What Ever Happened to Baby Jane? (1962)

Dat is één manier om er tegenaan te kijken.

Maar de film is inderdaad op sommige vlakken verouderd. Niet gek natuurlijk, vijftig jaar later. Als we die lijn doortrekken, dan neem ik aan dat (veel) mensen in het jaar 2040 Hellraiser (1987) ook verouderd zullen vinden, net zoals The Evil Dead (1981). Hoor je ze het al afkeurend zeggen? 'Wat een saaie, trage oude troep.'

But I won't be one of those people. Tenminste, dat hoop ik dan. Je weet het nooit

Prachtige rol van Bette Davis in een goed gemaakte film. De thrillerelementen waren soms wel wat cliché en het laatste half uur wordt het een beetje langdradig.

Weet iemand waar deze te vinden is? Ik kan hem blijkbaar niet zien via youtube of dailymotion.

Deze zaterdag op één! De laatste tijd haalt die zender de eene na de andere klassieker vanonder het stof.

Oh super, ik zoek deze al zo lang. Bedankt voor de tip Pieter Montana

Films verouderen snel. We kunnen aan de ene kant nog genieten van de schilderijen van Bosch van meer dan 500 jaar oud, maar aan de andere kant is een film van 50 jaar oud al erg gedateerd en daarom moeilijk te beoordelen. Puur op inschatting 3 1/2 gegeven.

Het technische aspect veroudert, maar dat betekent niet automatisch dat het kunst-aspect verouderd. Sommige regisseurs zijn in staat om met de beperkte middelen van hun tijd een film af te leveren die z'n kracht behoudt ook als de techniek zich ondertussen heeft doorontwikkeld.

Ik ben het daar ook niet helemaal mee eens, Capablanca. Met name bepaalde aspecten komen soms gedateerd over, maar veel zaken zijn ook tijdloos.

Dat is natuurlijk waar en het zal ook op persoonlijke smaak aankomen. Zo heb ik er bij de vroege films van Kubrick minder last van. Die kan ik beter in hun tijd plaatsen en met grote interesse bekijken.

Dit is zo'n film die vanaf het begin op de zenuwen werkt. Wellicht ook door de tergende rol van Bette Davis: wat voor persoonlijkheidsstoornis dit precies moest voorstellen weet ik niet, maar vond het psychologisch totaal ongeloofwaardig en overdreven, en voor het acteerwerk geldt hetzelfde. De intrige van What ever happened to baby Jane is heel pover, met name omdat Blanche te passief is en de bijpersonages die worden opgevoerd om de spanning van een mogelijke ontsnappingsroute te creëren, niet echt hun best doen. Een verdere bron van irritatie wordt gevormd door de bijna voortdurend aanwezige muziek.
Als je het mij vraagt is dit dus niet zozeer verouderd (Les diaboliques en Psycho bewijzen afdoende dat er in die periode uitstekende psychologische thrillers gemaakt werden) maar gewoon slecht.

Eindelijk op tv, na lang zoeken deze prachtige film kunnen bekijken. Zeer goed verhaal en wat een top actrice is Bette Davis, letterlijk en figuurlijk een bangelijke rol. Knap gedaan.

Vergane glorie, waangedachten, obsessie, psychische gestoordheid...het zit in deze film, het verhaal van twee rivale zussen uit de show-en filmwereld.
Bette Davis en Joan Crawford zorgen voor het vuurwerk, zo heftig dat de film bij momenten erg akelig en benauwend aandoet.
Oogt in mijn ogen wat thetraal wat amper iets afdoet van de toch nazinderende prestaties van beide hoofdrolspeelsters.
Toch had ik er iets meer van verwacht. Niet zo direct op filmisch vlak (beeldvorming, decors...zitten goed) maar had niet zo'n extreme personagetekening verwacht.

Viel me toch ook wat tegen. De film kabbelt wat voort, ik had 'm wat benauwender verwacht en gehoopt. Bijpersonages voegden niet heel erg veel toe. Werd op het einde wel wat spannender, maar daar heb ik ontzettend lang op moeten wachten.

3,0*

Had het niet echt verwacht, maar deze film kon me wel boeien.
Het samenspel tussen de twee actrices werkte zeer goed.
Nu, horror zou ik dit niet echt noemen, maar het heeft toch wat thrillergehalte.
Het is leuk dat actrices op leeftijd in zo'n films nog kansen krijgen, en ze doen het net zo goed als in hun gloriejaren, al is de schoonheid dan wel zoek.
Toch wel een film die het waard is om te bekijken.

Het begrip " Vergane glorie" bestaat wat mij betreft niet. Alles moet je bekijken in zijn tijd. Anders stellen Ard Schenk en Eric Heiden ook niet veel meer voor, gelet op hun gereden tijden.

Herzien in de aanloop naar de FX serie over het maken van deze film, waar ik heel erg benieuwd naar ben.

