The Pianist (2002)

Zeer goede en aangrijpende film over de tweede wereldoorlog, werkelijk zeer realistisch weergegeven.

All will be well. Ergens in de opening. Bittere woorden, wetende wat komen gaat, die net zo hard binnen slaan als een explosie, de vallende rolstoel of het vele kille geweld dat de revue passeert. Je kan er over twisten of dat nu zo'n grootse prestatie is, het is per slot van rekening de historie.

Waar Polanski wel integer mee omgaat. Hij is niet op een valse noot te betrappen, in die zin dat de grote muziek achterwege wordt gelaten en de gruwel veelal aan beelden wordt overgelaten. Indrukwekkend, maar als film hort en stoot het als een geschiedenisles van datum naar datum.

En dat over het Getto van Warschau afgewisseld met kil geweld van beestachtige Duitsers en Szpilman als leidraad. Het lot van de Joden in het algemeen maakt daar meer indruk dan dat van de tere pianist en zijn familie. Je zit zo in wezen bijna naar een veredelde documentaire te kijken.

Zo'n karamel scène werkt dan wel, maar pas in het afsluitende deel, wanneer het leed van de eenzame onderduiker en alles wat daarbij komt kijken, de ruimte krijgt, heeft Polanski de balans van een film en het relaas te pakken. Daar had hij verhoudingsgewijs meer tijd aan mogen besteden.

1 van de beste films die ik ooit heb gezien ! Am yisrael chai

Persoonlijke aanval verwijderd.

Prachtige film van regisseur Polanski. De film verteld het indrukwekkende levensverhaal (of beter gezegd overlevingsverhaal) van de Poolse pianospeler Wladyslaw Szpilman, die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn volledige familie verliest en zelf moet zien te overleven in het door de Nazi's bezette Polen.

Adrien Brody levert een briljante tour-de-force af als het titelfiguur en kreeg hiervoor terecht een Oscar. Je voelt als kijker zowaar de pijn die hij te verduren heeft in de barre omstandigheden waarin hij jarenlang moest zien te overleven.

Een bijzonder aangrijpend verhaal die moeiteloos de aandacht voor twee en een half uur vast weet te houden.

Deze film vertelt je het ingrijpen van de Duitse behandeling van de Joden in Polen. Vooral de stad Warschau en vooral het overlevingsverhaal van de pianist Wladyslaw Szpilman die door Polanskiprachtig in beeld, geluid, ellende, angst en vooral vele stiltes gevolgd wordt.
Wie de jodenvervolging onder WOII wil volgen moet deze film zeker zien. Een meesterwerk dat op de 17de plaats in de top staat. Pianist Wladyslaw Szpilman (Adrien Brody) krijgt terecht een oscar voor zijn vertolking als pianist.
Aanbevolen. En deze 2,5 uur lange film is geen enkel ogenblik.
Punten geven aan zo'n waargebeurd meesterwerk is niet eenvoudig.
Vandaar de max of 5,0plus voor dit prachtige, maar zeer pijnlijk verhaal.
Deze film moet men gezien hebben om de oorlog te begrijpen.

"Aanrader"

Goede film, die ik iedereen aan kan raden, als accurate geschiedenisles én als een goed staaltje filmwerk. Wat deze film zo enorm goed maakt, is toch het verhaal, niet per se een buitengewone prestatie van Polanski, hoewel hij het geweld en de narigheid van de jodenvervolging zeer treffend in beeld heeft gebracht. Ik twijfel tussen vier sterren of vier en een half, nu houd ik het nog even op de vier.

Geweldige film om naar te kijken. Het vertelt echt een verhaal en is niet zo'n standaard tweede wereldoorlog film. Vooral de beelden en de stille momenten maken het een goede film. En ook zeker door de geweldige hoofdrol van Adrian brody is het de moeite waard om naar te kijken!

