Into the Wild (2007)

Wat valt er te doorzien aan het idealiseren van Sean Penn als het de bedoeling van de regisseur is dat het hoofdpersonage een idealist is? Juist het gene wat je omschrijft probeert de regisseur neer te zetten en doet hij daarmee dus perfect. Of je het type drama leuk vind is ten tweede natuurlijk..

Ben het overigens met je eens dat de film te langdradig wordt in het middelste gedeelte. Hierdoor geen 5 punten gegeven.

On topic

Vind de film een mooie weerspiegeling van de huidige maatschappij, waarbij iedereen zijn eigen idealen nastreeft (en wilt laten zien bijv. fb, insta, etc.) en dan ook op den duur tegen de keerzijde van dat ideaal aanloopt. Het geeft weer dat er geen perfect leven, gedachten, religie of denkwijze is. Zoals in zoveel dingen gaat het om de balans!

Natuurlijk is het Penn's bedoeling duidelijk te maken dat het hoofdpersonage een idealist is. Het probleem is dat Penn daar niet kritisch genoeg tegenover staat. In plaats daarvan idealiseert hij de idealist.

Zo'n 2000 jaar geleden was er ook een man die zijn kont tegen de krib gooide. Hij schopte tegen heilige huisjes, keerde zich af tegen wetten en regels, wist zelf veel beter wat goed en slecht was, en ja hij liet zich zonder verzet, bovendien onschuldig, aan het kruis nagelen.

Nu, zoveel jaar later spreekt dit verhaal nog altijd zoveel boekdelen dat miljarden mensen er vele rituelen op nahouden. Niks mis mee, met idealiseren. Zelfs Bas Heijne put eruit (Bergrede).

Het is een hele mooie verfilming van een waargebeurd verhaal. Ik dacht alleen aan het begin dat als de film eindigt met het verwisselen van een besje dan heb ik 'm al gezien. En ik dacht ook dat ie met Jake Gyllenhaal was dus ik kan met zekerheid zeggen dat er niet veel was blijven hangen na 13 jaar.
Neemt niet weg dat het de moeite waard is om deze te zien.

Op welke manier wordt de hoofdpersoon geïdealiseerd volgens jou? Idealistisch kun je hem zeker noemen, maar zijn personage is verre van perfect.

Ik zie vooral een getroebleerde jongen die met een onmiskenbaar romantisch, maar ook naïef verlangen, zijn eigen weg kiest. Onderweg ontmoet hij mensen en sommigen van hen helpt hij op weg in hun leven. Dat is dan wellicht de ‘geidealiseerde’ kant van zijn persoon.

Daar staat echter tegenover dat hij bijzonder egoïstisch handelt keer op keer, dierbaren in de steek laat, en goedbedoelde adviezen keer op keer eigenwijs in de wind slaat. Daarnaast overschat hij zichzelf en daarmee zijn overlevingsvaardigheden ook nog eens enorm.

Goede en slechte kanten... volgens mij gewoon een heel menselijk personage.

Dat staat al ergens te lezen in de 47 berichten die ik hier eerder schreef. Maar in het kort komt het erop neer dat Penn het verhaal wat mij betreft veel te veel romantiseert waarmee hij het hoofdpersonage idealiseert. Niet tot een perfect iemand maar wel mooier voorgesteld dan de werkelijkheid. Ironisch genoeg maakt dat hem juist onuitstaanbaar (voor mij dan toch). Zeker weten dat ik met de uiterst naïeve en getroebleerde jongen die McCandless geweest moet zijn enorm zou meeleven als ik zijn echte verhaal kende.

Magistrale muziek van Eddie Vedder. Verder een erg mooie film

Uitermate boeiende en intrigerende film over het volgen van een passie en/of gevoel, en het zoeken naar de essentie van het leven die bij ieder anders zal zijn. Overigens naar het al even boeiende boek van Jon Krakauer.

