Nuovo Cinema Paradiso (1988)

Dan zal ik eerst die maar eens opzoeken. Hier op MM staat de versie ik ik heb trouwens helemaal niet vermeld.

Dankjewel

Cinema Paradiso wilde ik al een tijdje zien en nu is het er dan eindelijk van gekomen. Om te beginnen de korte versie van 124 minuten gekeken (niet in het Engels uiteraard), maar ik moet zeggen dat ik het liefst nu meteen al de extended version zou zien.

Een succesvolle regisseur keert na 30 jaar weer terug naar zijn geboortedorpje in Sicilië voor de begrafenis van Alfredo, de bioscoopprojectionist die hem de liefde voor film heeft aangeleerd. Hij haalt veel herinneringen op aan de plaatselijke bioscoop, zijn eerste liefde en alle ervaringen uit zijn jeugd voordat hij naar Rome ging.

De film deed me door het Coming-of-Age motief denken aan Once upon a Time in America, ook al zo'n geweldige Italiaanse film. De rollen zijn allemaal sterk vertolkt en de oudere en jongere versies zijn goed uitgekozen. Zoals gebruikelijk in Italië is de film helemaal gedubd, dat moest ook wel gezien veel acteurs eigenlijk Frans zijn. Sommige achtergrond-personages zijn een beetje cartoonesk gedubd, maar bij de belangrijkste rollen is het bijzonder degelijk. Godzijdank dat ik geen Engelse versie heb moeten zien, dat zou verschrikkelijk zijn geweest. Het acteerwerk was helemaal in orde. Vooral Philippe Noiret vond ik erg sterk als de knorrige maar zeer sympathieke Alfredo. Verder ook leuke personages allemaal, zoals de pastor en de zwerver die denk dat het plein van hem is.

Giuseppe Tornatore had ooit verteld dat de film eigenlijk bedoelt was als een soort in memoriam voor de klassieke bioscoop. Vond het dan ook geweldig om te zien allemaal, met die oude projectors en de pastor die alle kus-scènes eruit laat knippen... Ik snap nu ook waarom al die oude cult-films die ik kijk vaak zo verminkt zijn. De master voor de dvd komt gewoon van een reel die door een protectionist bewerkt is, om welke reden dan ook. Overigens grappig dat zo'n klein dorpje een bioscoop heeft. Bij ons is in de wijde omtrek nu nog steeds geen bioscoop, maar Italië had in de jaren '50 dan ook de meeste bioscopen ter wereld. Vond het in ieder geval bijzonder fascinerend om te zien. En ook wel charmant met de Maria-beelden in de bioscoop en lachende en klappende mensen.

De cinematografie van de film is uitstekend. Mooie analoge fotografie met sfeervolle beelden van Zuid-Italië. Ook door de opnames deed de film me erg denken aan Once upon a Time in America van Leone. Die film had ook al van die mooie shots en close-ups. Ik merkte wel dat ik de kortere versie bekeek. Het was vaak vrij duidelijk ingekort en ik moet zeggen dat ik ook erg graag meer zou willen zien van deze prachtige film. Heb daarom nu al geplant dat ik over een half jaar de extended version moet bekijken.

De muziek van Ennio Morricone is - zoals altijd - formidabel. Ik kende de muziek uiteraard al lang voordat ik de film zag. Soms is dat een beetje link, omdat je dan te hoge verwachtingen kan krijgen voor de film, maar hier was dat niet het geval. Deze soundtrack vind ik toch wel, samen met de Leone-films en The Mission zijn aller beste werk en het bewijs dat Morricone (wat mij betreft) de grootste componist aller tijden is. Al is het mischien opzienbarend dat het mooiste nummer uit de soundtrack eigenlijk door zijn zoon Andrea is geschreven, Het Liefdesthema. Ik luister erg vaak naar de soundtrack en de tranen springen me dan soms haast in de ogen.

Coming-of-Age is voor mij altijd hit en miss. Soms licht het me totaal niet en soms vind ik het werkelijk briljant. Cinema Paradiso is weer zo'n geval dat ik werkelijk briljant vind. Als ik zie hoe het jongetje in de film een passie voor film ontwikkeld, herinner ik me zelf weer waarom ik zo dol ben op film en waarom ik filmregisseur wil worden. Ik heb denk ik nog nooit een Drama-film gezien die zo erg aansluit op mijn eigen leven (ook al is er dan een gigantisch tijdverschil). Cinema Paradiso is een van de meest bijzondere en ontroerende films die ooit gemaakt is en iedere zichzelf respecterende filmliefhebber moet de film toch wel hebben gezien. Het einde met de aan elkaar geplakte kus-scènes... iconisch.

