Badlands (1973)

Ik ben niet bepaald een Malick-fan, maar slecht zijn z'n films nu ook weer niet. Badland is één van de betere films en een sterk debuut. Doet me wat denken aan Duel dat ik pas, het debuut van Steven Spielberg. Ook deze film houdt het wat rouwer en kleiner en dat werkt best wel. Badlands is een roadmovie dat wat subtieler is dan Bonny & Clyde en een blauwdruk werd voor oa Natural Born Killers. De spil is het duo Martin Sheen en Sissy Spacek. Sheen is een jonge man die niets te verliezen heeft en een beetje hangt aan z'n idool James Dean. Spacek is een jonge naïeve tiener die wordt meegesleept, weg uit de sleur van haar leven.

Er is weinig echte chemie tussen Sheen en Spacek, maar het worden ook geen karikaturen. Hun daden zijn vluchtig en eerder euvels die in de weg liggen dan een psychotische wil om slecht te zijn. Ze willen vooruit, weg van waar ze vandaan komen (waar niets is) richting een droom die ze niet echt concreet kennen. Daarom dat Kit zich ook liet pakken. Eindelijk is hij iemand, ze zeggen zelfs dat hij op James Dean trekt! Je zou het een vorm van radicalisering kunnen noemen, in een ietwat andere vorm dan wat we tegenwoordig kennen maar toch...

De film is met momenten wat te luchtig en ik mis die chemie tussen de hoofdpersonages. Aan de moorden is niets bijzonder, wat op zich wel past bij het rouwe en tegelijk 'kleine' karakter van de film. Versterkt door de muziek en de tijd die Malick neemt om de natuur even in beeld te krijgen. Heerlijk om te zien dus, maar met iets te weinig kruiden om echt uit te blinken. En toch één van z'n betere films.

Één van de betere Malick films gedragen door de twee hoofdrolspelers.

“I always wanted to be a criminal, I guess. Just not this big of a one.”

De eerste film van Terrence Malick, en wat een debuut. Badlands is misschien wel zijn beste film, en vooral de straight forward aanpak valt op. Malick staat tegenwoordig bekend om zijn filosofische en spirituele films, maar Badlands is op zichzelf een simpel verhaal over twee jonge mensen die al moordend rondtrekken.

Kit (Sheen) is op het eerste gezicht een vriendelijke en charmante jongeman, maar hij blijkt al gauw een psychopaat. De jongere Holly (Spacek) is te jong, te naïef, te verliefd en uiteindelijk te afhankelijk om tegen Kit in te gaan. De drijfveren van Kit om te moorden blijven onbeantwoord, en het geeft het karakter (en de film) iets mysterieus en nihilistisch. De voice-over, de opvallend luchtige muziek, de landschappen en de schitterende cinematografie zorgen voor een dromerige sfeer, en het contrast met de moorden is erg sterk gedaan door Malick.

Sterke film, met een sterke Sheen en een wat onbeholpen acterende Sissy Spacek. Vind dat IH88 het prima verwoord. Heb aandachtig zitten kijken, maar ben niet echt meegesleept. Bovendien, ik heb dit meer gezien. De landschappen van het midden-westen zijn adembenemend. Ik ken het een beetje. Wegen waar geen eind aan komt. Waar niets meer is. Mooi symbolisch voor deze film.

Ik hoop dat je wel degelijk bedoelt: Sissy Spacek die perfect de wat onbeholpen Holly neerzet.

Ja, daar heb je wel gelijk in. Die nuancering had ik moeten aanbrengen. Was overigens nieuwsgierig waar je je hoge score op baseert. Kon je recensie niet vinden. Alleen wat reacties. Vond overigens de muziek van Satie nogal verprutst. Die heeft geen arrangement nodig.

[quote]Fransman schreef:

Gewoon… een herinnering aan een heel mooie cinema-ervaring, ergens in de jaren ’70. Toen bestond internet nog niet, laat staan deze site. Ik herinner me alleen dat ik het geweldig vond. En daarnaast heeft deze film me aangespoord om de eerste keer in mijn toen nog prille leven ook eens wat klassieke muziek op te snorren en aan te schaffen. Met name Satie (en Orff) door die mooie eindscène in de wolken. Die afstand tussen het poëtische en de gruwel van wat zich afspeelde had een sterke indruk op me nagelaten.