Een treffende beeld van een verstikkende maatschappij wordt neergezet. Een uitgestippeld pad van wat te behalen, hoe te voldoen, aan te passen tot het beeld van...en nooit of te nimmer te voldoen of goedkeuring van vader te krijgen. Meer dan begrijpelijk vind ik de botsing met niet alleen de ouders maar met zoveel mensen die 'een leugen' leven en niet in zien met welke materialistische leegte ze in werkelijkheid te doen hebben, of keurslijf willen voldoen. Chris valt van meet af aan buiten dat kader en weigert zich aan te passen, dit tot iedere ergernis van zijn ouders. Net als de weigering van een nieuwe auto. Waarom moet ik een nieuwe hebben? Ik ben tevreden met deze. Met alle vuile was die langzaam naar buiten komt wordt het beeld van een onuitstaanbare vader naar voren gebracht, overigens erg goed neergezet door William Hurt.

Op filosofische en bijna poëtische wijze wordt in het begin de tocht van Alexander gebracht. Een sfeervolle balans tussen natuurschoon, een voor mij begrijpbare motivatie, een pakkend personage en een ronduit geweldige soundtrack van Eddie Vedder. Ingrediënten die leiden tot een een aantal prachtige scenes zoals het gesprek met de hippie Rainey op het strand, maar vooral de aangrijpende en eenzame Ron Franz. Grappig zijn het Zweeds stel en een onder andere de prachtige locatie Salvation Mountain die hij bezoekt met Tracy. Langzaam is daar de opbouw naar problemen, frustratie en honger, tevens is een korte terugkeer naar de stad een ontluistering. Apart eigenlijk dat een zwerver in de stad een beeld van armoede is, toch een zwerver als Alex/Chris buiten is toch eerder een avonturier. De essentie van de film draait wat mij betreft om het volgen van een passie, het willen ontsnappen aan het keurslijf en de domme consumentenmaatschappij, kracht bij gezet door het beeld van Alex/Chris die van minimale middelen wil leven en met de tranen in de ogen de kudde elanden gade slaat. Hij is niet van zijn wens af te brengen ook niet door een liefdesverklaring of de smeekbede van een oude man, ooit kwam me dit als egoïstisch over, nu besef ik dat een vrije geest als Alex/Chris opnieuw aan de ketting zou liggen met plichtplegingen en weer niet zijn droom zou kunnen vervolgen. Aangrijpend al die mensen die hij tegengekomen is, die vervolgens met weemoed aan hem denken, net als vader die eindelijk breekt. Andermaal prachtig van Hurt hoewel het maar een heel kort moment is.

Into the wild is wat mij betreft een betoverende drama met veel filosofische elementen. De ware doodsoorzaak blijft een discussiepunt. Zowel het boek als de film houden het dus op een vergiftiging terwijl daar tijdens de autopsie geen bewijs voor werd gevonden op het nog maar 30 kilo wegende lichaam. Krakauer's laatste lezing zou zijn dat het om zaden zou gaan die tot verlamming en krachtverlies zouden leiden. Eventuele klachten die ik hier boven lees over een geïdealiseerd en geromantiseerd beeld zijn simpel tegen te spreken met de redenatie dat de hele familie MacCandless aan de film heeft mee gewerkt. Zo verschijnt Candice zelf nog in de film en heeft en boek geschreven. Heel ver naast de waarheid zal deze film, nog het boek van Krakauer, niet liggen, en al wat wel verandert is zal gebeurt zijn met fiat van de familie. Mocht er niets van kloppen dan zal een familie daar nooit mee akkoord gaan lijkt me. Hurt is geweldig als de stijve vader, een erg jonge en overtuigende Stewart, Holbrook fantastisch als de oude man en Hirsch natuurlijk zelf die met deze film destijds toch afrekende met een beeld dat ik van hem had door de film The girl next door.

