Manhunter (1986)

Blijft goed, en dat van 1986 ..niet slecht ?

Een nogal langdradige film die echte spanning mist. De muziek is ook niet altijd wat het moest zijn. Dit is zo'n film die ik volgens mij morgen al vergeten ben. De film is net onderhoudend genoeg om te blijven kijken maar de speelduur had ook korter gemogen. Petersen speelt hier op de automatische piloot en dan hebben we nog de Tooth Fairy Tom Noonan die nergens weet te overtuigen. Cox deed het nog het beste van allemaal. Enigste echt goede punt is waarschijnlijk nog het camerawerk.

Langdradige film over een politieman die een killer zoekt. Mist de spanning die in de latere films met Lector wel aanwezig was.

Pracht film van Mann. Al had dit ook zomaar een 3 delige Miami Vice aflevering kunnen zijn. Heerlijke eighties sfeer met een fijne score/soundtrack. Beter dan de 'remake' Red Dragon.

‘Horror Implied, as Opposed to Explained… That’s Michael Mann’s Strength (Will)’—‘Manhunter’

Fijne detective thriller van Mann.

Op narratief vlak lekker vlot en spannend, maar verder niet heel verrassend. Het grootste pluspunt is de cinematografie samen met de fraaie neonbelichting. Erg stijlvol en somber. Vooral de scène met de tijger was in dat opzicht erg sterk. De muziek werd na verloop van tijd wel behoorlijk cheesy, maar ik heb dan ook sowieso weinig met muziek uit de '80s. Stevende af op 4*, maar vanwege de anticlimax op het einde gaat er een halfje af.

Manhunter was de eerste film over seriemoordenaar, psychopaat en kannibaal Hannibal Lecter.

Will Graham is een ex-FBI-agent die ooit de beruchte Hannibal Lecter inrekende. Door het trauma dat hij aan deze zaak overhield, besloot hij uit de FBI te stappen. Maar dan roept FBI-agent Jack Crawford de hulp in van zijn ex-collega. Hij is bezig met een ernstige zaak rond een seriemoordenaar met de naam Tooth Fairy. Deze psychopaat vermoordt gezinnen en is nog steeds niet opgepakt. Grahams hulp is noodzakelijk en dus sluit hij zich weer tijdelijk aan bij de FBI. Om meer informatie over de psychopaat te weten te komen, roept Graham de hulp in van Hannibal Lecter, die dankzij Graham in de gevangenis zit. Wat volgt is een zenuwslopende jacht op de psychopaat, die waarschijnlijk weer toe zal slaan bij volle maan.

Manhunter is een snelle, typische jaren '80-film met veel hippe synthesizermuziek die de tand des tijds helaas niet erg heeft doorstaan. Ik dacht af en toe dat ik naar een aflevering van Miami Vice aan het kijken was. En in vergelijking met Anthony Hopkins, die Hannibal Lecter daarna drie maal zou vertolken, komt acteur Brian Cox (nee, niet de bekende deeltjesfysicus) nogal kleurloos over als de ijzingwekkende psychopaat Hannibal Lecter. Maar afgezien daarvan is Manhunter best een aardige thriller, helaas met een niet al te verrassende ontknoping. De film zou in 2002 een remake krijgen onder de naam Red Dragon, maar die vind ik eerlijk gezegd veel beter dan dit niet onaardige wegkijkertje. 3*

Sinds 5 jaar opnieuw bekeken . Had echt zin in ware cinema ( , had ik ook nodig ) . Met als resultaat ; tears & goosebumps ...

