Babel (2006)

De films apart waren sterk en ingetogen. De samenhang vond ik wat geforceerd.

Een stevige indruk nagelaten deze film van Iñárritu.

Soms vloeiend, soms wat bruusk ineenvloeien van de verschillende verhaallijnen maar bovenal te bewonderen is de schitterende muziek die meestal invalt in de clou van de scenes wat het emotievolle ervan nog meer accentueert.

Prachtige, gevarieerde beeldcomposities. Knap toch hoe drie werelden in elkaar verstrengelen en hoe die werelden scherp worden getekend.

Geen verkeerd woord ook van het acteren. Brad Pitt was beter dan ooit.

Vrij matig.

Het komt nogal geforceerd over, en hangt met losse einden aan elkaar. Het verhaal met het dove meisje is eigenlijk overbodig. Het verhaaltje met de Mexicaanse oppas vind ik ongeloofwaardig. En met het Amerikaanse koppel in Marokko gebeurt ook weinig na het incident, op een hoop vals sentiment na. Mensen die nog zo passioneel kunnen kussen, kunnen niet ernstig gewond zijn. De muziek en montage vond ik ook niet echt wow. De link vond ik ook eerder zwak en ongeloofwaardig. vrouw werd neergeschoten, kinderen zijn ontvoerd. De dansscène vond ik erg lelijk gefilmd met het goedkoop trucje waarin we het perspectief van het dove meisje horen, maar het perspectief als observant te zien krijgen. Het aan- en uitzetten van de muziek is behoorlijk irritant, en geeft bovendien haar perspectief niet weer. Op andere momenten wordt dan weer nooit gebruik gemaakt van dat effect. Faliekant uitgedraaide scène, en het dieptepunt van de film, al doet het einde ook niet echt onder op dat vlak. De thematiek miscommunicatie dringt verder ook niet echt door in de film.

“Oh, my God. She's been shot.”

Iñárritu weet wel hoe je sfeervolle, indringende en inventieve films moet maken. Zijn films zijn lang, maar ook Babel heeft weer een bepaalde flow waardoor het veel korter lijkt. Babel laat zien wat voor impact één actie (in dit geval een geweerschot) kan hebben op verschillende mensen op verschillende continenten.

Soms wordt de connectie tot het geweer er met de haren bijgesleept, maar Babel gaat dan ook meer over de personages en hoe zij allemaal te maken krijgen met de gevolgen van hun eigen acties. Het gevoel van afwijzing, er niet bij horen, fatale beslissingen, de dood van een kind of moeder etc. Babel is geen vrolijke kost. Maar Iñárritu is een meester in het uitwerken van zijn personages en een geweldig verhalenverteller. Van de vier verhalen is dat van het dove Japanse meisje duidelijk het interessants en dat laatste gedeelte snijdt echt dwars door je ziel. Mooi eindshot ook op dat balkon. Verhaaltechnisch komt Babel wat gekunsteld over, maar met de personages raakt Iñárritu echt de kern van wat film mooi maakt.

Vier verhaallijnen worden met een behoorlijk dunne connectie aan elkaar verbonden. Helaas sprak geen van de verhaallijnen mij echt aan. Ook had ik geen enkele binding met welk personage dan ook. Boeiend of meeslepend wordt het nergens en waar ik nog hoopte op een boeiende of onverwachte ontknoping, bleef dat uit.

Indrukwekkend goede film.

Ook met deze film heeft Inarritu gescoord. De film ligt wat binnen dezelfde lijnen als 21 Grams of Amores Perros, zowel wat structuur als wat sfeer en omkadering betreft. Babel kent ook 3 tot 4 verhaallijnen die op één of andere manier met elkaar verbonden zijn (familieband of dat geweer, al is dit laatste vrij met de haren getrokken). Het butterfly-effect wordt toegepast op deze verhalen en beïnvloeden elkaar door de plaatsgenomen gebeurtenissen.

De gehele film door wordt er geswitched tussen de verschillende verhalen. Per verhaal is de opbouw chronologisch, maar de verhalen afzonderlijk gebeuren niet steeds gelijktijdig. Dit zet de film extra kracht bij (bvb. het nietszeggende telefoontje van de zoon naar zijn vader (Brad Pitt) krijgt een grotere impact wanneer je de context later in de film ontdekt).
Elk personage wordt degelijk uitgewerkt en dat is ook de grote kracht van de film. De grote link tussen de drie/vier verhalen is de communicatie, of het gebrek ervan die leidt tot isolement op welke schaal dan ook. Vandaar ook de toepasselijke bijbelse titel.

In Marokko hangt ten gevolge van een kogelschot het leven van Susan aan een zijden draadje. Omdat er geen ziekenhuizen in de buurt zijn, wordt ze naar en afgelegen dorp gebracht waar de plaatselijke veearts de eerste zorgen toedient. Het isolement en gebrek aan communicatie heeft een grote invloed op haar toestand.
Het verhaal in Marokko leidt er toe dat de kinderen van Susan en Richard op een Mexicaans huwelijksfeest terecht komen waar ze terecht komen in een desolate woestijnomgeving (omringt door enkel Spaanssprekenden).
Het verhaal van Chieko is van een geheel andere orde en het isolement spitst zich letterlijk op haar gehoor. Door deze handicap wordt ze ook sociaal uitgesloten en voelt ze zich seksueel erg onzeker.

