Amores Perros (2000)

Koen87 schreef:
Wat is de invloed van Tarantino op deze film?

J. Clouseau schreef:
Amores Perros had net zo goed Hogar of Familia kunnen heten, want het is een soap. Een Mexicaanse soap, maar een soap. Verschillende verhaallijnen over het dagelijks leven van enkele mensen kruisen elkaar, en uiteraard zitten ze vol ellende: buitenechtelijke relaties, huiselijk geweld, ongewenste zwangerschappen, verbroken familiebanden, honden die verdwijnen... Jongens, jongens, het houdt niet op.

chevy93 schreef:
Geweldig eerste deel, een bijzonder oninteressant middenstuk en het zgn. 'verbindende' derde stuk dat an sich erg vermakelijk was, maar de eerste twee stukken toch niet tot een geheel kon brengen. Zoals Film Pegasus boven deze pagina terecht verwoordt, het middenstuk "hangt er maar aan" en haalt eerder de flow uit de film dan dat het daadwerkelijk iets toevoegt. Vooral de idioterie rondom die domme hond was echt slecht.

Enfin, welbeschouwd is het verre van een slechte film en mijn omschrijving hierboven klinkt ietwat negatiever dan bedoelt. Waarschijnlijk komt het door de hoge verwachtingen die ik van deze film had. Vreemd eigenlijk, gezien mijn haat-liefdeverhouding met Iñárritu.

Fisico schreef:
Dit is de vierde film van Inarritu die ik zag en ik moet zeggen dat zijn filmstijl me wel bevalt. Deze week (weken) volgen nog Biutiful en Babel en ik verwacht iets soortgelijks. Amores Perros is een erg geslaagde film waarbij je al vanaf de eerste scène wordt meegezogen in de film. In ware Tarantinostijl krijg je een auto-achtervolging voorgeschoteld. De actie, spanning en sfeer is onmiddellijk zeer intens net als de verwarring wanneer je op de achterbank een halfdode rottweiler ziet liggen.

Het fijne van Amores Perros is ook dat Inarritu deze scène een aantal keer laat terugkomen in de film, telkens vanuit andere perspectieven of vanuit een andere context waaruit een nieuwe verhaallijn wordt uitgediept. Hij doet dat met zoveel overtuiging dat het nergens echt geforceerd lijkt. De drie verhaallijnen hebben indirect weinig met elkaar te maken en dat blijft zo. Door toevalligheden worden hun levens door elkaar beïnvloed en that's it. Dit is bijvoorbeeld in "21 Grams" geheel anders.

Op zich spraken alle drie de verhalen me wel aan en verlopen ze allen tegelijkertijd. Naargelang de situatie zal het hoofdpersonage of een belangrijke element wisselen tussen hoofd- of bijzaak (bvb. het reclamepaneel). De honden mogen dan wel als een rode draad door het verhaal heen wandelen, in het tweede deel was me dit toch met minst relevant. Het verhaal echter van het fotomodel sprak me dan wel weer aan wanneer ze weemoedig naar buiten staarde naar het reclamepaneel dat haar in volle glorie etaleert. De hondengevechten in het eerste verhaal grepen me ook aan (mooi gemonteerd overigens). De film switcht naargelang de situatie van een misdaadfilm naar drama en omgekeerd.
Ik blijf echter met de vraag worstelen waarom Inarritu perse 3 verhalen wou verweven tot één film. In principe heeft hij enerzijds het talent en anderzijds het materiaal om er drie aparte films van te maken. De verhaallijnen zijn door het concept niet afgewerkt en laten de kijker met een onvoldaan gevoel achter, een insteek die evenzeer als kracht beschouwd kan worden.

Mexico-stad wordt weergegeven als een grauwe vale stad zonder enig toekomstperspectief. De soms schokkerige camera maakt het visueel alleen maar indringender. De boodschap van Inarritu mag er ook zijn: De één is rijk, de andere arm, maar ze streven allen hun dromen of geluk na. Het zijn de honden die hen verbinden, het zijn de honden die hen kleur of een doel geven in het leven. Welke kant het leven met je uitgaat, weet je echter niet, wél dat je moet doorgaan. En love is inderdaad een bitch, het is niet omdat je liefde geeft, dat je het daarom terugkrijgt of denkt krediet te hebben om ze terug te krijgen, integendeel zelfs ...