The Pianist

Schandelijk dat ik deze klassieker nog nooit in zijn geheel gezien had. Ooit kwam hij eens op tv langs, maar door de continue interruptie van reclames (schandalig veel tegenwoordig) had ik hem afgezet. Zonde is dat als ik nu terug blik. Nu heb ik hem niet via de commerciële zenders gekeken en ik kan alleen concluderen dat de The Pianist werkelijk een goede film is.

Het verhaal is natuurlijk zowel schokkend als imponerend. Je volgt een Joodse familie in Warschau, de stad die het zwaarst beschadigd raakte tijdens de oorlog, waarvan met name één probeert te overleven in het getto. Ik kan niet anders zeggen dan dat het verhaal aangrijpend, actueel en ontroerend is. Het leven van Szpilman is uiterst boeiend. Toch sluipen er een paar momenten in de film in waarop het ietwat saai aanvoelt. De speeltijd wordt een beetje uitgerekt. Mede door het lage tempo vraagt dat wat van de kijker. Helaas een minpuntje op een verder vlekkeloos verhaal. Ik wil nog even één scène specifiek noemen: de scène waarin de bejaarde man tegenover het nieuwe appartement van de Szpilmans naar beneden wordt gegooid grijpt je echt bij je strot. Adembenemend.

Adrien Brody is natuurlijk de grote ster van dit verhaal. Hij weet uiterst goed te presteren in dit epische drama. Hij zet de vervolgingen van de Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog midden in je woonkamer. Zijn overlevingsdrang weet hij het merendeel van de tijd goed op je over te brengen - op een enkel klein slippertje na dan, helaas. Verder blijft hij gemiddeld over de gehele linie super presteren.
Eigenlijk vervullen alle andere acteurs en actrices bijrollen. Ook zij doen het zeker niet slecht. Sommige zijn een toevoeging, andere niet. Fox was in mijn ogen behoorlijk overbodig, niet van toevoegende waarde voor de film.

Visueel is de film ook dik op orde. The Pianist laat duidelijk de destructie zien die de Tweede Wereldoorlog overal in Europa heeft achtergelaten. Wat eens een prachtige, bloeiende stad is wordt tot puin gereduceerd (denk aan de talloze voorbeelden: Rotterdam, Leningrad, Dresden etc...). Het getto aan het einde van de film wist zeker indruk te maken. Één oorlog, 6 jaren lang laat in een opslag de uitkomst zien. Een oorlog die geen winnaars kent, alleen verliezers.

The Pianist is een aangrijpende film met een goed tempo, dat 95% van de tijd op zijn plek is, maar soms net te traag aanvoelt. Fantastische prestatie van Brody.

4*

Ik hou er niet van om films over de Holocaust te zien. Ik heb geen moeite met sadisme in films, maar zodra het over de Tweede Wereldoorlog gaat, wordt het te echt voor me. En ook al is film nooit de realiteit, is het eerder de vraag of het niet in werkelijkheid nog erger was dan een film laat zien. Ik denk dat het voor mij dan goed is om mezelf te dwingen om eens in de zoveel tijd een film over het onderwerp te zien.

The Pianist heb ik al meerdere malen gezien, maar ook deze keer maakte hij veel indruk. Filmisch niet heel bijzonder, afgezien van het fluitende geluid nadat de tank geschoten heeft, maar toch een aantal scènes die op mijn netvlies gebrand staan, vooral vanwege de inhoud: Het uit het raam kieperen van de man in de rolstoel, het doodschieten van een rij mannen die op de grond geknield liggen, waarbij de kogels bij de laatste man op zijn, en er rustig herladen wordt, en het absolute hoogtepunt: de scène waar de hoofdpersoon voor de Duitse officier speelt, waarbij je het gevoel krijgt dat hij voor z'n leven speelt.

