Amores Perros (2000)

Ja, Amores perros en ook 21 gramms komen realistischer en echter over. Meer authentiek drama. Tarantino heeft teveel gemaakte dialogen en situaties, en teveel opzichtige referenties naar andere cinema.

Nou ja, het modelleren van stijlvol geweld en verwarrende verhaallijnen.

Love's a bitch

De internationale titel van Amores Perros geeft de hoofdgedachte van de film precies weer. Met de Mexicaanse grootmeester Iñárritu aan het roer, weet je dat je geen moraliserend liefdessprookje kan verwachten. Wat je wel krijgt is een krachtige, pijnlijke en indrukwekkende mozaïekvertelling.

Het eerste deel in 'The Death Trilogy' werkt conceptueel hetzelfde als zijn vervolgen. Één gebeurtenis verbindt de levens van mensen die niks met elkaar te maken zouden horen te hebben. Deze keer is er echter nog een verbindende factor, namelijk hondenliefde. Dit gegeven voelt op geen enkel moment geforceerd aan en wordt op een aangename manier in de film verwerkt.

De eerste en derde verhaallijn zijn veruit het interessantst, maar ook de liefdesgeschiedenis tussen Daniel en Valeria is boeiend genoeg. In alle delen is het acteerwerk meer dan overtuigend. De, over het algemeen, beginnende acteurs overtuigen allen op hun eigen manier.

Visueel gezien ziet de film er redelijk goed uit. Er is gekozen voor een wat modernere look, in vergelijking met bijvoorbeeld Babel. Dit zou niet mijn keuze geweest zijn, maar een irritatiefactor is het niet.

Met Amores Perros heb ik eindelijk alle films van Alejandro González Iñárritu gezien. Nu kan ik dus concluderen dat niet 21 Grams, maar deze zijn beste is. 4,5 sterren.

Knappe cast, setting, stijl, muziek, acteerprestaties... De opbouw kon misschien iets hechter en minder traag. Met name het laatste verhaal vond ik het niet zo overtuigend...

Iñarritu had me al te pakken met Babel en 21 Grams en ook in Amores Perros drukt Iñarritu zijn eigen stempel af. De rauwe verhaallijnen zijn realistisch, symbolisch en idealistisch tegelijk en juist die combinatie stuwt Amores Perros tot grote hoogten. De gruwel wordt niet geschuwd, al kon ik op het begin met moeite kijken naar de hondengevechten. De cast presteert uitstekend en visueel wist ik eerder al dat Iñarritu weet op welke toon hij zijn prent kleur moet geven en wanneer juist niet. Boeiend: 4*

Prachtfilm met drie boeiende verhalen rond het thema teleurstelling en verlies. De film is zeer realistisch soms bijna documentair. Het verhaal rondom het fotomodel kon me het minste boeien en paste ook wat minder goed in het geheel, maar overall 4 uit 5.

Geweldig. Een meesterlijk drama vol rauwheid maar ook schoonheid. Zo heeft Inarritu ze hierna niet meer gemaakt. Maar dat is ook begrijpelijk, want deze film is in mijn ogen zijn ultieme werk. Het 2de deel kon me echter wat minder boeien, hoewel ik die scènes met de verdwenen hond wel errug goed gevonden vind.

Op zich heb ik genoten van deze film, maar toch vond ik 21 Grams een stuk beter. Iñárritu weet duidelijk hoe hij drama het beste kan brengen zonder daarin te overdrijven.

De film begint enorm sterk, maar mede door het tweede verhaal kreeg het verhaal toch een dipje, om daarna toch weer sterk te eindigen.

Biutiful vond ik ook geweldig, maar deze zou ik toch nog eens opnieuw moeten zien.

De film begint echt ijzersterk, ik zat meteen middenin de film..
Zeldzaam sterk acteerwerk, goeie en spannende sfeer..
Echter kon het 2e deel van het verhaal me minder boeien, Er zitten verschillende verhaallijnen in de film en de 2e helft was helaas een stuk minder meeslepend en boeiend..
Daarom een 3.5* , dikke aanrader.. maar als de 2e helft net zo sterk had geweest als de 1e.. had ik hem 5* gegeven

Amores perros was samen met Pulp Fiction mijn kennismaking met de wat je zou noemen mozaïekfilms. Toch in die overduidelijke zin, want het genre bestaat al langer. Toen toch wel wat onder de indruk van deze stijl, maar na het zien van films als Magnolia, Requiem for a dream, Traffic, Babel, Lock stock and two smoking barrels en zelfs het vergruisde Crash, is deze Amores Perros toch niet helemaal geslaagd.

