Jôi-uchi: Hairyô Tsuma Shimatsu (1967)

Bedankt Mochizuki, misschien toch maar aan een regiovrije speler beginnen!

Fraai geschoten, maar wel erg praterig, drama over loyaliteit en uithuwelijking in clans van het feodale Japan. Er wordt eerst anderhalf uur gepraat en over en weer gekibbeld over het heen en weer schuiven van een vrouw die wordt uitgehuwelijkt door een Lord aan een van zijn vertrouwelingen. Hoogtepunt is de choreografie van de scene bij de terugkeer van Ichi naar het huis van Yamogo. Ze pleegt seppuku, waarna een soort samurai zwaard ballet volgt, fraai geschoten vanuit een dakpositie. De muziek van Takemitsu Toru is minder aanwezig dan in vergelijkbare films.

De transfer van de Criterion release heeft trouwens de eerste drie, vier minuten na de aantiteling heel lichte krassen, net zoals op de akte-overgangen. Maar goed verder ziet-ie er prima uit.

Zeer indrukwekkende film met een prachtige opbouw van het verhaal over liefde. Deze film laat een totaal ander beeld van een relatie zien in een compleet verschillende cultuur (dan de Westerse). Het eerste gedeelte bestaat inderdaad voornamelijk uit lange gesprekken in kleine kamertjes, maar het is geen enkel ogenblik ook maar enigszins saai. De spanning wordt met de minuut opgevoerd wat uiteindelijk ontaardt in een losbarsting van ingehouden emoties

De cinematografie is erg fraai waarbij vooral de latere beelden van het gevecht tussen het wuivende gras veel indruk hebben gemaakt.

Wel moest ik even grinikken bij de geluiden die de verslagen samurai maakten.

Goede film, maar toch denk ik dat de film wel erg veel op Harakiri lijkt (vandezelfde regisseur). Daarom vond ik deze film enigszins een tegenvaller, omdat ik denk dat Harakiri in bijna alle opzichten een betere film is. Het is zeker wel de moeite om hem te kijken ( bijv. als je Harakiri al lang niet hebt gezien).

Alweer een geweldige samuraifilm. Het begint al goed als we in het begin van de film prachtige gebouwen te zien krijgen, om daarna als eerste personage Toshiro Mifune (met traditioneel kapsel) te zien. Dan zit het al meteen goed.
Toshiro Mifune neemt hier de rol van Isaburo Sasahara voor zijn rekening. Isaburo is een vader wiens zoon eigenlijk gedwongen wordt om te trouwen. Daar komen dan de nodige problemen van. Het is in elk geval een erg interessant verhaal. Alle partijen die betrokken zijn in het verhaal hebben een enorm groot eergevoel. Niemand is dan ook bereid om toegevingen te doen. Gevoelens van woede worden opgekropt en de situatie kan weleens compleet uit de hand lopen.
Ik ga hier liefst niet teveel vertellen over de ontwikkelingen, dit moet je gewoon zelf zien.
Sommige mensen hier vinden de film blijkbaar saai door de (lange) gesprekken. Kan ik me persoonlijk weinig bij voorstellen, want ik kan mateloos genieten van de spanning die zo een conversatie met zich meebrengt. Bij Seppuku (ook van Kobayashi) was dat ook het geval. De spanning wordt werkelijk opgevoerd tot een hoogtepunt, en elke keer kom je meer te weten over de situatie. Die gesprekken zijn essentieel om het verhaal goed te kunnen volgen.
Maar ok, misschien kan niet iedereen daarvan genieten. Voor die mensen is het ± anderhalf uur wachten tot het moment dat de actie losbarst. Maar dat is het wachten dan ook meer dan waard.
Op het einde van de film krijgen we dan een duel tussen Toshiro Mifune en Tatsuya Nakadai. Twee legendarische acteurs, daar krijg je nooit genoeg van. Hun personages zijn vrienden, maar een confrontatie is onvermijdelijk. De omstandigheden van het duel tussen de Mifune en Nakadai zijn ideaal. Mooie omgeving, wind en stalen blikken in de ogen.
De film bevat eigenlijk alle ingrediënten die je van een goede film uit dit genre verwacht. De omgeving, kleding, kapsels, acteurs, muziek, spanning, zwaardgevechten, noem maar op, Samurai Rebellion heeft het. Masaki Kobayashi heeft weer prachtig werk afgeleverd met deze film.

