Nuovo Cinema Paradiso (1988)

Tja, ik wist niet dat het kon, maar het is toch gebeurd. Deze film, die zo’n twee uur duurt, heb ik in een ruk uitgekeken. Dus zonder op te staan om iets lekkers of zo te pakken. Zo geboeid heb ik gekeken. Dat komt mede doordat ik films waarin mensen op hun jeugd terugkijken, zoals ‘The remains of the day, vaak erg goed gefilmd vind. Een goed verhaal, met leuke dialogen en dito muziek, maken deze film er eentje om nooit te vergeten. Net zoals de beste film aller tijden, ‘The Shawshank redemption’. Beide films hebben ook een fantastisch eind, waar je nog lang over na zal denken. Waarvan acte.

Vergeten om deze film zijn dik verdiende vijf sterren te geven, dus bij dezen.

Een juweel van een film. Zo boeiend ,meeslepend en zo triest tegelijkertijd. Ik heb op eind van de film weer de spieren gevoeld die ook werken bij een uitbundige lach en huilbui. Als dit komt door een film dan kan ik alleen nog maar zeggen dat deze meer dan geslaagd is. Prachtig!!

Het leven is niet zoals in de film !

Een ode aan de cinema ! Prachtige cinematografie , mooi verhaal, geweldige nostalgische sfeer versterkt door de aanwezigheid van de muziek van Ennio Morricone en een zeer goede balans tussen drama, romantiek en humor. De vertolkingen zijn goed, vooral Alfredo en de kleine Toto spelen hun rollen voortreffelijk. Een film over cinema : over de klassiekers die op het witte doek worden getoverd, het bioscoopzaaltje hangt vol met legendarische filmposters, de oude projectiekamers en niet te vergeten het sublieme einde met al die legendarische filmkussen uit vervlogen tijden.
Het zijn de filmkussen die uit elke film geknipt waren die Cinema Paradiso heeft gespeeld.
Overigens wordt de tijdsgeest telkens goed neergezet. Het tijdsbeeld van de jaren 40-50 in het Italiaans dorpje wordt knap weergegeven, maar ook nadien heeft de regisseur aandacht voor een tijdsgeest waar geen plaats meer is voor nostalgie en tradities. Dit uit zich in de harde realiteit van vergankelijkheid en teloorgang in het Italiaans dorpje wat leidt tot een ontroerende scène. En dan moet dan dat sublieme einde nog komen. Een dikke 8/10

Ik ben zeer benieuwd naar deze film, maar waar kan ik een bluray uitgave vinden? Ik verwacht deze namelijk niet op Netflix...

Leuke film! Uiteindelijk gaat de film over filmmaken zelf. Paradiso Cinema laat op een leuke wijze de paradox zien tussen aan de ene kant het leven zoals het is en aan de andere kant het leven zoals in de films. In de films komt het goed, is er geen verveling en is er uiteindelijk een terugkeer, een thuiskomen, een verlossing. In het echte leven is er geen belofte dat het goed komt, moet je soms wachten en is hoop op een goed einde meestal tevergeefs. Uiteindelijk vind de film een evenwicht tussen het echte leven en het leven op film: de protagonist vindt verlossing niet in het thuiskomen maar in zijn herinneringen wat ooit zijn thuis was. Met als hoogte punt de prachtige laatste scene; waar de protagonist op scherm allerlei prachtige filmzoenen ziet uit verschillende legendarische films van vroeger.

Ook leuk om te zien hoe de cinema ooit - of tenminste in de film - een plek was om samen te komen. Cinema Paradiso was echt een plek midden in de samenleving (er wordt gegeten, mensen hebben er seks, er wordt gelachen, etc.). Dat is toch wel veranderd! De bioscoop is nu een plek zonder gemeenschap (waar niemand met elkaar spreekt). Je gaat anoniem naar de film en je komt er anoniem vandaan. De film lijkt soms wel wat weg te hebben van Sonneveld:

Na het (her)zien van de 124 min.-versie in de open lucht op 35mm (een mooie, dankbare ervaring) blijft de waardering voor de director's cut van 173 min. staan.

Mooie ode aan het fenomeen film zelf waarin we een jongetje zien opgroeien in een klein dorpje en zijn liefde voor film en de plaatselijke bioscoop centraal staat .

Tja hierboven is wel genoeg gezegd waar ik weinig aan kan toevoegen , sentimenteel en mooi gemaakt

en het einde is inderdaad ontroerend en mooi .

die director's cut wil ik nog wel eens zien want ik zag nu alleen de 2 uur versie .

