Intouchables (2011)
Alternatieve titels: The Intouchables | Untouchable
mijn stem
5313 stemmen
Frankrijk
Komedie / Drama
112 minuten
geregisseerd door Olivier Nakache en Éric Toledano
met François Cluzet, Omar Sy en Anne Le Ny
Als gevolg van een ongeval tijdens het paragliding moet Philippe, een rijke aristocraat, op zoek naar iemand om hem te helpen in het huis. Hij neemt Driss in dienst, een jongeman uit de voorsteden die net uit de gevangenis komt. Kortom, de minst geschikte persoon voor de job. Samen zullen ze een middenweg moeten vinden tussen Vivaldi en Earth Wind and Fire, tussen het kostuum en het trainingspak...
- nummer 17 in de top 250
1
geplaatst: 31 augustus 2019, 21:38 uur
Niks voor mij en erg vreemd dat dit op 1 staat als ik de komedie toplijst bekijk.
0
geplaatst: 3 december 2019, 19:52 uur
Aankondigen als komedie ????????
Enkele zeer humoristische momenten en een prachtfilm maar zeker geen komedie.
Enkele zeer humoristische momenten en een prachtfilm maar zeker geen komedie.
1
geplaatst: 3 december 2019, 21:15 uur
Nee.
Ben bang dat dit gewoon niet mijn type film is; te zoetsappig.
Acteerprestaties kan ik nog een heel klein beetje waarderen, maar die trekken het totaalplaatje helaas niet naar een hogere waardering.
Over smaak valt niet te twisten, I guess?
Ben bang dat dit gewoon niet mijn type film is; te zoetsappig.
Acteerprestaties kan ik nog een heel klein beetje waarderen, maar die trekken het totaalplaatje helaas niet naar een hogere waardering.
Over smaak valt niet te twisten, I guess?
1
geplaatst: 14 december 2019, 10:21 uur
Gisteren weer eens bekeken. Blijft een indrukwekkende film. Ook de bonus dvd eens bekeken met de documentaire over de echte hoofdpersonen van de film. Geeft een interessant beeld van hoe de film tot stand gekomen is.
1
geplaatst: 16 februari 2020, 18:56 uur
Het is allemaal al 100 keer gedaan natuurlijk, vriendschapfilms tussen 2 mensen die niet bij elkaar passen. Toch heeft het altijd wel wat, en zeker in deze film, de vriendschap tussen de gehandicapte rijke man en zijn arme, criminele (is een aanname, aangezien Driss een hoop wapens in zijn tas heeft) verzorger spant dan wel de kroon. De film wisselt mooi af met humor en drama, karakters worden ook goed gespeeld door Sy en Cluzet. De humor voelt vooral ook luchtig aan, en ik heb ook wel een paar keer moeten lachen. Daarnaast zitten er een paar leuke classic nummers in, en is het mooi gefilmd. Ik kan er weinig slechts over kwijt.
Een leuke feelgood-film met mooi acteerwerk, 4,0!
Een leuke feelgood-film met mooi acteerwerk, 4,0!
0
geplaatst: 13 april 2020, 13:39 uur
Ik vond het wel een goede film maar het duurde mij allemaal wat te lang, de film herhaalde zichzelf constant. Maar het moet ook je ding zijn denk ik.
2
geplaatst: 14 april 2020, 23:10 uur
Feel good van de bovenste plank, met een maar al te echte achtergrond, en veel kostelijk humor.
Een interessante beginsituatie wordt gecreëerd met de aan rolstoel gekluisterd Philippe die na een weinig boeiend 'verplicht' sollicitatie gesprek liever de eerlijk en oprechte houding van iemand uit een achterbuurt prefereert, dan een zoveelste goed opgeleide hielenlikker die toch alleen maar zegt wat de cliënt wil horen. Die vent ook, die volschiet als hij vertelt dat zijn motivatie 'de mens' is. Zo nep, zo ingestuurd. Dat Driss a passant wat leven in de brouwerij brengt en zowaar een nieuwe kwaliteit van leven brengt voor Philippe, gevangen in zijn eigen veiligheid en onvermijdelijkheid van het einde, is nog veel belangrijker. Subtiel gebracht contrast van iemand die juist wil leven dan letargies wacht op het einde
Kostelijk is de wisselwerking tussen de twee, iets waar ik verschillende malen van in een deuk lig. Beide stuwen elkaar tot grote hoogten, zowel letterlijk als figuurlijk. En uiteindelijk leert Driss iets rustiger in het leven te staan, en leert Philippe iets over zelfacceptatie en verder gaan in het leven. Ontroerend is toch ook de prikkel de ze elkaar regelmatig geven, een nieuwe impuls, iets nieuws aan jezelf ontdekken en vooral dat je, achterbuurt of niet, rolstoel gekluisterd of niet, zo nu en dan uit je comfort zone moet komen. Een prikkel van iets nieuws, de prikkel van het leven.