Baby Jane blijft prachtig overeind staan. Viel me nu nog meer op wat een geweldige performance Davis hier toch neerzet. The Miracle Worker heb ik niet gezien, maar kan me bijna niet voorstellen dat Bancroft daar iets sterkers neerzet dan Davis hier. Dit was hoe dan ook een verdiende derde Oscar voor Davis geweest. Beschamend dat ik pas 2 films van haar heb gezien. Binnenkort Now, Voyager maar eens kijken.

trailer van die nieuwe serie: Feud trailer

Naast The Letter en deze ik ook pas twee.

Ach, er zijn nog zoveel klassiekers te bekijken die ik nog 'moet'.

Bette Davis en Joan Crawford hoefden zich weinig in te leven in hun rollen in Robert Aldritch's 'What Ever Happened To Baby Jane?' Ze haatten elkaar ook in real life met de grootst mogelijke intensiteit. Mede daardoor (?) vliegt de film soms bijna uit de bocht maar de spanning is groot genoeg om de aandacht tot het eind vast te houden.

Horrorklassieker.

Al kan je bij het genre horror wel een aantal vraagtekens plaatsen. Veel meer dan een uit de kluiten gewassen thriller is het niet. De grens tussen beide genres is soms redelijk dun, maar geen idee wat deze film tot horror zou bombarderen.

Al helpt het ook niet dat ik maar weinig affectie kon opbrengen met wat er zich afspeelde. Het deed me wat denken aan Sunset Blvd, maar dan met een wat grimmiger plotje. Subtiliteit kan je de film zeker niet verwijten, jammer genoeg zijn de larger than life personages niet zo heel interessant.

Vooral Davis weet geen indruk te maken, wat een probleem is gezien haar personage voor alle dreiging moet zorgen. 't Is een droef karikatuur waarbij mij niet helemaal duidelijk werd waarom ze nu zo overpowerend zou moeten zijn. Het twistje op het einde (jaja, hadden ze toen ook al) voegt maar weinig toe, behalve dan aan het dramatisch aspect, dat zoweer nog slechter uit de verf komt dat de horror.

Visueel valt er niet veel te beleven, de soundtrack is vooral aanwezig. Naar goede gewoonte duren dit soort films ook nog eens veel te lang, waardoor het allemaal nog wat meer op de zenuwen gaat werken.

Geen beste kennismaking met Aldrich.

1.0*

Spannende thriller over vergeten kindersterretje Baby Jane waarbij jaren later de stoppen zijn doorgeslagen. Helaas voor haar invalide zus Blanche is ze volledig afhankelijk van de instabiele Jane. Het geheel deed me sterk denken aan Misery van Stephen King, ook al zo'n goede film.

In het echt konden Bette Davis en Joan Crawford blijkbaar ook niet goed door één deur en dat is naar mijn mening goed naar de film vertaald. Als horror een gezicht heeft dan is het het smoelwerk van Davis wel. Fantastisch geacteerd, wat een creep. De onvoorspelbaarheid, het schizofrene gedrag, de schelle stem, de woede-uitbarstingen en de ogen die uit haar kop poppen; het is geen oma waar je voor de gein even op bezoek gaat. Ook de belichting valt daarbij op wat haar gezicht nog enger maakt.

Maar ook Joan Crawford zet een goede rol neer. Ik kreeg al snel met haar te doen, zo hulpeloos en gevangen. Het einde met de twist miste echter wel zijn uitwerking. Voor mijn gevoel is Crawford nog steeds het slachtoffer van de gruweldaden van haar zus. Maar eens een keer meer opzoeken van Davis, zoals The Nanny en Hush...Hush, Sweet Charlotte.

En dan nu The Star als nummer drie. Die niet hier op moviemeter staat trouwens. Vreemd.

Gevonden. The Star (1952) Maar via google. En niet via de eigen zoekfunctie.

Wat een heerlijk ziek typetje speelt Bette Davis hier. De film wordt naar het einde toe telkens een stukje intenser. Er worden ook nog enkele heerlijke bijrollen gespeeld en zo verveelt de film eigenlijk alleen bij aanvang, als je nog denkt dat dit meer drama dan thriller is. Het karakter van Jane wordt ijzersterk neergezet, al heeft niet alles de tand des tijds goed doorstaan. Veel blijft echter wel moeitleoos overeind en komt soms akelig realistisch over. Bij het liedje zat ik direct met De Vlieger in mijn hoofd.

Fraaie film met een behoorlijk tempo en waarvan de kwaliteit al vanaf de eerste minuut ervan afspat. Deze boeiende thriller met als rode draad de jaloezie tussen twee zussen die elkaar nodig hebben weet over de volle lengte te boeien zonder in te zakken. Het lijkt me ook een beetje een aanklacht richting de filmwereld voor wat betreft hoe er toen met kindersterren werd omgegaan. Bijna 4* die het nipt verliest door de wat zwakke laatste scene.

