Nuovo Cinema Paradiso (1988)

Tja, ik wist niet dat het kon, maar het is toch gebeurd. Deze film, die zo’n twee uur duurt, heb ik in een ruk uitgekeken. Dus zonder op te staan om iets lekkers of zo te pakken. Zo geboeid heb ik gekeken. Dat komt mede doordat ik films waarin mensen op hun jeugd terugkijken, zoals ‘The remains of the day, vaak erg goed gefilmd vind. Een goed verhaal, met leuke dialogen en dito muziek, maken deze film er eentje om nooit te vergeten. Net zoals de beste film aller tijden, ‘The Shawshank redemption’. Beide films hebben ook een fantastisch eind, waar je nog lang over na zal denken. Waarvan acte.

Vergeten om deze film zijn dik verdiende vijf sterren te geven, dus bij dezen.

Een juweel van een film. Zo boeiend ,meeslepend en zo triest tegelijkertijd. Ik heb op eind van de film weer de spieren gevoeld die ook werken bij een uitbundige lach en huilbui. Als dit komt door een film dan kan ik alleen nog maar zeggen dat deze meer dan geslaagd is. Prachtig!!

Het leven is niet zoals in de film !

Een ode aan de cinema ! Prachtige cinematografie , mooi verhaal, geweldige nostalgische sfeer versterkt door de aanwezigheid van de muziek van Ennio Morricone en een zeer goede balans tussen drama, romantiek en humor. De vertolkingen zijn goed, vooral Alfredo en de kleine Toto spelen hun rollen voortreffelijk. Een film over cinema : over de klassiekers die op het witte doek worden getoverd, het bioscoopzaaltje hangt vol met legendarische filmposters, de oude projectiekamers en niet te vergeten het sublieme einde met al die legendarische filmkussen uit vervlogen tijden.
Het zijn de filmkussen die uit elke film geknipt waren die Cinema Paradiso heeft gespeeld.
Overigens wordt de tijdsgeest telkens goed neergezet. Het tijdsbeeld van de jaren 40-50 in het Italiaans dorpje wordt knap weergegeven, maar ook nadien heeft de regisseur aandacht voor een tijdsgeest waar geen plaats meer is voor nostalgie en tradities. Dit uit zich in de harde realiteit van vergankelijkheid en teloorgang in het Italiaans dorpje wat leidt tot een ontroerende scène. En dan moet dan dat sublieme einde nog komen. Een dikke 8/10

Ik ben zeer benieuwd naar deze film, maar waar kan ik een bluray uitgave vinden? Ik verwacht deze namelijk niet op Netflix...

Leuke film! Uiteindelijk gaat de film over filmmaken zelf. Paradiso Cinema laat op een leuke wijze de paradox zien tussen aan de ene kant het leven zoals het is en aan de andere kant het leven zoals in de films. In de films komt het goed, is er geen verveling en is er uiteindelijk een terugkeer, een thuiskomen, een verlossing. In het echte leven is er geen belofte dat het goed komt, moet je soms wachten en is hoop op een goed einde meestal tevergeefs. Uiteindelijk vind de film een evenwicht tussen het echte leven en het leven op film: de protagonist vindt verlossing niet in het thuiskomen maar in zijn herinneringen wat ooit zijn thuis was. Met als hoogte punt de prachtige laatste scene; waar de protagonist op scherm allerlei prachtige filmzoenen ziet uit verschillende legendarische films van vroeger.

Ook leuk om te zien hoe de cinema ooit - of tenminste in de film - een plek was om samen te komen. Cinema Paradiso was echt een plek midden in de samenleving (er wordt gegeten, mensen hebben er seks, er wordt gelachen, etc.). Dat is toch wel veranderd! De bioscoop is nu een plek zonder gemeenschap (waar niemand met elkaar spreekt). Je gaat anoniem naar de film en je komt er anoniem vandaan. De film lijkt soms wel wat weg te hebben van Sonneveld:

Het dorp veranderd door de tijd, en verliest de magie van de bioscoop. De buurt komt niet meer samen om films te kijken, ze kijken nu naar de televisiequiz. Met als absolute dieptepunt de vernietiging van cinema paradiso. Blijkbaar hebben we toch iets verloren met de verstedelijking & modernisering! Of zou het dorpse van Cinema Paradiso ook een romantisering zijn van de wereld toen? Voila, en deze vraag is precies het thema - de spanning tussen cinema en het echte leven - van de film!

Na het (her)zien van de 124 min.-versie in de open lucht op 35mm (een mooie, dankbare ervaring) blijft de waardering voor de director's cut van 173 min. staan.

Mooie ode aan het fenomeen film zelf waarin we een jongetje zien opgroeien in een klein dorpje en zijn liefde voor film en de plaatselijke bioscoop centraal staat .

