Amores Perros (2000)

Amores Perros

Amores Perros is een zeer donkere film van Iñárritu waarin hij weer verschillende verhaallijnen laat samenkomen door een tragische gebeurtenis. Het is soms hartverscheurend wat je te zien krijgt, en wie niet tegen dierenleed kan zal soms met de handen voor zijn ogen zitten. We krijgen de mens weer op zijn slechts te zien, en Iñárritu laat zien dat iedere actie uiteindelijke een tragisch gevolg kent. Zelfs een goedbedoelde actie zoals het verzorgen van een dodelijk gewonde hond.

Het eerste gedeelte met Octavio en Susana is fantastisch, en ook het laatste gedeelte met El Chivo is zeer sterk. Alleen het middengedeelte, waarin we een vrouw volgen die door een auto ongeluk haar been verliest en haar modellencarrière op haar buik kan schrijven, is iets minder. Het acteerwerk van vooral Bernal en Echevarria is weergaloos, en Iñárritu weet uiteindelijk alle verhaallijnen op een bevredigende manier af te sluiten.

Innaritu's zijn debuut was al meteen raak. Intrigerende film waarin 3 verschillende personages met elkaar even kruisen. En dat in levensbedreigende omstandigheden, waarin de derde hoofdrolspeler van de film nog even de eerste zijn geld steelt.

Elk verhaal is uniek, net zoals elk leven uniek is. Er zitten veel memorabele scenes in de film. Soms zijn de beelden niet prettig, maar er worden bij mijn weten geen honden in beeld doodgebeten. Een beetje jammer is misschien dat steeds hetzelfde muziekje terug leek te komen. Ook is de film een open einde want je weet van niemand hoe het nu verder zal gaan in zijn/haar leven. Maar elk verhaal is wel zodanig afgewerkt dat het een volwaardige afronding is van ieders persoonlijke verhaal.

De acteurs zijn mij niet bekend maar spelen erg degelijk. Aanrader als je tegen dierenleed kan.

Toen ik de film voor het eerst zag, was ik direct onder de indruk. Een sterk drieluik over het harde leven in Mexico. En wees gewaarschuwd, de titel mag dan op hondenliefhebbers hinten, de beestjes hebben het zwaar in deze film. Maar nog niet eens zo zwaar als de mensen in deze film. Iñárritu schets het leven in Mexico als een harde dog eats dog wereld, waarbij er uiteindelijk geen winnaars zijn.

Het is allemaal fantastisch geregisseerd. Naturel acteerwerk en een camera die continu, haast documantair dicht, op de huid zit, maken het een indringende kijkervaring.

Iñárritu zou met zijn volgende films ook laten zien een van de allergrootste te zijn, met zijn poëtische vertelwijze en heeft ook met elke film wat te zeggen. Gelukkig is hij weer aan het werk en aan zijn tweede Mexicaanse film, Limbo, begonnen.

Klein meesterwerk.

De alternatieve titel "Love's a Bitch" dekt de lading misschien wel beter dan Amores Perros (houdt van honden). Er wordt wel van honden gehouden in deze film, maar we zien ook hondenleed. De drie hoofdpersonen zijn allen wat de liefde betreft nieuwe wegen ingeslagen. Het levert verhalen op, welke op een cruciaal punt met elkaar verbonden worden. Dat is ronduit geniaal gedaan. Het eerste verhaal levert direct vuurwerk op en komt vanaf de eerste minuut hard binnen. Het tweede verhaal is dan een stapje terug, ook het tempo neemt dan af. Tenslotte komt het derde verhaal wel weer intensief tot leven. Het rauwe straatleven in Mexico stad wordt echt prachtig weergegeven en de overlevingsdrang in combinatie met de amoureuze ontwikkelingen brengt van alles boven bij de betrokkenen. Het is jammer dat halverwege de boel wat inzakt, verder is dit een sterke film met erg realistisch aanvoelend drama.

Goed.

Maar echt briljant vond ik het niet, niettemin wel de beste van de trilogie geregisseerd door Iñárritu. Als regisseur heeft hij een aardige balans weten te vinden in het combineren van sterke verhalen met een aantrekkelijke visuele look. Hij weet ook heel goed hoe hij de aandacht maximaal kan vasthouden, door direct met een intense scene te openen.

Met Amores Perros volgen we weer een aantal personen die allemaal tegen ongeluk en hoop aanlopen, waarbij honden ook een centraal thema vormen. Niet zo moeilijk te raden, want "Hondse liefde" is tenslotte de titel van de film. Zodra er dus honden op komen dagen lijkt het me vanzelfsprekend dat er een diepliggende boodschap aanwezig is, en die wordt keurig verwerkt.

Jammer genoeg komt de film nooit boven het niveau uit van het eerste uur. Vond het verhaal rondom de jongens verreweg het meest intrigerende stuk. Daar lijkt ook het meeste aandacht naartoe te gaan, want de andere verhaaltjes lijken vooral toevoeging te zijn. Bij lange na niet zo sterk uitgewerkt als het eerste verhaal ook, en dat was jammer want er wordt veel potentie benut in het eerste uur.

Qua stilering moet het je ding zijn. Er wordt snel geknipt, geplakt en gemonteerd. Iñárritu weet daarmee knap de druk en spanning te verhogen, al heel vroeg in het verhaal. Vervolgens weet de redelijk rauwe en lompe stijl van de film ook keurig te boeien, al weet het vooral effect te hebben op het eerste verhaal dat een stuk duisterder opgezet is dan de andere verhaaltjes.

Leuk dat ze elkaar raken, maar het vermengen van de verhalen zal niet al te veel tijd hebben gekost vrees ik. Niettemin was het een boeiende film waarvan de lange speelduur slechts enkele keren gevoeld wordt. Een aantal indrukwekkende beelden en een pakkende stijl, Iñárritu weet erg goed waar hij mee bezig is en gaat daar vol voor. Ik mag het graag zien, maar een meesterwerk vind ik het niet.