The Pianist (2002)

Was weer lang geleden dat ik deze film gezien heb en ik moet zeggen dat aan kracht deze film nog niets heeft ingeboet. Hij staat nog steeds als een huis. Ik had alleen liever gehad dat de dialogen van de Poolse bewoners gewoon in het Pools gevoerd werden en niet in het Engels. Maar.. we zullen hier maar niet te zwaar aan tillen. Toch zag het er aanvankelijk niet naar uit dat deze film bij herziening bij mij weer hoog zou scoren. Die beelden van het Joodse getto had ik op gegeven moment wel gezien. De film moest het voor mij vooral hebben van het ijzersterke laatste uur. Ongeveer vanaf het begin van de opstand van augustus 1944. Szpilman moest alle zeilen bijzetten om uit handen van de nazi's te komen. Hij had ook het geluk dat hij pas ontdekt werd aan het einde van die opstand toen de Duitse Wehrmacht het bevel overgenomen had van de genadeloze SS die geen genade zou hebben gehad met Szpilman, uitstekend gespeeld trouwens door Adrien Brody. Tja, en dan de beelden van Warschau. Daar bleef haast niets van over na het neerslaan van die opstand. De nazi's maakten alles met de grond gelijk. Wel knap dat ze na de oorlog de belangrijke straten, pleinen en monumenten allemaal in oude stijl weer opgebouwd hebben.
Dit is trouwens de derde film binnen een week tijd die ik gezien heb die o.a. de 1944 opstand in Warschau als onderwerp had. Die anderen waren Kanał (1957) en Miasto 44 (2014)

4.5* na herziening

The Pianist verteld het verhaal van Wladyslaw Szpilman. Nadat het Poolse radio-station wordt gebombardeerd terwijl hij 'Nocturne in d-mineur' van Frédéric Chopin speelt, heeft hij geen werk meer. Zijn familie krijgt te maken met de steeds grotere beperkingen die Joden opgelegd krijgen. Het leven in de ghetto's is zwaar, maar niets vergeleken met de verschrikking van de werkkampen. Szpilman weet te ontkomen en moet zien te overleven in het door oorlog gehavend Warschau.

Vrij laat in zijn carrière maakt Roman Polanski zijn hoogst gewaardeerde film. Opvallend aan Polanski vind ik dat hij lange periodes niets maakt en de stijl die hij in de jaren '70 heeft ontwikkeld totaal heeft losgelaten. Sinds de jaren '90 heeft hij eigenlijk nauwelijks echt iets bijzonders gemaakt, op The Pianist na. De valt heeft een opvallend hoge notatie in de top 250, zelfs hoger als Chinatown.

Polanski wilde de autobiografie van Szpilman zou trouw mogelijk volgen, maar vulde ook veel op met zijn eigen ervaringen in de oorlog. Polanski werd ook van zijn familie gescheiden en ontkwam zelf aan de kampen. Zijn vader overleefde een kamp in Oostenrijk en zijn moeder is omgekomen in Auschwitz. De scène waar Szpilman door de Joodse politie uit de rij getrokken wordt is gebaseerd op Polanski's eigen herinnering.

De eerste helft van de film is voornamelijk heel erg feitelijk. Polanski gaat bijna documentair te werk. Toch geeft het wel een interessant beeld van een joodse familie die te maken krijgt met steeds meer onderdrukking. De film wordt echter pas echt interessant als Szpilman van zijn familie is gescheiden en we simpelweg zijn de oorlog vanuit zijn ogen ervaren. Polanski laat de gebeurtenissen en beelden voor zich spreken en voor een film met een titel als deze is er ook erg weinig muziek.

Toch, ookal werkt deze aanpak wel, blijft de film wel vrij droog hierdoor en ook een beetje afstandelijk. Zo wordt er bijvoorbeeld weinig gedaan met de emotionele invloed van alles op Szpilman zelf. Ook vond ik het jammer dat Thomas Kretschmann eigenlijk maar een hele kleine rol had en pas helemaal op het einde erbij gehaald wordt. In werkelijkheid heeft Szpilman nog geprobeerd om Hosenfeld uit de Russische werkkampen te redden, maar zonder succces.

