The Miracle Worker (1962)

Gebaseerd op een sterk (onsentimenteel !) toneelstuk van William Gibson. Was ook in ons land een groot succes. De twee hoofdrolspelers speelden eerst een jaar met elkaar op Broadway voor ze de film maakten. Het acteren is echt erg goed - zowel Bancroft als Patti Duke kregen een Oscar.

Er bestaat een latere versie waarin Patti Duke de oudere rol (Sullivan) speelt. Duke heeft zich gespecialiseerd in goedgemaakte made-for-tv-movies, die ze ook produceert.

Patty Duke en Anne Bancroft zijn onvergetelijk. Beiden wonnen dan ook terecht een Oscar voor hun sublieme vertolking...

Gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Wij hebben in het college cultuurfilosofie een deel van deze film gezien (ik studeer filosofie) om de essentie van taal duidelijk te maken. Ik zet het even tussen spoilertags omdat dat ook de plot van de film zou verraden.

Sullivan slaagt erin Helen een paar woorden, zoals 'pop', aan te leren, maar Helen kan deze woorden enkel gebruiken als ze daadwerkelijk geconfronteerd wordt met een pop. Dit is nog geen echte taal maar louter praktische reflex. Ze vat het concept 'pop' nog niet. Op een dag echter vat Helen de essentie van taal tijdens een wandeling in de tuin: terwijl ze haar hand onder het stromend pompwater houdt schrijft Sullivan het woord 'water' in haar hand, en op dat eigenste ogenblik vat ze de waarde van een woord; dat het een concept belichaamt in onze geest en dat je een woord zelfs kan gebruiken als het object niet in de buurt is. Diezelfde dag nog leert ze 30 woorden, en ze zal later een boel boeken schrijven.

Dit vind ik een schitterende film, echt een aanrader en goed voorbeeld om te zien hoe men leeft met blind en slechtziend zijn. Dat film werd genoemd naar Helen Keller Stichting in rotterdam en in Belgie en in Amerika, geweldig! Ze hebben erg goed gespeeld, kwam ik na film later erachter dat Patty en Anne hebben gewonnen, kreeg ik kippenvel en erg trots op.

Opnieuw een ondergewaardeerd pareltje van regisseur Penn, een erg indrukwekkende film vol emotie, ongeloofelijk sterke rollen van Bancroft en Duke (die beide een welverdiende oscar wonnen voor hun rollen), een paar onvergetelijke scenes en bovenal gewoon een ontzettend indrukwekkend verhaal dat je niet makkelijk loslaat.

4 sterren

Damn. Die was goed . Fantastisch spel van Patty Duke en Anne Bancroft (die dan ook beide een Oscar kregen voor hun rol, maar ze waren dan ook al een tijdje bekend met het materiaal door de Broadway musical, net als Arthur Penn). De film ziet er fantastisch uit, mede door de invloeden van de New Wave die hier al duidelijk zichtbaar zijn. Ook is het gegeven erg interessant. Deze film nog niet gezien? Direct aan te beginnnen, want dit is verplichte kost.

Het is inderdaad erg sterk geacteerd, hoewel Duke overduidelijk te oud was voor een 7-jarige. Het verhaal blijft boeiend, maar wordt nergens meeslepend. Het is wel bovenmaats, maar deed uiteindelijk niet veel met me.

Deze film heb ik even laten bezinken. Hij is namelijk best emotioneel. Meestal geef ik dan eerst een hoge waardering, maar gaat er later toch weer een stem vanaf.

Cinematografisch zit het helemaal goed met deze film. Mooie camera bewegingen die continu de acties van de hoofdpersonen volgen, prachtig zwart witte fotografie en mooie close ups.

Voor een amerikaanse film uit begin jaren 60 dus best wel modern.

Een minpunt vond ik juist het acteerwerk, dat wel heel intens is, maar in veel scenes vond ik het wel erg dik aangezet en de choreografie was ook heel overdreven.. Allemaal bedoeld natuurlijk om een emotioneel effect te behalen, maar het was net iets over de top. En het einde vond ik wel erg makkelijk, hadden ze best iets langer over mogen doen.

Toch was dit zeker geen slechte film, de behandeling van het thema vond ik redelijk en ik had hier nog nooit een film over gezien. Je zou denken dat je zonder zicht en gehoor zo goed als afgesloten bent van de omgeving, maar je hebt nog drie zintuigen over.. en hersenen.

Sober gemaakt werkje van Penn, zowel qua setting als visueel. Het is een film die volledig leunt op de interactie tussen Bancroft en Duke, dat leidt tot een aantal intense scènes.

De film voelt toneelmatig aan, al is dat natuurlijk geen verrassing als je weet dat dit eerst op Broadway stond. Bancroft speelt geweldig, de rol van Duke is eigenlijk niets meer dan fysiek getikt doen. Niet dat ik slecht vond, maar of dat nu een Oscar waard is.

