The Silence of the Lambs (1991)

klassieker,met een sterke Hopkins,
deze stond al lang op men lijstje, weet niet waarom ik zolang gewacht heb,
jodie foster speelt ook subliem ( al erger ik me wel aan haar stem)

4*

op naar hannibal(2001)

Rokkenjager kon dat dus klaarblijkelijk niet. Helaas: ik zat er met smart op te wachten.

Gedateerd...... Nee, dat is niet het woord dat mij te binnen schiet als ik deze weergaloze thriller van een kijkbeurt voorzie.

Zeer herkijkbaar voor een "spannende" film. Hij is ook niet zozeer spannend maar graaft psychologisch redelijk diep, is slim en lekker luguber en naargeestig. Een heel nieuw serial killer genre werd hiermee populair maar deze topper is nooit geevenaard.

Goeie klassiek klinkende en sombere soundtrack, fantastische scenes tussen Lecter en Starling. Buffalo Bill is meer zielig en lachwekkend dan eng. Hopkins is briljant, Foster goed en het is ook aardig om een bebrilde Scott Glenn in een non-macho rol te zien. De film is goed psychologisch georienteerd en toont effectief geassocieerde herinneringen en angsten of ongemakken van Starling.

Het enige echt zwakke is het stompzinnige einde, als Bill eerst meent de haan te moeten spannen, om een revolver af te vuren is dit totaal onnodig. Nu was ik als Starling ook niet zo'n domme gans geweest om in mijn uppie die kelder in te gaan, maar goed.

Verder vraag ik me af hoe Lecter erin slaagde om naar Haiti te vluchten.

Ook in Nederland keert de film in februari tijdelijk terug bij Pathé: The Silence of the Lambs -Trailer & Laatste nieuws - Pathé - pathe.nl. Mijn tickets alvast geserveerd!

Een erg 'rijke' film, die eigenlijk constant spannend is. De gruwelijkheid is vrij expliciet, iets dat zeker bijdraagt aan de beleving. De moordzaak rond de mysterieuze Buffalo Bill (en het kijkje in zijn habitat) zijn fascinerend, en een ijzingwekkende Anthony Hopkins en een bewonderenswaardige Jodie Foster zetten geweldige acteerprestaties neer; hun Oscars zijn dan ook dikverdiend. Zeker Fosters rol is denk ik de beste vrouwelijke vertolking die ik ooit gezien heb.

Het is knap hoe gevaarlijk en als een soort supermens/monster ze Hannibal Lecter weten neer te zetten. Hoe eng kan een gevangene met maximale beveiliging nou werkelijk zijn immers, maar de film (en Hopkins) weet het maximale eruit te halen. Ook later als hij ontsnapt en iedereen weet te vermoorden. Over de top, wellicht, maar het idee dat hij zodra hij de kans krijgt iedereen op zijn weg vermoordt is of je nou wil of niet toch angstaanjagend.

Ik had tien jaar geleden al eens gestemd zie ik, maar heb hem toen duidelijk niet op waarde geschat, ik verhoog hem met een hele ster.

4,5*

Na Frances McDormand Fargo

Sterk.

Ik heb nog nooit een deel uit de Hannibal-reeks gezien dus dit was de eerste. Ik wist dat het een oude film was maar ook een klassieker. Dus ik begon met volle concentratie ernaar te kijken. En inderdaad, er hangt een heel gek sfeertje tussen Hopkins en Foster.

Dat sfeertje maakt deze film erg goed en tegelijkertijd heel vreemd. Ik zat steeds te denken gaan ze zoenen straks?, tis ook heel gek, zo'n oude man en jonge agent. en precies dat sfeertje boost mijn rating omhoog.

Het acteerwerk van Hopkins is in 1 woord, briljant. Zelden iemand zo goed in z'n rol zien gaan. En Foster was ook goed ja.

Daarnaast is het op sommige momenten redelijk spannend. Blijft oud, maarja. De sfeer tussen de 2 is goed, de rest was ook wel goed.