Voor een film met deze titel is de muziek spaarzaam aanwezig, maar de muziek die klinkt is klassiek en dat bevalt me altijd erg goed, ook al is het soms enigszins clichématig zoals de Prelude uit Bachs eerste cellosuite, of Beethovens Mondscheinsonate. En natuurlijk veel Chopin, wat ergens enigszins wrang dat deze componist ook niet geheel vrij van antisemitisme was, al ging hij daar zeer zeker niet zover in als Wagner. Het stuk tijdens de sleutelscène, de Ballade nr. 1 in g klein, is in ieder geval op zichzelf staand al een bijzonder geladen stuk, een betere keuze had men nauwelijks kunnen maken.

De punten van kritiek liggen uiteindelijk vooral in dat de gebeurtenissen weliswaar schokkend zijn, maar dat de hoofdpersoon emotioneel wat op afstand blijft. Ook voelt het enigszins episodisch aan. Inhoudelijk in ieder geval een indrukwekkend document van de oorlog en de Jodenvervolging. 3,5*.

Op 4 mei een film als The Pianist opzetten vond ik wel gepast. Het werd sowieso tijd om de film na al die jaren eens opnieuw te bekijken. Destijds gezien, weggeblazen en 5* uitgedeeld.

Nu al die jaren later maakt de film nog steeds veel indruk, met geweldig acteerwerk, prachtige muziek en een plot dat ontzettend pijnlijk om te zien is. Wat deze film erg goed doet is het tonen hoe genadeloos de Duitsers met hun vijanden omgingen. Een gehandicapte man die uit een flat naar beneden wordt gegooid, mensen die worden geëxecuteerd om niets. Het blijft toch krankzinnig om te zien, wetende dat zulke dingen echt gebeurden in die tijd. De Holocaustellende wordt in The Pianist zo enorm treffend weergegeven, dat de film alleen daardoor al door iedereen zou moeten worden gezien.

Toch is de film niet perfect. Zoals een review boven me wordt geschreven is de film vrij episodisch gemaakt en voelt het niet altijd als 1 geheel. Tevens miste de hoofdrolspeler af en toe emoties die op zulke momenten wel logisch zouden zijn. Pas richting het einde kwam dat meer los. Het verhaal van Szpilman voelt soms wat aan als een manier om de Holocaust in diverse fases te tonen en wat minder om het Szpilman verhaal te laten zien. Al zit uiteindelijk zijn verhaal ook erg pakkend in elkaar. Het slot met de Duitse officier is steengoed, net als het enorm pijnlijke begin als hij en zijn familie merkt hoe erg hun leven wordt verpest door de Nazi's. De film is voor mij geen 5* meer waard, maar is nog altijd 1 van de betere WO II films.

4* (was 5*)

Een van de beste films ooit over de Holocaust. De hoofdrol is op het lijf geschreven van de altijd mistroostig kijkende Brody. Jammer was hijzelf een eendagsvlieg en heeft nooit meer het peil benaderd van deze film. 5 sterren. In die tijd was het nog echt om het verhaal te doen, nu verzuipen de films in de special effects

Ik stel mijzelf die vraag ook weleens, wanneer is voor mij een film een hele goede film?

Ik neig naar emotie. Als ik het niet droog hou. Nynke (2001) was de laatste film waarbij ik dat voelde.

Ik ben zelf helemaal niet emotioneel aangelegd, dus als een film door weet te dringen en wat los weet te maken, dan vind ik dat heel speciaal. Deze film weet dat zo ongeveer de gehele speelbeurt bij mij klaar te spelen.

Als een film pijn, vernedering, angst en vertwijfeling zo over weet te brengen, dan durf ik dat zelfs kunst te noemen. Waarom ook niet? Een schilderij wordt kunst genoemd, omdat mensen het mooi vinden om naar te kijken. Maar maakt een schilderij ooit zo'n brute emotie los? Dat gebeurt niet vaak denk ik.

Ik zal Nynke eens op mijn to-watch-lijstje zetten. Eens kijken of deze film een sleutel is voor mijn emotionele 'slot'.