Into the wild betoverd, boeit, beklijft en doet soms de adem in houden...en soms denk ik ook wel eens, hadden we allemaal maar ons eigen hutje op de hei met een groenteveldje en de nodige dingen en gewoontes te voorzien in ons zelf. Heel misschien was de wereld dan toch een stukje beter af...

Ik heb hier nog van niemand gelezen dat er niets van zou kloppen.

Maar waarom zou een familie die mogelijk verre van ideaal is zich verzetten tegen een geïdealiseerd beeld? Waarom zouden zij bezwaar hebben mooier voorgesteld te worden dan zij zijn/waren? Misschien toch eens wat lezen over dat boek van Carine McCandless, The Wild Truth.

Het niet mijn bedoeling er een discussie over te starten, maar je redenatie waarom deze film geen geïdealiseerd en geromantiseerd beeld schept is al te simpel.

Wat mijn redenaties betreft kan je gelijk hebben. Misschien dat de familie niet het beeld van een randdebiel de wereld rond wilde laten gaan, van de andere kant nu komen ze er toch ook niet al te fraai af. Daarnaast had ze het project gemakkelijk de terug toe kunnen keren...what do they care als het zo'n kutfamilie was. Lijkt mij dan toch dat ze vrij eerlijk zijn als ze er aan mee werken. Goed, het blijft een speculatieve redenatie...

Er is wel een verschil tussen 'niet kloppen' en 'er klopt niets van'. Dat laatste heb ik niemand zien beweren.

Als je het artikel over The Wild Truth leest dan begrijp je toch dat de ouders er in de film veel mooier uitkomen dan ze volgens hun dochter waren. Ook begrijp je dan waarom Carine wel heeft meegewerkt aan de film maar juist omwille van het resultaat en de reacties erop de behoefte voelde het hele verhaal te vertellen. De schrijver van Into Wild, Jon Krakauer, treedt haar daarin bij. (Vanaf de zesde alinea gaat het daarover.)

“A lot of people came away from reading Into the Wild without grasping why Chris did what he did. Lacking explicit facts, they concluded that he was merely self-absorbed, unforgivably cruel to his parents, mentally ill, suicidal, and/or witless.”

Het boek heb ik niet gelezen, dus daar kan ik niet over oordelen. In de film komt Chris op mij ongeveer over zoals Krakauer hierboven beschrijft. Een idealistische zelfvoldane etter die geen empathie opwekt. Als ik alleen nog maar het artikel over het boek The Wild Truth lees is dat toch al anders.

Laten we nu gewoon eerlijk zijn, je vindt het een ongelooflijke klotefilm en kutpersonage en gezien het cijfer moet Pasen, Pinksteren en kerst samen op een dag gaan vallen voordat daar wat gaat veranderen...

Dus klaar zo? Jij vind wat jij vind, ik wat ik vind...

Wat mij betreft is het al lang klaar. Maar ik blijf bereid om mijn mening te beargumenteren als blijkt dat het voor iemand nog niet klaar is.

Ze hebben het beroemde busje weggehaald in Alaska...

Hoort bij het genre eigenlijk niet ook roadmovie..?

Een mooie verfilming van een waargebeurd verhaal. Moraal van het verhaal.. je kunt proberen te overleven eigenwijs zijn en het denken het allemaal te weten maar aan het eind kun je niet zonder iemand anders naast je op een heel diep vlak

Je zou op de link kunnen klikken en het artikel kunnen lezen hé. Ik zeg maar iets geks hoor.

Een paar jaar geleden aan deze film opgestart maar kwam toen niet verder dan het moment van het diner waarop we de hoofdrolspeler voor het eerst hoorde spreken. Zo praat een jongen niet. Een tiener die een nieuwe auto weigert? Maar omdat de score hier zo hoog is toch maar weer gekeken. Vond het een vervelende film die eeuwig duurde en de zwerver als een held neerzet. Zijn geld verbranden....? hoe kom je dan aan eten in de woestijn....? Tegen de materialistische wereld zijn maar er niet zonder kunnen.