Hoe oud ben je zelf? Want 1991 is voor filmbegrippen niet oud, aangezien er ook films bestaan van voor 1950.

Je hebt ook gelijk. Maar als je er toch over nadenkt, is 1991 wel weer meer dan 20 jaar oud. Persoonlijk zie ik films onder de 2000 als wat oudere films.

Aan de andere kant heb jij gelijk, er bestaan veel oudere films. Waarschijnlijk kijk ik gewoon liever iets nieuwere types

Voor de derde of vierde keer gezien en deze "mother of serial killer movies" heeft nog niets van zijn glans verloren. Telkenmale word je meegezogen in de film. Om een serial killer te vangen moet je denken zoals hem, zo leert de superintelligente Hannibal Lector op cryptische wijze aan FBI agente Starling. Het met psychologie ondersteunde onderzoek en de ijzingwekkende prestatie van Hopkins blijven me aan het beeldscherm vastklampen, al blijft dit een film die in de bioscoop beter tot zijn recht kwam. En het einde was werkelijk goed gevonden en gaf die film dat ietsje meer. De hoge notering in de top 250 vind ik zeker terecht.

" You know what you look like to me, with your good bag and your cheap shoes? "

Gek dat ik deze nooit eerder helemaal heb gezien.
Maar dan nu alsnog. Met recht een klassieker. Een jonge wat onzekere FBI-agente, een sicke serial killer en een ijzersterke griezelige maar toch ook wel charismatische Hopkins. Een kat en muis spel die nergens verveelt. De spanning, dialogen en monologen zijn intens.
Wel 1 minpunt wat mij betreft waren de flashbacks naar de jeugd van Clarice. Voegde in mijn beleving weinig toe aan het verhaal danwel te zwak uitgewerkt. Maar verder: prima film.

Hulde voor Pathé dat ze dit soort klassiekers opnieuw draaien, ook al mogen ze blij zijn als de zaal voor de helft gevuld wordt. Zonder deze screening had ik misschien nooit écht doorgekregen wat een grandioos meesterwerk dit is. Zelden heb ik zo in een film gezeten als vanmiddag.

Werkelijk álles klopt. Elke scène en elke overgang is perfect, de muziek (viel me voorheen nooit zo op) werkt enorm sfeerverhogend en ik stoorde me zelfs niet meer aan Jodie Foster; ze acteert gewoon goed, blijkt nu ik haar gezichtsuitdrukkingen op groot scherm heb gezien. En die rollen van Anthony Hopkins en Ted Levine zijn natuurlijk zwaar episch.

Nee, echt intens genoten. Elke seconde zat ik aan het scherm gekluisterd. Perfectie, absolute perfectie.

Na een herziening op groot scherm mijn score verhoogd naar het maximale en een derde plek in mijn top 10 gegeven. Ik ben altijd wat zuinig met de maximale score, want twijfel vaak of een herziening hetzelfde effect gaat hebben, maar in dit geval had dat het zeker, misschien nog wel meer dan die eerste keer. Een geweldige cast, uitmuntend. Catherine (Brooke Smith) blijft voor mij wel de zwakste schakel in de film. Dit keer was ik daar echter op voorbereid, wat het iets minder erg maakte.

Een film die twee uur duurt, maar waar je voor je gevoel echt zo doorheen bent. Wat Zwolle84 ook zegt: echt alles klopt gewoon aan deze film. Daardoor kijkt het zeer gemakkelijk weg en blijf je de gehele film geboeid kijken. Ook de muziek was mij voorheen niet zo opgevallen, maar vermoedelijk komt dat nu ook door de bezichtiging in de bioscoop dat het wat meer nadruk heeft.