Indrukwekkend verhaal inderdaad, maar ik heb de hele film het gevoel gehad dat je toch met een 'afstand' zit te kijken waardoor ik niet helemaal overtuigd ben op de één of andere manier, ondanks toch wel een prachtig script en mooi acteerwerk van Brody. Er wordt niks gedaan met het kwijtraken van zijn familie op een wat flauwe scène in een lege straat na, sterker nog: er wordt niks meer van vernomen in de rest van de film; dit is geen interessant mysterie die je zelf maar moet in vullen hoop ik toch..

Zelf ben ik erg fan van piano-soundtracks, dus hier had ik veel van verwacht, maar ook hier in teleurgesteld. De muziek komt gewoon totaal niet over zoals bijvoorbeeld bij Intouchables met de briljante pianist Ludovico Einaudi, erg jammer.

Zoals eerder verteld: mooi verhaal/script, naar mijn mening heeft de crew, met als eindverantwoordelijke Polanski, gewoon steken laten vallen waardoor slechts het minimale er uit wordt gehaald, al vind ik het moeilijk erg goed te beargumenteren helaas.

Hopen dat bij een nieuwe kijkbeurt in de toekomst ik toch ga inzien dat deze film plaats 18 verdient in de top-250, zoals velen dat wel zien.

3,5*

Ik stel mijn mening wat bij.

Een echt goede film is een film, waarbij je voortdurend op het puntje van je stoel zit. En je telkens afvraagt wat er nu weer staat te gebeuren.
Films waarbij je je haast om, na een onderbreking, snel weer verder te kijken.
Schieten me zo For a few dollars more, The Caine Mutiny en Panic Room te binnen.

Helemaal mee eens

Bijzonder goed gemaakte oorlogsfilm met Adrien Brody in een glansrol waarvoor hij terecht een Oscar ontving. Deze film berust op waargebeurde feiten en schuwt de rauwheid van de oorlog niet.

Zeker al 5 keer gezien , veel te weinig oscars gekregen maar de film chicago veel meer en die vond ik veeeeel minder , rare jury beoordeling daar .

The Pianist, wat een zeer sterke oorlogsfilm met een zeer geloofwaardige Adrien Brody. De film zit vol met tragische momenten. Duitse soldaten die Joden vernederen door ze voor hen te laten dansen. Een kind dat in Brody zijn armen sterft. Een man die om wat eten vecht met een vrouw en het vervolgens opeet terwijl het op de grond ligt. Een oude man in een rolstoel die uit het raam wordt gegooid omdat hij niet rechtstaat voor de Duitsers. Een rij mannen die uit de groep worden gehaald, plat op de buik moeten gaan liggen en vervolgens 1 voor 1 worden neergeschoten. Szpilman (Brody) die van zijn familie gescheiden wordt. Szpilman die op de piano speelt zonder hem aan te raken uit angst om ontdekt te worden. Echter blijken niet alle Duitsers wreed te zijn, een zekere Hosenfeld brengt hem eten en geeft hem zijn Duitse mantel. Zo zie je maar dat er ondanks een oorlog toch nog menselijkheid kan bestaan.

De pianomuziek op zich vond ik nu niet zo geweldig, niet dat ik er veel van ken, maar heb al mooiere pianostukken gehoord. The Pianist is een film die op een uitstekende manier de harde realiteit van 5 jaar oorlogsvoering op een getalenteerde Jood weergeeft en daarom alleen al verdient deze verfilming van een waargebeurd verhaal een 5*.

The Pianist

Sterke oorlogsfilm van Roman Polanski. The Pianist laat op gedetailleerde en indrukwekkende wijze zien hoe een Pools-Joodse man en zijn familie te maken krijgen met de Duitse inval van Warschau tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het eerste gedeelte laat zien hoe de familie Szpilman en de andere Joden worden verplicht te verhuizen, en hoe ze uiteindelijk in de treinen komen die ze naar de concentratiekampen brengen.