Ik heb ooit wel eens een stukje herzien, maar voel geen behoefte om heel de film terug te zien, zoals de herziening v an Thin Red Line me ook een beetje tegenviel. Die mooie herinnering is me genoeg.

Zo'n herinnering moet je koesteren stefan dias. Geen enkele noodzaak om die geen herzien. Toevallig was ik deze zomer in het huis waar Orff gewoond en gewerkt heeft.

Redelijk goed debuut van Malick waar ik vooral het begin erg kon smaken. Eenmaal op de vlucht neigt de film hier en daar te slepen. Het wordt vanaf dan een echte roadmovie met zoals we dat van Malick kennen veel oog voor de natuur. Ook de muziek erbij laat je meeslepen met de voorbijrazende landschappen.

Er worden een aantal intrigerende vragen gesteld in de film. Het kwam er daarin op neer hoe iemands leven eruit zou zien als hij of zij andere keuzes had gemaakt. Het doet je wel nadenken maar je kan je eigen keuzes niet ongedaan maken. Op zich heeft het dus weinig zin om daar over na te denken.

Opvallend is ook hoe doelloos hun bestaan wordt eenmaal ze op de vlucht slaan. Al was het misschien wel spannender dan elke dag een job tegen je zin te moeten doen. Tussen de hoofdpersonages is er te weinig chemie maar het personage van Spacek (Holly) is te naïef om tegen Sheen (Kit) in te gaan. Waarom hij mensen vermoord is nogal wazig. Hij ambieert de titel van crimineel, waarin hij uiteindelijk uitblinkt.

Ik vond dat Martin Sheen die verstandelijk wat minderbegaafde en naïeve Kit hier overtuigend neerzette. Hetzelfde voor Sissy Spacek trouwens. Dit afgewisseld met mooie beelden... prima film dus.

New film from Terrence Malick to explore the life of Christ:

Toch wel iets om te delen.

Een van de beste films ooit. Het verslag van Holly over wat er is gebeurd - het verhaal van de film - is zo naïef en kinderlijk en tegelijkertijd op constante wijze zo mooi, poëtisch en diepzinnig, zo 'authentiek'. Kit en Holly zijn de meest vreselijke mensen maar tegelijkertijd zo eenzaam, tragisch en op een hartverscheurende wijze menselijk en zelf slachtoffer (het meest geniale van de film is de verpletterende eenzaamheid van Kit en Holly, zelfs als ze bij elkaar zijn). De film is een soort Tarantino maar dan van een oneindig hoger niveau: er wordt volop gemoord met de meest belachelijke en banale gesprekjes ter reflectie maar tegelijkertijd zeggen die teksten alles over de menselijke conditie, in ieder geval die van de moderne Amerikaan. Met deze film heeft Malick film tot een kunstvorm verheven.

Bijzondere film waar ik vooralsnog eerst problemen mee heb, dan dat ik de grootsheid er van in zie.

Op zich wordt de film wel in een mooie tempo vertelt. Mooie shots, vooral van de natuur en bijvoorbeeld de scene waarin ze verrast worden in het boomhut een mooi samenspel van muziek, beelden en sfeer. Prachtige wagen trouwens die 1951 Mercury Coupe. Het geweld komt echt over, en de rollen van Sheen en Spacek zijn behoorlijk spot on.

Helaas erger ik mij de hele film over die zogenaamde sociopaat genaamd Kit die alles en iedereen om de vinger wind en steeds erger wordt. Dat vreselijke domme meisje die dan zegt; 'I was surprised that he took such a liking to me, especially when he could've had any other girl in town if he'd given it half a try. He said that I was grand.' Nee, lieve schat zo geweldig ben je ook niet. Dit is iemand die een kwetsbaar iemand uitzoekt om dat die ontvankelijk zijn, zeg maar gerust omgekeerde psychologie, met het resultaat dat je er hersenloos achter aan loopt. Een verschrikkelijke manier van misbruik maken van iemand. Nog stuitender, overigens wel briljant geacteerd door Sheen, is de scene wanneer hij gepakt en geboeid bij dat vliegtuig staat. Hij staat daar zijn charme en vlotte babbel te etaleren en die wouten vreten praktisch uit zijn hand. Om van te kotsen hoe die lui zich allemaal laten ringeloren door die maniak. Shocking hoe overal de baas van denkt te zijn, hoe hij discussies in de politieauto en in het vliegtuig voert en eigenlijk de discussie leid, op de een of andere manier de baas is. Manipulatie, charme, liegen, een eng soort overtuigingskracht...helaas ken ik zo iemand, die weliswaar niet moord en steelt, maar wel een ravage achterlaat bij iedereen die zich met hem inlaat dus vandaar mijn bijzonder grote weerzin.

