Marie Heurtin (2014)

Vanaf 4 december in de bioscoop (De Filmfreak)

Mooie film, mooi verhaal en zeer goed geacteerd. Beauty.

Een prachtige, ontroerende film !

Vrij (melo)dramatisch soms, maar het sterke acteerwerk, degelijke camerawerk en de muziek tillen de film boven andere 'waargebeurde' drama's uit. De worsteling die niet kunnen communiceren met zich brengt wordt (voor zover ik kan beoordelen) uitstekend in beeld gebracht. Mijn vriendin was in tranen, en John Milton had het ook een paar keer zwaar. Wat leent gebarentaal zich toch goed voor expressiviteit, in verhouding tot het gesproken woord. 4*

Een bijzondere, mooie film over een doof en blind meisje dat in de 19de eeuw wordt opgevangen in een klooster (het is dus een vergelijkbare film als 'The Miracle Worker' uit 1962, al heb ik die film overigens niet gezien). De film is gebaseerd op een echt gebeurd verhaal en de film lijkt ook alles zeer realistisch in beeld te brengen. Dat maakt dat je als kijker daadwerkelijk een kijkje krijgt in de bijzondere wereld van iemand die niet kan zien of horen, hetgeen uiteraard meer is dan slechts de optelsom van twee handicaps: een blinde kan leren en communiceren door het gesproken woord en een dove kan leren en communiceren door gebarentaal en te kijken, maar iemand die doof en blind is zit vrijwel helemaal opgesloten in haar eigen, zeer beperkte wereld van louter geur en tast. Het is dan ook een hele uitdaging om zo'n kind taal te leren en haar zo in de beschaafde wereld te brengen. En wanneer dat lukt, dan laat dat zien hoe belangrijk taal is voor ons menszijn: het verruimt onze mogelijkheid tot communicatie en daarmee tot intermenselijkheid enorm. Het eerste deel van de film laat vooral de uitdaging zien om het 'dier' tot mens te maken door haar taal te leren (en dit langste deel is wat langdradig), maar wanneer het kwartje valt en het meisje het concept van taal vat en dan leergierig wordt en zo snel bij leert, dan gaat het vooral om de bijzondere relatie tussen het kind en de non die zich over haar ontfermde en van wie ze alles leert, hetgeen een logisch vervolg is: doordat ze leert communiceren wordt haar band met de non veel sterker. In feite raken het meisje en de non sterk afhankelijk van elkaar: het meisje vanwege haar handicap en de non omdat ze non is en (de ontwikkeling van) het meisje haar enige doel in het leven is. Als zij dan toch afscheid moeten nemen, dan houdt volgens mij niemand in het theater zijn ogen droog, juist ook omdat het niet sentimenteel wordt gebracht maar realistisch waarin het meisje een grote kracht en volwassenheid toont.

Dit is een van de tederste en liefdevolste films die ik ooit zag. Een simpel verhaal krachtig en eenvoudig uitgevoerd. Qua beelden had er meer mee gedaan kunnen worden maar maakt dat zo veel uit als de film al zo voor zichzelf spreekt? Wat een pracht van een tearjerker, een film om van te houden en met een wonderschone eindscene. Natte ogen gegarandeerd.

Op zich een mooi verhaal maar aan de andere kant had ik toch nog iets meer drama willen zien, of misschien nog een leuke wending. Oké het is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, en er werd aan het originele verhaal vastgehouden, maar het raakte me niet helemaal zoals had gemoeten. Waar het aan ligt weet ik niet precies, want alle ingrediënten voor een goede film zijn aanwezig, maar misschien ligt het wel aan mijn bui. Of misschien was het toch iets te rechtlijnig, zonder enige verrassing en voorspelbaar. In ieder geval wordt er wel goed gespeeld. Toch 3 dikke sterren.

Kleine, ontroerende en heerlijk trage film. Zich afspelend in een prachtige setting in de vorm van een vriendelijk klooster in een vriendelijk landschap. In deze setting volgen we de twee hoodrolspeelsters (prima vertolkingen van Carré en Catillon) op hun weg naar het vinden van hun levensdoel in dit aardse bestaan.

Het vinden van dat doel gebeurt veelal in stilte, maar is daardoor absoluut niet saai. Integendeel zelfs. In bijna alle scenes zit wel een spannende onderlaag. Daarnaast vallen de achtergrondgeluiden natuurlijk heel erg op. Dat werkt bijzonder sfeervol.

De film bevat overigens wel degelijk een paar scenes die heftig, expressief en luidruchtig zijn.

De muziek heeft een aparte rol en heft de rustige en stille sfeer nauwelijks op. De muziek die wordt gebruikt, valt op door z'n onopvallendheid.

Heel bijzonder.

Vertrouwen , liefde en veel geduld met passie zijn dingen die wonderen kunnen bewerkstelligen. Een zeer tedere film die laat zien dat een mens behoefte heeft aan communicatie om zich te uiten. De soep scene dat Marie Soeur Marguerite haar eten geeft is vertederend om te zien .

Geweldige film over een doofblind meisje die wordt opgenomen door een non in een klooster voor dove meisjes. De film speelt zich af eind 19de eeuw en is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Een oprecht, ontroerend en intiem portret over een relatie die vriendschap overstijgt. Twee prachtige rollen van Isabelle Carré en vooral van Ariane Rivoire die in het echt doof is, maar niet blind. Het eindshot zorgde voor een brok in mijn keel.