Zeer onderhoudende film over een onderzoek gevoerd door Jodie Foster en de rest van de FBI die eigenlijk ondergeschikt zijn in dit hele verhaal. De dochter van een senator is namelijk ontvoerd omdat ze wat te dik staat en Buffalo Bill zou graag een lekker warme bontjas maken van haar huid. Zijn schmink en zijne eyeliner komt dan beter uit. Om enige vooruitgang te boeken gaat Foster te rade bij een sluwe dokter Hannibal Lecter. De man is niet vies om zijn tanden te gebruiken en je levend op te eten, dus voorzichtigheid is geboden.

Meestal ben ik niet zo van de seriemoordenaar films of toch niet wanneer het gaat om een zoektocht. Een slasher variant op dit genre kan ik vaak wel smaken. Films als deze zijn vaak een opeenvolging van clues en toevallig passen de puzzelstukjes meestal wel en komt het onderzoek daadwerkelijk tot een einde. (Zodiac van Fincher pakt dit anders aan, maar dat terzijde).

Ik weet niet of ik het vervolg Hannibal ooit al gezien heb, ik dacht eigenlijk van wel en Red Dragon / Manhunter heb ik beiden wel gezien. Ik wist dus wel wie Hannibal Lecter is en je merkt wel dat Hopkins deze man uitstekend vertolkt of toch intensiever als Brian Cox in Manhunter. Jodie Foster daarentegen is lichtelijk vervelend met dat accent. Ik weet niet direct of dat natuurlijk is bij haar.

Ook de slotscène is een beetje jammer van dat luide gekreun wanneer ze telkens opnieuw een deur inbeukt. Zo verraad je toch elke keer opnieuw je positie? Ik snap dat ze bang was maar echt slim was het niet. Niet dat ik weet wat normaal is in zo'n situatie, dus ga ik er ook niet verder over oordelen. Spannend was het wel, maar wel een wat lame semi-einde... Ze was ontzettend benadeeld en toch schiet ze hem nog steeds aan flarden...

Wat ik wel apprecieer is dat wanneer ik zeg: jup, nu is de film afgelopen, het 5 seconden later ook echt afgelopen is. Dat is de perfectie nastreven
Toch maaaaaar 4* van mijn kant of misschien ben ik gewoon te streng voor dit type films.

Hervertoning helemaal gemist.
Wil deze dolgraag zien (nog nooit gezien). Kan dat nog ergens? Thuis is niks.

Hoezo? Je hoeft toch niet altijd in de bioscoop een film te zien

In de bioscoop is toch een betere ervaring qua beeld en geluid - in vergelijking met wat ik thuis heb, althans. Thuis kan ik ook lastiger m'n aandacht erbij houden.

The Silence of the Lambs verteld het verhaal van de jonge FBI-agente Clarice Starling die de opdracht krijgt om de beruchte kannibalistische serie-moordenaar Dr. Hannibal Lecter te ondervragen om meer inzicht te krijgen in de geest van moordenaars. Starling wil dat Lecter helpt met het oplossen van de zaak Buffalo Bill - een moordenaar die zwaarlijvige vrouwen vermoord en vilt. Lecter doet dit echter niet voor niets en wil in ruil voor zijn hulp details uit Starling's persoonlijke leven weten...

Misschien wel de meest iconische Thriller ooit gemaakt. In vele opzichten ook erg vernieuwend omdat bij het onderwerp serie-moordenaars gebruikelijk werd gekozen voor een Horror-invalshoek of een Detective/Thriller-invalshoek en dat hier juist gecombineerd wordt. De film zou een bijzonder degelijke Detective zijn geweest, ware het niet door de toevoeging van het personage van Hannibal die de film naar een heel ander niveau verheft. Anthony Hopkins speelt een meesterlijke rol. Hij komt tegelijkertijd gevaarlijk gestoord als zeer beschaaft en intelligent over.