Ookal had er wellicht meer in gezeten, The Pianist blijft een erg sterke oorlogsfilm waarin we de ervaringen van een persoon volgen. Een aantal scènes waren werkelijk meesterlijk geschoten en ik denk niet dat ik eerder zo goed een piano-spel in beeld gebracht heb gezien.

De cover van de film zie ik hier nu pas en ik ben gelijk weer terug in de desbetreffende scene, wat hakte dat erin! De hele film is gewoon indrukwekkend en toont de holocaust van binnenuit. De film laat je geen moment los en komt keer op keer met zeer brute momenten die de waanzin van die oorlog onderstrepen. The Pianist is een monument van een oorlogsfilm!

Zeer indrukwekkende film er bestaat geen grens aan wat mensen elkaar aan kunnen doen.

Gek dat ik deze al die tijd links heb laten liggen, fantastische op het oog zeer realistisch geschoten oorlogsdrama. Het laatste stuk greep me echt bij me strot, waanzinnig !! Brody doet het uitstekend, de neus had hij zoiezo voor de rol

4,5*

Met hoge verwachtingen de film aangezet. Dit kwam door de hoge notering en de positieve reacties hier op moviemeter. De film is mij toch tegengevallen en dat vind ik jammer. Het verhaal is indrukwekkend, maar de weergave vond ik minder. Het pianospel was daarentegen heerlijk om naar te luisteren.

3*

Mooie film voor zover je het "mooi" kan noemen uiteraard. En dan toch met een paar minpunten helaas.

Eerst en vooral zat het volgens mij qua pacing / tempo niet echt goed in dit verhaal. Het eerste en laatste deel van de film waren beduidend het best, het middengedeelte was wat langdradig, vooral omdat voor mij niet altijd even goed duidelijk was wat er gebeurt. Dat zal wellicht deels komen omdat zes jaar uit het leven van Spielman verfilmd wordt (het begin van de oorlog tot het einde van de oorlog), en je daardoor soms grote sprongen in het verhaal hebt. Soms ging het dus van de hak op de tak, en vooral het middengedeelte had daar wat last van, ook omdat het met momenten repetitief werd: de pianist duikt onder, en drie minuten later duikt hij al weer onder op een andere plaats en het was op een gegeven moment even moeilijk te volgen. Een mogelijke oplossing hiervoor was dat de film iets meer tijd in beslag nam om dat middengedeelte te verfilmen, want achteraf heb ik het gevoel dat het allemaal wat snel ging in de 150 minuten. Deze film zou zich ook zeker geleend hebben voor een TV-serie van 6 of zelfs 10 afleveringen. Een andere mogelijke oplossing is om maar een bepaald deel van zijn leven te verfilmen, maar aan die optie zou ik alvast niet de voorkeur gegeven hebben, want uiteindelijk gebeurt er best heel wat interessants.

Het tweede grote minpunt is uiteraard het taalgebruik. Het is jammer dat de film zo realistisch probeert te zijn, en qua setting echt veel heeft geinvesteerd in het nabouwen van de ghetto's en de scènes, maar er dan niet in slaagt om de authentieke talen te gebruiken. Absoluut doodzonde. Dit geeft ook meer verwarring bij mij veroorzaakt. Het komt een beetje debiel over, en om echt een meesterwerk te zijn was dit een voorwaarde die ingelost moest worden.

