Bara no Sôretsu (1969)

Behoorlijk experimentele film, gevoed door de hippie-periode met drugs, sex, homo's, travo's en vage feestjes. Dat leverd naast vreemde beelden, ook nog eens een controversieel verhaal op met een "shocking" einde!

(echt iets voor onderhond )

linkjes:

link nr 1

link nr 2

link nr 3 (frans)

Misschien moet er maar een apart Onderhond genre worden toegevoegd op de site

Hm, ik ben overigens ook wel benieuwd.

Jij bent dan ook een Onderhond light

Maar ziet er inderdaad wel boeiend uit dit

Ja, idd. Die homo's en travo's liggen mij wat minder

Leuk dat Peter ook meedoet, lang niet meer gezien die kerel!

Masters Of Cinema gaat deze dit jaar (datum onbekend) uitbrengen op DVD!!!

Geen film voor mensen die een film volledig willen begrijpen. Dat is niet de manier om deze experimentele film te benaderen.

De film bestaat uit een vrij goed te volgen narratief verhaal (de korte inhoud die hierboven staat), uit filmische experimenten en documentairebeelden. Er wordt hier en daar zelfs uit de film gestapt (in een interview met de hoofdrolspeler bijvoorbeeld). De grens tussen waarheid en fictie is erg dun. Hier en daar absurdistische humor. Maf gebruik van muziek en soms opvallende montage (onder andere hieraan zie je duidelijk dat Stanley Kubrick dit had gezien voor hij A Clockwork Orange maakte).

De film is duidelijk een product van zijn tijd. Iets als dit had een paar jaar eerder zeker nog niet gemaakt kunnen worden in Japan. Duidelijk een film die drijft op de vrije sfeer die eind jaren '60 was ontstaan. Erg interessant om daar een Japanse uiting van te zien.

Juist het narratieve verhaaltje was eigenlijk het minst boeiend aan de film. Het heeft een beetje een vervelend zeurderig ondertoontje en mist elke psychologische subtiliteit. Het controversiele einde is interessant, maar als einde aan het verhaaltje gigantisch over de top.

De film is veel interessanter in zijn individuele scenes en veel frisse, originele ideeën. En dat compenseert heel veel.

Voorlopig een 3.5*, maar dicht naar een halfje hoger.

Kan me twee dagen na het zien van de film nog geen goed oordeel hierover vormen.

Wat starbright boy schreef klopt helemaal.

Typisch Jaren 60 produkt en daarom nu moeilijk op waarde te schatten, maar zeker interessant om de Japanse (sub)culturen uit die tijd te zien, maar om nou te zeggen dat dit nou een goede film opleverde....

De verschillende lagen, waarin ook crew en acteurs een rol buiten het narratieve deel kregen is vaker gedaan, ook in Japanse film uit die tijd, bijv. A Man Vanishes (van Imamura Shohei) of films van nu, zoals Heart, Beating in the Dark (van Nagasaki Shunichi). En daar vond ik het stukken beter geslaagd.

Ik ben inmiddels al een aardig aantal maanden verder en de film is vrij goed weggezakt moet ik zeggen.

Is dat een goed of een slecht teken?

Goed weggezakt, bedoel je dat-ie niet slecht is weggezakt en aangenaam wat 'nagloeit'?

of

Goed weggezakt, bedoel je dat ie zo is weggezakt, dat je je er nu niets meer van herinnert?

Ik druk me wat ongelukkig uit. Ik bedoel het op de postieve manier. De positieve kanten blijven meer hangen dan de mindere. Hij gloeit aangenaam na, zoals je dat mooi zegt.

OK,

ik hou mijn gevoel in de gaten...

Ooh. Geweldig! Wat een bonte verzameling van stijlen die zomaar bij elkaar komen tijdens het creatieve hoogtepunt van de Japanse New-Wave. Documentaire, animatie, gay cinema, Avant-Garde, Grindhouse en van alles en nog wat, het zit er allemaal in. De film is opzich nog wel redelijk te volgen (er is een duidelijk verhaal), maar omdat alles uitelkaar gehaald is en verstrooid is door de hele film is een herkijk wel bevorderlijk. Dat Eddie in een porno-film speelt maakt het allemaal nog leuker omdat zo de scheidingslijn tussen fictie en realiteit helemaal verdwijnt. Het klinkt misschien vreemd, maar het is heerlijk om eens volledig los te gaan en je te laten onderdompelen in de Japanse drag-queen scene van de jaren 60 (jaja, dit is wel heel specifiek). Dat Kubrick hier inspiratie vandaan gehaald heeft voor zijn Clockwork Orange is ook overduidelijk terug te zien; sommige scènes zijn zelfs direct gekopieerd. Een aanrader, voor eenieder die eens wat anders dan anders wil.

In het kort gaat Funeral over de travestiet Eddie, die werkt in een gay bar, met vrienden rondkloot en een groot geheim heeft. Zij heeft problemen met de madame van de zaak, Leda, die een relatie heeft met de eigenaar (en tevens drugsdealer). Dat het niet klikt tussen Eddie en Leda valt niet te betwisten, want elk moment dat Leda Eddie dwars kan zitten wordt door haar aangenomen. Dan is er ook nog Eddie’s geheim, wat ik helaas geheim moet houden anders verpest ik de rest van de film (ontwijk ook de trailer op de Masters Of Cinema DVD), wat beetje bij beetje wordt getoont en waar wij als kijker tot het einde toe in het ongewissen worden gehouden.

Naast dit verhaal is de film doorspekt met experimentele scenes en ideën. Van snelle montage’s tot negatief opnames. Door deze beelden wordt de film steeds moeilijker te volgen en wordt hij zelfs soms totaal onbegrijpelijk. Maar het zijn wel deze scenes die het tijdsbeeld (de hippiescene en het daarbij behorende drugsgebruik) dermate neerzet dat de film zijn unieke karakter krijgt.

