In the Name of the Father (1993)

Ik heb best genoten van deze film. De politieke bespiegeling en de muziek waren krachtig en overtuigend. Het persoonlijk drama tussen vader en zoon is een ander verhaal. Ik had nooit het gevoel naar een echte topfilm te kijken, maar het was zeker wel een dikke voldoende. Het thema tegen de achtergrond van de IRA aanslagen en de Brits-Ierse kwestie vormen zeker een interessant decor voor het verhaal.

Hughmm, misschien dat je het inmiddels weet, maar Day-Lewis is gewoon engelsman. Geboren in Londen.

Wat een verhaal en wat goed gespeeld, prachtige film.

Een film die veel kwaadheid bij me opriep over zoveel onrecht. Dat deze mensen zo lang onterecht zijn vastgehouden en dat de degenen die wisten dat ze onschuldig waren er gewoon mee weg zijn gekomen. Deze agenten en hun meerderen hadden wat mij betreft net zolang opgesloten mogen worden als de Guildford Four.

Minpunt vind ik wel de historische incorrectheid. Gerry heeft bijvoorbeeld nooit met zijn vader in één cel gezeten. Het verhaal is al bizar genoeg, waarom dit soort shit dan allemaal nog eens in het script verwerken?

Bijzondere film met een interessant onderwerp, al vond ik het wat langdradig. De Britse sfeer is erg sterk, vooral ook door de toffe soundtrack. Goed acteerwerk en een uitblinkende Daniel Day-Lewis.

Gave aftiteling ook, die ik nu hoor terwijl ik dit type.

In the Name of the Father mag dan deels fictief zijn en veel feitelijke onjuistheden over het Britse rechtsproces, dat neemt niet weg dat het een uitstekende biografische film is die op geslaagde wijze de essentie het verhaal van de Guildford Four verteld. Volgens Jim Sheridan is het in de eerste plaats een film over de relatie tussen vader en zoon.

Een aantal Ieren die in London wonen worden verdacht IRA-leden te zijn. Tijdens de hardhandige ondervragingen tekenen ze onder druk een verklaring waarin ze een aanslag bekennen. Hun families worden ook opgepakt als medeplichtig. Allemaal worden ze veroordeeld voor lange gevangenisstraffen. Jaren later geloofd een advocate in hun onschuld.

De onlangs gepensioneerde Daniel Day-Lewis speelt erg sterk als Gerry en Pete Postlethwaite was ook sterk als de vader. Daarnaast had Emma Thompson nog een prima rol als de advocate.

De film is degelijk geschoten, heeft een prima soundtrack van Trevor Jones en bevat sterke muziek van o.a. Bono en Sinéad O'Connor. Omdat de film vooral op documentaire feiten en drama teert is er weinig uitbundig camerawerk, alleen de openingstitels zou je als cinematografisch hoogstandje kunnen zien.

Misschien komt het omdat ik net als de Ieren Katholiek ben, maar ik vind dat die Engelse gewoon eens op moeten rotten uit Noord-Ierland. Geef die mensen hun eigen land als ze dat willen. En dat rechtssysteem in Engeland en Amerika slaat ook echt nergens op, maarja niet dat het in Nederland zo geweldig is. In the Name of the Father vind ik een sterke film over onrecht en "de Ierse kwestie".

Ik ben eerlijk gezegd niet zo thuis in die Ierse kwestie en het beïnvloedde me om deze film voor me uit te schuiven in de vrees hem niet of onvoldoende te begrijpen/plaatsen. Nu, dit viel best mee. Het is geen "politieke" film, het verhaal is vrij eenvoudig. De film triggerde me wel om misschien wat meer info op te snorren over de (Noord-)Ierse kwestie.

Het begin van de film gooit je onmiddellijk in de strijd met het geweld in de straten van Belfast: een bomexplosie gevolgd door rijdende militaire pantservoertuigen op zoek naar de terroristen. Een scène zoals er zoveel plaatsvonden in die periode. Gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de Guildford Four wordt onder meer Gerry Conlon (Daniel Day-Lewis) geslachtofferd om de nieuwe PTA kracht bij te zetten. Schuldig of onschuldig zijn maakte niet uit, als er maar werd gehandeld. De anti-Ierse propaganda draaide op volle toeren.

Zeer sterke prestaties van Daniel Day-Lewis en Pete Postlethwaite die de zoon-vaderrol opnemen. Tijdens de film en door het onrecht en de gevangenschap zie je beide personages dichter naar elkaar toegroeien.
Hoewel niet altijd even historisch juist (mijn grootste kritiek op de film die de allure aanneemt waargebeurd te zijn) werd ook in naam van de publieke opinie het verhaal van IRA-lid Jim McAndrew, diegene die de aanslag opeist, in de film gepropt. Jammer, want geënsceneerde doelbewuste politieke dwalingen waren nu eenmaal realiteit, dat hoefde niet verbloemd te worden, toen niet, nu niet, nooit ...

Desalniettemin blijft de film inhoudelijk sterk. De film wordt ook mooi ondersteund door de muziek van U2, Sinéad O'Connor en Trevor Jones. In the name of the father kreeg vele nominaties. Geen enkele werd er verzilverd, geloof ik, maar dat neemt weg dat dit een goede film is die het onrecht van destijds en de latere excuses van Blair in 2005 nog eens extra in de verf zet. Het is altijd frappant hoe lang het duurt eer er politieke goodwill is om publieke excuses te uiten voor één of ander onrecht berokkend door een staat of natie, maar dit terzijde ...