Manhunter is de eerste film waarin Hannibal Lecter opdook al heet hij hier Lecktor. Will Graham (William Peterson), was ooit de beste profiler van de Behavioral Science Unit van de FBI maar nadat hij ooit gewond raakte bij de arrestatie van Hannibal Lecktor(Brian Cox) is hij ingestort en daarom met pensioen gegaan. Zijn voormalig baas Jack Crawford(Dennis Farina) benadert hem om de seriemoordenaar The Toothfairy op te sporen en hiervoor moet hij ook zijn kwelgeest Hannibal Lecktor weer onder ogen komen. Manhunter is op zich geen slechte film maar hij kent een beetje dezelfde ziektes die de meest films van Michael Mann hebben, het duurt allemaal een beetje lang. Mann is beter als regisseur van tv-series als Miami Vice en Crime Story. Hier kon hij uitgebreid de tijd nemen om zijn vaak complexe verhaallijnen te vertellen maar in een film is dat niet altijd mogelijk. William Peterson doet het niet onaardig als Will Graham. Farina is altijd goed in een bijrol als cop of gangster en Brian Cox zet een veel koudere en emotielozere Hannibal neer dan wij gewend zijn maar daarom niet minder eng. Ook Tom Noonan als the Toothfairy is ook zeer in zijn element. Hij is ook meer een verassende psychopaat dan Ralph Fiennes. Ralph Fiennes heeft al een beetje een enge kop heeft terwijl Tom Noonan op het eerste gezicht oogt als een concierge. Deze versie vs the remake moet ik deze toch lichtelijk de voorkeur geven maar dat komt vooral omdat deze film eerder zag dan de remake en daarom meer indruk heeft gemaakt op mij.

De bewerkingen van Thomas Harris' creaties blijven fascineren.

Hier helaas toch veel gemiste kansen. Mann had hier echt veel meer van kunnen maken. In visueel opzicht krijgen we te weinig bijzonders te zien, slechts hier en daar wat aardige shots. In vertellend opzicht zondigt hij zich veel te veel aan expositie. Neem bijvoorbeeld die supermarktscene (had Mann ook hier geen mooiere locatie kunnen vinden?) waarin Graham aan zijn zoontje vertelt over het ontmaskeren van de kannibaal Lecktor (in latere films gespeld als Lecter). Is in de latere verfilming Red Dragon (ook voor mij te moeilijk om die buiten beschouwing te laten!) is dit gewoon een heel spannende beginscene geworden.

De soundtrack is wel goed. Sfeervolle uitschieter is voor mij het dromerige Evaporation van Shriekback. Toch laveert Mann met zijn vele gebruik van muziek tussen sfeervol en compleet wezenloos.

William L. Peterson heeft een fijne, stille soort intensiteit die goed past bij Graham, maar zou later overklast worden door de fantastische Hugh Dancy in de serie Hannibal.

Joan Allen moest nog op nivo komen want ze speelt de blinde vrouw hier nogal slordig, waar Emily Watson dat later in Red Dragon toch stukken overtuigender deed.

Noonan heeft het goede uiterlijk voor creepo maar we zien minder van hem, de versie van Fiennes lijdt zichtbaar meer. Suf dat die wonderlijke tatooage van de rode draak ook niet meer benut is (ik noemde al gemiste kansen...).

Met het karakter Jack Crawford kreeg Laurence Fishburne in de Hannibal serie veel meer interessants te doen dan Dennis Farina. Wel heeft hij veel meer tekst dan Scott Glenn in Silence of the Lambs, maar helaas blijft het allemaal erg droogjes.

Ik ben het er niet mee eens dat Brian Cox onderdoet voor Hopkins, in de onsterfelijke rol van Hannibal the Cannibal. Hij komt met dat achterovergekamde haar misschien wat viezer over, als een soort van intellectuele Vinnie Jones. Maar niet minder beangstigend, als je zijn ogen ziet. Maar daar had Mann dus veel meer mee moeten doen. In die andere scenes zien we hem alleen maar nonchalant telefoneren maar in de ene scene met oogcontact is deze Lecktor echt wel goed.

Overigens nog een piepklein rolletje van Frankie Faison als de zwarte agent die het rijbewijs voor het busje van Dollarhyde opsnort. Hij zat ook in Silence of the Lambs (daar als cipier van Lecter).

Laten we het erbij houden dat Manhunter alvast wat pionierswerk heeft gedaan en de weg heeft geplaveid voor uiteindelijke genretoppers als Silence of the Lambs en Red Dragon, maar ook Se7en en Copycat. Een voldoende.

Dit is wel echt een ondergewaardeerde thriller. Geregisseerd door niet de minste, maar je hoort eigenlijk nooit wat over deze film, terwijl het grotendeels een echt goede film is. Peterson is sterk in de hoofdrol, Noonan speelt een griezelige seriemoordenaar die veel meer is dan een karikatuur, en Cox' zijn interpretatie van Hannibal is erg leuk en een stuk meer down to earth.

