Lovelyboy schreef:
Feel good van de bovenste plank, met een maar al te echte achtergrond, en veel kostelijk humor.
Een interessante beginsituatie wordt gecreëerd met de aan rolstoel gekluisterd Philippe die na een weinig boeiend 'verplicht' sollicitatie gesprek liever de eerlijk en oprechte houding van iemand uit een achterbuurt prefereert, dan een zoveelste goed opgeleide hielenlikker die toch alleen maar zegt wat de cliënt wil horen. Die vent ook, die volschiet als hij vertelt dat zijn motivatie 'de mens' is. Zo nep, zo ingestuurd. Dat Driss a passant wat leven in de brouwerij brengt en zowaar een nieuwe kwaliteit van leven brengt voor Philippe, gevangen in zijn eigen veiligheid en onvermijdelijkheid van het einde, is nog veel belangrijker. Subtiel gebracht contrast van iemand die juist wil leven dan letargies wacht op het einde
Kostelijk is de wisselwerking tussen de twee, iets waar ik verschillende malen van in een deuk lig. Beide stuwen elkaar tot grote hoogten, zowel letterlijk als figuurlijk. En uiteindelijk leert Driss iets rustiger in het leven te staan, en leert Philippe iets over zelfacceptatie en verder gaan in het leven. Ontroerend is toch ook de prikkel de ze elkaar regelmatig geven, een nieuwe impuls, iets nieuws aan jezelf ontdekken en vooral dat je, achterbuurt of niet, rolstoel gekluisterd of niet, zo nu en dan uit je comfort zone moet komen. Een prikkel van iets nieuws, de prikkel van het leven.
Intouchables gaat wat mij betreft over verbroedering, wellicht tussen de meest verschillende personen die je kan bedenken, en niet alleen af te gaan op vooroordelen. Maar ook over dromen, niet stil te staan in het leven, verder te gaan en vooral te groeien. Intouchables is behalve een geweldige film wat dat betreft een beetje ondergewaardeerd met de term 'feel good'. Want de boodschap gaat wat dat betreft nog veel dieper. Uiteraard met geweldige rollen van Cluzet, en de ronduit geweldige Sy. Met een al even mooie soundtrack van Ludovic Einaudi. Kostelijk film, fijne film!
Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Iedere herziening wordt deze film beter en toen ik er gisteren toevallig voorbij zapte zat ik al snel weer met tranen in m'n ogen en een brok in m'n keel. Ik verhoog mijn stem dan ook naar 5*