Een klassieker dat de tand des tijds met zeer veel glans heeft doorstaan. Een geweldig acterende Bette Davis (geen oscar?!) in een goed geregisseerde film. De toch wel verrassende plotwending op het einde laat je ook nog eens met verstomming achter. Toppertje!

What Ever Happened to Baby Jane? verteld het verhaal over twee zussen. Een van hen was ooit de populaire kindster Baby Jane. Het succes van Baby Jane zou echter niet lang duren. In de jaren '30 werd haar zus Blache een succesvolle actrice. Door een tragisch ongeluk is Blanche invalide geworden en moet Jane voor haar zorgen. De van jaloezie verbitterde Jane heeft haar zus nu precies waar ze haar hebben wil.

Een van de redenen waarom de film zo sterk overkomt was misschien wel omdat de twee hoofdrolspeelsters elkaar in werkelijkheid nog meer haatte dan de personages deden. Al zouden de rollen eigenlijk omgedraaid moeten worden, gezien Crawford bijzonder jaloers was op het Oscar-record van Davis en zowel tijdens de productie als daarna, alleen maar hatelijke dingen over Davis gemaakt heeft. Zo zou ze gezegd hebben dat Davis er zo oud uit ziet dat ze haar moeder had kunnen zijn. Op haar beurt zou Davis Crawford een keer echt geschopt hebben in de betreffende scène.

Waar Crawford het verschrikkelijk vond om als een oude gebroken vrouw in de film te moeten verschijnen, wilde Davis zo overtuigend mogelijk in de rol van alcoholische uitgebluste actrice kruipen. Persoonlijk vond ik Crawford maar braafjes en niet heel bijzonder spelen, hetzij zeker niet slecht. Bette Davis daarentegen was weergaloos als de verbitterde vrouw, die tegelijkertijd hopeloos vast wil houden aan haar jeugd.

Je zou haast niet geloven dat de film niet van Hitchcock was. Het claustrofobische, de suspense en het einde waar de politie zich toevallig bevind op het strand waar de twee voortvluchtigen zich bevinden, het is allemaal heel erg Hitchcockiaans. Hitchcock was overigens wel gevraagd om de film te regisseren, maar wees af omdat druk bezig was met The Birds.

Later zou het claustrofobische van het invalide zijn nog beter worden vertolkt in Misery. Hier zijn de achtergronden dan weer beter gedaan. Er is geen sprake van slachtoffer en dader. Beide zussen hebben reden elkaar te haten, beide zijn schuldig en beide zijn slachtoffer.

Psychologische horror waarbij de angst komt van zus Blanche die niet weg kan vluchten voor zus Jane. Nu staat of valt dit soort werkjes met hoeveel binding er is of hoe afstotend de actrice(s) in kwestie zijn. In mijn geval viel dat vies tegen! Dit begon eigenlijk al aan het begin toen ik kindsterretje Baby Jane een paar verschrikkelijke liedjes hoorde zingen. Dat deed me vooral denken aan; Wilma Ook een meisje dat een weinig fortuinlijke levensloop had.

Eenmaal volwassen zal je toch denken dat het beter zal gaan worden. Echter dit bleek een illusie. We krijgen namelijk Bette Davis te zien. Nu weet ik niet of deze manier van acteren ook synoniem staat voor haar andere rollen maar ik zag hier vooral een aanstellerige Diva. BAH! Bij vlagen deed ze me denken aan Meryl Streep en dat is voor mij zeker geen goede aanbeveling. Daarnaast kon ik ook niet met Joan Crawford meeleven omdat ik steeds maar me eigen zat af te vragen waarom iemand die rijk was nooit geen lift in haar huis heeft laten bouwen. Ook bij de twist aan het einde had ik zo mijn vraagtekens.

Wat ervoor mij dus restte was alleen maar redelijk goed uitziende zwart-wit cinematografie waar ik me 134 minuten te lange minuten doorheen moest worstelen.

Vond het altijd al een intrigerende filmtitel, en heb nu dan Whatever Happened to Baby Jane gezien. Aldrich toont zijn zwartgallige visie op Hollywood weer en wordt daarin ondersteund door twee legendarische actrices, allebei inmiddels op een leeftijd dat de studio's wat minder vaak bellen. Zowel Davis als Crawford zijn niet bang hun lelijke kant te laten zien en vooral Davis slaagt daar glansrijk in als morsige, uitgerangeerde alcoholiste met overgewicht. Haar uiterlijk, vuilspuiterij en maniakale gedrag moeten toch wel wat wenkbrauwen hebben doen fronsen in '62. Grappig hoe Aldrich haar duidelijk bitch laat zeggen maar het geluid overstemt met dat irritante belletje (Blanche was eigenlijk ook best irritant).