Het is ook interessant dat de focus in de film zo op het forensische werk ligt. De score is ook erg lekker zolang er niet gezongen wordt. Ik vond de scènes met de blinde vrouw overigens wel echt een stuk minder, vooral wat betreft de geloofwaardigheid. Zodra zij in de film verschijnt daalt het niveau. 3.5*.

Had de film ooit eerder gezien op dvd. Toen wist Mann me niet te overtuigen. Maar bij herziening op (blu ray) op het grote scherm, ben ik stukken enthousiaster. Film moet het vooral van de kille sfeer, strakke composities en fijn kleurgebruik hebben. Dan helpt een goede projectie.

Erg fijne film, die veel raakvlakken heeft met To Live and Die in LA, die ik nog beter vind.

Dikke 4*

Ik ben van mening dat To Live and Die in L.A. (1985) vooral naar JLG afbuigt , terwijl Manhunter (1986) juist meer overeenkomsten heeft ( o.a. pacing ) met het werk van Antonioni .

In deze review wordt Manhunter ook met Blade Runner (1982) vergeleken : in defence of: Manhunter

Geweldige film weer van Mann. Prachtig gestileerd, heerlijke soundtrack en erg sterke rollen. Toch jammer dat Peterson niet meer rollen gespeeld heeft. To Live and Die in LA is ook al zijn sterke performance van hem.

In Fear met Mark Wahlberg zet hij ook een ijzersterke rol neer.

De laatste jaren wordt Manhunter (1986) gerevalueerd , de fanbase van dit fenomenaal meesterwerk breidt zich uit en krijgt Manhunter langzamerhand een bijzonder plekje in de geschiedenis van cinema . Blackhat (2015) blijft nog altijd mijn lievelingsfilm van MaNN , maar Manhunter komt nu wel heel erg dicht in de buurt . Miljoen keer beter dan The Silence of the Lambs (1991) .

Oh ja , en eindelijk erkenning van William Friedkin !

Luister vanaf minuut 74:40 wat Tarantino te zeggen heeft over William Petersen en zijn iconische rol van Will Graham . the big picture podcast : open.spotify.com

Ja had hem al geluisterd toen ie uit kwam. Altijd vermakelijk om Tarantino in een podcast te horen

Die waardering is terecht!

Al zag ik Silence of the Lambs pas ook weer, en vind ik dat toch ook een schitterende film. Maar dat is meer een monsterfilm in mijn ogen, tegenover de stijlvolle thriller die deze film is.

Hannibal en Red Dragon zijn gewoon draken van films.

Dat komt waarschijnlijk omdat Manhunter (1986) recentelijk aan de Criterion collectie is toegevoegd. Maar er gaan alle films van MaNN aan de Criterion collectie toegevoegd worden nadat er geen issues meer zijn met de copyrights . Manhunter - criterionchannel.com

In de jaren '90 oogde The Silence of the Lambs (1991) moderner dan Manhunter . Maar The Silence of the Lambs is / was veel te mainstream en verouderd sneller ( door de komst van de nieuwere generatie films ) , terwijl Manhunter veel artistieker van toon is ( eighties retro style ) , maar ook inhoudelijk superieur , waardoor hij nu veel tijdlozer is dan de film uit 1991 en nooit uit de mode raakt . Films van MaNN zijn ' auteursfilms ' en echt van een ander niveau .

Mainstreamfilms zijn zelden blijvertjes ...

ghostman aka xgogax , nu onder een andere naam weer allemaal van diezelfde posts.

Man wat val jij altijd in de herhaling zeg, net een lp die blijft haken. Mijn god dat jij echt niets anders te doen hebt behalve dit forum zo vol te kalken over Mann. Ik zou de man ten huwelijk vragen.

Succes gast..............

oops!... I did it again

Ongetwijfeld één van Mann’s beste films die, samen met het eveneens zeer sterke Thief (1981) en de hit-serie Miami Vice (1984-1989), tot het beste behoort dat Michael Mann in de jaren 80 voortbracht (het discutabele The Keep (1983) zij hem vergeven). Voornaamste pluspunt van Manhunter is dat Mann zich niet focust op de bloederige moorden, maar eerder de stille getuigen daarvan laat zien. Ook is Mann meer geïnteresseerd in de professionaliteit van politiemensen en het procedurele aspect van hun werk, dan in de duistere belevingswereld van de misdadigers die zij trachten te stoppen (al krijgen we ook daar genoeg van te zien). In dat opzicht blijft Mann erg dicht bij het bronmateriaal, Thomas Harris' literaire thriller Red Dragon uit 1981, al zet Mann een hoop achtergrondmateriaal van het boek overboord. Een aantal centrale personages missen hierdoor context, maar dit gaat niet ten koste van het verhaal.