De cast werd erg sterk. Cate Blanchett en Brad Pitt overtuigen des te meer, net als de andere minder gekende buitenlandse acteurs. Alle verhalen spraken me aan en waren van een hoog niveau. Ik vond het overigens wel opmerkelijk dat de bus uiteindelijk het koppel achterliet. Deels begrijpelijk (hoewel), maar o zo egoïstisch (realistisch?).
Babel is mijn 6e Inarritu, met 4,08 (steeds dezelfde score behoudens 21 Grams) liggen voor mij alle films op éénzelfde lijn. 21 Grams vond ik net iets beter en Babel komt nog net voor Amores Perros in.

Jaren geleden gezien.......ik vond het 1 grote gaaaaaaaaaap.

Prachtige film , paar keer kijken zie je pas hoe goed hij is.
Ik werd verliefd op Japanse meisje , en haatte de marrokkanen.
1 wapen speelt de echte hoofdrol of rode lijn door de film.

De negatieve commentaren hier vind ik totaal onterecht, het is duidelijk geen pulp amerikaanse actiefilm, en een goede film kan ik meermaals bekijken om steeds vaker in te zien dat hij uitstekend geregisseerd is, tot in de details...kritiek op de scene in de japanse discotheek door kijkers die niet inzien dat door de muziek af en toe niet te laten horen, is onbegrijpelijk, het geeft juist het idee weer hoe het is om doof te zijn.

Een film begrijpen gaat ook niet altijd bij de eerste keer ...

Een prachtige ongewone film, met schitterende muziek die ver boven het gemiddelde uitsteekt en ook een happy end kent....een grote plus

Mooie film waarin de meester om verhaallijnen bij elkaar te laten komen nog maar eens uitblinkt. Alhoewel ik Amores Perros en 21 Grams nog net een tikje beter vond. Hier zijn de verhalen apart erg sterk, maar de reden waarom de verhalen samenvallen iets of wat geforceerd.

Inarritu is echter een fantastische filmmaker. De films die hij samen geregisseerd heeft met (vele) anderen buiten beschouwing gelaten, want die heb ik niet gezien, heb ik nu al z'n films gezien. The Revenant (waarin Di Caprio z'n beste performance ooit weggeeft) dateert al weer van 5 jaar geleden. Dit doet echt verlangen naar een nieuwe film van deze topregisseur.

Pitt en Blanchett (nochtans niet m'n lievelingsactrice) acteren goed, maar vallen toch niet op i.v.m. de andere acteurs, die wij veel minder goed kennen. Die doen het zeker even goed.

Gewoon een buitengewoon mooie film die de kijker eerst meeneemt naar een woestijnachtige omgeving waarin hij/zij kennis maakt met een paar mensen die op het platteland van Marokko wonen. Een van hen is een gids die naast het gidsen ook nog een gezin heeft met 2 kinderen die de kudde met geiten houden en natuurlijk kleine klusjes die op het platteland voorkomen. Hij heeft hen opgedragen om op (ik meen) coyotes te schieten als deze dicht bij hen of de kudde komen.

Wat je altijd zult zien, de jongens zijn jongens en de één denkt beter te kunnen schieten dan de andere.

Dus beginnen ze een wedstrijdje, eerst op rotsblokken maar al snel veranderd het doel......

In de Verenigde Staten van Amerika krijgt een vaste Mexicaanse oppasmoeder te horen dat na een voorval in Marokko de ouders langer weg zullen blijven en dat ze op de dag die haar eigen dochter in Mexico gaat trouwen, bij de kinderen moet blijven. Probleem! Wat te doen met de kinderen?

Ze besluit met haar neef die haar op komt halen, de kinderen mee te nemen naar het feest.

Intussen is de politie op zoek naar degene die het geweer aan de Marokkaanse gids heeft gegeven, een Japanner. Hier is ook van alles aan de hand. Hij heeft een dochter die doofstom is en daardoor in situaties terecht komt waaruit zij afleidt dat ze minderwaardig aan anderen is. Zij is op zoek naar de liefde maar zoekt deze op een verkeerde manier.

Een mooi vierluik wat ons ruim 2 uur geboeid heeft en waarin de verhaallijnen mooi op elkaar aansloten.

Bij ons vielen 4 sterren voor deze film, dus een 8.

Babel is een film die met verschillende verhaallijnen een gemeenschappelijk onderdeel dragen. We hebben dit eerder gezien en het kan echt heel goed werken. Dat doet het hier enigszins ook. Alles zit goed in elkaar en de beelden en het geluid zijn prachtig. Dat er wat grote namen in zitten dat snap ik helemaal. Toch had Brad Pitt voor mij niet gehoeven. Ik vond hem de minste van allemaal.