Funeral Parade Of Roses is erg de moeite waard, maar toch net dat beetje te gemaakt. Het maakt me desondanks toch nieuwsgierig naar het andere werk van Matsumoto.

Mijn god! wat een koning film! grappig, eng, f*cked up in één. Heel erg hard geprobeerde film die uitzoekt waar de grans van fictie en document ligt, en daarnaast de grens van grappig en freaky. Een keiharde aanrader voor iedereen geintereseert in film als kunstvorm!

Weer een stukje film dat door de handen van het Japanse Art Theatre Guild de mogelijkheid kreeg gezien te worden. Toch een interessant groepje mensen daar - en ook niet vies om enkele van de gekste ideeën te steunen. Dat mag ik graag. Matsumoto's Funeral Parade of Roses is een film vol leuke verrassingen en zeer te genieten, creatieve probeersels.

Zoals wel meer, zeg ook ik dat het verhaaltje maar weinig interessant is: Twee rivaliserende travestieten, beide verliefd op éénzelfde man. De manier waarop deze echter verteld word voelt ontzettend goed. Het ene moment kijken wij naar een naakt scène tussen de dekens, het andere moment klinkt het klapperbord en verdwijnt het moment in een blik achter de schermen om een kort interview met een acteur te volgen. Een leuke manier waar documentaire en film gecombineerd word.

Vanuit het niets word zelfs af en toe een interview op straat getoond - met de vraag niet ooit te willen trouwen of altijd een "queen" te blijven - Er wordt het hoofdpersonage Eddie zelfs gevraagd of en waarom de rol hem (haar) bevalt. Aparte manier om ons een blik in deze homowereld te geven. Ook een schala aan experimenteel ogende jumpcuts, fastforward scènes met vage muziekjes, overbelichte shots, teksten/quotes in beeld en een hilarische catfight waar de pruiken in het rond vliegen en gescholden word in tekstballonetjes, passeren het scherm.

Allemaal ontzettend leuk, maar uiteindelijk lijk je toch vaak wat te missen. Matsumoto is veel meer bezig een blik in deze gayscene te geven dan een verhaaltje te willen vertellen; dat idee steun ik volledig, maar veel losse ideeën willen niet echt samen komen, en met zijn experimentele achtergrond had ik toch eigenlijk wel wat meer gekke dingen willen zien. Zelfs het controversiële (schokkende) einde is eigenlijk al van heel ver te zien. Toch wil ik niet klagen en blijft dit gewoon een tof project waar drama, humor, documentaire en film elkaar op de meest onverwachte momenten afwisselen.

4.0/5.0

Mensen die hier van houden kan ik echt aanraden het werk van Yamamoto Misashi te gaan kijken. Vooral Carnival in the Night (en in mindere mate Robinson's Garden). Een mix van deze film en het vroege werk van Ishii Sogo wat mij betreft.

Carnival in the Night is een mooie titel om bij Funeral Parade of Roses te noemen, inderdaad. Combinatie film, docu en rauwe Ishii-achtige punk taferelen. (Carnival is stiekem zelfs de betere van de twee).

Overigens denk ik dat liefhebbers ook wel een en ander terug kunnen vinden in Noisy Requiem van Yoshihiko Matsui. Hoewel een iets extremere variant.

Zeker!

Een leuke tip. Is die film op DVD? Ik ben wel benieuwd.

Carnival in the Night - Uitgegeven door Facets Video.

Gadver, facets. Normaal gesproken zijn die DVD's vreselijk duur en hebben ze vreselijke beeldkwaliteit. Maar er zal niets anders opzitten. Hoe is deze DVD?

Ik heb me er niet aan gestoord. De beeldkwaliteit van de originele film zelf zal ook niet geweldig geweest zijn. Maar bij Facets zit je wel met gele ondertitels als ik me goed herinner. En via DVD Pacific of eBay wellicht goedkoper dan de link die Tayama erbij deed wellicht.

Zeer aangename verrassing uit de Japanse New Wave van eind jaren zestig.
De sfeer is die ongeveer van Jean Genet's "Onze Lieve Vrouw Van De Bloemen".
Concurrende travestieten, misdaad en subcultuur spelend rond de Genet-bar.
Een joint wordt in real-time gerookt en er wordt gedanst en gestript op heavy psychedelische Japanse rock en als dan één van de dames voor de camera haar topje uittrekt sta je verbaasd als daar een mannenlijke torso tevoorschijn komt.
Ook een aantal vrij pittige sexscenes (op z'n Japans dus zonder geslachtorganen).
Diverse stijlen van filmen komen voor in de film.
Uitermate aan te raden voor diegenen die wat hebben met de wat minder gangbare films en één van de beste films in het travestie/transgender-genre.
Meesterwerk!

PRACHTIG!!

Deze week, donderdag en vrijdag, 20.30 uur, Filmhuis Cavia! (helaas gewoon digitaal...)

Weet iemand of deze vrijgevochten film in Japan (op de televisie kan ik me niet voorstellen) in de bioscoop te zien is geweest ?

Idem hier.


In het kamertje waar dat "stoned" groepje een film aan 't maken is zegt ook plots iemand "All definitions of cinema have been erased".

Zeer zeker apart, speels en (toen) vernieuwend. Deed me denken aan films van Jakubisko en vooral Pavel Juráceks 'Case for a Rookie Hangman'.

De hele travestiet- en gayscenes doen mij niet zo heel veel. De gedachte erachter lijkt inderdaad een beetje op aapjeskijken. Wèl leuk vind ik de interviews tussendoor.

Het einde (deed me weer denken aan Oldboy!) verraste me ook nog en geeft een extra plusje.