Tweede pluspunt van Manhunter zijn de sterke acteerprestaties van de cast, waarbij met name Tom Noonan als fotochemisch laborant/seriemoordenaar Francis Dollarhyde, Joan Allen als zijn blinde collega Reba McClane en Brian Cox als de intelligente, criminele psychiater Hannibal Lecktor lof verdienen. Hun spel verleent de nodige emotie aan de film, die anders kil en afstandelijk zou zijn gebleven. Ook William Petersen is zeker niet slecht in zijn rol als FBI-gedragswetenschapper Will Graham, maar zijn spel bereikt nergens het niveau dat bijvoorbeeld de scènes tussen Clarice Starling (Jodie Foster) en Hannibal Lecter (Anthony Hopkins) zo sterk maakte in Jonathan Demme’s The Silence of the Lambs (1991).

Eveneens dienen hier Manhunter’s camerawerk en muziekscore te worden vermeld, daar zij een belangrijke bijdrage leveren aan de sfeer en beleving van de film. De soundtrack van Manhunter alterneert tussen de sfeervolle incidentele muziek die Michael Rubini en The Reds voor de film schreven, en een eclectische mix van jaren 80 rock waarbij nummers van o.a. The Prime Movers, Shriekback, Red 7, Kitaro, Q Lazarus en Klaus Schulze effectief worden ingezet. Mann heeft qua muziekkeuze voor zijn films en series zijn vinger altijd zeer dicht aan de pols van de tijd gehad, en Manhunter’s soundtrack vormt hierop geen uitzondering. Het feit dat deze soundtrack onder fans van zowel de film, als van jaren 80 muziek nog steeds een zeer gewild item is, zegt genoeg over het succes en de effectiviteit ervan.

Achter de camera stond Dante Spinotti (later als DOP ook verantwoordelijk voor Mann’s magnum opus Heat (1995) en The Insider (1999)). Hij kiest voor opvallende, in het oog springende camerastandpunten en het visueel benadrukken van bijna steriele sets waarin oppervlakken en objecten, sobere inrichting, leegte en licht een effectieve synergie vormen. Daar staan spaarzame emotionele scènes tegenover, waarbij met name die waarin Reba McClane bij een verdoofde tijger is op het netvlies blijft hangen. In het boek is het Dollarhyde die haar op deze wijze de kleuren geel en oranje wil laten ervaren, in de film is het een moment waarop wij getuige zijn van de menselijke kant van de moordenaar – terwijl er van de tijger ook een latente dreiging uitgaat.

Tevens vormt deze scène een visuele verwijzing naar het gedicht ‘The Tyger’ (1794) van William Blake, aan wiens werk ook al gerefereerd wordt middels zijn schilderij ‘The Great Red Dragon and the Woman Clothed in Sun’ (1803-1805), waarvan de betekenis voor Dollarhyde in Mann’s film helaas achterwege blijft. In Harris’s roman blijkt dat de getraumatiseerde moordenaar, wiens gezicht wordt ontsierd door een hazenlip, geobsedeerd is door het schilderij, dat voor hem een symbool is van schoonheid, kracht en macht. Voor Dollarhyde hebben de moorden die hij pleegt een transformerende betekenis: wanneer hij zijn slachtoffers vaak genoeg plaatst in een enscenering waarin hij geaccepteerd, begeerd en bemind wordt, dan zal dit uiteindelijk worden bewaarheid.

Voornaamste reden van de negatieve berichten van sommige gebruikers over Manhunter is (denk ik) gelegen in het feit dat het personage van Lecktor hier minder screentijd heeft dan in SOTL en andere films uit de Hannibal-franchise. Ook vermijdt Mann bloederige taferelen, en geeft in plaats daarvan voorkeur aan geloofwaardigheid, spanning en verhaalopbouw. Of je daarin meegaat of niet is een kwestie van smaak of voorkeur. Voor mij is Manhunter een meesterlijke film van een eveneens meesterlijk cineast, één die niet alleen de sfeer en coolness van de jaren 80 perfect verbeeld, maar die ook duidelijk laat zien dat je voor het maken van een goede film geen knieval hoeft te maken voor commercie of de verwachtingen van het grote publiek. Een goed verhaal, goede acteurs en professionaliteit zijn alles wat je nodig hebt, en Manhunter heeft alle drie in overvloed.