Maar goed, on topic film, een

Binnenkort nog maar eens proberen en hopen dat Kit me dan minder tegen de haren instrijkt maar dan ik dan nog meer oog heb voor andere dingen. Wat me overigens nog opviel was dat de muziek me erg aan True Romance deed denken.

Ik wil hier twee dingen over zeggen. Het eerste is dat de film bewust geen psychoanalytische of expliciete verklaring geeft voor het gedrag van Kit en Holly. Wel geeft Kit zelf een soort van verklaring voor waarom hij is zoals hij is:

Father: You sumpin'.
Kit Carruthers: Takes all kinds, sir.

Ik geloof dat aan het eind opnieuw iets dergelijks wordt gezegd door Kit: er zijn nu eenmaal allerlei soorten mensen en dit is hoe hij is. Je zou kunnen zeggen dat hij zelf ook niet weet waarom hij zo is, al geeft de film tegelijk impliciet wel een verklaring: zowel Kit als Holly zijn enorm eenzame kids. Kit zegt ergens dat hij nooit eerder een vriendinnetje heeft gehad en ouders lijkt hij ook niet te hebben. Holly vertelt hoe zij zowel haar moeder als haar vader verloor en hoe zij op school geen vriendje kan krijgen omdat ze "geen persoonlijkheid" heeft en bovendien niet knap is. Er is wellicht een soort verliefdheid tussen de twee maar vanaf het begin zeggen ze alleen maar dingen tegen elkaar waaruit blijkt dat ze niet echt van elkaar houden; het is hooguit zo dat ze elkaar beter kunnen verdragen dan dat ze de eenzaamheid kunnen verdragen. Maar ook bij elkaar blijven ze diep eenzaam: er is geen enkel echt contact tussen hen. Dat is denk ik afdoende verklaring waarom ze zijn zoals ze zijn: ze zijn zo eenzaam dat ze het contact met de ander simpelweg niet kennen en niet kunnen maken. Kit geniet ook niet van het moorden of zo: hij weet gewoon geen betere oplossingen te verzinnen voor zijn problemen omdat hij niet om mensen kan geven. Of in de woorden van criticus Roger Ebert:

"They are in over their heads, incapable of understanding murder as a crime rather than a convenience, inhabitants of lives so empty that even their sins cannot fill them."

PS. Gisteravond was ook de film Killing Them Softly (2012) - MovieMeter.nl op TV en die film heeft eigenlijk hetzelfde thema: "I'm living in America, and in America, you're on your own." En daarom is de VS in wezen één groot gangsterland waar levens niets waard zijn.

Je zegt in een eerder bericht hele interesante filosofische dingen over de inhoud van de film. Wat Mallick probeerde uit te beelden wordt op zich wel in de woorden omschreven.

Wat je omschrijft als waarom ze zijn zoals ze zijn is eveneens interessant maar ook twijfelachtig. Holly is het allemaal duidelijk te veel, bovendien 'he looks like James Dean' heeft ze meer oog voor andere dingen. Kit daar en tegen, zegt Ebert, geeft niet om mensen, at mij betreft gelijk staat aan gebruiksvoorwerpen. Zijn ze niets waard dan schiet je ze af, en in haar geval gebruik je haar voor gezelschap, een wip of omdat ze doet wat je zegt. Het moment dat ze niet verder wil barst hij in woedde uit en verwijt dat aan alles, erg kenmerkend voor een sociopaat.

Maar ja, dat is mijn mening maar...

Na lange tijd herzien en viel me niet tegen. Heeft de tand des tijds uitstekend doorstaan.

Eerste Malick.

Duurde wel lang voordat ik eindelijk een film van hem te zien kreeg. Badlands, zijn eerste lange film, was de gelukkige om eerst bekeken te worden. En het viel zeker niet tegen, ik ben ook van plan meer van Melick op te gaan zoeken dankzij deze film.