Uiteraard is The Pianist zeker van nut van zijn film, en moeten we blijven herinnerd worden aan de daden die plaatsvonden tijdens wereldoorlog II en aan de Holocaust, en wat voor onleed genocides, segregatie en oorlog met zich meebrengen. Het is jammer dat dit zo eigen is aan de mens (native Americans, zwarten, joden), en dat het nog steeds blijft voortduren of dat nog steeds bevolkingsgroepen bedreigd worden (moslims hier, anderzijds joden en westerlingen in moslimlanden, zwarten in de VS, rohingya, koerden om maar enkele voorbeelden te noemen). Het valt zeker niet uit te sluiten dat zoiets in de toekomst opnieuw kan gebeuren, al is een herhaling van de ernst van die situatie quasi ondenkbaar. Toch zijn bepaalde gebeurtenissen en trends in het heden absoluut beangstigend op zijn zachtst gezegd. Zo is er nu op dit moment een debat gaande over onze Congo-genocide met mensen die onze koloniale geschiedenis minimaliseren en anderen die oproepen tot het verplicht maken van lessen over de Congo-genocide op onze scholen na een racisme-incident op het Pukkelpopfestival waarbij extreemrechtse jongeren: "Handjes kappen, de Congo is van ons" gezongen worden. En dit uiteindelijk door extreemrechtse groeperingen (waaronder veel Vlaamse jongeren toebehoren) ook nog eens verdedigd wordt. Absoluut walgelijk.

Wat ik wel ook erg van nut vond is dat er eens een film gemaakt wordt over wereldoorlog II die zich in Warschau afspeelt. Warschau moet wellicht wel één van de zwaarst getroffen steden zijn uit wereldoorlog II met het grootste jodenghetto uit heel Nazi-Duitsland's territorium waarvan 80% v/d Joden afgemaakt werd, met ook de grootste jodenopstand die in de film aan bod kwam, met een Poolse opstand die erg bloederig afliep omdat de USSR uiteindelijk maanden later arriveerde in tegenstelling tot wat de Poolse verzetstrijders hadden opgevangen met als resultaat een heel erg bloederig resultaat, en een Warschau dat quasi volledig van de kaart werd geveegd, zoals ook in de film te zien was met indrukwekkende beelden. Het Warschau leek met momenten eerder op het spel The Last of Us of op een aflevering uit The Walking Dead. De manier hoe onze pianist moest overleven valt misschien wel het meest te vergelijken op overleven in een wereld waarbij een zombieuitbraak het grootste deel v/d mensheid heeft uitgeroeid. Dat alleen al maakt alles zo surrealistisch op zich, terwijl het toch gewoon de realiteit is. Warschau werd dus samen met veel andere Oost-Europese, Russische en vooral Poolse steden zeer zwaar getroffen tijdens wereldoorlog II. Voor Polen is wereldoorlog II een zeer bloederige bladzijde. Tot zover deze duiding.

Om dan terug te gaan naar de film, zijn alle andere aspecten (camerawerk, acteerwerk, muziek, etc...) allemaal voorbeeldig en tot in de punten uitgewerkt. Al blinkt de film tegelijkertijd ook nooit echt uit op deze zaken. Al vond ik de manier hoe de set in elkaar werd gestoken (hoe de stad Warschau in beeld werd gebracht) enzovoort allemaal wel zeer goed gedaan. Dat is misschien nog wel een zeer sterk punt van de film. Het geeft echt een goed beeld over de ghetto van toen en over de stad van toen. Het zorgt ervoor dat het ghetto van Warschau, en Warschau zelf weer (ironisch genoeg) tot leven komt. Dat is zeker en vast de verdienste van deze film. Ik kan me ook voorstellen dat bepaalde scènes zeker op het netvlies gebrand blijven. Bepaalde zijn echt gruwelijk. En die specifieke scènes werden vaak goed in beeld gebracht vanuit een hotelkamer, vanuit het perspectief van de pianist.

Uiteraard een erg lange film, en zo voelde het ook wel aan. Oorlog is niet bepaald mijn genre, en zal het ook nooit worden. Een 16e plaats in de top 250 hier op Moviemeter is wel zeker en vast een beetje overschat, al denk ik wel dat hij een top 250 plaats verdient. Nu, voor mij staan enkel The Good, The Bad and the Ugly, Pulp Fiction en misschien American History X daar op hun plaats in de top 20. Zeker en vast dus een goede film die een deel van zijn status verdient, maar zelf hou ik het op 3,5*

indrukwekkende fim die de vreselijke geschiedenis van de holocaust laat zien.
De film was wel wat " getemd" ik vond de acteerprestaties en de types niet echt overkomen, de teksten en mimieken waren wat " te gemaakt"
de getto , straten en de huizen zagen er ook te netjes / gemaakt uit, de kleding allemaal te netjes ( gescheurd en vuil gemaakt, of was het juist niet bi de figuranten verderop in beeld) idem waren figuranten die ook niet erg dun waren tijdens de verhongering die zich afspeelden, en kwamen niet overtuigend over in hun spel. ( en dat iedereen Amerikaans / engels praat) helpt ook niet.

