Onibaba (1964)

De glinsterende zonnestralen kaatsen op het oppervlak van een waterplas, idyllisch gelegen tussen riet en boobytraps. Er doemt een schim op vanuit de horizon, al gaarne komt iemand zwemmend dichterbij. Na de oversteek van het meertje voltooid te hebben is ' hij ' aan het eind van zijn latijn.

Temidden van de oorlog, proberen 2 vrouwen zich het vege lijf te redden. Buiten dat er oorlog woedt, zijn er meerdere gecompliceerde elementen des levens die zich aandienen. Vanaf de in mijn 1ste alinea omschreven schets, zat ik midden in de film om er niet meer uit te geraken.

De zwart - wit effecten in deze film zijn onnoemelijk sterk en alles staat in dienst om van een oorspronkelijk wat simpel verhaal een geweldig spookverhaal te maken. Liever lust of toch maar geloven in die ene legende? Het bezoek van die soldaat met dat masker bezorgde mij de rillingen, ik dacht eerst dat de vrijer van de dochter er achter zat. Het verhaal ontvouwde zich echter anders, met fraaie nachtelijke escapades tot gevolg en prachtige ( nachtelijke ) beelden van wuivend riet. Bij die scene waarin de 2 tortelduifjes naakt in het water rondrenden viel mijn mond open van verbazing. Deze film was toch van 1964 en van die regisseur, wiens film Hadaka no Shima mij destijds zo tegenviel vanwege slecht getimede, niet om aan te horen muziek?!

De muziek was ook hier niet het beste onderdeel dat waren de beelden en het huiveringwekkende slot waarmee deze film zijn kijkers achterliet. Toch, was de muziek hier gelukkig wel van hoog niveau en kan ik niet wachten om Shindo `s volgende spookverhaal te bedwingen.

Tot dusver ook de beste Aziatische klassieker die ik aanschouwd heb en een film die een onstilbare lust naar andere Japanse klassiekers in mij los wist te maken. 4,5*

Prima film. Shindô's grootste kwaliteit is wat mij betreft oog voor mooie plaatjes en lokaties. Hier maakt hij prachtig gebruik van het hoge gras. Qua plot is het aardig, maar het verhaal verloopt wel af en toe wat traag.

Wat ik ook miste: wie steekt nu Hachi op het einde neer? Volgens mij niet de schoonmoeder. Leefde de samoerai met dat masker dan nog?

Nou! Ik ook! En naar Kuroneko.



Hahaha! Puur uit nieuwsgierigheid: is er inmiddels al een film van voor 1970 die je met 4 of meer sterren hebt gewaardeerd?

Prachtige, broeierige horrorfilm van Kaneto Shindô. Het geheel valt vooral op door de schitterende beelden van de graslanden uit het binnenland van Japan. Het hoge gras tilt de film naar een hoog niveau, door de mysterieuze sfeer die dat met zich meebrengt.

Na een tijdje krijgt de film een enorm erotische lading omdat de dochter in het verhaal 's avonds de hort opgaat bij een man verderop in het dorp.

Grootse beelden door het geweldige gebruik van licht en donker. Scherpe contrasten en een goed gebruik van soundscapes. Alleen de overdub van al dat geschreeuw en getier is af en toe wel heel erg amateuristisch, maar dat kennen we inmiddels wel van Japanse films.

Zeer mooie film. Ik ga hier niets meer aan toevoegen, aangezien er hierboven al een aantal meningen staan waar ik me totaal bij kan aansluiten. Visueel gewoon prachtig.

4.0*

Briljant geschoten en kippevel bezorgende Japanse horror uit de jaren '60. Nu nog steeds bevreemdend en duister.

Een erg mooie film van Shindo, met een interessant verhaal, waarin ook nog eens een stukje Japanse maatschappelijke kritiek in zit verwerkt.