3,5*

Aangrijpende film over een meisje dat doof en blind geboren wordt en een lerares die haar leert communiceren. De scenes waarin de lerares bezig is met het meisje zijn behoorlijk intens en ook zeer boeiend. Het camerawerk tijdens deze lange scenes vormt een belangrijk onderdeel. Twee uitstekende hoofdrollen van Anne Bancroft en een jonge Patty Duke in twee fysieke rollen.

Als kind deze film gezien en is me altijd bijgebleven.

Intens en hard. Maar ook mooi en liefdevol.

Las net dit artikel met dit filmpje. Toevallig zag ik dezelfde scène uit de film onlangs op tv en dat maakte werkelijk een onuitwisbare indruk op me. Ik was, vergeef me de woordspeling, met stomheid geslagen. Zoals nadrin zegt: 'intens en hard, maar ook mooie en liefdevol'. Zoals het Slate-artikel zegt: 'desperate, brute force'. Ja, het is toneelmatig en ja, het is gechoreografeerd. Ik snap de kritiek, en ik snap wanneer iemand zich eraan ergert, maar ik snap het minstens zo goed als mensen hier net zo stil van werden als ik.

Ik hoop de volledige film snel te zien.

Begin jaren ’60 ging ik vrijwel elke zaterdagavond naar de film in onze dorpsbioscoop. Omdat ik mij destijds verder niet zo met films bezighield, was ik de meeste titels vrij snel weer vergeten. Deze film moet echter de nodige indruk op mij gemaakt hebben, want het is een van de films, waarvan ik altijd onthouden heb dat ik 'm gezien had.

Bij mijn tweede kennismaking met de film is het niet veel anders. Ik vind het opnieuw een indrukwekkende film met schier onovertroffen vertolkingen van Anne Bancroft en de debuterende Patty Duke (haar beste rol ooit). Daarnaast kent de film een prachtige slotscène, die mij bijzonder aanspreekt. Met voorsprong de beste film van regisseur Arthur Penn.

Nog zo een film die ik al lang geleden heb gezien, maar veel indruk op me heeft gemaakt. Vooral de actrice die het meisje speelde was indrukwekkend. Ik geloof dat ze voor die prestaties ook een oscar kreeg en dat zou ook volkomen terecht zijn geweest.

Mooie film van een prima regisseur. Het acteren is ietwat theatraal, maar toch vooral wel erg goed (ook van Inga Swenson, waar je niemand meer over hoort). Het camerawerk en zwart-wit gebruik is af en toe prachtig. De langgerekte scènes waarin Bancroft, Duke met mes en vork probeert te leren eten of een woord met haar vingers te leren spellen zijn fascinerend. Een soort vreemde mix van spanning en realistisch drama zijn er op die momenten. Sterk ook dat al te veel sentiment wordt vermeden door de hoofdrolspeelster elkaar niet te veel te laten mogen. Er zijn wel wat punten van aandacht, zoals de vader en halfbroer die wat eendimensionaal zijn, maar ja het gaat ook om de drie vrouwen. Arthur Penn heeft in de jaren ’60 en ’70 toch wel enkele van de meest memorabele films van die tijd gemaakt. Net aan 4 sterren.

Na een herziening verhoog ik met een halve ster. Deze film heeft weer een diepe indruk op mij gelaten. Eigenlijk niet te geloven dat men in de jaren 60 toch al zulke sterke en pakkende films kon maken. De oudere films ik leer ze steeds meer en meer waarderen en ben steeds minder geboeid door het nieuwere werk.

Hoewel de film meer dan 50 jaar oud is (zwart/wit, ook min of meer letterlijk en figuurlijk), was dit toch best een aardig drama welke ik gisteren bij toeval heb gezien op de televisie zender AMC (voorheen MGM). Het verhaal zit goed in elkaar en weet ook te boeien. Echt aangrijpend of pakkend vind ik het echter nergens worden en dat komt misschien ook omdat het verhaal best wel luchtig werd uitgevoerd met hier en daar ook wat droge humor. Ondanks dat de cast het prima deed (met name natuurlijk als uitschieter Anne Bancroft als de lerares) begon ik me op een gegeven moment wel wat te irriteren aan Patty Duke als het blind en doofstom meisje die vrijwel tot het einde erg koppig, eigenwijs en vervelend bleef.

Mooi, zeker.. maar met teveel mankementen om echt een diepe indruk achter te laten. Dat ligt 'm waarschijnlijk aan mezelf, maar ik trek bepaalde dingen niet helemaal. Zo'n 1e scene aan die etenstafel waar Helen gewoon van alle borden eten haalt met haar handen en eigenlijk gewoon behandelt wordt als een hond is een mooi fundament voor de opzet van het verhaal (waar Annie aan de slag mag met haar), maar is wat mij betreft toch erg overdreven. Zo zijn er nog wel meer dingen. Te veel van het goede.

