Mildred Pierce (1945)

Interessante whodunit-film waarbij je gaandeweg denkt alles te weten, maar op het einde toch nog verrast wordt. Uitstekende vertolkingen, enkele grappige momenten, plotwendingen, verrassende tegenstrijdigheden (ze zegt tegen man haar kinderen altijd voor te laten gaan, maar vervolgens begint ze restaurant waardoor ze er zelf vervreemd van geraakt en de problematiek eigenlijk net begint), alsook "levenslessen" (don't spoil, maar leer ook wat verantwoordelijkheid is). Filmpje dat me ten zeerste heeft weten te boeien en daarom 4*

Een kranige moeder-verwaande dochter-relatie is het thema van deze sterke film uit de veertigerjaren.
Mogelijks kunt ge u wat storen aan de al te vlotte manier waarop relaties tot stand komen en dan weer worden afgebroken, zich dan weer herpakken...,maar heb al dikwijls vastgesteld dat zulks regel was in de films uit die tijd in de States.
Het intrige is echter toch wel de moeite waard om volgen, houdt een zekere spanning in, knappe enscenering en zorg voor allerlei details, zoals de belichting, zeker heel kunstig op het gelaat van Joan Crawford of de songs in verband brengen wat er te gebeuren staat (het mooie "It can't be wrong)"...
Heel degelijke acteerprestaties, als vanzelfsprekend met Joan Crawford op kop.

Amerikaans melodrama over een 'selfmade woman' die wordt gedreven (en geruïneerd) door een verblindende moederliefde. Aanvankelijk neigt het naar een klassieke film noir, maar het verandert al vlug in een volbloed 'weepie' met allerlei extreme familiale conflicten. Het hoofdpersonage Mildred Pierce wordt afgebeeld als het typische onschuldige lammetje dat doorlopend vervalt in romantiek die gedoemd is te falen. Het enige dat de historie enigszins interessant houdt is de vooropgestelde moord als overkoepelend verhaalelement. Over het algemeen is het verhaal echter simpel en de dialogen zijn tamelijk flets. De personages steken voortdurend op kinderachtige wijze messen in elkaars rug en maken vaak op nog geen vijf minuten tijd een totale emotionele ommekeer. Echt meeslepend of diepgaand kan het niet genoemd worden. Crawford doet weliswaar haar best en qua regie en belichting mag er niet geklaagd worden. In zijn geheel vind ik deze zogenaamde klassieker jammer genoeg erg overgewaardeerd.

Ik kwam deze film tegen in de lijst van de top 1000 van 2015, alhoewel die de lijst van 2017 niet meer haalde. Het leek me een film noir, zoals er wel meer zijn uit die tijd. De opening alleen al neemt je als kijker meteen bij de aandacht: de moord op Monte Beragon. . We krijgen een who-dunit verhaaltje waar je als kijker stilaan toch al door hebt who het dan gedunit heeft. De kern van deze fil mis hoe het zover is kunnen komen.

We blikken terug in de tijd naar het leven van Mildred Pierce. Ik ga hier niet verder in detail, je moet de film maar kijken. We krijgen wel enkele opvallende momenten te zien: de dood van de jonge Kay, de opening van haar eigen restaurant, het moment na de rechtszaak als het tot een conflict komt tussen moeder en dochter, … Mildred wordt het slachtoffer van de 2 mensen die ze het liefst heeft gezien: dochter Veda en Monte, wat de ondergang zal blijken van haar restaurants die ze zelf opbouwde. Ze verloor haar dochter, ging werken om Veda alles te gunnen, begon haar eigen restaurantketen om nog meer voor haar te verdienen en als de keten failliet ging door de schulden die Veda (en Monte) maakten trouwde ze met die Monte om voor de status te zorgen die Veda terug bracht. Zelfs als Veda dan terug komt door die status om aan te pappen met Monte zal ze later de schuld op zich nemen als Veda uiteindelijk Monte vermoord.. Het toont aan hoe ver je kan gaan als moeder voor je eigen kind.