It's fun to be right

Een mustsee voor iedere liefhebber van film en oude bioscopen.

Een melancholische romantische en nostalgische trip down memory-lane.
Over een onbekommerde jeugd, verloren liefdes, vriendschap, opgroeien en keuzes maken.
Toen was geluk nog gewoon. Zo'n sfeertje.
En dat tegen een Siciliaanse achtergrond met de muziek van Enno Moricone maakt het geheel erg prettig om naar te kijken, alhoewel er ook gerust mensen hier op de bank zitten die het een beetje een trage draak van een film vinden.
Maar die zitten dan ook met een laptop op schoot andere dingen te doen en volgen het verhaal maar half.
Jammer. Film is juist zo'n moment dat je even in een andere wereld kunt stappen.
Nou, ik heb in ieder geval genoten.
Leuke weetjes: het plaatsje Giancaldo is fictief maar scènes zoals het grote plein zijn opgenomen in het plaatsje Palazzo Adriano in het noorden van Sicilie, de jonge Toto woont er nog steeds en heeft kennelijk een succesvol B&B. Ik heb het echter nog niet kunnen vinden.

Mooi Flat Eric.
Zag eerder ook comments over hol en sentimenteel. Tja, dat sommigen dat zo ervaren kan ik nog ergens begrijpen, maar voor mij doet deze film zoveel op het gebied van "de liefde voor film zelf (historisch), banden met mensen en gemeenschap en liefde op het eerste gezicht op de middelbare school". Ook al is het soms emotioneel wat aangesterkt, soms heb ik dat wel eens nodig. Een film waar ik een traan kan wegpinken. En dat heb ik eigenlijk bijna nooit, maar in deze film heb ik dat dus wel.

Ook het feit dat Toto altijd al stapelgek, bijna geobsedeerd is op Elena, maar dat ze worden gescheiden door omstandigheden, vindt ik misschien wel het meest aangrijpende aan de film in combinatie met het tijdsbestek (bedoel ik mee: Toto van jongetje tot volwassen en het leven/keuzes wat hem heeft gemaakt).

Wat ik ook erg goed vind is die scene dat die man uit Napels een loterij of zoiets wint en in plaats van het geld in eigen zak te steken dat hij dat uiteindelijk investeert om het (daarna) afgebrande Cinema Paradiso opnieuw op te bouwen tot het Nuovo Cinema Paradiso. Goud!

Ja mooi, en dan jaren later ontroerd en in tranen door de sloop vanwege het besluit van de gemeente een parkeergarage op die plek te bouwen. Het trieste lot van kleine bioscoopjes helaas
Hoewel het best jammer is dat we nooit zullen wetenwat er van Elena is geworden vond ik het einde mooi gekozen met dat filmblik met een compilatie van gecensureerde scènes.

Ja, echt een prachtige film.

Ja zeker mooi. Dat die bioscoop op het eind wordt afgebroken is inderdaad erg triest.

Die compilatie van gecensureerde scenes op het eind, ook mooi. Waren dat niet die scenes die Toto als klein jongetje mee pikte van Alfredo die hij eruit moest halen van Father Adelfio (die priester)?

Natuurlijk, dat is juist het mooie!

Zeker. Het blijft voor mij een film die ik regelmatig zal opzetten. Ik heb hem nu drie keer gezien en het voelt iedere keer weer fris en vernieuwend aan.

Ik heb alleen de theatrical niet gezien, maar de director's cut (ik heb ze overigens allebei op blu-ray van Arrow Films). Ik weet niet of de theatrical beter is?
Ik ben meestal van director's cut versies bij dit soort films.

Ik vond zelf het laatste stuk beduidend minder bij de director's cut, maar van je nr. 1 film moet je de director's cut natuurlijk ook gezien hebben!

Nieuwe nummer één in m'n top 10

Ik was er al een tijdje mee bezig: Nuovo Cinema Paradiso moest ik gezien hebben. Ik wist waar het verhaal ongeveer over ging, en kende de prachtige score van Ennio Morricone al geruime tijd. Vanavond was het zo ver. Allergisch als ik ben voor het gevoel iets te kunnen missen, ben ik direct opgegaan voor de Director's cut. Vroeg begonnen, zodat ik zeker was dat m'n moeheid niet zou gaan opspelen. En toen was ik drie uur ergens anders...