Masaki Kobayashi mag zich inmiddels wel 1 van mijn all-time-favoriete regisseurs gaan noemen.

Hier ook weer een schitterende film.

Ingetogener dan het merendeel van de samoerai-films.

Pas na anderhalf uur volgt de eerste confrontatie met wapens.

Het eerste anderhalf uur is men bezig politieke oplossingen te vinden voor een keuze die men moet maken voor trouw aan de heer of voor de liefde.

Een dilemma waarbij je aan ziet komen dat er geen vredige oplossing zal komen.

De dan volgende confrontatie is klassieke samoerai-actie.

Het gevecht in het wuivende gras/graan bijvoorbeeld.

Van grote schoonheid.

Dan zal hij toch eerst uit de dood op moeten staan

Maar alle gekheid op een stokje, de man is inmiddels ook één van mijn favorieten. Prachtige film met twee van mijn favoriete Japanse acteurs, Mifûne en Nakadai. Op één of andere manier deed het begin van de film me denken aan Teshigahara's 'Pitfall'?

Heerlijk rustig tempo en lijkt me wat realistischer historisch en qua plot. Wat dat betreft heeft Onderhond gelijk en is Yoji Yamada's samoerai-trilogie vergelijkbaar met deze en 'Seppuku'. De hack 'n slash-samoerai-filmfans zullen door deze films worden teleurgesteld.

Deze films bieden echter een prachtige blik op de complexe gebruiken en rangen en standen in Japan in de zestiende eeuw. Mensen die daar in geïnteresseerd zijn zullen zeker níet worden teleurgesteld!

Geweldige finale!!!!

Een fikse tegenvaller na het meeslepende Seppuku. Al dat gedoe over wie er nou hoger stond in de samourai hiëarchie, de daarmee gepaarde serieusheid en de tamme, bijbehorende rebellie konden mij absoluut niet boeien. De film leek meer op een veredeld praatprogramma.......Gaap!

Ik mis pit, vaart, durf en kunde. De zwaardgevechten waren al op een hand te tellen, maar als ze al weer voorbij zijn, voordat je welgeteld 50 meter met je fiets af hebt kunnen leggen dan weet je wel hoe laat het is. Een extreem(!) saaie film die eigenlijk niets te bieden heeft, behalve enkele spaarzaam mooie zwart - wit plaatjes.

Seppuku kon mij meer dan prima bekoren dankzij een goede combinatie van ( interessante ) conversaties en beeldtaal, maar met deze film slaat Kobayashi gigantisch de plank mis. Wat een drama deze film! Een kleine 2*

Zoiets snap ik dan weer niet, aangezien beide films eenzelfde soort uitvoering krijgen omtrent eenzelfde thema.

Het zal wel weer. Je vond er iig niets aan.

Het verhaal in Seppuku over iemand die Harakiri pleegde ging bij mij door merg en been, dànkzij de oneerlijke praktijken aldaar, die droegen er toe bij dat de spanning met de minuut toenam en climaxte toen een oudere strijder uiteindelijk zijn langverwachte verhaal vertelde.

Qua opzet is Seppuku misschien bijna net zo `n praatfilm als deze film, maar Kobayashi wist daar gewoon veel mystiek ( bovennatuurlijke elementen ) in zijn verhaal aan te brengen, hij gebruikte verbluffend mooie locaties, hij filmde dynamischere, meer uitputtende gevechten, zelfs massale gevechten en kwam gewoonweg met een veel meeslepender verhaal voor de dag. Het heen en weer gependel in deze film was stomvervelend en uiterst oninteressant. Kortom Seppuku is gewoon een veel completere film dan deze film die ik als een slap aftreksel van Seppuku beschouw.