De film is vooral heerlijk acteerwerk met de vrouwen op de eerste plaats. Van de schitterende Joan Crawford die terecht een Oscar won. Maar ook Eve Arden als de vriendin Ida, Ann Blyth als de materialistische dochter Veda en zelfs Butterfly McQueen, die ondanks haar irritante stem toch voor heerlijke scènes zorgt. Boeiende film dat vooral een sterk drama is. Een ware klassieker!

De film opent met een intrigerende en spectaculaire scene die de kijker met zijn neus onmiddellijk in het zaakje duwt. Een visueel hoogstandje waarbij gevierd regisseur Michael Curtiz en cameraman Ernest Haller (die ook meewerkte aan o.a. Gone With The Wind en Whatever Happened To Baby Jane) meteen alle registers opentrekken, resulterend in een hapklare brok die de gemiddelde noirliefhebber met plezier oppeuzelt.

Logischerwijs wordt er nadien wat gas teruggenomen en neemt men de tijd om het verhaal op te bouwen. Ook als kijker moet je dan wat gas terugnemen. De film start 'veelbelovend' met een moord, maar nadien lijkt er zich in eerste instantie een melodrama te ontwikkelen rond een disfunctionele familie waar een legertje psychiaters zoet mee gehouden zou kunnen worden. Elk lid van de familie lijkt wel geestelijk dood, behalve de jongste dochter die jammerlijk aan haar eind komt.

Joan Crawford schittert in de hoofdrol in een toch wel dubbelzinnige rol. Enerzijds is zij de sterke vrouw die voor haar familie zorgt, anderzijds laat ze zich doen door haar extreem verwende en materialistische dochter Ann Blyth. Je ziet al van mijlen ver dat dit niet goed kan komen. De mannen in het verhaal komen er evenmin goed uit. Het meeste sympathie had ik nog voor Bruce Bennett, als ex van Crawford, die zich ook maar laat leiden door zijn pietje maar op het eind van de film nog zijn kar keert. Zowel Jack Carson als Zachary Scott fladderen op narcistische wijze rond Crawford heen, waarbij Scott als een soort slijmerige Casanova de typische rol speelt die we van hem gewend zijn. 
De verhaalstructuur steunt op lange flashbacks waarin Joan Crawford haar verhaal uit de doeken doet, wat we uiteraard wel meer zien in de film noir. Echt spannend wordt deze film niet, hoewel steeds interessant genoeg om de aandacht gaande te houden, met voor mij uiteindelijk toch een verrassende ontknoping.
De dialogen en lichte humor, die af en toe wordt rondgestrooid, kon ik verder wel appreciëren.

De film eindigt met een prachtig shot in de gang van het politiedepartement, waar enkele poetsvrouwen op noeste wijze de vloer schrobben, terwijl Crawford haar ex tegemoet treedt. Die ode aan de arbeid lijkt me typisch horend bij de toenmalige Warner Brothers, als filmmaatschappij voor een arbeiderspubliek, in een film die draait rond materialisme, de weg naar de top en terug.

De dochter is een heerlijk, onuitstaanbaar kreng. Een filmkarakter dat ik niet gauw meer vergeet.

Goeie film waarin een vrouw met twee dochters gaat scheiden en een baan probeert te krijgen. Het begint als een moordmysterie (mooi schaduwspel tijdens de opening), maar is uiteindelijk meer een drama. Een goed verhaal waarin misschien iets te veel gebeurd (in dat opzicht vond ik de latere miniserie net wat beter werken). Mooi verteld en prima acteerwerk van de gehele cast. Met gemak 3.5 sterren.

Heel sterk drama met een fijne verzameling van sterk neergezette, maar ook sterk geschreven personages. Crawford steelt vooral de show, maar haar egoïstische dochter en al bij al nog vrij sympathieke ex-man moeten niet veel onder doen. Goed gebruik van flashbacks en geen al te ingewikkeld plot, vrij rechtlijnig met geen vergezochte twist op het einde. Altijd wel een zwak gehad voor het betere melodrama dat niet té dramatisch wordt.

Prima film. Een zeer behoorlijk verhaal, met enkele goede wendingen, en zeer vlot acteerwerk. Het sterke begin zorgt ervoor dat je aandacht meteen gegrepen wordt en de film blijft tot het eind boeien. Goed acteerwerk, met name van Joan Crawford en Ann Blyth. Wat een kreng is die Veda, erg goed neergezet! De decors en het camerawerk zijn eveneens goed verzorgd. Een klassieker die zeker de moeite waard is.