Daarnaast konden de ouders van Helen me absoluut niet overtuigen. De kracht van deze 'Miracle Worker' ligt 'm dan ook voornamelijk bij de scenes tussen Duke en Bancroft. Dit levert best een paar erg sterke scenes op. Aangrijpend vond ik het niet. Misschien komt dat ook omdat ik Helen soms wel erg vervelend vond. Maar ja, daar kan zij ook niks aan doen denk ik dan maar. Toch schuilt er een mooie vorm van liefde in deze prent, van alle personages afkomstig. Moeilijke film, maar toch best ook mooi.

Een bijzonder interessant verhaal dat helaas te (over)sentimenteel gebracht werd en te doelbewust op het gevoel van de kijker werkte, waardoor het te overdreven overkwam. Anne Bancroft speelde bijzonder indrukwekkend, maar Inga Swenson deed aan overacting en ik vond dat Andrew Prine niet tot zijn recht kwam.

Arthur Penn op zijn best met deze ontroerende film, die zeker de stempel van de zestiger jaren draagt, maar waarvan zeker nog volop te genieten valt, zo inhoudsvol is het onderwerp en zo indrukwekkend zijn de acteurprestaties, zeker van Anne Bancroft die, zo komt het me voor, vooral met deze film zal herinnerd worden.

Ik ben van plan om een doofblind hondje te adopteren vanuit het asiel en ben dus nu vooral bezig met research. uiteraard al heel wat onderzoek gedaan wat honden betreft maar ineens herinnerde ik me deze film van vroeger. wat mij vooral bij bleef als kind dat ze het ineens snapte, ze wist wel de woorden maar de connectie niet en dus nu ben ik .....eigenlijk nog verder van huis.

Ik ben verliefd op het hondje maar ben ik de aangewezen persoon of wil ik mezelf een heldin maken?

ik heb het nu over een hond en ben ik bereid om er zoveel tijd in te steken. zou ik het hondje gelukkig maken?

ik weet het is geen kind maar een hond maar elk leven telt.

ot: prachtige mooie film.

Marbles, ben benieuwd of je het hondje aanschaft. Laat maar weten.

p.s. heb je Marie Heurtin (2014) - MovieMeter.nl al gezien??

Als ik het doe moet ik voor de 100% gaan en ik denk niet dat ik dat kan. Zo'n hond die moet je aanraken en dat betekend heel veel bukken, aanraken en interactie en aangezien ik fibromyalgie heb zal dat moeilijk worden. Ik heb mijn aantekeningen gisteren in een opwelling weggegooid want het liet me niet los. Nu door jou ga ik weeeeeer twijfelen! haha.

Nooit van gehoord die film maar zodra ik hem tegenkom ga ik hem zeker kijken.

Bedankt voor je interesse, doet me wel goed.

Inderdaad een mooie companion piece van Marie Heurtin (2014), die ik nog in de bioscoop zag dat jaar. Al is het misschien teveel van het goede om ze dicht op elkaar te kijken, daarvoor is er misschien net wat teveel overlap. Voor mij zat er nu genoeg tijd tussen.

Terechte Oscars voor beide dames, al had ik die van Bancroft misschien alsnog aan Bette Davis gegund voor What Ever Happened to Baby Jane?. Geen makkelijke film, en er is hier en daar wat overacting, maar Penn maakt het ècht voelbaar. Wat een fysieke film.

Interessant om te lezen dat zowel Patty Duke, die het doofstomme meisje speelt, als bancroft moesten vechten voor hun rol terwijl ze die al vertolkt hadden op het toneel, onder regie van Penn. MGM bood hem 5 miljoen als hij Elizabeth Taylor zou casten en 500.000 als hij bij Bancroft bleef. De man bleef loyaal aan zijn actrice en Bancroft won de Oscar. Om dat soort feitjes ben ik dol op de IMDb trivia.

En inderdaad, mooi einde! Na de film (spoilers) pas even de wiki lezen...

4*

Wat een ongelofelijk irritant kind.

Inmiddels ook de Oscarwinnende docu uit 1954 gezien, dat is zeker de moeite voor de liefhebbers van de film: The Unconquered (1954) - YouTube

Ik hou zeker van oude theatrale films, maar deze was toch wel zeer schreeuwerig en recht in je gezicht. Ben geen fan van het acteerwerk en de film ontbreekt toch wel wat subtiliteit. Anne Bancroft maakt wel wat goed, maar ze kan de film niet redden. Jammer, want het verhaal is best wel interessant. De echte Helen Keller leefde trouwens nog toen de film uitkwam. Al zal ze die zelf nooit gezien hebben natuurlijk. (rofl)