Onibaba is daarnaast een erg sfeervolle film. Het tempo is traag, maar de locatie waarin alles zich afspeelt is heel mysterieus. Een groot veld, vol hoog wuivend riet, waar het niet veilig is om door te trekken, want voor je het weet, loop je in de valkuil van de twee vrouwen. Het wuivende graan in de donkere avond en nacht heeft iets idyllisch en iets mysterieus. Aanvankelijk vroeg ik mij nog enigszins af, waarom Onibaba onder het genre horror valt, maar achteraf gezien snap ik dat heel goed. Op een bepaalde manier geeft het je de kriebels, zeker als op een gegeven moment de man met het masker en het verminkte gezicht, voorbij komt. Dat laatste gedeelte is sowieso ontzettend sterk en op momenten behoorlijk huiveringwekkend.

Ja een fijne film, waar ik vanaf het begin al goed in zat. Mooie zwart-wit beelden, goed de hoofdrolspeelsters in beeld weten te brengen. Het zijn hoertjes, dus dan moet je ook niet al te preuts doen, maar dat Shindo hier vrij goed begrepen. Veel mystiek, een beetje spanning en wat horror, zorgen ervoor dat ik op momenten toch wat ongemakkelijk op mijn stoel zat. Ja al met al een knappe film en zelfs nog wel wat beter dan Hadaka no Shima, die ik onlangs ook zag. Erg mooi gemaakt, ik kan niet anders zeggen.

4,0*

Bijzonder mooi gefilmde prachtfilm.

Zeer zeker een klassieker die naam waardig. De zwart-witfotografie van het uitgestrekte moerasland, de diepe put waarin talloze samoeraistrijders verdwijnen en een magisch masker dat mensen in demonen verandert maken van Onibaba een mystiek werk waarin horror en drama nauw verbonden zijn. De diepgang schuilt in de personages en hun motieven. Ze modderen maar wat aan in een achtergrond van wanhoop en armoede, gedreven door 's mens meest primitieve instincten: lust en jaloezie. Het nadrukkelijk inzoomen op de grasstengels in de wind draagt bij tot de uitzichtloosheid van het Japanse boerenleven. Minpunten zijn weliswaar de wat oubollige muziek en de theatrale vertolkingen die nog meer pathos vertonen dan Westerse tegenhangers uit die periode. Wat de regisseur wil zeggen met het allerlaatse shot weet ik niet precies. Misschien moet ik het maar eens opzoeken. Of niet, want in het ongewisse blijven is dikwijls interessanter...

Vrijdag 9 augustus te zien in EYE in het kader van Cinema Egzotik

En het was een lange zit.

De beelden waren echt wel mooi en het verhaal wist me tot op een bepaald punt wel te boeien, maar na de zoveelste aanblik van het meisje dat door het hoge gras rende had ik het wel een beetje gehad. Het einde van de film is weer zo'n abrupte waar ik niets mee kan. Aparte ervaring om deze film in Eye gezien te hebben, maar dit soort cinema is gewoon zelden aan mij besteed...

Speciale cinema.

De spanning in dit donkere Japanse sprookje wordt goed opgebouwd. Een moeder en haar schoondochter wachten op de terugkeer van zoon- / manlief. Deze is ten strijde getrokken en het is nog maar de vraag of hij heelhuids terugkeert. Bakken vol sfeer worden opgediend in een surrealistisch aandoende omgeving van hoog gras, weergegeven door adembenemend mooi camerawerk. Het draagt allemaal bij aan een speciaal stuk cinema dat zodoende, geheel terecht, haar klassiekerstatus verwierf.

Zeer goed.

5 berichtjes in 2013 en ik ben eind augustus 2014 de eerste die dit jaar wat schrijft bij Onibaba. Zonde. Want het is een erg goede en prachtig geschoten film die een groter publiek verdient dan wat hij nu krijgt. Het moet prachtig zijn geweest om deze op het grote doek te zien.

Het verhaal is simpel en komt in feite neer op een driehoeksverhouding waarin van alles speelt, maar met name wantrouwen, seksuele lust,angst en afhankelijkheid. De manier waarop Shindo dit verfilmd heeft wat poëtisch. Het hoge susuki gras bij nacht heeft in de contrastrijke en zorgvuldig gekaderde beelden sowieso al iets magisch, maar de hele omgeving heeft iets van een afgebakende microcosmos waarin af en toe elementen van de echte wereld doordringen (vermoeide krijgers van de oorlog die woedt). De ruimte waarin zich dit drama afspeelt is anders, niet in de zin van Foucaults heterotopie, maar de afgebakendheid viel zowel fysiek op (omgeven door hoog riet) als verhaaltechnisch (geen van de drie karakters, zodra geïntroduceerd, verlaten ooit deze omgeving). In die zin heeft het wel degelijks iets bevreemdends en is de buitenwereld een plek die ver weg lijkt voor deze karakters.

