The Pianist (2002)

Was weer lang geleden dat ik deze film gezien heb en ik moet zeggen dat aan kracht deze film nog niets heeft ingeboet. Hij staat nog steeds als een huis. Ik had alleen liever gehad dat de dialogen van de Poolse bewoners gewoon in het Pools gevoerd werden en niet in het Engels. Maar.. we zullen hier maar niet te zwaar aan tillen. Toch zag het er aanvankelijk niet naar uit dat deze film bij herziening bij mij weer hoog zou scoren. Die beelden van het Joodse getto had ik op gegeven moment wel gezien. De film moest het voor mij vooral hebben van het ijzersterke laatste uur. Ongeveer vanaf het begin van de opstand van augustus 1944. Szpilman moest alle zeilen bijzetten om uit handen van de nazi's te komen. Hij had ook het geluk dat hij pas ontdekt werd aan het einde van die opstand toen de Duitse Wehrmacht het bevel overgenomen had van de genadeloze SS die geen genade zou hebben gehad met Szpilman, uitstekend gespeeld trouwens door Adrien Brody. Tja, en dan de beelden van Warschau. Daar bleef haast niets van over na het neerslaan van die opstand. De nazi's maakten alles met de grond gelijk. Wel knap dat ze na de oorlog de belangrijke straten, pleinen en monumenten allemaal in oude stijl weer opgebouwd hebben.
Dit is trouwens de derde film binnen een week tijd die ik gezien heb die o.a. de 1944 opstand in Warschau als onderwerp had. Die anderen waren Kanał (1957) en Miasto 44 (2014)

4.5* na herziening

The Pianist verteld het verhaal van Wladyslaw Szpilman. Nadat het Poolse radio-station wordt gebombardeerd terwijl hij 'Nocturne in d-mineur' van Frédéric Chopin speelt, heeft hij geen werk meer. Zijn familie krijgt te maken met de steeds grotere beperkingen die Joden opgelegd krijgen. Het leven in de ghetto's is zwaar, maar niets vergeleken met de verschrikking van de werkkampen. Szpilman weet te ontkomen en moet zien te overleven in het door oorlog gehavend Warschau.

Vrij laat in zijn carrière maakt Roman Polanski zijn hoogst gewaardeerde film. Opvallend aan Polanski vind ik dat hij lange periodes niets maakt en de stijl die hij in de jaren '70 heeft ontwikkeld totaal heeft losgelaten. Sinds de jaren '90 heeft hij eigenlijk nauwelijks echt iets bijzonders gemaakt, op The Pianist na. De valt heeft een opvallend hoge notatie in de top 250, zelfs hoger als Chinatown.

Polanski wilde de autobiografie van Szpilman zou trouw mogelijk volgen, maar vulde ook veel op met zijn eigen ervaringen in de oorlog. Polanski werd ook van zijn familie gescheiden en ontkwam zelf aan de kampen. Zijn vader overleefde een kamp in Oostenrijk en zijn moeder is omgekomen in Auschwitz. De scène waar Szpilman door de Joodse politie uit de rij getrokken wordt is gebaseerd op Polanski's eigen herinnering.

De eerste helft van de film is voornamelijk heel erg feitelijk. Polanski gaat bijna documentair te werk. Toch geeft het wel een interessant beeld van een joodse familie die te maken krijgt met steeds meer onderdrukking. De film wordt echter pas echt interessant als Szpilman van zijn familie is gescheiden en we simpelweg zijn de oorlog vanuit zijn ogen ervaren. Polanski laat de gebeurtenissen en beelden voor zich spreken en voor een film met een titel als deze is er ook erg weinig muziek.

Toch, ookal werkt deze aanpak wel, blijft de film wel vrij droog hierdoor en ook een beetje afstandelijk. Zo wordt er bijvoorbeeld weinig gedaan met de emotionele invloed van alles op Szpilman zelf. Ook vond ik het jammer dat Thomas Kretschmann eigenlijk maar een hele kleine rol had en pas helemaal op het einde erbij gehaald wordt. In werkelijkheid heeft Szpilman nog geprobeerd om Hosenfeld uit de Russische werkkampen te redden, maar zonder succces.

Ookal had er wellicht meer in gezeten, The Pianist blijft een erg sterke oorlogsfilm waarin we de ervaringen van een persoon volgen. Een aantal scènes waren werkelijk meesterlijk geschoten en ik denk niet dat ik eerder zo goed een piano-spel in beeld gebracht heb gezien.