vind het wel moeilijk de film zo " af te kraken / beoordelen, aangezien het waargebeurd is, en je dit nooit zo neer kan zetten, maar toch wel iets wat meer in de buurt kan komen.

het laat zien wat er zich heeft afgespeeld , hoe vreselijk ook, met deze filmvond ik het ( hoe raar het ook klinkt) niet echt genoeg ( voor volwassenen, vandaar ook de leeftijdskeuring 12jr uiteraard.

Draait 21 November in Verkadefabriek Den Bosch !!

Wat een ellenlange, fragmentarische opeenhoping van saaiheid is dit zeg. En dan speelt de belichaming van saaiheid ook nog eens de hoofdrol. Niet doorheen te komen.

Benieuwd als het niet Zwolle was of er dan ook geen reactie was gekomen. MM politiek

We kunnen toch niet op elk vreemd bericht gaan reageren

Bravo!

Bravo voor dit meesterwerk van de grootmeester van de psychologische drama.

Deze film heeft mij geen minuut verveeld.
Regisseur Roman Polanski doet waar hij goed in is, en maakt door gebruik van zijn kenmerkende signature style en oude trucs , een zeer meeslepend drama van dit waargebeurde verhaal over de Joodse pianist Wladyslaw Szpilman.
De film is vanuit Polanski’s visie , zeer waarschijnlijk deels autobiografisch, daar hijzelf precies hetzelfde lot heeft ondergaan als de hoofdpersoon in de film.
Ook Polanski heeft de gruwelen van het nazi regime aan der lijve ondervonden , en dat kun je in deze film aanvoelen, zo intens en aangrijpend als hij het op doek weet te brengen .
Ik vind zelfs dat hij in dat opzicht, in bepaalde fragmenten, nog beter slaagt dan collega Spielberg, met zijn Schindlers List.
Terecht is dan ook de Oscar ( niet zelf in ontvangst genomen) die hij voor zijn regie van deze film kreeg.

Polanski neemt qua opbouw wel aardig zijn tijd ( kenners van zijn films herkennen dat) maar saai wordt het niet.
Er gebeurd van alles, en er wordt gelukkig ook naar een climax gewerkt, al is het niet wat je verwacht dat er gaat gebeuren.
Er ontbreekt in deze film een rol als hoofdschurk , maar door de pessimistische ondertoon van de film, die van een hopeloze realiteit, krijgt de kijker de inbeelding dat er een hoop haat en hebzucht schuilt in mensen ..

Subliem ook het camera werk.
Scenes zijn uitstekend in beeld gebracht.
De sets zijn groots en met veel figuratie.
Kostuums en locaties zijn ook zeer goed in detail gebracht .

De cast wordt tot top prestaties gedreven door de oude baas.
Adrien Brody lijkt haast wel gemaakt voor zijn rol en verdiende , naar mijn mening , ook terecht zijn Oscar.
Hij gaat als pianist Szpilman helemaal op in zijn rol.
Magistraal.

Er valt eigenlijk niets aan te merken op deze film.
Zeer dikke voldoende.
Een must voor de klassieke filmliefhebber!

4.5*

Onlangs weer gekeken, en stelt zeker niet teleur.
Adrien Brody speelt een glansrol die niemand anders zo had neer kunnen zetten.

De scene waarbij de oude man in rolstoel van het balkon wordt gesmeten is hartverscheurend en geeft absoluut het shockeffect wat 'nodig' is bij een film als dit.
Want dit gebeurde daadwerkelijk, verschrikkelijke periode.

Was de film beter geweest als het niet in het Engels was? Misschien, maar dat zou het enige puntje kritiek zijn áls ik echt kritiek zou moeten geven. Want dat is haast onmogelijk bij eem film zo sterk als dit.

