voor de wereldreis die ze zouden maken. Vanwege zijn doofheid wordt George bovendien afgekeurd voor dienstplicht tijdens WOII en terwijl zijn broer een oorlogsheld wordt en zijn beste vrienden ook met medailles thuis komen, moet George het thuisfront beschermen. George beseft zich steeds meer dat zijn leven vooral een opeenstapeling is van gemiste kansen en wanneer er opnieuw een crisis ontstaat bij de bank, komt hij tot de conclusie dat hij – vanwege zijn levensverzekering – dood meer waard is dan levend. Maar dan ontmoet hij Clarence [Henry Travers], die hem op andere gedachten moet proberen te brengen.

Vanaf het begin is meteen duidelijk dat dit verhaal een tragische wending neemt. Maar de openingsscène, waarin we verschillende mensen hardop horen bidden voor George Bailey, toont ook meteen aan dat regisseur Capra gelooft in kleinschalige samenlevingen als Bedford Falls, waarin mensen elkaar vertrouwen op hun woord en waar mensen voor elkaar opkomen wanneer dat nodig is. Ook hier is sprake van een perfecte cast, ook de kinderen dragen hun steentje bij, maar dit is boven alles de triomftocht van James Stewart, die hier de meest indrukwekkende acteerprestatie ooit neerzet en er op één of andere manier slaagt om elke menselijke emotie volstrekt geloofwaardig te maken. In het begin zien we hem als de dromerige, optimistische idealist. Vervolgens als een vastberaden strijder tegen de Potters van deze wereld, maar langzaam maar zeker ontwaren we ook kleine tekens van frustratie over de gemiste kansen en de vruchten die anderen plukken van die gemiste kansen. Dat hij die transformatie van de optimistische wereldverbeteraar naar de gefrustreerde potentiële zelfmoordenaar zo overtuigend weet te spelen, is een ongelofelijke prestatie. En de euforie van de slotscène oogt zo spontaan, zo oprecht en is zo doorspekt met levenslust dat ik de laatste minuten in gelijke mate moet lachen en huilen.

Capra ziet er, samen met Frances Goodrich, Albert Hackett en Jo Swerling, op toe dat er op de juiste momenten een subtiel vleugje humor is om de zwaardere momenten te verlichten. Een prachtig voorbeeld is de alternatieve huwelijksreis van George en Mary in hun geïmproviseerde ‘Waldorf Hotel’. Let goed op de fooi die Stewart de portier geeft en wat Georges beste vrienden doen direct nadat ze hun liefdesserenade voor George en Mary in de stromende regen hebben gezongen. Het is niet alleen grappig, het is ook realistisch en iets wat boezemvrienden in het echte leven ook zouden kunnen doen. Ik schat dat ik gedurende de 130 minuten die deze film duurt, zo’n 90 minuten met tranen in mijn ogen en op mijn wangen heb zitten kijken.

Remember, George: no man is a failure who has friends.

Schitterende (kerst) klassieker. Mooi verhaal, geïnspireerd acteerspel van James Stewart en Donna Reed, leuke bijpersonages en een sterke regie van Frank Capra, die door een originele verhaalstructuur en een hoog tempo ervoor zorgt dat It’s a Wonderful Life ruim twee uur lang als een warm bad aanvoelt. Het is sentimenteel en zoetsappig maar het wordt subtiel en scherp gebracht, en tot in de perfectie uitgevoerd. It’s a Wonderful Life draagt het als een badge of honor, om het zo maar even te zeggen.

It's a Wonderful Life verteld het levensverhaal van George Bailey. Een man met grote ambities, die zijn dromen opgeeft om mensen uit zijn omgeving te helpen. Keer op keer offert George zich voor een ander op. Als hij tijdens kerstmis diep in de put zit en zijn eigen leven verwenst, wordt een Engel naar de aarde gestuurd om hem te laten zien hoe het leven van zijn vrienden en familie zou zijn als hij nooit geboren was geweest.

Ik vond het een echte hartverwarmende Kerst-film. Wie kent niet iemand die altijd voor een ander klaarstaat en die soms op zijn beurt even steun nodig heeft. Mooi geschoten ook, met enkele voor die tijd moderne stukjes editing, zoals het stilzetten van het beeld tijdens een voice over.

Amusante komedie, origineel met plezante situaties (het telefoongesprek met James en Donna), rake gesprekken ("Youth is wasted on the wrong people") en vooral een erg knappe James Stewart, één van de top tien Hollywood-iconen.
Misschien iets te langdradig en overdreven good feeling op het einde.
Ook in de film ene Ward Bond, in zijn loopbaan, enorm veel in de rol van politieagent.

Braaf, naief en klef, maar dat is toegestaan voor een kerstfilm. Zeker wannneer het oprecht is zoals ze het eigenlijk alleen maar in de jaren 40 konden brengen. De meer dan verdienstelijke cinematografie schept het meeste voordeel van de twijfel. Stewart in een van zijn betere rollen.