Wat ook enigszins vernieuwend was en een positief effect op de film heeft is het feit dat de film niet alleen een vrouwelijke hoofdrolspeler heeft, maar ook vanuit haar perspectief wordt verteld. Tegenwoordig worden we doodgegooid met zogenaamde feministisch verantwoorde films. Wat daar nu echter bijna altijd fout gaat is dat het uit loopt op een stereotype Mary Sue-personage - een onoverwinnelijke vrouw zonder tegenslagen. Starling is juist een sympathiek personage omdat ze niet perfect is en ook echt hard moet werken om haar doel te bereiken. De ontknoping met Bill maakt op deze manier zoveel meer impact dan als Starling de hele film al overal succesvol in was geweest. Daarnaast behandelt Jonathan Demme ook op een sterke manier hoe lokale politie toendertijd in de VS naar vrouwelijke FBI-agenten keek en hoe weinig vrouwen er toen bij de FBI zaten. Hij doet dit zonder belerend te worden of het ons door de strot te duwen.

Cinematografisch is de film bijzonder degelijk. Veel shots zijn heel erg symbolisch of worden toegepast om een bepaalt effect te bereiken. Zo ziet Hannibal altijd duidelijk waar de camera is en kijkt hij ook veel recht in de camera, wat zijn angstaanjagende effect alleen maar versterkt. Howard Shore’s prachtige score maakt de film ook eerder dramatisch dan dat het op schrikeffecten zit te hameren. De muziek is geschreven vanuit de gevoelswereld van het personage van Starling en zodoende versterkt het de band van ons als kijker met het personage heel erg.

Al met al blijft Jonathan Demme’s The Silence of the Lambs een meesterwerk. Het is een film die niet lijdt onder meerdere kijkbeurten en ook goed met zijn tijd mee is gegaan.

Deze film na lange tijd eens opnieuw bekeken, en opnieuw genoten van de huiveringwekkende rol van Hopkins.
Terug in 'the mood' om de 3 vervolgfilms te bekijken.
Suspense verzekerd !!!

Once upon a time, there was a little girl who went to the police academy...

In de openingsscène van The Silence of The Lambs zien we Jodie Foster een hindernisbaan afleggen in een kaal en grauw bos. Via een touw klimt ze een heuveltje op en eenmaal boven gekomen trekt ze een kort sprintje. Het zweet gutst van haar lijf. De muziek klinkt steeds dreigender en even lijkt het alsof ze wordt achtervolgd, maar dan roept iemand haar naam en blijkt dat ze een opleiding volgt bij de FBI. Er zitten meer van dit soort verrassingen in de film die je steeds op het verkeerde been zetten, boobytraps: de zwaargewonde politieagent die Hannibal Lecter blijkt te zijn, Clarice Starling die nietsvermoedend aanklopt bij het huis van Buffalo Bill.

Het cellencomplex waar Dr. Lecter zit opgesloten heeft eerder weg van een middeleeuwse kerker, een reptielenhuis, dan van een doorsnee gevangenis. Het oogt zo grotesk allemaal, maar toch neem je het allemaal voor waar aan. Hetzelfde met de enorme kelder onder het huis van Buffalo Bill, met de gigantische put in het midden. Je voelt dat er verhoudingsgewijs helemaal niets van klopt, toch zie je het door de vingers. Het ongeloofwaardige wordt in The Silence of The Lambs geloofwaardig. Het idee om de cel van Dr. Lecter in plaats van tralies, zoals dat wel het geval is in het boek van Thomas Harris, te voorzien van een wand van ondoordringbaar plexiglas is echt geniaal bedacht. Wat cameravoering betreft biedt dat veel meer mogelijkheden en op deze manier kunnen Starling en Dr. Lecter zo dicht mogelijk bij elkaar worden gebracht, wat op een gegeven moment dus ook gebeurt. Het eerste gesprek tussen Dr. Lecter en Starling is wat mij betreft een van de hoogtepunten in de film. De spanning tussen de twee is om te snijden. Nog nooit zag ik zo enorm veel acteertalent in een scène die amper acht minuten duurt. Dr. Lecter staat kaarsrecht in het midden van zijn cel en begroet Starling alsof hij haar in zijn eigen huis verwelkomt: 'Goodmorning!', zegt hij vrolijk. Dan vraagt hij heel formeel of ze zich kan identificeren, alsof ze een agent is die hij niet helemaal vertrouwt, vervolgens:

'What did Miggs say to you? He hissed at you. What did he say?'
'He said: 'I can smell your cunt.''
'I see… I myself cannot.'