De film kent daarnaast leuke bijrollen, met name de pianoman Edwin- Aldrich had hier natuurlijk ook een wat neutraler personage kunnen kiezen, maar dat hij juist zo'n groteske figuur die zelf ook vol complexen zit laat opdraven draagt alleen maar bij aan het groeiende ongemak. Het script heeft misschien wat onvolkomenheden, maar ik heb toch de hele duur geboeid gekeken, en het einde was natuurlijk prachtig. Deed ook denken aan Sunset Boulevard, een film die ik nog wel wat hoger aansla. Tot nu toe mijn favoriete film van Aldrich, van wie ik tot voor kort alleen The Dirty Dozen kende, maar ik ben bezig met een kleine inhaalrace.

1,5,kan je toch niet menen.Is niet omdat een personage je niet aanstaat dat het een slechte film is.Om iets heel anders te vernoemen,heb Black Panther gezien en vond het niks voor mij qua verhaal.Eigenlijk is die wel gewoon goed gemaakt maar dan geef ik gewoon geen stem.

Kijk dit soort film heel graag.Was deze al even aan het zoeken,blijkbaar niet met Ned. Ond.te vinden .Bij zavvi de blu goedkoop besteld.Ze spelen allebei top,zijn heel verschillend maar hebben elkaar toch een beetje nodig.Ze konden elkaar in het echt niet luchten.Iemand die hier komt zeggen dat het acteren niet goed genoeg is kan beter terug naar Fifty shades .Vooral die scène met de vogel was even schrikken.Zoals hier nog al vernoemd doet hij denken aan the Nanny ook met Bette Davis.Vind deze wel beter.Bette ziet er wel uit zoals een soort clown met die make up en en dergelijke.Nooit fan geweest van haar looks en dat gaat met deze niet veranderen.Hebben ofwel te veel of geen make up gebruikt

Degelijk.

De zussen Jane en Blanche staan elkaar naar het leven nadat Blanche verlamd is geraakt en Jane voor hen beide moet zorgen. Baby Jane kijkt vol afgunst naar de succesvolle carrière van haar zus en gaandeweg gaat ze Blanche die geen kant opkan steeds slechter behandelen. Leuk! Ware het niet dat de film een ontzettend conventioneel verloop kent en ook nog eens veel te lang duurt. Betty Davis en Joan Crawford spelen allebei naar hun kunnen al zij het net wat te theatraal. Het lukt ze in ieder geval makkelijk om de film te dragen en dat is maar goed ook want de bijrollen zijn niet om over naar huis te schrijven. Het komt de film ook niet ten goede dat de personages vaak geen logische keuzes maken. De horror blijft jammer genoeg ook binnen de lijntjes. De statische cinematografie draagt bij aan de claustrofobische sfeer, maar is op zichzelf niet genoeg om 2 uur en een kwartier te blijven boeien.

Creepy sfeervolle film over de strijd tussen de twee zussen Joan Crawford en Bette Davis, met respectievelijk een fysieke beperking en een persoonlijkheidsstoornis. Goed script, prima acteerprestaties, mooie fotografie. Het thrillerelement wordt in deze vrij lange film doorbroken met de ietwat komische scènes rond Victor Buono, zeer welkom wat mij betreft.
Opvallend dat de film voornamelijk bevolkt wordt door vrouwen: naast de twee zussen zijn belangrijke rollen weggelegd voor de buurvrouw, de poetsvrouw en de moeder van V. Buono. De mannen komen er in deze film eerder bekaaid af. Victor Buono speelt de rol van een moederskindje die de zaak niet bepaald vooruit helpt, heeft ook weinig 'mannelijke' kenmerken.
Het gegeven van de film in de film, waarin de echte carrières van Davis en Crawford verweven, alsook de real life animositeit tussen beide actrices, draagt eigenlijk alleen maar bij aan het kijkplezier.
Te bekijken sixtiesklassieker.

“My name is Jane Hudson. Maybe you remember me? I'm Baby Jane Hudson.”

Wat is Bette Davis toch een geweldige actrice. Ik vraag me af of What Ever Happened to Baby Jane? wel had gewerkt zonder Davis’s inbreng, want het is haar acteerwerk dat de film boven de middelmaat doet uitstijgen. Een bepaalde twist tegen het einde op het strand mag er ook wezen, en het zorgt ervoor dat je alles wat er aan vooraf ging toch opeens met andere ogen gaat bekijken.

Joan Crawford acteert wat vlak en wordt overschaduwd door Davis, maar dat kan natuurlijk ook aan de rol liggen. Het verhaal is niet heel bijzonder en kent wat plotgaten (de lange speelduur is ook problematisch), maar toch bleef ik geïntrigeerd kijken naar Jane en haar psychopathische en manische acties en gedachten.