Szpilman blijft dit lot bespaard en komt er uiteindelijk alleen voor te staan (met wat hulp van verzetsstrijders). De film is bijzonder sfeervol en vooral op het laatst zitten er een paar schitterend geschoten scènes in van het kapotgeschoten Warschau. De film valt op een gegeven moment wel wat in herhaling en dat Szpilman steeds in zijn eentje opgesloten wordt, levert niet altijd een even boeiende kijkervaring op. Maar dat laatste stuk is wel grandioos en de laatste scènes bezorgde me echt kippenvel. Brody is sterk en vooral zijn fysieke verval is indrukwekkend om te zien. Vakwerk van Polanski.

IJzersterke weergave van het leven in en buiten de joodse ghetto's. Hoewel de frequentie van de huiskamer-setting onvermijdelijk was, werd deze op bepaalde momenten ietwat eentonig. Zorgde ervoor dat ik sneller geneigd was even kort naar mijn telefoon te kijken o.i.d. Niettemin overwegend indrukwekkend. Vooral in de tweede helft was de spanning op bepaalde momenten te snijden. Ik denk dat er nog meer in had gezeten, maar de regisseur koos zo nu en dan voor een makkelijkere uitweg door het spanningselement wat meer te laten vieren. De joodse ghetto wordt nergens zo geportretteerd. Wat ik dan wél weer jammer vind, is dat de regisseur ervoor koos om alleen de deportatie van de familie naar Treblinka te laten zien. Alsof zij, waar wij als kijkers toch redelijk kennis mee hebben gemaakt, ineens irrelevant werden. En als je er dan tóch voor kiest om de familieleden gedurende de rest van de film buiten beschouwing te laten, probeer dan op z'n minst dat momentvan deportatie over te brengen als het laatste moment waar ze elkaar zagen. Kijk naar La Vita É Bella, die regisseur had dat moment vele malen beter geschoten. Maar goed, genoeg geklaag, dit is gewoon een hele sterke film waar je lang over zult nadenken. Ik weet haast zeker dat ik hem ooit nog eens ga kijken.

Tijd voor een herziening. Niet de eerste oorlogsfilm en ook niet de meest gelauwerde. De concurrentie is groot in een thema dat terecht meerdere verfilmingen kent. Het begin van de film is wel boeiend. Voor één keer vanuit het standpunt van de joden zelf. Die de gruwel niet zien aankomen, omdat ze gewoon geen idee hadden hoe ver de Duitsers zouden gaan. Hoe erg de situatie toen ook was, wil ik de film niet enkel eren vanwege de feiten, maar ook als film. En ook al komt dat vrijwel veel in beeld, kan Polanski niet helemaal de impact weergeven, omdat hij net te veel focust op Wladyslaw Szpilman.

De latere gebeurtenissen rond Szpliman, kabbelen nogal voort. Dat ligt vooral aan het script, dat te veel mikt op gebeurtenissen en geen tijd neemt om sfeer te scheppen. Eerder lof dus voor Brody en minder voor Polanski. Al is het uiteindelijk wel een goed onderhouden oorlogsfilm geworden.

Eindelijk vanavond kunnen kijken naar deze indrukwekkende film. Het verhaal beklemt, omdat het zeker in deze tijd niet heel veel fantasie vereist om de handeling naar deze tijd te herleiden. En toch is het amper voor te stellen hoe mensen bij elkaar worden gedreven in een ghetto, waaruit ontsnappen amper mogelijk is, hoe ze uit hun huizen worden gejaagd, in treinen gegooid en afgevoerd. Van alle menselijke waardigheid ontdaan. Hoe het verder gaat met de hoofdpersoon vind ik prachtig verteld, je voelt zijn eenzame strijd mee en kijkt hopend en wanhopend toe. Echt heel mooi.

In 1 woord prachtig!! Roman Polanski zijn beste film en 1 van de beste oorlogsfilms ooit gemaakt naar mijn mening!

Ontzaglijk indrukwekkende film!
Erg realistisch, en na het zien van zoveel gruwel de hoop dat zoiets nooit meer gebeuren kan.
En het besef hoe goed we het hebben...