Geweldige film noir die we binnenkort zonder twijfel mogen verwachten in de top250 van MM. De film kent een fijne opbouw die start met de moord op de tweede echtgenoot van Mildred Pierce, de heer Monte Beragon. Wie de dader is, komt uiteraard niet in beeld, maar wat volgt, verloopt aan de hand van de ondervraging bij de politie via een flashback. Af en toe wordt nog even teruggegrepen naar het heden, maar vanaf dan verloopt alles vrij chronologisch.

Centraal staat - hoe kan het ook anders - Mildred Pierce, een typische huisvrouw waarbij haar gezin op de eerste plaats komt. Haar huwelijk met haar eerste man loopt spaak mede door andere opvoedingsprincipes en wegens financiële problemen door en met haar man.

Ze dient zelf voor inkomsten te zorgen en werkt zich in een mum van tijd als serveerster op tot eigenares van haar eigen zaak. The sky is the limit lijkt het wel, voor zichzelf, maar vooral om haar dochter Vera te onderhouden. Zij is een egoïstisch spoiled brad die enkel geïnteresseerd is in geld en uiterlijk vertoon. Uiteindelijk beginnen ook haar hormonen op te spelen.

Eén van de sterkste troeven van de film is de mooie samenhang tussen de personages. Alles wordt overtuigend gebracht door uitstekend acteerwerk, maar ook goede invulling van de karakters. Voorop loopt natuurlijk Crawford zelf die een intense vertolking neerzet van haar personage Mildred. Maar ook Ann Blyth als 17-jarig verwend nest is een femme fatale om u tegen te zeggen. Tot slot zijn de bijrollen van de verschillende mannen als de secretaresse van een hoog niveau met prima dialogen en af en toe wat sarcasme.

Tot slot een prima ondersteunde soundtrack van Max Steiner en een top cinematografische aanpak. Mildred Pierce is een meesterwerk. Sterke vrouwen overheersen de film, de mannen daarentegen zijn volgzame lammeren. Het legde Joan Crawford alvast geen windeieren.

Het onvermogen van moeders om hun dochters enige bescheidenheid bij te brengen is een belangrijk thema in dit drama , het prinsessensyndroom zit er bij dochter Veda al vroeg in en Ann Blyth speelt haar rol erg sterk .

Verder gebeurd er van alles en via een lange flashback krijgen we het hele verhaal te zien dat uiteindelijk tot de moord zal leiden .

Vooral Crawford zet haar rol overtuigend neer , ik moest af en toe denken aan een oud gezegde van mijn moeder :

zachte heelmeesters maken stinkende wonden .

Mildred Pierce, de naam ken ik al van voordat ik serieus films ging kijken dankzij het gelijknamige liedje van Sonic Youth (tip: kan je baby de slaap niet vatten, zet het gerust op). Ik heb de film ook al eens gezien, volgens mijn stemgeschiedenis ergens in 2011, maar ik kon me er eigenlijk niks van herinneren. Het zal uit mijn periode van na-het-uitgaan-nog-even-een-film-aanzetten dateren.

Ik had hem wel goed op waarde geschat want 4 sterren blijven wel staan, vooral dankzij de sterke vrouwenrollen met voorop natuurlijk Joan Crawford, maar ook Eve Arden met haar geestige oneliners doet het meer dan prima en Ann Blyth, 94 inmiddels, speelt een heerlijke rol als vals kreng. De mannen blijven wat achter, al kon ik ook wel lachen om de immer opgeruimde Jack Carson die zelf ook wel weet dat hij een foute gast is en daar prima mee kan leven. Er zitten ook best een aantal memorabele scenes in, sowieso de eerste 15 minuten, maar ook de confrontaties tussen moeder en dochter en alle scenes met Arden.

Overigens is mijn theorie dat de dochter een ondode vampier was, want zij was de hele film, die toch een half decennium beslaat, sweet seventeen, terwijl ze later zelfs 16 kaarsjes mocht uitblazen- alleen mogelijk voor degenen die zich voeden met maagdelijk bloed.