Ik heb de director's cut gezien, maar ik vond die een beetje van het goede teveel. Italiaanse emotie, oké, maar dit was een beetje té lang, té sentimenteel, té tranerig...

Schitterende film. De muziek en de beelden het klopt allemaal. Mooi verhaal ook.

*5

Leuke film.

Wilde de film al eerder kijken toen deze een aantal jaar terug op televisie kwam, maar was toen op vakantie en kon niet bij de buis om de opname te selecteren. Internet bracht me ook geen succes, aangezien ze niet de versie hadden die ik wilde en vaak ook geen bijbehorende ondertiteling hadden. Na zoveel jaar was het me dan eindelijk gelukt om de film te kijken.

Viel me ook zeker niet tegen, deze bekende Italiaanse filmklassieker die door menig criticus veelvuldig wordt beschouwd als de beste film ter wereld. Daar ben ik het dan weer niet mee eens, maar neem het woord niet van me aan, want mijn filmsmaak is ondertussen best afwijkend van de gemiddelde scores die worden gegeven aan (klassieke) films. Niettemin ben ik het wel eens met de kwaliteit van de film.

Ik keek de versie die maar het liefst 174 minuten duurde, waarvan de eerste twee uur klakkeloos aan me voorbijgingen. De film begint als een regelrechte feelgoodfilm, eentje die me erg kon smaken. Leuk acteerwerk dat nooit te ver uit de bocht vliegt en een omgeving die sterk wordt gebruikt. Vaak mooie beelden van de Italiaanse landschappen en een verhaal dat boeit.

Laatste uur is wat sentimenteler van aard en na de eerste twee uren was dat een kleine tegenvaller, omdat het wel een heel uur doorgaat. Ik snap de intentie volledig en niet elke scene is mis, maar je mist toch het vrolijke gehuppel in de bioscoop die de eerste twee uren wel hadden. Ook het acteerwerk en de personages zijn er wat achteruit gegaan, omdat droevig kijkende figuren niet echt lekker afwisselen met de vrolijke, levendige en jongere personages.

Het is zeker geen slechte film. Aardig opgenomen, goed geacteerd en lekker vlot. Het is het laatste uur dat wat aan me verloren is gegaan. De film wist me dan ook niet echt te raken. Het epische gevoel dat deze film met zich meebrengt deed me soms wat denken aan de 6-uur durende film La Meglio Gioventù, maar die zit toch wat rangen hoger dan deze als je het mij vraagt.

Ik had de internationale versie al een keer in HD gepindakaast en gezien. Die vond ik geweldig. Sinds vandaag bezit ik ook de bioscoop en director's cut versies in SD formaat op DVD. Ben erg benieuwd naar de verschillen...

Film van de grote gebaren, heel erg Italiaans, waardoor deze me eigenlijk vaak koud liet. Ook de adolescente Toto vond ik volstrekt kleurloos, dus vanaf dat moment kakte de film behoorlijk in. Dat liefdesplotje er toen bij deed me helemaal niets. Qua sfeer soms wel warm, maar echt heel bijzonder ziet het er allemaal niet uit. Vooral veel beelden uit het filmhuis en een mooie rol van de ontroerende Noiret als Alfredo; de beste momenten in de film zijn alle met hem. Ik heb de internationale film gezien maar deze was voor mijn gevoel echt te kort. De film voelde als een lange samenvatting die mij redelijk koud liet, zeker naarmate de film vorderde werd alles wat fragmentarischer. 2,5*.

Deze film bekeken op www.cinetree.nl. In het begin was ik niet mee, waardoor ik hem opnieuw heb opgestart: ahja, Salvatore als kind, maar ... De volwassen Solvatore was blank en het kind en tiener die salvatore speelden? Was bruin. Dat klopt toch niet. Anders was het geen slechte film, vond het wel mooi. Normaal moet ik goed weten waar de film over gaat. Maar nu het kind met alfredo, ja. Kon wel meevolgen waar de film over ging.

Ik heb onlangs achter elkaar eerst de Bioscoop versie bekeken en daarna de directors cut.

Het zijn toch wel behoorlijk andere films eigenlijk.

Waar de kortere versie echt een films is met de nadruk op de liefde voor film/ bioscoop/ vriendschap is de directors cut zeker in het 2e gedeelte van de film een klassiek liefdesverhaal.

Ik ga toch voor de korte of middelste versie qua speelduur versie voortaan.

Zojuist (drie kwartier geleden) deze film op 4KUHD van Arrow Academy gezien samen met mijn broer.