Als een roofdier dat zijn prooi probeert te lokaliseren snuift Dr. Lecter de geur op die door de luchtgaten zijn cel binnendrijft. Eigenlijk is Dr. Lecter zeer innemend, tot het moment dat Starling een sarcastische opmerking maakt over de modus operandi van Lecter zelf: 'No, you ate yours.' Dan ineens is Lecter niet meer zo vriendelijk en reageert hij een beetje kribbig met: 'You send that through now.' Het gesprek tussen Dr. Lecter en Starling heeft wat weg van de ontmoeting tussen het meisje Alice en de grijnzende Cheshire-Cat in het klassieke kinderboek van Lewis Carroll. Het verloopt al net zo verwarrend en raadselachtig als in dat boek; met anagrammen en cryptogrammen en vage hints... Dr. Lecter is net als de kat een tikkeltje hooghartig en vilein en heeft voortdurend een cynische lach op zijn gezicht, terwijl Starling op haar beurt een en al beleefdheid is en haar verstand gebruikt, net als de Alice in het boek. Maar hoe ondoorgrondelijk en warrig Dr. Lecter ook lijkt, hij stuurt Starling wel in de juiste richting, zoals de kat die Alice de weg wijst naar de Gekke Hoedenmaker. Clarice in Wonderland.

Geen dier in de wereld dat zoveel symboliek in zich draagt als de vlinder. De doodshoofdvlinder, in dit geval. Het diertje verzinnebeeldt eigenlijk van alles in The Silence of the Lambs. In algemene zin het vinden van de seriemoordenaar en het oplossen van de zaak. Maar ook de drie hoofdpersonages ondergaan een zekere transformatie: Dr. Lecter die naar vrijheid verlangt (What I want is a view...), Clarice Starling die zich binnen de FBI probeert op te werken (All the way to the F.., B.., I..) en zich aan haar poor white trash jeugd probeert te ontworstelen, Jame Gumb tot slot die een vrouw wenst te worden en daar wel een heel lugubere oplossing voor heeft bedacht. Het staat bovendien voor de emancipatie van de vrouw; Starling die zich binnen de politiewereld moet zien te bewijzen, de FBI, een mannenbolwerk. Op een gegeven ogenblik stapt ze de lift in en is ze omringd door alleen maar mannen die wel 2 koppen groter zijn dan haar. Een veelzeggend beeld dat ook later in de film weer terugkomt. Fly, fly, fly...

Op enkele theatrale decors en dik aangezette personages na is de film aardig realistisch te noemen. De scène bijvoorbeeld waarin de dochter van een senator wordt ontvoerd door Buffalo Bill, die net doet of hij een gebroken arm heeft en wel hulp kan gebruiken bij het inladen van zijn busje. Ging Ted Bundy zo overigens ook niet te werk, met zijn arm in een mitella? Je ziet haar twijfelen: zal ik 'm helpen of niet? Het gekke is dat net deze scène, die zo akelig dicht bij de werkelijkheid zit, één van de engste momenten in de film is. Ook later, als Starling het huis bezoekt waar één van de slachtoffers woonde, komt alles heel werkelijk over, bijna als in een documentaire. Het ziet er allemaal heel troosteloos uit: de spoorlijn, de rommelige tuinen, de vrouw die nieuwsgierig uit het raam hangt. In de slaapkamer van het slachtoffer kijkt Starling wat in het rond en valt haar oog terloops op een poster van Madonna. Het is een klein doch betekenisvol detail. Het is de Madonna uit het begin van haar carrière, niet die met het lijf van een sportatlete en jukbeenderen, maar de Madonna die nog rondingen had en een bolle toet. Exact het type dus waar Buffalo Bill zijn zinnen op heeft gezet. Had daar een postertje van Prince of Whitney Houston gehangen, dan had het verder helemaal niets betekend. Dit is overigens niet iets wat Jonathan Demme heeft toegevoegd, maar komt ook langs in het boek.