De film is een drieluik met de oude zwerver, het topmodel en de jonge broers met hun rottweiler. Als er al een rode draad is, zal het de zwerver zijn. De kapstok met de jonge broers is er nog enigszins, het verhaal met het topmodel heeft wel iets, maar hangt er maar aan. Jammer, want je merkt wel dat bij latere films van Alejandro González Iñárritu (en ik denk in de eerste plaats aan Babel), dat de regisseur dat geheel beter kan bewaren. Gelukkig kan de film teren op sterke prestaties van oa Gael Garciá Bernal en Emilio Echevarría.

Het is zeker geen slechte film, maar is ondertussen op verschillende vlakken al voorbijgestoken. Ik denk aan concept, muziek en sfeer dat bij films als Traffic, Requiem for a dream en vooral Babel veel beter is gedaan. Maar toch nog eens leuk om terug te zien.

Klasse film........al hoewel het zich toch meer draaide om de oude man, enigszins jammer....4,0

Amores Perros had net zo goed Hogar of Familia kunnen heten, want het is een soap. Een Mexicaanse soap, maar een soap. Verschillende verhaallijnen over het dagelijks leven van enkele mensen kruisen elkaar, en uiteraard zitten ze vol ellende: buitenechtelijke relaties, huiselijk geweld, ongewenste zwangerschappen, verbroken familiebanden, honden die verdwijnen... Jongens, jongens, het houdt niet op. Dieptepunt is het deel met de man die zijn vrouw verlaat om iets met een topmodel te beginnen, dat natuurlijk een enorme bitch blijkt te zijn. En dat allemaal ondersteund door steeds diezelfde irritante deuntjes. Gael García Bernal vertolkt zijn rol fenomenaal en ook de zwerver El Chivo is weergaloos, maar voor de rest is dit een véél te lang aanslepende litanie van clichés en melodramatische verwikkelingen.

Ik ben niet goed mee, J. Clouseau. Is dan niet haast elke film een soap volgens jou?

Die elementen zitten in zo goed als alle films, daar heb je gelijk in. Maar in Amores Perros worden ze aan een ijltempo op je afgevuurd, zonder enige relativering en met bijzonder veel clichés en overacting (zeker dan in het middenstuk). En altijd onderstreept door die rotmuziek, alsof de regisseur nog eens naar extra effect hengelt. Een zéér matige soap noem ik dat.

Helaas,ik heb de film voor de helft gezien en heb hem toen maar afgezet.Had er veel meer van verwacht.Mischien later nog maar eens uit zien.Hopen dat het mooiste nog komt.

Op zich was dit best een goede Mexicaanse Misdaad / Drama, maar wel eentje die behoorlijk langdradig is. Het verhaal bestaat uit drie losse verhalen die als enige raakvlak een auto-ongeluk hebben waarbij ze allemaal op een bepaalde manier betrokken zijn (de veroorzaker, het slachtoffer en de toevallige omstander).

Het eerste verhaal draait om de debuterende bekende Mexicaanse acteur Gael Garciá Bernal (in de rol van Octavio) en gaat met name om hondengevechten en een liefdesaffaire. Dat verhaal was tevens het beste verhaal van deze film en zat aardig in elkaar en wist zeker ook te boeien. Het gedoe omtrent de hondengevechten (gelukkig niet gedetailleerd in beeld gebracht) vond ik niet bepaald prettig om te zien, hoe kort ze ook waren. Op het einde van dat verhaal (na circa een uur) vindt het eerder genoemde auto-ongeluk (nadat Octavio, zijn vriend en de neergeschoten zwaar gewonde vechthond op de vlucht zijn) plaats en gaat het verhaal over op de fraaie Goya Toledo (in de rol van Valeria) die in deze film één van de grootste schoonheden van Mexico moet voorstellen (ze zit o.a. in de reclame van een parfum).

Zij is het slachtoffer van het auto-ongeluk en raakt daarbij zwaar gewond aan één van haar benen die later in het verhaal ook geamputeerd moet worden, waardoor het tevens over is met haar carrière (dat is was best fraai in beeld gebracht door het verwijderen van een enorm grote reclamebord, die ze vanuit haar appartement kon zien, waarop ze in alle schoonheid te zien was. Inclusief haar beiden fraaie benen). Het gedoe om haar en haar hondje (die verdwaald raakt onder de vloer) haalden het tempo volledig uit de film en het voegde ook niets toe aan het verhaal. Het was dan ook beter geweest als men dat verhaal uit de film had gehaald, want dan was de film tevens 30 minuten korter geweest.