Tja geweldige ervaring wederom. De 4K Dolby Vision HDR ziet er fenomenaal uit en de theatrical kijkt lekker weg, maar jaren geleden had ik ook al de Director's Cut van Arrow gezien die een krappe 3 uur duurt. Tja moeilijk. Die versie vind ik meer diepgang hebben in het liefdesplot, maar met deze kortere versie... Is dat nodig...

Ja en Nee, en Nee en Ja ... ....

De director's cut gezien, wat waanzinnig! Zoveel liefde voor film, prachtig.

Ik ga hem morgen gewoon weer kijken.

De film schrijft nostalgie in grote letters en is aldus een geromantiseerde ode van de regisseur aan zijn verleden – aan de dingen die voorbij gaan – en een liefdesverklaring aan de film, aan zijn mentor (in de film: Alfredo) en zijn eerste en enige echte liefde (in de film: Elena). Alfredo zegt in de film dat het leven geen film is want moeilijker en misschien blijkt dat uit het feit dat Salvatore zijn grote liefde Elena is verloren, maar de film is niet voor niets een film: teruggekeerd in z’n geboortedorp voor de begrafenis van Alfredo beleeft hij z’n gelukkige jeugdherinneringen opnieuw en geeft de film hetzelfde extatisch gevoel van geluk als de film vroeger het publiek gaf wanneer hij de kusscenes ziet die Alfredo eruit moest knippen van de priester en die Alfredo voor Salvatore heeft bewaard. De film laat de magie van de film ervaren doordat je geniet van wat er niet (meer) is (wellicht gesymboliseerd door de uit de films geknipte stukjes die tegelijk als zoete aanvulling achteraf ook laat zien hoe we ons verleden achteraf romantiseren). De film is heel sfeervol in z’n weergave van het naoorlogse Italië en ontroert terwijl het tegelijk een bewust komische toon heeft die de nostalgie – toen geluk nog heel gewoon was – nog verder versterkt.

Deze afgelopen zondag ook eindelijk eens volledig bekeken.

Sentimentele en fragmentarische film, die voor mij klassieke status niet volledig kan waarmaken, maar wel fijn weg kijkt en amuseert.

Beste gedeelte is zonder meer het begin met de oude man gespeeld door de altijd goede Noiret en het jongetje, beide delend hun liefde voor de Cinema.

Wanneer Noiret voor het grootste gedeelte uit de film verdwijnt is het ook meteen stukken minder en de tiener versie van het jongetje gooit al minder hoge ogen op, helaas weet Perrin als middelbare man haast geen emoties en gevoel over te brengen, maar komt afstandelijk en houten klazerig over en toen was inmiddels voor mij de magie wel verdwenen.

Een aantal van de bijrol spelers weet wat dat betreft meer indruk te maken, zoals de pastoor, die de films moet keuren en bij iedere dreiging van al een zoen zijn veto uitspreekt. Hilarisch!

Muziek van Morricone heb ik voor deze prent ook nooit echt weten te waarderen en dat is, nu ik de filmbeelden er bij gezien heb, niet echt veel beter geworden.

Aardig, maar niet een film die ik snel nog eens hoef te zien.

Een zes, ofwel drie sterren.

Mooie en ontroerende film, waarbij de liefde voor de film ook mooi gedaan is. De cast speelt erg goed met name het jochie Toto, zeker de moeite waard en met recht 1 van de beste films ooit gemaakt basta

En verder met de Top250 in dit geval met het Italiaanse Nuovo Cinema Paradiso en daar was ik best nieuwsgierig naar, en met de dubbel uitgave die ik in handen had gekregen toch maar meteen gegaan voor de bijna drie uur durende director's cut. En hoewel het overduidelijk overloopt van de kwaliteit is dit toch vooral niet mijn ding.

Duidelijk is het beeld van de oudere Toto die na nieuws van het thuisfront niet alleen weg mijmert in herinnering maar tevens de koe bij de horens vat en na lange tijd terug gaat. Het is een levensfase waar iedere mens vroeg of laat mee geconfronteerd wordt dat je ontdekt dat je ouder geworden bent en herinneringen terugkomen. Het begin met de kleine jongen mag er daarna zeker zijn, en is aandoenlijk en leuk met zijn voorliefde voor de bioscoop en kleine kwajongens streken. Ontegenzeggelijk bevat het geheel veel humor met de geestelijke en zijn censuur en valt de film op qua nostalgische charme met de onmiskenbare muziek van Morricone en een ode aan de oude film in alle facetten met fraaie posters. Tevens is de bioscoop een ontmoetingsplek voor jong en oud, arm en rijk en waar allemaal op een zelfde manier geniet van de cinema. Film verbind ook al zijn er kleine dingetjes zoals de spuger en het latere en kostelijke lik op stuk. Grappig zijn de reacties op de zogenaamde enge film of de latere erotiek, komt de oorlog ook nog zijdelings voorbij en kent het geheel zo op het uur ook nog een dramatische episode met de brand en de naweeën en heroprichting en daarmee de fase die ik sterkste en interessantste vind.