Michael Mann's oeuvre wordt de laatste jaren eindelijk erkend als de auteurs-cinema die het is (o.a. Mann-programma in EYE 2019), en dat is meer dan terecht. Zijn voorkeur voor professionaliteit en existentiële personages plaatst hem in de traditie van Jean-Pierre Melville, Sam Peckinpah, John Ford, Howard Hawks, Walter Hill en Robert Aldrich. En dat is zeker geen slecht gezelschap.

Toch wat teleurgesteld, ondanks ik fan ben geworden van Petersen na het zien van To Live and Die in LA. Er zitten een aantal prachtige shots in en het eerste deel vond ik héél sterk, maar er zijn toch te veel gemiste kansen. De heerlijke 'bloederigheid' van de openingsscène werd nadien niet meer geëvenaard en ik had bijvoorbeeld liever de moordenaar niet zo snel en niet zo uitgebreid in beeld gebracht. Ik vond het net goed dat hij heel mysterieus was en we eigenlijk quasi niets van hem te zien kregen, dat liet veel meer over aan de verbeelding.

De rol van Cox, ook zo'n schitterend acteur, was eigenlijk héél goed maar veel te kort en eigenlijk van weinig belang. Farina kan ik ook wel appreciëren, zij het altijd in zijn zelfde typische rol.

Vreemd dat deze mij nu zo tegenvalt. Ik heb 'm een tijd regelmatig in de speler gestopt en genoten, nu kon ik het lachen niet houden bij het in zichzelf (tegen Dollarhyde) praten van Will en bv. de verschijning van de baddie aan de journalist ("Do you see?"). Andere baddie Lecktor krijgt ook weinig engs mee van op zich zeer gewaardeerd acteur Cox.

Verder is er ook wél heel veel in orde met 'Manhunter'. Schitterende locaties en fotografie, Joan Allen kan me zeer bekoren en baddie Noonan heeft ook echt wel z'n momenten. Het verhaal an sich is dan vergezocht, maar toch best spannend en leuk in elkaar gezet met interessante ideeën / dialogen.

Voor nu anderhalf ster eraf (weer eentje...), en dan nog maar es kijken voor de zomer voorbij is...

Een op het eerste zicht doorsnee seriemoordenaarsverhaal maar het wordt dankzij de klasse van Michael Mann - denk ik dan - opgetild naar een niveau dat het in al zijn facetten boeit. An sich gebeurt er niet ontzettend veel maar Mann slaagt erin de spanning op te bouwen met een aardige climax naar het einde toe. Het is mooi hoe er gespeeld wordt met de identiteiten van seriemoordenaar/detective. Goed en kwaad zijn uiteinden van hetzelfde spectrum zoals het een goeie (neo-)noir betaamt.

De film heeft een typische eighties elektronische score en daar ben ik eigenlijk sowieso gek op. Al komt er ook nog andere muziek aan te pas. Het psychedelische In-A-Gadda-Da-Vida van Iron Butterfly (daterend uit 1968) speelt een sleutelrol in de finale. Toevallig heb ik deze op vinyl. Voortaan zal ik dus aan deze film moeten denken bij het afspelen ervan. Dankjewel Michael Mann

Mann goes Hannibal.

De voorganger van de Hopkins-films dus. Toen ik die zag wist ik niet eens over het bestaan van Manhunter, terwijl Michael Mann niet bepaald de meest onbekende regisseur is. Wat mij betreft iemand die een jaar of 30 te laat geboren is, want je ziet de enorme hoeveelheid pogingen om van Manhunter een moderne film te maken. Hier voelt de moderne benadering alleen ietwat misplaatst aan, met als ideaal voorbeeld de dreunende technomuziek tijdens spannend bedoelde scenes.