Het derde en laatste verhaal draait om de zwerver Emilio Echevarría (in de rol van El Chivo) die met zijn vele honden toevallig (heel toevallig eigenlijk ook weer niet) op de plaats aanwezig is waar het auto-ongeluk plaatsvindt. Hierbij ontfermt hij zich over de zwaar gewonde vechthond en steelt hij ook het vele geld van Octavio welke hij opzak had. Wat er met zijn vele honden gebeurt in dat verhaal vond ik overigens best zielig, maar het was natuurlijk wel voorspelbaar. Dat hele verhaal (draait o.a. om een moord die hij moet plegen en ook om familieperikelen) is best redelijk en weet ook wel te boeien. In dat verhaal speelt Emilio Echevarría sterk en overtuigend.

Al met al is dit best een goede film die zich lekker wegkijkt en visueel ook aardig in elkaar zit en waarin ook goed geacteerd wordt. Doordat de film echter wel behoorlijk langdradig is (vooral door het tweede niets toevoegende verhaal) is het wel een lange zit en krijgt de film van mij ook niet meer dan een ruime voldoende.

Geweldige film met 3 boeiende verhalen die heel realistisch gefilmd zijn, het acteerwerk is goed en overtuigend.

Waarschuwing voor de dierenliefhebbers onder ons: als je deze film nog niet hebt gezien en slecht tegen dierenleed kunt, doe je er goed aan om hem links te laten liggen. Na lang wikken en wegen heb ik me er toch maar aan gewaagd, maar ik heb er achteraf spijt van. Vooral die scène waar alle honden van de zwerver zijn doodgebeten zal nog lang op m'n netvlies gebrand staan, vrees ik.

Los daarvan viel de film me sowieso vies tegen, na al die hoge scores. Ik vind het maar een vervelende, saaie en veel te lange zit met slechts een handjevol interessante scènes. Eentje om snel te vergeten (hoop ik).

Leuke film. Vooral het eerste verhaal is super. Daarna kakt de boel wel aardig in.

Beter dan babel maar net niet beter dan 21 grams.

Parel van een film. Voor de mensen die het andere werk van deze regisseur (babel, 21 grams, birdman en het recente werk; the revenant) kunnnen waarderen, is dit zeker een must see. Dit filmdebuut doet dan ook niet onder aan latere titels. Voor de personen die eerder genoemde films niks vinden, zou ik dan ook adviseren om deze links te laten liggen.

Het verhaal zit echt zeer goed in elkaar. Alle scenes sluiten perfect op elkaar aan als de puzzelstukjes die het zijn. Alles staat met elkaar in verbinding en de 3 verhalen die de film maken, zijn goed aan elkaar gewaagd en komt de film ten goede. Het zorgt bij mij ook voor de nodige verfrissing tussen de scenses van deze film door, het kijkt allemaal eens anders als je doorsnee film. Het ongeluk staat centraal en verbind de verhalen allemaal voor even, dit blijft dan ook terugkomen op verschillende manieren, vanuit verschillende oogpunten (de verhalen spelen zich ook af vanaf het ongeluk, in de aanloop naar het ongeluk of beide), erg leuk gedaan.

Persoonlijk vind ik de eerste helft van de film wel overduidelijk sterker dan de tweede. De magie en spanning die in de eerste aanwezig zijn, verzwakken vanaf de tweede helft, met als dieptepunt het verhaal van Daniel en Valeria. Het klinkt nu allemaal zeer negatief, maar dat is meer ter vergelijking met de eerste helft. Voor de eerste geef ik de volle 5 sterren, voor de tweede 4.

Geweldig eerste deel, een bijzonder oninteressant middenstuk en het zgn. 'verbindende' derde stuk dat an sich erg vermakelijk was, maar de eerste twee stukken toch niet tot een geheel kon brengen. Zoals Film Pegasus boven deze pagina terecht verwoordt, het middenstuk "hangt er maar aan" en haalt eerder de flow uit de film dan dat het daadwerkelijk iets toevoegt. Vooral de idioterie rondom die domme hond was echt slecht.

Enfin, welbeschouwd is het verre van een slechte film en mijn omschrijving hierboven klinkt ietwat negatiever dan bedoelt. Waarschijnlijk komt het door de hoge verwachtingen die ik van deze film had. Vreemd eigenlijk, gezien mijn haat-liefdeverhouding met Iñárritu.