Ik heb eigenlijk even helemaal geen behoefte nu veel te schrijven over deze film. Vrij uniek voor mij, maar ik zou dan iets in woorden moeten gaan vatten dat ik alleen maar wil voelen. Of gevoeld heb, welteverstaan. Goed, ik probeer het toch maar. Kort.

Cinema Paradiso is een droom van liefde, melancholie, nostalgie en hoop. De prachtige beelden van Sicilië en de ontroerende klanken van Morricone dompelen je onder in een sfeer die je alleen maar kunt voelen en ondergaan. Belangrijker nog dan het hartverscheurende liefdesverhaal is de liefde voor het medium film zelf, dat in Cinema Paradiso aan de basis van alles staat. Film staat garant voor humor en voor romantiek, het geeft de hoofdpersoon een bestaansreden maar staat tegelijkertijd ook symbool voor destructie. De magische momenten en de emoties die daaruit voortkomen maakten één van mijn meest bijzondere filmervaringen ooit mogelijk. Nog meer dan dat Cinema Paradiso een film is, is film voor mij nu mede Cinema Paradiso.

5*

Dat had ik ook...

En jij was waarschijnlijk ook zo wijs je eraan te houden

Nu ik de director's cut heb gezien staat deze film bij mij op nr1 van mijn top 10. Ik ga ook al van kinds af naar de bioscoop. Als kind ging ik naar de buurtcinema in Ekeren alle zondagen. Ik denk daar nog veel aan toe en spijtig dat de buurtcinema's allemaal verdwenen zijn.

Het eigenwijze jochie Toto, zijn vriendschap met Alfredo en zijn liefde voor film en de bioscoop. Dat deel van Cinema Paradiso is zonder meer sterk gedaan. Het is allemaal chaotisch - en je moet wel tegen een hoop schreeuwende en overacterende Italianen kunnen - maar de hoofdlijn tussen Toto en Alfredo is mooi. Maar dan verdwijnen bioscoop en Alfredo naar de achtergrond en maakt de film plaats voor een suf en voorspelbaar romantisch verhaaltje met een saaie Elena. Hoofdpersonage Toto is ook niet meer zijn eigenwijze zelf, maar vooral een onzekere stalker. Was ook blij om de versie van 124 minuten te hebben gezien, want had niet per se behoefte aan nog meer Elena. Vond het einde van de film op deze manier juist prima. Laatste scène is weer erg mooi. Dus vooral jammer van dat middenstuk.

3,5 sterren.

Ik heb de 124 minuten versie gezien, ik denk dat die wel het beste is voor een eerste kijkbeurt. Moest je het een goede film vinden kan je later het extra materiaal nog gaan bekijken, wat er waarschijnlijk wel ooit is van zal komen want wow dit is echt een pareltje. Ook zo één van de weinige films die me oprecht raakt en waar ik zelfs 1 traan van wist weg te pinken. Dat gebeurd echt veel te weinig. Die Alfredo is ook een ontzettend wijze man en wat was die begrafenis triest en o zo mooi tegelijkertijd. En dan de afbraak van de cinema. Ik werd er stil van en was helemaal ontroerd. Pure nostalgie kan toch mooi zijn.

Ik vind dat die wel een plekje verdiend in mijn top 10. Deze gaat vermoedelijk nog sterker worden bij een herkijk binnen X aantal jaren. Ik geef Cinema Paradiso dus meteen de volle 5*.

Alathir ik ging voor de Extended cut en heb de film nu op 1 staan is wel deels symbolisch: voor mij staat niets mooier op 1 dan een 5*-film óver film.

Ik heb pas de dubbele dvd-uitgave aangekocht met de normale versie en de EC, dus ik zal op een gezette tijd nog eens voor de korte versie gaan.

Mooi dat jij ook zo onder de indruk bent

Gisteren de onlangs aangeschafte Blu-Ray van Arrow eens opgezet. Dit maal de langere directors cut. Moet eerlijk zeggen dat ik niet weet welke scènes nieuw zijn en welke niet, terwijl het toch een uur langer was.

De film blijft zijn heerlijk charme hebben. De prachtige muziek van Morricone en de sfeervolle beelden leiden je langs een nostalgisch epos over vriendschap, liefde en bovenal de cinema.

Het gaat niet allemaal zoals je wilt, maar dit is iets PORNO

Het zou wat al te makkelijk zijn om Nuovo Cinema Paradiso af te branden als sentimentele draak van een film. Dat ga ik dan ook niet doen daarvoor is de film te vakkundig gemaakt.
Het is echter geen spijkers op laag water zoeken als ik stel dat de film op enkele onderdelen te kort schiet. Neem de grime. De ouder geworden personages op het einde van de film die zien er niet uit.

