
Bara no Sôretsu (1969)
Alternatieve titels: Funeral Parade of Roses | 薔薇の葬列
Japan
Drama
105 minuten
geregisseerd door Toshio Matsumoto
met Pîtâ, Osamu Ogasawaro en Toyosaburo Uchiyama
Eddie is een goed ogende jonge travestiet en werkt als "gastvrouw" in een populaire gay nachtclub. Hij is heimelijk verliefd op de eigenaar van de club, die al een verhouding heeft met Leda, een jaloerse en al wat oudere travestiet werkzaam in die zelfde nachtclub. Eddie heeft daarnaast last van vreemde flashbacks over zijn ouders. Zijn enige aanwijzing is een familiefoto waarbij het gezicht van zijn vader met een sigaret is weggebrand door zijn moeder. Aan de hand van de foto en zijn vage dromen probeert Eddie zijn verleden op te helderen.
- nummer 61 in de tip 250
TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=u7c-Lanw1I8
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
(echt iets voor onderhond

linkjes:
link nr 1
link nr 2
link nr 3 (frans)


Maar ziet er inderdaad wel boeiend uit dit

De film bestaat uit een vrij goed te volgen narratief verhaal (de korte inhoud die hierboven staat), uit filmische experimenten en documentairebeelden. Er wordt hier en daar zelfs uit de film gestapt (in een interview met de hoofdrolspeler bijvoorbeeld). De grens tussen waarheid en fictie is erg dun. Hier en daar absurdistische humor. Maf gebruik van muziek en soms opvallende montage (onder andere hieraan zie je duidelijk dat Stanley Kubrick dit had gezien voor hij A Clockwork Orange maakte).
De film is duidelijk een product van zijn tijd. Iets als dit had een paar jaar eerder zeker nog niet gemaakt kunnen worden in Japan. Duidelijk een film die drijft op de vrije sfeer die eind jaren '60 was ontstaan. Erg interessant om daar een Japanse uiting van te zien.
Juist het narratieve verhaaltje was eigenlijk het minst boeiend aan de film. Het heeft een beetje een vervelend zeurderig ondertoontje en mist elke psychologische subtiliteit. Het controversiele einde is interessant, maar als einde aan het verhaaltje gigantisch over de top.
De film is veel interessanter in zijn individuele scenes en veel frisse, originele ideeën. En dat compenseert heel veel.
Voorlopig een 3.5*, maar dicht naar een halfje hoger.
Wat starbright boy schreef klopt helemaal.
Typisch Jaren 60 produkt en daarom nu moeilijk op waarde te schatten, maar zeker interessant om de Japanse (sub)culturen uit die tijd te zien, maar om nou te zeggen dat dit nou een goede film opleverde....
De verschillende lagen, waarin ook crew en acteurs een rol buiten het narratieve deel kregen is vaker gedaan, ook in Japanse film uit die tijd, bijv. A Man Vanishes (van Imamura Shohei) of films van nu, zoals Heart, Beating in the Dark (van Nagasaki Shunichi). En daar vond ik het stukken beter geslaagd.
Ik ben inmiddels al een aardig aantal maanden verder en de film is vrij goed weggezakt moet ik zeggen.
Is dat een goed of een slecht teken?
Goed weggezakt, bedoel je dat-ie niet slecht is weggezakt en aangenaam wat 'nagloeit'?
of
Goed weggezakt, bedoel je dat ie zo is weggezakt, dat je je er nu niets meer van herinnert?

