Nuovo Cinema Paradiso (1988)

Tja, ik wist niet dat het kon, maar het is toch gebeurd. Deze film, die zo’n twee uur duurt, heb ik in een ruk uitgekeken. Dus zonder op te staan om iets lekkers of zo te pakken. Zo geboeid heb ik gekeken. Dat komt mede doordat ik films waarin mensen op hun jeugd terugkijken, zoals ‘The remains of the day, vaak erg goed gefilmd vind. Een goed verhaal, met leuke dialogen en dito muziek, maken deze film er eentje om nooit te vergeten. Net zoals de beste film aller tijden, ‘The Shawshank redemption’. Beide films hebben ook een fantastisch eind, waar je nog lang over na zal denken. Waarvan acte.

Vergeten om deze film zijn dik verdiende vijf sterren te geven, dus bij dezen.

Een juweel van een film. Zo boeiend ,meeslepend en zo triest tegelijkertijd. Ik heb op eind van de film weer de spieren gevoeld die ook werken bij een uitbundige lach en huilbui. Als dit komt door een film dan kan ik alleen nog maar zeggen dat deze meer dan geslaagd is. Prachtig!!

Het leven is niet zoals in de film !

Een ode aan de cinema ! Prachtige cinematografie , mooi verhaal, geweldige nostalgische sfeer versterkt door de aanwezigheid van de muziek van Ennio Morricone en een zeer goede balans tussen drama, romantiek en humor. De vertolkingen zijn goed, vooral Alfredo en de kleine Toto spelen hun rollen voortreffelijk. Een film over cinema : over de klassiekers die op het witte doek worden getoverd, het bioscoopzaaltje hangt vol met legendarische filmposters, de oude projectiekamers en niet te vergeten het sublieme einde met al die legendarische filmkussen uit vervlogen tijden.
Het zijn de filmkussen die uit elke film geknipt waren die Cinema Paradiso heeft gespeeld.
Overigens wordt de tijdsgeest telkens goed neergezet. Het tijdsbeeld van de jaren 40-50 in het Italiaans dorpje wordt knap weergegeven, maar ook nadien heeft de regisseur aandacht voor een tijdsgeest waar geen plaats meer is voor nostalgie en tradities. Dit uit zich in de harde realiteit van vergankelijkheid en teloorgang in het Italiaans dorpje wat leidt tot een ontroerende scène. En dan moet dan dat sublieme einde nog komen. Een dikke 8/10

Ik ben zeer benieuwd naar deze film, maar waar kan ik een bluray uitgave vinden? Ik verwacht deze namelijk niet op Netflix...

Leuke film! Uiteindelijk gaat de film over filmmaken zelf. Paradiso Cinema laat op een leuke wijze de paradox zien tussen aan de ene kant het leven zoals het is en aan de andere kant het leven zoals in de films. In de films komt het goed, is er geen verveling en is er uiteindelijk een terugkeer, een thuiskomen, een verlossing. In het echte leven is er geen belofte dat het goed komt, moet je soms wachten en is hoop op een goed einde meestal tevergeefs. Uiteindelijk vind de film een evenwicht tussen het echte leven en het leven op film: de protagonist vindt verlossing niet in het thuiskomen maar in zijn herinneringen wat ooit zijn thuis was. Met als hoogte punt de prachtige laatste scene; waar de protagonist op scherm allerlei prachtige filmzoenen ziet uit verschillende legendarische films van vroeger.

Ook leuk om te zien hoe de cinema ooit - of tenminste in de film - een plek was om samen te komen. Cinema Paradiso was echt een plek midden in de samenleving (er wordt gegeten, mensen hebben er seks, er wordt gelachen, etc.). Dat is toch wel veranderd! De bioscoop is nu een plek zonder gemeenschap (waar niemand met elkaar spreekt). Je gaat anoniem naar de film en je komt er anoniem vandaan. De film lijkt soms wel wat weg te hebben van Sonneveld:


Het dorp veranderd door de tijd, en verliest de magie van de bioscoop. De buurt komt niet meer samen om films te kijken, ze kijken nu naar de televisiequiz. Met als absolute dieptepunt de vernietiging van cinema paradiso. Blijkbaar hebben we toch iets verloren met de verstedelijking & modernisering! Of zou het dorpse van Cinema Paradiso ook een romantisering zijn van de wereld toen? Voila, en deze vraag is precies het thema - de spanning tussen cinema en het echte leven - van de film!