The Magdalene Sisters (2002)

Kan het niet beter verwoorden danTiany

Vergeten op te stemmen zie ik nu. Ik vraag me altijd af hoe het moet zijn om een film als deze als aanhanger van die religie te kijken. Als atheïst word ik er voornamelijk woedend en intens verdrietig van. Naast een gevoel van onmacht, uiteraard. Gelukkig zijn de verrotte kanten van dit soort instituties de afgelopen decennia meer en meer aan het licht gekomen.

The Magdalene Sisters laat zien hoe het er nog niet eens zo erg lang geleden aan toeging achter de gesloten deuren van zeer twijfelachtige instituten. Vernedering en geweld gaan helaas hand in hand en laten een troosteloze indruk achter. De kerk heeft erg foute paden bewandeld, waarvan recent steeds meer naar buiten komt. In dat kader toont deze film hoe ziekelijk het er aan toe kon gaan.

John Milton, Ik deel jouw woede en verdriet bij zulke verhalen!
Ik heb wel vaker van dit soort films gezien (toevallig gisteren nog The Crucible (1996) ) en in alle geloven komt de onderdrukking voor. Helaas doet men dat vaak met eigen geïnterpreteerde regels d.m.v. verdraaïngen. Dat is de mens eigen. Helaas zie je het overal maar gelukkig niet altijd. Ik noem mijzelf Communist en Christen en probeer vanuit de SIMPELE basis te leven. Zoals (Communist) "eerlijk delen, ook het laatste" en (Christen) "heb uw naaste lief als u zelf". Vanuit deze regels zal je nooit iemand iets aandoen, want dat richt zich ook op jou.
Rusland was niet communistisch en de kerk was vaak verre van christelijk. In Rusland moorde men als iemand anders dacht dan de leiding en door de kerk werd men opgehangen of verbrand bij z.g. hekserij, (erg gemakkelijk om van tegenstanders af te komen)
Gewoon de basis van ideologieën en geloven en verder geen poespas met hiearchieën.
Dat mijn vriend, is het simpele van b.v. geloof en ideologieën en ik voel mij niet aansprakelijk voor tekstverdraaiers die de Bijbel ten glorie van zichzelf gebruiken. En dat geldt ook voor Stalin zijn moordpraktijken, sta ik ook niet achter. De man kende het woordje communist niet eens vermoed ik.

Bij het bekijken en het recenseren van Philomena (van Frears) stuitte ik op de tip om ook The Magdalene sisters eens te bekijken. Ik nam dit advies ten harte en moet zeggen dat ik zeer onder de indruk was. Ik kan zelfs vermelden dat dit voor mij één van beste dramafilms is die ik al zag en me geraakt hebben. Ik kan niet anders dan dit een uitzonderlijke 5,0* quotering te geven omdat ook het thema van geloof en de katholieke kerk me wel boeien en me wegens mijn opvoeding wel gevormd hebben. Het is interessant om je kritische zelf los te laten op je opvoeding en huidig denken. Dergelijke films kunnen daartoe een stukje bijdragen.

Het onderwerp is gelijkaardig met Philomena al is de insteek/uitwerking anders. Bij Philomena ligt de klemtoon op de zoektocht naar de verloren zoon. Bij The Magdalene sisters staat vooral het leven binnen het tuchthuis centraal. In dat opzicht doet de film me ook wat denken aan Sleepers (van Levinson) dat enkele jaren eerder uitkwam, al zijn er tal van voorbeelden op te sommen waar tuchthuizen, weeshuizen of gevangenissen centraal staan waar de autoriteiten hun macht misbruiken.

Het is gemakkelijk om de katholieke kerk (meer dan terecht) met de vinger te wijzen. Ze moéten met de vinger gewezen worden, maar het gaat verder dan dat. Het is een hele gemeenschap, kleine of grote schaal, wijdverspreid of lokaal, die een verpletterende collectieve schuld dragen in dit drama. Het is hartverscheurend en onbegrijpelijk hoe ouders zich zo afkeren van hun dochter in naam van God of omwille van de schande en schaamte die de familie toegeschreven wordt. De situatie van Una, wanneer haar vader haar terug bracht, was hier dan ook schrijnend, net als het verhaal van het hoofdpersonage toen een verkrachting geminimaliseerd werd en werd toegeschreven als ‘eigen fout’.

Het leven binnen de muren van de instelling werd meesterlijk getoond, geen plat commercieel dramatoneel, neen, levensecht en met de nodige sereniteit gefilmd. Uitstekende acteerprestaties en prachtige regie van Mullan. De intrede in het tuchthuis sloeg onmiddellijk nagels met koppen: boetedoening doen om de ziel te zuiveren en de toegang tot de hemelpoorten te verkrijgen in navolging van de grootste zondares op aarde, Maria Magdalena. Hallucinant dat dit tot minder dan 50 jaar geleden gebeurde …

Vernedering en afstomping stond centraal. Volledige onderwerping impliceerde volledige gehoorzaamheid door indoctrinatie. Talloze voorbeelden om de hiërarchie (uitgebreid ontbijt voor de nonnen) en vernederingen (haar afscheren, naakt staan, eenzelfde kledij …) te duiden in deze film. Zelfs menstrueren werd als zondig en des duivels beschouwd. Dit leidde eveneens tot een apathische willige groep met de minste vorm van kritiek of verzet. Integendeel zelfs: Bernadette stal het kettinkje omdat ze vond dat Krispina nog niet genoeg boetedoening had gedaan en het gewoon verdiende…
Zeer frappant vond ik ook de mogelijkheid die die ene vrouw had toen de poort openstond. Toch weerhield iets haar ervan het ruime sop te kiezen. Angst, vervreemding, uitzichtloosheid, gebrainwasht … Wie zal het zeggen? Bernadette daarentegen wou zelfs huwen met een wildvreemde om toch maar te ontsnappen.

Zeer sterke film met zeer veel elementen die vermeld kunnen worden (propagandafilmpje, zelfmoordpoging, de idee over melaatsen, het alziende opschrift op de bedden “God is just”, enz …). Gelukkig ook één grappig moment met die jeukaanval. Ook technisch één hoogtepuntje met de close-up van het oog van Bernadette. Afronden die boel. 5,0*! Punt aan de lijn! Deze zal nog lang blijven hangen ...

Een goede drama film...
Prima verhaal...
Redelijk kwaliteit breedbeeld,
geen HD aanwezig...
Goed geluid, geen Dolby Digital aanwezig...
Onrustig camerabeweging...
Prima acteerwerk...
Gelukkig voor laatste slot...

Beetje traag, maar wel interessant.

Indrukwekkend mooi begin! De toon direct gezet en dat met fantastische muziek zonder een gesproken woord.

Zonder de religie te willen verdedigen denk ik dat een katholiek er net verdrietig van wordt als een atheïst. Ik zie mijzelf als liberaal. Misschien noemde een slavenhandelaar zich ook liberaal . . . Toch heb ik daar niet zoveel mee.