Zeer mooie film

veel scenes met stiltes die voldoende zeggen.

Mooie beelden, het groen, het zonnetje, de vlinders, de vogel geluiden, de rust.

De onmacht komt ook duidelijk over ( maar misschien omdat ik in hetzelfde werk zit)

Mooie cast ook, een film met liefde gemaakt.

Leuk ook om naar de foto's van de echte Marie Heurtin te googelen, ziet er allemaal toch iets anders uit.

Prachtige film, met een schitterende rol van Ariana Rivoire.

Het in beeld brengen van een meisje dat wel wil maar niet kan communiceren met de buitenwereld, omdat ze niet weet wat er zich afspeelt, geeft een verstikkend gevoel bij de kijker.

Naarmate het einde vordert en het werk en engelen geduld van zuster Marguerite haar vruchten begint af te werpen komt dat betoverend en bevrijdend over.

De geweldige slot scene is overigens een kerst op de taart.

Franse tegenhanger van de indrukwekkende The Miracle Worker uit 1962. Net als deze succesvolle Amerikaanse voorganger gebaseerd op ware feiten, maar minder emotioneel. Daar schiet deze film tekort ten opzichte van de eerdere film. Het acteerwerk van Isabelle Carré en Ariana Rivoire is naar mijn smaak iets te ingetogen. Bij The Miracle Worker spatten de vonken eraf. Dat is hier veel minder het geval. Maar desondanks wel een goede en aangrijpende film.

Film die inderdaad onvermijdelijk aan "The Miracle Worker" doet denken, maar, niet te vergeten, meer dan 50 jaar geleden en dus uit een andere cinematijd.

Het drama van het doof-blind zijn wordt hier op een aandoenlijke manier in beeld gebracht en het beste gedeelte van de film is dan ook datgene waarin zuster Marguertite zich met hart en ziel inzet voor het ongelukkige meisje.

Wat zich daarna afspeelt kan misschien wel wat melodramatisch overkomen, maar het is een film naar waargebeuren en ook dit gedeelte laat je niet onberoerd..

Ariane Rivoire speelt erg natuurlijk in haar moeilijke rol en Isabelle Carré is subliem, zoals altijd.

Ik vond het ergens wel een mooie film, maar de actrice: "Ariana Rivoire" speelt haar rol niet goed.

Jullie zeggen allemaal van wel, oké, dan een paar vragen:

- in het begin van de film liep Marie de boom in.

(als ze blind is, hoe weet ze dan waar de boom staat en hoe die eruit ziet?)

- in het begin was haar vader bij haar, maar hoe wist ze dat hij weg ging?

- ze liep in het begin van de film in het veld en vlak voor ze aan het water komt, stopt ze met lopen en legt ze zich neer

(als ze blind is, hoe weet ze dan waar het water staat?)

- Toen we haar zagen eten, heeft ze met haar mes haar vlees gesneden.

(als ze blind is, hoe weet ze dan waar haar vlees staat?)

- als ze in de kamer komt waar zuster marguerite ligt, dan komt marie met haar soep, op een 'kastje'.

(als ze blind is, hoe weet ze dan waar alles staat ((zodat ze niet ergens tegen loopt)) en waar Zuster Marguerite in bed ligt?)

- Marie kijkt ook in het gezicht van zuster Marguerite.

(als ze blind is, hoe weet ze dan waar het gezicht van Marguerite is?)

- Ze heeft ook de tas soep aan de zuster.

(als ze blind is, hoe weet ze dan waar de tas soep staat, voor ze het moet 'zoeken'?)

- als ze weggaat van de kamer loopt ze naar de deur.

(als ze blind is, hoe weet ze dan waar de deur staat?)

- als ze op het laatste nog eens in de kamer van zuster Marguerite komt, loopt ze vlak naar haar bed.

(als ze blind is, hoe weet ze dan waar het bed staat?)

Prachtige film over een blind en doof meisje dat wordt opgevangen in een klooster. Het acteerwerk is van een ontzettend hoog niveau. zowel de rol van Marie als van de zuster worden met overtuiging en geloofwaardig neergezet. Het klopt dat in sommige passages het script wellicht niet helemaal klopt met de beperkingen van doof en blind maar als dat is waar je op let bij deze film gaat er iets anders fout. Het is prachtig om te zien hoe vasthoudend de zuster is om contact te krijgen met het meisje en haar een taal te leren. Het laat je ook beseffen dat wij mensen in basis sociale dieren zijn en dat een mogelijkheid om te communiceren de basis is om te kunnen leven en samen leven. Het hebben van een gemeenschappelijke taal maakt het verschil tussen niets en alles. Tussen geen contact en wel contact (zelfs vriendschap en liefde). Tussen je niet kunnen uitdrukken en kunnen praten en gevoelens kunnen uiten. Het zorgt ervoor dat je een uitlaat klep hebt en dat je jezelf niet hoeft te verliezen in ongecontroleerde emotie uitingen. Het verschil tussen ongelukkig en alleen en gelukkig samen en met een doel in het leven. Ik kan niet anders zeggen dan dat dit een pareltje is van de Franse film. Dik verdiende 4,5 ster.