Na The Revenant (normaal niet zo mijn genre) raakte ik geïnteresseerd in zijn andere films, 21 Grams vond ik ook weer vrij goed, maar Amores Perros vind ik een meesterwerk. Alle verhalen vind ik gewoon even sterk, met heel subtiel (understatement...) dat verbindende element in vorm van dat auto-ongeluk. Pulp fiction is perfect, dit vond ik eigenlijk nog sterker.

Vol vertrouwen begon ik aan Amores Perros, mijn 4e Iñárritu, met de vraag of de Mexicaan echt alleen maar meesterwerken heeft gemaakt. Helaas niet, met precies de redenen die chevy93 hierboven perfect beschrijft. Desondanks nog steeds mijn #1 regisseur en ik heb niet minder zin in zijn overige films die ik nog niet zag, laten we hopen op een incident.

Drie verhaallijnen, netjes na elkaar vertoond. De rode draad blijkt hoe de liefde voor huisdieren ( in deze film honden ) invloed kunnen hebben op iemands karakter en zelfs verdere toekomst.

Het middelste verhaal sleept inderdaad wat aan, maar uiteindelijk gaat de bijna drie uur durende film vlotjes voorbij...

Dit is de vierde film van Inarritu die ik zag en ik moet zeggen dat zijn filmstijl me wel bevalt. Deze week (weken) volgen nog Biutiful en Babel en ik verwacht iets soortgelijks. Amores Perros is een erg geslaagde film waarbij je al vanaf de eerste scène wordt meegezogen in de film. In ware Tarantinostijl krijg je een auto-achtervolging voorgeschoteld. De actie, spanning en sfeer is onmiddellijk zeer intens net als de verwarring wanneer je op de achterbank een halfdode rottweiler ziet liggen.

Het fijne van Amores Perros is ook dat Inarritu deze scène een aantal keer laat terugkomen in de film, telkens vanuit andere perspectieven of vanuit een andere context waaruit een nieuwe verhaallijn wordt uitgediept. Hij doet dat met zoveel overtuiging dat het nergens echt geforceerd lijkt. De drie verhaallijnen hebben indirect weinig met elkaar te maken en dat blijft zo. Door toevalligheden worden hun levens door elkaar beïnvloed en that's it. Dit is bijvoorbeeld in "21 Grams" geheel anders.

Op zich spraken alle drie de verhalen me wel aan en verlopen ze allen tegelijkertijd. Naargelang de situatie zal het hoofdpersonage of een belangrijke element wisselen tussen hoofd- of bijzaak (bvb. het reclamepaneel). De honden mogen dan wel als een rode draad door het verhaal heen wandelen, in het tweede deel was me dit toch met minst relevant. Het verhaal echter van het fotomodel sprak me dan wel weer aan wanneer ze weemoedig naar buiten staarde naar het reclamepaneel dat haar in volle glorie etaleert. De hondengevechten in het eerste verhaal grepen me ook aan (mooi gemonteerd overigens). De film switcht naargelang de situatie van een misdaadfilm naar drama en omgekeerd.
Ik blijf echter met de vraag worstelen waarom Inarritu perse 3 verhalen wou verweven tot één film. In principe heeft hij enerzijds het talent en anderzijds het materiaal om er drie aparte films van te maken. De verhaallijnen zijn door het concept niet afgewerkt en laten de kijker met een onvoldaan gevoel achter, een insteek die evenzeer als kracht beschouwd kan worden.

Mexico-stad wordt weergegeven als een grauwe vale stad zonder enig toekomstperspectief. De soms schokkerige camera maakt het visueel alleen maar indringender. De boodschap van Inarritu mag er ook zijn: De één is rijk, de andere arm, maar ze streven allen hun dromen of geluk na. Het zijn de honden die hen verbinden, het zijn de honden die hen kleur of een doel geven in het leven. Welke kant het leven met je uitgaat, weet je echter niet, wél dat je moet doorgaan. En love is inderdaad een bitch, het is niet omdat je liefde geeft, dat je het daarom terugkrijgt of denkt krediet te hebben om ze terug te krijgen, integendeel zelfs ...

Vanavond weer opnieuw gekeken en nog steeds een hele goeie film. Dit is ook wel echt zo'n film die je minimaal 2 keer moet kijken vind ik.
Heb nu bijna alle films van Alejandro González gezien, op Biutiful na, maar die ga ik één dezer dagen toch ook maar eens kijken want dat word toch wel tijd. Een film met Javier Bardem, wat toch één van mijn favorieten acteurs is moet ik toch gezien hebben.