Ik druk me wat ongelukkig uit. Ik bedoel het op de postieve manier. De positieve kanten blijven meer hangen dan de mindere. Hij gloeit aangenaam na, zoals je dat mooi zegt.
Naast dit verhaal is de film doorspekt met experimentele scenes en ideën. Van snelle montage’s tot negatief opnames. Door deze beelden wordt de film steeds moeilijker te volgen en wordt hij zelfs soms totaal onbegrijpelijk. Maar het zijn wel deze scenes die het tijdsbeeld (de hippiescene en het daarbij behorende drugsgebruik) dermate neerzet dat de film zijn unieke karakter krijgt.
Funeral Parade Of Roses is erg de moeite waard, maar toch net dat beetje te gemaakt. Het maakt me desondanks toch nieuwsgierig naar het andere werk van Matsumoto.
Zoals wel meer, zeg ook ik dat het verhaaltje maar weinig interessant is: Twee rivaliserende travestieten, beide verliefd op éénzelfde man. De manier waarop deze echter verteld word voelt ontzettend goed. Het ene moment kijken wij naar een naakt scène tussen de dekens, het andere moment klinkt het klapperbord en verdwijnt het moment in een blik achter de schermen om een kort interview met een acteur te volgen. Een leuke manier waar documentaire en film gecombineerd word.
Vanuit het niets word zelfs af en toe een interview op straat getoond - met de vraag niet ooit te willen trouwen of altijd een "queen" te blijven - Er wordt het hoofdpersonage Eddie zelfs gevraagd of en waarom de rol hem (haar) bevalt. Aparte manier om ons een blik in deze homowereld te geven. Ook een schala aan experimenteel ogende jumpcuts, fastforward scènes met vage muziekjes, overbelichte shots, teksten/quotes in beeld en een hilarische catfight waar de pruiken in het rond vliegen en gescholden word in tekstballonetjes, passeren het scherm.
Allemaal ontzettend leuk, maar uiteindelijk lijk je toch vaak wat te missen. Matsumoto is veel meer bezig een blik in deze gayscene te geven dan een verhaaltje te willen vertellen; dat idee steun ik volledig, maar veel losse ideeën willen niet echt samen komen, en met zijn experimentele achtergrond had ik toch eigenlijk wel wat meer gekke dingen willen zien. Zelfs het controversiële (schokkende) einde is eigenlijk al van heel ver te zien. Toch wil ik niet klagen en blijft dit gewoon een tof project waar drama, humor, documentaire en film elkaar op de meest onverwachte momenten afwisselen.
4.0/5.0
Overigens denk ik dat liefhebbers ook wel een en ander terug kunnen vinden in Noisy Requiem van Yoshihiko Matsui. Hoewel een iets extremere variant.
(Carnival is stiekem zelfs de betere van de twee).
Gadver, facets. Normaal gesproken zijn die DVD's vreselijk duur en hebben ze vreselijke beeldkwaliteit. Maar er zal niets anders opzitten. Hoe is deze DVD?
De sfeer is die ongeveer van Jean Genet's "Onze Lieve Vrouw Van De Bloemen".
Concurrende travestieten, misdaad en subcultuur spelend rond de Genet-bar.
Een joint wordt in real-time gerookt en er wordt gedanst en gestript op heavy psychedelische Japanse rock en als dan één van de dames voor de camera haar topje uittrekt sta je verbaasd als daar een mannenlijke torso tevoorschijn komt.
Ook een aantal vrij pittige sexscenes (op z'n Japans dus zonder geslachtorganen).
Diverse stijlen van filmen komen voor in de film.
Uitermate aan te raden voor diegenen die wat hebben met de wat minder gangbare films en één van de beste films in het travestie/transgender-genre.
Meesterwerk!
Allemaal ontzettend leuk, maar uiteindelijk lijk je toch vaak wat te missen. Matsumoto is veel meer bezig een blik in deze gayscene te geven dan een verhaaltje te willen vertellen; dat idee steun ik volledig, maar veel losse ideeën willen niet echt samen komen ..... Toch wil ik niet klagen en blijft dit gewoon een tof project waar drama, humor, documentaire en film elkaar op de meest onverwachte momenten afwisselen.
Idem hier.
Ooh. Geweldig! Wat een bonte verzameling van stijlen die zomaar bij elkaar komen tijdens het creatieve hoogtepunt van de Japanse New-Wave. Documentaire, animatie, gay cinema, Avant-Garde, Grindhouse en van alles en nog wat, het zit er allemaal in.
In het kamertje waar dat "stoned" groepje een film aan 't maken is zegt ook plots iemand "All definitions of cinema have been erased".

De hele travestiet- en gayscenes doen mij niet zo heel veel. De gedachte erachter lijkt inderdaad een beetje op aapjeskijken. Wèl leuk vind ik de interviews tussendoor.
Het einde (deed me weer denken aan Oldboy!) verraste me ook nog en geeft een extra plusje.