De laatste scène, Jodie Foster die in het huis van Buffalo Bill de garenklossen en het gefladder van een vlinder ontwaart en dan eindelijk doorheeft dat ze oog in oog staat met de gezochte seriemoordenaar, vind ik één van de griezeligste scènes die ik ooit zag. En alles wat daarna volgt natuurlijk, het geschreeuw van het slachtoffer Catherine: 'Don't you leave me here, you fucking bitch!', het keffende hondje, die afschuwelijke rockmuziek erdoorheen, het hakenkruis op de sprei, dat doolhofachtige spookhuis, Buffalo Bill die een nachtkijker opzet, het van angst doortrokken gezicht van Foster, die wel alle moed verzamelt om die creep koste wat kost te pakken te krijgen. Ze had ook naar buiten kunnen vluchten. En tijdens de aftiteling nog het shot met Hannibal die de telefoon ophangt en doodkalm wegloopt, met dat eigenaardige loopje.

Dr. Lecter…
Dr. Lecter…
Dr. Lecter...

Flink verhaal ..

The Silence of the Lambs heeft al zolang als ik me kan herinneren een hoge positie in de top 250, maar ik had 'm nog nooit gezien. Ik wist totaal niet wat ik ervan moest verwachten, waardoor ik 'm waarschijnlijk ook zo veel jaren buiten beschouwing gelaten heb. De iconische poster is me echter altijd bijgebleven en ik was inmiddels toch wel behoorlijk nieuwsgierig geworden.

De film blijkt een spannende thriller. De zaak omtrent Buffalo Bill, waar FBI-groentje Clarice Starling zich mee bezig houdt, wordt vakkundig in beeld gebracht en blijft moeiteloos boeiend tot en met de schitterende climax. Starling is een zeer sympathiek en menselijk personage. Eindelijk eens geen bikkelhard persoon die iedereen de les leest en nergens moeite mee heeft, maar gewoon een jonge vrouw die, geïnspireerd door haar vader, de ambitie heeft om het ver te schoppen binnen de FBI. Het is echter Hannibal Lecter die de show steelt en er net voor zorgt dat deze film het niveau van een vermakelijke thriller ontstijgt. Van de gesprekken tussen hem en Starling kreeg ik het Spaans benauwd en zijn gruwelijke ontsnapping is er eentje om je vingers bij af te likken. Briljante rol van Anthony Hopkins, perfect aangevuld door Jodie Foster. Sowieso ben ik enthousiast over het grimmige sfeertje dat hier constant aanwezig is, hetgeen nog eens versterkt wordt door de sterke score van Howard Shore.

Zonder meer een terechte klassieker. De film heeft veel te danken aan het sterke spel van Foster en Hopkins, maar ook film- en verhaaltechnisch steekt dit goed in elkaar. De film voelt helemaal niet gedateerd en is vandaag de dag nog even spannend als in 1991. De onheilspellende eindscène zorgde ervoor dat ik de complete aftiteling heb afgekeken, iets dat ik niet gauw doe.

4*

Een sterke thriller met klassebakken Anthony Hopkins en Jodie Foster. Het Zuiderse accent dat Foster neerzet doet wel een beetje komisch aan.

Foster zet de rol van Clarice Starling neer als een fragiele maar bijzonder gedreven en leergierige jonge FBI-agente. Je voelt echt met haar mee als ze haar mannetje probeert te staan tussen macho politie-agenten en een moordenaar die niets liever wil dan onder haar huid te kruipen.

Wel een beetje vreemd dat Jodie Foster op de poster bruine ogen heeft, terwijl ze toch echt wel blauwgrijze ogen heeft.