Wel een beetje mysterieuzer ja (deze film is wat meer recht toe recht aan), maar qua camerawerk, dialogen en thema's vind ik deze film nogal gelijkwaardig aan Seppuku. Ook qua beleving. Ik vind Seppuku slechts een tikkeltje beter.

Samurai Rebellion is een hoogoplopend drama met thema's als familie-eer, tegen elkaar strijdende clans en opoffering. Typisch Japans dus en dat Samurai-wereldje blijft mij altijd wel boeien. De film zelf was zeker oke, maar wel traag in tempo. Zo heel veel gebeurt er eigenlijk niet. Naar het einde toe wordt de film gelukkig iets sterker met een mooi gevecht van baas Mifune en enkele schrijnende momenten.

Weergaloos. Net als in Seppuku weer prachtige kadrering en cinematografie. Dat alleen al maakt de film mooi. Verder een intrigerende soap opera die alleen op het eind uit de bocht vliegt. De drie climaxen had deze film niet nodig.

Fraaie film. De aanloop is lang, maar zonder twijfel nodig om de impact van het laatste half uur te vergroten. Dat laatste half uur is absoluut geniaal. In de eerste anderhalf uur gebeurt er ook van alles, maar het zijn vooral erg lange gesprekken die de gebeurtenissen uit de doeken doen. Op sommige momenten was het erg traag en je wordt als westerse kijker wat op de proef gesteld. Toch is het verhaal erg sterk, het acteren heerlijk ingetogen en is het (vooral bij vlagen) schitterend geschoten. Kobayashi heeft toch wel een aantal (nu 5 gezien) van de meest fascinerende films allertijden gemaakt. En dit vind ik zelfs nog maar zijn ‘minste’. 4 sterren.

Ja, fantastisch filmmaker. Hoort gemakkelijk thuis in het rijtje van Japans grootste.

"Samurai Rebellion." ... " !!!

Aziatisch Drama (Heropfrissing) !!! 'Samurai Rebellion' uit 1967 is een schitterende genre film

met een opbouwend verhaal om daarna even gas te geven qua emoties en gevechten.

Het verhaal fascinerende me vanaf de eerste seconde ..., wat is dit toch een heerlijke film

met een schitterende finale !

Ik snap geen bal van je smiley gebruik. Alles daarna ben ik het wel mee eens.

Inmiddels een aantal Japanse klassiekers gezien en tot nu toe beviel eigenlijk alleen Seppuku. Dus tijd om eens een andere film van dezelfde regisseur te zien.

Samurai Rebellion bewijst dat Seppuku geen toevalstreffer is. Wat mij in laatstgenoemde film zo aantrok was dat de beeldtaal zoveel beter is dan andere films uit hetzelfde tijdvak. Kobayashi heeft een goed oog voor kadrering, symmetrie en lichtval en maakt daarmee ook in deze film zowat elke scène de moeite waard om te kijken ongeacht wat er qua plot gebeurt. De soundtrack is spaarzaam maar sfeervol; er wordt ook soms gebruik gemaakt van versterkte omgevingsgeluiden. Kortom, van wat ik nu allemaal uit dat tijdvak heb gezien is er audiovisueel nauwelijks iets beters te vinden.

Het plot lijkt in een bepaald opzicht ook erg op Seppuku. Ook hier een sociale mistand, waar de hoofdpersonen tegen in opstand komen, en ook hier weet het flink te boeien. Misschien dat Seppuku wat meer impact had, maar deze film doet er niet veel voor onder.

Ik moet zeggen dat ik een beetje schrok toen ik de naam Mifune tijdens de openingscredits zag verschijnen. In de Kurosawa-films waarin ik hem zag, Seven Samurai en Rashomon, wist hij me niet bepaald te overtuigen vanwege overacting. Hier is hij een stuk ouder, en wat mij betreft ook een stuk rijper, want hij zet wat mij betreft een mooie rol neer.

Wederom dus een mooie film van Kobayashi, die wat mij betreft de enige Japanse "grootmeester" is die die status waar kan maken. Samen met Seppuku is Samurai Rebellion wat mij betreft met afstand de beste Japanse film en vergeleken met de modernere films nog steeds een stuk beter dan gemiddeld. 4*.