De cover van de film zie ik hier nu pas en ik ben gelijk weer terug in de desbetreffende scene, wat hakte dat erin! De hele film is gewoon indrukwekkend en toont de holocaust van binnenuit. De film laat je geen moment los en komt keer op keer met zeer brute momenten die de waanzin van die oorlog onderstrepen. The Pianist is een monument van een oorlogsfilm!

Zeer indrukwekkende film er bestaat geen grens aan wat mensen elkaar aan kunnen doen.

Gek dat ik deze al die tijd links heb laten liggen, fantastische op het oog zeer realistisch geschoten oorlogsdrama. Het laatste stuk greep me echt bij me strot, waanzinnig !! Brody doet het uitstekend, de neus had hij zoiezo voor de rol

4,5*

Met hoge verwachtingen de film aangezet. Dit kwam door de hoge notering en de positieve reacties hier op moviemeter. De film is mij toch tegengevallen en dat vind ik jammer. Het verhaal is indrukwekkend, maar de weergave vond ik minder. Het pianospel was daarentegen heerlijk om naar te luisteren.

3*

Mooie film voor zover je het "mooi" kan noemen uiteraard. En dan toch met een paar minpunten helaas.

Eerst en vooral zat het volgens mij qua pacing / tempo niet echt goed in dit verhaal. Het eerste en laatste deel van de film waren beduidend het best, het middengedeelte was wat langdradig, vooral omdat voor mij niet altijd even goed duidelijk was wat er gebeurt. Dat zal wellicht deels komen omdat zes jaar uit het leven van Spielman verfilmd wordt (het begin van de oorlog tot het einde van de oorlog), en je daardoor soms grote sprongen in het verhaal hebt. Soms ging het dus van de hak op de tak, en vooral het middengedeelte had daar wat last van, ook omdat het met momenten repetitief werd: de pianist duikt onder, en drie minuten later duikt hij al weer onder op een andere plaats en het was op een gegeven moment even moeilijk te volgen. Een mogelijke oplossing hiervoor was dat de film iets meer tijd in beslag nam om dat middengedeelte te verfilmen, want achteraf heb ik het gevoel dat het allemaal wat snel ging in de 150 minuten. Deze film zou zich ook zeker geleend hebben voor een TV-serie van 6 of zelfs 10 afleveringen. Een andere mogelijke oplossing is om maar een bepaald deel van zijn leven te verfilmen, maar aan die optie zou ik alvast niet de voorkeur gegeven hebben, want uiteindelijk gebeurt er best heel wat interessants.

Het tweede grote minpunt is uiteraard het taalgebruik. Het is jammer dat de film zo realistisch probeert te zijn, en qua setting echt veel heeft geinvesteerd in het nabouwen van de ghetto's en de scènes, maar er dan niet in slaagt om de authentieke talen te gebruiken. Absoluut doodzonde. Dit geeft ook meer verwarring bij mij veroorzaakt. Het komt een beetje debiel over, en om echt een meesterwerk te zijn was dit een voorwaarde die ingelost moest worden.

Uiteraard is The Pianist zeker van nut van zijn film, en moeten we blijven herinnerd worden aan de daden die plaatsvonden tijdens wereldoorlog II en aan de Holocaust, en wat voor onleed genocides, segregatie en oorlog met zich meebrengen. Het is jammer dat dit zo eigen is aan de mens (native Americans, zwarten, joden), en dat het nog steeds blijft voortduren of dat nog steeds bevolkingsgroepen bedreigd worden (moslims hier, anderzijds joden en westerlingen in moslimlanden, zwarten in de VS, rohingya, koerden om maar enkele voorbeelden te noemen). Het valt zeker niet uit te sluiten dat zoiets in de toekomst opnieuw kan gebeuren, al is een herhaling van de ernst van die situatie quasi ondenkbaar. Toch zijn bepaalde gebeurtenissen en trends in het heden absoluut beangstigend op zijn zachtst gezegd. Zo is er nu op dit moment een debat gaande over onze Congo-genocide met mensen die onze koloniale geschiedenis minimaliseren en anderen die oproepen tot het verplicht maken van lessen over de Congo-genocide op onze scholen na een racisme-incident op het Pukkelpopfestival waarbij extreemrechtse jongeren: "Handjes kappen, de Congo is van ons" gezongen worden. En dit uiteindelijk door extreemrechtse groeperingen (waaronder veel Vlaamse jongeren toebehoren) ook nog eens verdedigd wordt. Absoluut walgelijk.