Intouchables gaat wat mij betreft over verbroedering, wellicht tussen de meest verschillende personen die je kan bedenken, en niet alleen af te gaan op vooroordelen. Maar ook over dromen, niet stil te staan in het leven, verder te gaan en vooral te groeien. Intouchables is behalve een geweldige film wat dat betreft een beetje ondergewaardeerd met de term 'feel good'. Want de boodschap gaat wat dat betreft nog veel dieper. Uiteraard met geweldige rollen van Cluzet, en de ronduit geweldige Sy. Met een al even mooie soundtrack van Ludovic Einaudi. Kostelijk film, fijne film!
Een interessante beginsituatie wordt gecreëerd met de aan rolstoel gekluisterd Philippe die na een weinig boeiend 'verplicht' sollicitatie gesprek liever de eerlijk en oprechte houding van iemand uit een achterbuurt prefereert, dan een zoveelste goed opgeleide hielenlikker die toch alleen maar zegt wat de cliënt wil horen. Die vent ook, die volschiet als hij vertelt dat zijn motivatie 'de mens' is. Zo nep, zo ingestuurd. Dat Driss a passant wat leven in de brouwerij brengt en zowaar een nieuwe kwaliteit van leven brengt voor Philippe, gevangen in zijn eigen veiligheid en onvermijdelijkheid van het einde, is nog veel belangrijker. Subtiel gebracht contrast van iemand die juist wil leven dan letargies wacht op het einde
Kostelijk is de wisselwerking tussen de twee, iets waar ik verschillende malen van in een deuk lig. Beide stuwen elkaar tot grote hoogten, zowel letterlijk als figuurlijk. En uiteindelijk leert Driss iets rustiger in het leven te staan, en leert Philippe iets over zelfacceptatie en verder gaan in het leven. Ontroerend is toch ook de prikkel de ze elkaar regelmatig geven, een nieuwe impuls, iets nieuws aan jezelf ontdekken en vooral dat je, achterbuurt of niet, rolstoel gekluisterd of niet, zo nu en dan uit je comfort zone moet komen. Een prikkel van iets nieuws, de prikkel van het leven.
Intouchables gaat wat mij betreft over verbroedering, wellicht tussen de meest verschillende personen die je kan bedenken, en niet alleen af te gaan op vooroordelen. Maar ook over dromen, niet stil te staan in het leven, verder te gaan en vooral te groeien. Intouchables is behalve een geweldige film wat dat betreft een beetje ondergewaardeerd met de term 'feel good'. Want de boodschap gaat wat dat betreft nog veel dieper. Uiteraard met geweldige rollen van Cluzet, en de ronduit geweldige Sy. Met een al even mooie soundtrack van Ludovic Einaudi. Kostelijk film, fijne film!
1
geplaatst: 14 augustus 2020, 18:45 uur
Heerlijke film! Meerdere keren bekeken en ook na de 4e keer blijft het een ontzettend goede en leuke film.
Goed geacteerd en onderhoudend van het begin tot het eind.
Goed geacteerd en onderhoudend van het begin tot het eind.
0
geplaatst: 30 december 2020, 15:27 uur
KritischVentje schreef:
Nee.
Ben bang dat dit gewoon niet mijn type film is; te zoetsappig.
Acteerprestaties kan ik nog een heel klein beetje waarderen, maar die trekken het totaalplaatje helaas niet naar een hogere waardering.
Over smaak valt niet te twisten, I guess?
Nee.
Ben bang dat dit gewoon niet mijn type film is; te zoetsappig.
Acteerprestaties kan ik nog een heel klein beetje waarderen, maar die trekken het totaalplaatje helaas niet naar een hogere waardering.
Over smaak valt niet te twisten, I guess?
Nee, is gewoon een slechte film.
0
geplaatst: 31 december 2020, 00:25 uur
Het lijkt wel alsof de gemiddelde Nederlandse liefhebber een film van Franse bodem gemakkelijker waardeert dan een andere film zoals van Nederland of de VS. Films uit Scandinavië scoren ook regelmatig hoger dan verwacht. Ik vind het een bijzonder verschijnsel. Na herziening van deze film blijf ik haken op een 3,5. Het is absoluut geen slechte film maar geweldig? Neu.
2
geplaatst: 31 december 2020, 07:04 uur
Lovelyboy schreef:
Feel good van de bovenste plank, met een maar al te echte achtergrond, en veel kostelijk humor.