Vooral Sheen paste goed in de film. Het was echt een beetje een dommige jongen, die soms net iets te intelligent overkomt, maar in het algemeen een goed karakter neerzet. De naïeve Spacek, daar was het me onduidelijk of ze echt zo acteert, of dat het bij haar personage hoort, maar het werkt wel.

Visueel zitten er soms fantastische natuuropnamen bij. Knappe shots en settings die zeker opvallen in een film die volgens mij helemaal niet zo veel heeft gekost. Ze hebben nog behoorlijk veel gedaan met een beperkt budget dan moet ik zeggen.

Heel spannend is het nergens echt, meer een road-drama met af en toe een kleine, grove geweldsuitbarsting. De kijkwijzer voor 6+ snap ik dan ook niet helemaal, want voor 6-jarige kan dit nog behoorlijk bloederig en lomp uitvallen moet ik zeggen.

Knap camerawerk soms, en een redelijk vlot tempo met een speelduur die niet te lang duurt. Je bent er eigenlijk zo doorheen. De romantiek werkt dan niet helemaal, is ook niet zo erg, maar het verhaal zelf werkt wel behoorlijk goed eigenlijk.

Van alles had het wel iets meer gekund, maar ik ben best verrast door het resultaat wat ik hier te zien kreeg. Zeker nog eens meer kijken van Melick. Days of Heaven staat tenminste alvast klaar.

Eerste reguliere (volledige) film pas die ik dit jaar zag. En blijkbaar had ik hem al gezien. Ik dacht dat dit de vroege Malick was die ik nog moest zien, maar blijkbaar is dat (dus nog steeds) Days of Heaven. Heel verrassend is het ook weer niet, destijds gaf ik een 2* en nog steeds ben ik niet overtuigt van de status die sommigen dit debuut toedichten. Het is vermakelijk en af en toe zit er wel een mooi shot in, maar het haalt qua cinematografie bij lange na niet de kwaliteit van zijn recente werk. Misschien is de film gewoon te Amerikaans voor mij.

Mooi weerzien, halfje erbij

“I always wanted to be a criminal, I guess. Just not this big of a one.”

Het debuut voor regisseur ‘Terrence Malick’ wat tevens ook mijn eerste film is van deze toch best hooggewaardeerde regisseur. Toch dat deze film mij ook meer interesse opwekte omdat de film ontiegelijk hoog scoort op veel sites en best goed aangeschreven wordt, dat moet toch een topavond worden zal je denken. Niks is minder waar helaas want, hoewel ik best heb kunnen genieten van de film vond ik hem verder niet heel bijzonder. Het verhaal sloeg namelijk niet helemaal aan, en daardoor kakte ik toch wat in. Maakt niet waar dat de film een leuke cast kent, en het verhaal op zijn momenten ook wel leuk kon zijn hoor.

En dan kom ik toch al gauw op de mening dat het verhaal simpel is en, daar wellicht niet veel tijd in wordt gestoken. Het is dan voor mij nog steeds een vraag wat nou precies het doel was van deze film, ik zelf dacht namelijk een bepaalde psychische aandoening omdat men ook moord om te moorden leek het op een gegeven moment maar, zoals ik al eerder las in de reacties hier was dit niet helemaal het geval. Daarnaast is het verhaal (zoals ik al zei) met vlagen leuk, waardoor ik niet erg ben meegesleept. Ik heb vaak genoeg genoten van de omgeving en de setting waar deze film zich afspeelt, de vele mooie landschappen met vlakten en bergen, of een bosgebied.

Voor mij zette ‘Martin Sheen’ hier een erg fijne rol neer als ‘Kit’ die toch wel als een persoon overkwam met een psychologische aandoening ofwel moordlustig. En het was wel degene in deze film die er voor mij uitspatte toch omdat ‘Sheen’ heer heerlijk acteerwerk neerzet in ik er erg fijn naar kon kijken. ‘Sissy Spacek’ deed het overigens ook leuk als ‘Holly’ en paste naast ‘Kit’ echt mooi bij elkaar, beiden speelden best aparte rollen waar ik opzich wel van kon genieten, lekker grimmig.