Heel wat zou je zeggen voor een positieve beoordeling en die gaat er ook wel tot op zekere hoogte komen, maar helaas is het niet alleen de zon die schijnt. Want ja, het is Italiaans, en hoewel het nog meevalt vergeleken met andere films is hier toch ook wel weer sprake van de typische Italiaanse drukte en woordenstroom. Waarschijnlijk zal het daarnaast helpen om fan te zijn van de Italiaanse cinema waardoor je de films die men draait herkent en eventueel de lading inschat, ik daarentegen heb op een gegeven moment zoiets van tja weer een film. Het daarom volgende beeld van de groter wordende Toto en andere interesses is duidelijk en begrijpelijk maar het doet mij erg weinig en duurt lang, iets dat men nog eens dunnetjes overdoet met de Herman Finkers look a like die terugkeert naar zijn roots. En godsamme zeg, wat duurt dat allemaal lang, en wat gebeurt er weinig, althans in mijn ogen dan want wat sleept dit richting het einde met als doel de cirkel richting Elena weer rond te krijgen.

Nogmaals is het beeld duidelijk van het leven in de notendop met een verloren liefde, pech, verkeerde keuzes, spijt, mijmering, andere herinneringen en een periodeschets in een stijlvol jasje gegoten vergelijkbaar met La Meglio Gioventu. Toch duurt mij dit allemaal veel te lang en biedt het mij te weinig, de kwaliteit is duidelijk aanwezig maar er iets mee hebben is een compleet ander verhaal.

Mooi.

Dik aangezet, maar dat zal dat Italiaanse wel zijn. Behoorlijk sentimenteel, maar ook gewoon nostalgisch. Een mooie ode aan gezelliger tijden. Het eerste stuk met de jonge knaap is wellicht het meest charmant. Niet dat het veel afwisseling bevat, maar dat is eigenlijk niet nodig. De dynamiek tussen het Toto en Alfredo is aandoenlijk.

De tweede akte is een tikkeltje minder, maar eigenlijk ook wel een logische verderzetting. Het liefdesverhaal is mij te plat. Tienerliefde kan toch best 'hard' zijn, of toch in de leefwereld van die tieners, maar ik vind het vrij braaf gebracht. Gelukkig blijft ook de interactie met Alfredo hier gemakkelijk staande.

En de afsluitende derde akte is een mooi sluitstuk. Het is tegelijkertijd ook het droogste, het meest onderkoelde deel. Als je dan niet in de film zit, dooft die kansloos uit. Gelukkig was dat voor mij niet het geval. En gelukkig heb ik ook de versie van twee uur gezien. Die zorgt kennelijk voor een korter laatste gedeelte, maar ik vind dat een perfecte afsluiter. Enkel de oudere dorpsgenoten zien er onbedoeld knullig geschminkt uit. Maar als melancholische afsluiter van deze mooi geschoten trip down memory lane.

4

Met deze Nuovo Cinema Paradiso heb ik nog eens werk gemaakt om de top 250 te vervolledigen, maar de weg is nog lang. De film is opgedeeld in 3 verschillende delen met de jonge Toto, de jong volwassen Toto ende oudere Toto die terugkeert naar zijn geboortedorp.

Het eerste deel met de jonge Toto is wat mij betreft het beste deel van de film. Ik was onmiddellijk mee in het wereldje van de kleine Toto die gefascineerd raakte door de cinema en alles wat te maken heeft met films. De fratsen die hij uithaalde, zijn vriendschap met Alfredo,.. Het was allemaal erg leuk om te volgen. De nostalgische sfeer die de film uitstraalt heeft ook wel iets met de oude films die getoond werden.

Echter gaat de film bergaf vanaf het moment dat we Toto als jong volwassen man door het leven zien gaan. Vanaf dan concentreert de film zich volledig op de liefdesverhouding tussen hem en Elena. Dit allemaal was toch wat te magertjes om nog 2 uur verder te rekken. Ik was voor de langere versie gegaan van 3 uur, omdat de schrik er meestal inzit dat je belangrijke zaken zou missen.

Erg sterk eerste deel en een zwakkere 2e helft.

3.0*