What Ever Happened to Baby Jane? (1962)

Creepy sfeervolle film over de strijd tussen de twee zussen Joan Crawford en Bette Davis, met respectievelijk een fysieke beperking en een persoonlijkheidsstoornis. Goed script, prima acteerprestaties, mooie fotografie. Het thrillerelement wordt in deze vrij lange film doorbroken met de ietwat komische scènes rond Victor Buono, zeer welkom wat mij betreft.
Opvallend dat de film voornamelijk bevolkt wordt door vrouwen: naast de twee zussen zijn belangrijke rollen weggelegd voor de buurvrouw, de poetsvrouw en de moeder van V. Buono. De mannen komen er in deze film eerder bekaaid af. Victor Buono speelt de rol van een moederskindje die de zaak niet bepaald vooruit helpt, heeft ook weinig 'mannelijke' kenmerken.
Het gegeven van de film in de film, waarin de echte carrières van Davis en Crawford verweven, alsook de real life animositeit tussen beide actrices, draagt eigenlijk alleen maar bij aan het kijkplezier.
Te bekijken sixtiesklassieker.

“My name is Jane Hudson. Maybe you remember me? I'm Baby Jane Hudson.”

Wat is Bette Davis toch een geweldige actrice. Ik vraag me af of What Ever Happened to Baby Jane? wel had gewerkt zonder Davis’s inbreng, want het is haar acteerwerk dat de film boven de middelmaat doet uitstijgen. Een bepaalde twist tegen het einde op het strand mag er ook wezen, en het zorgt ervoor dat je alles wat er aan vooraf ging toch opeens met andere ogen gaat bekijken.

Joan Crawford acteert wat vlak en wordt overschaduwd door Davis, maar dat kan natuurlijk ook aan de rol liggen. Het verhaal is niet heel bijzonder en kent wat plotgaten (de lange speelduur is ook problematisch), maar toch bleef ik geïntrigeerd kijken naar Jane en haar psychopathische en manische acties en gedachten.

Susan Sarandon als Bette Davis in Feud.

Bette Davis over Joan Crawford:

"I wouldn't piss on Joan Crawford if she were on fire."

"She has slept with every male star at MGM except Lassie."

Film waar wel meer in zat als de speelduur een stuk korter was en als Blanche niet zo'n gemakkelijke prooi was. "Roep dan toch op je buurvrouw" dacht ik enkele keren.

Al bij al is de film redelijk spannend en wordt het nergens echt saai.

Film meets Bette Davis. Jezus Maria Jozef en nog een hele nest andere heiligen. Wat een actrice was Bette Davis. Ja het is theatraal, ja het is groots, ja het is drama, ja ... . Maar god damn wat kon die vrouw acteren. Ik ben onvoorwaardelijk fan, dit is een diva in al haar facetten (inclusief een jarenlang fight met collega hoofdrolspeelster Joan Crawford blijkbaar, het valt niet op hoor tijdens het kijken naar deze film, neuh) en de mindere die neem ik er dan echt wel zonder het minste probleem bij. Al na één scène is ze gewoon de boertige, onaantrekkelijke feeks die ze in deze film hoort te zijn en die blijft ze gewoon heel de film lang tot in de perfectie. Voor de rest ja succes dat eindig is, psychisch en fysiek lijden, er komt vanalles aan te pas en dat komt ook nog behoorlijk uit de verf zelfs, maar Bette fucking Davis, wat een vrouw, wat een actrice, ik zou ze nog twee uur kunnen zien acteren tegen een witte muur en ik zou me niet vervelen denk ik, ik zeg het 'iedere' (lees drie a vier) keer ik ze zie spelen maar ik moet dringend toch eens wat meer van haar gaan bekijken of herkijken.

Eenvoudig verhaal, maar met geslaagde spannende opbouw. Sommige scènes duren te lang, maar deze film uit 1962 is best een voorbeeld voor vele 'opvolgers'....

Net niet.

Ik had er vooraf maar weinig zin in. Een film uit 1962 die 134 minuten duurt, je moet er natuurlijk een beetje voor klaar zitten. Gelukkig wist ik totaal niet wat me te wachten stond. Ik heb veel klassieke horrorfilms gezien, maar deze was al die tijd onopgemerkt gebleven. Gelukkig heb ik alle spoilers tot dusver ontweken, maar niet dat het veel van de film overigens had geruïneerd als ik deze wel wist.

Ik heb wel een paar afbeeldingen gezien van de film, waar met name Davis me de stuipen op het lijf joeg. Wat een eng gezicht, echt geweldig gedaan. Helaas, eenmaal ze met spreken begint, is daar niet al te veel meer van over. Ik vond dat Aldrich haar eigenlijk wat teveel persoonlijkheid en vooral komische scenes gaf. Uiteraard is dat een controversiële en tegendraadse mening en ik weet maar al te goed dat dit dan een deel van het verhaal teniet had gedaan mochten deze dingen verminderd zijn. Toch wil ik nog even toevoegen dat de film er wel een stuk enger, mysterieuzer en spannender mee had kunnen zijn, want echte "Nightmare Fuel" zat er wel in.

Davis en Crawford houden elkaar mooi in evenwicht. Twee bijzonder sterke acteerprestaties die soms wat theatraal, maar over de grote lijn overtuigend uitpakken. Ze konden in ieder geval allebei moeiteloos mijn aandacht vasthouden. Dat Davis er met de prijs vandoor ging verbaast me echter niet, die speelt toch een veel complexer en uitbundiger personage dan Crawford. Waar het verhaal heenging vond ik wat teleurstellend (ik had een veel knapper einde verwacht), maar dit voldoet uiteindelijk wel.

134 minuten moeiteloos aan de buis gekluisterd. Bij vlagen creepy, maar in het algemeen is dit op de dag van vandaag moeilijk nog een horrorfilm te noemen. De situatie escaleert wat te snel en het zijspoor van Buono vond ik als komische interruptie eerder misplaatst, maar dat wil niet wegnemen dat de film goed in elkaar zit, een aangenaam tempo kent en twee hoofdrolspelers heeft die acteren alsof ze elkaar perse moeten overstijgen uit haat (en dat zelfs letterlijk probeerden).

P.S. Toen Davis Crawford naar bed probeerde te slepen hoor je wellicht stenen in de audio. Dat zou moeten kloppen, want Crawford stak er een aantal in haar jaszak om het Davis extra moeilijk te maken. Ze hadden tenslotte een hele lange ruzie, dus die twee deden er alles aan om elkaar het leven zuur te maken.