De twee gaan als een soort ‘Bonnie & Clyde’ door de wereld heen. Wanneer ‘Kit’ verschillende baantjes heeft maar nergens echt slaagt en volgens mij ook weg lijkt te willen. Waarna hij bij ‘Holly’ aankomt en haar vader neerschiet, en de twee besluiten te vertrekken en het huis in de fik achter te laten waar een platen speler naast staat die een tekst afspeelt te vermelden dat de twee zogenaamd ‘dood’ zijn. Na dit vertrek volgen we de twee op hun soort van vlucht en daar een spoor achter laten van moorden, die ertoe resulteert dat ze beiden worden opgepakt en ‘Kit’ zelfs de doodstraf krijgt. Vond het wel mooi hoe hij zo met al die soldaten aan het geinen was.

Nee, de film was zeker niet geslaagd bij mij en zeker niet zoals velen het hier voorschrijven. De moorden vond ik eventueel wel mooi, zeker dat moment dat ze worden verrast in het bos was goed om te zien maar daarnaast vond ik het niet een bijzondere film. Ik weet zeker dat ik deze in de toekomst een keer een herziening moet gunnen, dat doe ik ook zeker. Maar voor nu is dit wel een beetje waar ik sta, helaas niet goed binnengekomen dus.

3.0*

Degelijke, meeslepende film, met te weinig diepgang om van een topper te kunnen spreken.

Het zijn vooral de twee hoofdacteurs die voor kijkplezier zorgen. Sheen, in mijn ogen veelal het toonbeeld van de middelmatige acteur, speelt hier de rol van zijn leven. Sissy Spacek oogt heel sober, maar doet het hier vooral met haar bijzondere uitstraling. Een portie road movie zorgt daarbovenop voor een fijne setting.

Wat ik mis is enige diepgang; een waarom. Speelt Sheen hier een totaal onbezonnen psychopaat, zonder enig gevoel voor ethiek ? En is Spacek de verpersoonlijking van apathie; een introvert meisje dat nauwelijks besef heeft van wat er rondom haar gebeurt ? En misschien zijn hun excentrieke personages een verklaring voor hun vreemde relatie, maar op geen enkel moment heb ik het gevoel dat er sprake is van verliefdheid - laat staan liefde - tussen de twee karakters. Vreemd.

Misschien wou de regisseur bewust geen antwoorden geven op een aantal vragen en het geheel vaag houden. Ik vond het in elk geval een gemis.

Goed, maar kon een stuk beter.

Gave film over een serie-moordenaar. Ik vond sissy Spacek wel iets te naief.

Eigenaardig geval. Een roadmovie met twee interessante acteurs maar echt beklijven doet het niet. Ondanks de heftige gebeurtenissen ontbreekt het in deze film totaal aan spanning en (wat je zou verwachten) emotie. Martin Sheen pleegt z’n moorden alsof hij even achter een brood gaat. De soundtrack is ook eerder van meditatieve aard. Het stel verbrandt de bruggen achter zich en ziet uiteindelijk geen uitweg meer. En toch bewaren ze steeds hun cool. Eerder dan het misdaadgegeven hangt er voor mij vooral een sfeer van weemoed over de film. Over hoe de dingen anders hadden kunnen gegaan zijn.

Laat het maar aan regisseur Terrence Malick over om van de gebeurtenissen van de Amerikaanse Spree killer Charles Starkweather en zijn minderjarige vriendin Caril Ann Fugate, poëtisch coming-of-age-geneuzel te maken! Spacek's acteerwerk is vormloos en is steeds te horen in een voice-over als Malick weer eens de behoefte kreeg om natuuropnamen te laten zien. Sheen slentert door de film als niet veel meer dan een James Dean-look-a-like. De film laat gelukkig wel veel van de esoterische onzin achterwege waardoor deze net iets beter bekijkbaar was. Toch is het voor mij nog steeds een holle ervaring en doet niet veel om mijn mening over Terrence Malick te veranderen. Tja ik zal de fascinatie voor Malick wel nooit begrijpen...

Malick laat de kale uitgestrekte vlaktes zien op een manier van adembenemende schoonheid. Echt van genoten. Net als van de muziek.

Misselijkmakende figuren die Kit en Holly, waarbij Kit misschien nog het meeste valt te verwijten. Maar ze worden zo goed neergezet door Sheen en Spacek, in die prachtige shots, dat je hun handelingen bijna voor lief neemt.