Tja hierboven is wel genoeg gezegd waar ik weinig aan kan toevoegen , sentimenteel en mooi gemaakt

en het einde is inderdaad ontroerend en mooi .

die director's cut wil ik nog wel eens zien want ik zag nu alleen de 2 uur versie .

Ik heb de director's cut gezien, maar ik vond die een beetje van het goede teveel. Italiaanse emotie, oké, maar dit was een beetje té lang, té sentimenteel, té tranerig...

Schitterende film. De muziek en de beelden het klopt allemaal. Mooi verhaal ook.

*5

Leuke film.

Wilde de film al eerder kijken toen deze een aantal jaar terug op televisie kwam, maar was toen op vakantie en kon niet bij de buis om de opname te selecteren. Internet bracht me ook geen succes, aangezien ze niet de versie hadden die ik wilde en vaak ook geen bijbehorende ondertiteling hadden. Na zoveel jaar was het me dan eindelijk gelukt om de film te kijken.

Viel me ook zeker niet tegen, deze bekende Italiaanse filmklassieker die door menig criticus veelvuldig wordt beschouwd als de beste film ter wereld. Daar ben ik het dan weer niet mee eens, maar neem het woord niet van me aan, want mijn filmsmaak is ondertussen best afwijkend van de gemiddelde scores die worden gegeven aan (klassieke) films. Niettemin ben ik het wel eens met de kwaliteit van de film.

Ik keek de versie die maar het liefst 174 minuten duurde, waarvan de eerste twee uur klakkeloos aan me voorbijgingen. De film begint als een regelrechte feelgoodfilm, eentje die me erg kon smaken. Leuk acteerwerk dat nooit te ver uit de bocht vliegt en een omgeving die sterk wordt gebruikt. Vaak mooie beelden van de Italiaanse landschappen en een verhaal dat boeit.

Laatste uur is wat sentimenteler van aard en na de eerste twee uren was dat een kleine tegenvaller, omdat het wel een heel uur doorgaat. Ik snap de intentie volledig en niet elke scene is mis, maar je mist toch het vrolijke gehuppel in de bioscoop die de eerste twee uren wel hadden. Ook het acteerwerk en de personages zijn er wat achteruit gegaan, omdat droevig kijkende figuren niet echt lekker afwisselen met de vrolijke, levendige en jongere personages.

Het is zeker geen slechte film. Aardig opgenomen, goed geacteerd en lekker vlot. Het is het laatste uur dat wat aan me verloren is gegaan. De film wist me dan ook niet echt te raken. Het epische gevoel dat deze film met zich meebrengt deed me soms wat denken aan de 6-uur durende film La Meglio Gioventù, maar die zit toch wat rangen hoger dan deze als je het mij vraagt.

Ik had de internationale versie al een keer in HD gepindakaast en gezien. Die vond ik geweldig. Sinds vandaag bezit ik ook de bioscoop en director's cut versies in SD formaat op DVD. Ben erg benieuwd naar de verschillen...

Film van de grote gebaren, heel erg Italiaans, waardoor deze me eigenlijk vaak koud liet. Ook de adolescente Toto vond ik volstrekt kleurloos, dus vanaf dat moment kakte de film behoorlijk in. Dat liefdesplotje er toen bij deed me helemaal niets. Qua sfeer soms wel warm, maar echt heel bijzonder ziet het er allemaal niet uit. Vooral veel beelden uit het filmhuis en een mooie rol van de ontroerende Noiret als Alfredo; de beste momenten in de film zijn alle met hem. Ik heb de internationale film gezien maar deze was voor mijn gevoel echt te kort. De film voelde als een lange samenvatting die mij redelijk koud liet, zeker naarmate de film vorderde werd alles wat fragmentarischer. 2,5*.

Deze film bekeken op www.cinetree.nl. In het begin was ik niet mee, waardoor ik hem opnieuw heb opgestart: ahja, Salvatore als kind, maar ... De volwassen Solvatore was blank en het kind en tiener die salvatore speelden? Was bruin. Dat klopt toch niet. Anders was het geen slechte film, vond het wel mooi. Normaal moet ik goed weten waar de film over gaat. Maar nu het kind met alfredo, ja. Kon wel meevolgen waar de film over ging.

Ik heb onlangs achter elkaar eerst de Bioscoop versie bekeken en daarna de directors cut.

Het zijn toch wel behoorlijk andere films eigenlijk.

Waar de kortere versie echt een films is met de nadruk op de liefde voor film/ bioscoop/ vriendschap is de directors cut zeker in het 2e gedeelte van de film een klassiek liefdesverhaal.

Ik ga toch voor de korte of middelste versie qua speelduur versie voortaan.