Wat ik wel ook erg van nut vond is dat er eens een film gemaakt wordt over wereldoorlog II die zich in Warschau afspeelt. Warschau moet wellicht wel één van de zwaarst getroffen steden zijn uit wereldoorlog II met het grootste jodenghetto uit heel Nazi-Duitsland's territorium waarvan 80% v/d Joden afgemaakt werd, met ook de grootste jodenopstand die in de film aan bod kwam, met een Poolse opstand die erg bloederig afliep omdat de USSR uiteindelijk maanden later arriveerde in tegenstelling tot wat de Poolse verzetstrijders hadden opgevangen met als resultaat een heel erg bloederig resultaat, en een Warschau dat quasi volledig van de kaart werd geveegd, zoals ook in de film te zien was met indrukwekkende beelden. Het Warschau leek met momenten eerder op het spel The Last of Us of op een aflevering uit The Walking Dead. De manier hoe onze pianist moest overleven valt misschien wel het meest te vergelijken op overleven in een wereld waarbij een zombieuitbraak het grootste deel v/d mensheid heeft uitgeroeid. Dat alleen al maakt alles zo surrealistisch op zich, terwijl het toch gewoon de realiteit is. Warschau werd dus samen met veel andere Oost-Europese, Russische en vooral Poolse steden zeer zwaar getroffen tijdens wereldoorlog II. Voor Polen is wereldoorlog II een zeer bloederige bladzijde. Tot zover deze duiding.

Om dan terug te gaan naar de film, zijn alle andere aspecten (camerawerk, acteerwerk, muziek, etc...) allemaal voorbeeldig en tot in de punten uitgewerkt. Al blinkt de film tegelijkertijd ook nooit echt uit op deze zaken. Al vond ik de manier hoe de set in elkaar werd gestoken (hoe de stad Warschau in beeld werd gebracht) enzovoort allemaal wel zeer goed gedaan. Dat is misschien nog wel een zeer sterk punt van de film. Het geeft echt een goed beeld over de ghetto van toen en over de stad van toen. Het zorgt ervoor dat het ghetto van Warschau, en Warschau zelf weer (ironisch genoeg) tot leven komt. Dat is zeker en vast de verdienste van deze film. Ik kan me ook voorstellen dat bepaalde scènes zeker op het netvlies gebrand blijven. Bepaalde zijn echt gruwelijk. En die specifieke scènes werden vaak goed in beeld gebracht vanuit een hotelkamer, vanuit het perspectief van de pianist.

Uiteraard een erg lange film, en zo voelde het ook wel aan. Oorlog is niet bepaald mijn genre, en zal het ook nooit worden. Een 16e plaats in de top 250 hier op Moviemeter is wel zeker en vast een beetje overschat, al denk ik wel dat hij een top 250 plaats verdient. Nu, voor mij staan enkel The Good, The Bad and the Ugly, Pulp Fiction en misschien American History X daar op hun plaats in de top 20. Zeker en vast dus een goede film die een deel van zijn status verdient, maar zelf hou ik het op 3,5*

indrukwekkende fim die de vreselijke geschiedenis van de holocaust laat zien.
De film was wel wat " getemd" ik vond de acteerprestaties en de types niet echt overkomen, de teksten en mimieken waren wat " te gemaakt"
de getto , straten en de huizen zagen er ook te netjes / gemaakt uit, de kleding allemaal te netjes ( gescheurd en vuil gemaakt, of was het juist niet bi de figuranten verderop in beeld) idem waren figuranten die ook niet erg dun waren tijdens de verhongering die zich afspeelden, en kwamen niet overtuigend over in hun spel. ( en dat iedereen Amerikaans / engels praat) helpt ook niet.

vind het wel moeilijk de film zo " af te kraken / beoordelen, aangezien het waargebeurd is, en je dit nooit zo neer kan zetten, maar toch wel iets wat meer in de buurt kan komen.

het laat zien wat er zich heeft afgespeeld , hoe vreselijk ook, met deze filmvond ik het ( hoe raar het ook klinkt) niet echt genoeg ( voor volwassenen, vandaar ook de leeftijdskeuring 12jr uiteraard.