Enfin,ik ben ook heus een filmliefhebber en heb hier en daar best genoten van de film maar het meesterwerk dat sommigen hier in zien herken ik niet.

Cinema Paradiso is een lyrisch pareltje en een ode aan de filmnostalgie van een pittoresk klein cinemaatje ergens in de jaren 60-70 van een onooglijk Siciliaans dorpje. Een prachtige film van en voor filmliefhebbers. Een film over cinema, over de klassiekers die op het witte doek worden getoverd zoals Dr. Jekyll and Mr. Hyde (1941), de kusscène van Frank Capra’s It’s a Wonderful Life (1946) en The Knockout (1914) met Charlie Chaplin. Ook staat het bioscoopzaaltje vol met legendarische filmposters zoals Michael Curtiz’s Casablanca (1942), Victor Fleming’s Gone With the Wind (1939) of David Miller’s Billy the Kid (1941) om er maar enkele te noemen. Films die ik ooit nog (eens opnieuw) wil zien.

De kleine Salvatore Cascio die de rol van de guitige innemende Toto vertolkt was erg mooi. Hij deed me wat denken aan de kleine Giosué uit "La vita é bella" van Roberto Benigni. De verwondering en de betoverende blik in zijn ogen is zo mooi wanneer hij het pure van de ware cinema ontdekt. Het sappige Italiaans is gewoon heerlijk om naar te luisteren en biedt voor mij althans een toegevoegde waarde aan het geheel, net als de mooie pittoreske marktplaats van het fictieve Giancaldo of de mooie ondersteunende soundtrack van Ennio Morricone. De magie met Alfredo (Philippe Noiret) is geweldig en hartverwarmend. Deze klassieker ademt pure liefde uit voor de film en de cinema. Dit vanuit het perspectief van de kleine Toto. Zoals gezegd passeren oude filmklassiekers de revue, maar ook de bewoners/bezoekers zelf creëren een oprechte blijdschap waarvan je zelf als kijker alleen maar kan van genieten. De angst, humor, verlegenheid, ... bij het zien van de film door de bezoekers leverde ook bij mij pure blijdschap op. De emoties die werden losgeweekt bij de mensen waren authentiek en synchroon. Cinema was een sociaal gebeuren en was er niet genoeg plaats, dan ging het gewoon buiten op de markt door. En wanneer iets niet door de beugel kon, dan besliste de dorpspastoor erover of het al dan niet weggeknipt moest worden. Mooie openingsscène trouwens. Heerlijk!

Cinema Paradiso slaagde er bij mij in me echt te raken, me te doen dromen van de periode van de sociale
magie die dergelijke dorpscinema's hadden op de bewoners. Ik hunkerde bij wijlen zelf om deel uit te maken van de film, van het leven van de bewoners in het kleine Giancaldo. Het tweede gedeelte met de volwassen Toto vond ik iets minder, maar nog steeds meer dan ok.
Het einde was dan weer triestig waarbij folklore, traditie en nostalgie letterlijk worden weggeblazen. En ook het mooie marktplein moet plaats maken voor een lelijke opslagplaats van geparkeerde auto's. Het deed me wel iets... Mooie 4,5*!

Op Canvas-TV op donderdag 2/8/18 om 22.05 u

Vreemd dat ik, als frequente bioscoopbezoeker in de eighties deze, tussen alle Rambo's en Police Academy's door, gemist hebt. Een film waar destijds schijnbaar weinig ruchtbaarheid aan werd gegeven, maar dankzij Canvas ruim dertig jaar later alsnog deze schade kunnen inhalen. Wat een juweeltje, en dat terwijl ik toch meer een voorkeur heb voor de Italiaanse keuken dan voor de Italiaanse cinema, welke ik als nuchtere holander toch vaak wat te kunstig en te emotioneel labiel vind. Maar bij Nuovo Cinema Paradiso niets van dit alles: de film is perfect in evenwicht, heerlijk nostalgisch zonder te overdrijven, prachtig geacteerd vooral door Noiret en het jochie dat de jonge Toto speelt, schitterende fotografie op een manier dat je meteen verliefd word op het land en het specifieke tijdperk....bijna magisch. Niet veel over zeggen verder, gewoon ondergaan. Jammer dat de muziek van Morricone voor mij ditmaal niet zo memorabel is als bij talloze andere films met zijn bijdrage en dat enige verhaallijntjes(Elena) niet helemaal worden afgerond, anders had ik hier de volle 5 sterren voor kunnen geven. Benieuwd wel wat ik precies gemist heb met deze kortere versie van twee uur, tussen nu en dertig jaar ga ik dat ook nog wel achterhalen.