Het verhaal loopt aardig en het politieonderzoek vond ik best degelijk. Altijd leuk om te zien hoe ze een ongrijpbaar, excentriek figuur proberen te pakken. Nu is het jammer dat Mann niet veel heeft aangevangen met Hannibal Lecktor zelf. Brian Cox komt absoluut niet in de buurt van Anthony Hopkins, maar maakt er niettemin een uniek figuur van. Uiteindelijk zie je zijn verschijning maar een keer of 3 in deze film en wordt in de tweede helft een geheel andere crimineel naar voren geschoven.

Petersen is een bijzonder gezichtloze detective. De hele film lang kent hij maar een enkele uitdrukking en de scenes waar hij tegen zichzelf praat zijn volkomen idioot. Noonan is als mysterieuze killer wel intrigerend, maar eenmaal Mann hem een gezicht begint te geven is daar niet veel meer van over. Zo is de introductie van zijn personage erg bijzonder, maar zodra Allen in beeld komt verzandt de film in middelmatige en halfbakken romance.

Tussendoor kent Manhunter enkele bijzonder sfeervolle scenes. De opening is een goed voorbeeld, maar de film heeft wel meerdere opvallende stukken (Eerste onderzoek in het huis en de rolstoel). Strak camerawerk daarnaast, alles wordt wel overzichtelijk in beeld gebracht. Nog iets meer spelen met spanning en minder met muziek en dan was Manhunter een serieus sfeervolle zit geweest. Voor nu kent het een bonk aan potentie, maar niet veel daarvan wordt benut. Ik heb me dus aardig vermaakt met de film, maar echt kwalitatief sterk vond ik het niet. De finale maakt nog wat goed, maar Mann heeft absoluut betere en passendere films geregisseerd dan Manhunter.

De volgende stap tijdens jaren '80 avond, na Red Dawn, was deze Manhunter. Een film die al een remake kreeg met Red Dragon in 2002, beide uiteraard geënt op het eerste boek uit de beroemde Hannibal Lector trilogie van Thomas Harris. Zien deed ik Manhunter een jaar of 10 a 15 terug al eens waar op de film altijd wel een beetje bleef hangen als stijl en sfeer icoon en ik de film maar wat graag aan mijn collectie toe zou willen voegen via kringloop of een ander kanaal, iets dat er nog steeds bij gebleven is. Deze kijkbeurt werd in ieder geval door de BBC gefaciliteerd die de film afgelopen week uitzond.

En poeh, hier was ik toch wel een beetje aan toe. Want wat heb ik mij ontzettend vermaak met deze film gisteravond met een biertje en daarna een whisky'tje in de hand. En wat is dit in mijn ogen toch wel een ondergewaardeerde film. Uiteraard zal er een vergelijking met Red Dragon volgen, maar die kan net zo goed achterwege gelaten worden omdat de films teveel verschillen qua insteek en bedoeling. Red Dragon kiest ervoor om op zijn beurt veel meer het boek te volgen en heel veel aandacht aan het karakter Dollarhyde te geven. Op zich details die mij anders voor Red Dragon zouden doen laten kiezen, ware het niet dat ik die film richting het einde toch zoutloos vindt en leegloopt als een lekke ballon qua spanning. En laat daar Manhunter, een film die juist niet drijft op karakterontwikkeling en uitdieping, juist wel heel sterk in zijn.

Uiteraard moet veel door een jaren '80 bril gezien worden, en met wetenschap dat we met een drijvende kracht achter de Miami Vice serie en de regisseur van Heat te maken hebben, is het onvermijdelijk om dingen uit die film en serie te herkennen in Manhunter. Dezelfde stijl, bepaalde shots en montage, het gebruik van muziek, hier valt overduidelijk Michael Mann in te herkennen. En laat vooral de gevoerde duistere sfeer begeleid door zware elektronische muziek key zijn en bepalend voor deze film, en godsamme, wat is die sterk. Voeg daar een interessante acteur in de vorm van William Petersen aan toe die ik in CSI ook altijd al een bepaalde charme toedichtte en dan heb je toch heel wat. Wat een kromme poten heeft die vent trouwens. Aan Hopkins als Hannibal kan geen levend mens tippen, maar Brian Cox is toch wel een hele waardige tweede. Fraai zijn een aantal shots plus camera werk, is de fase waar men de boodschap op wc-papier onderzoekt met alle trucjes en technische hoofdstandjes uitermate interessant, worden een aantal momenten heel sterk opgebouwd, en vind ik de finale toch eigenlijk weergaloos begeleid door Iron Butterfly. Dan zou ik Noonan nog bijna vergeten die Dollarhyde prima neerzet.