Ja, erg sterke oorlogsfilm.

Ik was er niet zo zeker van, want mijn eerste Polanski was niet echt iets wat ik nu precies leuk vind. Gelukkig slaat Polanski hier al snel een andere richting op. En dat moet ook, want Polanski heeft de oorlog meegemaakt, en is zelfs uit het getto ontsnapt (volgens Wikipedia, schiet me niet neer als ik het fout heb).

Wat me eigenlijk weer opvalt als ik naar deze pagina kijk, is de kijkwijzer. 12+ is toch wel heel gevaarlijk, want enkele beelden die hier vertoond worden vind ik toch wel heel heftig voor 12-jarige. Maar dat kan aan de persoon liggen. Die beelden waren wel nodig, want sommige komen ook behoorlijk goed binnen.

Het begin moet even wennen, want de romantiek van Brody en Fox was niet om aan te zien en eigenlijk ook gelijk het enige slechte wat ik over de film kan zeggen. De sets zijn geloofwaardig, de gebeurtenissen bruut en hard, acteerwerk goed en een lange speelduur die absoluut nergens verveelt.

Polanski gooit vele schokkende beelden snel achter elkaar waardoor je eigenlijk voor een groot deel behoorlijk geschokt bent. De keuze om alles gewoon in beeld te brengen is simpelweg uitstekend, waardoor het allemaal behoorlijk binnenkomt. 150 minuten is behoorlijk wat, en nergens verveelt het maar een beetje.

Het tweede deel, waarin de oorlog op straat wederom weer uitstekend in beeld gebracht wordt, is ook lekker spannend, al had het allemaal wel net iets intenser gemogen. Zo'n moment waarbij Brody uit het appartement ontsnapt door een gat gemaakt door een tank, had misschien langere takes moeten hebben. Maar wie ben ik om te klagen, want dit is een goed, overtuigend beeld van de oorlog die ons wederom weer laat zien want een zwarte pagina dit in onze geschiedenis was.

1 van de betere, sterkere en heftigere oorlogsfilms dit, niet dat het lang heeft na gespookt bij mij, maar indruk opwekken deed het zeker. Vond dit een stuk beter dan de films waar Polanski dan zo "goed" in was, zoals Rosemary's Baby. The Pianist, een must-see!

Eigenlijk toch echt met de reden omdat het nu vier en vijf mei is heb ik deze oorlogs film maar eens aangezet. Kwam hem al een langere tijd tegen en als persoon die erg geinteresseerd is in de tweede wereldoorlog, dan wel op musea gebied als film gebied kon deze film natuurlijk niet achter blijven in mijn collectie. Ik heb hem vaak links laten liggen, puur om het feit dat de film me op het eerste gezicht niet aantrok: een pianist in hartje oorlog, ik had natuurlijk totaal geen zin om twee en aan half uur naar iemand te kijken die piano speelt. Toen ik de film echter startte bleek alles minder waar dan ik dacht, de film laat een tal aan gruwel beelden zien, geschoten in de slechte naam van de Duitsers maar ook in de slechte naam van het verzet. De film brengt rillingen over je lichaam met een paar harde scenes, alleen toch wist Polanski net het puntje op de i iets verkeerd te plaatsen, waardoor het net niet de voldoening gaf die de films uit mijn top tien bijvoorbeeld wel hebben gegeven. De filmt duurt voor mijn gevoel nét iets te lang waardoor we soms blijven steken in bepaalde scenes die allang afgesloten mochten zijn, en na een tijdje valt de film niet echt meer op: het word alsmaar rustiger, en ook dat laat de film merken door soms wat slapper over te komen.

En dan toch wel alle lof naar Adrien Brody, die hier de film wel echt op de schouders neemt en er mee weg weet te lopen door een ijzersterke rol als de Joodse Wladyslaw Szpilman. Een waargebeurd verhaal met een bittere smaak, je moet het maar kunnen dat hebben we vaker gezien in oorlog films, en Adrien doet het. Ook de rest van de cast deed het leuk maar ik vond er verder niet echt iemand uit springen.