Ik vond het vooral leuk meegenomen te worden in het leven van een kleine jongen in een traditioneel Siciliaans dorpje. De relatie die hij heeft met Alfredo en de bioscoop worden prachtig weergegeven. Die ouderwetse toestanden in de bioscoop zien er ook geweldig uit. Naarmate de film vordert gaat Elena een steeds belangrijkere rol spelen en verliest de film toch wat van zijn charme. Die romantiek werkt wel, maar vooral het laatste uur van de lange versie lijkt het wel de enige verhaallijn te zijn geworden. Alfredo blijft voor mij toch wel de echte baas in deze film.

De film vertelt het verhaal van de kleine Salvatore, die eind jaren '40 regelmatig te vinden is in het filmhuis waar de projecteur Alfredo werkt. Alfredo is een bijzondere man die de aanstootgevende scènes (lees: filmkussen) uit de films knipt. Hij wordt een soort vaderfiguur voor Salvatore, aangezien diens vader nooit van het Russische Front is teruggekeerd. Eenmaal volwassen trekt Salvatore naar de grote stad, waar hij een beroemd filmregisseur wordt. Na dertig jaar keert hij voor het eerst weer terug naar zijn geboortedorp, waar hij zijn grote jeugdliefde tegenkomt die hij indertijd heeft verlaten.
Nuovo Cinema Paradiso is een schitterende ode aan de klassieke film en de Italiaanse filmhuizen van weleer. In de jaren '50 had Italië de grootste bioscoopdichtheid ter wereld; in ieder klein plaatsje bevond zich wel een filmtheater. Daarnaast is de film ook een prachtig portret van een verloren jeugdliefde.
Ik zag de bijna drie uur durende director's cut, en werkelijk elke seconde van de film is de moeite waard. Sterker nog: ik vond het bijzonder jammer dat de film was afgelopen. De film eindigt met een compilatie van de filmkussen die geknipt waren uit elke film die in het filmhuis heeft gespeeld. Een feest voor elke filmliefhebber en mogelijk een mooie ronde voor een filmquiz. 4,5*

Nuovo Cinema Paradiso

Schitterend. De liefde voor film straalt er vanaf bij Nuovo Cinema Paradiso, en het laat zien hoeveel invloed cinema kan hebben op het leven van een jonge jongen. En de wijze lessen van Alfredo, die hier als een soort Yoda met wijze levenslessen strooit.

Regisseur Tornatore geeft ook een mooi tijdsbeeld van de jaren 40/50, en de veranderingen die een klein Italiaans dorpje in al die jaren doormaakt. Wanneer Salvatore na al die jaren terugkomt, en ziet hoe vervallen de bioscoop eruitziet, doet dat pijn. Maar het geeft wel een realistisch beeld van hoe het medium film is verandert in de afgelopen 30/40 jaar, en natuurlijk ook iets over de economische teloorgang in die kleine Italiaanse dorpjes. Nostalgie, en Nuovo Cinema Paradiso straalt dat ook aan alle kanten uit.

Giuseppe Tornatore is geboren op Sicilië in 1956, dus speelt het jeugdgedeelte zich vóór z'n geboorte af. Het is een ode aan de cinema uit het gouden tijdperk, toen er nog geen concurrentie was van televisie en multimedia, toen een vertoning nog in groep bijgewoond werd, met een publiek dat hardop lachte of z'n verontwaardiging uitte.

Een mooie matchcut is de overgang van het belletje van de katholieke priester naar de grote klok in de kerktoren. De slotmontage met alle gecensureerde fragmenten is onvergetelijk. Net daarvoor heeft de regisseur een cameo in de projectiekamer. De eilandmentaliteit en de zonnige omgeving worden goed weergegeven. Er zitten kleine komische momenten in, zoals met dat ontrafelende breiwerk. De muziek van Morricone versterkt de nostalgische sfeer, met het liefdesthema als hoogtepunt.

Er valt te pleiten voor de korte versie, omdat de volwassen Totò daarin vooral als omkadering dient voor het meest boeiende gedeelte. De lange versie dient dan als extraatje. Salvatore Cascio is ideaal als kindacteur die met een blik vol verwondering de zevende kunst ontdekt. Philippe Noiret is schitterend als de oudere operateur die een mengeling van wijsheid en dwaasheid tentoonspreidt.