Kon het als pianist toch niet laten om even te zeggen dat er een foutje in de beschrijving staat: Het stuk wat de poolse pianist speelt is de nocturne in cis mineur van Chopin (ook in de trailer te horen). Chopin heeft nooit een nocturne in d mineur geschreven.

Een meesterwerk.

The pianist van Roman Polanski is ook zo’n film die ik lang geleden al enkele malen zag. Steeds weer opnieuw raakt hij me en blijft hij zijn impact en kwaliteit behouden. Ik zag intussen al heel wat Holocaust films en deze behoort ongetwijfeld tot de beste in zijn genre. De overeenkomsten en het linken aan Schindler's list van Spielberg liggen voor de hand (evenals het lijden van de joodse bewoners uit Warschau). Schindler's list is voor mij persoonlijk nog net dat tikketje beter al was het maar omwille van de onverbeterlijke gek Amon Goeth (Ralph Fiennes). The pianist kent geen uitgesproken sadist en belicht de kwaadheid en gruwel in zijn algemeenheid.

Polanksi vertelt het verhaal van de bekende Poolse virtuoos Wladislav Szpilman en als jood leidt hij, zijn familie en talloze anderen sinds de Duitse inval in september 1939 steeds meer en meer een ondraaglijk bestaan in de Poolse hoofdstad. De dagdagelijkse voorbeelden zijn algemeen wel bekend zoals het toegangsverbod in bepaalde cafés, het plaatsnemen op publieke banken, het dragen van de Davidsster en ga zo maar door. De willekeur en de gruwel van de Duitsers kent soms geen grenzen: vooral de scène waarbij de gehandicapte man uit het raam wordt gegooid, blijft één van de meest beklijvende scènes die ik ooit zag over Nazi-Duitsland op het witte doek.

Ook de verwijdering in het (beroemde) getto van Warschau was hevig en staat bol van de onmenselijkheden, vernederingen en wil om te overleven (ten koste van een ander). Denk maar bvb aan het eten dat op de grond viel en gulzig wordt opgelikt door de hongerige man, zich niets aantrekkend van het gehuil van de oude vrouw. Of het aanzicht van lijken op straat die opgaan in het decor, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. De film valt een klein beetje stil wanneer Szpilman moet overleven door dwangarbeid te doen en onder te duiken. Desalniettemin blijft de film uitermate boeiend.

Moet het gezegd dat Adrien Brody een geweldige prestatie neerzette als Szpilman . Meer dan terecht bekroond als beste acteur op de Oscars destijds ondanks de grote concurrentie met Daniel-Day Lewis in Gangs of New York. Ook Polanski werd ondanks alles ook terecht bekroond en toonde met The pianist dat hij op cinematografisch vlak en qua regie een topfilm had geregisseerd. Denk maar bijvoorbeeld aan de prachtige stilistische beelden van het vernietigde Warschau (op het einde van de film) of in een andere scène de lege straten bezaaid met valiezen. Polanski heeft met The pianist zijn meesterwerk beet. What is "Chicago"? Zeer vreemde uitreiking destijds. Voor mij een absoluut meesterwerk, dikke 4,5*!

Was weer lang geleden dat ik deze film gezien heb en ik moet zeggen dat aan kracht deze film nog niets heeft ingeboet. Hij staat nog steeds als een huis. Ik had alleen liever gehad dat de dialogen van de Poolse bewoners gewoon in het Pools gevoerd werden en niet in het Engels. Maar.. we zullen hier maar niet te zwaar aan tillen. Toch zag het er aanvankelijk niet naar uit dat deze film bij herziening bij mij weer hoog zou scoren. Die beelden van het Joodse getto had ik op gegeven moment wel gezien. De film moest het voor mij vooral hebben van het ijzersterke laatste uur. Ongeveer vanaf het begin van de opstand van augustus 1944. Szpilman moest alle zeilen bijzetten om uit handen van de nazi's te komen. Hij had ook het geluk dat hij pas ontdekt werd aan het einde van die opstand toen de Duitse Wehrmacht het bevel overgenomen had van de genadeloze SS die geen genade zou hebben gehad met Szpilman, uitstekend gespeeld trouwens door Adrien Brody. Tja, en dan de beelden van Warschau. Daar bleef haast niets van over na het neerslaan van die opstand. De nazi's maakten alles met de grond gelijk. Wel knap dat ze na de oorlog de belangrijke straten, pleinen en monumenten allemaal in oude stijl weer opgebouwd hebben.
Dit is trouwens de derde film binnen een week tijd die ik gezien heb die o.a. de 1944 opstand in Warschau als onderwerp had. Die anderen waren Kanał (1957) en Miasto 44 (2014)