Zoals ik al zei vertolkt de film het waargebeurde verhaal achter de Poolse componist Wladyslaw Szpilman. Hij is van joodse afkomst en woont samen met zijn familie in Warschau als de oorlog uitbreekt. Hij komt dan samen met zijn familie in de Getto te wonen. De getto van Warschau ook wel genoemd: een gesloten gebied waar alle joodse mensen in werden geplaatst tijdens de holocaust. Opgericht door Hans Frank, gouverneur-generaal van Polen, die hier de vreselijkste dingen liet gebeuren. Een grote naam dus. Het mooie is dat de opstand die hier plaats vond één van de eerste opstanden was in nazi-Duitsland. De heftige gebeurtenis die ook in deze film te zien was.

En dan zijn het toch wel de heftige beelden die voor mij de film afmaakten. Ik neem maar een scene uit velen waar de nazi’s maar eens geen lieverdjes blijken en een appartement uitzoeken waar ze even iedereen wakker maken en naar buiten halen. Een man in een rolstoel kon niet opstaan, wat me duidelijk lijkt alleen daar dachten ze iets anders over, rolden de man naar het balkon en gooide hem over de rand heen. Vervolgens moesten de mensen het pand verlaten en rennen waarna er op hun geschoten werd, de Duitsers gingen al lachend weer terug in de auto waarna ze nog even over de lijken heen crossen, eentje over het hoofd die je zelfs nog ziet bewegen. Het was allemaal leedvermaak voor sommige Duitsers en het oogde maar wat realistisch.

En dat laatste is zeker de grootste kracht van deze hele film, het realisme die er aan verbonden zat. Maar je werd ook ontroerd of je was echt even onder de indruk over het feit hoe de Duitsers met de joodse mensen om gingen, vooral het te kakken zetten, het vernederen en martelen stond hoog op het lijstje. De film is indrukwekkend, krachtig en erg bijzonder om eens te zien, voor een ‘liefhebber’ toch een ware must om eens gezien te hebben!

4.5*

De gruwel onder het nazi-regime voelbaar aanwezig in deze film van Polanski. Met al gauw de focus
op het overleven van een Joodse pianist gespeeld door Adrian Brody die toen ik deze film zag mij nog
volslagen onbekend was, en die hier formidabel acteert; door al de ontberingen en nare ervaringen
een alsmaar schuchterer individu. Polanski vertelt zijn verhaal rauw-realistisch en enkele scenes
zijn akelig en hartverscheurend. Een beetje ongebruikelijke Polanski ook. Zijn meeste films zijn
vooral eigenaardig met een hang naar mysterie en vrij sober qua opzet. Acteur Brody zou na deze
film het niveau van zijn spel nooit meer evenaren of zelfs al te geregeld matig acteren in minder
beduidende films. Een eventuele belofte aldus niet ingelost.

Wauw! Die film doet wat met je. Ik ben niet het type dat zegt: "Wat erg dat ze dat doen, dat kan toch niet". Dan ben ik zo van het is geacteerd! Tuurlijk is het in het verleden gebeurd maar dat doet er dan niet toe. Maar dan kijk je naar de film en dan is het absoluut indrukwekkend.

Oudje onderhand alweer, Polanski's Holocaust film, en behalve dat ik deze film meer waardeer dan Schindler's List heeft de film nog niet aan kracht ingeboet.

Waar ik normaal over de film zou vallen als product met het zogenaamde 'Titanic-syndroom' stoor ik me in dit geval niet aan de belangrijkere achtergrond waar slechts de focus is op één iemand. Sterker nog Polanski brengt de film op voortreffelijke manier, heel subtiel met een soort bevreemding die met kleine dingen begint. Het ongeloof maar ook de hoop dat het niet lang zal duren en wel mee zal vallen springt er af. Toch wordt erg subtiel gebracht hoe het hele fenomeen in een steeds verdere neergaande lijn raakt en de familie afstompt. De armoede en zorgen stijgen, langzaam verschijnen de verhongerde kinderen of ouderen in het straatbeeld waar iedereen over heen stapt en om heen loopt en langzaam zakt het leven in de getto naar een steeds deplorabele niveau. De familie en Wladek heeft de focus op overleven terwijl er structureel momenten van spot, de dansscène, of wreedheden voorbij komen van de Duitsers. Het gebeuren met de man in de rolstoel is toch wel behoorlijk indringend en onderstreept op schrijnende wijze de selectieve wreedheid die ieder met een Jodenster kon overkomen.