Erg mooie cinematografie, prima acteerwerk, erotische (onder)tonen en een ondersteunende soundtrack, die er niet is om op zichzelf mooi te zijn, maar de beelden te versterken. En daarin slaagt hij wonderwel. Toch is het met name het eerste kwartier even wennen aan het sounddesign, de geluiden van door het riet lopen, afgewisseld met het galop van paarden, was bepaald niet de beste foley die ik heb gehoord. Maar dat is me daarna niet meer opgevallen.

Onibaba is een lust voor het oog, met een simpel verhaal, duidelijke moraal (en gebrek daaraan bij zijn karakters) en ik hoop dat de film in de komende tien jaar iets meer naamsbekendheid gaat krijgen.

Onibaba zal ik me jaren van nu herinneren door de setting. Het uitgangspunt dat samenwerkt met die setting is met name hetgeen dat deze film memorabel maakt, al is er verder ook genoeg positiefs te vertellen over deze film. Shindo presenteert het door lange rietstengels gecamoufleerde moerasgebied als een aparte wereld, losgerukt van de door oorlog verscheurde omgeving. Een wereld waar het recht van de sterkste een nogal aparte invulling krijgt door een meedogenloos duo en een put. Het levert lekker naargeestige scenes op, gecombineerd door prachtige dramatiek, aangemoedigd door wuivend riet en onheilspellende regenbuien. Dramatisch sterk, erotisch geladen en spannend. En het is die combinatie die goed werkt. Vooral omdat de muziek en geluidseffecten zeer passend zijn (het rennen door het riet) en het camerawerk zeer fraai. Soms is het wat repeterend, maar ik vond de film overwegend vlot en nog steeds erg modern.

Rembrandt in zwart/wit.

Ik denk dat ik weinig films ken waar contrasten zo sterk zijn uitgewerkt als hier. Erg veel shots waarbij bijvoorbeeld een gezicht of een gestalte uitbelicht wordt, erg mooi. Maar verder wordt ook het gras erg fraai in beeld gebracht wordt. Al eens vaker tegengekomen, maar misschien nog nooit zo mooi als hier. Tenslotte af en toe een sterke close-up of zelfs een slow-motion, kortom visueel erg sterk en dat voor een film uit de jaren 60.

Het plot weet ook te boeien. Aardig om te zien dat ook in culturen waar het boeddhisme dominant is, seksualiteit aan zonde gekoppeld wordt. Ergens niet onverwacht, maar het zelden zo expliciet gezien in een cultuur zonder monotheïsme als in deze film.

De muziek is enigszins apart, en vormt het aspect van de film dat voor mij het meest gedateerd aanvoelt. Aan de andere kant, de Beatles klinken ook gedateerd, maar ik vind het nog steeds geweldig om te horen. Zo enthousiast ben ik nu ook weer niet over deze soundtrack, maar het werkte wel goed, en onaangenaam was het zeker niet.

Met dank aan het topic van Mochizuki Rokuro, waar deze film voorbij kwam, en waar hij door meerdere users nog eens extra aangeprezen werd. Het was een goede tip, bedankt! 4*.

Hachi moet toch haast wel een van de meest onuitstaanbare personages uit de filmgeschiedenis zijn.

' Onibaba' uit 1964 van Kaneto Shindo is een vervreemdende, tamelijk bizarre film op de grens van samourai-film en horror. De hoofdrol is voor het decor: een ondoordringbaar moerasachtig gebied met veel wuivend riet dat door Shindo meesterlijk wordt gebruikt om de scenes afwisselend te verhullen en te tonen. Het geweld is rauw, de sex is rauw, de personages zijn rauw en het verhaal is rauw.