Manhunter is daarmee een uitermate sfeervolle film te benoemen die wellicht op verhaaldiepte en het volgen van het boek verliest van Red Dragon maar dat in het departement stijl, sfeer en muziek ruimschoot goed maakt. Wat een heerlijke film.

Ik had de remake voor deze gezien en dan is deze toch minder. Zeker als je Anthony Hopkins gewend bent als Hannibal. Er zat ook niet zo heel veel tijd tussen dus dan is het nog meer vergelijken omdat het nog vers in het geheugen zit. Niet doen dus, lol

Schitterend. Eerste helft heeft een ambient score en is zeer effectief in het brengen van dreiging (samen met die subjectieve camera shots), tweede helft meer pop soundtrack. Veel parallellen met andere films zoals Thief en Heat. Inhoudelijk bv huwelijk in crisis door job/universum, gelijkenis dader-held waardoor een synergie plaats vind tussen goed en slecht. Visueel door strakke design als decor, blauwe gloed in fotografie, panoramische shots. Mann legt hier veel nadruk op de authenticiteit van hoe een profiler (William Petersen) werkt. De profiler moet als het ware in de geest kruipen van de dader zodat hij weet hoe de dader denkt en voelt en verlangt. Daardoor wordt de profiler één met de de dader op geestelijk niveau. Het is dit dilemma (er is dus geen verschil meer tussen good guy en bad guy op psychologisch vlak) dat Mann analyseert en gebruikt als dramatische functie voor zijn held. Hoe dichter de profiler komt bij de dader door op zijn stappen te anticiperen, hoe meer zelfvernietiging er bij de profiler optreed. Mann benadrukt dit thema des te meer door in het verhaal reeds dit als voorgeschiedenis van de profiler te schetsen maw de profiler is al eens (bijna) ten onder gegaan aan een zaak en wordt dus nu weer meegesleept met het gevaar om terug destructief te worden. Doem en fatalisme : we zitten pardoes in het neo noir genre. Mann laat daarom weinig actie en moorden zien (maw de uitvoering) maar eerder de psychologie om tot moorden te komen (voorbereiding). En dan die scene van hoe de dader vanuit zijn wagen zich inbeeldt hoe zijn geliefde (Joan Allen) hem bedriegt met een collega ... wat een scene, wat een adrenaline, wat een verbeelding. Dat de vrouw blind is is dus niet alleen een functioneel gegeven maar ook een symbolische die hier prachtig visueel verteld wordt. Manhunter combineert fantastisch een misdaadgenre met een psychologische analyse van goed en slecht, Manhunter creëert dankzij een uitmuntende fotografie van Dante Spinoti en een ijzingwekkende score én bombastische soundtrack van Michel Rubini en The reds een onheilspellende hypnotiserende trip naar de hel.

Behoorlijk.

Manhunter draagt de Michael Mann-stempel, zoveel is zeker. Dat is naar mijn bescheiden mening iets positiefs. De film ziet er goed uit; erg herkenbaar, met in het oog springende kleuren tegen veelal klinische decors. Verhalend is dit inderdaad duidelijk een inspiratiebron geweest voor Silence of the Lambs, al hebben we hier met een andere slechterik te maken.

Mann brengt het aanvankelijk sfeervol. Het politiegedeelte is wat minder m'n ding, maar dat reken ik hem niet echt aan. Wat ik hem wél aanreken is dat hij de film op een gegeven moment écht op de rails krijgt, om dan een aantal onbegrijpelijke muziekkeuzes onder cruciale scènes te plaatsen. Dat is echt vreemd. Synthesizers in een jaren '80-film? Natuurlijk. Geen probleem, ik vind dat dat, mits juist gebruikt, sfeerbevorderend kan werken. Maar om er dan opeens van die kleffe popliedjes bij te flikkeren? Dat werkt toch nooit in serieus bedoelde politiethrillers?

Vreemd en spijtig. Want ik heb op zich best genoten van Manhunter. Visueel aantrekkelijk, sfeervol en met een cast die redelijk tot goed acteert is dit een aangename andere kijk dan de mij reeds bekende Anthony Hopkins-reeks.

3