Een interessante beginsituatie wordt gecreëerd met de aan rolstoel gekluisterd Philippe die na een weinig boeiend 'verplicht' sollicitatie gesprek liever de eerlijk en oprechte houding van iemand uit een achterbuurt prefereert, dan een zoveelste goed opgeleide hielenlikker die toch alleen maar zegt wat de cliënt wil horen. Die vent ook, die volschiet als hij vertelt dat zijn motivatie 'de mens' is. Zo nep, zo ingestuurd. Dat Driss a passant wat leven in de brouwerij brengt en zowaar een nieuwe kwaliteit van leven brengt voor Philippe, gevangen in zijn eigen veiligheid en onvermijdelijkheid van het einde, is nog veel belangrijker. Subtiel gebracht contrast van iemand die juist wil leven dan letargies wacht op het einde
Kostelijk is de wisselwerking tussen de twee, iets waar ik verschillende malen van in een deuk lig. Beide stuwen elkaar tot grote hoogten, zowel letterlijk als figuurlijk. En uiteindelijk leert Driss iets rustiger in het leven te staan, en leert Philippe iets over zelfacceptatie en verder gaan in het leven. Ontroerend is toch ook de prikkel de ze elkaar regelmatig geven, een nieuwe impuls, iets nieuws aan jezelf ontdekken en vooral dat je, achterbuurt of niet, rolstoel gekluisterd of niet, zo nu en dan uit je comfort zone moet komen. Een prikkel van iets nieuws, de prikkel van het leven.
Intouchables gaat wat mij betreft over verbroedering, wellicht tussen de meest verschillende personen die je kan bedenken, en niet alleen af te gaan op vooroordelen. Maar ook over dromen, niet stil te staan in het leven, verder te gaan en vooral te groeien. Intouchables is behalve een geweldige film wat dat betreft een beetje ondergewaardeerd met de term 'feel good'. Want de boodschap gaat wat dat betreft nog veel dieper. Uiteraard met geweldige rollen van Cluzet, en de ronduit geweldige Sy. Met een al even mooie soundtrack van Ludovic Einaudi. Kostelijk film, fijne film!
Feel good van de bovenste plank, met een maar al te echte achtergrond, en veel kostelijk humor.
Een interessante beginsituatie wordt gecreëerd met de aan rolstoel gekluisterd Philippe die na een weinig boeiend 'verplicht' sollicitatie gesprek liever de eerlijk en oprechte houding van iemand uit een achterbuurt prefereert, dan een zoveelste goed opgeleide hielenlikker die toch alleen maar zegt wat de cliënt wil horen. Die vent ook, die volschiet als hij vertelt dat zijn motivatie 'de mens' is. Zo nep, zo ingestuurd. Dat Driss a passant wat leven in de brouwerij brengt en zowaar een nieuwe kwaliteit van leven brengt voor Philippe, gevangen in zijn eigen veiligheid en onvermijdelijkheid van het einde, is nog veel belangrijker. Subtiel gebracht contrast van iemand die juist wil leven dan letargies wacht op het einde
Kostelijk is de wisselwerking tussen de twee, iets waar ik verschillende malen van in een deuk lig. Beide stuwen elkaar tot grote hoogten, zowel letterlijk als figuurlijk. En uiteindelijk leert Driss iets rustiger in het leven te staan, en leert Philippe iets over zelfacceptatie en verder gaan in het leven. Ontroerend is toch ook de prikkel de ze elkaar regelmatig geven, een nieuwe impuls, iets nieuws aan jezelf ontdekken en vooral dat je, achterbuurt of niet, rolstoel gekluisterd of niet, zo nu en dan uit je comfort zone moet komen. Een prikkel van iets nieuws, de prikkel van het leven.
Intouchables gaat wat mij betreft over verbroedering, wellicht tussen de meest verschillende personen die je kan bedenken, en niet alleen af te gaan op vooroordelen. Maar ook over dromen, niet stil te staan in het leven, verder te gaan en vooral te groeien. Intouchables is behalve een geweldige film wat dat betreft een beetje ondergewaardeerd met de term 'feel good'. Want de boodschap gaat wat dat betreft nog veel dieper. Uiteraard met geweldige rollen van Cluzet, en de ronduit geweldige Sy. Met een al even mooie soundtrack van Ludovic Einaudi. Kostelijk film, fijne film!
Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Iedere herziening wordt deze film beter en toen ik er gisteren toevallig voorbij zapte zat ik al snel weer met tranen in m'n ogen en een brok in m'n keel. Ik verhoog mijn stem dan ook naar 5*
2
geplaatst: 12 januari, 13:14 uur
Heerlijke Franse feelgood film, ou excuse: comedy hilaritante. Ik snap wel dat sommige kijkers het allemaal iets te klef vinden, maar bij mij raakt de film een snaar. En het is de muziek van Enaudi die deze snaar heerlijk doet resoneren.
0
geplaatst: 12 januari, 13:15 uur
Heerlijke Franse feelgood film, ou... excuse: comedy hilaritante. Ik snap wel dat sommige kijkers het allemaal iets te klef vinden, maar bij mij raakt de film een snaar. En het is de muziek van Enaudi die deze snaar heerlijk doet resoneren.
* denotes required fields.
* denotes required fields.