Zoveelste kwaliteitsfilm die ik zie uit een gouden periode van de Japanse cinema. Net als veel van die films is deze minimalistisch, artistiek en bovenal diepmenselijk. Dankzij de overduidelijke erotiek, die meer aanwezig is dan horror volgens mij, en de originele score merk je dat we hier al richting een vrijere periode bewegen.

Sowieso vind ik de eerste helft van de jaren '60 (ook in Hollywood) een interessante periode omdat films uit die tijd vaak op een succesvolle manier traditionele moraliteit en moderne vrijheid weten te combineren, iets wat vaak meer blijkt dan de som der delen omdat het beide uitgangspunten in twijfel trekt.

Tijdens een Japanse burgeroorlog in de 14e eeuw ontvluchten gehavende samurai het strijdveld via een hoog gras. Tussen dit gras wonen de echtgenote en vrouw van een krijger. Wachtend op zijn thuiskomst leven ze in armoede en door de passerende samurai te vermoorden en hun wapens te verkopen. Dan komt de oude vriend van Kichi alleen terug van het slagveld...

Onibaba is een prima Japanse Horror van Kaneto Shindô. De film is eigenlijk grotendeels een drama met behoorlijk wat sfeer en uiteindelijk een soort van Horror die we in het westen Gotisch zouden noemen. Het duurt mischien net wat te lang voordat de film echt interessant wordt, maar het verstilde effect van het hoge gras in zwart-wit maakt je als kijker erg geduldig.

Het demonenmasker uit deze film inspireerde William Friedkin voor de make-up van de demon in The Exorcist. En het hele concept van Dèmoni met het masker hebben Dario Argento en Lamberto Bava ook van deze film.

Erg mooie zwart-wit fotografie en een aardig verhaal.

De film viel me toch nog redelijk mee, maar het is uiteindelijk toch meer drama dan horror geworden. De goede punten zijn ongetwijfeld de setting, het hoge gras dat mysterieus en onheilspellend is met daar ergens in het midden een verraderlijke (vergeet)put. Bij momenten lijkt het landschap te leven. Het verhaal is zeker niet verkeerd al is het wat simpel en ik heb zeker niets tegen een leuke lading erotiek. Minder vond ik dan dat de film traag was en na een tijd in herhaling dreigde te vallen. Het einde is redelijk open, maar helemaal tevreden ben ik er toch niet over.

Dit is een confrontatie tussen traditie en moderniteit. Het verhaal is losjes gebaseerd op de legende van een vrouw die haar jongere huisgenote weg wil houden uit een boeddhistische tempel door haar de stuipen op het lijf te jagen met een hannya. Dat is het masker van een vrouwelijke demon in het Noh-theater. De titel slaat op een oudere vrouw die in een demon verandert als gevolg van haar jaloezie.

Het modernisme zit in de ruwheid en het morele verval. Als gevolg van de oorlog zitten de vrouwen in een overlevingsmodus waarbij moorden en plunderen toegestaan is. Erst kommt das Fressen, dann kommt die Moral. De erotiek is gespeend van tederheid. De mens is herleid tot een primitieve, bijna dierlijke staat.

Nobuko Otowa, die later met de regisseur zou trouwen, was slechts veertig, maar ze hebben haar ouder gemaakt met een grijze haarlok en make-up. Ze speelt een gemene, jaloerse, onbetrouwbare vrouw, maar deze is zo geworden uit verdriet voor haar gesneuvelde zoon. De jongere vrouw is wild en passioneel, maar ook naïef en bijgelovig. Hun mannelijke compaan Hachi is ruw, hitsig en egoïstisch.

Het manshoge susukigras wordt uit een laag standpunt in beeld gebracht met het bijhorende geluid van de wind. De put is een valkuil, een vergeetput en een symbool van primitieve vrouwelijkheid. De kraaien symboliseren de dood. In afwisseling met deze omgevingsbeelden zijn er fel belichte close-ups van expressieve gezichten. De muziek van Hikaru Hayashi combineert agressieve percussie en kreten uit de Japanse theatertraditie met invloed van de westerse avant-garde.

Dat laatste kwartier is echt krankzinnig.