Leuk om een keer gezien te hebben, maar je moet er wel van houden.

Een film over een jonge man die de maatschappij ( het leven ?) de rug toekeert..Dat het fout gaat voel je aankomen Een matig, saai middenstuk wat de film voor mij op 3* houdt. Ik had hem al eerder gezien lang geleden, en wist alleen het einde nog in het busje. Overtuigende vertolking van Chris: idealistisch, romantisch, naïef, kinderlijk en egocentrisch.

Zielloos cliché

weg ermee

“Happiness only real when shared.”

Dit was een prachtige zit. Deze film staat al heel erg lang op mijn kijklijstje, en heeft ooit mijn aandacht getrokken door waanzinnig hoge gemiddelde in het algemeen, en alle lof wat ik over deze film hoorde in mijn omgeving. Voor de huidig lopende challenge op het forum was dit ook een geschikte film om op te zetten en ik heb daar eigenlijk geen enkel moment spijt van gehad. De film is boeiend genoeg, leuk en ontroerend, en ook deze film laat zien dat je met prachtige beelden en een prachtig script en verhaal echt een topper op de wereld kan brengen.

Deze film verteld ons als kijker prachtige levenswijsheden, die eigenlijk niet zo moeilijk zijn maar, met de huidige maatschappij is dat wel steeds moeilijker; geniet en beleef wat deze wereldbol je te bieden heeft. En dat is iets wat ik altijd zelf ook in gedachten heb, en ook wel van plan ben voor een heel groot deel te doen, leer jezelf kennen in de natuur, daag je zelf uit met het ultieme wat de natuur je gegeven heeft, en zie de mooiste locaties. De film is een hele reis, daar moet je wel even voor gaan zitten want gezien zijn tijdsduur ben je ook niet zomaar op je eindbestemming, wel wetende dat dit een prachtige biografie is, en een mooi eerbetoon aan de persoon ‘Christopher McCandless’ die op eenzame en vreselijke manier is gestorven.

De rol van ‘Christopher’ (of misschien beter ‘Alex Supertramp’ zoals hij zichzelf vernoemde) werd fantastisch neergezet door ‘Emile Hirsch’. Geziene het biografische aspect komen we daardoor ook niet véél meer personen tegen, althans niet die een supergrote rol hebben in deze film. In de hele reis leert ‘Christopher’ natuurlijk veel verschillende personen kennen, om onder andere wat werk te verrichten of om tijdelijk in te trekken om mee te reizen naar zijn uiteindelijke einddoel. Deze rollen zijn o.a. gevuld door ‘Vince Vaughn’ die een leuke rol neerzet, alleen was deze dus van erg kortere duur. En zo kwamen we wel meer mensen tegen, zoals het Deense stel aan het water, die erg gemakkelijk waren en zich ook blootgaven tegenover hem, en ook ‘Ron Franz’ die door ‘Hal Holbrook’ is gespeeld (ook deze beste man is vorig jaar overleden). Ik denk dat het laatste wel één van de mooiere mede-personages is die ik in deze film zag. Hiermee leerde ik toch prachtige levenslessen, waardoor eenzaamheid toch door een ander perspectief mag worden gezien.

De film geeft ons prachtige beelden van de Amerikaanse natuur, die erg veelzijdig is. We beginnen bijvoorbeeld in de kou van Alaska. Dit was echter al op zijn eind locatie dus de film moet toch vanaf het begin punt beginnen, hierna zien we verschillende landschappen, met bosrijke gebieden, water en woestijnen, de zee, en voornamelijk héél veel berggebieden. Dat de natuur van Amerika prachtig is wordt nog hier nog maar eens bewezen, ondanks de smerigheid die de Amerikaanse bevolking en steden kennen.