Tegenvallend.

Het is ondertussen al weer lang geleden dat ik een film van Iñárritu zag, herinner me zijn stijl eigenlijk ook niet zozeer meer. Moet echt meer dan twee jaar geleden zijn dat ik de laatste film van hem zag, maar toen Babel op televisie passeerde kon ik het niet laten schieten. Het is voldoende, maar naar mijn inzien niet briljant.

Film profiteert verder van een aardige regiestijl die zeker in het eerste stukje inleiding best goed naar voren komt. Iñárritu voelde zich blijkbaar op zijn gemak daar in Marokko, want daar komen de beste stukjes film vandaan. Zijn in bijna elk opzicht interessanter dan de overige beelden en houden naar mijn overtuiging het meeste tempo ook in de film. Sterk geacteerd ook.

Overige stukjes vond ik namelijk beduidend minder interessant met als dieptepunt de scenes uit Japan. Is ook best losjes verbonden met de overige verhalen dus ik beschouw het vooral als het uitrekken van een elastiek dat al best lang is. Ronduit oninteressante toevoeging, maar de overige filmpjes komen ook niet echt in de buurt van de Marokko-sequenties. Zijn wel wat beter erin geschreven gelukkig.

Iñárritu gaat kieskeurig te werk als regisseur maar zijn pogingen om zijn regietanden te laten zien worden toch wat weggedrukt door een verhaal dat iets te ambitieus te werk gaat. Er wordt te veel in vermengt, want de film maakt echt geen slimmere indruk door er extra materiaal in te werken. Had liever gezien dat Iñárritu iets meer de rust nam om zijn stijl te laten zien of op z'n minst wat meer focus om de verhaaltjes wat beter in elkaar te laten overgaan.

Degelijkheid, maar ik ben niet overtuigd. Er zijn nog wel meer films van Iñárritu die ik graag wil zien, misschien moet ik er zelfs enkelen herzien, maar voor nu komt het niet verder dan een 3,0*. Een groots en gedurfd project door veel druk uit te oefenen op de verhalen, maar het Engelse gezegde "You overstayed your welcome" bleef voortdurend in me opkomen.

Babel, 2006 alweer, en wat een karrenvracht aan nominaties en lof oogste de film destijds. En dat Inarritu een filmpje kan maken weten we inmiddels van het behoorlijke Birdman en het weergaloze The Revenant. Gezien had ik de film al eens geruime tijd geleden, overtuigen deed de film niet en wat mij betrof was het wel eens tijd voor een herkansing, want wie weet...

Babel is een kaleisiscoop van verhalen, vier om precies te zijn, die rond elkaar, tegelijk of vlak voor of na elkaar gebeuren en op dusdanige manier in elkaar geweven zijn. Het inzicht waar in alles op zijn plek valt gebeurt pas op zijn laatst en eigenlijk is het onnodig te zeggen dat alle karakters zwaar in de shit zitten of met zichzelf in de knoop liggen. Prima geacteerd wordt er eigenlijk wel door allen, de soundtrack is ook best sterk en won terecht een Oscar, tevens is de grenscontrole scene sterk te noemen.

Het zijn toch helaas de meeste goede punten die ik kan bedenken. Want boeien of aangrijpen doet Babel me deze tweede keer evenmin. De speelduur ís niet alleen lang maar voelt zo mogelijk het dubbele wat het tempo van de film betreft en het begin is erg moeilijk om in te komen. Dan zijn er van die onnodig lange scènes zoals de toch met de auto naar de trouwerij toe, dat duurt en dat duurt, net als de trouwerij zelf, en voegt het inhoudelijke iets toe...? Dat geld net zo voor de verhaallijn met de Japanse meisje dat van het zelfde laken en pak is. Het duurt en duurt, en waarom nu eigenlijk? De poging tot een bijzonder en intelligent verhaal met al deze betrokken lijkt dan vooral ook te stranden in die zelfde poging semi- intellectueel over te komen terwijl het toch werkelijk allemaal niet in evenwicht lijkt en zelfs gekunsteld en geforceerd overkomt.

Nee, Babel is ook de tweede keer verre van overtuigend en komt op mij over als film die veel potentie had, vooral ook erg veel wil maar daar hopeloos in faalt.

Prachtige film waarin het leven van een aantal mensen overhoop wordt gehaald door een bepaalde gebeurtenis. De verschillende personages/verhaallijnen zijn op een mooie manier aan elkaar gelinkt. Goed gemonteerd, zonder dat het rommelig wordt. Redelijk rauw, maar mooi in beeld gebracht met een aantal aangrijpende momenten.

Halve ster erbij. Het probleem is dat het 3 verhalen zijn en dat het verhaal in Japan helemaal niets toevoegt aan het geheel. Elke keer als er naar Japan werd overgeschakeld dan viel de spanning weg. De nanny met de kinderen was veel beter.