Eenmaal ontdaan van familie volgen er een aantal beklijvend en prachtige scenes zoals de huilende Szpilman dwalend door die lange lege straat vol met achtergelaten bagage en eigendom van alle aard. Vervolgens dringt zich een beeld op dat Martin Gray ook al eens omschreef, de goed levende Pool die over het algemeen geen zier gaf om de gemiddelde Jood. Bewust is de markt van kleur vergeven en is er geen nee te koop, dat lot is slechts voor de Joden weggelegd. Het daarop volgende deel is het toch wel het sterkste, Szpilman die ontkomt, ondergebracht wordt, in alle eenzaamheid en vervolgens ziekte probeert te overleven, de opstand van dichtbij ziet in beide gevallen en wanneer aan zijn lot overgelaten als een verwilderde man in de puinhopen van het getto rondzwerft. Het tot puinhoop verworden getto ziet er adembenemend uit, zo ook de beelden wanneer het brand na de tweede opstand. Een van de redelijke slechte momenten van de film is tijdens een van de opstanden, wanneer enkele overblijvers worden geëxecuteerden vuurt de Duitser naar links terwijl de mensen rechts vallen. Geen verwondering wanneer de Duits officier gespeeld wordt door Kretschman, hij wordt voor niets anders gecast lijkt en ik moet zeggen dat de scenes tussen de twee bevreemdend zijn en de Duitser kill overkomt. De echte Hosenfeld hielp meerdere onderduikers waaronder Joden, iets wat nooit erkend is en de beste man is zoals velen gecrepeerd in Russische gevangenschap. Als laatste de muziek nog even te noemen waar een merkwaardig maar werkende balans in is gezocht door Polanski. Bijzonder stemmige en mooie klassieke muziek wordt afgewisseld door Klezmer aandoende melodieen tijdens de wantoestanden in het getto die het geheel en de wreedheden iets kolderieks en surrealistisch geven.

The pianist, een erg boeiende en treurige film die niet prat gaat op het shockeffect maar eerder de opbouw heeft van een neerwaartse vicieuze cirkel. Desondanks komt het idee, hetzij redelijk subtiel, meer dan over en geeft Adrien Brody een masterclass weg met een rol die hem op het lijf geschreven is, maar tevens en prijs opleverde.

Heftig en indrukwekkend.

Aangrijpend verhaal van de bezetting door de Nazi's door de ogen van Wladyslaw Szpilman. In het eerste deel is de geleidelijke transitie van ongeloof tijdens de invasie van Polen tot de koude realiteit werkelijk prachtig verfilmd. Het wordt pijnlijk expliciet in beeld gebracht wat deze realiteit inhield, met in het bijzonder de scène met de man in de rolstoel en de mannen die op de grond moeten liggen. Wel vond ik het buitengewoon vreemd, en zelfs storend, dat de Polen Engels spraken.

In het tweede deel ligt de focus op Szpilman die overleeft in het getto. Het tempo ligt hier wat lager, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de acteerprestaties van Brody en de prachtige vormgeving van de stad. Wel lijdt de film hier aan wat willekeurige tijdsprongen die het af en toe behoorlijk verwarrend maken. Ook had de invloed van Hosenfield wat meer uitgediept mogen worden.

4*

Zonder een geluid te maken houdt hij zich schuil in leegstaande appartementen, zonder een woord zwerft hij in de chaotische laatste oorlogsdagen rond. Een stilte die heerst tot Szpilman in een vervallen woning aan een Duitse officier moet bewijzen dat hij een pianist is, en Chopin mag spelen.

Volkskrant altijd mooie taal.