4.5* na herziening

The Pianist verteld het verhaal van Wladyslaw Szpilman. Nadat het Poolse radio-station wordt gebombardeerd terwijl hij 'Nocturne in d-mineur' van Frédéric Chopin speelt, heeft hij geen werk meer. Zijn familie krijgt te maken met de steeds grotere beperkingen die Joden opgelegd krijgen. Het leven in de ghetto's is zwaar, maar niets vergeleken met de verschrikking van de werkkampen. Szpilman weet te ontkomen en moet zien te overleven in het door oorlog gehavend Warschau.

Vrij laat in zijn carrière maakt Roman Polanski zijn hoogst gewaardeerde film. Opvallend aan Polanski vind ik dat hij lange periodes niets maakt en de stijl die hij in de jaren '70 heeft ontwikkeld totaal heeft losgelaten. Sinds de jaren '90 heeft hij eigenlijk nauwelijks echt iets bijzonders gemaakt, op The Pianist na. De valt heeft een opvallend hoge notatie in de top 250, zelfs hoger als Chinatown.

Polanski wilde de autobiografie van Szpilman zou trouw mogelijk volgen, maar vulde ook veel op met zijn eigen ervaringen in de oorlog. Polanski werd ook van zijn familie gescheiden en ontkwam zelf aan de kampen. Zijn vader overleefde een kamp in Oostenrijk en zijn moeder is omgekomen in Auschwitz. De scène waar Szpilman door de Joodse politie uit de rij getrokken wordt is gebaseerd op Polanski's eigen herinnering.

De eerste helft van de film is voornamelijk heel erg feitelijk. Polanski gaat bijna documentair te werk. Toch geeft het wel een interessant beeld van een joodse familie die te maken krijgt met steeds meer onderdrukking. De film wordt echter pas echt interessant als Szpilman van zijn familie is gescheiden en we simpelweg zijn de oorlog vanuit zijn ogen ervaren. Polanski laat de gebeurtenissen en beelden voor zich spreken en voor een film met een titel als deze is er ook erg weinig muziek.

Toch, ookal werkt deze aanpak wel, blijft de film wel vrij droog hierdoor en ook een beetje afstandelijk. Zo wordt er bijvoorbeeld weinig gedaan met de emotionele invloed van alles op Szpilman zelf. Ook vond ik het jammer dat Thomas Kretschmann eigenlijk maar een hele kleine rol had en pas helemaal op het einde erbij gehaald wordt. In werkelijkheid heeft Szpilman nog geprobeerd om Hosenfeld uit de Russische werkkampen te redden, maar zonder succces.

Ookal had er wellicht meer in gezeten, The Pianist blijft een erg sterke oorlogsfilm waarin we de ervaringen van een persoon volgen. Een aantal scènes waren werkelijk meesterlijk geschoten en ik denk niet dat ik eerder zo goed een piano-spel in beeld gebracht heb gezien.

De cover van de film zie ik hier nu pas en ik ben gelijk weer terug in de desbetreffende scene, wat hakte dat erin! De hele film is gewoon indrukwekkend en toont de holocaust van binnenuit. De film laat je geen moment los en komt keer op keer met zeer brute momenten die de waanzin van die oorlog onderstrepen. The Pianist is een monument van een oorlogsfilm!