De film brengt ons daarnaast ook een hoop verdriet, ergernis en egoïsme mee maar, het laat ook de mooie kant van het leven zien; zoals waardering en de liefde. Het is duidelijk waarom ‘Christopher’ voor zichzelf koos en er op uit trok. Hij was niettemin nog erg jong en vitaal, waar het toch het mooiste is om het leven te leren kunnen op zijn ultiem, zoals wij als mens bedoeld zijn en hoe wij oorspronkelijk hoorde te leven. Het zoeken naar onderdak, het creëren van je eigen voedsolvoorziening en rondtrekken. Onze maatschappij is hedendaags daarin best verneukt, voornamelijk door veel massa industrie. Ook laat de film een bepaalde dankbaarheid zien, wat je toch zal hebben als andere mensen je helpen in je moeilijke situatie, met o.a. voedsel en onderdak. Dat werd dan weer mooi geschetst met egoïsme waar ‘Christopher’ toch vaak eenzaamheid uitstraalde, en zelfs nog een keer in elkaar werd gemept omdat hij in een trein mee lift.

Het verhaal eindigt helaas erg tragisch, met een stomme fout door een verkeerde plant te eten, hierdoor werd hij vergiftigt en kon hij nog moeilijk eten, althans zijn lichaam was zo energieloos dat hij nog nauwelijks kon opstaan. ‘Chris McCandless’ werd slechts 24 jaar oud, dat is mijn huidige leeftijd.

De ‘score’ is overigens ook iets wat mij toch weer een puntje extra laat geven. Naast dat de film echt prachtig is met waanzinnige natuurbeelden, en al het bovengenoemde, is de muziek van ‘Eddie Vedder’ prachtig, en maakt deze film helemaal af. Onder andere de nummers ‘Society’ en ‘Guaranteed’,

“On bended knee is no way to be free”.

‘Into the Wild’ is een prachtige film die ons allemaal wat wil leren, je mag er naar luisteren maar dit hoeft niet, bij mij kwam hij in ieder geval aardig goed en vooral hard binnen, en ik ben bereid deze film in de toekomst nog vaak op te zetten, als het mag. De prachtige bus is inderdaad ook laatst weggetakeld, die is nu te beschouwen in een museum in Alaska. Waanzinnige film.

...........omdat je dan niks hebt daar aan 200000$...............

https://www.youtube.com/watch?v=FaqHyMOxqiw vooral v/a 25:25 en i.h.b. v/a 28:05

Boeiende film en gewoon prachtig verfilmd.met een tragisch eind.

Het ijzersterke verhaal van Jon Krakauer over het leven van Christopher McCandless, en ijzersterk verfilmd door Sean Penn. Met een heleboel A-lijsters in kleine bijrolletjes, weinig dialoog en heel veel vrijwel ongerepte natuur in de weidse staten van de VS. Een dromerige soundtrack met de stem van Eddie Vedder om het helemaal af te maken.

Zo had het tenminste kunnen zijn, maar het is wel een beetje een langdradige film geworden. Bruikbaar voor als je in een stemming bent waarin je je irriteert aan de grenzeloze onbeschaamdheid van het kapitalisme en erover droomt dat achter je te laten - met de scene waarin Alex Supertramp zijn overgebleven geld in de fik steekt als subtiele waarschuwing. Als signaal even subtiel als de bus waarin hij uiteindelijk terecht komt - hoe ongerept is de natuur als daar een complete bus staat. Wellicht is dat de boodschap die de film onbedoeld brengt: er is geen ontsnappen meer aan de beschaving, het beste wat er nog te bereiken valt is aan de zelfkant daarvan te leven.

Ondertussen is de beschaving alweer 40 jaar voortgekabbeld, is de bus verwijderd omdat daar teveel clueless toeristen op af kwamen die dan weer met veel moeite gered of geborgen moesten worden, en is er nog steeds niet echt duidelijk wat er nou eigenlijk precies met McCandless gebeurd is. Ook dat geeft wel een kleine reality check - waarmee de film uiteindelijk ook wel ietwat gedateerd is, want het hele verhaal komt er toch niet echt uit zo. Tijd voor een kleine update en wat extra titeltjes.