Zwevend tussen 3,5* en 4,0*. Goed om eens gezien te hebben, een film met letterlijk een zwaar beladen thema. Terrorisme gaat verder dan alleen maar moslims, maar ik ga er vanuit dat de meeste kritische burgers dit wel beseffen.

Prima film.

Minder politiek dan ik had verwacht. De film volgt Day-Lewis en het onrecht dat hem wordt aangedaan vrij rechtlijnig, de hele context en setting is vooral aankleding.

Het maakt de film wat persoonlijker en dat is eigenlijk wel fijn. Gerry maakt een mooie ontwikkeling door en vooral zijn relatie met zijn vader krijgt de nodige screentime. Beetje makkelijk hoe de herinneringen/anekdotes die hem gevormd hebben tevoorschijn gehaald worden (momenten die je als kijker nooit gezien hebt), maar het zijn wel van die exemplarische vader-zoondingen.

Film blijft een beetje oppervlakkig, de manier waarop het probleem ontstaat (valse beschuldiging), standhoudt (doofpotje) en opgelost wordt (geheim documentje), komt een beetje simplistisch over, maar het wordt best aangenaam aangekleed en de sfeer zit er goed in.

Day-Lewis speelt met de energie en overgave van een jonge hond, iets meer buiten de lijntjes of aangezet dan je van latere rollen van hem gewend bent, maar is nog altijd buitenaards goed. Vlekkeloos accent ook, heerlijk.

Visueel wat typisch biopic-niveau dus weinig spannends en de muziek is wat te specifiek (Iers, rebels, bombastisch ingezet) om een naadloos geheel met de film te vormen. Toch aardig genoten van een film die ik veel zwaarder had verwacht. Kleine 3,5*

Als het klopt dat vader en zoon in werkelijkheid nooit met elkaar in de cel hebben gezeten ( dat leek me zoiezo nogal ongeloofwaardig ) dan vind ik dat toch wel een lichte smet op de film zelf ( waarom het extra dramatiseren dat is in feite emotioneel manipuleren ) .
Maar goed dat terzijde wist de film me wel te raken en is vooral het vader zoon aspect sterk geacteerd .

“I'm a free man, and I'm going out the front door.”

Indrukwekkende film over een stel Noord-Ieren, die onterecht voor jaren in de cel belanden voor een bomaanslag. Gepleegd door de I.R.A., waar geen van de personages lid van waren. De echte aanslagpleger heeft dit zelf ook aangegeven toen hij ervoor in de cel belandde, maar sommige Engelse overheidsfunctionarissen hebben dit onder de pet gehouden.

Ontluisterend, en dat ze uiteindelijk allemaal worden vrijgesproken is rechtvaardig maar geeft weinig voldoening. Zeker niet omdat de vader van Gerry (de briljante Pete Postlethwaite) is overleden in de cel. Daniel Day-Lewis is weergaloos, en ook acteurs als Emma Thompson, Baker en Dixon zijn geweldig. In the Name of the Father is de zoveelste aanklacht tegen een overheidsdienst die te veel macht heeft en er misbruik van maakt. Een les die we helaas nog steeds niet hebben geleerd.

I'm gonna shoot your da

Altijd weer een boeiend en indrukwekkend drama.

Aangezien de film alweer van '93 is komt de sfeer en aankleding in Belfast extra authentiek over. Aardig wordt het begin neergezet rond de onrusten, armoede en haat richting de aanwezige troepen, maar tevens ook een sfeertje die als naar te omschrijven is. Angst voor beide kanten, de IRA zowel als de Britse troepen. Angst die bewaarheid blijkt na terugkeer en de inval. Tot dan is het een prima film...

De film stijgt nog een level bij de geweldige acteerprestaties tijdens de verhoren. De sfeer en toon is ijzingwekkend en vooral McSorley valt daar op met zijn bizarre momentje als 'mad man'. De soms dubbele beelden van vrolijke mensen terwijl iemand achter een gesloten deur gemarteld wordt en gedwongen tot een valse bekentenis liegen er niet om. Net als de haat eenmaal in de bajes richting de Ieren. Andermaal komt een behoorlijke verziekt sfeertje van die tijd naar voren. Die haat wordt nogmaals gestalte gegeven door Joe, de daadwerkelijke dader met zijn acties. Het sterven van Giuseppe en het eerbetoon van alle branden stukken papier door de ramen is andermaal een kippenvel moment.

Zonder een moment saai te wordt de rechtsgang opnieuw leven in geblazen. De vele vormfouten, doofpot, verachting en intimidatie is bijna onwaarschijnlijk te noemen. De protesten, het overplaatsen...de film blijft indruk maken. Vooral wanneer Gerry dan eindelijk eens helemaal doordraait en vaderlijk gesust wordt door een bewaker....WAUW! Het einde van de film en nieuwe rechtszaak rond de Guidlford Four laat zich raden.

In the name of the Father laat zich gelden als een uitermate degelijke film die boeit, schokt maar ook een traantje los maakt. Het onrecht wordt meer dan prima gebracht net als het persoonlijk leed en ruzie zonder dat het melodrama of theatraal wordt. In the name of the Father is dan ook een geweldige film wat mij betreft, één die me iedere keer weer weet te raken.